ตอนที่ 11 : คิวปิดนิลกาฬ
หลังสงบสติอารมณ์ปั้นหน้าเหมือนไม่รู้สึกรู้สา ผมก็เข้าไปแตะไหล่ควีนที่พูดกับโทรศัพท์ซึ่งยังไม่ได้วางสาย แต่ไม่มีคนตอบรับ เพราะคนที่ว่ากำลังเสนอตัวเข้าหาถึงที่
“ควีนครับ...”
“อ้าว พี่เอก” ควีนหันมาทำหน้าเหรอหรา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างที่มองยังไงก็ไม่น่ายินดี “พี่อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย แล้วนายล่ะ”
ควีนชะโงกหน้ามองข้ามไหล่ หวังจะเห็นภาพผมกับนายเดินควงแขนลงมาด้วยกันแบบสวีทหวานจี๋จ๋า
“นายอยู่บนห้องครับ”
“อย่าบอกนะว่าพี่...” ควีนทำตาวาว กวาดสายตามองสภาพเปื่อยๆ ของผมแล้วคาดเดาถึงสาเหตุใต้ร่มผ้า อยากบอกชะมัดว่าอะไรก็ตามที่เขาคิดอยู่มันไม่มีทางเกิดขึ้นในชีวิตจริงของผมแน่ๆ ยิ่งในสถานการณ์ที่โคตรจะพังแบบนี้ด้วยแล้ว
“นายไม่สบายครับ และไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น”
“อ้อ...” สายตาควีนเปล่งประกายระยิบระยับกว่าเก่า ทำไมตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็ชวนคิดทั้งนั้นเลยวะ ยิ่งหน้าผากของควีนแทบจะเขียนอยู่แล้วว่าไอ้อาการไม่สบายของนายเนี่ย ต้องมาจากการฟีสเจอริ่งกับผมแน่ๆ ทั้งที่พวกเราเพิ่งทะเลาะกันเนี่ย
“เอาเป็นว่าผมรับน้ำใจควีนกับคนในคลับที่เป็นห่วง ขอโทษด้วยที่ไม่เปิดโทรศัพท์ แต่หลังจากนี้ผมจะอ่านข้อความบ่อยๆ ฉะนั้นไม่ต้องห่วงเลย นี่คือข้าวที่ควีนซื้อมาฝากสินะครับ เดี๋ยวผมเอาขึ้นไปเอง ขอบคุณครับควีน”
พูดจบผมก็คว้าถุงพลาสติกจากมือควีนแล้วดันหลังเขาให้ออกนอกคอนโดก่อนที่จะวุ่นวายมากไปกว่านี้
“กร ไปส่งควีนด้วยนะ”
“แน่อยู่แล้วพี่เอก ไม่งั้นบอสฆ่าผมตาย” กรพึมพำ ก่อนจะหันมาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “ว่าแต่พี่เอกไม่เป็นไรนะ หน้าพี่แดงก่ำเลย ไปโรงพยาบาลมั้ยพี่”
“ไม่เป็นไร” ผมรีบบอกปัด คิดในใจว่าวิธีที่ผมจะหายดีที่สุด คือการที่พวกเขาออกไปจากที่นี่ยังไงล่ะ!
“เดี๋ยวสิพี่เอก ผมมาถึงนี่แล้วจะให้ผมกลับไปเฉยๆ เหรอ” ควีนรีบเบี่ยงตัวหนีเมื่อเห็นว่าผมตั้งใจไล่เขาจริงจัง “พี่เอก พี่มีอะไรก็บอกผมมาตรงๆ ดีกว่า ผมช่วยพี่ได้นะ คิวปิดนิลกาฬยังจับคู่ให้เบอร์หนึ่งสำเร็จแล้วนะพี่!”
ไม่ว่าเปล่า ควีนยังหันไปตบไหล่กรที่แอบก้มหน้าพึมพำว่า ‘ก็ไม่ได้อยากให้ช่วยสักหน่อย’
ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม
แม้ควีนจะมีประสบการณ์มาแล้ว แต่กว่าจะลงเอยกันได้ ก็เล่นเอาแต่ละคู่หกคะเมนตีลังกาน่าดู
ผมไม่ขอเสี่ยงดีกว่า!
“ถ้าควีนเจอนายจะพูดอะไรกับเขาครับ” ผมถอนหายใจเฮือก รู้ดีว่าไม่อาจหาญฉุดกระชากลากแขนควีนที่ดื้อดึงสุดขีดโดยมีบิชอปแสนรู้ใจเป็นฝ่ายสนับสนุนอยู่ข้างๆ แน่ เลยตัดสินใจพาควีนมาคุยกันให้รู้เรื่องระหว่างไปซื้อยาแก้ไอให้นาย ได้ผล เพราะควีนที่ขืนตัวแทบตาย เดินตามผมในทันทีเหมือนลูกเจี๊ยบทั้งที่ความจริงแล้วเป็นนกนางพญา
“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ก็คงจะบอกให้เขาเลิกยุ่งกับผม แต่ตอนนี้คงจะถามว่าคิดยังไงกับอัศวินของคลับผมรึเปล่า...”
ปาระเบิดชัดๆ!!
“ควีนก็รู้ว่านายแคร์คุณมาก แล้วเขาจะ...” พูดแล้วผมก็กัดปาก เพราะกรมองระหว่างพวกเราด้วยสายตาสงสัยเต็มแก่ ลืมไปซะสนิทว่าอดีตของควีนนั้นมีแค่ผมกับบอสเท่านั้นที่รู้ และอาจจะรวมหมอบด้วยอีกคนเพราะเป็นเพื่อนสนิทบอสและเอ็นดูควีนยิ่งกว่าใคร “ผมหมายถึง เขาคงลืมคุณไม่ได้ง่ายๆ หรอกครับ”
“โธ่ พี่เอก พี่ก็รู้ว่าผมน่ะรู้จักนายดี๊ดี”
ทำไมต้องเสียงสูงด้วยครับควีน
“ฉะนั้นไอ้การที่พี่ได้นอนค้างกับนายสองต่อสองตั้งหลายคืนเนี่ยบ่งบอกแล้วว่านายมีใจไม่มากก็น้อยล่ะน่า! ยิ่งพี่กำลังป่วยเพราะช่วยนายจนไข้ขึ้นเจ็บตัวขนาดนี้ ต่อให้ไม่รักไม่ชอบ นายก็ต้องสนใจพี่บ้าง พี่เอกไม่รู้เหรอว่าตลอดมาไม่เคยมีใครเสียสละตัวขนาดนั้นให้นายเลยสักคน! นายก็แก่ปูนนี้แล้ว มีเหรอจะไม่หวั่นไหว!”
นี่ควีนกำลังช่วยผมด้วยการด่านายใช่มั้ยครับผมกุมขมับแล้วกุมขมับอีก และยิ่งประสาทเสียเมื่อกรช่วยพูดเสริม
“นั่นสิพี่เอก แม้ว่านายจะเคยทำไม่ดีกับคลับเอาไว้ แต่ในเมื่อพี่เอกที่ไม่เคยสนใจใครมาก่อนนึกชอบขนาดตามจีบ ผมเองก็อยากจะช่วยด้วยนะพี่”
“ว่าไงนะเบอร์หนึ่ง พี่เอกไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ!”
“ใช่ครับควีน ตลอดเวลาสี่ปีที่ทำงานมาด้วยกันพี่เอกไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย มาทำงานก่อนเวลาและกลับบ้านหลังเลิกงานทุกวัน แม้จะมีไปดื่มเหล้าบ้างก็ตามประสากลุ่มผู้ชายเฮฮา แต่ไม่เคยหิ้วสาวคนไหนเหมือนเก่งเลยนะพี่!”
...ผมเพิ่งรู้ว่าบิชอปประจำตัวควีนนี่ช่างล็อคคู่ได้อย่างพอเหมาะ พวกเขาสองคนเข้ากันได้อย่างกับกิ่งทองกับใบหยก...จน...ผมอยากวิ่งไปฟ้องบอสให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ฮู้ววว หนุ่มซิง”
“ผมไม่ซิงนะครับควีน”
“ฮู้วววว พี่เอกเสียซิงให้กับนาย”
ผมอยาก...อยากจะระเหิดหายไปจากตรงนี้เลย
โทษเถอะ ใครจะไปหิ้วคู่นอนต่อหน้าต่อตาคนในคลับกันล่ะ แถมผมเองก็ไม่ใช่คนต้องการเรื่องพรรคนั้นบ่อยๆ เลยไม่ค่อยอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ใช่ว่าจะเป็นหนุ่มบริสุทธิ์สดซิงยันอายุยี่สิบเจ็ดสักหน่อย ได้แต่คิดครับ เพราะถ้าพูดออกไปจะยิ่งไปกันใหญ่ ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าร้านขายยาโดยแสร้งทำเป็นหูดับไปซะ ตอบคำถามกับเภสัชไปพลางตั้งสติไปพลาง เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรควีนก็พร้อมจะโยงจับคู่ให้ตลอด
“ควีนครับ...ความจริงควีนเกลียดนายไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาจับคู่ให้ผมทำไม!”
สิ้นสุดความอดทน ผมที่รับเงินทอนเดินออกจากร้านด้วยขมับที่ปูดโปนเห็นเส้นเลือด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นทั้งควีนทั้งกรมองผมด้วยตากะพริบปริบๆ อย่างอึ้งทึ่งและตกตะลึง
“พี่เอกโกรธเหรอ”
ควีนหันไปถามกร
“น่าจะใช่มั้งครับ ผมเองก็ไม่เคยเห็นพี่เอกโกรธพอๆ กับที่พี่เอกไม่เคยหิ้วสาวคนไหนซะด้วยสิ”
กรหันไปตอบควีน คือ...พวกเขาควรจะหันมาถามผมมากกว่าคุยกันเองมั้ยครับ!
ผมสูดหายใจเข้าลึก เพิ่งรู้ตัวเอาตอนนี้ว่าการทะเลาะกับนายนั้นเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยไปเลยเมื่อเจอควีนแท็คทีมมากับบิชอป ความจริงเขาควรเปลี่ยนชื่อจากนิลกาฬ เป็นมหากาฬมากกว่า เมื่อก่อนกรออกจะเรียบร้อยให้ความเคารพผม มาดูตอนนี้สิ เสียเด็กชัดๆ!
“เบอร์หนึ่ง ไปไกลๆ ก่อนซิ”
ราวรู้ว่าโดนนินทา ควีนเลยสวมบทบาทจริงจังในทันที
“ควีนครับ ผมยอมทรยศพี่เอกเพื่อทำตามคำสั่งควีนทั้งที่ใจไม่อยากทำ แล้วควีนจะทิ้งผมไว้กลางทางแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
...ผมจะจดบัญชีแค้นกรเอาไว้ให้ขึ้นใจแน่นอน
“เออน่า อย่าเสือกให้มาก” ควีนโบกมือบอกปัด เพราะรอยยิ้มชักหายกรเลยจำใจถอยห่างทั้งที่ไม่อยากเลยสักนิด แต่ด้วยความเป็นบิชอป จึงฉีกยิ้มแบบเชื่อฟังคำสั่งอย่างดีจนเหมือนกระต่ายไร้พิษสง
ไอ้หมาจิ้งจอกผมไม่ได้เรียกกรแบบนี้มานาน แต่ครั้งนี้ขอสักทีเถอะ!
พอปราศจากคู่หูดูโอ้ ควีนกับผมก็ยืนคุยอย่างเคร่งเครียดอยู่ข้างถังขยะหน้าร้านขายยา
“ผมขอโทษแล้วกันที่เมื่อกี้คึกไปหน่อย” ควีนเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน การที่เขาได้รับการยอมรับให้คงตำแหน่งนี้ได้ทั้งที่เพิ่งเข้ามาในคลับไม่ถึงปี ก็เพราะการเข้าหาอย่างเป็นกันเอง และการวางตัวดีโดยรู้ลิมิตเสมอ แม้บอสจะค่อนข้างยอมควีน แต่เป็นตัวนิลกาฬเองที่เว้นระยะห่างไม่ให้ข่มอำนาจคะคานกันหรือก้าวก่ายใดๆ จนเสียระบบ “พี่ก็รู้ว่าผมรักสมาชิกทุกคนในคลับมากแค่ไหน เลยอดที่จะเห็นทุกคนมีความสุขไม่ได้ บอกตามตรงว่าตอนรู้ว่าพี่จีบนาย ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก็นะ...เมื่อก่อนนายทำกับผมไว้มาก แต่ผมเองก็ยอมรับว่าผมก็ทำกับนายไว้ไม่น้อย อีกอย่างตอนนี้ผมก็โคตรจะแฮปปี้ดีกับไอ้คิง ฉะนั้นเลยพอจะยอมวางอดีตลงได้แบบชิลๆ นิดนึง”
“ครับ”
ผมนึกคำตอบรับอื่นไม่ออกนอกจากคำนี้จริงๆ
“แล้วทีนี้นะพี่เอก เมื่อวานพี่เพิ่งมาบอกว่าทำตัวเป็นพระเอกช่วยเหลือนาย แล้วจู่ๆ ก็หายไปอยู่คอนโดนาย ผมก็เลยนึกว่าพี่ตกลงคบกับนายเรียบร้อยแล้ว ถึงได้รีบมาแสดงความยินดีไง อีกอย่างถ้านายรักกับพี่เอก เขาก็จะเลิกยุ่งเลิกตามผม ไม่ทำให้ไอ้คิงมันประสาทเสีย วินๆ ทั้งคู่ จริงมั้ยล่ะ”
...ก็จริง“แต่ดูจากที่พี่เอกแสดงออก ที่เงียบไปไม่ใช่ว่าเขิน น่าจะเพราะแผนล่มซะมากกว่า...”
ผมกึงกับจุก รู้สึกเหมือนโดนหมัดฮุกที่ลิ้นปี่อย่างจัง
“สรุปแล้ว...พี่เอกกับนายตอนนี้เป็นยังไงกันแน่ บอกผมให้ชัดๆ หน่อยได้มั้ยพี่”
ควีนสมเป็นควีนจริงๆ ในเวลาแค่ไม่กี่นาที เขาทำให้ผมทั้งกลัว ทั้งโกรธ ทั้งโมโห และจบท้ายด้วยการจำนน
ยอมใจกับคิวปิดนิลกาฬสักวันก็แล้วกัน“สำหรับผม...ผมยังไม่ได้รักนาย ผมแค่สนใจเขา และอยากเข้าใกล้ อยากทำความรู้จักให้มากขึ้น”
อย่างน้อยก็มากกว่าพวกเอกสารที่ตามสืบผ่านตัวอักษรทั้งหลายพวกนั้น
“ส่วนนายเอง...เขาก็ไม่ได้ชอบผม จนถึงตอนนี้เขาก็คงเห็นว่าผมเป็นของแปลกที่ทำตามคำสั่งได้ดี เรียกใช้ง่าย ไม่เรื่องมากจุกจิก อันที่จริงที่ผมยอมปกป้องเขาครั้งนี้เหมือนความสัมพันธ์ของเราจะดีขึ้น แต่เมื่อเช้า...เหมือนมันจะยิ่งแย่ลง”
“โธ่ พี่เอก ถ้าคนเราเจอหน้ากันแล้วปิ๊งรักปักอกปักใจหลงใหลจะเป็นจะตายกันหมด จะมีนิยายให้นั่งมโนทำไมล่ะพี่” ควีนทำหน้าเห็นอกเห็นใจ ตบไหล่ผมที่สูงกว่าแปะๆ “ผมน่ะรู้จักนายดี บอกเลยว่าตอนนี้เขาไม่ใช่แค่เห็นพี่เป็นของแปลกหรอก นายแบ่งอาณาเขตชัดเจนมาก และจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เกินกว่าที่เขากำหนดไว้ ฉะนั้นการที่พี่เข้าไปแล้วยังไม่ถูกนายขย้ำตาย แสดงว่าพี่มีหวัง”
“แต่เมื่อเช้านายก็เกือบขย้ำผมอยู่นะครับควีน” นึกแล้วก็โล่งใจชะมัดที่เขาป่วย ไม่งั้นผมคงไม่มีสิทธิ์กระทั่งยืนปรึกษากับควีนอยู่ข้างถังขยะแบบนี้ด้วยซ้ำ
“โอ๊ย พี่เอก นายก็จ้องจะหาเรื่องคนอื่นไปทั่วนั่นแหละ กับแค่ต่อปากต่อคำลงมือลงไม้น่ะธรรมดาจะตาย ผมบอกแล้วไงว่านายหวงอาณาเขตตัวเองมาก ฉะนั้นถ้าเขาคิดจะไม่เอาพี่แล้วจริงๆ นู่น พี่โดนเตะโด่งออกจากห้องแล้ว นายใจแข็งมากนะ เขาจะไม่ยอมผิดซ้ำสอง และจะไม่ให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สองทั้งนั้น ถ้ายังไม่โดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมา พี่เอกก็เข้าใจเถอะว่ายังไหวอยู่”
แล้วควีนก็ทำหน้าปุเลี่ยน
“แต่ผมอยากให้พี่เตรียมใจหน่อย นายเป็นคนหวงอาณาเขต หวงของ ไม่ยอมให้ใครเข้ามาและไม่ยอมให้ใครออกไป ถ้าพี่ทำสำเร็จขึ้นมา เผลอๆ จะโดนจับขังไม่ยอมให้ออกไปไหน"
ว่าแล้วควีนก็เงยหน้าป้องปากกระซิบเหมือนเป็นความลับ
“เพราะนายเป็นพวกที่ถ้ารักแล้วจะคลั่งรักแบบสุดๆ เลย”
ได้ยินแบบนี้ผมก็ชักใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
ผมหลุดยิ้มเย็น
“เพราะผมเอง...ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่”
ท้ายที่สุดควีนก็ยอมกลับเพราะบอสโทรมาตาม แถมยังขับรถมารับถึงที่อีกต่างหาก พอโดนทิ้งไว้กลางทางจริงๆ กรที่ยืนส่งควีนกับบอสก็เข้ามาขอโทษผมที่ลามปามเกินไป ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะอารมณ์เริ่มจะเย็นลงบ้างแล้ว และพอเข้าใจว่ากรคงจะโดนอิทธิฤทธิ์ของควีนทำเอาหลุดสัญาชาตญาณดิบ
ขนาดผมเองยังโดนล้วงจนหมดพุงเลยนี่ครับ
จะโทษว่าไม่สบายก็คงไม่ได้แล้ว เพราะตอนที่คุยกันสมองผมปลอดโปร่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนซะด้วยซ้ำ จากตอนแรกที่ความสัมพันธ์ของผมกับนายค่อนข้างเหมือนเมฆหมอกขมุกขมัวที่ยากจะจับต้องหรือเห็นรูปร่าง ตอนนี้ก็ชักมั่นใจในตัวเองมากขึ้น อย่างน้อย...ก็เรื่องที่ควีนรับประกันด้วยตัวเองว่าที่ผมทำไปนั้นไม่เสียเปล่าซะทีเดียว
อืม...พอตั้งหลักตั้งตัวใหม่ได้ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองก่อนหน้านี้แม่งโคตรทุเรศเลย นับตั้งแต่ผมโดนนายปลุกที่ห้องเมื่อคืน สภาพทางจิตใจของผมก็ไม่ค่อยจะพร้อมมาตลอด แล้วพอยิ่งสะสมหนัก เจอนายทำตัวดื้อ ทุกอย่างเลยยิ่งไปกันใหญ่ ไอ้ที่จะรั้งอยู่แล้วก็หลุดออกมาเพียบ แต่เมื่อได้ควีนช่วยเบิกเนตร ปัดๆ ห้วงอารมณ์ความคิดไร้สาระอันน่าหงุดหงิดออกไป เลยทำให้สมองเริ่มจะวิ่งฉิวขึ้นมาหลังติดๆ ขัดๆ โดนสกัดมาตลอด
ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นเพราะผมเดาอารมณ์นายที่ลากผมมาที่คอนโดไม่ถูกนั่นแหละ เขาเหมือนจะเป็นห่วง แต่ก็ดันทำเหมือนพาผมมาฆ่า แล้วจะไม่ให้ผมเป๋ได้ยังไงล่ะ
เอาล่ะนายเอกภพ ได้เวลาเก็บกวาดปัญหาแล้ว!ไม่ใช่ว่าผมหายดีแล้วหรอกนะครับ ผมก็ยังปวดหัวตุบๆ ปวดเนื้อเมื่อยตัวอยู่นั่นแหละ แต่ความรู้สึกมันแจ่มชัดกว่าเดิม และมีกำลังใจฮึกเหิมที่น่าลองกันอีกสักตั้ง
“แกตกท่อรึไง”
พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับคำพูดทักทายทันที นายหยิบผ้าที่ผมให้ไว้ขึ้นคลุมขณะทิ้งตัวนั่งหน้าบูดตรงโซฟา เปิดทีวีดูอย่างสบายใจเฉิบ
“คุณไม่พักผ่อนหน่อยเหรอ” ผมยิ้มหวาน มั่นใจว่าครั้งนี้ต้องทำได้น่ามองมากแน่นอน
นายถึงกับเลิกคิ้ว
“กลับมาเป็นคนแล้วเรอะ”
“งั้นก่อนหน้านั้นผมเป็นอะไร”
“ไอ้บ้า”
“...”
ผมยังคงยิ้ม แล้วหยิบยาแก้ไอให้นายเมื่อเขาเริ่มจะไอโขลกอีกครั้งยามเปิดปาก ไม่ลืมแกะโจ๊กที่ควีนซื้อมาให้กินรองท้องแบบคล่องคอ นายก็ยังเหมือนเดิม ทำหน้าพอใจเมื่อมีคนช่วยบริการให้อย่างดี ราวกับว่าที่ผมลงไปเจอควีนเป็นแค่ฝันไปอย่างนั้นล่ะ
พอดูเขานั่งกินอย่างว่าง่ายแบบนี้ หัวใจของผมก็รู้สึกอุ่นๆ อวลๆ อย่างบอกไม่พูด
ผมมีความสุข
อืม...ผมคิดว่าผมมีความสุขจริงๆ นะ ก่อนหน้านี้ที่รุกหน้าจีบนาย ก็มุ่งแต่จะตกเบ็ดจนไม่สนใจตัวเองเลยว่าคิดยังไงกับเขากันแน่ จะรักได้จริงๆ รึเปล่า จะเข้ากันได้แน่หรือ เฮ้อ...ผมก็นิสัยแย่แบบนี้ พออยากจะอยู่กับใครขึ้นมาก็หวังจะคว้ามาเป็นของตัวเอง ไม่สนใจวิธีการอะไรทั้งนั้น อย่างครั้งของท่านก็ถึงกับทำตัวไม่มีหลักลอยอยู่ตั้งหลายปี
นายเหมือนจะจับได้ถึงสายตาของผมที่แปลกไปถึงได้เงยมองด้วยสีหน้าสงสัยพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น เขาคงไม่ชอบให้ใครจ้องหน้าตรงๆ สักเท่าไหร่ มันเสียมารยาทมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ว่าผม
“อย่าคิดว่าฉันจะลืม”
แต่ทวงถามไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้แทนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเองก็ดูจะสงบลงหลังผมออกไปจูนสติอยู่ครู่ใหญ่
“แกเข้าหาฉันเพราะเป็นสายให้คลับรึเปล่า เอกภพ”
คราวนี้ผมไม่สะท้านกับท่าทางของเขาแล้ว
แต่ตอบกลับอย่างใจเย็นสมเป็นผมคนเดิม
“ถ้าผมเป็นสายให้บอสเพื่อกันคุณให้ออกห่างจากควีนจริงๆ ผมจะลงไปซื้อยา แกะโจ๊ก นั่งรินน้ำอยู่ตรงนี้ แล้วรอล้างจานให้คุณทำไม”
“...”
“ผมคงไม่ตกใจที่คุณล้มโครมจนรีบเข้ามาเปลี่ยนเสื้อ เช็ดพื้น ลงไปซื้อยาแล้วกลับขึ้นมาให้คุณถามย้ำอย่างนี้หรอก ถ้าผมเป็นสายจริงๆ ผมคงถือโอกาสนั้นหนีกลับคลับไปแล้ว” พูดไปผมก็พยักหน้ารับ นี่ไม่ใช่คำแก้ตัวสักนิด ทุกคำล้วนเป็นความจริง “ที่สำคัญ...”
ผมมองตานาย
“คุณเป็นคนเริ่มชวนผมก่อน และเป็นคนมาหาผมถึงที่คลับเอง ความจริงแล้วคุณต่างหากที่ใช้ผมเป็นสะพานไปหาควีน ลืมแล้วเหรอครับนาย...”
“งั้นเมื่อไหร่...แคก! ฉันจะได้เจอนิลกาฬสักทีล่ะ” นายกัดฟันถามเมื่อโดนย้อน เขาเองก็เกือบลืมไปแล้วว่าที่ยังยอมให้ผมพันแข้งพันขาอยู่อย่างนี้เพราะอะไร
“ตอนนี้ทั้งผมทั้งคุณยังไม่เหมาะจะเจอใครเท่าไหร่” ผมชี้ให้ดูสภาพโทรมๆ ของเราสองคน “แต่อาทิตย์หน้า ผมจะพาคุณไปเจอควีนแน่นอน”
ข้อเสนอนี้ควีนเป็นคนเสนอออกมาเองหลังผมเล่าทุกอย่างหมดเปลือก มาลองวัดกันสักตั้งว่าถ้าถูกควีนปฏิเสธอย่างเต็มปากเต็มคำแล้ว เขาจะไล่ผมเป็นหมูเป็นหมารึเปล่า
แต่ถ้ายังยอมให้ผมเข้ามาในห้องนี้...ยังตอบแชทผมอยู่...
‘พี่เอกก็เตรียมรุกครั้งใหญ่ได้เลย’ผมลอบยิ้มเย็นขณะขานตอบในใจ
รับทราบครับควีน นายคล้ายไม่ทันสังเกตรอยยิ้มมีเลศนัยของผม เขี่ยๆ โจ๊กในชามกินแค่ไม่กี่คำก็วางช้อน สีหน้ายังแฝงความยุ่งยากใจจนชวนหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
“ไปหยิบกระเป๋าฉันมา”
“ครับ?”
“ไปหย...แคก!”
“คุณกินน้ำก่อนนะ” ผมรีบรินน้ำอุ่นส่งให้นายที่ออกจะน่าสงสารไปสักหน่อยเพราะสำลักไอจนหน้าแดง แล้วหันไปรื้อถุงยาพ่นแก้เจ็บคอให้ด้วย พอเห็นนายอาการดีขึ้นก็เข้าไปหยิบกระเป๋าเงินของเขาในห้องนอน เขาไม่ค่อยกลัวคนแอบเปิดดูสักเท่าไหร่เพราะไม่ชอบเก็บเงินสด แต่บัตรเครดิตบอกเลยว่าเพียบ
นายตัดสินใจปิดปากเงียบเพราะกลัวไอจนเสียเรื่องอีก เขาเปิดกระเป๋า ก่อนจะคิ้วขมวดหนักขึ้นจนผมยิ่งกังวล
“นาย...”
“ตอบฉันมา” นายพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นไอแล้วโยนบัตรแข็งใบหนึ่งทิ้งบนโต๊ะด้วยแรงที่ไม่เบาจนเกือบไถลมาชนผมซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ ก่อนจะใจหายวาบเมื่อสังเกตบัตรใบนั้นชัดๆ
เวรล่ะกูความประมาทเป็นหนทางสู่ความตายชัดๆ ผมคิดว่าตัวเองตั้งหลักได้ดีแล้วแท้ๆ ที่ไหนได้...แม่งยังมึนอยู่นี่หว่า!
ผมได้แต่กลืนน้ำลาย ไม่กล้าสบตานายด้วยใจที่เต้นหนักด้วยความระทึกมากกว่ารักใคร่หลงใหล
“เมื่อกี้นายใช้คีย์การ์ด ‘จากไหน’ เข้าห้องฉัน เอกภพ”
ครับ บัตรแข็งบนโต๊ะ คือคีย์การ์ดเข้าห้องที่นายเก็บไว้ในกระเป๋าเงินไม่ห่างตัวและวางไว้บนเตียงนอน เขามีใบเดียวเท่านั้น และแน่นอนว่าไม่มีทางให้ใครที่ไหนทั้งสิ้น นายหวงแหนอาณาเขตตัวเองที่สุด แม้จะยอมลงให้ผมบ้าง แต่ถ้ารู้ว่าผมริอาจแอบเล่นทริคก็อปปี้คีย์การ์ดเขามา ต่อให้แก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น!
บรรยากาศปลอดโปร่งคล้ายมีฝนฟ้าคะนองกะทันหัน
พระเจ้าครับ ผมทำบาปหนามากหรือไง
ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีแล้วแท้ๆ!
--------
ทีละนิดทีละหน่อย พอดีจบสวยเลยรีบมาอัพพร้อมกับความซวยที่ยังไม่จบวันของพี่เอกค่ะ โธ่ พี่คะ แม้พี่จะจูนคำพูดมาดี แต่เหมือนสติจะยังไม่เต็มร้อยนะคะพี่ 5555 #คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด #พี่เอกไม่ใช่ของนาย #ของบ่าวต่างหาก
ปล.น้องนิลจะป่วนแค่ไหน แต่บทจะจริงจังทีไรก็เป็นการเป็นงานขั้นสุดนะเออ! #วาทะควีนคือที่สุด
เพจนักเขียนที่ยอมเป็นโสรยาให้พี่เอกกักขังตลอดชีวิต 
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259490 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก