คิดถึงครั้งที่ 18
“ปล่อยนะเว้ย พวกพี่ทำอะไรกันเนี่ย!!!” กิตที่โดนมัดไว้กับเก้าอี้ส่งเสียงร้องโวยวาย จ้องหน้ารุ่นพี่เขม็ง
“อยู่นิ่งๆ กิตเป็นคนเอาจดหมายมาให้นายน์ใช่ไหม” ไนซ์ซี่กอดอกจ้องคนที่โดนมัด
“จดหมายบ้าบออะไร อย่ามาใส่ร้ายผมนะ!”
“แล้วน้องเอากระดาษอะไรไปวางบนโต๊ะพวกพี่” แจมถามบ้าง
“ก็กระดาษที่เพื่อนพี่เอามาวาดการ์ตูนในห้องสมุดไง!!” กิตพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ...
“นายน์ มึงเอากระเป๋ากูมาดิ” เขาส่งกระเป๋าให้นนท์ นนท์เทของทั้งหมดลงบนพื้น ในนั้นมีทั้งดินสอ ปากกา ถุงขนมที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง เปลือกลูกอม กระดาษที่ใช้วาดรูปเล่น สมุดเลคเชอร์ แต่ในนั้นไม่มีแม้แต่เงาของจดหมายที่ว่า...
“แจมมึงเก็บของสลับป่ะวะ เอาของทุกคนมาเทซิ” สิ้นคำไนซ์ซี่ของในกระเป๋าอีกสามใบที่เหลือก็โดนเทกระจายอยู่ที่พื้นคอนโดสิงห์
...จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีอะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นจดหมายเลยสักนิด
“ปล่อยผมได้หรือยังครับ” น้ำเสียงเย็นเฉียบดังมาจากคนบนเก้าอี้
“ปล่อยก็ได้จ้าาาาาา แฮะๆๆ” ไนซ์ซี่หัวเราะพลางแกะเชือกที่มัดน้องกิตไว้กับเก้าอี้
“คราวนี้ผมจะไม่เอาเรื่อง ทีหลังจะทำอะไรก็ดูให้ดีก่อนนะครับ” น้ำเสียงบ่งบอกว่าคนถูกเข้าใจผิดไม่พอใจอย่างมาก
“ขอโทษทีนะกิต” สิงหากล่าวขอโทษรุ่นน้อง
“ครับ ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตก็แล้วกัน” กิตบอกสิงห์แล้วกวาดตามองคนรอบๆ
“กลับเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” สิงห์ถาม
“พี่นายน์ขับรถเป็นไหมครับ” กิตเมินคำถามสิงห์แล้วหันมาถามเขาแทน
“..เป็น มีอะไรหรอ”
“ไปส่งผมหน่อย” กิตเดินผ่านสิงห์ไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่โซฟาแล้วเดินไปที่ประตู “จะไปส่งผมไหมครับ ถ้าไม่ผมจะได้เรียกแท็กซี่”
“อะ.. อืม แป๊บนะ” นายน์สะดุ้ง เขาหันไปยืมกุญแจรถเพื่อน “นนท์ กูยืมรถหน่อย”
“เอารถสิงห์ไปก็ได้” สิงห์ยื่นกุญแจรถให้เขาแทน
“อ่าๆ เดี๋ยวมานะ” นายน์บอกเพื่อนแล้ววิ่งตารุ่นน้องที่เดินออกจากห้องไปแล้ว
“พี่กลับมาคบกับพี่สิงห์แล้วหรอ” กิตถามขึ้นมา ตอนนี้พวกเขาอยู่ในลิฟต์กันแค่สองคน
“อืม” นายน์มองหน้าคนถามแล้วตอบออกไป
“...หรอ” ดวงตาชั้นเดียวนั่นสั่นเล็กน้อย
“เป็นอะไรหรือเปล่า...” นายน์ถามแต่เหมือนคนข้างๆจะไม่ได้ยิน ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกกิตก็เดินไปที่รถของสิงห์ นายน์กดรีโมทปลดล็อครถ
“จดหมายที่พูดถึงคืออะไร” กิตถามเขา
“ไม่มีอะไรหรอก” นายน์กดเปิดวิทยุ
“จดหมายขู่ให้เลิกกับพี่สิงห์หรอ” กิตกดปิดแล้วจ้องหน้าเขา
“.....” นายน์เลือกที่จะเงียบ
“ผมถามว่าใช่ไหม!” กิตดูจะหัวเสียไม่น้อยที่เขาเงียบ
“อืม”
“นานหรือยัง ได้มากี่ครั้งแล้ว” กิตยังคงถามต่อ
“ถามทำไม”
“ผมถามก็ตอบ!”
“พี่ไม่ใช่คนใจเย็นนะครับ บอกเหตุผลน้องมาก่อน” นายน์อาศัยจังหวะช่วงที่รถติดไฟแดงหันไปจ้องหน้ารุ่นน้อง
เขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างอคติกับรุ่นน้องคนนี้อยู่ไม่น้อย... ไม่มีใครรู้สึกดีกับคนที่ชอบแฟนตัวเองหรอก
“......” กิตหลบตาเข้าหันหน้าออกไปมองข้างทาง
“....” ไฟเขียวแล้วนายน์เลยขับรถต่อ
“....ผมก็เคยโดนตอนที่ยุ่งกับพี่สิงห์แรกๆ” คนที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นมา
“....” นายน์ขับรถต่อไปเงียบๆ เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี
“ผมคิดว่าเขาน่าจะอยู่รุ่นเดียวกับผม... พี่เคยโดนอะไรมากกว่าจดหมายหรือเปล่า”
“พี่ก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลของน้องอยู่ดี บอกว่าเคยโดนก็แปลว่าตอนนี้ไม่โดนแล้วนี่”
“ก็ตอนนี้เขาไปทำพี่แทนไง ผมแค่ไม่ชอบพวกที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคนอื่นทั้งที่จริงๆมันไม่ใช่”
“จะช่วยพี่หาคนทำหรือไง” นายน์ถาม จากคำพูดทั้งหมดของกิตเขาสรุปได้แค่นี้
“...มะ... ไม่ใช่สักหน่อย” นายน์หันไปมองกิตพบว่าเด็กรุ่นน้องกำลังเม้มปากแน่นเหมือนสับสนอะไรสักอย่าง
“หรอ...”
“ผมจะหาของผมเอง เรา...แค่แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน... แค่นั้น” นายน์ยกยิ้มมองคนที่คุยกับกระจกรถ
...เป็นคนที่ทิฐิสูงซะจริงๆ
“อ๋ออออ... นอกจากได้จดหมายก็มีแค่โมเดลหายแค่นั้นแหละ” นายน์ตอบเรียบๆ
“โมเดล?” กิตทวนคำ
“อือ”
“ส่งเมื่อไหร่”
“วันจันทร์น่ะ”
“ที่จะถึงนี้?” กิตหันมามองเขา
“ใช่”
“แล้วทำยังไง”
“อาจารย์ให้ทำใหม่... พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องของคนร้ายมั้ง”
“ผมแน่ใจว่าคนทำไม่ได้เรียนสถาปัต...” กิตบอก
“รู้ได้ไง” นายน์จอดรถที่ใต้หอแต่ยังไม่ได้ดับเครื่อง
“ลงไปกินกาแฟกันหน่อยไหม” กิตชี้ไปที่ร้านกาแฟตรงข้ามกับหอ กิตสั่งชาเขียวส่วนเขาสั่งมอคค่าไปเพราะยังไงคืนนี้ก็ต้องปั่นโมเดลต่อ
“ตอนที่ผมได้จดหมายผมสงสัยว่าเป็นฝีมือพี่ผมเลยลองสืบตารางเรียนดู ตารางเรียนของพี่กับผมตรงกันตลอด พี่ไม่มีทางเอาจดหมายมาให้ผมได้... จนตอนที่มหาลัยมีประชุมเฉพาะรุ่นผม ผมก็ได้จดหมายอีกครั้ง ผมคิดว่าเขาน่าจะอยู่รุ่นเดียวกันกับผม...”
“....” นายน์นั่งเงียบๆรอฟังกิตเล่าต่อ
“ผมไม่ไว้ใจพี่ ผมคิดว่าพี่อาจจะฝากรุ่นน้องที่รู้จักกันมาก็ได้เลยลองดูตารางเรียนของรุ่นนั้นด้วย... แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลย...”
“แน่ใจหรอ” เขาไม่ได้โกรธที่กิตคิดว่าเขาเป็นคนทำ เพราะเขาเองก็ยังเคยคิดว่ารุ่นน้องคนนี้เป็นคนทำเหมือนกัน
“ผมคิดว่าใช่ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่าคนทำน่าจะมากกว่าหนึ่ง อย่างน้อยก็มีเด็กสถาปัต” กิตดูดน้ำแล้วพูดต่อ “แล้วทำไมพี่ไม่เอาเวลาไล่จับคนร้ายไปทำโมเดล”
“ค้านไปแล้ว แต่เพื่อนบอกว่าแค่แป๊บเดียว” นี่เรื่องจริง นายน์เถียงกับไนซ์ซี่ตั้งเกือบ 10 นาที สุดท้ายก็แพ้อยู่ดี
“หึ แล้วก็คว้าน้ำเหลว?”
“ประมาณนั้นมั้ง” นายน์ตอบขำๆ
“พอเรื่องคนร้ายไว้แค่นี้ดีกว่า... ผมได้ข้อมูลแล้ว เรามาคุยเรื่องที่สำคัญกว่ากันเถอะ” กิตบีบแก้วน้ำในมือ
“ถ้าพี่ไม่ตอบผมจะแจ้งความว่าพวกพี่ลักพาตัวผม” กิตจ้องตาเขาอย่างสื่อความหมายว่าเจ้าตัวจะทำตามนั้นจริงๆ
“ก็ไหนบอกว่าช่างมันไง” นายน์ถามอย่างงุนงง
“ตอนนั้นก็ตอนนั้น ตอนนี้ก็คือตอนนี้!” กิตเถียง
“......อือๆ ก็ได้ๆ” เขาขี้เกียจเถียงกับคนตรงหน้าแล้ว ถ้ารีบคุยจะได้รีบกลับไปทำโมเดลต่อ
“พี่รักพี่สิงห์หรือเปล่า”
แค่กกก
นายน์สำลักน้ำเมื่อได้ยินคำถาม
“อือ... รัก...” เขาไม่รู้ว่ากิตต้องการอะไร ทำไมถึงพูดเรื่องสิงห์ขึ้นมา
“พี่รู้ไหมว่าพี่สิงห์รักพี่มาตลอด... พี่รู้ไหมว่าพี่สิงห์รักพี่มากแค่ไหน” กิตก้มหน้ามองแก้วชาเขียวในมือ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา
“...ไม่... พี่ไม่รู้...” เขาตอบตามจริง ถ้าเขารู้ว่าสิงห์ยังรักเขาอยู่เขาก็คงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านมานานขนาดนี้หรอก
“พวกพี่...เลิกกันทำไม” มือเล็กๆที่ถือแก้วชาเขียวสั่น แต่มือนั้นยังคงบีบแก้วแน่นไม่ยอมปล่อย
“...แค่ทะเลาะกัน...นิดหน่อย...” สามปีที่ผ่านมามันทำให้เขาโตขึ้นและรู้ว่าพวกเขาเลิกกันด้วยเหตุผลงี่เง่าขนาดไหน ...มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยจริงๆ
“พวกพี่เลิกกันทำไม! พี่เลิกกันทำไม... พี่ปล่อยให้พี่สิงห์อยู่คนเดียวทำไม... ทั้งๆที่พวกพี่ก็รักกันอยู่ พวกพี่เลิกกันทำไม!”
“....” นายน์คิดว่านั่นไม่ใช่ประโยคคำถามเขาจึงเลือกที่จะเงียบและฟังต่อ
“พวกพี่รักกันขนาดนั้น ทำไมต้องเลิกกัน... ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกว่ามีความหวัง...”
“.....”
“ผมคิดมาตลอดว่าถ้าพี่ไม่รักพี่สิงห์แล้ว สักวันผมก็คงทำให้พี่สิงห์รักผมได้...” เสียงของน้องกิตเบาลงเรื่อยๆ
“.....”
“แต่สุดท้ายพี่กับพี่สิงห์ก็ยังรักกันอยู่...” เสียงของรุ่นน้องเบาจนเสียงรถที่แล่นผ่านแทบจะกลบมิด
“.....”
“พี่สิงห์... เขารักพี่มากนะ... รักษาเขาไว้ดีๆ”
“.....”
“ถ้าพี่ทำพี่สิงห์เสียใจ ผมจะมาแย่งพี่สิงห์ไปเอง!” กิตติธรจ้องหน้าเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
“อืม” เขาตอบรับ
“ผมไปแล้ว สวัสดีครับ” กิตบอกลาเขาแล้วลุกวิ่งออกไป
“เฮ้ย!” นายน์วิ่งไปจ่ายเงินซื้อของเพิ่มอีกอย่างแล้ววิ่งตามรุ่นน้องไป
“กิต! น้องกิต!!” เขาวิ่งตามคนที่สูงไล่เลี่ยกันแต่วิ่งเร็วกว่ามาก
ณภัทรเกลียดพละ เกลียดการทำอะไรที่ต้องออกแรงมากๆ
“มีอะไรอีก” กิตหยุดวิ่งแล้วถามเขาเสียงแข็ง
“...ให้” เขายื่นถุงพลาสติกให้รุ่นน้อง
“น้ำแข็ง...” กิตมองของในมือเขาอย่าง งงๆ
“เอาไว้ประคบ ...เผื่อตาบวม” กิตหน้าตึงเมื่อเขาพูดจบ
“ใครมันจะไปร้องไห้กัน!!” คนตรงหน้าตะคอกเสียง
“อือ... พี่คงซื้อผิด... รับไว้เถอะ ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี ไปนะ” เขายัดถุงน้ำแข็งในมือน้องแล้วเดินกลับมาที่รถ
“ผมเกลียดพี่!!!” โดยมีเสียงหนึ่งตะโกนไล่หลังมา
นายน์รู้สึกได้ว่าน้ำแข็งของเขาน่าจะได้ใช้...
“ไปไหนมา ทำไมนานจัง” นนท์ถาม กว่าเขาจะกลับมาถึงคอนโดสิงห์เวลาก็ผ่านไปชั่วโมงกว่า
“ซื้อกาแฟ” เขาชูแก้วกาแฟที่เหลือไม่ถึงครึ่งให้เพื่อนดู
“แล้วน้องมันว่าไงป่ะ” แจมถามบ้าง นายน์เล่าให้เพื่อนฟังว่ากิตก็เคยได้จดหมายเหมือนกัน แต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่คุยหลังจากเรื่องนั้น พวกเขาคุยกันอีกสักพักนายน์ก็ไล่เพื่อนๆกลับแล้วปั่นโมเดลต่อ
“คุยกันแค่นั้นจริงหรอ” สิงห์ถามพลางเอาแก้วกาแฟเขาไปกิน
“มีเรื่องอื่นอีก... แต่ไม่เล่าให้ฟังหรอก” นายน์พูดดักเมื่อสิงห์ทำท่าจะถามต่อ
“อืม ไม่เล่าก็ไม่เล่า ให้ช่วยอะไรไหม”
“ตัดไอ้นี่ให้หน่อย” นายน์ยื่นไม้บัลซ่าให้สิงห์พร้อมกับคัตเตอร์
“ได้ๆ” สิงห์รับไปแล้วค่อยๆตัดอย่างตั้งใจ
15 นาทีผ่านไป
“โอ้ยยยย!!!”
20 นาทีผ่านไป
“เจ็บบบบบ!”
26 นาทีผ่านไป
“เชี่ยยย!”
48 นาทีผ่านไป
“เฮ้ยยยย!!”
“พอเถอะสิงห์... นั่นแผลที่ 4 แล้ว เดี๋ยวนิ้วขาดเข้าสักวัน” นายน์บอกสิงห์หลังจากที่ปิดพลาสเตอร์ยาอันที่สี่เสร็จ
“แต่...”
“ไปพักผ่อนเถอะ”
“งั้นดูหนังเป็นเพื่อนก็ได้....” สิงหายู่ปาก มือก็ลื้อหาแผ่นซีดี
...โดนงอนแล้ว
“ไม่ง่วงหรอ” เขาชวนคนงอนคุย
“ถามตัวเองไหม”
“งานยังไม่เสร็จเลย เหลือตั้งเยอะ” นายน์มองโมเดลของเขาที่มีแค่โครงแล้วถอนหายใจ พรุ่งนี้ก็มีเรียนทั้งวัน ยังดีที่วันเสาร์อาทิตย์ว่าง
“หนังจบก็พอแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยทำต่อ” สิงห์ต่อรอง
“ก็ได้ๆ” สุดท้ายเขาก็เผลอหลับไปก่อนหนังจบซะอีก
“นายน์ โมเดลหายหรอ ให้พี่ช่วยไหม” เย็นวันศุกร์พี่นิ้งเดินเข้ามาทักเขาที่นั่งทำโมเดลอยู่ใต้ตึกคณะหลังจากเรียนเสร็จ
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ พี่ใกล้จบแล้วยังต้องทำโปรเจ็คจบอีก ผมไม่กล้ากวนหรอกครับ” นายน์กล่าวอย่างเกรงใจ
“อย่างย้ำสิ พี่ช่วยดีกว่า อันนี้ติดกาวเลยนะ” พี่ช่าหยิบชิ้นไม้บัลซ่าที่ตัดแล้วไปประกอบ
“นายน์ ได้ยินต้องทำโมเดลใหม่หรอ เดี๋ยวพวกกูช่วยนะ” เพื่อนร่วมคณะที่เขาเคยช่วยมันทำโมเดลเดินเข้ามาร่วมวงด้วย
“พี่นายน์ โมเดลหายทำไมไม่บอกผม!” แม้แต่ปิงก็ยังรีบวิ่งมาหาเขาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
“ได้เวลาที่กูจะตอบแทนบุญคุณที่มึงช่วยให้กูผ่านอาจารย์สุดใจแล้ว”
“มึง กูซื้อมาฝาก อยู่ช่วยไม่ได้ขอโทษนะเว้ย”
“เราอยากช่วยนะนายน์ แต่กลัวทำงานเละมากกว่าทำให้เสร็จอ่ะดิ”
“กาวหมดแล้ว กูไปซื้อให้นะ”
“กลับก่อนนะ พรุ่งนี้มาทำที่คณะสิ เดี๋ยวมาช่วย”
เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องในคณะเข้ามาช่วยเขาทำงานไม่ขาดสาย บางคนช่วยนิดเดียวเพราะรีบกลับ บางคนก็ซื้อขนมมาเป็นกำลังใจให้
“คนมาช่วยเยอะเลย งานเดินไปเยอะไหม” สิงห์ถาม
“อือ ไปได้เยอะกว่าที่คิด น่าจะเสร็จภายในวันอาทิตย์แหละ แต่ถ้าค้างที่คณะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมันก็น่าจะเร็วกว่า...”
“ไม่ต้องเลย ไม่ให้ค้าง จะไปอยู่ที่ไหน คนอื่นๆเขาก็ไม่มีใครอยู่ มันไม่ใช่ช่วงที่มีงานนะ”
“อือ... รู้แล้ว...”
“นอนไปก่อน ถึงแล้วเดี๋ยวสิงห์ปลุก”
“อืม...” นายน์เอนเบาแล้วหลับตาลง
ช่วงสายของวันต่อมาสิงห์พาเขามานั่งทำโมเดลต่อที่คณะโดยมีสิงหาคอยให้กำลังใจห่างๆ เพื่อนหลายๆคนก็ทยอยกันมาช่วยนายน์ มีสิงหาคอยส่งข้าวส่งน้ำให้
“นายน์ กาวหมด ไม้ใกล้หมด กระดาษหมด ไปซื้อกัน” นนท์ชวนเขา นายน์พยักหน้าคว้ากระเป๋าเงินแล้วเดินไปร้านขายเครื่องเขียน
!!!เพราะเลือกของนานไปหน่อยกว่านายน์จะเดินกลับมาถึงก็ใช่เวลากว่า 30 นาที...
ซึ่งภายในเวลาแค่ 30 นาทีกว่าๆนั้นสามารถทำให้สิงหาเปลี่ยนไปได้...
“มันเหลือตรงไหนของมือที่ยังปิดพลาสเตอร์ได้อีกบ้างเนี่ย!!” นายน์จับมือสิงห์พลิกไป พลิกมาหาจุดที่ยังไม่ได้ปิดพลาสเตอร์ยา
“... พลาสเตอร์เต็มมือแล้ว ตัดยังไงก็ไม่เป็นแผลแล้ว... เนอะ” สิงหายิ้มเจื่อนๆมาให้เขา
“เนอะอะไรเล่า! ไปนั่งนู้นเลย ไปช่วยแจมติดกาวนู้น” นายน์เอ่ยปากไล่
“แต่...”
“ไป ช่วย แจม” เขาพูดเน้นทีละคำ
“คร้าบๆ” สิงหายกมือที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ยาอย่างยอมแพ้ คนตัวโตลุกขึ้นไปช่วยแจมติดกาว
ณภัทรถอนหายใจแล้วเริ่มทำงานต่อ
“สิงห์เขาก็อยากช่วยมึงน่า” ไนซ์ซี่บอกเขา
“ไหนอ่ะที่สิงห์ตัดไป”
“นี่ไง” ไนซ์ซี่ยื่นชิ้นส่วนให้เขาดู
“หน้าต่าง? อันเดียว?” นายน์หยิบหน้าต่างเบี้ยวๆขึ้นมาดู
“ใช่ เราเห็นแผลบนมือสิงห์เลยให้เศษที่เหลือๆไปตัดเล่น ได้หน้าต่างมาตั้งอันหนึ่ง” เพื่อนคนหนึ่งกระซิบบอกเขา
นายน์มองหน้าต่างเบี้ยวๆในมือที่ไม่มีแม้แต่มุมเดียวที่เป็นมุมฉาก
...ความหนาสองข้างที่ไม่เท่ากัน
...กาวที่เลอะและหนาเกินไป
สรุปคือ... มันควรจะทิ้ง
“แต่...มันใช้ไม่ได้” เขากระซิบกลับ
“เรารู้ แต่สิงห์อยากช่วยมาก ตอนจะทิ้งก็แอบๆหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเขาเสียใจ”
“อืม” เขาพยักหน้า
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ฉันอิจฉาแกมากเลยนะเว้ย สิงห์น่ารักออก”
“ใช่ๆ ตอนฉันทำโมเดลแฟนฉันก็ไม่ช่วยอะไรเลย”
“ฉันอยากได้แฟนแบบสิงห์จะตาย ถึงจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้แต่มันก็รู้สึกดีนะเว้ย”
นายน์เมินคำพูดเพื่อนแล้วตั้งใจทำงานต่อ จนกระทั่งดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเขาเลยไล่เพื่อนๆกลับ เพราะแต่ละคนยังต้องไปเตรียมตัวพรีเซ็นต์กันในวันจันทร์อีก แค่นี้เขาก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว โมเดลขึ้นเป็นโครงร่างเหลือแค่ระบายสีกับตกแต่งอีกนิดเดียว
“ขอบคุณมากนะ” เขาพูดขอบคุณ เพื่อนๆยิ้มรับพลางช่วยเขาเก็บของ
“ขอให้บุญกุศลช่วยกูไม่ให้ติดFเถอะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดแล้วพนมมือขึ้นเหนือหัว คนอื่นๆก็ยิ้มขำบอกว่าเห็นด้วย
ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ที่สาดเข้ามาโดนตา เขาขยี้ตาแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ข้างเตียง
10 : 44ชิบหาย!!!“นายน์ตื่นเร็ว จะ11โมงแล้ว” ชายหนุ่มเรียกคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ เมื่อคืนตั้งแต่กลับจากมหาลัยคนตัวเล็กก็ทำงานต่อจนเขาที่นั่งมองอยู่เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีอีกฝ่ายก็หลับคางานไปแล้ว เขาเลยอุ้มคนหลับมานอนแล้วหลับบ้าง...
คิดไม่ถึงว่าจะตื่นมาตอนเกือบเที่ยงขนาดนี้!
“นายน์ๆ ตื่นได้แล้ว”
“อือออ...” ร่างเล็กซุกเข้าหาผ้าห่ม
“นายน์ เดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ” สิงหายังไม่ละความพยายาม
“เฮ้ย!งาน!!” ฝ่ายนายน์ที่ได้ยินคำว่างานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที มือฉวยคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป
นายน์ออกมาสวนกับสิงหาที่เดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟามีข้าวผัดกับน้ำส้มวางไว้อยู่ นายน์ตักข้าวกินไปพลางทำงานไปด้วย
ติ๊ง~ ต่อง~“คร้าบบบ แป๊บนึงครับ” สิงห์กดหยุดหนังแล้วเดินไปเปิดประตู
“กิต...” เสียงของสิงหาทำให้นายน์ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาใหม่
...น้องกิต
“สวัสดีครับ” กิตกล่าวทักสิงห์แล้วเดินมาหานายน์ที่นั่งอยู่ที่พื้นหน้าโซฟา
“หวัดดีกิต” นายน์โบกมือทักรุ่นน้อง
“สวัสดีครับ” กิตหยิบโมเดลเขาไปดู
“มาทำอะไรหรอ” สิงห์ปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหา
“หยุด!! ถ้าพี่สิงห์เข้าใกล้ผมในระยะ 5 เมตรผมจะขว้างโมเดลลงพื้น” กิตชูโมเดลของเขาขึ้นเหนือหัว
“เฮ้ยยยย!!!” นายน์กับสิงห์ร้องประสานเสียง
“รู้แล้วๆ เดี๋ยวพี่จะนั่งดูทีวีตรงนี้นะ” สิงห์ค่อยเดินถอยหลังไปจนถึงส่วนที่เป็นครัว
“ดีมากครับ” กิตชมแล้วหันมาสนใจโมเดลเขาต่อ
“มีอะไรหรอ” นายน์ถามเมื่อเห็นกิตขมวดคิ้ว
“พี่ไม่คิดว่ามันโล่งๆไปหรอ” นายน์มองโมเดลในมือของรุ่นน้อง
มันว่างไปจริงๆ ...เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
“เฮ้ย! ลืมต้นไม้” นายน์ตกใจ
“งั้นพี่ก็ทำต้นไม้ไป เดี๋ยวผมลงสีต่อเอง” กิตลงสีโมเดลให้นายน์
“แต่...”
“ผมเรียนศิลปกรรม ยังไงก็น่าจะถนัดกว่าใครบางคนแถวนี้” ‘ใครบางคน’ที่นั่งดูหนังอยู่สะดุ้ง
“คนเรามันก็ต้องมีอะไรที่ไม่ถนัดกันบ้าง...” ใครคนนั้นเถียง
“....”
“....”
เสียงของ ‘ใครบางคน’ ถูกเมินอย่างสมบูรณ์...
นายน์ทำต้นไม้เสร็จก็เตรียมบทพรีเซ็นต์ต่อจนเช้าวันใหม่
“สิงห์ๆ” นายน์เรียกเจ้าของห้อง
“หืม?” คนตัวโตขยี้ตา
“อุ้มน้องกิตไปนอนให้หน่อย” สิงห์ขมวดคิ้วกับคำพูดของเขา
“ให้นอนไหน” สิงห์ถาม
“ในห้องก็ได้มั้ง”
“จะดีหรอ” สิงหาสบตากับเขา
ไม่! ไม่ดีเลย...
เขารู้ว่าสิงหาไม่ได้คิดอะไรกับกิต แต่ยังไงกิตก็ยังชอบสิงหาอยู่...
“แล้วจะให้นอนไหน” หลังจากที่ลงสีโมเดลให้เขาเสร็จรุ่นน้องก็หลับฟุบไปกับงานของเขา
...มันทำให้เขารู้สึกดีกับรุ่นน้องขึ้นมาหน่อย
“ปรับโซฟาแล้วนอนก็ได้มั้ง” สิงห์เสนอ เขาพยักหน้าตกลง
ดีที่โซฟาของสิงห์เป็นแบบที่ปรับให้นอนราบไปได้ หลังจากที่ปรับโซฟาเสร็จนายน์ก็เข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มในห้อง สิงห์อุ้มน้องกิตขึ้นมาบนโซฟา
“น้องกิตน่ารักดีนะ” นายน์พูดพลางห่มผ้าให้น้อง
“หือ? เปลี่ยนรสนิยมหรอ” สิงห์ถามงงๆ
“ไม่ได้หมายความแบบนั้น... น้องเขาอุตส่าห์มาช่วยไง” นายน์อธิบายเพิ่ม สิงห์ก็พยักหน้าเข้าใจ
“ไปแล้วนะ” เขาบอกสิงห์
“ให้ไปส่งไหม” สิงห์ถามแล้วหาวออกมา
“ไม่ต้องหรอก ไปนอนเถอะ” เห็นขนาดนี้เขาก็เกรงใจแล้ว ถึงสิงห์จะไม่ได้ช่วยอะไรแต่ก็นั่งเป็นเพื่อนเขาทั้งคืน
“อือ โชคดีนะ” สิงหาจูบเบาๆแล้วเดินหาวเข้าห้องนอนไป
“แล้วแกก็ปล่อยให้สิงห์กับน้องกิตอยู่กันสองคนน่ะนะ” แจมถามเขาเมื่อเขาเล่าให้ฟัง
“อือ ทำไมอ่ะ”
“มึงไม่กลัวหรอวะ”
“ไม่อ่ะ กูเชื่อใจสิงห์” นายน์ตอบเรียบๆ
เขาเชื่อใจว่าสิงหาน่าจะหลับเป็นตายอย่างที่เขาอยากจะทำตอนนี้...
“คนต่อไป... ณภัทร เรืองรัตนไพบูลย์”
“ไปแล้วนะ” นายน์บอกแจมแล้วเดินเข้าห้องไป
อีกด้านหนึ่ง สิงหาที่หลับต่อตื่นขึ้นมาตอนสายๆ
“กิตๆ น้องกิต” สิงห์เดินออกมาเรียกคนที่นอนอยู่บนโซฟา
“อื้อออ ขออีกห้านาทีนะ” กิตติธรพลิกตัวหนี
“กิต สายแล้ว มีเรียนกี่โมง” สิงห์เขย่าตัวกิต เขาไม่รู้ว่ารุ่นน้องคนนี้มีเรียนกี่โมง ถ้าไม่ปลุกมาถามก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไปสาย
“เฮ้ย! พี่สิงห์” กิตลืมตาเมื่อได้ยินเสียงเขา คนตัวเล็กลุกขึ้นมองไปรอบห้องเหมือนจะสำรวจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“มีเรียนกี่โมง นี่สายแล้วนะ”
“ผมมีเรียนบ่าย ไม่เป็นไรหรอกครับ... แล้วใครให้พี่มาใกล้ผม! ออกไปนะ!!!” กิตที่เพิ่งจะตื่นเต็มตาตะโกนแล้วถอยตัวออกห่าง
“พี่ผิดอะไรเนี่ย” สิงห์ถามอย่างไม่เข้าใจพฤติกรรมของคนตรงหน้าที่เมินเขาตั้งแต่เมื่อวันที่จับมา
“เรื่องของผมน่า เอาผ้าห่มพี่คืนไปด้วย!” กิตโยนผ้าห่มใส่หน้าสิงห์
“นั่นนายน์ห่มให้หรอก” สิงห์เถียง นายน์ของเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ไอ้การแสดงออกที่เหมือนจะรังเกียจนั่นมันอะไรกัน
“พี่นายน์?” กิตดูจะสงบลง เด็กรุ่นน้องเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่โต๊ะกระจก
“พี่นายน์เขาน่ารักดีนะครับ”
“อือ” สิงหารู้สึกเหมือนเดจาวู เขาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วมองรุ่นน้องพับผ้าห่มที่เป็นคนปามา
“พี่สิงห์”
“อุ๊บ!” กิตจับแก้มของสิงห์ให้เงยหน้า ประกบจูบแค่เสี้ยววินาทีแล้วผละออกมา
“ค่าเสียเวลา... แล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีกนะครับ” กิตพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
************************************
มันสลับกันแปลกๆเนอะ 5555 ทำไมถึงเป็นนายน์กับกิตที่มาคุยกัน
ทุกคนเดาถูกหมดเลย กิตไม่ใช่คนทำ
ตอนนี้เคลียร์ปัญหาโมเดลไปก่อน ตอนหน้าเราค่อยสืบหาคนร้ายกัน (หรืออาจจะไม่ต้องสืบ // สปอยๆ 55555)
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363580 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก