คิดถึงครั้งที่ 14
หลังจากละครจบลง สิ่งที่ตามมาคือ งาน... งาน... งาน... และ... งาน!!!
เข้าใจที่มีคนเคยพูดเลยว่าทุกคณะเรียนยากหมด ต่อให้เป็นคณะที่ชอบก็ตาม...
“อ้าว นายน์ หวัดดี” ไม้ทักเขาที่ร้านข้าวหน้ามหาลัย
“อ่า.. หวัดดี” นายน์มองหาใครอีกคน
“สิงห์มันไปเดินตากแอร์เซเว่นอ่ะ” ณภัทรสะดุ้ง
“อ๋อ..หรอ..”
หลังจากวันที่นายน์ไปเดินตลาดกลางคืนกับสิงห์ นายน์ก็เจอกับสิงห์ที่มหาลัยบ่อยขึ้นและได้รู้จักกับไม้ด้วย จริงๆแล้วไม้อยู่โรงเรียนเดียวกับนายน์ตั้งแต่ม.ปลายแล้ว แต่อยู่คนละห้องเลยไม่สนิทกันเท่าไหร่
“พี่ไม้ สวัสดีครับ” เสียงหนึ่งทักไม้ที่ต่อแถวซื้อข้าว
กิต ปีสอง ศิลปกรรม...
“หวัดดีๆ นี่เพื่อนพี่เอง มันชื่อนายน์” ไม้แนะนำเขา
“สวัสดีครับ” กิตไหว้เขา
นายน์รู้สึกไปเองรึเปล่าว่าสายตาที่กิตมองมามันเหมือนไม่ค่อยพอใจอยู่
“อือ... สวัสดี...”
เขาอาจจะคิดไปเอง...
“ได้แล้วลูก” ลุงคนขายยื่นกล่องข้าวมาให้เขา
“ขอบคุณครับ ไปก่อนนะ” นายน์บอกลาไม้กับกิต
กลางดึกสิงห์ก็ทักมา
Singha ไม้บอกว่าเจอนายน์หรอ
Napat_9 อือ ที่ร้านข้าวหน้ามอ.อ่ะ
Singha ทำไมไม่รอเจอสิงห์ก่อน
Napat_9 เห็นไม้บอกว่าสิงห์ไปเดินตากแอร์ในเซเว่น
Singha ใช่ ร้อนมาก นี่ยังปลายหน้าหนาวอยู่เลยนะ
นายน์อ่านแต่ไม่ได้ตอบ
Singha คิดถึงจังเลย จะนอนยัง
Napat_9 อีกแป๊บนึงอ่ะ มีอะไรเปล่า?
Singha เปล่าๆ คิดถึง
อยากกอด
ฝันดีครับ
Napat_9 เช่นกัน
ตั้งแต่กลับมาคุยกันสิงห์ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจาก จับมือ และ กอด
แต่สิงห์กอดทุกครั้งที่มีโอกาส...
“นายน์~~” ทั้งที่อาคารเรียนรวม
“นายน์~ กอดหน่อย~~” หอสมุดกลาง
“กอดหน่อย~” ตอนเย็นที่หน้ามหาลัย
“คิดถึงจังเลยยย~ กอดหน่อยยย~” หรือแม้แต่... ห้องน้ำ...
ดีที่สิงห์มักจะกอดเขาในที่ลับตาคน นายน์จึงไม่ต้องทนกับสายตาที่มองมาอย่างสงสัยของคนอื่น...
นายน์เองก็ไม่ได้คิดอะไรมากที่สิงห์ทำอย่างนั้น ถึงอากาศมันจะเริ่มร้อน...
แต่อ้อมกอดสิงห์มันก็...
อุ่นดี...
“พี่นายน์ ขอชีทหน่อยยย ผมอ่านลายมือพี่แจมไม่ออก” ปิงวิ่งเข้ามาหาเขาที่กำลังกินข้าวที่โรงอาหาร
“ตาไม่ดี” แจมว่าน้องรหัสตัวเอง
“อือๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาให้ก็ได้”
“ขอบคุณครับพี่ ผมไปกินข้าวก่อนนะ”
“เฮ้ย!เดี๋ยวๆ” นายน์เรียกรุ่นน้องที่จะเดินไปหาเพื่อน
“ครับ? มีอะไรพี่”
“นาฬิกาอ่ะ” เรื่องนี้ติดอยู่ในใจนายน์ตั้งนานแล้วแต่ยังไม่เจอปิงเลยไม่มีโอกาสทวงซะที
“แฮะๆ.. ยังไม่ลืมอีกหรอ..” ปิงเอามือเกาท้ายทอย
“ยัง”
“เดี๋ยวผมเอามาให้ครับ รอก่อนนะพี่”
“พี่ออกค่านาฬิกาเองก็ได้ ติดต่อคนขายให้พี่ก็พอ” นายน์รู้ดีว่านาฬิกาที่เขาอยากได้มันแพงขนาดไหน เขาไม่คิดจะให้ปิงซื้อให้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ลำพังแค่หาคนที่จะขายได้ก็ยากแล้ว...
“ครับพี่ ผมไปแล้วนะ อย่าลืมชีทนะครับ” ปิงเดินไปหาเพิ่อนที่โต๊ะถัดไป นายน์เองก็ขึ้นไปเรียนต่อหลังจากกินข้าวเสร็จ
“มึงงง กูไม่เข้าใจ กูไม่รู้เรื่องอะไรเลยยยย” ไนซ์ซี่บ่น
“ทำใจค่ะ” แจมตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“เฮ้อออ~~ นั่นสิ ไปร้านเค้กเปิดใหม่กันเถอะ” อะไรคือความเชื่อมโยงกับข้างบนครับไนซ์ซี่?
สุดท้ายนายน์ แจม และนนท์ ก็โดนไนซ์ซี่ลากไปร้านเค้กอยู่ดี...
นายน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค รู้สึกว่าโทรศัพท์สั่นตอนที่เรียนอยู่
Singha ส่งรูปภาพถึงคุณ
Singha ส้มตำร้านหลังมอ.เผ็ดมากกกก
Singha ไม่อร่อยด้วย
Singha อย่ามากินนะ
สิงห์ส่งมาตอนบ่ายกว่าๆที่นายน์เข้าเรียนไปแล้ว
Napat_9 เดี๋ยวก็ท้องเสีย
นายน์ตอบไปแค่นั้นแล้วเดินไปขึ้นรถนนท์
“เออ นายน์ กูว่าจะทักอยู่ มึงเปลี่ยนมาใส่นาฬิกามือขวาแล้วหรอ” แจมชี้มาที่นาฬิกาที่ข้อมือเขา
“อืม”
“รอยสักนั่นสักคู่กับสิงห์จริงป่ะ” ไนซ์ซี่ที่นั่งอยู่เบาะหน้าร่วมวงสนทนาด้วย
“อือ ใช่”
“สรุปคือ?เคยคบกัน?”
“...ประมาณนั้น... คือ.. รังเกียจกูไหม..ที่กู..เคยคบกับผู้ชาย..”
“นายน์มึงแหกตาโตๆของมึงดูกูนะคะ กูเป็นกระเทย กูก็ชอบผู้ชาย” ไนซ์ซี่เอามือชี้ที่ตัวเอง
“แล้วรูปตอนเดินจับมือนั่นอ่ะ” แจมยังไม่เลิกถาม
“ก็... ลอง..กลับมาคุยกันดู... เฉยๆ” นายน์ตอบเสียงเบา
“เออๆ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพวกกูก็ได้” ไนซ์ซี่บอกแค่นั้นแล้วชวนแจมคุยเรื่องเสื้อผ้า
ร้านเค้กที่ไนซ์ซี่พามามีคนเยอะพอสมควร เพราะเป็นร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ รสชาติเค้กก็ถือว่าโอเค ไม่ได้อร่อยเวอร์วังแต่คุณภาพก็สมราคา
แต่เด็ดสุดคือ... เจ้าของร้านหล่อมาก ไนซ์ซี่กล่าว
“แล้วแวะมาอีกนะครับ” เจ้าของร้านส่งยิ้มให้พวกเขา
“ค่ะ” ไนซ์ซี่ส่งยิ้มกลับไป แลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วกัดปากน้อยๆแต่พองาม...
มันน่ากลัวมาก ในสายตานายน์...
“เออๆ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพวกกูก็ได้” คำพูดของไนซ์ซี่ยังดังอยู่ในหัวนายน์ตลอดเวลา
Napat_9 ไนซ์ซี่ ว่างป่ะ
Niceze ว่างค่ะ มีอะไร
Napat_9 มึงว่า กูควรเปลี่ยนอะไรบ้างวะ
Niceze ความรักมันเป็นเรื่องของการยอมรับข้อเสียป่ะมึง
ถ้ามึงต้องฝืนเปลี่ยนตัวเอง มันจะยังเรียกว่ารักหรอ
Napat_9 แต่..กูก็ยังชอบสิงห์อยู่
Niceze มึงอยากเปลี่ยนเอง หรือสิงห์อยากให้มึงเปลี่ยน
นายน์ชะงักไปกับคำถามของเพื่อน...
นายน์ยังชอบสิงห์อยู่นี่เป็นเรื่องจริง ทั้งๆที่พวกเขาต่างกันมากแต่เขายังอยากอยู่ข้างๆสิงห์
มันเป็นแค่เพียงความรู้สึก ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้...
เหมือนกับเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงยังชอบสิงห์อยู่..
มันก็อธิบายได้ยากเหมือนกัน...
เหมือนกับการที่เราพยายามทำให้ใครสักคนชอบเรา การที่เราจะกลับไปหาใครสักคนก็ต้องใช้ความพยายามเช่นกัน...
ความรักไม่ใช่เรื่องง่าย...
มันเป็นเรื่องที่ละเอียดและซับซ้อน... เป็นสิ่งที่นิยามไม่ได้...
Napat_9 กูอยากเปลี่ยน
สิงห์เองก็บอกว่าจะเปลี่ยน
Niceze ถือว่ามึงไม่ได้ฝืนใจละกัน
กูจะตอบมึงให้
สำหรับกูนะ กูว่ามึงควรพูดให้เยอะขึ้น ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอกถ้ามึงไม่พูด บางครั้งกูเองก็ไม่เข้าใจมึงเหมือนกัน
ข้อสองคือสีหน้า จริงๆกูว่าหลังจากที่มึงเล่นละครมึงก็แสดงออกทางสีหน้าเยอะขึ้นนะ ข้อนี้เดี๋ยวกูช่วย
ข้อสามคือความมั่นใจ มึงหล่อนายน์ มึงหล่อมากด้วย มึงหนังหน้าดีอ่ะ มึงควรมั่นใจในตัวเอง
นี่สามข้อหลัก เดี๋ยวข้อย่อยกูนึกออกแล้วจะบอก
Napat_9 อือ ขอบคุณ
Niceze นี่ข้อแรกเลยมึง กูพิมพ์ไปกี่บรรทัด นับสิ!
จะตอบแค่นี้หรอ?
Napat_9 แล้วจะให้ตอบยังไง
Niceze มึงถามมาต้องการอะไร
Napat_9 อยากรู้
Niceze แค่นั้น?
Napat_9 ช่วยกูหน่อย จะพยายาม อันไหนไม่ดีก็ช่วยบอกหน่อย
Niceze พิมพ์ยาวๆแค่ครั้งเดียวก็จบแล้ว
เดี๋ยวกูเปิดคลาส ฮาวทูเทรนณภัทรเอง
หลังจากนั้นไนซ์ซี่ก็ชวนนายน์คุยสัพเพเหระจนเริ่มดึกจึงแยกย้ายกันไปนอน
ด้วยความที่ไนซ์ซี่เป็นคนรักษาสัจจะ วันต่อมานายน์จึงต้องไปที่ร้านเค้กร้านเดิมอีกครั้งตามที่เพื่อนตกลงกับเจ้าของร้านไว้
คือ..เขาพูดอย่างนี้กับทุกคนรึเปล่า?
“ยินดีต้อนรับครับ... อ้าวน้องคนเมื่อวานนี่” เจ้าของร้านทักไนซ์ซี่ รายนั้นพอรู้ว่าเขาจำได้ก็เขินบิดไปบิดมา
“จำได้ด้วยหรอคะ”
“จำได้สิครับ ^ ^”
ก็เพิ่งมาเมื่อวานเองป่ะ...
นายน์ แจม และ นนท์เดินไปหาโต๊ะนั่ง ปล่อยให้ไนซ์ซี่สั่งเค้กให้ กินเค้กสองวันติด เขาควรจะหาเวลาไปออกกำลังกายบ้างแล้ว
“ยินดีต้อนรับครับ” เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับผู้มาใหม่และนายน์ที่เงยหน้าขึ้นมากินน้ำ ผู้มาใหม่สี่คนเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างหลังกลุ่มของนายน์โดยมีต้นไม้ต้นเล็กๆกั้นอยู่
ผู้มาใหม่สี่คนอันได้แก่ สิงห์ ไม้ แฟนของไม้ และ... น้องกิต
นายน์พยายามคิดว่าสิงห์มองไม่เห็นเขา...
ถึงได้เดินผ่านไปโดยไม่ได้ทัก...
ไนซ์ซี่ยกมือที่จะทักสิงห์ค้าง นายน์ก้มหน้าสนใจเค้กต่อ เขาเพ่งประสาทสัมผัสทั้งหมดไปที่เค้กส้มตรงหน้า
แต่หูเขากลับทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด
“พี่สิงห์ไม่กินเค้กหน่อยหรอครับ เดี๋ยวผมสั่งให้นะ” เสียงเล็กๆถาม
“กิตกินไปเถอะ ไม่เป็นไร” อีกคนตอบเสียงนุ่ม
“พี่สิงห์ ลองชิมเค้กนมสดดูสิครับ อร่อยนะ”คนทั้งคู่คุยกันอย่างไม่มีติดขัด น้ำเสียงของสิงห์ฟังดูมีความสุข.... ไม่เหมือนตอนคุยกับเขา
“พี่สิงห์มีธุระต่อไหมครับ ไปดูหนังกัน”
“พี่ต้องทำรายงานต่อที่ห้องไม้ ไว้คราวหลังแล้วกัน”
“เสียดายจัง พี่สิงห์ดูนี่สิครับ สวยไหม”
“อือ เหมาะกับเราดีนี่”
พอ! เขาไม่อยากได้ยินแล้ว...
“แจม เปลี่ยนที่กัน” นายน์ขอเปลี่ยนที่กับแจมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แจมทำหน้างงๆแต่ก็ยอมเปลี่ยนที่แต่โดยดี
บางทีนายน์อาจจะตัดสินใจผิด.. เพราะตำแหน่งที่นั่งอยู่ตอนนี้มันเห็นแผ่นหลังของสิงห์ได้ชัดเจน
พอๆกับที่เห็นแผ่นหลังบางที่ใกล้จนแทบจะนั่งบนตักได้...
“กูไปห้องน้ำนะ” นนท์พูด เรียกสติเขาจากภาพตรงหน้า
“ไปด้วย” นายน์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำกับนนท์
อั้ก!นายน์เดินชนกับใครสักคนที่หน้าห้องน้ำ
“นายน์?” คนตรงหน้าทักเขา นายน์เงยหน้าไปมองก็พบว่าเป็นไม้นั่นเอง มองเลยไหล่ไม้ไปก็เจอนนท์ที่เดินเล่นโทรศัพท์แชทกับแฟนโดยที่ไม่รู้ตัวว่าเขาไม่ได้เดินตาม
นี่เพื่อนยังสำคัญอยู่ไหม?
“หวัดดี” นายน์ทักไม้
“เออ เจอสิงห์ป่ะ มันเดินมาเข้าห้องน้ำแต่หายหัวไม่ไหนไม่--”
“นินทาอะไรกู” เสียงทุ้มดังจากข้างหลังนายน์
“นายน์ มาทำอะไรอ่ะ” แล้วก้มลงมาทักเมื่อเห็นเขา นายน์สูงตามมาตรฐานคนไทยปกติ แต่มันสูงแค่ติ่งหูของไม้.. และไหล่ของสิงห์ นายน์ไม่เคยรู้สึกแย่ที่ไม่ออกกำลังกายตอนเด็ก ต่อให้ย้อนเวลาไปได้เขาก็จะไม่เล่นกีฬาอยู่ดี
แต่อย่ามาตอกย้ำความเตี้ยของเขาด้วยการยืนประกบหน้าหลังแบบนี้...
“นายน์ มาทำอะไรหรอ” สิงห์ถามย้ำ
“เข้าห้องน้ำไง” ไม้ทำหน้าเหมือนกลั้นขำ
“ไม่ๆ มาซื้อของหรอ”
“เปล่า... มากินเค้กกับเพื่อน”
“หรอ ร้านไหนอ่ะ”
“ร้าน......” บอกชื่อร้านไปสิงห์ก็ทำหน้าตกใจ
“จริงดิ สิงห์ก็เพิ่งไปมา นายน์นั่งโต๊ะไหนอ่ะ” สิงหาถามอย่างแปลกใจ นายน์รู้สึกอารมรณ์ไม่ดีขึ้นมาเฉยๆ
“โต๊ะ 15” ข้างๆโต๊ะ 16ของสิงห์...
“ไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนรอ” นายน์เดินไปหานนท์ที่เดินก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ไม่สนรอบข้าง โชคดีที่มันเดินช้ามากเขาเลยเดินตามมาทัน กลับมาถึงไนซ์ซี่ก็เช็คบิลไปเรียบร้อยแล้ว พวกเขาเดินเล่นกันอีกสักพักก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ไลน์!Singha นายน์ โกรธรึเปล่า
สิงห์ทักไลน์มาหลังจาที่นายน์อาบน้ำเสร็จ
Napat_9 เรื่อง?
นายน์ว่าเขาควรจะแก้นิสัยพิมพ์สั้นได้แล้ว
Singha วันนี้ที่ห้างอ่ะ สิงห์ขอโทษที่ไม่เห็นนายน์
Napat_9 ช่างมันเถอะ ในร้านคนก็เยอะออก
Singha เค้กอร่อยไหม
Napat_9 อือ อร่อยดี
แล้วสิงห์ไปทำอะไรที่ห้างอ่ะ
Singha แฟนไม้เขาอยากกินเค้กอ่ะ โดนลากมา น้องกิตก็บอกว่าอยากไป
นายน์ชะงักกับชื่อของใครอีกคน
Napat_9 สนิทกับน้องกิตหรอ
Singha อือ เป็นน้องชายรุ่นพี่ในคณะอ่ะ มารอพี่ชายบ่อยๆเลยสนิทกัน
ทำไมหรอ
Napat_9 เปล่าๆ ถามเฉยๆ เห็นคุยกันสนุกดี
Singha แต่สิงห์ไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขานะ
Napat_9 แล้วน้องเขาล่ะ
นายน์แค่คิดในใจ... แต่นิ้วมันพิมพ์ไปเอง..
Singha หึงหรอ?
Napat_9 เปล่า
แค่รู้สึก...ไม่พอใจ.. นายน์พิมพ์แล้วก็ลบออก
Singha หรอ หึงก็บอกว่าหึงดิ
Napat_9 ก็บอกว่าเปล่าไง
Singha แน่ใจ?
นายน์นั่งมองข้อความนั้นอยู่นานมาก จนตัดสินใจพิมพ์ไปในที่สุด
Napat_9 แค่ไม่ค่อยชอบ...
Singha หรออออ
น่ารักว่ะ
คราวหลังจะไม่อยู่ใกล้คนอื่น แล้วก็จะยิ้มให้น้อยลงด้วย
ดีกันนะ
*ส่งรูปภาพ*
รูปมือใหญ่ๆที่ยื่นนิ้งก้อยออกมา ภาพนั้นถ่ายให้เห็นข้อมือที่มีคำว่า Together อยู่ด้วย
Napat_9 ไอ้บ้า
นายน์ไม่รู้จะพิมพ์อะไรตอบไปดี
ตึ๊ง!Singha August ได้อัพเดทสถานะของเขา
คืนนั้นหลังจากที่นายน์รับแอดจากสิงห์ สิงห์ก็หยิบโทรศัพท์เขาไปกดรับการแจ้งเตือนด้วย แถมยังบอกอีกว่าถ้าเอาออกจะงอน
Singha August ‘ไม่มีธุระอย่าทักนะครับ เดี๋ยวเขาหึง > O < ’
‘เขาที่ว่านี่ใครเนี่ย’
‘อะไรเขาไหน สิงห์มีแฟนแล้วหรอ’
‘นี่ว่าจะทักไปพอดี อดเลยนะเนี่ยย 5555’
‘สิงห์ขอเคลียร์กว่านี้ ระบุชื่เขาหน่อยค่ะ’คอมเม้นท์ส่วนใหญ่จะถามว่า‘เขา’ที่ว่าเป็นใคร ส่วนใหญ่ก็มักจะเดาว่าคนนู้นคนนี้ จนสิงห์มาตอบเม้นท์
Singha August ไม่บอกหรอก - 3 –
‘อย่าให้สืบเจอนะ’คอมเม้นท์สุดท้ายนี่แหละน่ากลัวสุด...
**************************************
ชีวิตพวกเขามันช่างน่าเบื่อ 5555
สัมภาษณ์สิงหากันดีกว่า
คนเขียน : คิดยังไงกับฉายาสิงหาเทพเจ้าแบงค์ร้อยคะ?
สิงห์: ไม่ได้มีแต่แบงค์ร้อยซะหน่อย แบงค์ห้าสิบสองใบ กับแบงค์ห้าร้อยก็มี อุ๊บ--//เอามือปิดปาก
//เอาที่นางสบายใจเลย
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363501 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก