ตอนที่ 17 : ล้มทั้งยืน
และผมก็เจอข้อแตกต่างระหว่างนายกับคุณนิดได้อีกอย่าง
นายน่ะมีอะไรก็เก็บอุบไว้กับตัวเอง โมโหเอง หายเอง แต่คุณนิดน่ะมีอะไรต้องป่าวประกาศ ทำให้เรื่องใหญ่เข้าไว้ เพื่อเรียกร้องความเห็นใจหรือเรียกง่ายๆ ว่า ‘ขี้ฟ้อง’
“ผมไม่ยอมนะครับคุณคิง”
วันต่อมา ผมถูกเรียกตัวทันทีที่เข้างาน เห็นว่าคุณนิดมายืนรออยู่นานแล้ว เดือดร้อนไปถึงบอสกับควีนที่ต้องเข้างานเร็วกว่าทุกวัน
“คนของคุณทำให้ลูกน้องผมเจ็บหนักขนาดนี้ ผมไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเงียบไปเฉยๆ แน่”
ตั้งแต่เข้ามาในออฟฟิศก็มีแค่คุณนิดที่พูดไม่หยุด บอสไม่แม้แต่จะถามความเห็นผมด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเชื่อคำคนอื่น หรือดูภาพในกล้องวงจรปิดไปแล้ว แต่เพราะเชื่อในตัวของลูกน้องทุกคน และรู้จักผมดีว่านายเอกภพไม่มีทางไปท้าตีท้าต่อยใครอย่างไร้เหตุผล ถ้าเป็นเก่งก็ว่าไปอย่าง
“หยุดพูดก่อนนะคุณนิด คุณพูดวนไปมาจนผมปวดหัวแล้ว” ควีนยกมือห้ามเมื่อคุณนิดเริ่มโวยวายในเรื่องเดิมๆ โดยพูดย้ำแต่ว่าสมรเจ็บตรงไหน โดนเย็บไปมากเท่าไหร่ แถมยังอ้างถึงปัญหาความผิดปกติเพื่อให้ผมเหมือนกลั่นแกล้งคนไร้ทางสู้อีกต่างหาก “สรุปแล้วคุณอยากได้ค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่ก็พูดมาตรงๆ เถอะ”
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอาย...อายแทนคุณนิดน่ะครับ
“ฉันต้องการค่าปลอบขวัญด้วย!”
ผมคงประเมินเข้าสูงไปหน่อย เพราะคุณนิดไม่แม้แต่จะกระดากแถมยังเรียกร้องมากขึ้นอีกต่างหาก
“ว่าไงคิง” ควีนหันไปถามบอสที่นั่งนิ่งอย่างน่ากลัว ฉายาราชาไร้พ่ายของบอสไม่ใช่ว่าเขาเก่งกาจเกินคนจนโค่นล้มไม่ได้ แต่มาจากการแสดงออกที่ไม่สะทกสะท้านต่อให้สถานการณ์บีบเค้นเพียงไรต่างหาก ไม่เคยมีใครไล่ต้อนบอสให้เสียความเยือกเย็นได้ และนั่นก็ทำให้เขาไม่เคยโดนเอาเปรียบแถมยังเป็นที่เกรงขามแม้ว่าจะอายุน้อยกว่าคุณนิดก็ตาม
“คิงส์คลับไม่มีกฎจ่ายค่าเสียหายใดๆ ที่เกิดจากการทะเลาะวิวาท”
น้ำเสียงราบเรียบแต่สายตาเหี้ยมเกรียมทำเอาคุณนิดหดคอไปสองเซนติเมตร
“แต่คนของคุณเริ่มใช้อาวุธก่อนนะ!”
ผมกลอกตา ใบมีดเล็กจิ๋วของผมถ้าเทียบกับปืนสีดำมะเมื่อมแล้วเหมือนของเล่นไปเลย
“ที่นี่ปกครองด้วย ‘กฎ’ ถ้าคิดก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ก็ต้องเคารพในกฎ”
“แต่...”
“คิงส์คลับไม่มีข้อห้ามเรื่องทะเลาะวิวาท ต่อให้ถูกทำร้ายก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง” บอสเอ่ยพร้อมยิ้มเหี้ยม “หรือจะลองพิสูจน์ด้วยตัวเองล่ะ”
เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือในประโยคนั้น ผมเลยแอบดัดนิ้วจนเกิดเสียงดังกรอบ คุณนิดสะดุ้งโหยง มองผมราวกับว่าเป็นยมทูตที่พร้อมจะเอามีดแทงคนตายทันที สงสัยเขาจะอ่านกฎของคลับไม่แตกฉานจริงๆ เพราะแม้จะทำร้ายร่างกายกันได้ แต่ที่นี่ห้ามฆ่าคน
“มีอะไรจะพูดอีกมั้ย” บอสเอ่ยเสียงเรียบแกมข่มขู่ คุณนิดได้แต่ส่ายหน้า เพราะขืนเรียกร้องความเป็นธรรมหลอกๆ อีกมีหวังเขาได้ตามรอยสมรไปแน่ๆ
“งั้นก็ไสหัวไป”
คุณนิดหน้าเสีย คนอย่างเขาคนไม่เคยโดนไล่ซึ่งหน้ามาก่อน แต่เพราะทำอะไรไม่ได้แถมผมยังยืนดัดนิ้วเลยยอมหอบร่างบอบบางจนเหมือนจะหักออกไป วูบหนึ่งผมเห็นแผ่นหลังนั้นดูโศกสลดอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าคนจนตรอกที่พร้อมทำทุกอย่างแม้ว่าจะเป็นเรื่องหน้าไม่อายแค่ไหนก็ตาม
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนาย...ผมจะไม่เห็นใจเลย
“เอาล่ะ มีอะไรจะสารภาพมั้ยพี่เอก” ลับหลังคุณนิด ควีนก็เอามือประสานไว้ใต้คางพร้อมรอยยิ้มกว้างราวรอโอกาสสืบสวนอยู่แล้ว ผมโน้มศีรษะให้บอสเล็กน้อยเป็นการขอโทษที่นำพาเรื่องยุ่งยากมากให้ เขาปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ควีนคงไม่ถูกหมายตาแล้วล่ะครับ เพราะสมรไม่สนใจเรื่องที่คุณหักหน้าคุณนิดเลย”
“งั้นสนใจเรื่องอะไรล่ะ”
เวลาบอสเอ่ยควีนจะฟัง เวลาควีนพูดบอสจะเงียบ ทั้งคู่แบ่งหน้าที่ไม่ให้ทับซ้อนอำนาจหรือคะคานกันอย่างดี แต่ผมอยากให้บอสช่วยเหลือลูกน้องอย่างผมบ้าง...สักนิดก็ยังดี
“อืม...พี่ไม่ต้องตอบดีกว่า ผมลองเดานะว่าสาเหตุที่ทำให้พี่เอกต้องลงมือหนักขนาดนั้นทั้งที่ปกติไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น แสดงว่านี่ต้องเกี่ยวกับ...นาย”
ผมกลอกตา
“มือที่สามเหรอพี่เอก เอ๊ะ หรือว่าคนรักเก่า ไม่สิ สเป็คนายไม่ใช่ล่ำบึกแบบสมรแน่ๆ ถ้างั้นก็...”
“พอได้แล้ว”
คำขอของผมเป็นจริง บอสจับศีรษะควีนให้หันเข้าหาตัวจนหน้าซุกอก ควีนดิ้นขลุกขลัก แม้จะหลุดออกมาได้แต่ก็เล่นเอาผมเสียทรง
“ไหนมึงบอกว่าถ้ากูไปส่งวันนั้นแล้วจะจบ แล้วทำไมยังไม่จบอีก”
“โธ่ไอ้คิง นี่มันเรื่องพี่เอกไม่ใช่เรื่องกูสักหน่อย”
“เรื่องของเอกแล้วมึงยุ่งทำไม”
“อุก...” ควีนทำหน้าเจ็บปวดเหมือนโดนกรีดหัวใจ
“เลิกก่อเรื่องได้แล้วนิลกาฬ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
บอสครับ...ผมไม่เคยรู้สึกดีใจที่ทำงานกับบอสเท่านี้มาก่อน บอสช่างสมเป็นคนที่ผมยอมรับจริงๆ!
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมรีบถือโอกาสชิ่ง ถ้าตัดปัญหาเรื่องควีนได้ทุกอย่างก็สบายแล้ว คุณนิดดูหงอขนาดนั้น สมรเองก็บาดเจ็บ ทั้งคู่คงไม่สามารถทำอันตรายให้กับควีนได้ในเร็วๆ นี้แน่นอน
ความจริงแล้วเรื่องรักใคร่ของลูกน้อง บอสไม่เคยห้ามควีน แม้จะชักสีหน้ารำคาญบ้างก็ตาม แต่ที่เขาออกปากขนาดนี้ คงเพราะไม่อยากให้ควีนแกว่งเท้าหาเสี้ยนจนเจ็บตัวมากกว่า
บอสเป็นคนเจ้าแผนการที่รอบคอบมากที่สุดคนหนึ่ง แม้จะไม่ค่อยมีใครได้เห็นความสามารถของบอส แต่นั่นหมายความว่าทุกคนล้วนอยู่ในกระดานของเขาหมดแล้ว สมองของบอสก็เหมือนการเล่นหมากรุก เขาวางแผนล่วงหน้าหลายต่อหลายชั้น เพื่อจะไม่ยอมให้มีหมากต่างสีตัวไหนเข้าใกล้ควีนหรือทำอันตรายต่อคลับได้ กันทุกทาง ตัดความเป็นไปได้และสะบั้นสายป่านทุกอย่าง ไม่ใช่รอให้เรื่องเกิดแล้วค่อยมานั่งแก้ แบบนี้จะไม่เรียกว่าเจ้าแผนการได้ยังไง
- วันนี้ฉันจะไปรับ -
ผมอมยิ้มกับข้อความที่แสนน่ารักของนาย ดูเหมือนว่าคำพูดของผมเมื่อวานจะทำให้เขาเริ่มคิดที่จะไว้วางใจผมมากขึ้นแล้ว
- กลัวผมถูกดักตีเหรอครับ –
ผมแกล้งแซว
- กลัวพลาดไม่ทันเห็นแกโดนตีน่ะสิ -
เขาตอกกลับ ผมหัวเราะหึๆ นี่เป็นครั้งแรกนับจากคบกันที่เขาเสนอตัวมาที่ทำงานของผม โดยไม่ใช่การมาหาควีน
- ขอบคุณนะ -
- หัวฟาดรึไง -
- ผมแค่ดีใจที่คุณมารับผมบ้าง แสดงว่าพรุ่งนี้ผมก็ไปรับคุณในที่ทำงานได้เหมือนกันใช่มั้ย -
- ถ้าไม่ทำตัวเด่นก็ไม่มีปัญหา อย่าหาเรื่องให้ฉันก็พอ –
ให้ตาย...พอควีนหลบฉากเส้นทางรักของผมก็เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบ!
ผมตัดสินใจกดโทรหานาย
“ระวังสมรด้วยนะคุณ
(( มันอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่รึไง ))
“ยังไงก็ระวังตัวหน่อย วันนี้คุณนิดเพิ่งมาเรียกร้องค่ารักษาพยาบาล แม้จะถูกบอสไล่กลับแล้วแต่เขาอาจจะยังวนเวียนอยู่แถวนี้เพื่อหาเงินก็ได้”
(( หึ โง่เสียชื่อสกุลจริงๆ เอาเถอะ แกคงไม่คิดว่าฉันจะลงจากรถเดินไปหาแกหรอกนะ ))
ผมยิ้ม มั่นใจว่านายไม่กล้าให้ใครเห็นอยู่แล้ว
“คุณน่ารักจัง”
(( ฉันจะอ้วก ))
นายวางสาย แต่น้ำเสียงไม่ยักจะพะอืดพะอมตามคำบอก ถ้าพูดกันต่อหน้านายต้องหลบตาผมแน่ๆ
ไม่รู้ว่าเพราะได้กำลังใจดีรึเปล่า วันนี้ผมเลยกระตือรือร้นเป็นพิเศษจนเบี้ยยังทักว่าผมมีแฟนแล้วเหรอ ดูเหมือนกรจะไม่ได้ปากสว่างขนาดกระจายข่าวเรื่องผมกับนาย ผมเลยแค่ยักไหล่ให้ไปคิดกันเอาเอง
- ฉันถึงแล้ว -
ก่อนเลิกงานยี่สิบนาที นายส่งข้อความหาผม
- ถ้าเหงาจะลงมาหาผมก็ได้นะ -
- ทำงานไปซะ! –
ผมหัวเราะในลำคอแผ่วเบา
“พี่เอกต้องมีแฟนแล้วแน่ๆ”
เบี้ยคนเดิมยังไม่ละความพยายามที่จะเค้นความจริงจากผม
“ทำไม เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“โห ชัดจนไม่รู้จะชัดยังไงแล้วพี่”
“ทำงานไป อีกสิบห้านาทีก็ได้กลับบ้านแล้ว นายจะได้กลับไปหาแฟนตัวเองไง”
เบี้ยสะดุ้งเมื่อโดนผมพูดอย่างรู้ทัน ก่อนจะเตรียมตรวจความเรียบร้อยเพราะปกติแล้วในช่วงใกล้ปิดคลับลูกค้าก็จะทยอยกลับกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องยืนไล่ให้เสียเวลา
พอเห็นทุกอย่างเรียบร้อยดีผมจึงตัดสินใจบอกเก่งว่าขอออกไปก่อนเพราะบอสกับควีนกลับไปตั้งแต่ตีสอง เนื่องจากวันนี้ไม่มีนัดอะไรเป็นพิเศษ เก่งมองผมอย่างประหลาดใจ ปกติผมมักจะรอออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ เสมอ
“เอาน่า...” ผมตบไหล่เพื่อนร่วมตำแหน่งก่อนจะหันไปโบกมือให้แว่นที่นั่งอยู่หน้าออฟฟิศอย่างเคร่งเครียดเพราะกำลังคำนวณยอดในวันนี้ รายนั้นพยักหน้าเล็กน้อยตามประสาคนไม่พูดมากเหมือนเคย “กับแว่นก็พยายามรุกหน่อย ลองหาข้ออ้างขอค้างบ้านสักคืน แม้จะไม่ได้นอนด้วยกันแต่ก็ถือว่ามีอะไรพัฒนา”
เก่งหน้าแดงแปร๊ด เห็นแล้วผมก็ส่ายหัว จะสอนเรื่องเทคนิคกับคนไม่มีเซ้นท์จับอารมณ์คนอื่นอย่างเก่งคงจะยากเกินความสามารถไปหน่อย
ผมมองนาฬิกาแล้วเดินออกจากคลับก่อนเวลาเลิกงานสิบห้านาที ทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้เพราะตั้งใจติดรถกลับกับนาย แต่พอเดินไปที่หน้าคลับผมก็ใจหายวาบเพราะไม่ยักเห็นเฟอรารี่สีแดง จนกระทั่งมองเลยห่างออกไปสามร้านถึงค่อยโล่งอก
ผมเดินไปเคาะกระจกรถนายด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าเท่บาดตาบาดใจที่สุด
แต่นายกลับไม่ยอมปลดล็อครถสักที
“คุณ...” ผมเคาะอีกครั้ง คราวนี้นายยอมเปิดประตูให้ แต่พอขึ้นมาบรรยากาศในรถกลับไม่สู้ดีเอาซะเลย “เป็นอะไรไป เจอใครงั้นเหรอ”
นายกัดปากแล้วเสมองข้างทาง อาการส่อพิรุธเห็นๆ
“คุณเจอใคร ควีน? ไม่สิ...คุณนิด?”
“ฉันไม่อยากคุยตรงนี้” นายเอ่ยเสียงห้วน ไร้เยื่อใยใดๆ ในน้ำเสียงนั้นจนชวนให้จิตใจแห้งผาก “และเลิกพูดมากก่อนที่ฉันจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วถีบแกลงจากรถ”
ผมตัดสินใจรัดเข็มขัดนิรภัยแล้วปิดปากทันที นายกำลังโกรธจัด...โกรธอย่างที่เส้นเลือดปูดโปนและต้องระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตวาดออกมา ความหนักหนานี้บ่งบอกว่าถ้าสะกิดเข้าหน่อยจะต้องระเบิดตูมแน่นอน ฉะนั้นผมจะไม่หาเรื่องตาย แต่นั่งคิดวิเคราะห์เงียบๆ ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า
ไม่ใช่ควีนแน่นอน เพราะพวกเขาเคลียร์กันจบแล้ว ที่เป็นปัญหาตอนนี้ก็มีแค่คุณนิดเท่านั้นซึ่งกำลังเข้าตาจน
หมาจนตรอกมักทำอะไรคาดไม่ถึง แต่ผมก็ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีอะไรมากระทบกระแทกใจของนายจนแสดงอาการถึงขนาดนี้ เพราะนึกไปนึกมา คุณนิดก็มีส่วนได้เปรียบแค่เรื่องครอบครัวที่อาจนำพาความยุ่งยากใจให้นายบ้าง แต่ต่อให้คิดจนสมองแทบแตกแค่ไหน ผมก็มองไม่ออกอยู่ดีว่านายที่เห็นคุณนิดเหมือนเหลือบเหมือนไร จะยอมเอาอารมณ์มาใส่กับคนที่ลืมจากความทรงจำไปแล้ว
หรือจะเป็นสมร?
ยิ่งไม่มีทางไปใหญ่ นายไม่ชอบการตามตื๊อไร้สาระ โดยเฉพาะเรื่องความรักฝังใจรักแท้รักเดียวของนายสมรซึ่งเหมือนเรื่องเพ้อฝันคิดไปเองฝ่ายเดียว เผลอๆ เจอหน้ามีแต่โดนดูถูกดูแคลน ถึงสมรจะน่าสงสาร แต่นายไม่เคยเห็นใจใคร
งั้นจะเป็นเรื่องอะไรได้ล่ะ
ผมคิดแล้วคิดอีก คิดซ้ำคิดซาก ฉุกนึกถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นาๆ เท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ไม่มีอะไรเข้าเค้าสักอย่างเดียว
ลอบสังเกตสีหน้าของนาย...หน้าตาเขาดูไม่ได้จริงๆ มือกำพวงมาลัยแน่น ขาเหยียบคันเร่งไม่ยอมยกออก โชคดีที่ตอนกลางคืนถนนโล่ง จึงไม่ต้องห่วงเรื่องอุบัติเหตุ
เห็นริมฝีปากล่างที่ถูกกัดแน่นแล้วอยากจะช่วยคลายเหลือเกิน
แต่ผมทำได้เพียงสังเกตเงียบๆ พลางภาวนาให้อารมณ์ของนายลดลงตามจังหวะเข็มนาฬิกา ซึ่งคงจะไม่เป็นผลเท่าไหร่ เพราะพอถึงคอนโดนายก็ปิดประตูรถกระแทกเสียงดัง เขาไม่แม้แต่จะรอผมด้วยซ้ำแต่เดินนำไปที่ลิฟต์อย่างเร่งรีบจนต้องวิ่งตาม
ผมเกือบจะโดนลิฟต์หนีบอยู่แล้ว แต่นายไม่สนใจเลย เขาไม่ปรายตามองผมแม้แต่เสี้ยววินาที และนั่นทำให้ผมตระหนักได้ว่า...หรือเรื่องคราวนี้จะเกี่ยวกับตัวเอง
แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องที่ตามสืบครอบครัวของเขาก็รายงานบอกทุกอย่างไม่ปิดบัง ถ้าเป็นเรื่องนอกใจยิ่งเป็นไปไม่ได้ ตอนเช้าผมนอนกกกับเขา อยู่แต่ในคอนโด ตอนเย็นก็ออกมาทำงาน ชีวิตของผมเจอแต่นายไม่ได้เจอคนอื่นเลย
คีย์การ์ด? ไม่หรอก นายไม่โกรธเรื่องเดิมซ้ำซาก ถ้าเขาบอกว่าไม่ติดใจแล้ว ก็คือไม่จริงๆ
ผมเดินตามหลังนายอย่างระมัดระวังตัวเองที่สุดแม้จะไม่รู้สาเหตุเลยก็ตาม จนกระทั่งนายเปิดประตูห้องอ้ากว้าง ผมก็รีบตามเข้าไปก่อนจะโดนปิดใส่ แต่พอก้าวข้ามกรอบไปเพียงก้าวเดียว นายกลับโยนของสิ่งหนึ่งกระแทกหน้าอกผม
มันคือเครื่องอัดเสียง
แถมยังกดเล่นแล้วซะด้วย
‘อยากได้ท่าอะไรเป็นพิเศษมั้ยพี่เอก’ วินาทีนั้น...ผมเหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่ทั้งตัว
นั่นเป็นเสียงของควีน!
ไม่หรอกน่า ไม่มีทางเป็นไปได้
‘งั้น...ถ่ายคู่กับผมมั้ยครับ’และนี่...ก็เป็นเสียงของผมเอง
‘ไม่ดีมั้งพี่เอก’ ‘ผมล้อเล่น’น้ำลายที่กลืนลงไปช่างบาดคอเหลือเกิน ผมอยากจะทำลายเครื่องอัดเสียงนี้ แต่ก็สายเกินไปเพราะจากสายตานายบ่งบอกว่าเขาได้ฟังทั้งหมดแล้ว และตอนนี้คนที่หลบตามาตลอดก็กำลังจ้องผมไม่กะพริบ นั่งอยู่บนโซฟา หันหน้าเขาหาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังระคนเกรี้ยวกราด
‘จริงสิพี่เอก วันนั้นพี่เป็นคนไปส่งนายรึเปล่า’บทสนทนายังคงดำเนินต่อไป
‘ใช่ครับ ผมไปส่งเขาที่ลานจอดรถ’‘นายพูดอะไรรึเปล่า’
‘เปล่านี่ครับ’
‘แปลก นายไม่ใช่คนเงียบหายทั้งที่ยังค้างๆ คาๆ แบบนี้ ถึงผมจะไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ แต่มันตะขิดตะขวงใจชอบกล ไอ้คิงก็พังโทรศัพท์ผมทิ้งเป็นเครื่องที่สองแล้ว เลยไม่รู้จะติดต่อนายยังไง’ทั้งที่แอร์เย็นจัดขนาดนี้ แต่ผมกลับรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อที่ซึมเต็มแผ่นหลัง
‘พี่เอกพอรู้เบอร์นายมั้ย’มือและเท้าของผมด้านชาไปหมด
‘ทำไมควีนถึงคิดว่าผมรู้ล่ะครับ’
‘เพราะพี่เอกเป็นคนรอบคอบรองจากพี่แว่น ไม่มีทางให้นายเข้ามาวุ่นวายในคลับแล้วปล่อยไปโดยไม่มีมาตรการรองรับแน่ๆ ในข้อมูลสมาชิกของนายมีลงเบอร์โทรไว้ก็จริงอยู่ แต่ไอ้คิงไม่ยอมปลดแบล็คลิสต์ พี่แว่นลบข้อมูลทั้งหมดทิ้งไม่ให้ผมเข้าไปดู ถามก็ไม่ยอมบอก...’
‘หากนั่นเป็นคำสั่งของบอสเพื่อป้องกันไม่ให้ควีนยุ่งเกี่ยวกับนาย แล้วควีนคิดว่าผมจะบอกเหรอครับ’
‘ไม่ ถ้าคนในคลับไม่ยึดคำของไอ้คิงเป็นหลัก แล้วผมจะไว้ใจอัศวินและเบี้ยทุกคนได้ยังไง’
‘งั้น...’
‘แต่พี่เอกเป็นคนเฝ้าประตูคลับ ผมเชื่อว่าระหว่างนี้นายจะต้องมาหาผมไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งแน่ๆ ผมเลยอยากขอความร่วมมือนิดๆ หน่อยๆ’
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหลบตานาย เป็นครั้งแรก...ที่ผมไม่กล้ากระทั่งสู้หน้าเขา
‘อะไรเหรอครับ’
‘ผมอยากฝากให้พี่เอกบอกเบอร์ใหม่ของผมกับนายถ้าเขามาหา จะได้นัดเคลียร์ให้เรียบร้อย’
‘บอสรู้เรื่องนี้รึเปล่าครับ’
‘เดี๋ยวก็รู้ ฉันไม่เคยปิดบังอะไรสักหน่อย ไว้จับได้ก็บอกเองล่ะน่า ฝากด้วยนะพี่เอก ผมไว้ใจพี่นะ’
‘ครับ ถ้านายมาผมจะส่งให้เขาแน่นอน’บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้
ผมยิ่งกว่าไร้เรี่ยวแรง อยากทำลายเครื่องอัดเสียงบ้าๆ นี่ อยากจะขยี้ให้แหลกเละ แต่ในความจริงแล้ว แม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าผมยังทำไม่ได้ เหมือนมีกำแพงกางกั้นระหว่างผมกับนาย จนได้แต่เอนหลังพิงกับประตูเพื่อทรงตัวไม่ให้ทรุดนั่งอย่างสิ้นท่า
“มีอะไรจะพูดมั้ย”
น้ำเสียงของนายเย็นชาเหลือเกิน ผมพยายามขยับปาก แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ผมจะแก้ต่างอะไรได้ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดล้วนเป็นความจริง
บอกว่า ‘ไม่’ ผมก็ผิด
แต่ถ้ายอมรับว่า ‘ใช่’ ก็เหมือนฆ่าตัวตายซึ่งหน้า
วินาทีนั้น ผมอยากเอ่ยคำขอโทษ หมดสิ้นข้ออ้างเอาตัวรอดใดๆ ผมอยากขอโทษเขา ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ผิดหวัง และเจ็บช้ำกับความรักที่เพิ่งเริ่มต้นนี้ แต่ผมก็ทำได้เพียงฝืนกลืนลงไป เพราะรู้ดีว่าในตอนนี้...นายไม่เชื่อผมอีกแล้ว
สายตาเกลียดชังอย่างที่สุดของนายคือสิ่งยืนยัน
ไม่ว่าผมจะขอโทษ หรืออธิบายเหตุผลมากมายแค่ไหน พูดความรู้สึกแท้จริงตัวเองอย่างไร นายก็ไม่มีหวังเชื่อ กลับกัน เขามีแต่จะยิ่งรังเกียจ ขยะแขยง และต่อต้าน
...แล้วจะให้ผมทำยังไง
เป็นครั้งแรกที่ถูกไล่ต้อนจนได้แต่นิ่งงัน ไม่ว่าจะหาทางออกมากมายแค่ไหนสุดท้ายก็มีจุดจบอย่างที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว...
ผมอับจนหนทางอย่างแท้จริง
ทันทีที่ตระหนักได้ ภาพเบื้องหน้าพลันพร่าเลือนจนน่าตกใจ ผมรู้สึกถึงความรู้สึกอัดแน่นในอกที่ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น และเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็คล้ายกับมีหยาดน้ำใสเย็นเยียบไหลผ่านแก้มและหยดลงบนพื้น
“เหอะ”
แต่ไม่สามารถเปลี่ยนสายตาของนายได้เลย
“ฉันไม่เคยเชื่อใจแก และนี่ก็เป็นสิ่งพิสูจน์ว่าฉันคิดถูก”
“ผม...ทำเพื่อคุณ”
น้ำเสียงของผมสั่นเครือจนน่าตกใจ
“เพื่อฉัน?”
นายหัวเราะลั่น ทิ่มแทงใจจนทำให้ผมได้แต่กะพริบไล่น้ำตาที่เอ่อคลอออกไป และนั่นก็ทำให้เห็นว่านายกำลังมองผมด้วยท่าทีแบบไหน มันยิ่งกว่าการถูกเกลียดเสียอีก
“หรือเพื่อตัวเองกันแน่ เอกภพ”คำตอบของคำถามนั้น ผมย่อมรู้ดีที่สุด
เหมือนกับที่นายเห็นธาตุแท้และมองด้วยความชิงชังอยู่อย่างนี้
เพราะสายตาของเขา...มองผมไม่ต่างจากสัตว์เดรัจฉาน
มันเจ็บยิ่งกว่าถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมาซะอีก
“เก็บของแล้วออกไปซะ วางคีย์การ์ดไว้ด้วย อย่าให้ฉันพูดซ้ำสอง”
“ผม...”
นายตัดบทคำพูดด้วยการเขวี้ยงแจกันใกล้มือใส่ เขาขว้างแม่นมาก เพราะแจกันกระแทกกับอกผมอย่างจังก่อนจะตกแตกกับพื้น เศษกระเบื้องกระจายเต็มเท้าจนแทบไม่กล้าขยับก้าวไปข้างหน้า
แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะข้ามไปอยู่แล้ว
เศษแจกันที่แตกละเอียด ไม่ต่างกับสายสัมพันธ์ของเราสองคนที่ไม่มีวันกลับเป็นอย่างเดิม
วินาทีนั้น พื้นที่ยืนอยู่คล้ายถล่มลงมา
แต่ยังไม่เท่ากับความจริงที่ว่า...
........
...
เคยมีคนถามผม ว่ามีโอกาสเป็นไปได้แค่ไหนที่คนอย่างนายเอกภพจะมีความรัก ผมหัวเราะตอบ บอกอย่างไม่ใส่ใจว่าถ้าจะมาก็มาเถอะ ผมไม่เดือดร้อนขนาดคิดขวนขวายตามหา ถ้ามาแล้วจีบไม่ติดก็ช่าง ถ้าเขามาชอบแล้วผมไม่ชอบก็ช่าง อยากจะเกิดอะไรก็เกิด อย่างไรซะ ชีวิตที่เป็นอยู่นั้นสงบสุขและราบรื่น แม้ว่าจะชวนเหงาไปสักหน่อยก็ตาม
หลายคนได้ฟังต่างบอกว่าผมเท่ชะมัด น่าอิจฉาเป็นบ้า ไม่ลืมทิ้งท้ายว่าถ้าผมมีแฟนคงนึกภาพไม่ออกเลย
ผมก็นึกภาพตัวเองไม่ออกเหมือนกัน
แต่เมื่อพบนาย ผมกลับคล้ายถูกกระตุ้นสัญชาตญาณดิบ รู้สึกอย่างเสี่ยงอยากลอง แม้จะนึกเว้นระยะห่างจากนายบ้าง แต่เมื่อทุกอย่างเข้าทางโดยแทบไม่ต้องพยายาม ทั้งเรื่องของควีนและการกระทำของนาย ผมก็มาไกลถึงจุดที่ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว
เพราะอะไร
เพียงเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมสนใจ ถึงยอมทำอะไรไปมากมายงั้นเหรอ
จนถึงตอนนี้ ผมก็เพิ่งเข้าใจว่าผมไม่ได้เท่อะไรเลย และไม่ได้น่าอิจฉาด้วย คำพูดตอนนั้น เป็นเพียงฉากหน้าเพื่อปิดบังความขี้ขลาดต่างหาก
ทั้งผมทั้งนายต่างไม่มีใครยอมรับหรือให้คำจำกัดความในสายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น ตอนแรกผมคิดว่าเพราะไม่อยากผูกมัด แต่ความไม่อยากนั่นล่ะคือคำตอบ
พวกเราต่างหวาดกลัวที่จะเสียมัน จึงเลือกที่จะไม่ให้ความสำคัญกับมัน
ผมไม่เคยบอกรักเขาสักครั้งเดียว!
...
แต่ตอนนี้ ผมยอมรับได้เต็มปาก
คนอย่างนายเอกภพกำลังมี ‘ความรัก’
แม้จะถูกพรากไปอย่างรวดเร็วก็ตาม------------
กรรมตามทันล้วนๆ ค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของบาปบุญคุณโทษ ฉะนั้นขอให้ทุกคนอย่าก่อกรรมทำเข็น ร่วมกันทำบุญและเมตตาต่อสัตว์โลก...เดี๋ยวๆ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!
อะแฮ่ม ในที่สุดก็ถึงตาพี่เอกสิ้นลายค่ะ ความสัมพันธ์ของคนนี้ก็แปลกๆ มาแต่ต้นแล้ว เหมือนที่พี่เอกเปรียบเปรยว่าเหมือนอยู่ตรงปากเหวตลอดเวลา ถ้าใครเหลื่อมล้ำไปก็คล้ายจะตกลงไปทันที แต่พี่เอกก็พยายามสมาน พยายามปลูกต้นไม้ดามใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ไม่รอด เพราะรากฐานต้นไม้ของพี่เอกนั้นไม่แข็งแรงพอนั่นเอง
พี่เอกร่วงลงเหวเรียบร้อยเจ้าค่ะท่านผู้ชม!
เอาจริงๆ แล้วอย่างที่เห็นว่านายระแวงพี่เอกตลอด นายเป็นคนคลั่งรัก ถ้ารักใครจริงจะหวงจะยึดเป็นของของตัวเองทันที แต่กับพี่เอกคือยังไม่ใช่ นายมีกำแพงขวางไว้บางๆ เสมอแม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม
ตรงนี้ถือว่านายคิดถูก
ส่วนพี่เอก...พี่เอกก็เหมือนคนทำกรรมติดตัวค่ะ กลับสู่ธรรมะอีกครั้ง...โกหกอะไรไว้ ก็ต้องโดนสนองตอบ พี่เอกพยายามทำดีกับนายสุดชีวิตให้เปิดใจ แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่บอกรักนายเพราะขี้ขลาด ขี้ขลาดตรงไหนเหรอคะ...ตรงที่ไม่ยอมสารภาพความจริงจนนายค้นพบเองแล้วพังไม่เป็นท่า พอต่างคนต่างกั๊ก เลยคบไปไม่สุดสักที
แล้วพี่เอกก็ร่วงลงเหวตามสเต็ป //พี่เอกบอกจะย้ำทำไมล่ะเฮ้ย
ถึงทีสาวกนายได้เอาคืนแล้วค่ะ ส่วนสาวกพี่เอกอย่างเรา...ก็ได้แต่...
เพจนักเขียนที่ถือป้ายไฟเชียร์ห่างๆ แบบแอบสะใจนิดๆ สุดท้ายนี้...พี่เอกเปิดพรีออเดอร์แล้วนะคะ!!
จิ้มดูรายละเอียด Pre-order
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก