คิดถึงครั้งที่ 15
“พี่นายน์ ผมขอโทษ คนที่จะขายนาฬิกาเขาบอกไม่ขายแล้วอ่ะ” ปิงวิ่งเข้ามาหานายน์ทันทีที่นายน์เดินออกจากห้องเรียน
“หรอ... ไม่เป็นไร มันสวยขนาดนั้นเป็นพี่ พี่ก็ไม่ขายหรอก” นายน์หน้าสลดลง
“โถ่..พี่ อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ เดี๋ยวผมไปตื๊อให้ก็ได้ พี่รอหน่อยนะ พี่อุตส่าห์ไปเล่นละครให้ผม ตอนนี้ผมคบกับตาลแล้วนะพี่”
“จีบติดแล้วดิ ดีใจด้วย”
“ระดับผมแล้ว... เอาเป็นว่าผมจะหานาฬิกามาให้พี่ให้ได้ รอก่อนนะครับ ผมไปนะ” ปิงกล่าวลาแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อน
“นายน์ มึงมีธุระอะไรต่อเปล่า” เสียงไนซ์ซี่ดังมาจากข้างหลัง
“ไม่นะ... คิดว่าไม่” นายน์ตอบ
“งั้นไปเริ่มคลาสกันดีกว่า ไปอีแจม” ไนซ์ซี่ลากแขนเขาไปที่รถของนนท์โดยมีแจมกับนนท์เดินตามประกบหลัง
ความจริงที่น่าเศร้าของกลุ่มนายน์คือการที่นนท์มีรถอยู่คนเดียว (ไนซ์ซี่มีมอเตอร์ไซด์ 1 คัน) ดังนั้นเวลาไปไหนมาไหนจึงต้องใช้รถของนนท์ตลอด ซึ่งพวกเขาก็หารเฉลี่ยช่วยค่าน้ำมันนนท์ทุกครั้ง
“นายน์ยิ้มมมม”
“ยิ้มกว้างๆ” แจมจับปากนายน์แล้วยืดออก
“ขมวดคิ้วค่ะ”
“จิกตาหน่อย”
“ไหนลองเบะปากสิ”
“พอๆ วันนี้พอแค่นี้ เริ่มส่วนต่อไปดีกว่า”
ตอนนี้นายน์กำลังอยู่ในคลาสฮาวทูเทรนณภัทรที่ห้องของแจม โดยมีไนซ์ซี่กับแจมเป็นครูสอนและนนท์เป็นผู้ช่วยคอยออกความคิดเห็น
ซึ่งวิธีเป็นอะไรที่ไร้สาระมากกกก
“สมมุติกูเจอมึงที่มหาลัยนะ” ไนซ์ซี่บอก
“นายน์ สวัสดี”
“สวัสดี” นายน์ตอบไนซ์ซี่
“ตกค่ะมึง ตก! ท่องไว้ว่าจบประโยคด้วยคำถามนะ เอาใหม่”
“นายน์ สวัสดี”
“สวัสดี... เป็นไงบ้าง..”
“เรื่อยๆอ่ะ ช่วงนี้งานเยอะ นายน์อ่ะ” แจมชูกำปั้นแล้วร้อง ‘เยส!’ เบาๆ
“ก็สบายดี..”
“นายน์!!! มึงเป็นเด็กประถมสวัสดีอาจารย์ภาษาอังกฤษหรอ Good morning, teacher. I’m fine. Thank you, and you? หรอคะ” ไนซ์ซี่กุมขมับตัวเอง
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ” นายน์ถาม
“ตอบยาวยาวววว ฟังที่กูตอบสิ เอาใหม่...” ไนซ์ซี่เสยผมตัวเองแล้วจ้องหน้านายน์
“นายน์ สวัสดี”
“สวัสดี เป็นไงบ้าง”
“ก็...”
“โอ้ยยยยย กูยอมแล้วววว แจมเปลี่ยนตัว!” ไนซ์ซี่หันไปเรียกแจมแล้วเดินไปล้างหน้า
“อย่าให้ห้องกูเลอะนะอีไนซ์ นายน์มึงต้องสนใจโลกและโซเชียลค่ะ จะได้มีหัวข้อสนทนา” แจมตะโกนบอกไนซ์ซี่แล้วหันมาพูดกับนายน์
“ไลน์ก็เป็นโซเชียลนะ” นายน์เถียง
“ไลน์มันมีไว้คุย! เฟสบุ๊คมีไว้เสือก ทวิตเตอร์ก็มีไว้เพ้อ มึงเล่นเฟสบ่อยๆก็พอแล้ว เอาโทรศัพท์มา” นายน์ยื่นโทรศัพท์ให้แจม
“เนี่ยกดไลค์เพจไปเยอะๆนั่นแหละ พวกเพจคำคมอะไรอย่างงี้ เดี๋ยวมันก็จะแชร์พวกข่าวต่างๆมา มึงก็ดูๆไว้บ้าง” แจมเปิดแฟนเพจให้นายน์ดู ทั้งเพจมหาลัย เพจคำคม เพจหนังสือ หรือเพจเกมส์
“อืมๆ” นายน์ครางรับในลำคอ
“อะไรนะ!” แจมหันมาจ้องนายน์เขม็ง
“อ๋อๆ.. น่าสนใจดีเนอะ... มีอะไรอีกไหม...” ตั้งแต่ที่ไปขอความช่วยเหลือ กลุ่มของนายน์ก็เพิ่มกฎใหม่อีกหนึ่งข้อ คือ ถ้าพูดอะไรไปแล้วเขาตอบกลับสั้นๆห้ามพูดต่อ วันแรกที่เริ่มใช้นายน์โดนแจมกับไนซ์ซี่จิกสายตาใส่นับครั้งไม่ถ้วน
มันยากชะมัด... แต่ก็คุยกับสิงห์ได้ยาวขึ้น...
“อันนี้เพจ....” แจมอธิบายต่อจนเริ่มดึกแจมก็ไล่ทุกคนให้กลับ
“พี่นายน์ ผมขอโทษ พี่สิงห์ยังไม่ยอมขายนาฬิกาให้ผมสักที T ^ T” ปิงบอกเขาตอนกำลังเดินลงบันไดอาคารเรียนรวม
“ฮะ? เมื่อกี้แกบอกว่าใครนะ?” แจมถาม
“พี่สิงห์ครับ”
“สิงห์ไหน” ไนซ์ซี่ถามบ้าง
“ก็พี่สิงห์ เดือนเศรษฐศาสตร์ไงพี่” ปิงทำหน้างง แต่นายน์งงกว่า
สิงห์ ซื้อนาฬิกา?
ตลกแล้ว คนๆนั้นไม่เคยใส่นาฬิกาเลยสักครั้ง สิงห์จะซื้อนาฬิการุ่นลิมิเต็ดทำไม
“ทำไมพี่ทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้น... อ่ะ!นั่นไงพี่สิงห์ มาพอดีเลย พี่สิงห์ครับ..” ปิงตะโกนเรียกสิงหาที่เพิ่งเดินออกจากห้องเรียน
“หวัดดีนายน์ แจม ไนซ์ซี่ นนท์” สิงห์ทักนายน์กับเพื่อน
“พี่จะขายนาฬิกาให้ผมใช่ป่ะ” ปิงถาม
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ขายแล้ว”สิงห์ตอบสีหน้าหงุดหงิด
“พี่ขายให้ผมเถอะ ผมสัญญากับพี่นายน์ไว้...”
“สัญญา?... กับนายน์?..”
“ใช่พี่” ปิงพยักหน้า
“อยากได้นาฬิกาหรอ” สิงห์หันมาถามนายน์
“อือ มันสวยดี... แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ออกรุ่นอื่น--”
“เดี๋ยวเอามาให้ มีเรียนต่อป่ะ” นายน์ยังพูดไม่จบ สิงห์ก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“...ไม่มี วันนี้มีเรียนแค่ตอนเช้า ทำไมหรอ..”
“งั้นไปกินข้าวกัน ไปป่ะ” ประโยคหลังสิงห์ถามเพื่อนนายน์คนอื่นๆ
“ไม่เป็นไร ว่าจะไปกินบุฟเฟ่ต์ 3 จ่าย 2พอดี นี่ก็คิดอยู่ว่าจะตัดใครออกหรือหาเพิ่มดี ตอนนี้ก็พอดีแล้ว ฝากนายน์ด้วยนะ บายยย” แจมโบกมือบ้ายบายแล้วลากแขนไนซ์ซี่กับนนท์ออกไป
พวกนั้นไปคุยเรื่องบุฟเฟ่ต์กันตอนไหนทำไมนายน์ไม่ได้ยิน...
“โดนเพื่อนทิ้งแล้ว” สิงห์พูดลอยๆ แต่นายน์ก็รู้ว่าหมายถึงใคร
“แล้วสิงห์อ่ะ ไม้ไปไหน”
“ไปกินข้าวกับแฟน”
“ก็โดนทิ้งเหมือนกันนี่”
“งั้นคนโดนทิ้งจะช่วยไปกินข้าวกับคนที่โดนทิ้งเหมือนกันได้ไหมครับ” รูปประโยคฟังดูงงๆแต่มันก็เข้าใจได้เมื่อสิงห์ชี้นิ้วมาที่นายน์แล้วชี้เข้าหาตัวเอง
“ไปก็ได้... ร้านไหนอ่ะ”
“ร้าน...ไหม ไปป่ะ” สิงห์ถามปิงที่กลายเป็นอากาศธาตุ
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปกินกับเพื่อน เพื่อนรออยู่ ผมแค่แวะมาหาพี่นายน์เฉยๆ ไปนะครับ” ปิงยกมือไหว้แล้วเดินลงบันไดไป
“เรื่องนาฬิกาไม่ต้องมาตื๊อแล้วนะ เดี๋ยวพี่คุยกับนายน์เอง” สิงห์ตะโกนตามหลังไป
“ครับพี่” ปิงก็ตะโกนกลับมา ตอนนี้เหลือเขาอยู่กับสิงห์ และเพื่อนสิงห์บางคนที่ยังอยู่หน้าห้องเรียน
“ไปกินข้าวกัน” สิงห์จับมือนายน์เดินลงบันได
“พี่นายน์คะ มีคนฝากมาให้ค่ะ” รุ่นน้องคนหนึ่งยื่นซองจดหมายมาให้นายน์ที่หน้าอาคารเรียนรวมแล้วเดินหนีไป
ข้างหน้าซองมีตัวอักษรเขียนว่า {กลับหอแล้วค่อยเปิดอ่านนะคะ}
“อะไร ได้จดหมายน้อยหรอ จดหมายรักเปล่าเนี่ย หึงนะ” สิงห์พูดติดตลก
“หึงง่ายไปแล้ว” นายน์บ่นเบาๆ
“พูดบ่อยเผื่อคนแถวนี้จะพูดบ้าง” สิงหาเงยหน้าพูดกับท้องฟ้า
“พี่เขียวอ่ะหรอ” นายน์ชี้ไปที ‘พี่เขียว’หมาไทยหลังอานสีขาวที่ทุกคนพร้อมใจกันเรียกว่าพี่เขียว
“คงงั้นแหละ ไหนพี่เขียวลองพูดว่าหึงสิครับ”สิงห์ย่อตัวลงไปพูดกับพี่เขียว คนรอบๆก็เริ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
โฮ่ง! พี่เขียวเห่า
“เก่งมากพี่เขียว เดี๋ยวผมซื้อไก่ย่างมาให้ป้านวลนะ” สิงห์ลูบหัวพี่เขียว ป้านวลคือบ้านแม่บ้านประจำอาคารเรียนรวม เป็นเจ้าของพี่เขียวกลายๆเพราะทางมหาลัยไม่อนุญาตให้นิสิตให้อาหารสุนัขโดยตรงให้ฝากป้านวลมาให้อีกที
“พี่เขียวครับพี่รู้เปล่าคนบางคนนะทั้งๆที่หึงแต่บอกว่าไม่ค่อยชอบ...”
“...”
“คำว่าหึงมันสั้นกว่าตั้งเยอะ ปกติเห็นตอบแต่สั้นๆ ทีอย่างนี้มาตอบยาว...”
“...”
“พี่เขียว..”
“ไม่ไปกินข้าวแล้วหรอ” นายน์เอ่ยขัดสิงห์ที่เริ่มนินทาเขาให้หมาฟัง
“ผมไปก่อนนะพี่ คนๆนั้นเขาโมโหหิวซะแล้ว” สิงห์โบกมือลาพี่เขียวแล้วลุกขึ้นยืน
“ไปยัง” สิงห์ถามแล้วยิ้ม
“ล้างมือก่อนไหม” สิงห์พยักหน้าแล้วเดินไปล้างมือที่ห้องน้ำใกล้ๆ
หลังจากที่ไปกินข้าวกันเสร็จ สิงห์ก็พานายน์มาที่คอนโด
"กอดหน่อยยย~" สิงห์อ้าแขนออกดึงนายน์เข้าไปหา
"ดูทีวีไปก่อนนะ สิงห์ไปเอาของในห้องก่อน" นายน์พยักหน้าแล้วนั่งดูทีวีที่กำลังฉายหนังอยู่ หลังจากวันนั้นห้องนอนของสิงห์ก็เหมือนมียันต์แปะอยู่ทำให้นายน์ไม่กล้าเข้าไป สิงห์เข้าไปสักพักก็เดินออกมานั่งที่โซฟาข้างๆนายน์
"นายน์" สิงห์ส่งเสียงเรียก
"ฮะ?"
"ขอมือหน่อย" สิงห์คว้ามือข้างที่สวมนาฬิกาของนายน์ ถอดนาฬิกาออก แล้วสวมเรือนใหม่แทนที่
"ทำอะไรอ่ะสิงห์" นายน์ถามอย่างตกใจ
"ให้.." สิงห์ลูบนาฬิกาไปมา
"ก็ไหนบอกว่า... ไม่ขายให้ปิงไง"
"อืม.. ไม่ขาย... เก็บไว้ให้นายน์...""ฮะ? หมายความว่ายังไง"
"เห็นมันสวยดีเลยซื้อไว้... คิดว่าน่าจะเหมาะกับนายน์" สิงห์ยิ้มบางๆ
"แต่..." ตอนที่นาฬิกาออกเขากับสิงห์ยังไม่เจอกันเลยนะ
"ตอนแรกคิดว่าไม่มีโอกาสให้แล้วเลยประกาศขายน่ะ" สิงห์อธิบาย
"....." นายน์ทำหน้าไม่ถูก
"ชอบไหม"
"...อืม..."
"ดีใจจัง.."
"...สิงห์ ..ค่านาฬิกา..."
"ไม่เอา! สิงห์ซื้อให้" สิงห์ปฏิเสธเสียงแข็ง
"แต่มันแพงนะ" นายน์จ้องหน้าสิงห์
"งั้น...
เปลี่ยนจากเสียตังค์.. มาเป็นเสียตัวให้สิงห์แทนได้ไหม" สิงห์ก็จ้องนายน์กลับมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"ไอ้บ้า!!" นายน์เขวี้ยงหมอนใส่หน้าสิงห์แต่อีกฝ่ายดันรับได้แล้วพุ่งเข้ามากอดเขาแทน
“สิงห์.. มันหนัก...” นายน์ตีไหล่สิงห์ให้ปล่อย
“..อื้อ.. เก็บค่านาฬิกาก่อน...” จมูกโด่งซุกไซร้หาความหอมหวานจากร่างในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งกดไหล่อีกคนไว้ให้อยู่นิ่งๆ ส่วนมืออีกข้างก็ซุกซนลงไปลูบเอวบางแล้วเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมออกทีละเม็ด
กระดุมเม็ดแรกหลุดออกเผยไหปลาร้าขาวและลาดไหล่
กระดุมเม็ดสองที่คอยปกปิดหน้าอกเนียนก็หลุดตาม
ทันทีที่กระดุมเม็ดที่สามโดนแกะออกไป ยอดอกสีชมพูก็ปรากฏต่อสายตา
ร่างสูงแกะกระดุมเม็ดต่อไป.. ต่อไป... และต่อไป... จนหมด...
“..อื้ออออ... สิงห์....” ริมฝีปากหนาประทับบนลาดไหล่ ดูดเม้ม ตีตราจอง แล้วผละออกมา...
“...หมั้นไว้ด้วยนาฬิกาก่อน... สัญญาว่าจะไม่ทำให้ท้องก่อนแต่ง...” สิงห์เกลี่ยปอยผมให้นายน์ แต่มืออีกข้างก็ยังไม่วายไปลูบเอวเล็กเล่น
“..ผู้ชายมันท้องได้ที่ไหนกัน..” นายน์ชันตัวลุกขึ้น
“อ้าวหรอ? งั้นทำแค่ไหนก็ได้อ่ะดิ” สิงห์ทำท่าจะกระโจนเข้ามาอีกครั้ง นายน์เลยเอาฝ่าเท้าสวยๆยันโครม
“ใจร้ายจัง...” สิงหายู่ปาก
“....” นายน์มองคนตัวโตด้วยสายตาเอือมๆแล้วติดกระดุมเสื้อให้ตัวเอง
แต่แม่ง.. เข็มขัดเขาหลุดไปตอนไหนเนี่ย!!
“นายน์ไม่อ่านจดหมายน้อยที่ได้มาหรอ” สิงหาชี้ไปที่ซองจดหมายในกระเป๋าเขา
“กลับไปอ่านที่หอก็ได้”
“ไม่เอา! อ่านที่นี่แหละ.. ถ้าเป็นจดหมายรักขึ้นมาสิงห์จะเอาไปเผาทิ้งเลย!!” นายน์เมินคำพูดสิงห์แล้วหยิบซองจดหมายขึ้นมาแกะอ่าน...
“นายน์ เป็นอะไร” สิงห์ถามเมื่อนายน์นิ่งไป ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาอ่านข้อความในมือนายน์ด้วย
เจอตัวแล้ว
ไปตายซะ
อย่ามายุ่งกับสิงหานะไอ้ตุ๊ด
อีวิปริต
“ใครส่งมา!!” สิงห์แย่งกระดาษไปจากมือของเขาแล้วฉีกทิ้ง
“สิงห์.. ใจเย็นๆ... ช่างมันเถอะ..” นายน์พยายามกล่อมสิงห์ให้ใจเย็นลง
“เย็นอะไรเล่า แบบนี้มันเกินไปแล้วนะ!!”
“สิงห์!”
“....” สิงหากำหมัดแน่น หายใจเข้าออก พยายามสงบสติ
“นายน์...” สิงห์เรียก
“...ทำไม..”
“...ไม่ใช่ครั้งแรกใช่ไหม..” สิงห์จ้องตานายน์
“.....” นายน์เบือนหน้าหนี
บอกไม่ได้...
“นายน์... ตอนคบกับสิงห์ก็โดนแบบนี้ใช่ไหม..”
“....” เขาเม้มปากแน่น
เรื่องนี้มันควรบอกสิงห์จริงๆหรอ...
“..นายน์.. บอกสิงห์มาเถอะ..”
“...”
“...ขอร้อง..”
“...สาม...” นายน์ตอบเสียงเบา
“แค่นั้นหรอ”
“..อึก.. สี่ครั้ง...”
“แน่ใจนะ?”
“....ห้าก็ได้..” คนตัวเล็กก้มหน้าคางชิดอก
“นายน์..”
“อะไรเล่า คราวนี้พูดจริงแล้วนะ!” นายน์หันมาจ้องหน้าสิงห์
“..ทำไมถึงไม่บอกกัน...” ทั้งน้ำเสียงและแววตาของสิงห์มันแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลัง... น้อยใจ..
“ขอโทษ..” วินาทีนั้นความรู้สึกผิดตีขึ้นมาบนอกณภัทร
“...ทำไม...”
“...แค่ไม่อยากให้...กังวล...”
“แล้วนายน์ก็ทุกข์คนเดียวอ่ะหรอ... ตอนนั้นสิงห์เป็นแฟนนายน์นะ! นายน์มีแฟนไว้ทำอะไรกันแน่!!”
“ขอโทษ..”
“เฮ้อออ...” สิงห์ทิ้งตัวลงกับโซฟา ปิดเปลือกตาข่มอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอง
“สิงห์...” นายน์ส่งเสียงเรียก
“หืม?” สิงห์ส่งเสียงตอบแต่ยังไม่ลืมตา
“มัน... จะจบแบบเดิมไหม...” นายน์ถามอย่างเป็นกังวล
เขากลัว...
กลัวใจตัวเอง...
“ถ้ามันจะจบแบบเดิมก็เริ่มใหม่... รอบที่ 3.. 4…. 5… หรือ 6... เริ่มไปเรื่อยๆ... จนกว่าใครสักคน...จะไม่อยากเริ่มใหม่อีกแล้ว...” สิงห์กุมมือเขาแน่น นายน์รู้สึกได้ว่ามือของสิงห์กำลังสั่น
“สิงห์..” นายน์หันหน้าไปหาคนข้างๆ
“หืม? อุ๊บ!!” นายน์คว้าคอคนตัวโตมาประกบจูบ สิงห์อึ้งไปเล็กน้อยก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นมาลูบหลังคนตัวเล็ก สองมือของนายน์ก็เลื่อนไปคล้องคอสิงห์ ริมฝีปากบางเผยอ ออกน้อยๆ สิงห์ไม่รอช้าส่งลิ้นร้อนไปกวาดต้อนภายในโพรงปากของคนที่นั่งตัวสั่นอยู่บนตัก...
การจูบเป็นภาษากายที่แทนได้ทั้งคำพูดและความรู้สึก...
พวกเขากำลังทำสัญญากันโดยที่ไม่ต้องใช้คำพูด...
สัญญาที่บอกว่า จะไม่มีใครยอมปล่อยมือออกจากความรักครั้งนี้...
“สิงห์รักนายน์นะ” สิงหากระซิบถ้อยคำคำหวาน แล้วปิดริมฝีปากบางด้วยบางของเขาอีกครั้ง...
************************************************
ทำไมคนอ่านหื่นขนาดนี้ สิงห์มีแบงค์ห้าร้อย สิงห์ก็อาจจะคิดถึงนายน์100ครั้งก็ได้ 5555
ฝากเพจหน่อยนะ จิ้มๆ
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363689 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก