หัวข้อ: 【❤เพราะแบบนี้ไงผมถึงปล่อยเขาไปไม่ได้❤】:: UP!! ตอนพิเศษปีใหม่ 1/1/2560!

[me12inzy]

ติดตามค่ะะะะะ น้องกริสเงียบๆนี่่รอกินกระต่ายเพียบแน่นอน

[drasil]

ขอเดาว่าน้องกริสกินกระต่ายแน่นอน ฟันเฟิร์มค่ะ

[bevobova]

บทที่ 5  นี่คือสถาน....แห่งคอนโดของไทกริส~





ต่ายไม่รู้ว่า ตัวเองจะผ่านสถานการณ์นี้ไปได้อย่างไร .......



เมื่อช่วงบ่าย ครอบครัวของไทกริสมาหาเขาที่บ้าน

ซึ่งนั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก…..
 
แต่ไทกริส!! นายจะขนโคตรตระกูลแบบนี้ไม่ได้!!


ถ้าเขาจำไม่ผิด เมื่อวานไทกริสบอกกับเขาว่า พ่อจะหาวันนี้
 
แล้ว..... ทำไมต้องมาที่บ้านเขาด้วยล่ะ  ทำอย่างกับมาสู่ข-------- เห้ย ไม่ใช่แล้ว !!
.
.
.
.
.

ณ เวลานี้ ห้องรับแขกของบ้านต่ายนั้นแคบถนัดตา เมื่อต้องรองรับครอบครัวขนาดใหญ่ของไทกริส  อันประกอบไปด้วย น้านี ลุงอาเธอร์ ปู่ ย่า พี่สาวฝาแฝดอย่างไอรีนและไอริช และสุดท้ายไทกริส

ลุงอาเธอร์ ที่ตอนเด็กๆต่ายนั้นแสนกลัว ด้วยความที่ตัวใหญ่ หน้าดุ ไว้หนวดอีก  ชอบพูดภาษาต่างด้าวให้ฟัง พอเขาทำหน้างงใส่ก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เหมือนได้แกล้งเด็ก?  นั้นทำให้ต่ายได้รู้ว่าแท้จริงแล้วลุงอาเธอร์นั้นก็ใจดีไม่แพ้น้านี เพียงแต่ต่ายไม่ค่อยได้มีโอกาสได้สัมผัสมันพอๆกับไทกริส เพราะหน้าที่การงาน

และยิ่งไปกว่านั้น ปู่กับย่าของไทกริสนั้นสปอยล์หลานขั้นสุด! เอ่อ จริงๆก็พอๆกับน้านีกับลุงอาเธอร์นั่นแหล่ะ 
ด้วยพลังของลูกหลงสินะ ...

ณ เวลานี้ ต่ายแทบจะออสโมซิสตัวเองให้มลายไปเป็นมวลอากาศให้รู้แล้วรู้รอดไป

เสียงพูดคุยของทุกคนที่ดูได้อรรถรสไม่ได้เข้าหูของต่ายเลยซักนิด 

แม้ทุกคนจะยิ้มแย้มแจ่มใส หัวใจเบิกบานแต่ความกดดันเหมือนตอนโดนอาจารย์จ้องตอนทำข้อสอบนี่คืออะไรกัน ?


ซึ่งหัวข้อบทสนทนาจากที่ฟังคร่าวๆ ก็คือ
ลุงอาเธอร์ตัดสินใจจะย้ายฐานการผลิตจากฮังการีมาไทย ซึ่งก็เตรียมมาได้ซักพักแล้ว ครั้นจะดำเนินการจริงๆ ก็ดันเกิดปัญหาหลายๆอย่างซึ่งต้องคอยแก้ไม่หวั่นไม่ไหว  ขนาดคุณปู่เดโน่ที่วางมือเรื่องธุรกิจไปนานแล้ว ยังต้องมาช่วย 

แม้จะผ่านจุดที่เรียกว่าวิกฤตไปแล้ว  แต่ก็ยังไม่น่าไว้วางใจ เลยต้องให้น้านีไปช่วยเสริมอีกแรง 

แต่น้านียังไม่สามารถไปได้ เพราะติดเป็นห่วงลูกชายคนเล็ก

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น นายไทกริสซึ่งเคยออกปากขอไปอยู่คอนโด เลยเป็นโอกาสเหมาะที่นีรดาจะปลีกตัวไปช่วยสามีของเธอดูแลโรงงาน

และด้วยเหตุฉะนี้….

“น้าเลยต้องไปช่วยลุงอาเธอร์ จนกว่าอะไรจะเรียบร้อย”

ต่ายกระพริบตาปริบๆ  เมื่อน้านีหันมายิ้มหวานเจี๊ยบให้เขา

“เนี่ย ลุงเอธก็ซื้อคอนโดให้แล้ว  ของของไทกริสก็ย้ายไปเรียบร้อย”  ต่ายพยักหน้าเข้าใจ

ช่างเป็นครอบครัวที่เตรียมการได้พร้อมและฉับไวจริงๆ

“แต่ว่าน้องไทก์ไม่เคยอยู่คนเดียวมาก่อนเลย  น้องต่ายช่วยดูแลแทนน้าทีได้ไหมคะ” 

ต่ายประมวลผลตามคำพูด ปกติเขาก็ดูแลอยู่แล้วนี่นา

“เรื่องนั้นน้านีไม่ต้องเป็นห่วงครับ” ยิ้มให้เป็นการยืนยันว่า ต่ายเอาอยู่!

“ที่น้าให้ดูแล...หมายถึง  ไปอยู่กับน้องไทก์ได้ไหมคะ น้าให้อยู่ฟรีกินฟรีเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนน้องกระต่าย พี่นาถ พี่ธีเกินไปรึเปล่า”  นีรดาพูดเสียงอ่อน  ดวงตามองไปที่เจ้าของบ้านอย่างลังเล  แม้จะเคยสนิทชิดเชื้อกันในสมัยสาวๆ แต่เธอก็เป็นห่วงลูกชายเกินกว่าที่จะคิดเกรงใจรุ่นพี่คนนี้ สู้แบกหน้าไปถามตรงๆจะดีกว่า แต่ถ้าไม่ได้ยังไงก็ค่อยคิดแก้ปัญหาทีหลัง

ห๊ะ!!!!!!!

“แหม เรื่องแค่นี้เองน้องนี” คุณนายแม่ว่า

ว่าอะไรนะ  เรื่องแค่นี้???

ต่ายหันขวับไปมองนายแม่ด้วยสายตาตกตะลึง

“ดีซะอีก พี่จะได้ไล่ลูกเจ้าปัญหาออกซะที”
“แม๊!!!!!!!”

ต่ายเรียกแม่ของตนเสียงหลง  มีอย่างที่ไหน ไล่ลูกตัวเองให้ไปอยู่กับคนอื่น

ส่งสัญญาณไปมองผู้เป็นพ่อให้ช่วยอะไรหน่อย  แต่ปฏิกิริยาผิวปากเบาๆนี่ มันคืออะไร

พอทุกสายตาจ้องมาที่เขา  ต่ายก็ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ

“เอ่ออ”
“มีน้องกระต่ายอยู่ด้วยน้าก็เบาใจขึ้นเยอะ” 

อย่ามาบิ้วเขาให้ยาก เขาไม่อยากหาเหาใส่หัวหรอกนะ

“เจ้าต่ายก็ดูแลมาตั้งแต่เด็กแล้วนี่”

แม่เขาก็อีกคน แทบจะยกข้าวสารแถมลูกไปด้วยแล้ว

“ต่ายไม่ห่วงน้องรึไง”

เวลานี้ พ่อควรจะเข้าข้างเขาไม่ใช่รึไงกัน

“ต่า--”

โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

“ครับ  ผมตกลงครับ” ต่ายกลอกตามองเพดานอย่างปลงชีวิต 

มองหน้าทุกคนที่มีสีหน้าที่แช่มชื่น ก็เวทนาตัวเอง

นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย

“น้าไม่รู้จะขอบใจน้องกระต่ายยังไงแล้ว  น้องไทก์พี่เขาตอบตกลงแล้วนะคะ” น้านีหันไปหาลูกชายตัวเองอย่างยินดี


ใบหน้านิ่งนั้น ขยับน้อยๆ ดวงตาคมหรี่ลงนิดหน่อย ริมฝีปากหนาจะขยับขึ้นเป็นรอยยิ้ม แม้จะไม่มาก แต่ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นรู้ดี ว่าเสือยิ้มยากนามว่าไทกริสคนนี้ กำลังดีใจแค่ไหน

.....อ่า  ก็นะ ถือว่าเป็นค่ามัดจำแล้วกัน


.
.
.
.
พอหมดปัญหา พวกเขาก็พากันมากินเลี้ยงที่ร้านอาหารไทยชื่อดังริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตามรีเควสของคนทางฝั่งฮังการี
ค่ำคืนที่ยาวนานได้ผ่านพ้นไป พร้อมกับความหนักหน่วงในภาระที่เพิ่มขึ้นของต่าย


ถ้าถามความรู้สึกในแว่บแรก แน่นอนเขาก็คงเซย์โน  อยู่บ้านสบายกว่าเยอะ ได้อยู่กับพ่อกับแม่  แต่สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับไทกริส ทำให้ต่ายรู้สึกว่า คนคนนี้ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ  แต่ว่าเพราะอะไรถึงคิดแบบนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
.

เช้าวันอาทิตย์ จากที่คิดว่าจะนอนตีพุง (ท่ามกลางงานที่ยังไม่แตะ) เขาเลยต้องไปช่วยเด็กโค่งจัดของเข้าคอนโด
 
เด็กนี่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่หนังสือ 5 กล่องใหญ่ (เยอะกว่าต่ายที่เรียนมา2ปี)  เสื้อผ้า 2 กระเป๋าลาก ของใช้อีก 1 กระเป๋า และของอื่นๆอีก 1 กล่อง  ส่วนข้าวของของเขา เอามาแค่กระเป๋าเดียว ...


คอนโดสุดหรู (ที่เขาได้ยินราคาก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ) ขนาด 155 ตรม.

เปิดเข้ามาก็เจอห้องนั่งเล่นที่โทนสีน้ำตาลอ่อนกับสีครีม มีทางเดินที่เชื่อมกับห้องครัว ส่วนห้องนอนนั้นมี 2 ห้อง ห้องแรกนั้นเปิดมาก็รู้เลยว่าเป็นของใคร เพราะถูกตกแต่งด้วยสีโทนมืด แต่ก็แฝงไปด้วยความโมเดิร์นได้อย่างลงตัว  ห้องนอนอีกห้องมีขนาดเล็กกว่าห้องแรกนิดหน่อย  แต่ก็ยังใหญ่กว่าห้องนอนที่บ้านต่ายอยู่ดี ห้องนี้ตกแต่งด้วยสีเอิร์ธโทน คล้ายๆกับห้องนั่งเล่น

แต่ที่ต่ายรู้สึกข้องใจก็คือ ทำไมห้องนอนต้องเชื่อมกันด้วย   มาคิดๆดูที่หลังว่าข้องใจไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ก็เลิกคิดไป

น้านีพร้อมด้วยพี่รีนและพี่ริชมาหาพวกเขาในช่วงเที่ยงพร้อมกับอาหารอันแสนอร่อยไม่รู้ลืม
แถมยังอยู่พูดคุย ดูหนัง ลูบหัวลูบหางไทกริสอย่างแสนคะนึงหา จนเวลาล่วงเลยไปถึงบ่าย 4 ก็พากันกลับ

ต่ายและไทกริสก็เดินมาส่งสาวๆที่ข้างล่างคอนโด

"น้องกระต่ายคะ" ก่อนจะขึ้นรถไป น้านีก็เรียกเขาไว้ ในขณะที่ไทกริสยังคุยอยู่กับพี่สาว
"ครับ"

“น้าฝากลูกชายสุดที่รักของน้าด้วยนะคะ”
“ครับผม น้านีไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
“ที่นี่ น้าให้แม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวันนะคะ ส่วนอาหารเนี่ยน้าสั่งให้เอามาเพิ่มทุกอาทิตย์”
“อ่าครับ”
“อ่า.. น้ารู้สึกผิดจัง....”
“ครับ??”
“ทั้งๆที่น้าตั้งใจว่าจะดูแลเขาให้ดีแท้ๆ สุดท้ายก็ต้องห่างเขาเหมือนเดิม”  น้านีพูดเสียงเศร้า
“ผมว่าไทกริสต้องเข้าใจครับ” ต่ายบีบมือเบาๆให้กำลังใจน้านี  หญิงสาวยิ้มทั้งที่ใบหน้าเศร้าหมอง
“น้าก็หวังอย่างนั้นค่ะ”

จากนั้นน้านีก็กลับไป  ไทกริสมองมาทางเขาอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร


“ชอบไหม” ไทกริสถาม
“ห๊า  ถามพี่หรอ”
“อือ”
“พี่ว่าพี่ควรจะถามนายมากกว่านะ”
“ถ้ากระต่ายชอบ เราก็ชอบ”
“เอิ่ม... ก็นะ สวยดี”
“อืม  ..... กระต่าย.... ขอบคุณนะ”

“ห้ะ!!” เบิ่งตากว้างด้วยความตกใจและแปลกใจ
“ขอบคุณที่มาอยู่ด้วยกัน” 

ไอ้สายตาระยิบระยับนั่นอีกแล้ว ให้ตายเถอะ

“เอ่อ หิวรึยัง”  ต่ายทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง
ไทกริสหัวเราะในลำคอ  “นิดหน่อย กระต่ายล่ะ”   
“เหมือนกัน  ดูซิว่าแม่นายซื้ออะไรมาให้บ้าง” ต่ายเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นเครื่องใหม่เงาวิ้ง 

ผงะเล็กน้อย กับจำนวนของกินที่อัดแน่นอยู่ในนั้น  ทั้งอาหารแช่แข็ง ของสด ผัก ผลไม้ นม ซุปไก่สกัด

สายตาเลื่อนขึ้นไปมองช่องฟรีซ 

แอบเดาๆเอาไว้ ตอนเปิด
ชะแว้บ! 

นั่นไง ฮาร์เก้นดาซเป็นกระปุก!


“มีอะไรให้กินบ้าง” เสียงงุงงิ้งของไทกริสดังข้างหูต่าย จนสะดุ้งโหยง
“มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” ลูบอกปลอบขวัญตัวเองได้ ก็มองหาของสดมาทำกับข้าว
“อยากกินอะไร” หันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แทบสิงกัน
“สปา--”
“หยุด อาหารฝรั่งทำไม่เป็น” ต่ายรีบเบรกก่อนที่เด็กโค่งจะร่ายเมนูอาหารฝรั่งมา

เขาทำเป็นแค่พวกอาหารง่ายๆที่ทำเพื่อให้มีชีวิตรอดเท่านั้นแหล่ะ 

อีกคนทำหน้าสลดลง เพราะไม่ได้กินในสิ่งที่อยากกิน

“ตอนนี้ยังทำไม่เป็น   ไว้คราวหน้านะ  เย็นนี้กินพวกข้าวกล่องไปก่อนแล้วกัน”  ต่ายลูบผมไทกริสที่ไม่ว่าจะลูบกี่ครั้งๆก็ยังคงนิ่มชวนให้นึกถึงขนของแมวที่บ้านเสียจริง

พอไทกริสตอบรับในลำคอ ก็หยิบเอาอาหารกล่องแช่แข็งมาเวฟ
รอไม่เกิน 5 นาที  ข้าวกล่องร้อนๆก็ส่งกลิ่นหอมมายั่วน้ำย่อยของพวกเขาทั้งสอง

เจ้าเด็กโค่งคนเดิมทำคิ้วขมวดให้กับกลุ่มควันที่ลอยออกมาเบาๆจากข้าวกล่อง

ต้องมีปัญหาอีกสิน่า  เดี๋ยวคราวหลังไม่ต้องเวฟซะดีไหมเนี่ย

ต่ายนึกขำในใจ  นี่เขาคงไม่ต้องเป่าให้แถมป้อนใช่ไหม
.
.
.

จัดการข้าวกล่องไปเรียบร้อยโรงเรียนไทกริสและกระต่าย  พวกเขาก็มาจัดของกันต่อ

เพราะเฟอร์นิเจอร์ที่เพียบพร้อม ทำให้เขาไม่ต้องจัดการอะไรมากนัก แค่รื้อของออกจากกล่องยัดเข้าที่ของมันก็เป็นอันเสร็จสิ้น

ทีแรกวันนี้ทางน้านีและพี่สาวฝาแฝด ดึงดันจะช่วยเขาจัดของให้ได้ แต่ก็ต้องยอมล่าถอยออกไป เมื่อไทกริสออกปากว่า อยากทำเอง

อันที่จริงๆคำพูดนี้ไม่ได้มีดาเมจอะไรหรอก  คำพูดถัดมาต่างหาก 

‘แม่กับพี่ริน พี่ริชพักผ่อนเถอะครับ ไทก์จัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ’

เท่านั้นแหล่ะ สาวๆก็ทำสีหน้าปลื้มปริ่มเหมือนกับ คนตรงหน้าเพิ่งหัดพูดได้งั้นแหล่ะ
.
.
.
.

พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง  พวกเขาก็มานั่งจุ้มปุ๊กกันที่โซฟาหน้าทีวี   
ไทกริสเปิดทีวี ก่อนจะกดไปหาช่องภาพยนตร์ ซึ่งตอนนี้กำลังฉายหนังแอคชั่นชื่อดังเรื่องหนึ่ง 

แรกๆ ก็ตั้งหน้าตั้งตาดูแหล่ะ  พอได้ครึ่งเรื่อง หัวทุยๆก็ซบลงที่ไหล่ของต่าย

เสียงหายใจเป็นจังหวะทำให้ต่ายรู้ว่าคนข้างตัวได้หลับเป็นที่เรียบร้อย 

เหลือบมองดูเวลา .... เพิ่งจะ 3 ทุ่มจะหลับไวไปไหนกัน

ต่ายนั่งนิ่ง จะลุกก็ลุกไม่ได้ จะขยับก็กลัวอีกคนตื่น

ทั้งนี้ทั้งนั้น ต่ายก็เลือกที่จะปล่อยให้อีกคนหลับไป กะว่าหนังจบแล้วค่อยว่ากันอีกที


แต่ .................

หนังจบแล้ว  อีกคนก็ไม่มีวี่แววจะตื่น หลับเหมือนหุ่นยนต์แบตหมด

สุดท้ายก็เลยต้องปลุก
“กริส” ส่งเสียงเรียกพร้อมแรงสะกิดที่แขนขาวๆ 

ไทกริสก็ยังคงนิ่ง

“เฮ้ กริส” เพิ่มระดับเป็นเขย่าแขน  แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม

ทั้งที่เมื่อคราวก่อนปลุกง่ายออกแท้ๆ

ไหล่ขวาต่ายเริ่มชาวาบ เพราะอีกคนเล่นทิ้งน้ำหนักมาทางนี้

“ตื่นนนนนน”  ตบแก้มเนียนเบาๆ

เปลือกตาขาว เริ่มขยับ ก่อนจะเปิดออก เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลที่เริ่มแดง

ไทกริสมองอีกฝ่ายนิ่ง   นิ่งทั้งสายตาและร่างกาย  จนคนถูกมองคิดว่าละเมอ

 
ซักพักไทกริสก็กระพริบตาถี่ๆพลางสะบัดหัวไปมา

“อ่ะ ง่วงก็ไปอาบน้ำนอน” ต่ายว่า  ร่างสูงพยักหน้า ก่อนจะเดินสะโหลสะเหล่เข้าห้องตัวเองไป

เฮ้ออออ ~

ต่ายทิ้งตัวนอนราบกับโซฟา เหยียดแขนบิดขี้เกียจ หลังจากที่นั่งท่าเดียวมาเป็นเวลานาน

หยิบโทรศัพท์ไถเฟสบุ๊ค เช็คนู่นนี่นั่น ก่อกวนผองเพื่อนจนพอใจ  เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึง 5 ทุ่มพอดี 

มองไปที่ประตูห้องนอนอีกห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แปลว่าเจ้าของห้องได้นอนหลับเป็นที่เรียบร้อย

ต่ายคิดได้ จึงเข้าไปห้องตัวเองแล้วจัดการอาบน้ำ แล้วไปนอนบ้าง

TBC... 

Beva talk : รู้สึกตอนนี้มันแหม่งๆ เอาไว้จะรีไรท์อีกครั้งนะคะ TT  เขามาอยู่ด้วยกันแล้วนะตัวเองงงงงงง  หลังจากนี้ก็จะมีโมเม้นท์คู่นี้อยู่ด้วยกันเยอะมาก  จนตัวประกอบทั้งหลายอาจจะมาน้อยหน่อย  (งบหมด)

อ่านเม้นแล้วแบบ  ไม่มีคิดว่าต่ายกินไทกริสบ้างหรอคะ
พี่ต่ายนี่คนแมนนะ ต่อยมวยเป็นด้วยนะเออ   

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ     รักคนอ่านมากๆเลยเน้อออ  อย่าลืมเม้น+เป็ดเป็นกำลังใจเค้าด้วยน๊า 

ปล. เรื่องนี้ดราม่าไหม ตอบเลยว่า คงไม่ได้ดราม่าหนักถึงขั้นน้ำตานองนะคะ  อาจจะมีบ้างพอเป็นอรรถรสเนอะ   
 

[wonderbe]

 

[cheezett]

เด็กโข่ง เขียนอย่างนี้นะคะ 

มาต่อบ่อยๆนะคะชอบมาก 

[sirin_chadada]

เปลี่ยนสีตัวอักษรหน่อยก็ดีนะคะ ใช้สีเข้มกว่านี้อีก สีนี้สวยจริงแต่อ่านยากไปค่ะ

[JustWait]

กลอกตาเขียนแบบนี้นะคะ กรอกนั่นพวกกรอกน้ำค่ะ

เรื่องนี้สนุก รอน้องกรีสกับพี่ต่าย

[iceman555]

กระต่ายจะโดนจับกินวันไหนเนี่ยะ อิอิ

[PingPong_Hunlay]

น่าร๊ากกกก ไทก์นี่เอาแต่ใจน่าดู

[punnicha]

ไทกริสน่าร้าก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[panitanun]

งึ้ยยทางสะดวกเอ้ย55555

[imfckwn]

ชอบไทก์ มึนๆอึนๆได้ใจ 555

รีบมาต่อน้าา 

[drasil]

วรั้ยๆ เขาอยู่ด้วยกันล้าววว

[♠DekDoy♠]

น้องไทก์คิดอะไรอยู่กับพี่ต่ายรึเปล่าาาาาาา

[ma-prang]

กระต่ายระวังโดนจับกินนะ ฮุๆ

[mayomhwan]

มุ้งมิ้งจัง 

จุดๆนี้เชียร์ไทกริสกินพี่ต่ายโดยไว

[seaz]

พี่กระต่ายจะโดนไทกริสจับกินวันไหนเนี่ย ตัวติดกันขนาดนี้ ^^

[bevobova]

ก่อนอื่น ขอขอบคุณคุณ cheezett  ที่ชี้แจงเรื่องเด็กโข่งนะคะ  แต่บีว่าขอชี้แจงกลับว่า บีว่ายึดตาม ราชบัณฑิตยสถาน ค่ะ
โค่ง ๑    ว. โตหรืออายุมากกว่าเพื่อน. ในที่นี้พูดถึงไทกริสที่ตัวโต(ที่สุดในเรื่อง)
ตอนแรกก็ใช้โข่ง แต่นึกขึ้นได้ว่า เคยเขียนงานส่งอาจารย์ แต่โดนตีกลับให้ไปหาความหมายของคำ  เข็ดเลย 

-ขอบคุณคุณ sirin_chadada  ที่เตือนเรื่องสีนะคะ  วันนั้นรีบไปนิด เลยไม่ได้เช็คให้ดี แก้เรียบร้อยแล้วน๊า
-ขอขอบคุณ JustWait ที่ช่วยเตือนเรื่องคำนะคะ  พอดีชินมือกับคำว่ากรอก  แต่เปลี่ยนเรียบร้อยแล้วค่า
-และสุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เม้นท์+เป็ดเป็นกำลังใจบีว่าน๊าาาา  แบบว่าปลื้มปริ่มมากกกก 



บทที่ 6  ปรับตัว



ต่ายรู้สึกตัวตื่น เมื่อรู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ 



พอลืมตาเท่านั้นแหล่ะ ต้องสะดุ้งเฮือก !



ก็เด็กโค่งในความดูแลของเขานี่สิ มานั่งยองๆเกาะขอบเตียง จ้องหน้าเขาในระยะประชิด

“เข้ามาได้ไง” ต่ายถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ประตู”  ไทกริสตอบหน้าตายพลางลุกขึ้นยืน  เอียงคอมองต่ายที่กำลังมึนงงอยู่บนเตียง
“กระต่าย ตื่น” เสียงทุ้มนุ่มหู  ไม่ได้ทำให้ต่ายรู้สึกตื่น แต่กลับทำให้รู้สึกเคลิ้มอยากจะหลับต่อ


จนไทกริสดึงมือต่ายแล้วลากเขาออกจากเตียงนี้แหล่ะ  สติสัมปชัญญะถึงได้กลับเข้าตัว


“เห้ยยยย” ต่ายร้องลั่น เขาว่าเขาก็ตัวใหญ่นะ แต่แรงอีกคนไม่ได้น้อยๆเลย ลากเขาง่ายดาย อย่างกับลากหมอน

จนมาถึงขอบเตียงอีกฝั่ง ไทกริสถึงได้ปล่อย   ต่ายมองค้อนให้อีกคนก่อนจะลงจากเตียง

ต่ายเพิ่งสังเกตว่าไทกริสนั้น อยู่ในชุดนักศึกษาเต็มยศแล้ว

“จะรีบทำไมเนี่ย เพิ่ง 6 โมงครึ่งเอง”  ต่ายพูดไปหาวไป


มหาลัยก็อยู่ใกล้แค่นี้ นั่งรถไป ต่อให้รถติดก็ไม่เกินชั่วโมง แต่เด็กโค่งนี่ตื่นไวอย่างกับบ้านอยู่ไกลงั้นแหล่ะ


“หิวแล้ว ทำกับข้าวให้หน่อย” พูดด้วยเสียงโมโนโทน แต่แววตามีความอ้อนอยู่กลายๆ (ถ้าต่ายไม่ได้คิดไปเอง)

ต่ายถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะให้อีกคนไปรอที่ห้องครัว ส่วนตัวเองขอไปอาบน้ำแต่งตัว
.
.
.
.
.


ต่ายเลือกทำขนมปังปิ้งกับนมสด บวกด้วยผลไม้ที่ทางน้านีได้หั่นใส่กล่องให้เรียบร้อย

วันนี้เขามอบหน้าที่ขับรถให้กับไทกริส โดยต่ายเลือกเป็นเนวิเกเตอร์ให้ 
แม้ว่าเขาจะพาเซอร์เวย์ไปแล้วสองรอบก็ตาม
จริงๆ มันก็ไม่ได้ยากนักหรอก แค่เลี้ยวออกจากคอนโด ขับตรงไปตามทาง จนเจอป้ายมหาลัยถึงเลี้ยว


เป็นธรรมดาที่เส้นทางนี้รถจะติด  แต่ก็ไม่ได้รู้สึกวุ่นวายใจอะไร พวกเขามีเรียนเก้าโมง แต่นี่เพิ่งเจ็ดโมงกว่า ถือว่ายังมีเหลือเฟือ
รถชักจะติดนาน จนต่ายที่รู้สึกง่วงงุนเพราะตื่นเช้า  แอร์เย็นๆกับเบาะนุ่มๆของรถใหม่ที่ลุงอาเธอร์ซื้อให้ลูกชายพร้อมกับคอนโด
 
ชวนให้ต่ายต้องลาออกจากทำหน้าที่เนวิกเกเตอร์ไปเป็นเด็กเฝ้าพระอินทร์แทน ....



ไทกริสมองไฟเขียวที่ขึ้น ก่อนจะเหยียบคันเร่ง ไม่นานก็ถึงมหาลัยของเขา

“กระต่---” ไทกริสที่กำลังเอ่ยถามคนข้างๆชะงักกึก เมื่อร่างผิวสีแทนของต่ายกำลังหลับซบเบาะอย่างสบาย

จากที่จะถามเส้นทางเพื่อความชัวร์ เลยต้องตัดทิ้งไป เพราะไม่อยากรบกวนคนที่กำลังหลับ



จนกระทั่งถึงคณะวิศวกรรมศาสตร์อันเป็นจุดหมายของอีกคน

เด็กหนุ่มกดยิ้มลึก พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกโด่งเฉียดผิวแก้ม จนได้กลิ่นกายอ่อนๆจากคนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

ไทกริสคิดว่า
เขาสามารถอยู่ตรงนี้ได้นาน โดยไม่ขยับไปไหน ถ้าตรงหน้าของเขานั้นเป็นคนคนนี้
ดวงตาคมมองไปทั่วเครื่องหน้าเรียวของต่าย 

กระต่ายในตอนนั้นกับตอนนี้เปลี่ยนไปมาก แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปเลย ก็คือความใจดีนี้แหล่ะ 

 “อือ”
ไทกริสผงะเล็กน้อย เพราะต่ายเริ่มขยุกขยิก ทำให้ใบหน้าเรียวปะทะกับจมูกของไทกริสอย่างจัง และร่างกายของเขาก็เผลอตอบสนองด้วยการสูดกลิ่นจากแก้มซะเต็มปอดเลยนี่สิ …….


ต่ายรู้สึกตัวตื่น  ดวงตากระพริบปริบๆไล่ความง่วงงุน  ก่อนจะเบนสายตาไปที่คนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซะจนตกใจ


“ทำอะไร” ต่ายโพล่งถามไป
“กำลังจะปลุก” ไทกริสตอบหน้าตาย  ใบหน้ายังคงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน


เป็นต่ายเองที่เอนตัวหลบซะแทบจะสิงประตูรถอยู่ร่อมร่อ


“ละ..แล้ว ทำไมต้องมายื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยล่ะ”
“ก็.....กระต่ายนอนน้ำลายยืด”  ต่ายตาโต ก่อนจะใช้มือปาดแก้มตัวเองอย่างลวกๆ
“หึ  ล้อเล่นน่ะ”
“เดี๋ยวจะโดน”  ต่ายจิ๊ปากอย่างเคืองๆ  เด็กนี่จะลามปามแล้ว



ต่ายมองไปรอบๆพบว่า รถนั่นจอดที่หน้าคณะของเขาพอดิบพอดี   
ผู้คนข้างนอกเริ่มเดินพลุ่นพล่าน เพราะใกล้เวลาเข้าเรียน  บ้างก็มองมาทางรถที่ต่ายนั่งอย่างสนใจ 

ต่ายก็ไม่ได้อยากยืดตัวเองหรอกนะ  แต่วันนี้รถที่เขานั่งมา เป็น BMW รุ่นใหม่ล่าสุดเลยน่ะสิ
ได้นั่งรถหรูเป็นครั้งแรก รู้สึกเป็นบุญก้นยังไงไม่รู้


“ไปเรียนละ   ขอบใจนะที่มาส่ง” หันไปบอกคนขับ แล้วใช้ข้อนิ้วชี้เคาะเบาๆที่หน้าผากอีกคน  ไทกริสครางฮือในลำคอ ก่อนจะกุมมือสีแทนนั่นเอาไว้

ต่ายเลิกคิ้วมองการกระทำของคนอายุน้อยกว่าแต่เสือกสูงกว่าเขาหลายเซ็น

ไทกริสไม่ได้ทำอะไรนอกจากกุมมือกับสบตากับอีกคนที่เลิกคิ้วใส่อย่างงุนงง


“กริส ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก” ต่ายบอก กระตุกมือตัวเองจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

ไทกริสปล่อยอย่างง่ายดาย  ก่อนจะย้ายกลับไปนั่งดังเดิม

“บาย”  ต่ายโบกมือให้แล้วเปิดประตูลงจากรถไป    ไทกริสพยักหน้าให้ ก่อนจะออกรถแล้วขับไปที่หน้าตึกคณะของตน


หลังจากที่ต่ายลงมาจากรถของไทกริส ผองเพื่อนที่นั่งกันอยู่ม้าหินอ่อนที่ประจำ ก็มองมาที่เขาอย่างกับตัวประหลาด

“เฮ้ย” เอกร้องอุทานออกมา
“เฮ้ย” แกนร้องตาม
“เฮ้ยยยย” ส่วนแชมนี่ ออกแนวกวนตีนมากกว่า


ต่ายทำหน้าเอือมใส่


“เป็นเหี้ยไรกัน”  ต่ายบ่น พลางทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่าง
“มีเรื่องจะบอก” แชมพูดขึ้น
“ไรวะ”
“อ.นุชยกคลาสว่ะ”
“เหยดแหม่! ไมไม่บอกกูวะ”
“แหม่ พวกกูก็เพิ่งรู้ก่อนมึงมาแค่สิบนาที  นั่งปุ๊บเจ๊แกแจ้งไลน์มาปั๊บ แล้วมึงไม่ได้อ่านไลน์?”
“กูเพิ่งตื่น”  ผองเพื่อนร่วมใจกลอกตาใส่ตายอย่างหมดคำพูด
“ว่าแต่ เมื่อกี้ใครมาส่ง” แกนถามขึ้น
“อ้อ กริสอ่ะ”
“โหหห รูปหล่อพ่อรวย  สเป๊กสาว” เอกผิวปากล้อ
“แล้วที่มึงบอกไปอยู่กับน้องนี่ยังไง” แชมถามอย่างสงสัย  เพราะเพื่อนของเขาบอกว่าย้ายไปอยู่กับรุ่นน้องตัวขาวคนนั้น
“ก็ไม่ไง ก็ไปอยู่เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นเบ๊”
“ขาดเป็นเมียนะมึง” แกนว่า   ต่ายยกนิ้วกลางเกาคิ้วตัวเองอย่างกวนๆ
“เห้ย ระดับพี่ต่ายต้องผัวดิวะ   เสียชื่อแชมป์หมด” เอกแย้งขึ้นอย่างขำๆ 


ช่วงที่ต่ายไปฝึกมวอยู่ที่ค่ายพ่อของเอก เขาเคยแข่งกับเด็กฝึกเพื่อลองวิชา  ปรากฏว่าชนะไป 3 กับเสมอ1 เลยได้แชมป์แบบไม่เป็นทางการมา


“พอๆ ออกทะเลละสัด” ต่ายเอ่ยขัดก่อนที่จะมากความไปมากกว่านี้  ผองเพื่อนหัวเราะเสียงลั่นจนคนละแวกนั้นหันมามอง
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงจะเลี้ยงเด็กเป็น” แชมทำหน้าเหลือเชื่อใส่  คนอื่นก็พยักหน้ายืนยันคำพูดของแชมอีกที

ต่ายย่นคิ้วใส่ พวกมันเห็นเขาเป็นคนยังไงกัน

“ขอโทษนะครับ เด็กที่มึงพูดนี่ อายุ 18 แล้วนะครับ พูดยังกับกูเลี้ยงเด็ก 8 ขวบไปได้”
“มึงเคยบอกว่าเคยดูแลแต่เล็กๆนี่หว่า”
“นั่นก็ใช่ กริสเป็นลูกหลงน่ะ  อายุห่างจากพี่ๆตั้ง 10 ปี  กูที่ดันอยู่ข้างบ้าน แถมอายุห่างกันแค่ 2 ปี เลยดูจะเข้ากันได้ดีกว่า ก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันไปแค่นั้น”

“หูยยยย พี่กระต่ายคนแมน”

“กระต่ายพ่องงงงง” ต่ายพูดเสียงดัง ผองเพื่อนตกใจไปแว่บนึง ก่อนเอกจะพูดเสียงอ่อยๆ

“ไรวะ ทีเด็กนั่นยังเรียกได้เลย”


ต่ายชะงักไปกับคำพูดนี้ 


ใช่ คนที่เรียกกระต่าย ถ้าไม่นับน้านี ก็มี ไทกริสนี่แหล่ะที่เรียกแบบนี้  แม้จะเป็นชื่อเล่นที่แท้จริงเมื่อสิบปีนั่นล่ะนะ 
จริงๆก็เคยบอกให้เรียกต่ายเหมือนชาวบ้านชาวเมืองล่ะนะ  แต่ปฏิกิริยาที่ได้นี้มัน……………………


-ย้อนไปเมื่อวันที่เขาไปกินไอติม (วันเดียวกับที่ดีดจมูกเด็กโค่งจนแดงนั่นแหล่ะ)
‘นี่ กระต่าย’
‘เรียกต่ายก็พอ’
‘ก็กระต่ายชื่อกระต่าย’
‘ก็ตอนนี้ชื่อต่ายแล้วโว้ย’

ไทกริสมองหน้าคนที่หัวเสียกับชื่อ เขาไม่เข้าใจว่า

กระต่าย กับ ต่าย นั้นต่างกันอย่างไร มันก็คือกระต่ายอยู่ดีไม่ใช่หรอ

‘...กระต่าย’
‘เออ ยอมแพ้’ ต่ายปล่อยช้อนไอติม แล้วยกมือทั้งสองขึ้นอย่างยอมแพ้

ไทกริสนี่มันไทกริสจริงๆ  เกรียนขึ้นเยอะ
.
.
.
.

“นั่นข้อยกเว้น มันเรียกกูมาแต่เด็กละ” ต่ายพูดอ้อมแอ้ม หลังจากที่ระลึกชาติไปซักพัก
“คนนี้พิเศษอ่ะดิ” แกนแซวเล่น
“งั้นมั้ง”

เขาเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงต้องทำอย่างนี้ ต้องยอมกับคนคนนี้ไปเกือบทุกเรื่อง  รู้แค่ว่า.....


ถ้าเขาปล่อยมือจากกริสอีกครั้ง ทุกอย่างก็ไม่อาจหวนคืนกลับมาแล้ว ....


“ทำงานเหอะ  เสร็จของลุงชาติยัง” ต่ายถามขึ้น  เพื่อน 2 คนยิ้มเผล่ให้ มีคนเดียวที่พยักหน้าให้
 
เป็นใครไม่ได้นอกจาก…..


“เอาไป” แกนยื่นชีทมาให้  พวกเขาทำหน้าประหนึ่งคนตรงหน้าเป็นเทวดามาโปรด  แต่แกนกลับทำหน้ารังเกียจใส่แล้วหันไปสนใจหนังสือการ์ตูนแทน


ต่าย เอก และแชมก็เหมือนเป็นไฮยีน่ากำลังรุมทึ้งเหยื่อที่ในที่นี้คือชีทแบบฝึกหัด..

.
.
.
.
.

เด็กหนุ่มเดินตรงเข้ามาในอาคาร หลังจากที่จอดเข้าที่อย่างเรียบร้อย 

ผู้คนที่เห็นก็ปฏิกิริยาเดิมๆ ไม่กระซิบกระซาบกัน ก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขา
ถามว่าชอบไหม เขาตอบได้เลยว่า ไม่  แต่เขาก็ไม่อยากมีปัญหาอะไร ตราบใดที่คนพวกนั้นไม่ได้รบกวนการใช้ชีวิตของเขากับต่าย

“เฮ้ ไทก์” ไทกริสหันไปตามเสียงเรียก
“วันนี้ขับรถมาเองหรอ”  โจถามขึ้น  คนถูกถามตอบรับในลำคอ ก่อนจะพากันเดินขึ้นลิฟต์กันไป
“ฟรานล่ะ”  คนพูดน้อยถาม
“ตื่นสายมั้ง” โจสันนิฐาน เป็นเหตุผลเดียวสำหรับเพื่อนคนนี้ 


พวกเขาทั้งสอง เดินเข้าห้องเรียนที่เริ่มมีนักศึกษาอยู่เกือบเต็มห้อง 

เหลืออีก 10 นาที กว่าคาบเรียนจะเริ่ม 


ไทกริสจึงหยิบเท็กซ์บุ๊คขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา โจเหลือบมอง

“วันนี้มีควิซนี่หว่า” โจพูดขึ้นเหมือนนึกขึ้นได้
“อืม”
“งั้นต้องโทรตามฟรานแล้วล่ะ” ไทกริสพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เห้ย ฟราน ....อยู่ไหนแล้ว  ...........รีบมาเลย วันนี้มีควิซนะ” โจบอกคนปลายสาย พอจบก็วางสาย พลางถอนหายใจใส่เฮือกใหญ่

“ฟรานตื่นสายจริงด้วย” ไทกริสส่งเสียงหึใส่


และฟรานก็มาทันก่อนที่อาจารย์จะแจกควิซ เรียกได้ว่า เส้นยาแดงผ่าแปด

สภาพการแต่งกาย ดูก็รู้ว่ารีบมากแค่ไหน เสื้อนักศึกษาก็ติดกระดุมไม่หมด เนคไทก็ไม่มี  ผมเผ้าชี้ฟูไม่เป็นทรง  แต่กระนั้นว่าที่เดือนคณะคนนี้ก็ยังคงดูดีในสายตาสาวๆ

ไทกริสมองแผ่นกระดาษตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์  มองโจทย์ที่ให้มาก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่เพิ่งเรียนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง

 
สิบห้านาทีผ่านไป เสียงอาจารย์ก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศตึงเครียดของนักศึกษาหลายคน   

“หมดเวลาค่ะ ส่งมาให้คนข้างหน้าค่ะ” 

นักศึกษาหลายคนทำสีหน้าเสียดาย แต่ก็ทำตามคำสั่ง

“ไง พวกยูทำได้ไหม” ฟรานถามเพื่อนทั้งสอง โจยักไหล่ให้ แต่สีหน้าบ่งบอกว่าทำไม่ได้
“ก็พอได้” ไทกริสว่าเรียบๆ ก่อนเตรียมตัวเรียนต่อ
“เที่ยงนี้ ไปกินแกงกะหรี่แถวหน้ามอไหม” ฟรานถามขึ้น  ทั้งไทกริสและโจพยักหน้าอย่าเห็นด้วย


เพราะร้านนี้ พวกเขาตั้งตารอกินมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่ไปทีไรร้านต้องเต็ม ครั้นจะรอคิวก็จะพานไปเรียนคาบต่อไปสาย เลยต้องตัดใจไป

หมดคาบ พวกเขาก็รีบเก็บของเพื่อตรงไปร้านแกงกะหรี่หน้ามอเจ้าดัง




พอมาถึงร้าน ก็ต้องแปลกใจ เพราะต่ายและผองเพื่อนมานั่งที่ร้านนี้เหมือนกัน


“อ้าว” เพื่อนของต่ายร้องขึ้น ทำให้ต่ายที่ก้มหน้าก้มตากิน เงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าใครเดินเข้ามา ก็กวักมือเรียก

“ไง กริส โย่ว!! แฝดหัวดำ” ประโยคหลังทักฟรานกับโจ ที่ขมวดคิ้วมุ่นกับฉายาที่ได้รับ แต่ก็ยกมือทักทายรุ่นพี่รอบโต๊ะ


ที่เรียกแบบนั้น เพราะสองคนนี้ นอกจากส่วนสูงจะไล่เลี่ยกัน เป็นลูกครึ่งเหมือนกัน ยังสีผมแบบเดียวกัน แม้วันนี้จะดูแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด เพราะการแต่งตัวของฟรานก็ตาม


“มากินร้านนี้ด้วยหรอ” ต่ายถามขึ้น
“อือ” ไทกริสตอบ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะใกล้ๆกับต่ายและผองเพื่อน

“นี่ๆ พวกยู อย่าลืมไปเชียร์ไอตอนประกวดดาวเดือนด้วยนะ” ฟรานพูดขึ้นอย่างระริกระรี้ บอกทั้งโต๊ะเพื่อนและรุ่นพี่
“ได้ วันไหนล่ะ” ต่ายถาม
“วันศุกร์นี้ งานเริ่ม 3 โมง”
“ถ้าไม่ติดอะไรอ่านะ” ต่ายว่า

วันศุกร์เขาต้องเข้าช๊อปด้วยสิ อาจจะเลิกช้าเหมือนเคย

“ดิล” ฟรานบอก


“เลือกได้ยัง” ต่ายถามคนตัวขาวที่นั่งเงียบมองเมนูอยู่นาน  พนักงานก็ยืนรอออเดอร์อย่างน่าสงสาร
“กระต่ายกินอะไร”
“กินแครอท” ต่ายเล่นมุก แต่พอเห็นหน้าอีกคน ก็แทบจะกลืนคำพูดนั้นลงคอไป

“กินอันที่เป็นหมูทอดอ่ะ” รีบตอบอย่างฉับไว เพราะหน้าอีกคนนอกจากจะไม่เล่นด้วยแล้วยังเพิ่มความมึนตึงมาด้วย
“อือ งั้นเอาอันนี้” บอกกับพนักงาน พนักงานรีบจดออเดอร์อย่างกับรอเวลานี้มานาน


“ไปก่อนนะ ตั้งใจเรียนล่ะพวกนาย”

เพราะต่ายกับเพื่อนกินกันเสร็จแล้ว เลยต้องออกมาก่อน นั่งแช่ไม่ได้ เพราะมีคิวต่ออีกเยอะ

“อือ //ซียู //แล้วเจอกันนะพี่ ”  สามหนุ่มประสานเสียงตอบลั่น

ต่ายกับผองเพื่อนต่างหัวเราะออกมา ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

พร้อมๆกับสายตาหนึ่งที่มองตามคนที่ผิวเข้มสุดจนสุดสายตา

TBC.


Beva talk :  อย่าเพิ่งโบยเค้าาาา  นี่รีบมาแล้ววว   
นั่งพิมตั้งนาน พอจะกดโพสต์ เน็ตหลุดค่ะ  OMG! ระลึกชาติอยู่นาน กว่าจะได้ 
เนื้อเรื่องเอื่อยๆเฉื่อยๆเหมือนเดิม  อยากให้เห็นพัฒนาการของคู่นี้อ่าเนอะ จะให้อยู่ดีๆจับกดก็ไม่ได้ 
ตอนที่ 5 เม้นพุ่งจนตกใจ  ดีใจมากค่ะ ที่ผลตอบรับเริ่มดีขึ้น > < 

อิอิ  ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านเรื่องนี้  ขอบคุณที่เม้น+เป็ดให้เค้าด้วย

รักคนอ่านทุกคนน๊าาาา   
 

[nuwi]

น่ารักอ่า ชอบไทกริส

[PingPong_Hunlay]

น่าร๊ากกกก

[wonderbe]

รู้สึกว่ากริสน่าเอ็นดู้ววน่าเอ็นดู 

[cheezett]

ความรู้ใหม่เลยค่ะ ปกติไปที่ไหนก็เห็นแต่ใช้เด็กโข่ง ในหนังเอยในที่ต่างๆเอย ขอบคุณมากๆค่ะเปิดโลกให้อิชั้นเลยละก็ขอโทษที่แนะนำไปอย่างผิดๆค่ะ 
มาต่อบ่อยๆน้า ชอบมากค่ะฮี่ๆ 

[poppycake]

พึ่งมาอ่านจร้า (ตามมาเพราะชื่อเรื่องสะดุดตา เหมือนใครหลาบๆคน ><)
กริส มึนๆน่ารัก แต่ดูเจ้าเล่ห์ 5555555
รออ่านตอนต่อไปจร้า

[mild-dy]

    

[drasil]

น้องไทก์น่ารักอ้ะ โดยเฉพาะเวลาอยู่กะพี่กระต่าย

[♠DekDoy♠]

ไทบุกกกกก

[mayomhwan]

      เขินน

[bevobova]

บทที่ 7   งานประกวดดาวเดือน




เช้าวันศุกร์   ต่ายที่มีเรียนบ่าย เลยลัลล้าเพราะว่าไม่ต้องตื่นเช้า  ส่วนข้าวเช้าของไทกริสเขาก็เตรียมเอาไว้แล้วเมื่อตอนกลางคืน
เป็นแซนวิชแพ็คใส่กล่องอย่างดี   



ด้วยความที่คอนโดไม่ไกล  นั่งมอเตอร์ไซด์ไปไม่เกิน 30 บาท  ตั้งใจว่าจะไปเอง
แต่…….

เด็กตัวขาวเจ้าของคอนโดก็ค้านหัวชนฝาว่าจะมารับเขาให้ได้
   
แล้วต่ายจะทำยังไงได้ล่ะ  ขัดใจได้หรอ????   


ตามตารางเรียนแล้ว ไทกริสเลิกเรียนตอน 11:20 น.  ถ้ารวมเวลาขามาและขาไป ก็คงใช้เวลาราวๆชั่วโมงครึ่งได้  น่าจะทันอยู่

แต่ ไม่น่าทำให้ตัวเองลำบากเลยนะ ...


แกร๊ก!

ต่ายที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โซฟา  หันไปมองคนที่เพิ่งเข้ามา

“อ้าว ทำไมมาเร็ว” 

ไทกริสทรุดตัวลงนั่งข้างต่าย  มือปลดเนคไทตัวเอง แล้ววางพาดไว้กับโซฟา 
แต่ก็โดนคนอายุมากว่าดุ

“กริส อย่าวางของไม่เป็นที่ เอาไปแขวนในห้อง” ต่ายดุเบาๆ  ไทกริสมองหน้าต่ายด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะยอมทำตามโดยดี

ไม่นานก็เดินก็ออกมา

“กินข้าวมารึยัง”

พอเห็นไทกริสส่ายหน้า  ต่ายก็ตั้งท่าจะลุกเพื่อไปทำกับข้าวมาให้  แต่อีกคนดึงมือเอาไว้

“เดี๋ยวออกไปกินข้างนอกก็ได้”

“เอางั้นหรอ  งั้นรอแปปนึง พี่เอาชามไปเก็บก่อน”



ไทกริสมาส่งต่ายถึงที่   เหมือนจะกลายเป็นกิจวัตรของเด็กโค่งไปแล้วด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวรอนะ  ไปดูฟรานด้วยกัน” 

พอไทกริสพูดอย่างนั้น  ต่ายก็นึกขึ้นได้ว่า  วันนี้เป็นวันประกวดดาว-เดือนมหาลัย 

นี่เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไทกริสไม่พูดออกมา


“พี่อาจจะไปสายนะ”

“อือ ไม่เป็นไร จะรอ” มองหน้าคนพูด ก่อนจะถอนหายใจออกมา 

ดื้อหน้าตายเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด


“งั้นเลิกแล้วพี่จะโทรบอกนะ”
.
.
.
.
.

ถามว่า ต่ายและผองเพื่อนรวมถึงเพื่อนในภาค เงิบไหม?  บอกเลยว่ามาก !!!!!

เรื่องของเรื่องก็คือ ประธานภาคของเขา ได้ไปเกริ่นๆกับอาจารย์(แบบไม่ค่อยจริงจัง)ว่า  เพื่อนอยากไปดูประกวดดาวเดือนกัน อยากจะให้อาจารย์ปล่อยไวๆหน่อย   แต่ด้วยความที่วิชานี้ต้องเข้าช๊อป เป็นที่รู้กันว่า ถ้าไม่ผ่าน อย่าหวังจะได้กลับ  แถมอาจารย์เห็นหน้าดูใจดีแบบนี้ แต่โหดใช่ย่อย 

ทุกคนก็เลยไม่ได้คาดหวังอะไรกับคำตอบมากนัก

แต่อาจารย์ดันตอบกลับว่า ..
“วันนี้ไม่มีปฏิบัติ แต่......จะขอไปชดเชยทีหลัง”

สรุปวันนี้เลยมีทบทวนความรู้เก่า 1 ชั่วโมง แล้วก็ปล่อยกลับ

ไอ้พวกเขาก็ดีใจอยู่นะ แต่ก็ดีใจไม่สุด เพราะรู้ว่านรกรออยู่ข้างหน้า



พวกเขาก็เลยพากัน ออกมาจากช๊อป  เดินเข้าอาคารมาก็เห็นร่างขาวๆของไทกริสนอนฟุบอยู่โต๊ะใต้คณะ โดยมีโจนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ฝั่งตรงข้ามกัน

พวกเขาเดินตรงเข้าไปอย่างเงียบๆ  พอโจเห็นก็ยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

“หลับหรอ”
“ครับพี่ บอกว่าง่วง แปปเดียวหลับสนิทเลย”  โจบอก พลางมองไปที่เพื่อนตัวเองอย่างขำๆ

ต่ายมองไทกริสที่ฟุบหลับ ท่าทางดูจะไม่ค่อยสบาย  ตัวก็สูง ต้องมานอนฟุบหลับ จะปวดตัวไหมนั่น

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่อยากปลุก   

คิดได้ดังนั้นก็ถอดเสื้อช๊อปสีเข้มของตัวเองคุมร่างอีกคนไว้ เพราะแดดเริ่มส่องถึง

เพื่อนๆมองเขา อย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไร 

จนกระทั่งต่ายหย่อนตัวนั่งใกล้ๆ ไทกริส ก็นั่งพากันนั่งตามอย่างเงียบๆ

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร  เด็กโค่งก็รู้สึกตัวตื่น  ดวงตาคมหรี่จนสุดกับแสงสว่าง

“ฮือ กระต่าย?” เสียงแหบๆเอ่ยขึ้น ต่ายหันไปมอง

“ไง ตื่นละหรอ”  ต่ายช่วยปัดผมที่ปรกอยู่ข้างหน้าไทกริสออก


เด็กโค่งทำตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

อืมมม ง่วงขนาดนี้ หลับต่อเถอะ...

“..ง่วง นอนตักหน่อย” ต่ายหน้าเหวอ  เด็กนี่อาจจะทำตัวเหมือนตอนตัวเองเป็นเด็ก  แต่สำหรับต่าย เขาไม่ชินนะโว้ย!

พออีกคนไม่ตอบ  ไทกริสก็ติ๊ต่างว่าอีกคนอนุญาต ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหนุนตักอีกคน

“เห้ยยย” ตกใจมันก็ตกใจ  ยิ่งสายตาพวกเพื่อนมองมาแล้วยิ่งแบบ ทำตัวไม่ถูก  ได้แต่กระแอมไอ แล้วปล่อยเลยตามเลย
แต่ก็แอบส่งสายตาดุๆไปให้ไอ้พวกที่อยากรู้อยากเห็นให้เลิกมองกัน

“มึงนี่ยอมน้องน่าดูเลยนะ  ไม่สมกับเป็นเพื่อนกูเลยว่ะ” เอกพูดขึ้นมา
“ลองมาเป็นกูแล้วมึงจะรู้สึก” ต่ายพูดแค่นั้นก่อนจะสนใจโน้ตบุ๊คที่พกมา เพื่อมาแก้ไขงาน
“ตรงไหนที่อาจารย์ให้แก้บ้างนะ” ถามแชมที่เป็นพาร์ทเนอร์ของโปรเจ็ค

แชมค้นในกระเป๋าอยู่พักหนึ่ง แล้วยื่นกระดาษที่เต็มไปด้วยปากกาแดง วงเต็มไปหมด

พูดได้ว่า ผิดทุกที่.....

“กูพิมพ์ใหม่แล้วกัน” ต่ายว่า มองกระดาษที่ตอนนี้เป็นเศษกระดาษเป็นที่เรียบร้อย

ทำไปได้ซักพักก็ถึงเวลาบ่ายสามนิดๆ ดูเหมือนงานประกวดจะเริ่มแล้ว

และยิ่งไปกว่านั้น..

ขาต่ายได้ชาไปเป็นที่เรียบร้อย

อันที่จริง ตัวไทกริสก็ไม่ได้หนักหรอก อาจเป็นเพราะต่ายพยายามเกร็งขาเพื่อให้อีกคนนอนสบายมากกว่า  ผลที่ตามมาคือ


ชาดิก ..

“รีบไปกันไหม เดี๋ยวคนจะเยอะ” แกนเอ่ยชวน  พวกเขารวมถึงโจเพื่อนไทกริส ต่างพยักหน้า
“กริส  3โมงแล้ว ไปกันเถอะ”

เด็กโค่งโงหัวขึ้นมามองทุกคน  นั่งนิ่งไม่ขยับแม้กระทั่งลูกตา  เหมือนคราวที่แล้วไม่มีผิด

คนอื่นๆก็มองมาที่ไทกริสแบบเกือบลืมหายใจ 

ก็หน้าของคนเพิ่งตื่น มันช่าง  เหมือนจะไปฆ่าคน ...

ซักพักเด็กโค่งก็สะบัดหัวไล่ความง่วง  ไทกริสจับเสื้อช๊อปที่คลุมตัวเองอยู่ พอมองไปที่ต่ายที่สวมเพียงเสื้อยืดสีแดง ก็เข้าใจ

ต่ายมองไทกริสที่เหมือนจะตื่นเต็มตา  พออีกฝ่ายยื่นเสื้อของเขามาคืน ก็รับมาสวมดังเดิม

“ไปเชียร์ฟรานกันเถอะ”

หอประชุมของมหาลัย ที่สามารถจุคนได้มากถึง 3,000 คน โดยแยกออกเป็น ที่นั่งชั้นล่าง 2,500 ที่นั่ง และชั้นบน 500 ที่นั่ง ที่บัดนี้เต็มไปด้วยนักศึกษา  ส่วนคนนอกไม่สามารถเข้าได้เพราะต้องใช้บัตรนักศึกษายื่นเพื่อขอเข้า

พวกเขาพากันเข้ามาที่โซนหน้าชั้นล่างของหอประชุม  จากตรงนี้ ไม่ไกลจากเวทีเท่าไหร่ ถือว่าเป็นโลเคชั่นที่ดี 

ซึ่งในส่วนนี้ต้องขอขอบคุณหน้าหล่อๆ(ที่เพิ่งตื่น)ของไทกริส   ทำให้สภานักศึกษาที่เป็นแฟนบอย?!พาพวกเขามายืนอยู่ตรงนี้ได้

“ไวน์มานี่เร็ว ตรงนี้เห็นชัดเลยนะ” ชื่อที่คุ้นเคย ทำให้ต่ายและแชมหันไปมองตามเสียง 

ร่างเล็กเดินแหวกฝูงชนมาพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษาแพทย์

“พี่ไวน์!” เป็นฝ่ายน้องชายที่ร้องเรียกพี่ชายของตนที่ตอนนี้ควรจะอยู่โรงเรียนฝึกสอน
“อ้าว แชม มาดูด้วยเหรอ” พี่ไวน์ส่งยิ้มมาให้พวกเขาอย่างน่ารัก
“อือ มาดูเพื่อนของน้องต่ายน่ะ”
 “หือ น้องของต่าย?”  ไวน์ขมวดคิ้วมุ่น

เพราะตั้งแต่ไวน์ได้รู้จัก เพื่อนของน้องชายเขาไม่มีน้อง มีแต่พี่สาว “พี่ใบเตย” ที่ตอนนี้เรียนอยู่เมืองนอก

“น้องชายคนรู้จักน่ะครับ  นี่ไง” ต่ายบอก พลางใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่ไทกริสที่ยืนอยู่ข้างๆ
“หืมม เด็กสมัยนี้ สู๊งสูงเนอะ”  พี่ไวน์มองไทกริสแทบตั้งบ่า เห็นแล้วก็น่ารักดี
“แล้วพี่ไวน์? .... ไม่สอนเหรอ”  แชมถาม พลางมองไปที่ร่างสูงที่มากับพี่ชายอย่างแปลกใจ   
“อ๋อ ครูพี่เลี้ยงอนุญาตให้มาน่ะ   ส่วนนี่เพื่อนพี่เอง  ‘ภู’ นี่น้องของเราเอง  ชื่อแชมเปญ ส่วนนี่พวกเพื่อนๆของน้อง”

เป็นการแนะนำท่ามกลางความตึงเครียดเล็กน้อย เพราะต่อมหวงพี่เริ่มของใครบางคนเริ่มทำงาน

“สวัสดีครับ” เสียงของแชมฟังก็รู้ว่า ไม่ได้มีความอยากจะรู้จักกับรุ่นพี่คนนี้

ส่วนพวกต่ายก็ผงกหัวทักทายกันอย่างเงอะงะๆ

แต่ก่อนที่จะมาคุไปมากกว่านี้  ก็ถูกขัดด้วยไฟในหอประชุมที่ถูกหรี่ในเหลือแต่เพียงแสงอ่อนๆ  ก่อนจะมีซาวน์เปิดตัวขึ้นมา
“อ่ะ เริ่มแล้ว” พี่ไวน์ร้อง ก่อนจะหันไปมองที่เวที  ที่ตอนนี้พิธีกรกำลังกล่าวเปิดงาน

พวกเขาจึงต้องหาที่นั่ง ก่อนที่คนอื่นๆจะมองแรงไปมากกว่านี้

 “มานั่งตรงนี้มา” ร่างสูงของภูจูงคนตัวเล็กมาอยู่ข้างๆตัวเอง

แต่ก็โดนขัดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจของน้องชายของไวน์อย่างแชมเปญ

“พี่ไวน์ มาตรงนี้”  ดวงตาของแชมฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองมือของภูที่จับกับมือของพี่ชายของเขา

ไวน์มองคนนู่นที คนนี้ที อีกฝั่งก็เพื่อน อีกฝั่งก็น้องชาย 


“นั่งตรงละกัน”   ไวน์เลือกที่จะนั่งตรงกลางระหว่างเพื่อนตัวเองและน้องชาย  ก่อนจะยิ้มให้ทั้งสอง

“ตรงนี้เห็นชัดแจ๋วเลย~”


ผ่านมาได้สองชั่วโมง พวกเขาก็รู้สึกหิว  บวกกับเป็นช่วงพักนับคะแนนในรอบที่สอง  คนในหอประชุมจึงเบาบางล
ง
เพราะหอประชุม ห้ามไม่ให้เอาอะไรเข้ามานอกจากน้ำดื่ม  ผู้คนจึงออกไปหาอะไรกินกัน

พวกเขากลับมาในอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง ที่ที่เดิมถูกแย่งไปแล้ว  แต่ที่ใหม่ที่ทางคนรู้จักของพี่ภูเป็นคนช่วยหาให้ก็ไม่เลว 

“กระต่าย” เพราะเสียงที่ดัง ทำให้ไทกริสต้องกระซิบข้างหูอีกคน   
“หือ”
“เมื่อไหร่จะจบ” ไทกริสถาม  ใบหน้าเริ่มมึนตึง 

ง่วงหรือไม่พอใจอะไรถึงได้หน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้น

เริ่มงอแงแล้วสิ

ต่ายมองหน้าเพื่อนๆ  อย่างขอความเห็น

“อีกซักพักแหล่ะ อยากกลับแล้วเหรอ”
“อือ แต่ยังไม่ประกาศเลย” พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้อยู่ข้างๆหูเขา
“จะกลับเลยไหมล่ะ หรือยังไง”
“....รอฟราน” 

เบื่อแต่ก็อยากอยู่เชียร์เพื่อนสินะ

ไม่คิดว่าไทกริสจะมีมุมที่น่ารักแบบนี้  อาจจะะเป็นเพราะตอนเด็กๆ ไทกริสเข้ากับเพื่อนวัยเดียวกันไม่ค่อยได้ โดยรังแกตลอด เลยต้องมาเกาะติดต่ายอยู่ร่ำไป ไปไหนก็ต้องมีเด็กชายไทกริสคอยพ่วงอยู่เรื่อย

การที่ต่ายได้มาเห็นไทกริสที่เข้ากันได้กับเพื่อนๆที่ดูแล้วจะเป็นพวกเดียวกัน  ทำให้ต่ายรู้สึกอดโล่งใจไม่ได้ เพราะกลัวว่าเด็กในความดูแลของเขาจะหาเพื่อนไม่ได้


การแสดงของฟราน ถูกใจคนดูเป็นอย่างมาก จากการร้องเพลงภาษาบ้านเกิดอย่างภาษาอิตาลี

แม้จะไม่รู้ความหมาย  แต่เสียงร้องของฟรานและฝีมือการดีดกีต้าร์โปร่ง ทำให้หอประชุมตกอยู่ในห้วงของบทเพลงไปชั่วขณะ


และด้วยน้ำเสียงทุ้มๆบวกกับหน้าตาที่ทะเล้นเจ้าเล่ห์  เลยทำให้ฟรานได้รางวัลขวัญใจมวลชนและรางวัลป๊อปปูล่าโหวต จากยอดไลค์สูงสุด พร้อมด้วยรางวัลที่สองของเดือนมหาลัยไปครอบครอง


ส่วนเดือนมหาลัยตกเป็นของน้องชายของพี่ภู ชื่อภัทรจากคณะรัฐศาสตร์

มองหน้าพี่ชาย ที่ดูปลื้มปริ่มออกหน้าออกตา 
จนได้ยินเสียงแชมบ่นว่า “หน้าบานเป็นกระด้ง”

อะไรจะพาลเบอร์นั้น…..

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ  แชมเปญเนี่ย ระดับเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์นะ     


กว่างานจะจบ  เด็กโค่งก็งอแงอยู่หลายรอบ  แต่ก็พยายามอดทน เพราะอยากเจอเพื่อน

“เฮ้ พวกยู  มาเชียร์จริงๆด้วย” ฟรานส่งเสียงมาก่อนตัวจะมาเสียอีก 

“ขอบคุณนะครับ”  พูดพลางยิ้มให้  โบกมือที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ตุ๊กตา ถุงกระดาษหลายหลายสี 

นี่ก็ป๊อปใช่เล่น

“เฮ้ กริส  ไอได้รางวัลแล้วนะ อย่าลืมนะ เลี้ยงไอด้วย โอเค๊  อ้อ ส่วนนี่ มีคนฝากมาให้พวกยู” ฟรานหันไปพูดกับไทกริส ที่เลิกคิ้วแล้วกระตุกยิ้มมุมปากให้  ก่อนฟรานจะยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ที่สุดให้ไทกริส และถุงสีชมพูหวานแหววให้โจ

ต่ายอยากจะเบะปากมองบนให้กับเด็กพวกนี้เสียจริง

แต่ เอ๊ะ ไทกริสไปตกลงอะไรกันเนี่ย

ต่ายหันไปมองไทกริสแอนด์เดอะแก๊งค์ด้วยสายตาคาดคั้น

“ไทก์บอกว่า ถ้าได้รางวัลจะเลี้ยงเหล้าน่ะครับ” โจชี้แจง  ต่ายอ้าปากค้าง 

ไทกริสของต่ายเนี่ยนะ เลี้ยงเหล้า?!!!!

“โหยยย พ่อบุญทุ่ม  เลี้ยงพวกเราด้วยดิ” เอกว่าขำๆ  แต่ไทกริสกับพยักหน้าให้ซะงั้น

“เฮ้ย นี่พูดเล่น  เลี้ยงเพื่อนนายก็พอ แต่พวกพี่จ่ายเอง  พวกมึงก็อยากใช่ไหม  สารภาพมา”  ส่งสายตารู้ทันมาให้ผองเพื่อน

“กระต่ายจะไปไหม”  ไทกริสถามขึ้น
“เอ่อ  ถ้านายไปพี่ก็ต้องไป”  ต่ายว่าอย่างปลงๆ

เรื่องอะไรจะปล่อยให้เด็กในความดูแลโลดแล่นในราตรีคนเดียวกัน 
ยิ่งมึนๆแบบนี้  ใครฉุดไป เขาจะมีปัญญาชดใช้น้านีได้ยังไง

“ตามนั้น ไว้นัดกันอีกทีนะพวกยู” ฟรานพูดขึ้น  นัยน์ตายิ้มเป็นประกาย


ต่ายยังไม่อยากจะเชื่อ
เด็กอนามัยที่เข้านอนไม่เกินสี่ทุ่มอย่างไทกริสนี่นะ  จะ ดื่มเหล้า
เป็น ไป ไม่ ได้ !!!!!

TBC.


BEVA TALK :  ไทกริสไม่เดียงสานะคะ 
มาแล้วกับตอน 7   ช่วงนี้ไม่ค่อนว่างเลย ติดการ์ตูน งานเยอะมากค่ะ  ผลพวงมาจากนิสัยชอบหมกงาน  ต่อจากนี้อาจจะไม่ได้มาบ่อยๆ

เป็นยังไงกันบ้างคะ กับตอนนี้ อิอิ  ไทกริสเห็นนิ่งแต่อ้อยพี่ต่ายเยอะนะ 

ยังคงยืนยันคำเดิมว่า  เนื้อเรื่องจะเอื่อยๆแบบนี้ไปอีก 2-3 ตอนแหล่ะ 
*********** อย่าเพิ่งทิ้งคนเขียนไปไหนนะคะ T^T *******
ขอบคุณทุกคอมเม้น+เป็ด นะคะ
รักคนอ่าน รักคนเม้นท์ รักคนให้เป็ด  รักทุกคนเลยยยยย 

[PingPong_Hunlay]

น่าร๊าก พี่ต่ายอย่าห่วงไทก์ไปเลย ตอนนี้อาจจะเชี่ยวกว่าต่ายแล้วก็ได้55