ตอนที่ 5 : ทุบเกราะ
ซุปหัวหอมเป็นหมัน แต่เซ็กซ์สำหรับเราถือว่าราบรื่น
เพราะช่วงสายของวันต่อมานายยังคงนอนเป็นตายอยู่ข้างผม เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ผมตื่นแล้วยังเห็นเขาหลับตาพริ้มม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม พาดแขนไว้กับเอวของผมอย่างคุ้นชินกับการกอดใครสักคน
ผมค่อยๆ ยกแขนเขาออก ก่อนจะเดินไปอาบน้ำพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
ผมไม่ได้วางแผนล่วงหน้าตั้งแต่แรกหรอกนะ
ผมเพียงแค่ปรับไปตามสถานการณ์ที่ก็เท่านั้น ตอนไหนควรอ่อน ตอนไหนควรรุก อ้างอิงไปตามอารมณ์และความคิดเห็นของนาย
อ้อ แต่เรื่องให้อดนอนนั่นบอกเลยว่าจงใจ
ตั้งแต่วันแรกที่เหมือนพลาดท่าโดยไม่ตั้งใจ เขาก็คอยแต่กันท่าไม่ยอมให้ผมคลุกวงในมาตลอด ผมเลยต้องคอยดูว่าจะพอจับจังหวะตอนไหนได้บ้าง เพราะถ้าไม่ให้เขายินยอมเอง คนเย่อหยิ่งอย่างนายคงเกลียดขี้หน้าผมน่าดู เผลอๆ จะยกเลิกข้อตกลงซะด้วยซ้ำ
แต่ถ้าไม่ให้เขาจดจำสักหน่อยว่าสัมผัสของผมเป็นยังไง เรื่องราวก็ไม่คืบหน้าสักทีน่ะสิ
สรุปคือผมตั้งใจรวบหัวรวบหางเขาในวันใดวันหนึ่งอีกครั้งอยู่แล้ว ถุงยางก็เตรียมพร้อมเสมอ
พอเดินออกจากห้องน้ำผมก็คอยเก็บซากหลักฐานจากเมื่อวานให้เรียบร้อย พวกเราเริ่มจากห้องครัว ก่อนจะไล่มาตามทางเดินแล้วค่อยจบที่ห้องนอน เสื้อผ้าเลยกระจัดกระจาย เอ่อ...ถุงยางเองก็ด้วย พอนำทุกอย่างทิ้งถังขยะ ผมก็เดินไปหยิบถุงพลาสติกที่ทำทีว่าซื้อของมาทำอาหาร แต่ความจริงแล้วเเอบเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน พร้อมกับกางเกงนอนที่ไปซ่อนไว้ใต้ลิ้นชักในห้องน้ำ นายคงไม่เปิดหรอก มีแต่คู่นอนของเขาเท่านั้นที่หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวมาสวม ขณะที่ของนายน่ะเป็นผ้าเนื้อดี สั่งตัดพิเศษไม่คิดใช้ปนกัน
พอทุกอย่างลุล่วงตามตั้งใจผมก็เดินไปที่ห้องครัว มีดยังอยู่ที่เดิม ส่วนหัวหอมสีคล้ำลงหน่อยเพราะปลอกเปลือกทิ้งไว้นาน คงจะใช้ไม่ได้แล้ว ผมเลยเอาที่นายหั่นค้างไว้ทิ้ง แล้วนำที่เหลือมาล้างน้ำและเริ่มทำอาหารใหม่ ไม่ลืมเปิดหน้าต่างที่ปิดสนิทเมื่อคืนให้ลมเข้า เพราะจะช่วยให้ไม่แสบตา
มื้อเช้าจะให้มีแค่ซุปหัวหอมก็คงไม่เข้าที ผมเปิดตู้เย็นดูของเหลือ ก่อนจะทำไข่คนและทอดเบคอนเพิ่ม พอจัดจานล้างกระทะเรียบร้อยก็เข้าไปหานาย เขายังนอนก้นโด่งอยู่เลย
คงเพราะอดนอนมาหนึ่งคืน แถมเมื่อวานกว่าจะได้หลับก็...
"คุณ" ผมสะกิดนายที่พลิกตัวคิ้วขมวดเมื่อไร้ไออุ่นข้างกาย "คุณ ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ"
ตามประวัติ นายเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกที่ทำการค้ากับคนต่างชาติ เพราะสามารถแก้ไขตัวเลขได้อย่างเเนบเนียน รวมทั้งกินส่วนต่างด้านค่าเงินให้เข้ากระเป๋าตัวเองด้วย แต่สุดท้ายเขาก็ถูกเพื่อนสนิทหักหลัง นำหลักฐานโกงกินทั้งหมดฟ้องร้องทำเหมือนตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งที่ร่วมหัวจมท้ายมาด้วย นายแค้นมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยื้อคดีไปเรื่อยๆ และต้องขึ้นศาลในอีกไม่กี่สัปดาห์ นายไม่เคยพูดเรื่องนี้ แต่ผมรู้ว่าเขาคงจัดการได้
เพราะอะไรน่ะเหรอ หลักฐานเห็นอยู่ตำตา ว่าแม้ขาดรายได้หลักจากบริษัทนั้นไป นายก็ยังคงใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เขาไม่ได้ทำธุรกิจเดียวมาตลอดหลายปี เงินที่ได้มานั้นถูกนำไปลงทุนในหุ้น ในกองทุน และเร็วๆ นี้นายกำลังจะเปิดบริษัทใหม่ เขาถึงได้ดูวุ่นวายเพราะต้องติดต่อเซ็นสัญญา ทุกอย่างกำลังราบรื่น ส่วนบริษัทเดิมนั้น...ในเมื่อเขาไม่ได้ ก็ไม่คิดจะให้คนทรยศได้ครอบครองไปง่ายๆ
ในเมื่อเอาด้วยเล่ห์ไม่ได้ เขาก็เอาด้วยกล
ระหว่างยื้อคดี นายปล่อยข่าวเสียหายใส่บริษัทเดิมของตัวเอง ลดความน่าเชื่อถือ สร้างความร้าวฉานภายใน จนทำให้ชื่อเสียง
ของบริษัทที่เขาสร้างมามีแต่ความฟ่อนเฟะเละไม่เป็นท่า เรียกว่าสร้างมาด้วยมือ ขยี้ด้วยฝ่าเท้า
ซึ่งที่นายต้องทำ จึงมีแค่รอ...รอให้เพื่อนคนนั้นล้มละลาย ขณะที่เขานั่งบริหารบริษัทใหม่อย่างสบายอกสบายใจ แน่นอนว่านายไม่คิดจับธุรกิจเดิม ครั้งนี้เขาทำด้านอสังหาฯ สร้างบริษัทที่กรุงเทพ ต่างจากบริษัทเก่าที่ตั้งในต่างจังหวัด ไม่ได้เน้นหลายสาขา แต่เน้นที่ความมั่นคงและปักหลักระยะยาว
"กี่โมง..." นายพึมพำอ่อนเพลีย คงเพราะเหนื่อยล้าสะสม
"เที่ยงครึ่ง" ผมตอบ "วันนี้คุณไม่เข้างานเหรอ"
"ช่างเถอะ..." นายคงจะไม่ไหวจริงๆ เพราะเขาพลิกตัวหนีไม่คิดลืมตา "ฉันหยุด"
เป็นเจ้าของบริษัทก็ดีอย่างนี้ นึกอยากหยุดก็หยุด ไม่ต้องโทรแจ้งใคร
"ลุกมากินข้าวเถอะ ผมทำซุปหัวหอมเตรียมไว้แล้ว"
พอพูดถึง 'ซุป' นายที่โดน 'เซ็กซ์' จนเปลี้ยก็ลืมตามองผมด้วยสีหน้ากึ่งเคืองเหมือนเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
แต่จะด่าผมได้ยังไงล่ะ ตอนเขาบอกว่าเดี๋ยว ผมก็ยอมหยุดให้แต่โดยดี ฉะนั้นจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นถือว่าเป็นความผิดของผมไม่ได้หรอก หลักฐานอะไรก็เก็บกวาดเรียบร้อย ไม่มีอะไรหลงเหลือให้ระคายตา
"ผมช่วยมั้ย" ผมถามอย่างหวังดีเมื่อนายยันตัวลุกแบบทุลักทุเล เขาค่อนข้างพอใจที่บนตัวไม่เหลือรอยอะไร...ซะที่ไหนล่ะ ผมทำตราประทับไว้บนหลังของเขาเพียบ แต่นายคงไม่มีตาหลังไปเห็นเข้าหรอก เว้นแต่พวกคู่นอนเด็กๆ ซึ่งไม่กล้าปากมากอยู่แล้ว
"ไม่ต้อง" นายสบถอุบ "แกออกไปก่อน"
หันมาไล่ผมอีกแหน่ะ
"อายเหรอคุณ" ผมแกล้งแซว ได้รับคำตอบเป็นสายตาขวางๆ ที่ไม่คิดจะเล่นด้วย "ก็ได้ๆ...ถ้ามีอะไรเรียกผมแล้วกัน"
นายรอให้ผมเดินออกแล้วถึงค่อยพลิกตัวลงจากเตียง แน่นอนว่าเขาเปลือยเปล่า สะอาดสะอ้านไม่มีคราบคราวเปรอะเปื้อนให้เหนียวตัว นายเดินกุมสะโพก เหมือนจะได้ยินเสียงกระดูกลั่นนิดๆ ซะด้วยซ้ำ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่รู้ว่าผมแอบดู
พอได้ยินเสียงน้ำไหล ผมก็สบายใจที่จะกลับมาเตรียมโต๊ะอาหารด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นอีกสิบระดับ
ผมถือวิสาสะชงกาเเฟให้นาย เอสเพรสโซ่อย่างที่เคยสั่งแต่ไม่ได้ดื่ม คั่วเมล็ดกาแฟกลิ่นหอมจากเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ช่วยอำนวยความสะดวกเต็มพิกัด บดละเอียดแล้วใช้เเรงอัดน้ำร้อนไหลผ่านเพื่อความเข้มข้น ผมไม่ใช่คนชอบกินกาแฟเท่าไหร่ แต่ก็ศึกษาวิธีมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ
พอนายเดินออกมาในชุดสบายๆ แล้วทิ้งตัวนั่งบนโต๊ะ ผมก็หยิบจานและถ้วยซุปออกมาเสิร์ฟ
"กาแฟล่ะ" นายคงจะได้กลิ่นถึงถามหา คำแรกที่ลองชิมซุปถึงกับเบิกตากว้างเล็กน้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถูกใจอย่างจัง
"ยังร้อนอยู่ ไว้อุ่นกว่านี้ผมจะยกมาให้"
นายเหลือบมองผมอย่างประหลาดใจที่รู้เรื่องลิ้นแมวของเขาโดยไม่ต้องถาม จะว่าช่างสังเกตหรือเอาใจใส่ก็ถือเป็นเรื่องดีทั้งนั้น อย่างน้อยก็ทำให้สีหน้าบึ้งตึงเพราะโดนกระทำชำเราอย่างเต็มใจของนายผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
"คุณอยากกินอะไรเพิ่มมั้ย ในตู้เย็นมีไข่เหลือ อย่างไข่ลวกอีกสักฟอง"
"ไม่ต้อง" นายปฏิเสธ ไม่เห็นความหวังดีที่ผมกะจะโด๊ปร่างกายเขาเอาซะเลย "แกกินรึยัง"
"คุณห่วงผมเหรอ" ผมยิ้มนิดๆ
"ฉันไม่ชอบให้ใครจ้องเวลากินข้าว" นายเอ่ย "ไปยกของแกมา"
ออกปากเองขนาดนี้นับว่าพัฒนาในทางที่ดี โบราณที่เขาว่าเสน่ห์ปลายจวักคงจะเป็นเรื่องจริงสินะ ผมเดินเข้าไปยกส่วนของตัวเองออกมานั่งตรงข้ามกับนาย ไม่ลืมถือแก้วกาแฟของเขามาด้วย
"แกน่าจะเปิดร้านอาหารมากกว่าทำงานที่คลับ" นายออกความเห็นหลังลองดื่มกาแฟของผมแล้วพบว่ารสนุ่มละเอียด อุณหภูมิอุ่นร้อนกำลังดีไม่ลวกปาก กลิ่นหอมโชยดีกว่าร้านกาแฟข้างทางเป็นไหนๆ ถ้ามีครีมโปะหน้าด้วยคงจะสมบูรณ์แบบ "ไม่งั้นฉันคงเอ็นดูแกมากกว่านี้"
ผมว่าเขาคงหงุดหงิดเรื่องเวลาที่ไม่ตรงกัน ทำให้ต้องมานั่งถ่างตาคอยจนดึกดื่น เสียทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต
"ผมก็เปิดร้านอาหารอยู่นะ"
"ที่ไหน"
"ก็ที่ห้องคุณไง"
นายนิ่งไปครู่ใหญ่ คงไม่เคยเจอมุกจีบเสี่ยวๆ แบบนี้มาก่อน เอาน่า เจอเด็กเอ๊าะๆ อ้อนเอาใจมาเยอะแล้ว เจอนักเลงตัวโตๆ อย่างผมประจบบ้างจะเป็นไร
"สรุปวันนี้คุณจะหยุดรึเปล่า"
"ทำไมฉันต้องบอกแก"
"ผมว่าจะชวนคุณเข้าฟิตเนสสักหน่อย ดูคุณ...อืม...ช่วงนี้คงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่"
นายหน้าเสียไปเลย คนอายุเกินสี่สิบ จะมีอะไรน่ากังวลใจเท่าเรื่องรูปร่างที่เฟิร์มเหมือนสมัยหนุ่มๆ อีกล่ะ เพราะหมู่นี้เอาแต่เครียดเรื่องผม เรื่องควีน เขาเลยไม่ค่อยดูแลตัวเอง แต่ความจริง...เขาก็ไม่ได้อ้วนเผละมีส่วนเกินอะไรหรอก มาถึงขึ้นนี้พวกคุณๆ ก็คงเดาได้ ใช่ ผมแค่หาข้ออ้างที่จะใช้เวลาอยู่กับเขาเท่านั้น
เอาใจใส่ ช่างสังเกต แล้วจี้จุดอ่อนที่ทำให้ปฏิเสธไม่ได้ด้วยท่าทางแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
แล้วเหยื่อจะไปไหนเสีย
"วันนี้ฉันจะเข้าฟิตเนส"
"ผมไปด้วยได้มั้ย ผมว่างจนถึงช่วงเย็น"
ผมหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงควีน เพราะไม่อยากให้บรรยากาศสบายๆ นี้พังทลาย
"ที่ที่ฉันไปเข้าได้แต่สมาชิกเท่านั้น" นายยิ้มเหยียดอย่างสะใจที่ผมคงต้องเสนอตัวเก้อ
"ใช่ที่ xxx รึเปล่า" ผมพูดพลางหยิบบัตรสมาชิกออกมาจากกระเป๋า ที่นี่มีค่าใช้จ่ายรายเดือนสูงก็จริง แต่คนไม่ฟุ่มเฟือยอย่างผมมีเงินเก็บมากพอที่จะมาถมใช้กับที่นี่อย่างสบายๆ แต่คงต้องงดเรื่องอะไหล่รถไปสักระยะ
นายอึ้งตะลึง คาดไม่ถึงว่าผมจะ 'บังเอิญ' มี แต่ใครว่าเป็นเรื่องบังเอิญกันล่ะ ผมสืบประวัติของเขา รู้ทั้งที่อยู่ ทั้งเบอร์โทรศัพท์ รู้กระทั่งเลขทะเบียนจดบริษัทเปิดใหม่รวมทั้งรายละเอียดการฟ้องร้องในศาล ฉะนั้นกับแค่การสมัครสมาชิกล่วงหน้าเพื่อใช้สำหรับกรณีอย่างนี้ มีหรือผมจะไม่เตรียมไว้ก่อน
นับตั้งแต่นายเข้ามาหาผมที่คลับวันนั้น...ผมก็ค่อยๆ เหวี่ยงแหดักทางให้เข้ามาติดเบ็ดโดยไม่รู้ตัว
"งั้นก็ตามใจ"
นายน่ะมักให้รางวัลคู่นอนที่ทำตัวดีอยู่แล้ว
และหลังจากเรื่องน่าเศร้าเพราะควีนไม่อยากเจอหน้า ลึกๆ แล้วเขาก็คงอยากให้มีใครสักคนอยู่ข้างๆ
นี่ล่ะนะคนแก่ปากแข็ง
ฟิตเนสที่ประจำของนายตั้งอยู่ในตึกสูงล้อมด้วยกระจกทึบที่เห็นแค่คนข้างในเท่านั้น ผมไม่มีชุดใส่โดยเฉพาะ เลยสวมแค่เสื้อกล้ามสบายๆ และกางเกงขาสั้น ส่วนนายเป็นขาประจำอยู่แล้ว สวมเสื้อรัดกล้ามเนื้อแขนสั้นผ้าระบายความร้อนเนื้อดี กับกางเกงรัดรูปสามส่วน รองเท้าเองก็มีพร้อมเปลี่ยนเป็นผ้าใบ นายหิ้วกระเป๋าเล็กๆ มาด้วย เป็นพวกผ้าขนหนูและอุปกรณ์อาบน้ำ
ผมยืนรอนายอยู่หน้าห้องเปลี่ยนเสื้อ ตอนออกมาเขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนส่ายหน้าช้าๆ ไม่ว่าอะไร แต่ในใจคงแอบคิดว่าผมมีบัตรสมาชิกซะเปล่า ดันแต่งตัวเหมือนไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอย
นายเริ่มวอร์มร่างกาย ผมเองก็ยืนข้างๆ เขา คงเพราะนอนเต็มอิ่มนายเลยดูสดชื่นกว่าทุกวัน
"มาใกล้ฉันทำไม"
"ก็ผมไม่รู้จักใครนอกจากคุณนี่"
นายทำหน้าเหมือนอยากจะไล่ก็พูดไม่ออก ในเมื่อหลวมตัวกึ่งอนุญาตให้ตามมาแล้ว เขาก็ต้องทนให้ผมเกาะติดแบบนี้ล่ะนะ
แต่ผมเองก็ไม่ได้กระแซะเขาให้รำคาญใจ แต่เว้นระยะห่างที่เหมาะสม เหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่มาเล่นฟิตเนสด้วยกันมากกว่าคู่ขา
"นี่คุณ มาเล่นเครื่องนี้สิ"
หลังวอร์มร่างกายเสร็จพวกเราก็แยกย้ายไปตามเครื่องออกกำลังกายว่าใครจะเล่นเน้นที่ส่วนไหนเป็นพิเศษ ผมเน้นที่กล้ามเนื้อแขนและช่วงบ่า ปกติอยู่ห้องเช่าก็ยกดัมเบลบ่อยๆ เพราะต้องคอยลากลูกค้าไม่มีสติออกนอกร้าน ส่วนนายนั้นเอาแต่เน้นกล้ามเนื้อท้องตั้งแต่เข้ามา ไม่คิดว่าเขาจะเสียเซลฟ์ขนาดนี้
ผมเเนะเครื่อง Elliptical ให้เขา เป็นเครื่องลู่เดินกึ่งสเต็ปที่ให้ทำให้เหมือนกำลังเดินแบบก้าวเท้าสูงๆ โดยมีไม้จับสองข้างแบบคันโยกให้บิดตัวออกกำลัง มันเป็นเครื่องเน้นส่วนอื่นๆ และก็เน้นสะโพกเป็นพิเศษ อืม...ผมไม่ได้มีความนัยแอบแฝงหรอก
คงเพราะผมยืนรออยู่แล้ว เขาก็เลยตามมาเครื่องข้างๆ อย่างว่าง่ายเกินคาด
"คุณไม่มีเทรนเนอร์ส่วนตัวเหรอ" ผมชวนคุย
"ช่วงแรกฉันจ้างเทรนเนอร์" นายเอ่ยขณะตั้งค่าน้ำหนัก ดูชำนาญมากทีเดียว "แต่ช่วงหลังไม่จำเป็น...ลงน้ำหนักให้เต็มฝ่าเท้าสิ"
ผมแอบสะดุ้งเมื่อเขาให้คำแนะนำ หรือที่ตามมาเล่นด้วยจะเป็นเพราะทนเห็นผมใช้เครื่องออกกำลังกายผิดวิธีไม่ได้ ก็เลยตามมาทำให้ดูเป็นตัวอย่างกันนะ
"เหยียบลงให้สุด อย่าจับไม้สูง"
...ท่าจะใช่
"แกไม่เคยมาใช่มั้ย"
นายจับผิดผมสำเร็จ
"ผมเพิ่งสมัครสมาชิกเมื่อสามวันก่อน" ผมว่าอย่างสบายๆ ไม่ได้รู้สึกร้อนตัวอะไร "ถ้าไม่วางเงินล่วงหน้าสองปีก็จะไม่ออกบัตรวีไอพีให้ คงเพราะผมดูไม่น่าจะจ่ายไหว"
พูดจบก็หัวเราะอย่างไม่จริงจัง
"แล้วแกจ่ายไหว?"
นายถามกึ่งดูถูก แต่ผมรู้จักเขาดีพอที่จะรู้ว่า...เขาแค่กำลังสงสัยจริงๆ
"บอสเต็มที่กับลูกน้องเสมอ รวมทั้งเรื่องเงินเดือน" ผมยิ้มนิดๆ "แต่ความแตกต่างระหว่างคนรวยตั้งแต่เกิดกับคนเพิ่งมีเงินก็ต่างกันอยู่ดี"
"ก็จริง" นายตอบรับอย่างไม่ลังเล คงจะเดาได้แล้วว่าผมทำเรื่องไร้สาระพรรคนี้ไปทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะเข้าใกล้เขา
เหมือนทาสที่โง่งมเข้าไปอีก
นายคล้ายจะชอบใจ แต่ก็ไม่พอใจ ขัดแย้งระหว่างถูกเอาใจและการตามติดเกินพอดี
แต่ก็คงไม่มีคู่นอนตัวเล็กของเขาคนไหนที่จะตามมาออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อแบบนี้หรอก ส่วนใหญ่ยังต้องเรียนหนังสืออยู่ด้วยซ้ำ ยิ่งใกล้จะเปิดเทอมแบบนี้ คงกำลังเรียนพิเศษหัวโต
กลายเป็นว่าหลังจากนั้นนายแนะนำผมแทน ผมเองก็ว่าง่าย ไม่ได้โต้เถียงอะไรนอกจากรับฟังด้วยรอยยิ้มสบายๆ จนพวกเราเหงื่อโทรมทั้งตัวเลยแยกย้ายกันอาบน้ำ
ตอนออกมาผมไม่ได้ช่วยนายถือกระเป๋า แต่แย่งเอาผ้าขนหนูมาช่วยซับผม นายเหลือบมองนิ่งๆ ไม่ได้พูดขอบใจอะไร
ใกล้ตัวผมน่ะมีทั้งบอสทั้งแว่นที่รักความสะอาดสุดขีด เลยรู้ว่าพวกของเปียกน่ะสร้างความรำคาญกว่าของหนักเยอะ
"แกจะไปทำงานกี่โมง"
"ผมเข้างานหกโมง แต่ถ้าคุณว่าง ผมตั้งใจจะแวะทำอาหารเย็นที่ห้องคุณก่อน ไปสายสักสิบนาทีคงไม่เป็นไร"
นายเหลือบมองผมอีกครั้ง ไม่บอกก็รู้ว่าเขาเองก็คงอยากชิมอาหารคาวฝีมือผมนอกจากพวกซุปพวกแกงจืด
"แกทำอาหารอิตาเลี่ยนเป็นมั้ย"
"ขอแค่มีวัตถุดิบและวิธีทำผมก็ทำได้ทั้งนั้น"
"งั้นเเวะซื้อของก่อน"
"ผมขับให้มั้ย"
นี่เป็นการวัดใจ
ตอนขามานายเป็นคนขับรถ เขาชอบที่จะทำตัวเป็นเสี่ย แสดงความเป็นเจ้าของและเจ้านาย หวงของ และเย่อหยิ่ง แต่ตอนนี้นายกลับส่งกุญเเจรถให้ผมง่ายๆ เขาคงสำนึกได้ว่าตัวตนของเอกภพนั้นไม่ได้คิดทำตัวข่ม แม้จะเป็นฝ่ายทาบทับเขาใต้ร่าง แต่ก็ไม่ได้วางตัวกร่างเป็นสามี หรืออะไรก็ตามที่ควรจะเป็น
ผมลอบยิ้ม พอกระตุกเบ็ด ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น
นายเริ่มคุยกับผมเรื่องควีนน้อยลง หรืออาจเพราะยังไม่อยากแตะต้องบาดแผลที่ยังสดใหม่ แต่การที่เขาให้ความสนใจ สังเกตว่าผมใส่ใจเขาขนาดไหน ก็นับเป็นการเริ่มต้นที่ดีกว่าตอนแรกหลายเท่า
และเกินเลยจากข้อตกลงที่ตั้งไว้
นายบอกเมนูที่อยากทาน ปล่อยให้ผมลงไปซื้อของเองที่ซุปเปอร์ใกล้คอนโด แน่นอนว่าตอนขึ้นห้องเขาไม่แม้แต่จะช่วยถือ แต่เดินตรงไปนั่งรอที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่องานที่คั่งค้างเอาไว้
ผมหันหลังเข้าครัวโดยไม่ต้องรอคำสั่ง
ระหว่างเรามีคำพูดน้อยมาก มักเป็นผมมากกว่าที่ชวนคุย
"ผมไปแล้วนะ"
หลังทำกับข้าวและล้างกระทะให้เรียบร้อยโดยไม่ต้องบอก ผมก็ถอดผ้ากันเปื้อนและหันไปพูดกับนายที่แทบไม่สนใจผมเลย แต่ผมรู้...ว่าเขาแอบมองผมเป็นระยะด้วยความระแวง เพราะมีจังหวะหนึ่งที่นายยื่นหน้าเข้าใกล้ เหมือนจะยั่ว แต่ความจริงคือลองใจ
ผมมองดวงตาประกายระริกอย่างรอคอยของเขาแล้วได้แต่ลอบยิ้มอย่างเเนบเนียน เป็นฝ่ายดันตัวเขาออก แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายคงคิดว่าที่ผมว่าง่ายขนาดนี้เพราะหวังเซ็กซ์ แต่พอความคิดนั้นไม่เป็นผล ก็เลยยิ่งสงสัยว่าสรุปแล้วผมตั้งใจจะเป็นแค่คนรับใช้ให้เขาจริงๆ น่ะเหรอ
ฉะนั้นตอนผมบอกลาและเตรียมเดินออกจากห้อง นายจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น
"คืนนี้ถ้ามาหลังตีสี่อีก ก็ไม่ต้องมา"
ผมมองคนที่คลายความระวังตัวจนไม่เเทบไม่เหลือเกราะป้องกันใดๆ แล้วไม่ลืมกำชับครั้งสุดท้าย
"ผมทำของหวานไว้ในตู้เย็น ถ้าคุณหิวก็กินรองท้องแล้วกัน"
ภาพสุดท้ายตอนปิดประตู คือนายที่มองผมเหมือนตัวประหลาดของแท้
ไม่เอาน่า...ถ้าผมเป็นฝ่ายก้มหน้าไปจูบเขาตอนนั้น แล้วจัดการกินไปทั้งตัว คืนนี้จะได้คำเชิญน่ารักและปฏิกิริยาน่าตลกนั่นเหรอ
อดเปรี้ยวไว้กินหวานน่ะ คือคติประจำใจผมเลยล่ะ
----------
ทำขนาดนี้ ใครจะไม่หลงคะพี่เอก ตอบบบบบ!!!
อะแฮ่ม ขอโทษด้วยค่ะที่มาช้าหน่อย ช่วงนี้ไม่รู้ทำไม...จากงานว่างๆ ก็รุมเร้าเข้ามา ทำเอาเราแทบไม่มีเวลาเเต่งนิยายเลย ฉะนั้นอาจจะอัพช้า ไม่สม่ำเสมอเท่าตอนพี่คิงน้องนิลนะคะ เพราะโดยส่วนตัวแล้ว...พี่เอกแต่งยากกว่าน้องนิลสุดเฮฮาเยอะเลยค่ะ OTL
[ur=https://www.facebook.com/MajaYnaja/l]เพจนักเขียนที่ยอมเป็นกากหัวหอมในท้องเธอ[/url]
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259512 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก