ตอนที่ 2 : งับเหยื่อ
เสียงนาฬิกาปลุกดังตอนเจ็ดโมง ผมขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะคลายมือจากตัวนายที่ขยับหนี
ตอนกลางคืนเขาเป็นฝ่ายกอดผม แต่ตื่นเช้ามากลับเป็นผมที่กอดเขา
“อีกแล้วเหรอเนี่ย”
นายสบถ แสดงว่าก่อนหน้านี้ก็เป็นเหมือนกัน หรือที่เขาไม่ค่อยอยากจะนอนกับผมเท่าไหร่จะเป็นเรื่องนี้ ปกตินายนิยมคู่นอนอายุน้อยตัวเล็กๆ ผอมๆ คงจะกอดได้พอดีมือ เจอผมเข้าเลยไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ โอบไม่ค่อยถนัด ขยับตัวยุกยิกตลอดจนผมเป็นฝ่ายรวบตัวเขาเข้ามาเพื่อตัดปัญหา
ผมปรือตามอง ทันเห็นนายเดินหายไปในห้องน้ำ เลยรีบพลิกตัวคว้าโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเปิดดู ล็อกหน้าจอเอาไว้ซะด้วย ผมกดรหัสวันเกิดของนายลงไป แต่เมื่อไม่ได้ผลเลยลองวันเกิดของควีน
...เข้าได้อย่างที่คิด
นายไม่นิยมถ่ายรูป หน้าจอโทรศัพท์จึงเป็นกราฟิกธรรมดาที่ติดมากับเครื่องอยู่แล้ว ผมลองกดเข้าไลน์ของนาย เจอกับข้อความที่พิมพ์ไปหาควีนแต่ฝ่ายเดียว
- ยินดีด้วยที่ออกจากโรงพยาบาล –
- นิลกาฬ? –
- ถ้าเธอโกรธฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้ –
- นิลกาฬ ฉันอยากคุยเรื่องของแม่เธอ –
- …. –
- … -
- ฉันเคยรักเธอจริงๆ นะ –เคยรัก...หรือยังรักอยู่กันแน่
ผมรีบกดออกแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมเมื่อได้เสียงน้ำเงียบลง ก่อนจะพลิกตัวไปนอนหลับตาเหมือนเดิม ความพยายามของนาย...ช่างเหมือนการดื้อดึงเพียงฝ่ายเดียว ควีนมีบอสอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็เข้าไปแทรกไม่ได้ แต่ดูจากการกระทำของนายก็ไม่คิดจะหวังที่จะไปทำให้สองคนนั้นเลิกกัน แค่เรียกร้องความสนใจจากควีน หวังพูดคุยกันได้โดยไม่มีเรื่องหมางใจ
คำว่าเคยรัก ก็เพื่อให้ควีนรู้ว่าไม่ได้คิดก้าวก่ายเป็นมือที่สาม
หรือคำว่าเคยรัก ก็เพื่อย้ำเตือนตัวเองว่ารักไม่ได้กันแน่
ตามประวัติที่ผมสืบเกี่ยวกับนาย หลังจากนิลกาฬหนีออกมาพร้อมหลักฐานข่มขู่ที่จะฟ้อง นายก็ถอยออกมาตั้งหลัก หัวเสียมากถึงขั้นตัดขาด แต่หลังจากนั้นไม่กี่ปี เขาก็พยายามกลับมาหาควีนอีกครั้ง แต่ด้วยทิฐิ ไม่ยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ นายจึงได้แต่สืบหาไม่กล้าเข้าใกล้
จนกระทั่งมีโอกาสได้เจอควีนอีกครั้ง
ถึงตอนนั้นนายก็ถอยกลับไม่ไหว หรือไม่ก็ใจเขาเองที่ไม่อยากจะถอยห่างออกไปอีก
ภาพลักษณ์ของนาย เหมือนคนไร้ใจที่ควงกับคนอื่นไปทั่ว เปลี่ยนคู่นอนไม่เว้นวัน แต่ความจริงแล้วหัวใจของเขาหยุดอยู่กับคนคนหนึ่งมาตลอด
หนึ่งปีที่อยู่ร่วมกัน ควีนหลอกล่อนายให้จมในหลุมกับดักอย่างอยู่หมัด
ถ้าอย่างนั้น...
ผมต้องใช้เวลาสักกี่ปีกันล่ะที่จะลากเขาออกมาได้
“นี่”
ผมลืมตามองเมื่อถูกสะกิด นึกแปลกใจที่นายปลุกผม ครั้งก่อนเขายังปล่อยให้นอนตีพุงยาวถึงช่วงสาย
“วันนี้นิลกาฬเข้างานใช่มั้ย ถ่ายรูปให้ฉันดูหน่อยสิว่าเขาหายดีแล้วจริงๆ”
ผมหลุดยิ้ม
“คุณเป็นสตอล์กเกอร์รึไง”
“ไม่ใช่!” นายปฏิเสธเสียงแข็ง สายตาโกรธขึงไม่ยอมรับ “ก็ในเมื่อฉันมีส่วนทำให้เขาบาดเจ็บ มันผิดตรงไหนล่ะถ้าอยากรู้ว่าเขาหายดีรึยัง”
“ครับๆ” ผมขานรับขอไปที “ผมจะถ่ายมาให้ดูแล้วกัน มีอะไรอยากจะสั่งอีกมั้ย นาย”
นายเชิดหน้าเล็กน้อยเมื่อถูกเรียก เขาคงเข้าใจผิดเต็มเปาจากคำพูดเมื่อคืนของผม ว่าถูกยกย่องเป็นเจ้านายที่พร้อมจะยอมทำตามคำสั่งทุกอย่าง ว่าซ้ายก็ซ้าย ว่าขวาก็ขวา
ครับ ว่าซ้ายก็ซ้าย ว่าขวาก็ขวา...เหมือนกับเบ็ดล่อปลาที่อยู่นิ่งไร้พิษภัย แต่ก็เพียงช่วงระยะหนึ่งเท่านั้น ไว้เขางับปลายเบ็ดของผมเมื่อไหร่ ถึงตอนนั้นจะหลบหนีก็ไม่ทันแล้ว
เพราะเจ้านายสำหรับผม ไม่ใช่ผู้มีอำนาจเหนือกว่า
แต่เป็นเพียงคนธรรมดาที่หลงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้านาย เป็นแค่ ‘นาย’ เท่านั้น
และก็เพราะได้รับคำสั่งอย่างขอร้องแบบนั้นล่ะนะ
“ควีน ยิ้มหน่อยสิครับ”
“จะถ่ายรูปผมไปทำไมเนี่ยพี่”
“มีเบี้ยหลายคนอยากได้รูปของควีนมาเป็นเครื่องรางน่ะครับ แต่ไม่กล้าขอ ผมเลยอาสาเอง ก็ควีนเพิ่งทำวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ไว้นี่ครับ”
นิลกาฬหรือควีนฉีกยิ้มสวยทันทีเมื่อถูกชม ไม่ทันจับผิดคำพูดของผมสักนิด ความจริงถ้าบอกเรื่องนายไปหลายๆ อย่างคงจะง่ายขึ้น เพราะควีนก็คงจะอยากจะเคลียร์เรื่องของนายให้จบลงด้วยดี แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะเอาข้ออ้างอะไรติดต่อนายได้อีกล่ะ
หรือต่อให้นายพยายามยืดเยื้อ ควีนก็คงมีวิธีจัดการที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ เขาสามารถทำให้บิชอปและอัศวินทุกคนยอมรับอย่างหมดใจ ด้วยวิธีการคิดที่หลุดโลกแต่ได้ผลเสมอ ผมเลยเลือกที่จะระวังตัวเองไว้ก่อน ไม่งั้นแผนที่วางเอาไว้จะพังซะเปล่าๆ
ก็ขนาดก่อนหน้านี้ที่คิดว่าเดินตาหมากไว้ดีแล้ว ยังถูกควีนทำซะเละตุ้มเป๊ะจนหัวแตกเย็บไปตั้งหลายเข็มนี่ครับ
ผมไม่กล้าประมาทควีนอีกแล้ว
“อยากได้ท่าอะไรเป็นพิเศษมั้ยพี่เอก”
ดูเหมือนควีนจะดีอกดีใจที่ได้ออกมาข้างนอกหลังต้องนอนอุดอู้ในโรงพยาบาลและถูกขังอยู่ที่คอนโดกับบอส ถึงได้ดูคึกคักขนาดนี้
“งั้น...” ผมลังเล “ถ่ายคู่กับผมมั้ยครับ”
“ไม่ดีมั้งพี่เอก” ควีนตอบปฏิเสธทันที เขาน่ะวางตัวดีเสมอจนน่าชื่นชมเชียวล่ะ
“ผมล้อเล่น” เป็นผมเองที่ต้องยอมแพ้ เมื่อกี้คิดไปได้ยังไงนะว่าถ้าส่งรูปคู่กับควีนไปให้นาย คืนนี้เขาคงจะโทรเรียกให้ผมไปหาอีก แต่เทียบกับการโดนมองว่าลามปามควีนเกินไป คงจะไม่คุ้มสักเท่าไหร่
...ใจเย็นๆ สิเอก
“จริงสิพี่เอก วันนั้นพี่เป็นคนไปส่งนายรึเปล่า”
ผมลอบสะดุ้งเฮือกในใจเมื่อควีนถามถึงประเด็นที่พยายามหลีกเลี่ยงที่สุด
“ใช่ครับ ผมไปส่งเขาที่ลานจอดรถ” ผมตอบตามจริง ไม่ได้ขยายความหลังจากนั้นก็กระโดดขึ้นรถนาย แล้วไปต่อกันที่คอนโดของเขา
“นายพูดอะไรรึเปล่า”
“เปล่านี่ครับ”
“แปลก”
สังหรณ์ของควีนดูถูกไม่ได้เลย
“นายไม่ใช่คนเงียบหายทั้งที่ยังค้างๆ คาๆ แบบนี้ ถึงผมจะไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ แต่มันตะขิดตะขวงใจชอบกล ไอ้คิงก็พังโทรศัพท์ผมทิ้งเป็นเครื่องที่สองแล้ว เลยไม่รู้จะติดต่อนายยังไง” ควีนเอ่ยพลางถามผมด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะรู้ทันอยู่แล้ว “พี่เอกพอรู้เบอร์นายมั้ย”
“ทำไมควีนถึงคิดว่าผมรู้ล่ะครับ” ผมถามกลับด้วยรอยยิ้มสบายๆ แบบไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไหร่
“เพราะพี่เอกเป็นคนรอบคอบรองจากพี่แว่น ไม่มีทางให้นายเข้ามาวุ่นวายในคลับแล้วปล่อยไปโดยไม่มีมาตรการรองรับแน่ๆ ในข้อมูลสมาชิกของนายมีลงเบอร์โทรไว้ก็จริงอยู่ แต่ไอ้คิงไม่ยอมปลดแบล็คลิสต์ พี่แว่นลบข้อมูลทั้งหมดทิ้งไม่ให้ผมเข้าไปดู ถามก็ไม่ยอมบอก...”
“หากนั่นเป็นคำสั่งของบอสที่ทำเหมือนนายระเหิดหายไปซะเฉยๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ควีนยุ่งเกี่ยวกับเขา แล้วควีนคิดว่าผมจะบอกเหรอครับ”
“ไม่” ควีนพยักหน้ารับ “ถ้าคนในคลับไม่ยึดคำของไอ้คิงเป็นหลัก แล้วผมจะไว้ใจอัศวินและเบี้ยทุกคนได้ยังไง”
“งั้น...”
“แต่” ควีนแย้มยิ้มกว้างกว่าเดิม “พี่เอกเป็นคนเฝ้าประตูคลับ ผมเชื่อว่าระหว่างนี้นายจะต้องมาหาผมไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งแน่ๆ ผมเลยอยากขอความร่วมมือนิดๆ หน่อยๆ”
“อะไรเหรอครับ”
ผมรู้สึกไม่ดีชอบกล จะห้ามควีนก็ไม่ได้ซะด้วย
“ผมอยากฝากให้พี่เอกบอกเบอร์ใหม่ของผมกับนายถ้าเขามาหา จะได้นัดเคลียร์ให้เรียบร้อย” ไม่พูดเปล่ายังยัดเศษกระดาษที่จดเบอร์ไว้ให้ผมด้วย แล้วอัศวินที่ดีจะโยนทิ้งได้ยังไงล่ะ
“บอสรู้เรื่องนี้รึเปล่าครับ”
“เดี๋ยวก็รู้ ฉันไม่เคยปิดบังอะไรสักหน่อย ไว้จับได้ก็บอกเองล่ะน่า” ควีนยักไหล่อย่างอารมณ์ดี “ฝากด้วยนะพี่เอก ผมไว้ใจพี่นะ”
...ควีนนะควีน
“ครับ ถ้านายมาผมจะส่งให้เขาแน่นอน”
ยกเว้นก็แต่...นายจะ ‘ไม่มา’ น่ะนะ
วันนี้ที่คลับค่อนข้างวุ่นวาย
เดิมทีชั้นหนึ่งจะไม่ชุลมุนเท่าชั้นสองซึ่งเน้นเรื่องของมึนเมา เพราะเป็นแหล่งการพนัน หากเผลอสติหลุดเพียงวูบเดียวก็สามารถโดนโกงหรือพลาดท่าหมดตัวได้ทันที ฉะนั้นกลุ่มลูกค้าที่ผมดูแลอยู่จะไม่ค่อยสร้างปัญหา หรือต่อให้มีก็มักจะจบลงที่การเจรจา
การขัดแย้งกับกฎของคิงส์คลับทั้งยังมีสติครอบถ้วนสมบูรณ์คงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไหร่ เพราะตอนสมัครสมาชิกพวกเขาได้เซ็นยินยอมแล้ว ถ้าผิดกฎ อัศวินก็มีสิทธิ์ลงไม้ลงมือ
และปัญหาในวันนี้ก็ไม่พ้นควีนที่ลงมาเดินเล่นชั้นหนึ่ง เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็จริง แต่เพราะได้รับการดูแลอย่างดีเลยไม่ได้ดูซูบซีดไปกว่าเดิมสักเท่าไหร่ พวกลูกค้าก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บ พอเห็นควีนเลยเข้าไปพูดคุยห้อมล้อม ชักชวนมาเล่นโป๊กเกอร์ซะให้ได้
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องเท้าความไปก่อนหน้านี้ ทางคลับเคยหวิดถูกตำรวจเข้าตรวจค้น โชคดีที่ผมแก้ปัญหาทัน แต่ก็ไม่มีอำนาจพอจะคุมเหล่าลูกค้าที่เริ่มกระสับกระส่ายอยากกลับบ้าน แต่ในสถานการณ์ที่มีตำรวจดักอยู่ข้างหน้า ใครจะโง่ปล่อยพวกเขาเดินเข้าปากช้างล่ะครับ
แต่การปิดประตูขังพวกเขาเอาไว้ก็ยิ่งทำให้เรื่องราวบานปลาย โชคดีที่ตอนนั้นควีนลงมาแก้สถานการณ์ เปิดโต๊ะโป๊กเกอร์ท้าประลองดึงความสนใจ และก็เพราะครั้งนั้นเป็นเหตุ พวกลูกค้าเลยกระตือรือร้นที่จะขอแก้มือทันที
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้...คือควีนเล่นโป๊กเกอร์ไม่เก่ง!
เมื่อไม่มีบิชอปช่วยแจกไพ่ เรื่องอะไรจะยอมรับปากกันล่ะ พอโดนล้อมมากๆ ควีนเลยใช้กลยุทธ์ไม่สบายตัดปัญหา แต่ดันใช้ผิดสถานการณ์ เพราะเหล่าเบี้ยที่ไม่ได้อยู่เหตุการณ์ตอนควีนโดนแทงนั้นได้คิดไปถึงไหนต่อไหนว่าควีนมีแผลสาหัสปางตาย ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นแค่รอยบาดลึกยาวสองเซนติเมตร
โกลาหลสิครับ
ควีนคงสำคัญตัวเองผิด หรือไม่ก็ไม่ทันคิดว่าพวกเบี้ยจะตื่นตกใจขนาดนั้น แต่จะให้กลับคำก็ทำไม่ทัน เลยได้แต่ปล่อยเลยตามให้พวกเบี้ยตื่นตกใจเรียกบอส บอสเองนั้นก็รู้จักคนรักตัวเองดีว่าไม่มีทางล้มพับไปแน่เว้นแต่จะแอบสำออย เลยจัดการดัดหลังที่ควีนเดินเพ่นพ่านไปทั่วโดยการไม่ลงมาช่วย
ควีนเลยโดนรุมอยู่อย่างนั้นที่ชั้นหนึ่งจนถึงเวลาปิดบริการ แทบจะเป็นลมเข้าให้จริงๆ
ที่ชั้นหนึ่งแม้ไม่มีห้องออฟฟิศ แต่ก็มีคอกล้อมโซฟาทรงกลมที่ตีโค้งส่วนตัวสำหรับสมาชิกชั้นสูงของคลับในระดับเรือขึ้นไป ควีนนั่งหน้าซีดอยู่ตรงนั้น เป็นของโชว์ให้พวกลูกค้ามองอย่างเป็นห่วงและสงสัย ส่วนพวกผมก็ตกเป็นกรรมไป เพราะโดนถามยกใหญ่ว่าทำไมควีนที่ชอบยิ้มกริ่มเสมอถึงได้ดูอ่อนแอ
ผมจัดการเรื่องคนต่อยตีได้ดีกว่าการตอบปัญหาที่ไม่สามารถแย้มพรายได้ว่าสาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะอะไร โดยเฉพาะเมื่อเป็นการถามซ้ำซากฟังไม่รู้เรื่อง กว่าจะเลิกงาน ทั้งควีนทั้งผมก็เหนื่อยล้าไปทั้งใจ
หลังจากนี้ตัวควีนคงจะเข็ด ไม่กล้าลงมาชั้นหนึ่งสักพักใหญ่ สมใจบอสนักล่ะ
ส่วนผมนั้นปวดหัวไปหมด อยากจะนอนเป็นตายสักคืน
แต่พอเดินออกมาจากคิงส์คลับลับหลังบอสและควีนที่กลับไปก่อน ผมก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับรถเฟอรารี่สีแดงขับมาชะลอจอดอยู่ข้างๆ และลดกระจกลง
“ขึ้นมา”
นายนั่งในตำแหน่งคนขับ ออกคำสั่งแล้วเลื่อนกระจกปิด ไม่คิดรอคำตอบสักนิด
เอาเถอะ ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว
“ผมบอกไม่ให้มาไม่ใช่เหรอคุณ ถ้าเจอบอสจะทำยังไง”
“แล้วทำไมฉันต้องฟังแก”
เขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
“เป็นอะไรล่ะคุณ นอนไม่พอเหรอ”
ผมเลื่อนมือไปแตะข้างขมับของเขา แต่นายบ่ายหน้าหนีไปซะก่อน
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
ผมเลิกคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะพบว่ามีทั้งข้อความและสายโทรเข้านับสิบกว่าสาย ทั้งหมดเป็นของนาย
“เวลาทำงานผมปิดเสียง และวันนี้ที่คลับก็วุ่นๆ เลยไม่มีเวลาหยิบออกมาดู”
“ถ้ามีแล้วไม่ใช้ก็ปาทิ้งซะ”
“จะให้ปาโทรศัพท์ทิ้งทั้งที่มีรูปของควีน ผมคงทำไม่ลง” พูดจบผมก็รอปฏิกิริยาจากนาย เป็นไปตามที่คิดไว้ไม่มีผิด เขาหันมามองอย่างใคร่รู้ เก็บอาการแทบไม่อยู่
เป็นจุดอ่อนที่ยั่วง่ายจนน่าเศร้าซะจริงๆ
ในกระเป๋าของผมยังมีเศษกระดาษของควีน แต่...นายไม่ได้มาหาผมที่หน้าคลับ ไม่ขอนับรวมว่าอยู่ในเงื่อนไข
“ส่งมา”
“ผมจะส่งให้หลังได้แช่น้ำสบายๆ”
“ฉันไม่ได้มารับแก”
ผมรู้...เพราะเขายังจอดรถนิ่ง ตั้งใจมาหาเพื่อคุยเป็นการส่วนตัวแค่สั้นๆ เท่านั้น จากคำสบถเมื่อเช้าคงไม่ค่อยชอบใจกับนิสัยการนอนของผมที่พลิกตัวไปกอดเขาสักเท่าไหร่
“แต่ที่ห้องเช่าผมไม่มีอ่างน้ำ”
“อย่าทำตัวเรื่องมาก ฉันไม่สนุกกับแกด้วยหรอกนะ”
“งั้นถือว่าให้รางวัลผมแล้วกัน” ผมยิ้มน้อยๆ “ผมจะได้มีกำลังใจทำตามคำสั่งของคุณมากขึ้นยังไงล่ะ”
เขาไม่ตอบ แต่สุดท้ายก็ยอมออกรถแต่โดยดี
ความจริงยังมีวิธีพูดอีกมากที่จะได้ตามต้องการ โดยเฉพาะการข่มขู่
แต่นี่ยังไม่ใช่เวลาพยศ
เพราะผมต้องทำให้เขาตายใจ จนกระทั่งติดเบ็ด
แล้วค่อยกระตุกขึ้นมาทีเดียว
หลังผมนอนแช่น้ำอุ่นสมใจ ก็ได้เวลาส่งโทรศัพท์ให้นาย
รูปของควีนที่ถ่ายมานั้นทำให้เขาอมยิ้ม เพราะภาพของนิลกาฬที่ร่าเริงสดใส สามารถทำให้ใครต่อใครนึกเอ็นดูและอารมณ์ดีกันทั้งนั้น
“ถ้าเจอควีน คุณจะพูดอะไร” ผมถามอย่างนึกสงสัยจริงๆ “ขอความเห็นใจหรือขอคืนดี”
นายมองค้อนผมที่เดินพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวรอบเอว
“ยุ่งอะไร”
“ผมเป็นอัศวิน ครั้งก่อนก็ถูกบอสลงโทษที่ทำให้ควีนเจ็บตัว ถ้าครั้งนี้นัดให้คุณไปหาควีนแล้วทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมา ผมไม่ซวยเหรอ”
“ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ อีกครั้งหรอกน่า”
ที่แท้เขาก็รู้...ว่าการเรียกร้องความสนใจก่อนหน้านี้มันค่อนข้าง...อ่า...โง่เง่าไปสักนิด
“ฉันเคยรักเขา”
“แล้วตอนนี้ล่ะ” ผมมองอย่างไม่อยากเชื่อกับคำยืนยันนั้นสักเท่าไหร่
“คงจะเป็น...ความรู้สึกผิด...” นายนิ่งไปอึดใจหนึ่ง เหมือนตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดวกวนมากมายแค่ไหน
ผมเดินไปหยุดยืนข้างหน้านายที่นั่งก้มหน้าเล็กน้อย
“ควีนคงอยากให้คุณชดใช้โดยการตัดขาดมากกว่า ยิ่งคุณป้วนเปี้ยนรอบตัวควีน ก็ยิ่งยืนยันว่าอดีตของเขาเลวร้ายแค่ไหน”
นายแค่นหัวเราะเมื่อถูกเปรียบเป็นตัวร้ายกาจ
วูบหนึ่งเขาดูเศร้าสร้อย แต่วูบหนึ่งก็ช้อนตามมองผมด้วยรอยยิ้มเหยียด
“ฉันจะคุยกับนิลกาฬ ไม่ใช่จะคุยกับแก”
ผมยักไหล่ ยอมเลิกราแต่เพียงเท่านี้
“ผมหิว”
“ในตู้เย็นมีของสด” นายเอ่ยขณะเป็นฝ่ายเดินสวนผมเพื่อชำระร่างกายบ้าง “มองอะไร”
“ผมแค่คาดไม่ถึงว่าคุณจะทำอาหารกินเอง”
“คู่นอนฉันเป็นคนซื้อ เขาเข้ามาช่วงเย็นพอดี”
“วันนี้?”
“ใช่ วันนี้” นายยกยิ้ม “มีปัญหาอะไร”
ผมโคลงศีรษะ ถูกถามแบบนี้จะตอบอะไรได้นอกจากเลยตามเลย
“คุณจะกินด้วยรึเปล่า”
“ฉันจะนอน”
“ครับผม” ผมขานรับอย่างเอื่อยเฉื่อย ไม่ได้โศกสลดอะไรหรอก ก็แค่รู้สึกหน่วงๆ นิดหน่อย
หลังนายเข้าห้องน้ำไปแล้วผมก็เดินไปสวมชุดคลุมตัวเดียวกับเมื่อวาน ก่อนจะออกไปข้างนอกที่เป็นห้องนั่งเล่นซึ่งมีโซนครัวเล็กๆ อยู่ด้านใน เจอหมูหมักเหลือในแพคโฟมนิดหน่อย แล้วก็พวกผักสด เพราะขี้เกียจหุงข้าวผมเลยทำเป็นแกงจืดต้มผักใส่หมูใส่ไข่แบบง่ายๆ ตั้งใจให้ทานง่ายแบบคล่องคอ จะได้นอนหลับสบายไม่หนักท้องมากนัก
โชคดีที่เครื่องครัวในห้องของนายมีเครื่องปรุงครบถ้วน แต่เจ้าของห้องคงไม่รู้หรอกว่าใช้ทำอะไรได้บ้าง คนอย่างนายคงจะรอกินอย่างเดียว
เห็นแบบนี้แต่ผมทำอาหารค่อนข้างเก่งนะครับ อย่างน้อยก็สามารถทำแกงจืดธรรมดาที่ไม่น่าทานให้มีรสชาติขึ้นมาได้จากการลองผสมนู่นนี่ตามการคาดคะเนที่ให้สอนก็คงอธิบายไม่ถูก คงเพราะอาศัยอยู่ตัวคนเดียวในห้องเช่าแคบๆ ก็เลยต้องมีทักษะด้านนี้ติดตัวในการประหยัดค่าใช้จ่ายแบบไม่อนาถาเกินไปนัก
ตอนผมยกหม้อออกจากเตา นายก็อาบน้ำเสร็จและนั่งตรงโต๊ะกินข้าว มองมาโดยไม่ปิดบังความสงสัย
“แกงจืดต้มผักใส่หมูใส่ไข่” ผมอธิบายอย่างนึกขันเล็กๆ กับท่าทางอยากรู้อยากเห็น คงจะได้กลิ่นหอมเลยเดินตามออกมาละมั้ง “ลองชิมมั้ยคุณ”
“ไม่”
นายปฏิเสธทันทีที่ได้ยินชื่อเมนู
“อร่อยนะ”
“ทุกคนก็พูดแบบนี้” นายว่าอย่างไม่เชื่อถือ สงสัยบรรดาคู่นอนของเขาที่เคยโชว์ฝีมือ มากกว่าครึ่งจะไม่ผ่านเกณฑ์ของเขาสักเท่าไหร่
“อย่าหาว่าผมไม่ชวนแล้วกัน” ผมไม่ตื๊อต่อ แต่เทน้ำแกงใส่ถ้วยแล้วเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับนายที่สวมชุดนอนผ้าฝ้ายลายตารางแบบเดียวกับกล้วยหอมจอมซน แต่คนที่บอกว่าจะนอน กลับนั่งมองอยู่อย่างนั้นด้วยสายตากึ่งลังเล
ทิฐิสูงจริงๆเพื่อไม่ให้หักหน้านาย ผมเลยบ่นว่าทำมาเยอะเกินไป คงจะกินไม่หมด
“ไหนบอกว่าหิว”
“หิวคือหิว อิ่มคืออิ่ม ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหนนี่ครับ” ผมยิ้มบาง นายแอบหลบตานิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ลิ้มลองแกงจืดต้มผักใส่หมูใส่ไข่ที่แสนจะธรรมดาจนได้
คำแรกที่ได้ชิม เขาถึงกับลอบมองผมอย่างประหลาดใจ
แล้วกินจนหมดชาม
“อร่อยมั้ย”
“พอใช้ได้”
ปากแข็ง
ผมยังคงยิ้มนิดๆ ขณะเก็บชามไปล้างให้เรียบร้อย มั่นใจฝีมือตัวเองพอสมควรว่าการซดน้ำอุ่นๆ คล่องคอหลังแช่น้ำคลายความเมื่อยล้า คงจะทำให้รสชาติอร่อยขึ้นกว่าปกติสองเท่า
“จะนอนเลยมั้ยคุณ”
จึงไม่แปลกที่เขาจะอารมณ์ดี และว่าง่าย
“เอาสิ”
พอถึงเตียงนายก็ทำหน้าย่นคิ้วขมวดเหมือนไม่อยากจะกอดผมสักเท่าไหร่ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะต้องเป็นฝ่ายโดนทับซะเองจนอึดอัดขยับตัวไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร คืนนี้ผมจะยอมนอนนิ่งๆ ทำตัวดีไม่ละเมอก็แล้วกัน
เมื่อคืนน่ะเผลอไปหน่อย
แล้วก็เผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า
---------
น้องนิลมีบทด้วยยย คนในคลับจะมีโผล่ออกมาในเรื่องนี้ค่ะ แต่พูดถึงนิลแล้วสงสารพี่เอก พี่แกคงจะแพ้ทางน้องมากจริงๆ อย่างน้อยก็โดนพลิกแผนจนเลือดอาบมารอบนึง 5555
พี่เอก พ่อหนุ่มเพอร์เฟ็คแมน มีพี่เอกคนเดียวนี่ได้ครบเลยค่ะ พ่อบ้าน พ่อครัว พ่อทูนหัว และพ่อของลูก T0T
เพจนักเขียนที่หวั่นไหว อยากจะไปเป็นผ้าปูเตียงให้พี่เอก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
