ตอนที่ 15 : ฉากหน้า
ผมพลาดแล้ว!
พลาดที่ไม่สืบเรื่องครอบครัวของนายให้ดี!
เรื่องเป็นอย่างนี้ครับ...ตามประวัติที่เคยอ่านระบุแค่ว่าครอบครัวของนายหย่าขาดจากกัน นายย้ายออกมาอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ตั้งแต่อายุสิบแปด แม่ของนายเป็นคนมีฐานะดีและครอบครองที่ดินในจังหวัดจำนวนมากเลยไม่ขัดสน เธอเสียชีวิตตอนนายไปเรียนต่างประเทศ เมื่อกลับมาเขาจึงขายที่บางส่วนเพื่อหาทุนและสร้างบริษัทหุ้นกับสมยศขึ้นมา
นั่นคือสิ่งที่ผมรู้
แต่ในความเป็นจริงแล้ว...ครอบครัวทางพ่อของนายมีนามสกุลเดียวกับคุณนิด!
นามสกุล ‘อัครมหาเลิศสกุล!’
ผมชักเข้าใจนิสัยติดจะหยิ่งของเขาขึ้นมาทันที
แต่เขากับคุณนิดไม่ใช่พี่น้องกัน เป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องเท่านั้น
สาเหตุการหย่าขาดก็มาจากเรื่องผัวๆ เมียๆ พ่อของนายมีเมียน้อย หรือก็คือแม่คุณนิด แถมไม่ได้เพิ่งมีตอนหย่าขาด พ่อของเขาถึงขนาดมาพาเมียน้อยมาอยู่บ้านนับตั้งแต่นายอายุได้ห้าขวบ!
อืม...เขาอดทนมาถึงอายุสิบแปดได้นับว่านานกว่าที่ผมคิดไว้ หรือไม่แม่ของนายก็รอจนกว่าเขาจะบรรลุนิติภาวะจึงตัดสินใจหย่าขาดอย่างถาวร
แต่ที่น่าตะลึงกว่า คือครอบครัวของคุณนิดนั้นเป็นเพียงตระกูลเคลือบทองเท่านั้น! ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่หรูหรา ท่ามกลางงานสังคมที่ขยันออกหน้าสื่อ แท้จริงแล้วเงินทองกลับร่อยหรอจนน่าเป็นห่วง!!
ยิ่งสืบรู้ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าการแสดงออกภายนอกช่างหลอกตาคนจริงๆ ตระกูลของคุณนิดมีหนี้สินติดพันจนนับไม่ถ้วน ทั้งหมดมาจากการกู้ยืมเพื่อมาหมุนใช้จนยิ่งพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ คิงส์คลับเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมรีบโทรหาแว่น สอบถามถึงตัวเลขแต่ละครั้งที่คุณนิดกู้จากบอส พบว่ามันมากขึ้นทุกครั้งอย่างที่คาดเอาไว้ คุณนิดก็ช่างกล้า เขาใช้วิธีการกู้จากเจ้าหนึ่งไปโปะอีกเจ้าหนึ่ง เมื่อต้องทบดอกเบี้ยจากเงินต้นไปด้วยจำนวนจึงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเขาจ่ายครบตรงเวลาทุกครั้ง จึงไม่เคยมีใครคิดสงสัย ทั้งที่ความจริงแล้วมันคือทริคโยกย้ายง่ายๆ โดยที่เจ้าตัวไม่จำเป็นต้องมีเงินเลยสักบาทเดียว!
รายชื่อคลับใต้ดินที่คุณนิดไปเยือนนั้นมีไม่ต่ำกว่าสิบ การที่ขยันออกงานโผล่หน้าขึ้นสื่อบ่อยๆ ก็เพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้ภาพลักษณ์ดูดีในสายตาคนอื่นนั่นเอง ช่างกล้าเล่นกับอันตรายโดยแท้
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังหยิบยืมเงินจากเพื่อนสนิทหรือไฮโซบางท่านโดยอ้างว่ามาร่วมทุน แล้วแสร้งทำเป็นขาดทุนถูกโกงยับเยิน ด้วยใบหน้าดูดีและสกุลที่ค้ำคอ ทำให้ไม่มีใครกล้าติดใจ ทั้งที่เขานำเงินส่วนนั้นมาหมุนใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอย่างแนบเนียน
นี่มันนักต้มตุ๋นในคราบผู้ดีชัดๆ!
“แกทำอะไร”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อนายเข้ามาในห้องโดยไม่ทันรู้ตัว ทั้งที่เมื่อเช้าบอกว่าจะไม่กลับมากินข้าวตอนเที่ยง ผมเลยปิดห้องนั่งวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้จากสายสืบ แต่จู่ๆ เขากลับเปิดประตูพรวด จะแอบก็แอบไม่ทันแล้ว
ผมได้แต่ยิ้มแห้งเมื่อนายเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาส่องประกายวาวขึ้นทุกครั้งเมื่อเห็นเนื้อความในเอกสารที่กระจัดกระจายเต็มเตียง ครั้งแรกเขาอ้าปากจะด่าผมที่ทำห้องรก แต่สุดท้ายก็ยืนกอดอก ยืนขวางทางหนีตรงประตู แล้วจ้องเขม็งแยกเขี้ยวด้วยสีหน้าที่ผมกลัวแสนกลัวว่าจะกัดกินผมยันกระดูก
“อธิบายมา”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคุณ“ ผมพยายามทำหน้าให้ดูน่าสงสาร “เมื่อวานเกิดเรื่องผมก็เลยลองสืบดูเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะรื้อประวัติครอบครัวของคุณหรอกนะ”
“นั่นไม่ใช่ครอบครัวฉัน!”
“โอเคครับ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อน” ผมบอกเพราะเห็นเขาหน้าซีด ไม่วายโกรธจัดจนความดันขึ้น คบคนมีอายุต้องทำใจร่มๆ เข้าไว้ “จำได้มั้ยว่าผมถามถึงสมร หมอนั่นคือมือขวาของคุณนิด ทีนี้เข้าใจรึยังว่าทำไมผมถึงสืบเรื่องนี้”
นายนิ่งไป เขาคล้ายยังจับใจความไม่ได้ว่าแล้วสมรมาเกี่ยวกับผมได้ยังไง
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เอ้า ก็ไอ้เอกสารพวกนี้มีแต่เรื่องเน่าเฟะในตระกูลคุณนิดทั้งนั้น ผมยังไม่เห็นความเชื่อมโยงใดๆ เลยนอกจากคุณนิดและนายเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน และพวกเขาต่างก็เกลียดกันมาก ไม่เคยติดต่อข้องแวะเลยสักครั้งเดียว เรียกว่าทำเป็นเหมือนอยู่คนละโลกยังได้เลย
“ฉันตัดขาดกับไอ้ครอบครัวบ้าๆ บอๆ นั่นไปนานแล้ว ไม่มีทางที่จะหวนกลับมาเจอกันได้อีก แกไปเหยียบตาปลาไอ้เด็กนั่นน่ะสิมันถึงได้จองล้างจองผลาญให้คนมาตามเก็บ สมน้ำหน้า”
แม้นายจะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็เลิกตั้งป้อมตรงประตู เปลี่ยนใจมายืนข้างๆ ผมพลางมองเอกสารด้วยสายตาขยะแขยง
คนแก่อะไรปากจัดแต่น่ารักซะไม่มี
ผมตบตักตัวเองแปะๆ อย่างคาดหวัง ปรากฏนายย้ายสายตาที่ใช้มองเอกสารพวกนั้นมามองผมแทน
“แกคิดว่าฉันอายุสามขวบรึไ...เอก!”
เขาผิดเองนะทื่มายืนในระยะที่ผมคว้าเอวจับมานั่งตักได้อย่างพอดิบพอดี นายยันหน้าอกผมไว้ ไม่ยอมนั่งเต็มก้น ผมเลยกัดปากที่กำลังโวยวายของเขาไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ กัดไปกัดมากลายเป็นจูบได้ยังไงก็ไม่รู้
...แล้วก็กลายเป็นจับเขากดบนเตียงโดยที่ตัวเองคร่อมทับทั้งที่สวมกางเกงนอนแค่ตัวเดียวได้ยังไงก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน
จริงสิ เมื่อคืนเราไม่ได้ทำกัน มิน่าล่ะถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเอาซะเลย ผมมองนาฬิกาตรงเพดานอย่างชั่งใจ เหลืออีกเกือบสี่สิบนาทีก่อนนายจะกลับบริษัท แต่เขาเล่นมาโดยไม่บอกผมเลยไม่ได้ทำอาหารเตรียมไว้ให้ ฉะนั้นเราคงต้องสั่งอะไรขึ้นมากินแทนเพื่อความรวดเร็ว ให้เต็มที่ก็สิบห้านาที บวกกับเวลาทานอาหารอีกสิบห้านาที เท่ากับว่าผมมีเวลาเล่นจ้ำจี้กับเขาแค่สิบนาทีเท่านั้น
เหลือเฟือ
“เดี๋ยว...ฉันไม่ได้กลับมาทำแบบนี้กับแก”
นายพยายามดันอกผมอย่างขัดขืน แต่สีหน้ายังเคลิ้มจากรสจูบอยู่เลย เขาน่ะอารมณ์ไวกับเรื่องอย่างว่ากว่าผมสักสามเท่าได้ แถมพอได้ผมปรนเปรอพาขึ้นสวรรค์ทุกคืนจากที่ยังขัดๆ เรื่องโดนทำประตูหลังก็กลายเป็นติดใจ ว่ากันตรงๆ แล้วในสายสัมพันธ์ที่เหมือนคาบเส้นระหว่างจะรุ่งจะร่วง ก็มีเรื่องเซ็กซ์เนี่ยล่ะที่พวกเราไม่เคยทะเลาะกันเลย
ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเราใช้ร่างกายมากกว่าสมอง ก็เลยไม่มีปัจจัยอื่นเข้ามาให้หงุดหงิดรำคาญใจ อย่างที่ผมกำลังปอกลอกนายอยู่ในตอนนี้ อืม...รีบไปหน่อยจนเสื้อสูทยับ สงสัยต้องให้เขาเปลี่ยนชุดใหม่ไปทำงานซะแล้ว
“เดี๋ยวก่อนเอก แกจะ...”
ไหนๆ ก็ต้องเปลี่ยนชุดผมเลยไม่ต้องกลัวเลอะอีก จัดการถลกกางเกงเขาออกแล้วหยิบถุงยางมาสวมโดยที่นายยังใส่เสื้อเชิ้ตและผูกเนคไท เห็นแล้วรู้สึกเหมือนหน้ามืดตาลาย ทำไมเซ็กซี่กว่าแก้ผ้าอีกวะเนี่ย
“แกจะรีบไปไหน” นายมองผมตาถลนเมื่อโดนจับแยกขาอย่างรวดเร็ว ปกติพวกเราเนื้อชนเนื้อตลอดเลยไม่ชิน
“ก็ต้องทำเวลานี่”
“อะไรนะ”
“ไหนคุณบอกว่าจะไม่มากินข้าวเที่ยงกับผมไง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อน้ำเสียงเขาเริ่มแข็ง นายไม่ชอบให้ผมทำเหมือนวางแผนจัดการทุกอย่างให้หมด โดยเฉพาะเรื่องตารางเวลาของเขา มันเป็นการจุ้นจ้านและถือสิทธิ์มากเกินไป
“ก็ฉัน...อ๊ะ...คิดว่าจะมีเด็กบางคนงอน อื้อ...เบาหน่อย ฉันต้องไปทำงานต่อ”
ผมที่เกือบใส่ไปเต็มหน่วงถึงกับชะงัก ใครใช้ให้เขาเวลานอนหงายจนเสื้อเชิ้ตร่นขึ้นมาถึงพุงเซ็กซี่บาดตาบาดใจขนาดนี้ล่ะ ตอนกลางคืนพวกเราจะกอดก่ายตะแคงแยงยังไงก็ได้ แต่ในตอนนี้ผมต้องคำนวณถึงสุขภาพและการเดินเหินของผู้มีอายุด้วย
“ห่วงผมเหรอคุณ” ผมถามยิ้มๆ
“ใครจะไปห่วงแกลง”
ผมฟังแล้วยิ่งอารมณ์ดี คนปากร้ายอย่างนายถ้าจับเคล็ดได้อะไรๆ ก็รื่นหูไปหมด
“อ๊ะ...อา อี๊”
ผมเอาหมอนมารองสะโพกเขาก่อนจะเดินเครื่องหนักถี่ๆ ที่ต้องยั้งใจไว้ตลอดว่าอย่าแรงเกินไป นายกระชากผมเข้าไปจูบ เขาไม่ค่อยชอบครางเสียงดังเพราะขี้อาย ครับ คนของผมนอกจากจะปากเสีย ท่ามาก แล้วยังขี้อายในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกด้วย เวลาทำกันไม่กัดหมอนก็กัดแขนผม ไม่กัดปากก็จูบปากผม แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมครางออกมาดังๆ สักที
เสร็จไปหนึ่งยกผมเปลี่ยนถุงยางก่อนจะดึงแขนนายให้ขึ้นมานั่งบนตัก แน่นอนว่าเขาดันไหล่ผมทำหน้าเอาเรื่องแบบไม่ยอมขย่มแน่ๆ นายชอบให้คนอื่นเอาใจแต่ไม่ชอบทำให้ใครทั้งนั้น ผมยิ้มหวาน คลี่ยิ้มในระยะประชิดก่อนจะโอบสะโพกเขาแล้วจัดการท่านั่งดีๆ ก่อนจะยกตัวเองเสยเข้าไป
“อ๊ะ...” นายสะดุ้งโหยง กัดปากทำหน้าซาบซ่านจนผมแทบอดใจไม่ไหว นี่อุตส่าห์เลือกท่าที่ทำได้ช้าๆ ไม่กินแรงเขามากแล้วแท้ๆ เชียว แต่กลายเป็นว่าคอขาวๆ ที่มีคอเสื้อเปิดกว้างและเนคไทผูกอยู่หมิ่นเหม่ชวนกระตุ้นอารมณ์มาก ผมลังเลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจฝังรอยจูบ
เพี๊ยะ!
โดนตีเต็มหลัง แสบจนคิดว่าต้องขึ้นรอยแดงในเร็วๆ นี้
แต่นายยิ่งตีผมก็ยิ่งคึก ยกสะโพกเขาขึ้นแล้วทิ้งลงมาจนเสียวแทบขาดใจ ผมจูบปากนาย มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในสาบเสื้อลูบเคล้นไปทั้งแผ่นหลัง ขณะที่มืออีกข้างขย้ำแก้มก้นคอยคุมจังหวะการสอดใส่ตลอดเวลา แม้นายจะไม่ขย่ม แต่สุดท้ายการที่เขาโยกตัวน้อยๆ ก็นับว่าเป็นสัญญาณที่ดี
ดีจนกินเวลาเกินมาเกือบห้านาที
เวรแล้วไง! ผมรีบสั่งอาหารก่อนจะพานายไปล้างตัวในห้องน้ำ โชคดีที่พอทดเวลาได้ ไม่งั้นหากนายไปทำงานสายเขาต้องโทษผม และก็โวยวายใส่ผมแน่นอน
“คุณไม่รู้จักสมรจริงๆ เหรอครับ”
ระหว่างทานอาหาร พวกเรานั่งตรงข้ามกันโดยที่ผมมีแค่กางเกงตัวเดียวผิดกับนายที่สวมเสื้อสูทตัวใหม่เอี่ยม เขาเขี่ยเส้นสปาเกตตีในจาน ดูไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ ใบหน้ายังซับสีแดงเรื่อจากอารมณ์ตกค้างและน้ำอุ่นร้อนหลังชำระล้างกาย
“บางที...น่าจะเคยเห็น” เขาตอบอย่างไม่แน่ใจ ถึงจะไม่อยากคุยเรื่องครอบครัว แต่นายก็แยกแยะได้ว่าครั้งนี้เกี่ยวพันกับตัวผมจนน่าสงสัยเกินกว่าจะแสร้งไม่รู้เรื่อง
ผมรื้อเอารูปถ่ายของสมรที่ได้จากนักสืบส่งให้นาย
“คนนี้ครับ ที่ตัวสูงๆ หน้าตี๋ๆ คิ้วเข้มเหมือนชินจัง” ผมตั้งใจทำให้นายขำ ผลออกมาคือเขาเพียงอมยิ้ม แต่ก็นับว่าประสบความสำเร็จ
“หมอนี่...เป็นเด็กของบ้านใหญ่”
บ้านใหญ่คือครอบครัวทางพ่อของนาย
“มันเคยฝึกเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันช่วงหนึ่ง แต่พอฉันออกมาก็ไม่ได้เจอกันอีก” นายส่งรูปถ่ายคืนให้ผม “ฉันจำได้แค่นี้ ไม่ต้องถามซอกแซกอีกล่ะ ขนาดมันชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย”
คนอะไรใจดำเป็นบ้า
ผมชักสงสารสมรขึ้นมาหน่อย เป็นบอดี้การ์ดให้ทั้งทีแต่เจ้านายดันไม่คิดจำซะงั้น
แต่ผมเองก็เกือบจะเป็นแค่คนที่ผ่านมาและผ่านไปสำหรับนายเช่นกัน คนปิดตัวเองอย่างเขาถ้าไม่รุกเข้าหาด้วยวิธีค่อยเป็นค่อยไปอย่างแนบเนียนมีหวังไก่ตื่นไล่จิกไล่ตะเพิดจนยับเยิน
“งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง”
นายเหลือบมองผมเหมือนไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่
“ยังไง”
“ผมเป็นอัศวินของคิงส์คลับนะ” ผมยิ้ม “ผมก็ต้องมีวิธีจัดการแบบของผมอยู่แล้ว”
นายตอนอายุสิบแปดเป็นยังไงนะ
ผมพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก นายผู้แสนเย่อหยิ่งและถือดีล้วนมาจากประสบการณ์ที่หล่อหลอม ทำเอาคิดภาพเขาหัวเกรียนสวมชุดนักเรียนขาสั้นไม่รอดสักกะที แถมยิ่งคิดก็ยิ่งห่างไกลจากความเป็นจริงจนเผลอหัวเราะออกมาอีกต่างหาก
ส่วนตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนน่ะเหรอ
ผมก็อยู่ที่หน้าบ้าน ‘คุณนิด’ หรือตระกูล ‘อัครมหาเลิศสกุล ‘ น่ะสิครับ คฤหาสน์หลังโตภายใต้รั้วสีทองที่โอ่อ่ากว้างขวางในย่านหมู่บ้านราคาหลักสิบล้าน ไม่บอกก็รู้ว่าแถวนี้มีแต่พวกคนมีเงินอยู่ทั้งนั้น แต่เชื่อมั้ย การรักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านพวกนั้นยังดีกว่าที่คฤหาสน์นี้หลายสิบเท่า เพราะขนาดผมปีนรั้วเข้ามายังไม่มีใครโผล่หัวออกมาสักคน
อ้อ ไม่มีเงินจ่ายเงินเดือนแล้วนี่นะ
ผมเห็นความน่าอดสูทันทีที่ลอบมองผ่านหน้าต่าง คฤหาสน์หลังใหญ่สองชั้น มีห้องหับรับแขกเป็นสิบห้อง แต่ถูกฝุ่นจับเก่าร้าง เครื่องเรือนที่ควรวางตกแต่งก็ว่างเปล่า ไม่แคล้วโดนเอาไปขายมาเป็นเงินก้อน ที่พอดูได้ก็มีแค่สวนหน้าบ้านที่ตัดหญ้าตกแต่งดูสะอาดสะอ้าน และห้องรับแขกที่เหมือนจะขนของมีค่าทั้งหมดมาประดับให้ดูมีราคา ให้ตาย นี่มันการแสดงตบตาอะไรเนี่ย
เดิมทีผมแค่อยากดูลาดเลาและสำรวจศัตรูเฉยๆ ถ้าไม่รู้จักให้ดีพอจะตีจุดอ่อนได้ยังไงล่ะ ผมเป็นอัศวินประเภทใช้สมองไม่ใช่แบบเก่งที่เจออะไรก็ลุยดาหน้าไว้ก่อน ฉะนั้นต้องประเมินสถานการณ์ให้ดี และต้องรู้จุดประสงค์ให้ได้ว่าเรื่องสมรหมายชีวิตผมนั้นเกี่ยวข้องกับคุณนิดรึเปล่า
ส่วนพ่อของนายหรือเจ้าของคฤหาสน์คนเก่า รายนั้นเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจตั้งแต่สิบปีก่อน นั่นเป็นการตัดขาดระหว่างตระกูล...และนายของผมอย่างสมบูรณ์
หลังจากเดินวนรอบๆ ผมก็นับจำนวนคนอาศัยได้แค่สี่คนเท่านั้น หนึ่งคือพ่อบ้านชรา สองคือแม่คุณนิด ซึ่งอยู่บนชั้นสอง ส่วนชั้นแรกก็มีคุณนิด และนายสมรที่กำลังคุยกันหน้าดำเคร่งเครียด
กำลังคนน้อยนิดจนรู้สึกเหมือนมารังแกชอบกล
ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะลอบเข้าไปดักฟังนายสมรปืนไวก็สังเกตเห็น หมอนั่นยิงปืนเก็บเสียงมาตรงตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ กระสุนทะลุหน้าต่างปะทะเข้ากับต้นไม้ ส่วนตัวผมนั้นก้มหมอบทันอย่างฉิวเฉียด
ยิงปืนซี้ซัวอย่างนี้น่าโทรแจ้งตำรวจให้มาจับนัก! แต่ผมเองก็จะโดนข้อหาบุกรุกบ้านคนอื่นเหมือนกัน เอาเป็นว่า...ช่างเถอะ
“อีกแล้วนะสมร!!”
เสียงตะโกนจากคุณนิดดังขึ้นมาทันที เสียงลอดออกมาจากรอยแตกที่หน้าต่างจนฟังชัดแจ๋ว
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำอะไรเกินเหตุ เมื่อวานที่แอบไปเจาะถังน้ำมันคนอื่นยังไม่จัดการเลยนะ ถ้ามีคนตายขึ้นมาจะทำไง คิดจะให้ตระกูลอัครมหาเลิศสกุลฉาวเพราะน้ำมือของนายใช่มั้ยสมร หรือลืมบุญคุณที่พ่อฉันเอาแกมาเลี้ยงทั้งที่เป็นโรคบ้าอย่างนี้ไปแล้ว”
“ปะ...เปล่านะครับคุณนิด ผะ...ผมแค่”
ผมได้โอกาสแอบมองอีกครั้ง เห็นสมรกำลังก้มหน้าสำนึกผิด หมดมาดบอดี้การ์ดโดยสิ้นเชิง สงสัยหมอนี่จะเป็นโรคติดอ่าง แถมยังขาดความมั่นใจในตัวเองเอามากๆ สรุปแล้วที่เห็นทั้งหมดไม่ใช่ของจริงเลยสักอย่างสินะ
“แล้วเมื่อกี้ยิงอะไร” น้ำเสียงคุณนิดคล้ายกับนายจนผมตกใจ แต่เขาเสียงแหลมกว่า อาจจะเพราะเด็กกว่าด้วยละมั้ง
“ผะ...ผมเห็นเงาคน กะ...ก็เลย...”
“ทำไมไม่รีบบอก! แล้วยืนทำอะไรอยู่ล่ะ รีบไปดูสิว่าใช่คนมั้ย โดนยิงตายไปรึยังก็ไม่รู้ นายนี่มัน...” สงสัยจะเป็นสายเลือดซะแล้วที่ทำให้คนตระกูลนี้อารมณ์ร้ายทุกคน ไม่รู้ว่าเข้าข้างตัวเองมากไปรึเปล่า แต่ผมว่านายยังร้ายได้น่ารักกว่าเยอะ
เดี๋ยวสิเอกภพ นี่ใช่เวลามาอวยคนของตัวเองมั้ย ก่อนอื่นผมต้องรีบหลบฉากก่อนที่สมรมาเจอตัว ไม่งั้นได้เจอกระสุนอีกนัดแทนแน่ๆ
“เจอมั้ย”
“มะ...ไม่เจอครับ คะ...คุณนิด”
จะเจอได้ไงผมแอบปีนต้นไม้อยู่เนี่ย
“ก็ดีไป” คุณนิดถอนหายใจเฮือก “ว่าแต่เมื่อวานไปเจาะถังน้ำมันใคร จะหาเรื่องอะไรให้ฉันอีก”
“ผะ...ผม”
“ถ้าพูดไม่ทันก็เขียนมา” คุณนิดยื่นกระดาษกับปากกาให้ เหมือนจะเป็นการสื่อสารที่คุ้นเคยระหว่างทั้งคู่ ไม่นานนายสมรก็เขียนจนเต็มเหมือนอัดอั้น แม้ผมอยากรู้แค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่มีตาทิพย์
“อัศวินคนนั้นเป็นคนรักของเจ้านาย?”
แต่ก็ยังมีหูทิพย์อยู่...
“แน่ใจนะ ฉันไม่อยากยุ่งกับคนของคลับทั้งที่ไม่มีหลักฐาน ทั้งนายทั้งฉันยังไม่เคยเข้าไปคุยด้วยสักครั้ง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าใช่เขาจริงๆ”
เสียงเขียนขยุกขยิกดังอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมเสียงลำบากใจของคุณนิด
“เอาเถอะ นายก็อย่าลงมือหนักแล้วกัน จำสัญญากับฉันได้มั้ย นายต้องอดทนเข้าไว้ รอจังหวะที่เหมาะสม แล้วฉันก็จะประเคนไอ้เจ้านายให้เอง!”
เป็นเรื่องแล้วไง
“ฉันไม่รู้”
นายชักเสียงห้วน แน่ล่ะ เขาคงโมโหมากเมื่อเดินมาถึงรถเฟอรารี่คันโปรดแล้วเห็นผมยืนรออยู่ข้างๆ เพราะกลัวมีใครเห็นนายเลยรีบเปิดประตูให้ผมเข้าไปแล้วขับออกมาทันที
ผมเล่าเรื่องที่ได้ฟังในวันนี้ให้เขาฟังคร่าวๆ ไม่ได้ลงลึกถึงวิธีว่าหาเจอและเข้าไปได้ยังไง
นายเองก็รู้จักผมดีพอที่จะไม่ถาม
“ลองนึกดีๆ สิครับ มันต้องมีเหตุผลที่ไอ้สมรอยากได้ตัวคุณ”
“ฉันจำไม่ได้ มันตั้งเกือบสามสิบปีมาแล้ว และฉันก็ไม่อยากจะจำด้วย!” นายทุบพวงมาลัยรถจนเสียงแตรดังสนั่น ทำให้สายตาของทุกคนมองมาเป็นตาเดียว แต่รถของนายติดฟิมล์ดำทั้งคัน เลยไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นาน ทุกคนก็ต่างกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ
ผมมองนายที่หายใจหอบแล้วลูบหลังมือเขาเบาๆ นายสะบัดหน้าหนี แต่ไม่สะบัดมือตาม
“คุณหาที่จอดก่อนดีกว่า”
“ทำไม”
“ผมไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุระหว่างที่เราคุยเรื่องนี้กัน”
นายมองหน้าผมเขม็ง เขาอ้าปากจะด่า แต่ก็ด่าไม่ออกเพราะนี่ไม่ใช่แค่ปัญหาของผมแล้ว แต่มันคือปัญหาของเขาที่ลามถึงผมด้วย
“แม่งเอ๊ย!” นายสบถก่อนจะเลียวรถจอดข้างทางกะทันหันจนได้ยินเสียงด่าจากรถที่โดนปาดหน้า ผมยังกุมมือนาย รอจนเขาปรับลมหายใจให้เป็นปกติถึงพูดต่อ
“สมรมีปัญหาด้านควบคุมตัวเอง ตอนสติหลุดก็แทบจะฆ่าคนได้ แต่พอถูกปรามก็กลายเป็นคนขี้ขลาดพูดติดอ่าง สมรอายุห่างจากคุณห้าปี ตอนที่คุณอายุแปด เขาก็อายุสิบสาม นายลองนึกดีๆ สิครับว่าพอจำคนคนนี้ได้บ้างมั้ย”
นายนั่งเอนหลังพิงผนัก ดูเหนื่อยล้าแต่ก็พยายามนึกตามคำเกลี้ยกล่อมของผม
“ตอนนั้น...” นายเอ่ยเสียงเบาหวิวออกมา “พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนัก ฉันเองก็เตรียมเรียนต่อต่างประเทศเพื่อตัดปัญหา แค่เรื่องตัวเองก็วุ่นวายจะแย่แล้วจะมีเวลาไปสนใจคนอื่นได้ยังไง ฉันไม่สนใครทั้งนั้น จำใครไม่ได้สักคน”
และผมก็รู้คำตอบว่านายตอนอายุสิบแปดกับสี่สิบเอ็ดนั้นต่างปิดตัวเองพอกัน
“แล้วกับคุณนิดล่ะครับ”
นายแค่นหัวเราะทันที
“มีลูกเมียหลวงกับเมียน้อยที่ไหนถูกกันด้วยรึไง ฉันทำกับมันเหมือนเป็นอากาศธาตุในบ้าน เป็นฝุ่นเป็นราเป็นตัวเสนียดที่มาเกาะอาศัย ตอนมันเกิดก็ไม่เคยไปดู พอมันพูดได้ก็ไม่เคยจะฟัง ฉันไม่เคยคุยกับมันสักครั้งด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ออกมาจากบ้านใหญ่ก็ไม่เคยเจอหน้าอีกเลย”
นายครับ...คุณนี่ช่าง...คงความเป็นตัวเองได้ดีจริงๆ
“แล้วตอนคุณพ่อของคุณเสียล่ะ”
“ฉันไม่ได้ไปงานศพ” นายตอบทันที แถมยังเชิดหน้าแบบมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิด “ตอนแม่เสีย ฉันรีบบินกลับจากต่างประเทศ แม้ไม่ทันดูใจแต่ทันส่งท่านก่อนทำพิธี แต่ไอ้พ่อบ้านั่นอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง มันยังไม่คิดจะมา แล้วฉันจะถ่อไปเพื่อมันทำไม อีกอย่...!!”
นายที่กำลังเอ่ยอย่างติดลมสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนผมใช้นิ้วโป้งกดริมฝีปากเอาไว้จนพูดต่อไม่ออก
“คุณนี่พูดเหยียดคนทุกคนในโลกเลยรึไงนะ”
“ฉันนึกว่าแกรู้อยู่แล้วซะอีก” เขาแสยะยิ้มอย่างท้าทายโดยไม่สำนึกสักนิด แต่ผมเห็นว่าแววตาของเขานั้นไม่ยิ้มแม้แต่น้อย มันร้าวลึก แฝงเจ็บปวด และนั่นคือความแตกต่างระหว่างเขากับคุณนิด ดวงตาและท่าทางที่เข้มแข็งแต่เปราะบางนี้คือสิ่งที่ดึงดูดผมไว้อย่างอยู่หมัด
สาเหตุที่นายชอบดูถูกคน อาจจะมาจากการที่เขาไม่เคารพกระทั่งพ่อของตัวเองก็เป็นได้
ผมโน้มตัวเข้าหาเขาช้าๆ สบตากับนายไม่กะพริบ เช่นเดียวกับนายที่จ้องตอบโดยไม่คิดยอมแพ้ แม้แต่ตอนที่ริมฝีปากของเราแตะกันเบาๆ...
“นี่ใช่เวลามาจูบเหรอนายเอกภพ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนจะหาเรื่อง ผิดกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยั่วเย้า
“ผมนึกว่าอยากจูบเมื่อไหร่ก็จูบได้ซะอีก” ผมว่าพลางปลดเข็มขัดนิรภัยของเขา คราวนี้นายเริ่มอยู่ไม่สุก เริ่มแสดงท่าทีขัดขืนขึ้นมา
“ฉันไม่มีวันยอมทำกับแกในรถแน่ๆ”
“...นี่คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไงเนี่ย ผมแค่จะบอกให้เราสลับที่กัน อารมณ์คุณเป็นอย่างนี้คงขับรถไม่ถึงคอนโดแน่ๆ เอ้า ลงมาได้แล้วครับนาย ผมยังไม่อยากไปทำงานสาย”
นายจ้องผมตาถลึง จะด่าก็ด่าไม่ออกเลยระบายอารมณ์ด้วยการตบอกผมหนักๆ คนแก่อะไรชอบใช้กำลัง
ผมคิดยิ้มๆ ก่อนจะสลับที่กับนาย ระหว่างทางเราไม่ได้คุยเรื่องสมรอีกเพราะถามไปก็ไม่ได้ความ ผมแวะกินข้าวกับนายที่ร้านอาหารใกล้ๆ คอนโดก่อนจะขับไปส่งเขา จากนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาเพราะใกล้เวลาไปคลับ
“เอก”
ผมที่กำลังสวมหมวกกันน็อคหันไปมองนายที่ย้อนกลับมาจากหน้าลิฟต์ด้วยสีหน้ายุ่งยากใจเหมือนโดนบังคับ
“มีอะไรเหรอคุณ”
“ระวังตัวด้วย”
“อะไรนะครับ” ผมไม่ได้ตั้งใจจะกวนนะ แต่นายพูดเสียงเบาเหลือเกิน เบายิ่งกว่าตอนพูดเรื่องครอบครัวตัวเองซะอีก เบาจนผมคิดว่าเป็นแค่สายลมพัดผ่าน เสียงเข็มตกยังดังกว่าเลย
แต่นายยืนทำหน้าเบี้ยวอย่างโมโห เขาตีหัวผมก่อนจะเดินหนีขึ้นลิฟต์ไป
อยากจะถามอยู่หรอกว่าเจ็บมั้ยนั่นเล่นตบมาเต็มหมวกกันน็อค แต่พูดไปก็ยิ่งทำให้เขาอายเปล่าๆ ผมบอกแล้วไงว่าคนรักของผมคนนี้ปากร้าย นิสัยเสีย และขี้อายสุดๆ
แม้จะไม่ควรดีใจ แต่เรื่องครั้งนี้ทำให้ผมได้รู้จักเขามากขึ้น และหลุดจากข้อตกลงของเราโดยที่เขาเองก็ต่อว่าอะไรไม่ได้
เฮ้อ ผมมีความสุขจัง
-------------
หมั่นค่ะหมั่น หมั่นไส้พี่เอกแรงมาก พี่ท่านจะชิลไปไหนคะ แล้วจะอวยแฟนไปไหน หมั่นค่ะหมั่น!
นายเองก็อย่าตีพี่เอกบ่อยนัก บ่าวเห็นแล้วใจไม่ดี แม้พี่เอกจะดูชอบอกชอบใจและแอบด่าแฟนลับหลังมากก็ตาม คู่นี้มาโซกันรึไงคะ ตอบ!
และขอขอบคุณที่ช่วยคิดนามสกุลให้นะคะ เราชอบแนวโอเวอร์ไม่เหมือนคน เพราะจะได้ไม่มีใครเหมือน 555 เราขออนุญาตเอา ‘อมรเลิศสกุลชัย’ของคุณ aiyuki และ ‘อัครมหายิ่งทวีศักดิ์’ ของคุณ Minty มารวมกันนะคะ
ตู้ม! กลายเป็น ‘อัครมหาเลิศสกุล’ = มีทั้งความยิ่งใหญ่+สกุลเลิศหรู ตรงตามความต้องการค่ะ 555
เพจนักเขียนที่อิจฉาตาร้อนผ่าวๆ โปรดส่งใครมารักฉันที
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก