คิดถึงครั้งที่ 20
Rrrr... Rrrr...“ว่าไงมึง” นายน์กดรับสายจากนนท์ในช่วงเย็นของวันอาทิตย์
(“กูเจอตัวคนทำแล้ว รีบมาที่หอ...เร็ว เดี๋ยวกูคุยกับยามให้”) หอที่นนท์บอกคือหอหญิงที่เดียวกับหอของน้องกิต
“ได้ๆ เดี๋ยวรีบไป มึงโทรบอกแจมกับไนซ์ซี่ยัง”
(“เดี๋ยวกูโทรบอกให้ มึงรีบมาเถอะ ห้อง 504 นะ”) นนท์บอกแค่นั้นแล้ววางสายไป
“มีอะไรหรอ” สิงห์ถาม
“นนท์บอกว่าเจอตัวคนทำแล้ว ให้รีบไปที่หอ...ฝั่งหญิงห้อง 504”
“จริงดิ แป๊บนึงนะ” สิงห์กดปิดทีวีคว้ากุญแจรถวิ่งออกไปจากห้อง
“ใครเป็นคนทำหรอ” สิงห์ถามเสียงเครียด
“นนท์ไม่ได้บอก” นายน์เองก็ลืมถามเหมือนกัน
“ถ้าเจอตัวแล้วจะทำยังไง”
“ไม่รู้... เขาเป็นผู้หญิงจะทำอะไรได้อ่ะ” นายน์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าถ้าหาตัวคนทำเจอเขาจะทำยังไง
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศนะ”
“ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายนะ มีแค่จดหมายแล้วก็ขโมยโมเดล จะให้ไปต่อยหรือทำอะไรรุนแรงก็ไม่ดีป่ะ” นายน์เถียง
“แล้วจะทำไง”
“ก็อาจจะต้องคุยให้รู้เรื่องว่าให้หยุดทำ เรื่องโมเดลก็แจ้งอาจารย์” เขาคิดออกแค่นี้จริงๆ
“แค่นั้นน่ะหรอ” สิงห์หันมาถามเขา
“แล้วจะให้ทำอะไรได้อีก โมโหอะไรเนี่ย เขาส่งมาแค่จดหมายป่ะ เอาเรื่องแค่เรื่องโมเดลก็พอแล้วมั้ง”
“งั้นนายน์ก็บอกสิงห์ดิว่าจดหมายที่ว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้นายน์บอกเลิกสิงห์เมื่อสามปีก่อน!” สิงห์ขึ้นเสียง
“.....” นายน์เงียบ
“.....” สิงห์ก็เงียบ
“...อย่าชวนทะเลาะน่า” นายน์พูดแล้วหันมองข้างทาง
“ขอโทษที” สิงห์พูดพลางถอนหายใจ นายน์รู้สึกได้ถึงความเร็วรถที่เพิ่มขึ้น
“จะไปไหน!” ยามหน้าหอถามเสียงแข็งเมื่อสิงห์กับนายน์เดินผ่าน
“ไปหาเพื่อนครับ” สิงห์ตอบ
“ห้องไหน” ยามขมวดคิ้วหรี่ตามอง
“ห้อง 504 ครับ” นายน์ตอบ
“อ๋อ...ชั้น 5 ห้องทางซ้ายนะ” ยามคนนั้นคลายคิ้วที่ขมวดแล้วพูดเสียงนิ่ม
“ขอบคุณครับ” นายน์ยกมือไหว้ขอบคุณยามแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์
“อ้าวมึง มาเร็วจัง” ทันทีที่ลิฟต์เปิดเขาก็เจอแจม ไม้กับไนซ์ซี่ยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง
“พวกมึงมาเร็วกว่าอีก ไปไหนกันมาวะ” นายน์ถามเพื่อน
“กูลากไนซ์ซี่ไปกินบุฟเฟ่ต์เค้กมา” แจมตอบ
“มึงมาได้ไงวะ” สิงห์ถามเพื่อนตัวเอง
“กูก็เป็นห่วงนายน์บ้างก็ได้ป่ะ” ไม้หันมายักคิ้วให้เขา
“เปิดประตูได้แล้วมั้งคะ คุยทีหลังก็ได้” ไนซ์ซี่พูดขัด แจมเลยเอามือหมุนลูกบิดประตูช้าๆ
“ชะนี มึงอย่าลีลา” ไนซ์ซี่พูดเร่ง
“กูขอลุ้นหน่อยก็ไม่ได้” แจมบ่นแล้วยอมเปิดประตูดีๆ
ในห้อง 504 มีคนอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามคนด้วยกัน คนแรกคือ นนท์ อีกคนคือ น้องกิต ส่วนคนสุดท้าย... เกด? ประธานรุ่นสถาปัต?
“สรุปกิตทำจริงๆใช่ป่ะ” ไนซ์ซี่ถามเสียงดัง คนถูกกล่าวหาหน้าตึงทันที
“ถ้าผมทำจริงผมจะไปช่วยพี่นายน์ทำโมเดลทำไมครับ” กิตถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ก็ไม่รู้สิ” ไนซ์ซี่เชิดหน้า
“พอเถอะไนซ์ กิตมันไม่ได้ทำ คนทำอ่ะนั่งอยู่นู้น” นนท์พยักพเยิดไปทางเกดที่นั่งหันหลังอยู่ที่โซฟา
“เกด?” แจมเรียกชื่อประธานรุ่นอย่างไม่เชื่อสายตา เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะหันมามองพวกเขา
“เรา... เราขอโทษ... เราไม่ได้อยากทำนะ ฮึก... เรา... เรา...” เกดพูดไปร้องไห้ไปจนฟังไม่รู้เรื่อง
“เกดทำแบบนี้ทำไม” นายน์ถามเสียงเบา เกดเป็นคนที่เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเป็นคนทำ พูดให้ถูกคือตัดชื่อออกไปคนแรกด้วยซ้ำ
“ตอนแรกกูก็คิดไม่ถึง กูแค่จะมาขอความคิดเห็นเฉยๆ แล้วเกดก็สารภาพออกมา” นนท์อธิบาย
“เราโดนขู่มาอีกทีอ่ะนายน์... ฮึก เราโดนเขาขู่มา... ฮือออ อย่าเอาเรื่องเราเลยนะ เราไปสารภาพกับอาจารย์แล้ว...” หญิงสาวเอามือปาดน้ำตา
“แล้วอาจารย์เขาว่ายังไง” แจมถามต่อ
“เขา... ฮึก เขาบอกจะปลดเราออกจากการเป็นประธานรุ่น... แล้วถ้านายน์จะเอาเรื่องเราก็อาจจะโดนให้ออก... ขอร้องแหละ ยกโทษให้เราเถอะนะ...” เกดเดินมาคุกเข่ากอดขานายน์แน่น
“เราไม่ได้อยากทำจริงๆนะ... ฮึกก ขอโทษ ขอโทษจริงๆ... นายน์จะให้เราทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเอาเรื่องเราเลยนะ... ฮืออออ เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เราเสียใจ.. นะๆ...” อดีตประธานรุ่นเงยหน้าอ้อนวอน ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจนอดไม่ได้ที่จะสงสาร
“แล้วเกดไปทำอะไรถึงโดนขู่ได้ล่ะ” แจมถามเสียงอ่อน คนอื่นๆก็เริ่มรู้สึกสงสารขึ้นมาเหมือนกัน
“เรา... ขอโทษ... ตอนนั้นเราร้อนเงินมาก...ฮึกก เราเลยขโมยเงินรุ่นไป ...เราไม่รู้ว่าน้องเขารู้ได้ไง แต่เขามีหลักฐานด้วย”
“เกดขโมยเงินรุ่นหรอ!” ไนซ์ซี่ถามอย่างตกใจ
“ตอนนั้นพ่อเราเข้าโรงพยาบาล เราเลยต้องหาเงิน... แต่เราเอามาคืนให้เกือบหมดแล้วนะ เหลืออีกแค่นิดเดียวเอง” เกดหันไปตอบไนซ์ซี่
“ทำไมเกดไม่บอกเพื่อนล่ะ” นนท์ถามบ้าง
“เรากลัวเพื่อนจะไม่ให้อ่ะ... ขอร้องนะนายน์ เรากราบแหละ อย่าเอาเรื่องเราเลย...” เกดพนมมือก้มกราบ ทำเอานายน์ตกใจรีบนั่งลงช้อนมือของเกดขึ้นก่อนจะถึงพื้น
“พอเถอะ เรารู้แล้วว่าเกดไม่ได้ตั้งใจ... เราไม่เอาเรื่องเกดแล้ว” เขาพูดแล้วปาดน้ำตาให้เพื่อนสาว
“นายน์!!” คนอื่นๆในห้องเรียกชื่อเขาเสียงดัง
“เกดไม่ได้อยากทำซะหน่อย คนที่เราควรเอาผิดจริงๆคือคนที่ขู่เกดหรือเปล่าล่ะ” นายน์เงยหน้ามองเพื่อนทีละคน
“แล้วใครเป็นคนขู่พี่เกดล่ะครับ” กิตที่เงียบไปนานถามขึ้น นายน์แอบเห็นไนซ์ซี่ขยับปากพูดไม่มีเสียงว่า ‘เสือก’
“คนที่ชื่อเปิ้ลอ่ะ อยู่ชั้นข้างล่างเรานี่เอง”
“เปิ้ลไหน พวกมึงรู้จักป่ะ” แจมถาม แต่ละคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้า
“เปิ้ลที่เรียนบัญชีปีสองอ่ะ” เกดบอกข้อมูลเพิ่ม ไม้ได้ยินก็ทำตาโต
“ใช่เปิ้ลที่สวยๆ สูงๆ ขาวๆป่ะ” ไม้ถาม เกดพยักหน้า
“มึงรู้จักหรอ” สิงห์ถามเพื่อน
“ก็น้องคนนั้นไง...”
“ห้องข้างล่างใช่ป่ะ ไปค่ะ กูจะไปตบมัน” ไนซ์ซี่พูดแทรกไม้ก่อนจะเปิดประตูเดินลงไปชั้น 4 คนอื่นๆก็ได้แต่มองหน้ากันแล้ววิ่งตามไป
ก๊อกๆๆ
“เปิดประตูหน่อยค่ะ” ไนซ์ซี่เคาะประตูแล้วตะโกนเสียงดัง
“เคาะประตูด้วย มีมารยาทสัด” แจมพูดอึ้งๆ
“มารยาทพ่อง ประตูมันล็อก” ไนซ์ซี่หันมาตอบอย่างอารมณ์เสีย
ก็อกๆๆๆๆ
“เปิดประตูหน่อยค่าาาาา” ไนซ์ซี่พูดพลางเคาะประตูไม่หยุด
“รู้แล้วๆ ได้ยินแล้ว เคาะอะไรนักหนา” เสียงหนึ่งดังมาจากในห้อง
“ใช่เปิ้ลป่ะ” ไนซ์ซี่ถามเมื่อประตูเปิดออก เจ้าของห้องทำหน้าตกใจ
“อีเปิ้ลมันอยู่ 401 ทีหลังจะมาหาใครก็ดูห้องให้ดีด้วย เสียเวลา!!” หญิงสาวกระแทกเสียงแล้วปิดประตูเสียงดัง
“.....” ไนซ์ซี่เงียบ
“.....” คนอื่นๆก็เงียบ
“เราบอกว่าอยู่ชั้นข้างล่าง ไม่ใช่ห้องข้างล่าง...” เกดพูดเสียงเบา มองหน้ากระเทยสาวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“อารมณ์อยากตบคนกูหายไปหมดละ ดีออกกกกก” ไนซ์ซี่สะบัดหัวเซ็งๆแล้วเดินไปเคาะห้อง 401
ก๊อกๆๆ
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว” เสียงในห้องตะโกนมา
“อุ๊ย! มีอะไรหรือเปล่าคะ” เจ้าของห้องส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้ไนซ์ซี่
“ใช่เปิ้ลป่ะครับ” ไนซ์ซี่ยกยิ้ม แอ๊บเสียงแมนถามกลับไป
ถ้าจะให้อธิบายลักษณะไนซ์ซี่ภายนอกก็คงเป็นกระเทยที่ค่อนข้างหล่อถ้ายืนเฉยๆ
เวลาไนซ์ซี่แอ๊บแมนแทบจะไม่มีใครดูออกเลยสักคน
“ใช่ค่ะ” เปิ้ลส่งยิ้มมองหน้าไนซ์ซี่ราวกับโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ไนซ์ซี่มองเข้าไปในห้องอย่างสื่อความหมาย สาวเจ้าอายม้วนเปิดประตูให้ไนซ์ซี่อย่างมีจริต
ปึง!
เสียงปิดประตูห้องเหมือนจะดึงสติเจ้าของห้องให้มองเห็นรอบตัว หญิงสาวกวาดตามองกลุ่มคนแปลกหน้าก่อนสีสันบนหน้าจะค่อยๆหายไป
“พี่เกด... พี่สิงห์... พี่ไม้... พี่...นายน์” เปิ้ลเรียกชื่อรุ่นพี่ที่ตนรู้จัก นายน์รู้สึกคำว่า‘พี่’ที่นำหน้าชื่อเขาดูจะเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“เปิ้ลเป็นคนส่งจดหมายให้นายน์หรอ” ไม้ถามเสียงเข้ม
“ไม่ใช่นะคะ พี่ไม้พูดเรื่องอะไรเนี่ย” เปิ้ลส่ายหัวสีหน้าไม่แสดงพิรุธใดๆ
“เกดว่าไง” ไม้หันไปถามเกด
“...น้องเขาเป็นคนขู่เราจริงๆนะ” ทันทีที่เกดตอบเปิ้ลก็จ้องหน้าเกดเขม็ง จนเกดต้องไปยืนหลบหลังแจม
“สรุปว่ายังไง เธอทำจริงๆหรือเปล่า” ไนซ์ซี่กอดอกแล้วจิกตาใส่รุ่นน้อง
“ไม่ได้ทำ เปิ้ลไม่ได้ทำนะ เปิ้ลจะทำไปทำไมล่ะ พี่สิงห์ก็รู้” เปิ้ลหันไปมองสิงห์อย่างขอตัวช่วย
“ขอโทษนะครับ แต่พี่ไม่รู้จักน้อง” สิงห์ตอบเสียงเรียบ
“นี่ชะนี จะสารภาพดีๆหรือจะให้ตบก่อน” ไนซ์ซี่ง้างมือหมายจะตบรุ่นน้องสักทีให้ซะใจ
“นี่แกเป็นกระเทยหรอ ยี้!อย่าเขามานะ อีวิปริต” เปิ้ลถอยตัวออกห่างจากไนซ์ซี่
“วิปริต?” แจมทวนคำ
“น้องบอกมาเถอะว่าได้ทำหรือเปล่า” นายน์ถาม จะว่าเข้าข้างเพื่อนก็ได้แต่เขาเชื่อว่าเกดไม่ได้โกหก
“อย่ามายุ่งกับฉันนะอีตุ๊ด แกกล้ามาอ่อยพี่สิงห์ได้ไง” เปิ้ลพูดเสียงแข็ง
“กูสรุปว่าเป็นคนทำเลยแล้วกัน” แจมมองหน้าเปิ้ลด้วยสายตาเรียบเฉย
“ก็ได้ ฉันทำเอง แล้วแกกล้าดียังไงถึงคบกับพี่สิงห์” ในที่สุดเปิ้ลก็ยอมรับ
“กูว่ามันแปลกๆว่ะ” นนท์กระซิบบอกเขา นายน์พยักหน้าเห็นด้วย
จู่เปิ้ลก็ยอมรับออกมาง่ายๆ แถมยังทำท่าหาเรื่องเขาอีก อารมณ์มันแลดูแปรปรวนแปลกๆ
บางที่เปิ้ลอาจจะเป็น...
“อะไรของน้องคะ โรคจิตป่ะเนี่ย” แจมถามแทนทุกคน
“ฉันไม่ได้โรคจิต พวกแกนั่นแหละวิปริต เพศเดียวกันมาคบกันน่ารังเกียจจะตาย” เปิ้ลจิกตาใส่เขา กิตแล้วก็ไนซ์ซี่พลางเอามือลูบแขน
“แล้วน้องไม่รังเกียจพี่หรือไง” สิงห์ถาม
“ไม่ค่ะ หนูชอบพี่สิงห์มากเลยนะ หนูรู้ว่าพี่โดนอีพวกตุ๊ดมันล่อลวง พี่ไม่ต้องกลัวนะ” เปิ้ลปรี่เข้าหาสิงห์ มือข้างหนึ่งจับไหล่อีกข้างก็ลูบแก้มสิงห์ไปมา
นายน์เดินไปหมายจะดึงเปิ้ลออกมา แต่สิงห์กลับยิ้มแล้วทาบมือลงบนมือของเปิ้ล...
นายน์ตัวแข็งค้าง... เขาก้าวขาไม่ออกขึ้นมากะทันหัน
สิงหาดึงมือเปิ้ลออกจากตัว จ้องตาหญิงสาวรุ่นน้อง เปิ้ลเองก็มองสิงห์ตาเยิ้ม
“พี่ดีใจที่น้องชอบพี่นะครับ... แต่ถ้าน้องไม่ชอบคนที่พี่ชอบด้วยถึงขนาดต้องทำร้ายเขา... น้องก็อย่าชอบพี่เลยเถอะ” ดวงตาหวานพลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เปิ้ลผละออกมาจากสิงห์แล้วตรงมาทางเข้า
เพลี้ยยยย!!เสียงเนื้อกระทบกันพร้อมกับใบหน้าของนายน์ที่หันไปตามแรง
“เฮ้ยยย!” สิงห์วิ่งเข้ามาหาเขา ไนซ์ซี่กับนนท์ก็คอยจับแขนเปิ้ลเอาไว้คนละข้าง
“ใครก็ได้ลงไปตามยามให้หน่อย” นนท์ตะโกนสั่ง ไม้ที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดเลยเป็นคนวิ่งออกไป
“ปล่อยฉันนะ! กรี๊ดดดดด” เปิ้ลกรีดร้องออกมา
“คนอย่างพวกแกสังคมไม่ยอมรับหรอก ไอ้ตัวน่ารังเกียจ”
“อยู่นิ่งๆ!” สิงห์ตะโกนเสียงดัง ตาก็จ้องเขม็งไปที่รุ่นน้อง
“.....” ทุกคนในห้องเงียบกริบเพราะไม่มีใครเคยเห็นสิงหาเป็นแบบนี้มาก่อน
“น้องมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับพี่ครับ พี่ไม่รู้จักน้องด้วยซ้ำ” สิงห์ถามเสียงแข็ง
“พี่สิงห์จำเปิ้ลไม่ได้?” หญิงสาวเอียงคอถาม
“พี่จำไม่ได้จริงๆว่าเคยรู้จักน้อง”
“ทำไมล่ะคะ...” เปิ้ลดูจะสงบลงเล็กน้อย
“สิงห์มันจำไม่ได้หรอก พี่ว่าน้องพอเถอะ” ไม้ที่เดินเข้ามาพร้อมยามประจำหอเป็นคนตอบแทน
“ติดต่อผู้ปกครองน้องให้หน่อยได้ไหมครับ” นนท์บอกยาม ยามคนนั้นพยักหน้ารับแล้วรีบต่อโทรศัพท์ส่งให้นนท์
“สวัสดีครับ ผู้ปกครองของน้องเปิ้ลหรือเปล่าครับ... อ๋อ คุณพ่อหรอครับ ครับๆ... ผมมีเรื่องจะคุยด้วยสักหน่อย... ” นนท์เดินหนีออกไปพูดที่ระเบียง น้ายามเป็นคนมาจับแขนเปิ้ลแทนที่นนท์ ส่วนคนที่โดนจับก็ยืนตัวสั่นตั้งแต่ได้ยินคำว่าพ่อ
“ครับ รีบมานะครับ” นนท์วางสายด้วยรอยยิ้มแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
“รอแป๊บนึงนะครับ” นนท์ส่งยิ้มให้น้องเปิ้ล ไนซ์ซี่เอาเชือกมาจากไหนไม่รู้มามัดแขนรุ่นน้องไว้
“น้าลงไปข้างล่างก่อนนะ มีอะไรก็ลงไปเรียกแล้วกัน” น้ายามบอกนนท์แล้วเดินลงไป
“นนท์ ยามเขามีสิทธิ๋โทรหาผู้ปกครองเด็กในหอด้วยหรอ” นายน์ถาม
“เปล่าๆ น้าเขาเป็นเจ้าของหอ อย่าไปบอกเขาว่ากูบอกนะเว้ย...” นนท์เอามือป้องปากแล้วกระซิบบอกเขา “น้าเขาค่อนข้างงกอ่ะมึง เลยมาเฝ้าเอง ไม่จ้างยาม... เขาเป็นคนข้างบ้านกูเองแหละ แกไม่มีลูกเลยเอ็นดูกู”
นายน์พยักหน้าเข้าใจ ตอนนี้ไนซ์ซี่ทำตัวประดุจเจ้าของห้องเดินทีวีดูเรียบร้อย คนอื่นๆก็ไปนั่งดูด้วยเหมือนกัน... จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ต้องขอโทษพวกหนูด้วยนะ พ่อขอโทษจริงๆ เปิ้ลขอโทษพี่เขาเร็ว” ผู้เป็นพ่อพูดทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ดูท่าว่านนท์น่าจะเล่าเรื่องให้ฟังหมดแล้ว
“พ่อ!” เปิ้ลเรียกพ่อตัวเองเสียงแข็ง
“ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้!” ชายสูงวัยตะโกนใส่ลูกสาวตัวเองเสียงดัง
“ไม่ หนูไม่ทำ” เปิ้ลสะบัดหน้าหนีคนเป็นพ่อ
“พ่อต้องขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” จู่ๆพ่อของเปิ้ลยกมือไหว้ จนพวกเขาไหว้กลับแทบไม่ทัน
“พ่อไปไหว้พวกนี้ทำไม” เปิ้ลตะคอกเสียงถาม
“พ่อต้องขอโทษจริงๆที่ทำพวกเราลำบาก เดี๋ยวปีหน้าพ่อจะย้ายเปิ้ลไปที่อื่นไม่ให้มากวนนะ” ชายสูงวัยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“พ่อ หนูไม่ย้าย ไม่เอานะ” เปิ้ลส่งเสียงค้าน
“พวกหนูคงจะเหนื่อยกันมาก ไปพักเถอะ พ่อจะจัดการลูกพ่อเอง” พ่อของเปิ้ลยิ้มให้พวกเขาก่อนจะพูดกับลูกตัวเองเสียงแข็ง
“งั้นพวกเราลาแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ” แจมบอกคุณพ่อ คนที่เหลือก็ยกมือไหว้แล้วเดินออกมา
...ทำเป็นไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อลูก
“บอกมาว่าแกไปหาหมอครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แกหนีทุกครั้งที่หมอนัดเลยใช่ไหม!”“เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว สถานีต่อไปสอบไฟนอลจ้าาา” ไนซ์ซี่พูดติดตลก
นายน์รู้สึกโล่งใจที่ต่อจากนี้คงไม่มีจดหมายแปลกส่งมาให้เขาอีกแล้ว...
เขาเชื่อว่าพ่อของเปิ้ลน่าจะย้ายเปิ้ลไปเรียนที่อื่นจริงๆตามที่พูดไว้
พ่อของเปิ้ลในความรู้สึกของทุกคนคือคนที่จริงจังและน่ากลัวมาก...
“เจ็บไหม” กลับมาถึงคอนโดสิงห์ก็เอามือลูบบแก้มเขาข้างที่โดนเปิ้ลตบ
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” เขาส่งยิ้มให้
“อือ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวสิงห์หาอะไรให้กินนะ” สิงห์ดันหลังนายน์ให้เดินเข้าห้องน้ำ
นายน์อาบน้ำเสร็จสิงห์ก็ไปอาบต่อ จากนั้นพวกเขาก็มากินข้าวกันที่หน้าทีวี นายน์อาสาล้างจานจนเสร็จก็ไปแปรงฟันแล้วก็นอน
น่าแปลกที่ระหว่างนายน์กับสิงห์มีแต่ความเงียบ...
“เป็นอะไรหรือเปล่า” นายน์ถามคนที่นอนข้างๆ
“แค่รู้สึกเหนื่อยๆอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก นอนเถอะ” สิงห์บอกแล้วดึงนายน์เข้าไปกอด
“เหนื่อยมากเลยหรอ” นายน์พลิกตัวมามองหน้าสิงห์
“ช่างมันเถอะ นอนได้แล้ว” สิงห์หลับตา
“ฝันดีนะ”
“อือ ฝันดี”
*********************************************
ทำไมมีแต่คนคิดว่าเป็นแอม 5555 เก็บนางไว้ก่อน นางเป็นคนดีนะ
อยากบอกคนอ่านว่าอย่ากลัวดราม่าเลย เราแต่งไม่เป็น ถถถถ
ใครอยากรู้จักเปิ้ลจะได้รู้จักเพิ่มในพิเศษของไม้นะ //ตอนหน้า อิอิ
เรื่องคนที่รังเกียจคนที่ชอบเพศเดียวกันนี่มีจริงๆนะ เพื่อนคนเขียนมีคนหนึ่ง นางรังเกียจมากพวกเบี้ยน เกย์ ทอม กระเทยงี้อ่ะ เวลาเห็นนางจะทำท่ารังเกียจมากกก //มองบน
แต่สุดท้ายนางก็ได้บทเรียน โดยผู้ชายที่นางชอบคือทอมแอ๊บแมนที่คุยกันผ่านแชท ตอนเรารู้นี่คือสะใจมาก อยากจะหัวเราะใส่หน้า 55555
ปล.ที่มาลงเร็วเพราะจะไม่ว่างอีกหลายวัน (ประมาณ 2-3)
ปล.(2) ใครขอคู่ให้น้องกิตเราให้ไปแล้วนะ มีใครเห็นมั้ยยย
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก