ตอนที่ 14 : สมร
จากนั้นพวกเราก็มีเซ็กซ์ทุกวัน
สำหรับนาย...ถือว่าปกติ แต่สำหรับผม...ถือว่าต้องปรับตัว แต่จะทำไงได้ในเมื่อกลับห้องแล้วเจอเขานอนรอบนเตียงไอ้น้องชายก็ทรยศทุกที แถมนายดันไม่เคยปฏิเสธอีกต่างหาก แม้เราจะไปตรวจเลือดกันแล้ว...และปลอดภัยดี (ถ้าไม่นับเรื่องไขมัน+ค่าความดันของเขาเกินมาตรฐานตามประสาคนอายุเยอะละก็นะ ) ถึงอย่างนั้นนายก็ยังบังคับให้ผมเตรียมถุงยาง เขาบอกว่ามันสกปรก และทำความสะอาดยาก
สรุปแล้วเขาก็ยังไม่ยอมนั่นแหละ
“แกนี่มัน...” เสียงสบถตอนเช้าเริ่มเจือความหงุดหงิดน้อยลง แฝงความอ่อนอกอ่อนใจที่มาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก ผมลืมตาแป๋วมองนาย ดึงมือเขามากดจูบเบาๆ ผมเป็นตื่นง่ายมากครับถ้าร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ แถมยังตื่นเต็มตาไม่งัวเงียด้วย
พวกเราเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันที่หวานจุกอกอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมชอบนะ ก่อนหน้านี้ต้องเก็บกดอดทนมาตั้งนาน ได้ทำตามใจอยากแบบไม่ต้องกลั้นสักที จนบางครั้งรู้สึกเหมือนผมกำลังอ้อนนาย...ก็คงจะเป็นอย่างนั้น สเป็คผมชอบคนแก่กว่าคงเพราะตอนเด็กไม่เคยมีโอกาสได้ทำตัวอย่างนี้สักเท่าไหร่
นายเองก็คล้ายจะพอใจ แน่ล่ะ เขาชอบให้คนเอาอกเอาใจเสมอ
ผมยกมือออกอย่างรู้งานเมื่อนายขยับลงจากเตียง เขากระชับเสื้อคลุมก่อนจะเดินเซๆ กุมสะโพกไปจัดการธุระส่วนตัว เสียงประตูห้องน้ำปิดดังพร้อมกับผมที่ลุกขึ้นมาเดินเปลือยท่อนบน นับจากวันนั้นผมก็เก็บเสื้อผ้าใส่เป้มาทิ้งไว้ ไม่ถึงกับย้ายบ้านอะไรเพราะข้าวของเครื่องใช้ไม่ได้มีมากมาย แค่พามอเตอร์ไซค์คันโปรดมาเบียดที่จอดของนายด้วยก็เท่านั้น เสื้อคลุมสำหรับคู่นอนเลยถูกผมจัดการยัดไปไว้ใต้เตียงเรียบร้อยกันแสลงตา เชื่อว่านายคงไม่ลงทุนก้มลงไปหยิบเพราะปวดหลัง
ผมเสยเส้นผมที่ยุ่งกระเซิงก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารเช้าและชงกาแฟ ตอนนายเดินออกมาในชุดสูททุกอย่างก็พร้อมพอดี
“เอสเพรสโซสำหรับคุณ”
นายพยักหน้าอย่างชอบพอเมื่อผมบริการเหมือนเคย ที่ต่างจากเดิมคือผมนั่งกินกับเขาด้วยสภาพเพิ่งตื่นนั่นแหละ ชายวัยกลางคนสวมชุดทำงานเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า กับชายวัยยี่สิบตอนปลายที่สวมกางเกงบอลแค่ตัวเดียว มองยังไงก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว
นายเดินไปหยิบเอกสารมาทบทวนในเวลาเดียวกับที่ผมเก็บจานไปล้าง พอเดินออกมาอีกทีเขาก็เตรียมออกไปทำงานแล้ว
“ตอนเที่ยงคุณจะมามั้ย”
“วันนี้ไม่สะดวก” นายตอบ เขาคล้ายจะกระดากเล็กน้อยเมื่อผมยืนส่งโดยยกแขนเท้ากับกรอบประตูด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนอยู่บ้านตัวเอง แถมยังทำเป็นเป็นกิจวัตรประจำวันซะด้วยสิ
“ให้ผมไปรับมั้ย”
“ไม่ต้อง”
ถึงจะตกลงเรื่องความสัมพันธ์แล้ว แต่นายยังคงปกปิดเรื่องนี้ไว้ไม่อยากบอกใคร เขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้เดินคู่กันข้างนอกไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น ผมคิดว่าเขาคงห่วงภาพลักษณ์ตัวเอง ไม่อยากเป็นขี้ปากคนอื่น ซึ่งผมก็เห็นด้วย พวกเราเจอกัน อยู่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกันในห้องนี้ก็นับว่าเป็นส่วนตัวดี ผมไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก เพราะรู้ว่านายน่ะเป็นจอมเรื่องมาก
“แล้วผมจะรอ”
ผมอมยิ้มบอกลานายขณะที่เขาเพียงขานรับเสียงเบาแบบเก้อๆ ทั้งที่ควรจะชินได้แล้ว ปฏิกิริยาจากนายน่ารักจนผมต้องแอบหันไปกลั้นหัวเราะบ่อยๆ จนกระทั่งเห็นนายลงลิฟต์ถึงวางใจ ปิดประตูล็อคกลอนแล้วกลับไปนอนโดยไม่ลืมคลุมผ้าห่มปิดหัวจนมิด
ปกติแล้วผมจะตั้งปลุกอีกทีตอนสิบโมงครึ่งเพื่อเตรียมตัวทำอาหารเที่ยงให้นาย แต่ช่วงนี้บริษัทของเขาเพิ่งเปิดอย่างเป็นทางการ ทำให้มีงานวุ่นวายเข้ามาให้จัดการเพียบตามประสาพนักงานใหม่ที่ยังไม่รู้ระบบระเบียบมากพอ นายเลยต้องไปคอยคุมจนกว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง จากตอนแรกที่นอนก่ายกันจนถึงช่วงสาย บางวันก็อู้หยุดงานบ้าง นายจึงต้องขยันขันแข็งกลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว
ผมเลยได้นอนเต็มอิ่มไปถึงช่วงบ่าย
ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแจ้งเตือน มาจากนายที่บอกเมนูที่อยากกินในตอนเย็น เขาคงพอเดาได้ว่าผมจะตื่นเวลาประมาณนี้ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่านายรู้จักเอาใจใส่คนอื่นเหมือนกัน
หลังพิมพ์ตอบกลับและคุยต่ออีกสองสามประโยค ผมก็ลุกไปอาบน้ำจัดการตัวเองบ้าง เปลี่ยนจากกางเกงบอลเป็นกางเกงยีนและเสื้อกล้ามหนึ่งตัว ผมเอาเสื้อนอกสำหรับใส่ไปทำงานพาดไว้กับโซฟา ก่อนจะเดินไปดูตู้เย็นว่ามีอะไรเหลือบ้าง
ผมจดรายการของสดที่ต้องซื้อ รวมทั้งนับจำนวนถุงยางที่ต้องใช้ ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปจ่ายตลาดอย่างกับเป็นแม่บ้านยังไงยังงั้น ระหว่างทางผมแวะนั่งร้านกาแฟเพื่อสูบบุหรี่และอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลาไปเกือบชั่วโมง ก่อนจะขี่รถกลับคอนโดแล้วใช้คีย์การ์ดสำรองเข้าห้องนาย นั่งดูโทรทัศน์แก้เซ็งไปสักพักก็ได้เวลาสวมผ้ากันเปื้อนทำอาหาร
นายกลับมาตอนห้าโมงสิบนาที สีหน้าแฝงความอ่อนล้าและเหนื่อยหน่าย เขาไม่เคยพูดเรื่องบริษัทกับผมเลย เหมือนที่ผมไม่เคยเอ่ยถึงคลับยกเว้นเรื่องของควีนที่อาจยกมาเป็นหัวข้อถามไถ่บ้าง แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการจนน่าหึงหวงเท่าเมื่อก่อน
จบมื้อเย็นผมก็ล้างจานเรียบร้อย หยิบเสื้อคลุมตรงโซฟาพาดไหล่เตรียมตัวไปทำงาน แต่นายไม่มาส่งผมถึงหน้าประตูหรอก เป็นผมซะเองที่ต้องหันไปบอกลาเขา
“ผมไปแล้วนะ”
“อย่าโอ้เอ้ล่ะ”
เห็นท่าทางเคร่งเครียดนั่นแล้วผมก็เดินวกกลับไปจับคางเขาให้เงยขึ้นแล้วจูบหนักๆ บนริมฝีปาก อยากบอกว่ามีอะไรก็ปรึกษาผมได้ แต่เกรงว่าวีรกรรมเก่าก่อนของผมจะทำให้เขาแอบขยาด นายขมวดคิ้ว ไม่ทันจะอ้าปากด่าผมก็หนีออกจากห้องแล้ว แถมยังล็อคกลอนให้เสร็จสรรพ
รอยยิ้มของผมเลือนหายทันทีที่ประตูปิดลง
สถานะตอนนี้แม้จะไม่อาจเรียกว่าไม่ดี แต่ก็ไม่ถึงกับดี พวกเราเป็นคนพิเศษของกันและกัน ไม่ใช่คู่รัก หรือคนรักเวลาอยู่ในห้องแม้นายจะยอมอ่อนให้ผมหลายครั้ง เช่นเดียวกับที่ผมตามใจนาย พวกเรามีเซ็กซ์กัน พูดคุยกัน แต่ก็เป็นเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ
ในห้องนั้นอบอุ่นเหลือเกิน แต่เมื่อออกมาก็เหมือนเป็นโลกอีกใบที่หนาวเหน็บ พวกเราต่างมีชีวิตของตัวเองอย่างเป็นเอกเทศไม่คิดก้าวก่ายหรือล่วงล้ำ แม้จะอยู่ในข้อตกลงแต่แรก และต่างก็พอใจกับวิธีนั้น แต่เมื่อเดินออกมาผมกลับอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ทุกที
ไม่รู้ว่านายจะรู้สึกเหมือนกันรึเปล่า
ผมส่ายศีรษะช้าๆ ได้แต่บอกกับตัวเองว่าอย่าใจร้อน...นี่ก็ถือว่าคืบหน้ากว่าที่ผมคิดไว้มากโข รวมทั้งความรู้สึกในใจที่มากขึ้นทุกทีจนน่าตกใจ ไอ้นิสัยบูชารักนี่...พอสารภาพกับใครคนไหนเข้า ก็คล้ายจะลงหลักปักฐาน หลงหัวปักหัวปำเลยทีเดียว
อ้อ สมถุยลาออกแล้วนะครับ หลังออกจากโรงพยาบาลมันก็มาส่งจดหมายลาออกทันที ไม่ใช่ว่าพ่ายแพ้หมดมาดแบบสลบเหมือดคาคลับอย่างเดียวหรอก แต่มันไม่กล้าสู้หน้าผมเพราะเรื่องที่โรงพยาบาลต่างหาก
ถึงขนาดโดนควีนบอกว่าถ้าลาออกเร็วขนาดนี้ต้องจ่ายค่ารักษาเองมันยังยอมควักเลย
ก็ดีไป ผมไม่อยากให้คนรู้เรื่องผมกับนายวนเวียนในคลับเท่าไหร่ แค่ควีนคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่
“พี่เอกๆ พี่กับนายเป็นไงบ้างอ่ะ หลังจากวันนั้นที่คบกันแล้วก็ไม่ยอมเล่าให้ผมฟังเลยนะ ทั้งที่เป็นความดีความชอบของคิวปิดนิลกาฬแท้ๆ เชียว!”
ยังดีที่นายมีประวัติกับทางคลับ เวลาคุยเรื่องนี้ควีนเลยมักหาจังหวะที่เบี้ยคนอื่นไม่ทันได้ยิน ไม่งั้นผมคงโดนถามล้วงลึกไปถึงไหนต่อไหน
“ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะครับควีน”
การรับมือกับคนชอบเสือ---กับคนที่ชอบเสนอตัวแก้ปัญหาให้ชาวบ้านแล้ว คือการทำยังไงก็ได้ให้ทุกอย่างราบรื่นจนดูน่าเบื่อที่สุด
ควีนมองอย่างรู้ทันว่าผมแกล้งตอบไปอย่างนั้น แต่เมื่อง้างปากผมไม่ได้เพราะไม่มีข้อต่อรองใดๆ แล้วเขาก็ได้แต่ตัดใจ
...ซะที่ไหนล่ะ
“ดูนี่สิพี่ นายส่งไลน์มาหาผมด้วยล่ะ”
ควีนนี่นอกจากเสือกแล้วยังเสี้ยมอีกเหรอครับ
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่จงใจโบกไปมาหลอกล่อให้ติดกับแล้วเสมองไปอีกทาง ทำไมจะไม่รู้ว่านายแอบคุยกับควีนลับหลัง ผมน่ะแอบเช็คโทรศัพท์เขาทุกคืนหลังทำกิจกรรมบนเตียง บางครั้งก็เลยมีสะกิดขออีกยกตามระดับความหึงหวง
แต่นายกับควีนลดสถานะเหลือแค่คนรู้จักที่ถามไถ่ทั่วไปไม่ก็ชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ไม่นับว่าน่าเป็นห่วง
“ชิ พอพี่ไม่เผยช่องโหว่แล้วไม่สนุกเลย”
“ควีนไปจัดการคู่นั้นเถอะครับ” ผมพยักเพยิดไปทางชั้นสอง ตั้งใจโบ้ยความซวยให้เก่งเต็มที่ ควีนชักหน้าเซ็ง รายนี้ก็หวงแว่นเกินไปจนไม่ยอมจับคู่ดีๆ ให้ นับว่าไอ้เก่งทำบุญมาเยอะ
“ไว้ผมมีอารมณ์ก่อนแล้วกัน” ควีนเก็บโทรศัพท์ เหลือบมองผมนิดๆ อย่างมีความนัย “พี่เอกไม่ตอบ งั้นผมถามนายก็ได้”
“นายไม่พูดหรอก” ผมยิ้มนิดๆ รู้ดีว่านายไม่ใช่คนขี้อวด โดยเฉพาะกับอดีตคนรัก “ว่าแต่ควีนอยู่ตรงนี้...จะดีเหรอครับ”
“แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะ” ควีนหันมายักคิ้วให้ผมพลางเหลือบมองชั้นสองที่ตอนนี้มีชายชุดดำสวมแว่นคนหนึ่งยืนคุมอยู่หน้าประตูอย่างผิดแปลกจากสภาพแวดล้อมรอบด้านโดยสิ้นเชิง “ไอ้คิงมันเจรจาการค้า ผมไม่อยากยุ่ง”
ไม่ขอขยายความว่า ‘การค้า’ นั้นหมายถึงอะไร แต่ที่แน่ๆ คิงส์คลับของเราจะไม่ทำอะไรเกินตัวจนประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอย่างแน่นอน ผมเงยมองชั้นสอง เห็นไอ้เก่งกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะถูกรุกรานพื้นที่ ลูกค้ารายนี้ถือเป็นหน้าเป็นตาของคลับ เพราะเขามาจากตระกูลเก่าเก่าที่มีชื่อในแวดวงสังคม มักกู้ยืมเงินเพื่อไปลงทุน แม้เป็นเงินก้อนจำนวนไม่น้อย แต่ก็ได้รับกลับคืนทบต้นทบดอกอย่างคุ้มค่าหลายครั้งจนกลายเป็นลูกค้าประจำที่มักโผล่มาทุกสามถึงหกเดือน
ผมยืนเป็นเพื่อนควีน ก่อนจะสะดุดกับสายตาขวางๆ ของบอดี้การ์ดที่มองมาจากชั้นบน ผมรู้จักเขาดี หมอนี่เป็นมือขวาคนสำคัญที่มักมาพร้อมกับ “คุณนิด” ทุกครั้ง
ไม่นานการเจรจาก็จบลง “คุณนิด” เดินลงมาจากชั้นสองด้วยสีหน้าหงุดหงิดคล้ายไม่พอใจ เขาอายุพอๆ กับผม นั่นคือเฉียดยี่สิบตอนปลาย ผมน้ำตาลละเอียดไว้ยาวตามประสาผู้ชายเจ้าสำอางที่ไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น แต่ไฝเสน่ห์ตรงใต้ตาขวาก็ทำให้ใครหลายคนเหลือบมอง รูปร่างคุณนิดถือว่าสมบูรณ์แบบ แต่ด้วยสกุลจึงไม่มีใครกล้าล่วงเกิน ดูจากบอดี้การ์ดหน้าเข้มคนนั้นได้ เพราะเขาพกปืนมาด้วยแม้ว่าจะฝากไว้กับเบี้ยคนหนึ่งในคลับของเราก่อนเข้ามาก็ตาม
ดวงตาสีเขียวสอดส่องเหมือนพยายามหาบางอย่าง ผมรีบยืนบังควีน แม้ว่าจะถูกเห็นแล้วก็เถอะ แต่ควีนยังยกมือดันหลังผมให้ผละห่าง แล้วเดินเชิดหน้าออกมาเผชิญด้วยตัวเอง
วูบหนึ่งผมเห็นชายสองคนสบตากันพร้อมประกายไฟดังเปรี๊ยะ!
คุณนิดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายหลบตาอย่างหาได้ยาก เขาสบถอุบ กระทืบเท้าเสียงดังออกจากคลับพร้อมมือขวาร่างสูง
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า...คุณนิดน่ะมองควีน แต่ทำไม...สมรถึงมองผมด้วยสายตาเคียดแค้นกันล่ะ
ผมได้แต่เก็บความสงสัยไว้เพราะเมื่อลับหลังคนกลุ่มนั้น บรรยากาศในคลับที่คล้ายถูกหยุดเวลาไปครู่หนึ่งก็เต็มไปด้วยเสียงวิจารณ์ ไม่ว่าใครต้องรู้จักคุณนิด เขามักปรากฏตัวอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์และอินเตอร์เน็ตเสมอ ยิ่งถูกพูดถึงมากก็ยิ่งยินดี
“พี่เอก บอกผมตามตรงนะ ไอ้หมอนั่นเล็งคิงรึเปล่า”
ควีนสังหรณ์แม่นจนน่ากลัว
“...เขาพยายามจีบบอสอยู่หลายปีแต่ไม่สำเร็จ ไลฟ์สไตล์ต่างกันเกินไป บอสไม่ชอบการเป็นจุดเด่นหรือออกงานไร้สาระ”
“แล้วเคยนอนด้วยกันมั้ย”
ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง รู้สึกหนาวสันหลังวาบๆ
“...ไม่น่าจะเคยนะครับ”
“อ้อ” ควีนแค่ขานรับในลำคอ สีหน้านิ่งจนผมเผลอเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “อ้าว พี่เอก ทำไมยืนห่างขนาดนั้นล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
ค่อยยังชั่วตรงที่สีหน้าควีนเริ่มดีขึ้นแล้ว
“จริงสิพี่ ไอ้คนตัวสูงหน้าเข้มข้างๆ นั่นใคร”
“มือขวาของเขาครับ ชื่อสมร”
“เขาเป็นคู่ปรับพี่เหรอ”
“เปล่านะครับ” ผมได้แต่ตอบไปอย่างงุนงง
“แล้วทำไม...ถึงได้เหมือนอยากจะฆ่าพี่ขนาดนั้นล่ะ”
แม้จะอยู่ในอาการหึง แต่ควีนก็ยังเสือ---ช่างสังเกตจนน่าทึ่ง ผมนี่ไม่รู้จะพูดยังไงเลย!
ช่วงเวลาตีสาม หลังยืนส่งบอสกับควีนและสำรวจความเรียบร้อยแล้วผมก็เดินล้วงกระเป๋าข้างเดียวมาที่รถ แต่ไม่ทันได้ขึ้นคร่อมก็ได้กลิ่นแปลกๆ เข้าซะก่อน
ผมสำรวจที่มา ก่อนจะพบว่ามาจากตัวรถของผมเอง
ถังน้ำมันถูกเจาะ
ของเหลวค่อยๆ หยดจนเจิ่งนองกับพื้น บ่งบอกว่าถูกกระทำย่ำยีเป็นเวลานาน ด้วยความมืดขนาดนี้ถ้าไม่ทันสะกิดใจแล้วขับออกไปรับรองว่าเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ
แถมยังมีสิทธิ์ถึงชีวิตซะด้วย
ผมยืนมองมอเตอร์ไซค์สุดที่รักเงียบๆ ด้วยอารมณ์คุกรุ่น
ไม่ได้โกรธเรื่องเล่นงานถึงตาย แต่ว่า...
ใครมันกล้าทำร้ายลูกรักผมวะ!!ตีสี่ครึ่ง ผมเปิดประตูห้องนอน เจอกับนายที่นั่งรอบนเตียงเหมือนทุกวัน
เพราะไม่มีไออุ่นให้นอนกอด นายเลยสวมแว่น ( เขาสายตายาวน่ะ อย่าถามเชียวว่าเพราะอะไร ) นั่งทำเอกสาร พอเห็นผมเดินเข้ามาก็เริ่มเก็บของ ส่วนผมก็รีบอาบน้ำให้สะอาดถูกใจเขา
เสียแต่วันนี้ผมไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่
“เอก?” นายเรียกอย่างงุนงง คงเพราะเรามีเซ็กซ์มาตลอด ถุงยางเองก็พร้อมเพราะเพิ่งซื้อเพิ่มเมื่อเช้านี่เอง
“คุณรู้จักผู้ชายที่ชื่อสมรรึเปล่า”
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดว่าเรื่องในวันนี้เกี่ยวกับเขา
แน่ล่ะ คนอย่างเอกภพไม่เคยหาเรื่องใคร การชกต่อยในคลับก็เป็นไปตามกฎทั้งนั้น ผมรักสงบจะตาย แล้วจะมีใครอาฆาตแค้นถึงขนาดหมายชีวิตกันล่ะ
ความผิดปกติเพียงอย่างเดียวในชีวิตผมตอนนี้ก็คือนาย
ผมเลยคิดหาคำตอบอื่นไม่ได้จริงๆ
นายเบิกตากว้าง ขณะที่ผมคิดว่าจะต้องทายถูกแน่ๆ เขาก็ตบผมจนหน้าสะบัด
“แกมีกิ๊กเหรอไอ้เด็กเวร”
เฮ้ย! ผมว่ามันผิดประเด็นนะ!
“เดี๋ยวก่อนสินาย คุณเข้าใจผิดแล้ว”
“เข้าใจผิดอะไร เข้ามาถึงแกก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แทนที่จะมีอะไรกับฉันก็ถามถึงชื่อผู้ชายอีกคน ไม่ได้มีกิ๊กจะเรียกว่าอะไร”
ถ้าจะโทษ...คงต้องโทษชีวิตรักของนายที่ไม่เคยมีใครอยู่กับเขาอย่างซื่อสัตย์เลยสักครั้ง
“ใจเย็นๆ สิคุณ” ผมรวบมือเขาก่อนจะโดนทำร้ายร่างกายซ้ำสอง ขณะเดียวกันก็คอยมองเท้านายไว้ด้วย โดนตบไม่ว่าแต่โดนถีบหงายหลังบ่อยๆ นี่ไม่ไหวจริงๆ ครับ กระดูกจะเคล็ดซะให้ได้ “ผมไม่ได้มีกิ๊กสักหน่อย ผมไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้น คุณก็น่าจะรู้”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง พอออกจากห้องนี้แกอาจจะไปกับใครก็ได้!”
“แล้วคุณล่ะ” ผมชักโมโหขึ้นมาเหมือนกัน “คุณเองเวลาไปข้างนอกก็ไม่คิดจะบอกอะไรผมเลยสักครั้ง ทำอะไรลับหลังบ้างก็ไม่รู้”
“นี่แกสงสัยฉัน!?”
นายไม่เคยคิดเข้าข้างผมอย่างที่เข้าข้างตัวเองบ้างเลย
ผมมองสายตากราดเกรี้ยวนั่นแล้วก็พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เห็นกองไฟอยู่ข้างหน้าถ้ากระโจนลงไปก็มีแต่เสียกับเสีย อีกอย่าง นี่เป็นข้อตกลงแต่แรกของเรา ไม่ใช่เรื่องชวนทะเลาะเลย
“...ผมขอโทษ วันนี้ถังน้ำมันรถผมโดนเจาะ ก็เลยอารมณ์ไม่ดี”
นายที่กำลังจะตวาดออกมาหยุดกึกทันควัน
“อะไรนะ”
“วันนี้ผมกลับบ้านช้ากว่าปกติเพราะต้องโทรเรียกให้อู่มารับไปเปลี่ยนถังน้ำมันใหม่ถึงกลับมาได้ คุณไม่สงสัยเลยเหรอ”
“ฉันทำงานเพลินไปหน่อย และปกติแกก็ชอบกลับช้าไม่เป็นเวลาอยู่แล้ว ก็เลย...”
“ช่างเถอะครับ เอาเป็นว่าผมสงสัยว่าเป็นฝีมือคนที่ชื่อสมร ก็เลยมาถามคุณ แต่ถ้าไม่รู้จักก็แล้วไป” พูดจบผมก็โถมตัวลงไปกอดนาย “ผมเหนื่อยจัง...”
“อะไรของแก” นายพูดเสียงอ่อนทั้งที่ยังไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมลูบศีรษะผมเหมือนปลอบเด็ก วูบหนึ่ง ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา การกลับมาแล้วมีใครสักคนรอคอย แม้ไม่ต้องเข้าใจกันมาก แต่เพียงอยู่เคียงข้างกัน สัมผัสกันอย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว
คืนนั้นพวกเรานอนแตะมือ นายเลิกพยายามกอดผมเป็นหมอนข้างเหมือนที่ทำกับเด็กเอ๊าะๆ เพราะมีแต่ฝ่ายเขาที่เมื่อยขบเพราะเกร็งแขน ส่วนผมเอง...ก็รอเขาจนหลับสนิทแล้วค่อยพลิกตัวไปโอบแนบแน่น
นายครางอือเล็กน้อยจนผมคลายอ้อมแขนให้หลวมขึ้นจึงนอนต่อ เขาคงคร้านจะดิ้นหนีแล้วเหมือนกัน
ผมสูดกลิ่นกายของนาย ยังไม่รู้สึกง่วงนอนแม้แต่น้อย กลับกัน สมองของผมทำงานหนัก และเต็มไปด้วยความกังวล
เพิ่งแน่ใจก็ตอนนี้...ความสัมพันธ์ของผมกับนาย...ช่างคล้ายกับน้ำมัน ภายนอกดูสงบนิ่งราวสายน้ำไหลเอื่อย แต่หากมีประกายไฟเพียงเล็กน้อยก็พร้อมจะถูกจุดพรึ่บขึ้นมาทันที
ปัญหาไม่ใช่ว่าพวกเราใช้ชีวิตอย่างมีอิสระเกินไป
แต่เป็นเพราะนายไม่เชื่อใจผมเลย!
...มันคงเร็วไปจริงๆ
แม้ควีนจะช่วยเร่งปฏิกิริยาให้ แต่ก็เหมือนเป็นการมัดมือชกกลายๆ นายเริ่มใจอ่อนกับผม ยอมรับผม หรือกึ่งๆ จะหลงผม แต่ใช่ว่าจะยอมรับตัวเองที่เป็นแบบนี้ได้ หลายครั้งที่เขายังทำตัวไม่ถูก ยังไม่พร้อม และไม่เปิดใจมากพอ
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างประหม่า
นายเป็นเหมือนเหยื่อที่ติดเบ็ดแล้วก็จริง แต่เขาดันรู้ทันจนต้องรีบกระตุกขึ้นมาก่อนถึงเวลา แม้จะจับตัวได้ แต่สุดท้ายแล้วก็มีรอยแผลติดตัวมาด้วย ผมต้องทำยังไงถึงจะให้เขาไม่หันไปสนใจรอยแผลนั้นนะ
แล้วยัง...
ผมหรี่ตา เชื่อว่ายังไงไอ้สมรก็ต้องเกี่ยวข้องกับนาย
สงสัยต้องใช้สายสืบอีกครั้งซะแล้วสิ
----
อย่าตกใจทำไมเก่งกับแว่นยังไม่คบกัน นี่เป็นเหตุการณ์ก่อนไปทะเลนะคะ
เพราะตอนจบเรื่องคิงส์คลับคือทุกคู่สมหวังหมดแล้ว รวมทั้งพี่เอกกับนายด้วย
อนึ่ง นายสมรนี้เป็นตัวประกอบกิตติมาศักดิ์ค่ะ ส่วนที่เป็นตัวประกอบอะไรทำไมไม่มีคำว่าสม? เอาล่ะมาลองแยกส่วนประกอบชื่อกันนะคะ สม+ร เป็นอันรู้กันนะ!! จุ๊ๆ #ตัวประกอบขั้นแอดวานซ์
สุดท้ายนี้...สำคัญมาก อยากวอนให้ช่วยคิดนามสกุลคุณนิดทีค่ะ ขอแบบดูดีมีสกุลสมเป็นตระกูลเก่ามากผู้ดี คือเราคิดได้แต่แบบพวกไม่มีสกุลอ่ะค่ะ ตอนหน้าต้องใช้แล้ว ทำไงดี ฮือ
เพจนักเขียนที่มีทักษะการตั้งชื่อต่ำเรี่ยเท่าแมงกุดจี่
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259533 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก