คิดถึงครั้งที่ 17
‘ให้ ณภัทร สถาปัตฯ ปีสาม’จดหมายจ่าหน้าถึงนายน์ถูกวางไว้บนกระเป๋าหลังจากที่นายน์ไปซื้อข้าวกลับมา
“เหี้ย กูน่าจะเฝ้าโต๊ะไว้” แจมคว้าจดหมายไปดู
“กูบอกแล้ว... โรงอาหารคนเยอะขนาดนี้จะหาตัวเจอไหม” นนท์บ่นแล้วชะโงกหน้ามาดูข้อความในกระดาษ
“หวัดดีนนท์ ไนซ์ซี่ แจม” เสียงหนึ่งดังจากทางด้านหลังของนายน์พร้อมกับเสียงกระซิบที่ข้างหู “สวัสดีครับ... แฟน”
...สิงหาไม่เคยเห่อสถานะใหม่เลยจริงๆ
“อุ๊ย! สวัสดี” แจมสะดุ้ง รีบเอาจดหมายซ่อนไว้ข้างหลัง
“มีอะไรหรอ” สิงห์หรี่ตาแล้วจ้องไปที่แขนของแจม
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร นั่งเลยสิงห์ นั่งเลยไม้” แจมชี้ชวนให้ผู้มาใหม่นั่ง... ด้วยท่าทางที่แสดงออกถึงพิรุธชัดเจน -_-
“มาอีกแล้วหรอ” สิงห์ถามเสียงเรียบ
“...แฮะๆ.. จ้า... มาอีกแล้ว...” แจมชูจดหมายในมือขึ้นมาช้าๆ
“ขอดูหน่อยสิ” สิงห์แบมือ
“กินข้าวเถอะ” นายน์เปลี่ยนเรื่อง เขาไม่อยากให้สิงห์หงุดหงิด
“เฮ้ออ... ก็ได้...” สิงห์ถอนหายใจแล้วนั่งกินข้าวข้างนายน์ เพื่อนคนอื่นๆก็เริ่มกินข้าวของตัวเอง
“แจ้งความไหมมึง” จู่ๆแจมก็ถามเขา
“อีแจมมมม!! นายน์มันเปลี่ยนเรื่องแล้วมึงจะดึงกลับมาทำไมเนี่ย” ไนซ์ซี่ทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“กูจริงจังนะเว้ย อย่างนี้มันเรียกข่มขู่แล้วนะ” แจมหันไปสบตากับไนซ์ซี่
“กูเห็นด้วย ยังไงก็ลงบันทึกประจำวันไว้หน่อยก็ดี” ไม้ออกความเห็น
“มันจะเป็นเรื่องใหญ่ไปหรือเปล่า” นายน์แย้ง
“งั้นเอาไงอ่ะ แฮ็กเฟสเลยไหม” นนท์เสนอ
“แฮ็กเฟส?” แจมทวนคำพูดนนท์
“ก็คนที่เคยคอมเม้นท์ว่า อย่าให้สืบเจอนะ อ่ะ กูว่าคนนั้นชัวร์” นนท์บอกอย่างมั่นใจ
“กูก็ว่าใช่ แต่มึงจะแฮ็คเฟสเขายังไง กูลองไปส่องดูมันเป็นเฟสสมัครใหม่นะเว้ย” ไม้บอกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“กูพอจะรู้จักเพื่อนที่เก่งคอมอยู่บ้าง เดี๋ยวกูลองถามมันดู” สิงห์พูดขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบไปนาน
“เออๆ มึงลองๆให้เพื่อนมึงสืบดูแล้วกัน” นนท์พยักหน้าตกลง พวกเขาจึงกันข้าวกันต่อ
“แล้วนี่พวกมึงไปไหนกันต่อ” นนท์ถามไม้
“วันนี้พวกกูมีเรียนแค่ตอนเช้า ตอนแรกกูว่าจะกลับไปนอนแต่ไอ้สิงห์ลากกูมากินข้าวด้วยเฉยเลย” ไม้ตอบอย่างหัวเสียแล้วถามกลับ “พวกมึงอ่ะ”
“บ่ายพวกกูมีเรียนต่อว่ะ” นนท์ตอบเสียงเศร้า ตอนแรกนนท์ชวนพวกเขาโดดไปดูหนังแต่เพราะคาบหน้ามีพรีเซ็นต์โมเดลจึงทำให้คาบนี้โดดไม่ได้
“งั้นไว้เจอกันมึง” ไม้ลุกขึ้นเอาจานไปเก็บ
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับนะ” สิงห์บอกเขาแล้วเดินตามไม้ไป
“เดือนนี้อีนายน์ไม่ต้องหารค่ารถกับพวกกูแล้วมั้ง” ไนซ์ซี่พูดแล้วลุกขึ้นบ้าง
“นั่นสิ รถกูราคาไม่ถึงครึ่งของรถสิงห์นี่” นนท์ว่าแล้วลุกขึ้นอีกคน
“โธ่ ปัญหามันไม่ใช่รถเว้ยมึง มันเกี่ยวกับว่าคนขับเป็นใคร” แจมลุกตามไปติดๆ
“รอด้วย!” นายน์รีบกินข้าวคำสุดท้ายแล้ววิ่งตามเพื่อนไป...
“ณภัทร เดี๋ยวคุณตามไปพบผมที่ห้องด้วยนะ” อาจารย์พูดผ่านไมค์หลังจากสอนเสร็จ
“ครับ” นายน์ตอบรับอย่าง งงๆ
“มีอะไรวะ” นนท์ทำหน้าสงสัย
“กูก็ไม่รู้” นายน์ยักไหล่ รีบเก็บของแล้วเดินตามอาจารย์ไป
“ขออนุญาตครับ” นายน์เคาะประตูห้องแล้วยกมือไหว้อาจารย์คนอื่นๆ
“นั่งก่อนสิ” อาจารย์ประกิตชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ นายน์เดินไปนั่ง อาจารย์จึงพูดต่อ “เอาตรงๆเลยนะณภัทร คุณส่งโมเดลผมหรือยัง”
“ครับ? ผมส่งแล้วครับ” คำถามอาจารย์ประกิตทำให้นายน์งงไปชั่วครู่
“เฮ้อออ...” อาจารย์ถอนหายใจ “ครูหางานเธอไม่เจอ”
“ครับ? หมายความว่ายังไงครับ?” นายน์ถามอย่างตกใจ
“ก่อนหน้านี้ครูเรียกเพื่อนหลายๆคนมาแล้ว ทุกคนบอกเหมือนกันว่าเห็นเธอส่งแล้ว...”
“....” นายน์ยังคงรอฟังอย่างตั้งใจ
“แต่ครูหางานเธอไม่เจอณภัทร เย็นวันศุกร์ก่อนหยุดยาวครูนับจำนวนแล้ว แต่พอหลังจากเปิดครูนับอีกรอบมันหายไปชิ้นหนึ่ง...”
“....อะ....” นายน์ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
“ครูรู้ว่าเธอทำงานดีณภัทร ปกติแค่เธอเอาแบบแปลนมาให้ดูครูก็ให้คะแนนเธอได้แล้ว... แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกัน... เธอก็รู้ว่าครูเชิญอาจารย์จากคณะอื่นๆมาด้วย... และกำหนดการณ์ก็เลื่อนไม่ได้... แปลนเธอเองก็หายไปด้วย” อาจารย์ประกิตพูดอย่างหนักใจ
“แล้วมันหายไปได้ยังไงหรอครับ” นายน์ถามเสียงเบา
“ครูไม่รู้... วันนั้นครูไม่ได้กลับคนสุดท้าย แต่แม่บ้านยืนยันว่าล็อกห้องนี้แล้ว... กล้องวงจรปิดหน้าห้องก็มีอะไรสักอย่างมาบังอยู่”
“....” นายน์พยายามคิดว่าโมเดลของเขามันหายไปได้ยังไง เขาไม่เคยมีปัญหากับใคร ยกเว้น...
“ครูขอให้เธอทำใหม่ได้ไหมณภัทร ครูให้เพื่อนคนอื่นๆช่วยกันหาแล้ว แต่ก็ไม่เจอ... เธอจะให้เพื่อนช่วยก็ได้...”
วันนี้วันพุธ คาบหน้าที่นัดพรีเซ็นต์โมเดลคือวันจันทร์....
“...ครับ... ผมจะพยายาม...” นายน์บีบมือตัวเองแน่น เขาต้องทำโมเดลที่ใช้เวลาหนึ่งเดือนให้เสร็จภายในห้าวัน...
ยังไม่รวมงานของอาจารย์ท่านอื่นอีก...
“ครูจะคุยกับอาจารย์ท่านอื่นให้สั่งงานน้อยลงให้... เฮ้อออ... ถ้าไม่ติดประชุมอาจารย์ทั้งมหาลัยครูก็คงจะให้ส่งโมเดลพร้อมกับพรีเซ็นต์เลยตามปกติไปแล้ว...” อาจารย์ถอนหายใจอีกครั้ง
“....”
“บอกตามตรง ครูคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือคนในคณะ... เธอสงสัยใครบ้างหรือเปล่า เรื่องนี้ครูอยู่เฉยไม่ได้หรอก”
“ผม... ไม่ทราบครับ..”
“อืม... ถ้าเธอสงสัยใครก็มาบอกครูได้นะ ครูไม่กวนเธอแล้ว เอาเวลาไปทำโมเดลเถอะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” นายน์ยกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้อง
“อาจารย์ว่าไงบ้างมึง” ออกมาก็เจอเพื่อนๆรออยู่หน้าห้อง
“โมเดลกูหายว่ะ” นายน์กวาดตามองเพื่อนแล้วพูดออกมา
“ฮะ?!!!” เป็นรีแอคชั่นของนักศึกษาสถาปัตทุกคน โมเดลหายก็เหมือนกับเกรดหาย
“ไหวไหม” สิงห์จับมือเขาแล้วถาม
“อือ... พอไหวมั้ง...” นายน์ส่งยิ้มเนือยๆให้สิงห์
“แล้วอาจารย์ว่าไงบ้างอ่ะมึง” แจมถามอย่างร้อนใจ
“เขาบอกให้กูทำใหม่ว่ะ พรีเซ็นต์คาบหน้าเหมือนเดิม”
“เชี่ยยยย โหดไปป่ะวะ ใครมันจะทำเสร็จทัน”
“มันมีอาจารย์คณะอื่นมาให้คะแนนด้วยไงมึง มันเลื่อนไม่ได้”
“เดี๋ยวกูช่วยมึงทำเอง” นนท์เดินมาตบบ่าเขา
“ขอบใจเว้ย” นายน์ยิ้มรับ
“แปลนมึงอยูไหนวะนายน์” ไนซ์ซี่ถาม
“หายไปด้วยกัน แต่น่าจะพอมีอันร่างเก่าๆอยู่ที่หอ” นายน์ตอบ
“งั้นมึงก็กลับไปเอากับสิงห์ แวะซื้อข้าวมาด้วย เดี๋ยวพวกกูไปซื้อของให้ ตามนี้นะ” ไนซ์ซี่สรุป คนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“สวยจัง” สิงห์พูดเมื่อเห็นแบบแปลนในมือของเขา
“มันแค่แบบอันเก่าที่ยังแก้ไม่เสร็จ มองออกหรอ” นายน์มองแบบแปลนเก่าในกระดาษนิ่ง
“ไหวไหม” สิงห์ยืนซ้อนข้างหลังแล้ววางมือทับบนมือของนายน์ทั้งสองข้างที่จับกระดาษอยู่
“...ไม่...จะไม่ไหวแล้ว...” นายน์หลับตา เอนตัวลงไปชนกับอกสิงห์
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ สิงห์จะช่วยเอง...” สิงห์เลื่อนมือมากอดเอวเขา กดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“อืม...”
“ไม่ต้องคิดมากนะ เรื่องของความรักมันคือเรื่องของคนสองคน อย่าให้คนอื่นมามีอิทธิพล”
“มันจะใช่หรอสิงห์ มันเป็นเรื่องของคนแค่สองคนแน่หรอ...”
“นายน์ ถ้าจะเลิกก็ขอให้เลิกเพราะเบื่อกันเถอะ อย่าเลิกแค่เพราะคนอื่นบอกว่าไม่เหมาะสมเลย...” สิงหากระชับอ้อมกอด
“ไม่... ไม่เอา ไม่เลิกนะ” นายน์กำลังเห็นแก่ตัว เขารู้ตัวดี ในเวลาที่อ่อนแอไม่ว่าใครก็ต้องการคนข้างกายกันทั้งนั้น...
“ช้ามากกก มึงไปซื้อข้าวที่ไหนมาให้พวกกูกินคะ” ไนซ์ซี่ถามแล้วเหล่ตามองมือของเขากับสิงห์ที่จับกันอยู่
“ปล่อยให้ไปกันสองคนมึงก็ต้องรอแหละ” นนท์พูดขำๆ
“นี่แบบเก่ามึงหรอวะ แก้เยอะป่ะ” แจมหยิบแบบไปดู
“เกือบทั้งหมดอ่ะ กินข้าวกันก่อนเถอะ”
“เชี่ย ถ้าจะต้องอลังการขนาดนี้ถึงจะได้คะแนนเต็มนะ กูยอมทำแบบกากๆของกูต่อดีกว่า” ไนซ์ซี่มองแบบในมือแจมแล้วอุทาน
เย็นนั้นหลังจากกินข้าวกันเสร็จ เพื่อนๆแต่ละคนก็ช่วยกันตัดกระดาษชานอ้อย จนกระทั่ง...
“เชี่ย!! มึงพรุ่งนี้ส่งโปรเจ็คอาจารย์สมรศรี” นนท์ตะโกนเสียงดัง
“อะไรนะ ไม่ได้ส่งวันศุกร์หรอวะ” แจมถาม
“เขาสลับคาบกับอาจารย์สมรักษ์ว่ะ มึงลองอ่านในไลน์ดิ” นนท์ยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู
“ชิบหาย กูว่าจะปั่นคืนพรุ่งนี้อยู่” ไนซ์ซี่ตบหน้าผากตัวเอง
“พวกมึงพอแค่นี้ก็ได้ ไปทำโปรเจ็คเถอะ งานกูเองก็ยังไม่เสร็จดีเหมือนกัน” นายน์บอกเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มร้อนรนแต่ยังไม่ยอมไปเพราะติดช่วยงานเขาอยู่
“กูขอโทษนะมึง”
“โทษทีนะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาช่วยต่อนะ” ทั้งสามคนรีบเก็บของแล้วบอกลา
“งานเหลือเยอะไหม” สิงห์ถามเมื่ออยู่กันสองคน มือก็ช่วยเขาเก็บกระดาษไปทิ้ง
“เหลือตรวจดูความเรียบร้อยอีกรอบ ตอนแรกว่าจะทำคืนนี้แหละ แต่...”
“งั้นคืนนี้ไปนอนกับสิงห์เถอะ” สิงห์พูดแทรกขึ้นมา
“ฮะ?”
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่ ยังไงคืนนี้ทำโปรเจ็คเสร็จนายน์ก็จะวาดแปลนต่อใช่ไหมล่ะ”
“ก็...ใช่..”
“คิดว่าโทรไปปลุกจะตื่นไหม” สิงห์ถามเรียบๆแล้วแย่งของในมือเขาไปถือ
“แฮะๆ” ตอนแรกเขาว่าจะทำโมเดลต่อจนเช้าไม่นอน เพราะถ้าเขาเผลอหลับไปก็คงไม่ตื่นง่ายๆ...
“เดี๋ยวสิงห์นั่งทำงานเป็นเพื่อน” ประโยคนั้นทำเอาความรู้สึกผิดเข้ามาเกาะกุมในจิตใจณภัทร ทั้งๆที่อีกฝ่ายมีงานแต่ยังมานั่งอยู่กับเขาตั้งชั่วโมงกว่าอีก
“นายน์ ตื่นได้แล้ว หกโมงกว่าแล้วนะ เรียนแปดครึ่งไม่ใช่หรอ” นายน์พลิกตัวหนีเสียงน่ารำคาญที่ดังขึ้น
“นายน์ครับ นายน์...” เขาเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว
“ณภัทร...” นายน์ค่อยๆลืมตาขึ้น
“ที่รักของสิงหา”
เฮือกกก!!“มะ...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” นายน์รู้สึกหน้ามืดที่ลุกขึ้นเร็วไป แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความขบขันของสิงห์ก็ยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้หูฝาดไป
จุ๊บ
“Morning kiss” สิงห์จูบปากเขาแผ่วเบาพลางยืนผ้าเช็ดตัวมาให้
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวสาย” นายน์เดินเข้าห้องน้ำด้วยความงุนงง
ให้ตายเถอะ ตอนตื่นกับตอนง่วงใกล้จะหลับเป็นเวลาที่สมองของเขาคิดอะไรไม่ออกที่สุด
และเหมือนสิงหาก็จะรู้เรื่องนี้ด้วย...
นายน์เดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอชุดนักศึกษาของเขาแขวนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้าของสิงห์ เขาพยายามนึกว่าเขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อคืนหลังจากสิงห์พาเขาไปเก็บของที่หอ เขาก็อาบน้ำแล้วมานั่งทำงานที่โซฟาข้างๆกับสิงห์ พอตรวจทานโปรเจ็คที่จะต้องส่งพรุ่งนี้เสร็จเขาก็เอาแปลนขึ้นมาวาดต่อ ระหว่างนั้นสิงห์ที่ทำงานเสร็จแล้วก็เอาหนังสือมาอ่านข้างๆ สักพักสิงหาที่บ่นว่าหิวก็ลุกไปเอานมกับคุกกี้(สิงห์บอกว่าแฟนคลับให้มา)มากินโดยไม่ลืมที่จะเอามาฝากเขาด้วย
นายน์กินคุกกี้ไปสองสามชิ้น นมอีกหนึ่งแก้วก็ทำงานต่อ สิงห์ก็อ่านหนังสือพลางฟังเพลงคลาสสิกที่เปิดคลอ นายน์จำได้ว่าหลังจากที่วาดแปลนเสร็จเขาตัดโมเดลต่ออีกนิดหน่อยก็พุบหน้าพักสายตา... ตอนนั้นนั่นเองที่เขาหลับไป ส่วนเรื่องที่มานอนที่เตียงได้ก็คงไม่พ้นเป็นฝีมือของสิงหาอยู่ดี
“นายน์ แต่งตัวเสร็จยัง กินข้าวได้แล้ว” เขาเดินไปหาสิงห์ที่ห้องครัว
มื้อเช้าเป็นขนมปังปิ้งทาแยมส้ม ไข่ดาว ไส้กรอก กาแฟ แล้วก็นมอีกหนึ่งแก้ว เป็นมื้อเช้าง่ายๆที่ผู้ชายทำอาหารไม่เก่งพอจะทำได้
“ทำอะไรหรอ” นายน์ถามเมื่อสิงห์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ถ่ายลงไอจี” สิงห์ตอบยิ้มๆ
ไอจีของพวกเขาไม่ได้ตั้งปิดไว้ แต่ไม่ได้บอกใครว่าพวกเขามีอินสตราแกรม ส่วนคนที่รู้ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยเล่นกัน ยอดคนติดตามเลยมีแค่เพื่อนสมัยม.ปลายยี่สิบกว่าคน
นายน์กดเข้าแอพพลิเคชั่นรูปกล้องไปดูรูปที่สิงหาเพิ่งจะอัพโหลด มันเป็นรูปจานอาหารสองจานที่บนไข่ดาวมีซอสวาดเป็นรูปยิ้มอยู่
NS_SN ‘อรุณสวัสดิ์ ^_^’เขาเอานิ้วจิ้มเบาๆสองครั้งที่รูปภาพแล้วกินมื้อเช้าตรงหน้า
❤ NS_SNในสายตาคนอื่นมันอาจจะเป็นการที่คนโพสต์ถูกใจรูปของตัวเอง...
แต่พวกเขารู้ดีว่าความจริงนั้นเป็นอย่างไร
“ได้ที่อยู่มาแล้ว” สิงห์ยื่นกระดาษให้เพื่อนๆของนายน์ ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียนสิงห์ก็ไปรับพวกเขามาทำงานกันต่อที่คอนโดสิงห์ ไนซ์ซี่ตื่นเต้นมากถึงขนาดที่ถามเขาว่าควรซื้ออะไรไปฝากดีไหม ควรกลับหอไปอาบน้ำดีหรือเปล่า ซึ่งคำตอบของคำถามทั้งหมดคือการที่นนท์กระชากไนซ์ซี่ยัดใส่รถแล้วขับมาที่คอนโดสิงห์ทันที...
“มันเป็นหอแฝดอ่ะ หอหญิงกับชายแยกกัน คนแฮ็กมันไม่ว่างหาให้ด่วนสุดได้แค่นี้ ในนั้นมีรายชื่อคนในหอทั้งหมด” สิงหาอธิบายต่อ
“มีใครมาจากโรงเรียนพวกเราป่ะวะ” ไม้ถาม
“มีหกคนอ่ะ ที่ไฮไลท์ไว้” นายน์มองรายชื่อทั้งหกคนที่เป็นผู้หญิงสี่ผู้ชายสอง
“ลองถามเกดดูไหมมึง เกดก็อยู่หอนี้ด้วยนี่” นนท์ชี้ไปที่ชื่อของเกด ประธานรุ่นของพวกเขา
“เดี๋ยวกูลองถามพี่นิ้งก็ได้ เขาอยู่หอนี้เหมือนกัน” นายน์พูดขึ้นมาบ้าง
“มึง... กูว่าคนนี้ก็น่าสงสัยว่ะ” แจมพูดเสียงเรียบ ชี้นิ้วไปที่ชื่อบนกระดาษ
กิตติธร แก้วมณีสกุล...น้องกิต
“อย่ามีพิรุธนะมึง” แจมเอาหนังสือบังปากแล้วกระซิบ
“เอาจริงหรอวะ” นนท์ที่นั่งวาดรูปเล่นในกระดาษถามอย่างลังเล
“มาถึงขนาดนี้แล้วนะเว้ย ลองดูก่อน” ไนซ์ซี่เอาหนังสือแคลคูลัสขึ้นมาอ่าน
“มึงเรียนสถาปัตเอาหนังสือแคลมาอ่านทำหอกอะไร” แจมถามเสียงเบากึ่งตะคอก ถึงจะอยากด่าเพื่อนแค่ไหนแต่ด้วยมารยาทห้องสมุดทำให้เธอต้องเงียบเสียง
“กูเอามาอ่านไว้สอนผัว”
“มึงมีผัวแล้วหรอ”
“ยัง แต่เตรียมไว้ก่อน ยังไงผัวกูก็ต้องเรียนวิศวะ” ไนซ์ซี่พูดอย่างหมายมั่นแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
“แล้วนั่นอะไรของมึงอีนายน์ ‘วิธีเล่นหุ้น’ มึงอ่านด้วยหรอวะ” แจมถามเขาอย่างหาเรื่อง
“นนท์มันหยิบมาให้ กูไม่รู้” นายน์ส่งสายตาอาฆาตไปให้นนท์
“เพื่อเอาไว้ชวนสิงห์มันคุยไงมึง เห็นพวกมึงคุยกันแล้วกูสงสารสิงห์ชิบหาย”
“พอๆ เลิกคุย มึงดูนู้นดิ น้องกิตมาทำอะไรที่ห้องสมุดคนเดียววะ” ไนซ์ซี่พยักพเยิดไปทางประตู
“เขาก็มาอ่านหนังสือก็ได้มั้ง” นนท์แก้ต่างให้
“อย่าโลกสวยมึง นั่นมองมาทางนี้ด้วย” ไนซ์ซี่ก้มหัวลงเล็กน้อยแต่สายตายังคงมองไปที่น้องกิต
“เดี๋ยวอีกห้านาทีทำท่าแยกกันไปหาหนังสือ แล้วมาเจอกันที่ชั้นหนังสือตรงนู้น” แจมชี้ไปที่ชั้นหนังสือที่ห่างออกไปแต่สามารถมองเห็นโต๊ะที่พวกเขาอยู่ได้ชัดเจน
“งั้นแยกกันไปหาหนังสือเพิ่มแล้วกัน” แจมพูดเสียงดังพอที่จะให้โต๊ะน้องกิตได้ยิน จากนั้นพวกเขาก็แยกกันเดินออกไปโดยทิ้งกระเป๋าไว้แล้วอ้อมกลับมาเจอกันที่ชั้นหนังสือที่นัดกัน
“มึงน้องมันไม่ขยับเลยนะเว้ย” นนท์บ่น พวกเขามาแอบดูเกือบ 10 นาทีแล้วแต่น้องกิตยังนั่งอ่านหนังสือนิ่งๆตามเดิม
“มึงงง กูเริ่มเบื่อแล้วนะ” แจมบ่นบ้าง
“มึง..”
“ชู่ววว ขยับแล้ว” ไนซ์ซี่ส่งเสียงบอกให้ทุกคนเงียบ น้องกิตลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงทางประตู
“เชี่ย กูว่าใช่” แจมบอกเมื่อน้องกิตเอากระดาษอะไรสักอย่างมาวางบนโต๊ะพวกเขาแล้วเอากระเป๋าทับไว้
“มึงนางเดินออกไปแล้ว นายน์กับแจม พวกมึงไปเก็บของนะ เดี๋ยวกูกับนนท์จะไปจับตัวมัน” ไนซ์ซี่บอกแล้ววิ่งตามน้องกิตที่เดินออกจากห้องสมุดไป
“นายน์มาเก็บของเร็ว” แจมเรียกเขาให้ช่วยเก็บของเข้ากระเป๋า นายน์หยิบหนังสือไปคืนที่ชั้นแล้วเดินไปเก็บของให้น้องกิตด้วย
“มึง กูว่าไม่ใช่น้องกิตว่ะ” เขาพูดกับแจม นายน์รู้สึกว่าน้องกิตไม่น่าจะใช่คนที่ทำเรื่องนี้
“มึงใจหรอวะ” แจมหรี่ตาถาม
“ไม่...” เขาแค่รู้สึก... รู้สึกว่าไม่ใช่
“เดี๋ยวก็รู้คำตอบแล้ว” แจมเดินนำเขาออกจากห้องสมุด
“อุ๊บ!!” เขากับแจมออกไปทันเห็นจังหวะที่ไนซ์ซี่เดินอ้อมมาจากข้างหลัง เอามืออุดปากแล้วลากน้องกิตออกไปที่รถของสิงห์ที่จอดรออยู่
อย่างนี้เขาเรียกว่าลักพาตัวใช่ไหม... นายน์ถามตัวเองในใจ
**********************************************************
หายไปชาติเศษ 555555
ขอโทษจริงๆนะ 
ขอบคุณทุกคนที่รอด้วย การแต่งนิยายสักเรื่องมันยากจริงๆ 5555 อยากจะอู้ไปดูซีรี่ย์วันละหลายๆรอบ
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก