ตอนที่ 1 : เหวี่ยงเบ็ด
“พี่เอก”
ผมที่กำลังตรวจงานก่อนบอสจะมาถึงเงยหน้ามองอัศวินอีกคนหนึ่งซึ่งอายุน้อยกว่ามาก ‘เก่ง’ ใกล้จะยี่สิบแล้ว แต่เจ้าตัวไม่เคยโดนสงสัยหรอกว่าอายุถึงหรือเปล่า เพราะหน้าตาเลยวัยไปมากโข แถมยังตัวสูงกล้ามบึก ที่พอจะเข้าเค้าอยู่บ้างก็คงเป็นผมทรงเกรียนๆ ของเด็กยังเพิ่งเข้ามหาลัย
สาเหตุที่พวกเราอายุต่างกันมากทั้งที่อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน เป็นเพราะบอสดูคนที่ความสามารถ เก่งนั้นมีฝีมือสมชื่อ เหมาะกับตำแหน่งอัศวินมากที่สุด แม้ว่าจะใจร้อน ถนัดต่อยตีจนบางครั้งออกจะเกินเลยไปบ้างก็ตาม
“หมู่นี่พี่ดูเหม่อๆ นะ”
ผมสนิทกับเก่งที่สุดในคลับ คงเพราะรู้ความลับเรื่องเจ้าตัวแอบชอบบิชอป ‘แว่น’ ตอนเก่งเพิ่งเข้ามาสมัครใหม่ๆ เวลามีอะไรเจ้าเด็กคนนี้ก็ชอบมาปรึกษาไม่ก็ระบายเรื่องความเย็นชาของอีกฝ่ายอยู่เรื่อย ไปๆ มาๆ ก็เลยนั่งก๊งเหล้าด้วยกันบ่อยๆ
“บรรยากาศคลับเป็นแบบนี้ ก็ช่วยไม่ได้นี่นา”
ผมเสยผมที่ปรกลงมา เผยให้เห็นรอยไถข้างศีรษะเป็นรูปมงกุฎราชา สัญลักษณ์ของคิงส์คลับ ผมน่ะเป็นอัศวินคุมชั้นหนึ่ง มีตำแหน่งประจำตรงหน้าประตู นับว่าเป็นคนคัดกรองและเป็นหน้าเป็นตาที่จะสร้างความประทับใจแรกพบให้กับลูกค้า ฉะนั้นก็เลยต้องสร้างภาพลักษณ์ให้น่าจดจำสักหน่อย เพราะด้วยหน้าตาเพียวๆ แล้วผมไม่ได้หล่ออะไรมาก ออกจะจืดๆ ซะด้วยซ้ำ แม้จะมีหลายคนบอกว่าการที่ผมเป็นผมแบบนี้จะดูเท่แบบเรียบเรื่อยดีก็เถอะ
“ควีนออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอพี่” เก่งกระซิบถาม เรื่องที่ควีนถูกแทงเข้าโรงพยาบาลนั้นทำเอาระดับสูงในคลับโดนบอสลงโทษจนแก้มบวม โดยเฉพาะอัศวินสองคนที่มีหน้าที่ปกป้องควีน แม้จะผ่านมาสามวันแล้วแต่หน้าผมยังมีรอยช้ำสีม่วงคล้ำจางๆ ประทับอยู่เลย ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเรื่องทุกอย่างไม่เป็นไปด้วยดี บอสจะลงโทษพวกเราหนักขนาดไหน
ต้องขอบคุณควีน
เมื่อก่อนคิงส์คลับนั้นถูกปกครองอย่างเข้มงวดด้วยกฎของราชาที่ไร้ช่องโหว่ เพราะบอสของพวกเรานั้นได้ชื่อว่าราชาไร้พ่าย ไม่ใช่ว่าเก่งกาจเหนือคน แต่เพราะมีใจที่แข็งยิ่งกว่าเพชร ไม่เคยผ่อนปรนให้ใคร ไม่เคยมีความลังเล ตัวตนของบอสนั้นมั่นคงปักหลักจนทำให้พวกเราเชื่อฟังและสร้างความเชื่อถือกับลูกค้าในคลับที่ผิดกฎหมายนี้ให้โดดเด่นเหนือคลับอื่นๆ
แต่เมื่อมีควีนเข้ามา บรรยากาศตึงเครียดของคลับก็เริ่มผ่อนคลาย บอสไม่ได้ยอมอ่อน แต่ด้วยหน้าที่ของควีนที่ช่วยเข้ามาจัดการปัญหาเฉพาะหน้าต่างๆ ภายในคลับแทนบอส ทำให้พวกเรากล้าที่จะเข้าหาจนสนิทสนมกลมเกลียวกว่าเดิม
อะไรหลายๆ อย่างที่ขึงจนตึง ก็เริ่มจะผ่อนลงมาเป็นความพอดี
เรื่องที่ควีนได้รับบาดเจ็บเลยเป็นเรื่องที่อ่อนไหว
เหล่าเบี้ยไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล จึงได้แต่สอบถามจากระดับสูงในคลับ แต่ด้วยคำตอบปากเปล่าคงไม่ช่วยคลายความกังวล ตราบใดที่บอสยังมาทำงานด้วยสีหน้าบึ้งตึงพร้อมรังสีอำมหิตชวนให้หลายคนไม่กล้าขยับตัว
“เพราะแว่นรู้งาน แผลของควีนเลยไม่หนักหนา แต่ถึงจะออกจากโรงพยาบาลบอสก็คงไม่ยอมให้ไปไหนมาไหนหรอก นายก็รู้ว่าควีนเป็นคนยังไง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา...”
“คงไม่อยู่เฉยๆ ล่ะสินะ” เก่งพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สมเป็นคู่กัดของควีน
“อย่างน้อยในอาทิตย์นี้ก็คงไม่เจอควีนล่ะนะ” ผมสรุป ส่วนเก่งทำหน้าสลด เพราะพอควีนออกจากโรงพยาบาล พวกผมก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเยี่ยมที่คอนโดส่วนตัวของบอส ที่นั่นน่ะมีแค่ระดับเรือเท่านั้นที่เข้าไปหาได้
“แว่นสนิทกับควีนนี่ ถ้าเป็นห่วงก็ถามแว่นสิ ถ้าเป็นเรื่องนี้แว่นคงตอบอยู่แล้ว”
ก่อนอื่นต้องอธิบายว่าเก่งนั้นมาสมัครเป็นอัศวินก็เพราะตกหลุมรักบิชอปรุ่นบุกเบิกอย่าง ‘แว่น’ เข้าอย่างจัง เสียก็แต่บิชอปที่อายุมากกว่าผมสองปี สวมแว่น แต่งกายสุภาพสะอาดสะอ้านเหมือนพนักงานบริษัทมากกว่าการทำงานในคลับนั้น...เป็นพวกติดไอแพดอย่างรุนแรง ถ้าไม่ใช่ควีนหรือบอสแล้วล่ะก็จะใช้การพิมพ์ตัวอักษรแทนการพูดคุย ชวนให้คู่สนทนาหดหู่หัวใจ
“ชวนคุยเรื่องคนอื่นมันยังไงๆ อยู่นะพี่”
“ถ้าไม่คุยเรื่องนี้แว่นก็ไม่ตอบหรอก” ผมตบบ่ารุ่นน้องที่ได้แต่เฝ้ามองแว่นห่างๆ เหมือนหมาเฝ้าเครื่องบิน “ไปประจำที่เถอะ ใกล้เวลาบอสเข้างานแล้ว”
อย่างที่บอกไป ผมเป็นอัศวินประจำชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นชั้นของการพนัน มีตั้งแต่โต๊ะเล่นไพ่ โต๊ะสนุกเกอร์ รูเล็ต ขณะที่เก่งนั้นเป็นอัศวินประจำชั้นสอง อันเป็นชั้นของความบันเทิงและเมามาย เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ยาเสพติด หรือกระทั่งถุงยางจะมีจำหน่ายบนนั้น สามารถทำกิจกรรมอะไรก็ตามที่เห็นสมควรได้อย่างอิสระ
คลับแห่งนี้เปิดทางด้านหลังของผับซึ่งมีไว้เพื่อบังหน้า เรือคนหนึ่งจะคอยดูแลที่ฝั่งผับเพราะเป็นหุ้นส่วน ขณะที่บอสจะดูแลทั้งสองฝั่งโดยเน้นที่คลับเป็นพิเศษ ตรงชั้นสองนั้นจะมีออฟฟิศของบอสซึ่งมีประตูเชื่อมไปยังทั้งคลับและผับ โต๊ะทำงานของทั้งบอสและควีนก็ประจำอยู่ที่นั่น
ในฐานะของอัศวิน ผมแทบไม่ไปทางฝั่งผับ เพราะคลับปิดตอนตีสาม ขณะที่ผับนั้นปิดไปตั้งแต่เที่ยงคืน ปกติแล้วหลังเลิกงานจะถ้ามีคนชวนไปเที่ยงต่อก็ไม่อิดออด แต่ถ้าเหนื่อยก็จะปฏิเสธง่ายๆ แล้วกลับไปนอนพักในห้องเช่าส่วนตัวที่อยู่ไกลจากที่นี่สักหน่อยเพราะราคาถูก แม้ว่าเงินเดือนในคลับจะสูง แต่ผมมักเอาไปตกแต่งและซ่อมบำรุงรถบิ๊กไบค์คันโปรดมากกว่าดูแลตัวเอง
จะว่าไป...นี่ก็สามวันแล้ว
สามวันนับจากเกิดเรื่องกับควีน และสามวันนับจากเรื่องใน ‘คืนนั้น’
นึกแล้วก็ขำ หลังจากผมนอนนิ่งให้นายนอนกอดเป็นหมอนข้าง ตื่นเช้ามาอีกครั้งเจ้าตัวก็หายไปแล้ว คาดว่าคงจะไปทำงานตามปกติ เพราะนายทำงานเป็นเวลา ขณะที่ผมน่ะทำงานกลางคืน เลยมักตื่นซะสายโด่ง
นายไม่ได้ทิ้งกุญแจไว้ให้ซะด้วย สื่อว่าถ้าก้าวเท้าออกไปแล้ว ก็อย่าหวังจะกลับเข้ามาอีก
ในใจผมค่อนข้างเสียดาย เพราะคิดอยากลองเอาจริงกับเขาอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะสานต่อ ผมก็ไม่ใช่พวกตามตื๊อไร้สาระ ถึงจะแอบคิดถึงอยู่บ้าง แต่ในเมื่อเพิ่งจะเริ่มต้นสานสัมพันธ์ก็พอจะถอนตัวทัน
พลันประตูคลับเปิดออก ตอนแรกผมคิดว่าเป็นบอส จึงรีบเตรียมโค้งตัวต้อนรับ แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นนายในชุดสูทสุภาพที่มักสวมใส่พร้อมพรมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ อย่างมีรสนิยม
ผมมองคนที่ไม่ได้เจอกันสามวันพร้อมแย้มยิ้มจางตรงมุมปาก
...ทั้งที่ให้โอกาสถอยแล้วเชียว“กรุณาออกไปด้วยครับคุณ”
ผมเก็บสีหน้าขณะดันอกนายไม่ให้เข้ามาในเขตของคลับ เพราะประตูทางเข้านั้นจะมีม่านสีแดงขวางกั้นไม่ให้ผู้เข้ามามองเห็นการพนันด้านในได้ ตราบใดที่ยังไม่ผ่านอัศวินอย่างผม
“อะ...อะไรเล่า”
นายตกใจที่ถูกผมไล่ เงยหน้ามองอย่างเสียความมั่นใจนิดหน่อย
“ฉันมาหานิลกาฬ ไม่ได้มาหาแกสักหน่อย”
“วันนี้ควีนไม่เข้า”
“แต่ฉันไปที่โรงพยาบาลเห็นบอกว่าออกมาแล้วนี่” นายขมวดคิ้ว “แกคงไม่โกหกฉันหรอกนะ”
“ผมจะโกหกไปทำไม เพราะต่อให้ควีนอยู่ที่ออฟฟิศ คุณก็เข้ามาในคลับไม่ได้”
“ทำไม”
“คงยังไม่ลืมว่าคุณถูกแบล็คลิสต์อยู่หรอกนะ” ผมมองนายอย่างประหลาดใจที่เจ้าตัวลืมเหตุการณ์ฉุดกระชากเมื่อครั้งแรกพบของเราไม่ได้ ตอนนั้นเจ้าตัวเล่นโผล่มาก่อเรื่องวุ่นๆ ก็เลยโดนควีนบังคับให้แว่นซึ่งมีหน้าที่คัดกรองลูกค้าในคลับขึ้นแบล็คลิสต์ไว้
“นิลกาฬกับฉันไม่มีเรื่องติดใจกันแล้ว”
“เหรอครับ” ผมพยักหน้ารับแบบขอไปที “แต่คลับนี้เป็นของบอส”
พูดจบก็ยิ้มสำทับไปนิดหน่อย
“คำสั่งบอสเป็นสิทธิ์ขาด ต่อให้ควีนไม่เอาความ แต่คุณก็ยังติดแบล็คลิสต์สำหรับ ‘คิงส์คลับ’ อยู่ดี”
ผมมองนายอย่างเห็นใจกึ่งขบขัน ท่าทางไปไม่เป็นของนายเพราะเกรงกลัวบอสนั้นออกจะน่าเอ็นดูไม่เลว เขาน่ะเป็นนักธุรกิจที่...เอ่อ...ขี้โกงและทุจริตก็จริง แต่การมาเจอนักเลงตัวเป็นๆ แถมคนคนนั้นยังเป็นราชาไร้พ่าย ก็เหมือนหนูตัวอวบสวมขนเฟอร์ติดสบายกับราชสีห์ที่มีมงกุฎบนศีรษะแต่ฝนเล็บเตรียมพร้อมนั่นแหละ
“ฉันส่งไลน์ไป...แต่นิลกาฬไม่ตอบข้อความ”
หน้าตาผมเหมือนคนเหมาะเป็นที่ปรึกษารึไงนะ ตั้งแต่คราวของเก่งแล้ว มีอะไรก็มาเล่าให้ผมฟังหมด
หรือเพราะดูเป็นคนเก็บความลับอยู่กันแน่
...เอาเถอะ อย่างน้อยการที่เป็น ‘คนคนเดียว’ ที่นายพูดเรื่องนี้ได้ ก็นับเป็นเกียรติของอัศวินคนนี้
“บอสคงจะเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ให้ควีนล่ะมั้งครับ” ผมสันนิษฐาน บอสทำอะไรมักทุ่มสุดตัว ทั้งเรื่องคลับและเรื่องของควีน คงไม่ปล่อยให้คนรักคุยกับชายอื่นลับหลังได้หรอก ต่อหน้าต่อตาก็ไม่เว้น “คุณก็เลิกมาหาควีนเถอะ ไม่มีคนในคลับคนไหนยินดีกับการที่คุณเดินเตร็ดเตร่แถวนี้หรอก แม้จะแค่รออยู่ข้างหน้าก็ตาม”
“แกก็ด้วยเหรอ”
การเรียกคนอื่นแบบดูถูกนิดๆ คงเป็นเอกลักษณ์ของเขาที่คนฟังชักจะชิน
“ถ้าคุณมาหาควีน ผมไม่ชอบใจ” พูดจบผมก็ยกยิ้มนิดๆ ขณะก้มกระซิบ “แต่ถ้าคุณมาหาผม...ก็อีกเรื่องนะครับนาย”
“เลิกกี่โมง”
“ครับ?”
ตอนแรกตั้งใจจะหยอกแท้ๆ แต่พอเจอนายถามอย่างเอาจริงก็ทำผมแอบเหวอไปเหมือนกัน
“ฉันถามว่าเลิกกี่โมง”
“ตีสาม” ผมตอบพลางมองนาฬิกาที่เพิ่งทุ่มนึงเท่านั้น “คุณจะรอเหรอ แถวนี้ไม่มีร้านเปิดดึกขนาดนั้นหรอกนะ”
ความจริงเคยมี แต่โดนบอสถล่มไปแล้ว
“แกเป็นใคร ทำไมฉันต้องรอถึงเจ็ดชั่วโมง”
ผมเลิกคิ้วกับท่าทางดุดันของนาย
“หมอนข้างคืนเดียวละมั้งครับ” ผมไม่ใช่คนกวนประสาท น้ำเสียงที่ตอบไปเลยค่อนข้างเอื่อยเฉื่อยไม่จริงจังนัก
“ยังจำคอนโดนฉันได้มั้ย”
“ก็พอได้”
“ฉันจะรอถึงตีสามสี่สิบ ถ้าแกไม่มา ก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นอีก”
ผมเลิกคิ้วสูงขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้จะขำกับประโยคไหนก่อนดี
“คุณเป็นคนมาหาผมเองนะ”
“ฉันมาหานิลกาฬ”
“แล้วที่บอกจะไม่รอล่ะ สุดท้ายคุณก็รอผม...ถึงเจ็ดชั่วโมงสี่สิบนาทีนี่”
“ฉันไม่ได้รอ” นายตวัดตามองอย่างขุ่นเคือง เขาเป็นคนดูแลร่างกายตัวเอง แต่กลับสูงถึงแค่ปลายหูของผมเท่านั้น
“คุณบอกว่าจะรอ”
“ฉันจะทำอย่างอื่น ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอแกอย่างเดียว”
“อ่อ...” ผมขานรับเสียงเนือยอย่างพอเข้าใจ แต่ท่าทางนั้นคงไปกระตุ้นต่อมขี้หงุดหงิดของนายเข้าละมั้ง
“ไม่มาก็ไม่ต้องมา!”
ผมคว้าแขนนายก่อนที่คนท่ามากจะเดินหนีไปซะก่อน
“คีย์การ์ดล่ะ”
“ฉันไม่เคยให้การ์ดกับใคร” นายสะบัดมือหนี “ฉันจะบอกพนักงานข้างล่างเอาไว้ แจ้งชื่อแล้วเดินขึ้นมาได้เลย”
ผมพยักหน้ารับ สมเป็นนายผู้ขาดคู่นอนไม่ได้ ถ้าต้องแจกการ์ดให้ทุกคนซื้อมาร้อยอันก็คงไม่พอ
“คุณกำลังเชิญชวนผมนะ”
“ฉันบอกแล้วว่าถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา”
“ผมไม่ได้บอกสักคำว่าจะไม่ไป” ผมยกยิ้มนิดๆ หรี่ตามองนายที่ยังฟึดฟัดไม่หาย อายุก็มากแล้วขี้โมโหขนาดนี้ความดันไม่ขึ้นแย่เหรอเนี่ย “แต่...คุณเป็นชักชวนผมก่อน...ครั้งที่สองแล้วนะ”
“แล้วยังไง”
ผมไม่ตอบ เพียงผายมือให้นายรีบออกจากคลับก่อนที่บอสจะเข้ามาซะก่อน
ในใจคิดเงียบๆ อย่างนึกคาดโทษอีกฝ่ายเล็กๆ
...ให้โอกาสถอยไปแล้ว แต่ในเมื่อเป็นฝ่ายก้าวเข้ามาเองในครั้งที่สอง
...ก็อย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน
คืนนั้นผมไปสายนิดหน่อย
เป็นเพราะบอสเรียกประชุมกะทันหันหลังเลิกงาน ในฐานะอัศวินจึงไม่อาจปลีกตัวได้
กว่าจะขึ้นมาที่ห้องของนาย ก็เป็นเวลาเกือบตีห้า
จะยังรออยู่มั้ยเนี่ยผมลังเลนิดหน่อย ก่อนจะเคาะประตูห้องของนาย รออยู่พักใหญ่ไม่ยักมีคนมาเปิด เลยตัดสินใจหันหลังกลับ
“รอแค่นี้ก็ทำไม่ได้รึไง”
แต่กลับมีเสียงรั้งไว้ซะก่อน
ผมค่อนข้างประหลาดใจเมื่อพบกับนายในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ปลายผมชื้นอยู่หน่อยๆ แสดงว่าคงสระผมแล้วไม่ได้เป่าให้แห้ง เมื่อเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นหลังต้องผ่านความโสมมของคลับที่มีทั้งเรื่องคาวโลกีย์และของมึนเมา
“ทำไมยังไม่นอน” ผมถาม แต่เดินเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ เพราะนายเปิดประตูค้างเอาไว้แล้วหันหลังกลับด้วยท่าทางฉุนเฉียว จนผมต้องเป็นคนปิดประตูและกดล็อกราวกับเป็นเจ้าของห้องซะเอง
“เพราะใครกันล่ะ”
“อ้อ...นอนไม่หลับ” ผมครางในลำคอ “ผมนึกว่าคุณจะเรียกคู่นอนคนอื่นซะอีก”
“ฉันไม่ชอบนัดซ้อน และใครจะตื่นมารับโทรศัพท์ตอนตีสี่” นายเอ่ยอย่างหงุดหงิดขณะทิ้งตัวนั่งบนขอบเตียง “แต่จะจำเอาไว้ว่าอัศวินแห่งคิงส์คลับไม่รักษาคำพูด”
“บอสนัดประชุมกะทันหัน” ผมก้มลงไปใกล้ๆ เขา แต่พอนายนิ่วหน้าเพราะกลิ่นเหม็นที่ติดจากคลับ เลยถอยผละออกมาแล้วถอดเสื้อ “ผมจะอาบน้ำ คุณรอไหวมั้ย”
“ถามใหม่สิ” นายกอดอก เป็นอันรู้กันว่าเขารอมานานแค่ไหน
“ไม่นานหรอก”
“อาบให้สะอาดก็พอ”
ผมส่ายหัวกับท่าทางบึ้งตึงของนายที่ไม่เคยจะยิ้มดีๆ สักครั้ง ก่อนจะถือเสื้อไปพาดไว้กับราวในห้องน้ำแล้วก้มถอดกางเกง น่าแปลกที่นายเดินตามเข้ามาด้วย
“เรื่องที่ประชุมเกี่ยวกับนิลกาฬรึเปล่า”
ผมเปิดน้ำฝักบัวพลางหันมามองนาย เจ้าตัวเองก็มองผมอย่างคาดเค้น ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าเสียมารยาทแค่ไหนกับการยืนดูคนแก้ผ้าอาบน้ำผ่านตู้กระจก
เอาแต่ใจจริงๆ
“จะว่าเกี่ยวก็เกี่ยว จะว่าไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว”
“ขยายความซิ”
ผมปิดน้ำ เทแชมพูชโลมศีรษะ
“บอสแค่เก็บกวาดปัญหาที่เหลืออยู่นิดหน่อย แล้วกำชับว่าพรุ่งนี้ควีนจะมาทำงาน...ให้พวกผมช่วยดูช่วยห้ามหากควีนทำอะไรแผลงๆ เพราะปกติก็ไม่ค่อยจะอยู่นิ่งสักเท่าไหร่ ปกติบอสจะปล่อยควีนตามสบาย แต่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาคงไม่เหมาะ และพวกลูกค้าก็อาจจะเข้ามาสอบถามเรื่องนั้นด้วย”
“ฉันอยากเจอนิลกาฬ”
“ควีนนั่งรถมากับบอส และกลับพร้อมบอส” ผมเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยขณะหันไปกดสบู่ ทันทีที่ถูตัวจนเกิดฟองภาพของนายก็แวบขึ้นมา นี่เป็นกลิ่นเดียวกับที่ติดตัวเขาสินะ “ถ้าคุณยังอยากแก่ตายก็อย่าไปดีกว่า”
นายลอบสบถ มือจิกกับท่อนแขนของตัวเอง บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้...การที่นายมาหาผมอีกครั้ง แถมยังทนรอจนดึกดื่นขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องอยากได้หมอนข้างใบเดิม แต่เพราะยังอาลัยอาวรณ์กับคนรักเก่าที่แม้จะตัดใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ถ้าอยากเจอควีนจริงๆ...” ผมเว้นช่วงอย่างลังเล
“พูดให้จบ”
“ติดต่อกับผมบ่อยๆ ก็คงมีสักวันที่ได้เจอ”
ไม่ได้ฉวยโอกาส แต่ผมเพียงยื่นข้อเสนอ
เขามีสิทธิ์เลือกว่าจะรับหรือไม่รับ
“บางครั้งควีนชอบพาเบี้ยไปเลี้ยงข้าวหลังเลิกงาน ถ้าผมขอติดไปด้วย ควีนคงไม่ปฏิเสธ เพราะอัศวินอีกคนหนึ่งก็มักไปร่วมเป็นปกติอยู่แล้ว” ผมเอ่ยขณะเปิดน้ำอีกครั้งเพื่อล้างตัว ปล่อยให้นายมีเวลาได้ครุ่นคิด “บอสจะไม่ตามไปเพราะเป็นช่วงเวลาที่ควีนจะทำตัวเป็นกันเองกับลูกน้อง ถ้าเป็นตอนนั้น...”
“เอาเบอร์แกมา”
ผมยิ้ม นายเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้เร็ว และตัดสินใจเร็วจนน่ากลัวว่าจะหลงผิดเข้าสักวัน
“ผมบอกแล้วนะว่า ‘สักวัน’ ตอนนี้ควีนยังบาดเจ็บ บอสคงไม่ปล่อยให้ห่างตัวง่ายๆ”
“ฉันบอกว่าเอาเบอร์ของแกมา”
แถมยังแน่วแน่จนเป็นพวกหัวแข็งไม่ฟังความ
“โทรศัพท์ของผมอยู่ในกระเป๋ากางเกง คุณจัดการเองก็แล้วกัน” ผมเอ่ยอย่างไม่ถือสาขณะล้างหน้าและบ้วนปาก ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวจากลิ้นชักข้างๆ ขึ้นมาเช็ดตัว ระหว่างนั้นนายก็จัดการล้วงเอาโทรศัพท์ของผมยิงเข้าหาเครื่องตัวเองเสร็จสรรพ พร้อมทำสีหน้ามาดมั่นอย่างมีหวัง
ท่าทางนั้นช่าง...
จะเปิดช่องให้ถึงไหนนะผมหลุบตาขณะเช็ดตัวให้แห้ง นายคงไม่คิดอะไร เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยจะติดต่อกับคู่นอนคนไหนลึกซึ้ง สำหรับนาย ทุกคนล้วนเป็นเพียงหมอนข้างใบหนึ่งที่มีไว้กอด และวางทิ้งไว้เฉยๆ จะหยิบจะจับเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ หรือจะเปลี่ยนปลอกใหม่เมื่อไหร่ก็ล้วนเป็นไปตามต้องการ
แต่เขาคนลืมไป ปกติคู่นอนของเขามักยินยอมเพราะต้องการเงิน จะมีใครอยากหลับนอนกับคนแก่ร่วมสี่สิบปีทั้งที่มีตัวเลือกอีกตั้งมาก เพราะจากในประวัติ นายมักเลือกเด็กอายุสิบห้าสิบหกปีซึ่งปั่นหัวง่ายและให้ความยินยอมแต่โดยดีในการแลกเซ็กซ์ อาจจะเพราะนึกหวนไปตอนเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับนิลกาฬ แบบนี้เรียกว่ายังไม่เข็ด
ส่วนผม...ผมออกจะผิดแผกไปจากคู่นอนปกติของนาย เป็นเพราะรู้จักเขา ล่วงรู้ความรู้สึกของเขา และเป็นหนึ่งในตัวหมากสำคัญที่จะเขยิบเข้าหาความรักครั้งเก่า
ผมไม่ต้องการเงิน แต่ที่ยอม ก็เป็นเพราะ...
“คืนนี้จะทำรึเปล่า”
ผมเดินเข้าไปยืนแนบกับตัวเขาที่หันหลังให้เพราะมัวแต่จดจ่อกับโทรศัพท์สองเครื่องในมือ
นายรีบเก็บเครื่องของผมเข้ากระเป๋ากางเกงเช่นเดิมอย่างไม่สนใจ ไม่ทันสังเกตว่าผมลอบยิ้มเมื่อเห็นเบอร์ของเขาอยู่ในรายการโทรออกล่าสุดของตัวเอง
“ถอยออกไป แล้วเช็ดผมให้แห้ง” นายหันมาเอ่ยเสียงขุ่นเพราะหยดน้ำจากปลายผมโดนเขา “ฉันไม่มีเสื้อให้แก ใส่เสื้อคลุมตรงนั้นแล้...อื้อ!”
นายหลับตาอย่างตกใจเมื่อผมโน้มตัวเข้าไปบดโลมเลียริมฝีปากของเขาผ่านปลายลิ้นจนต้องเม้มปากแน่น ก่อนจะเอ่ยกระซิบอย่างย้ำชัดทีละคำ
“ผม-ถาม-ว่า-คืน-นี้-จะ-ทำ-รึ-เปล่า”
“ฉันไม่มีอารมณ์”
ในที่สุดก็หันมามองผมที่เป็นผมจริงๆ สักที
“แต่ผมมี”
“นี่เป็นห้องของฉัน ถ้าไม่ฟังกันก็ไสหัวออกไป”
“คุณจะนอนไม่หลับ”
“อดนอนคืนเดียวฉันไม่ตายหรอก ออกไป!” นายผลักอกผม ดวงตาแฝงความรังเกียจ ราวกับว่าคืนที่เขาโดนกอดนั้นเป็นเพียงความเผลอไผลโดยไม่ได้ตั้งใจ และไม่คิดจะซ้ำประวัติศาสตร์เดิม
ผมมองร่างที่รีบเดินหนีออกจากห้องน้ำอย่างนึกขัน หยิบเสื้อคลุมมาสวม โดยที่ยังพาดผ้าขนหนูรอบคอเพราะปลายผมยังไม่แห้งสนิทดี
นายมองผมอย่างระแวง ถึงขนาดไม่กล้าล้มตัวนอนบนเตียง
แต่ผมไม่สนใจ หอบเสื้อผ้าที่ยังมีกลิ่นเหม็นฉุนออกมาตากตรงระเบียง เพราะพรุ่งนี้ยังต้องใส่ซ้ำอีกครั้ง ถือวิสาสะควานหาไม้แขวนเสื้อโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้าของ ก่อนจะเดินออกไปตรงเคาน์เตอร์บาร์ด้านนอก รินน้ำเย็นขึ้นดื่มแก้กระหาย ไม่ลืมคว่ำแก้วล้างน้ำให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเช็ดผมจนหมาด แล้วค่อยนำผ้าเช็ดตัวไปตากกับที่พาดด้านใน
นายมองผมทุกการกระทำอย่างงุนงงแต่ไม่กล้าเปิดปากถาม จนกระทั่งผมเข้ามาทิ้งตัวนอนข้างๆ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุม นายก็ยังมองหน้าอยู่อย่างนั้น
“ไม่นอนล่ะคุณ” ผมถามกึ่งหยอก
“ฉันไม่มีอารมณ์”
“ผมรู้แล้ว” ผมพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นก็นอนสิ”
“แต่แกมี”
“อันนั้นผมก็รู้ แต่ช่วยไม่ได้” ผมเอ่ยพลางดึงแขนเขาให้ทิ้งตัวนอนดีๆ ตาแดงก่ำขนาดนั้นยังฝืนตื่นอยู่อีก ความจริงง่วงจะตายแล้วไม่ใช่รึไง
“ฉันไม่ทำหรอกนะ”
คราวนี้ผมหลุดหัวเราะออกมา
“ตรงไหนที่ผมแสดงออกว่าจะทำ ผมจะนอนต่างหาก นอนนิ่ง เป็นหมอนข้างชั้นดี”
“เพราะอะไร”
นายยังคงตามเกมผมไม่ทัน พอโต้เถียงก็ขับไล่ พอทำตัวดีก็สงสัย จะเอายังไงกันล่ะเนี่ย
แต่ผมก็ไม่รังเกียจเขาที่เป็นแบบนี้นักหรอก
นายที่วันๆ เอาแต่ตั้งแง่กับคนอื่น คงจะประหลาดใจกับการที่มีผู้ชายตัวโตขนาดนี้เชื่อฟังอย่างว่าง่ายเกินคาด
“เพราะคุณเป็นเจ้านาย”ผมตอบพร้อมยกยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก ช่วยคลายใจจนนายยอมทิ้งตัวนอนและตะแคงมากอดผมเอาไว้หลวมๆ
แต่น่าเสียดาย...
เพราะเจ้านายในความหมายของเขา และของผมดันไม่เหมือนกันนี่สิ
---------
พี่เอกสุดคูลและรู้ทันในทุกเรื่องทุกอย่างของบ่าววววว โฮ ตกหลุมรักพี่เอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าค่ะบอกเลย ก็ขนาดคนมีผัวอย่างน้องนิลยังแอบหวั่นไหวกับพี่แกเลย พี่เอกเป็นคนใจเย็นไม่ด่วนดีด่วนได้ ให้เปรียบเปรยคงเป็นคนชอบตกปลา เหวี่ยงเบ็ดรอเฉยๆ แล้วก็รอปลามางับ จากนั้นก็กระตุกโดยไม่ให้ปลารู้ตัว มารู้อีกทีก็โดนกินค่ะ! //อันเป็นที่มาของชื่อตอนนั่นเอง
อนึ่ง เจ้านายในความหมายของนาย คือการเป็นผู้ออกคำสั่งและมีคนเชื่อฟังทำตาม
แต่เจ้านายของพี่เอกนั้น...จุ๊ๆๆ
เพจนักเขียนที่กอดขาพี่เอกแล้วคร่ำครวญ พี่เอกของบ่าวววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
