นาย Part ‘4’
ถ้าถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง
ผมคงตอบอะไรไม่ได้นอกจากโกรธจนแทบกระอักเลือด เหมือนโดนหักหลังซึ่งหน้า ซ้ำรอยกับที่นิลกาฬเคยทำ คนสองคนเข้ามาทำให้ชีวิตผมปั่นป่วน คนแรกยิ้มแย้มบอกรัก ก่อนจะตีจากและแทนที่ด้วยความชิงชัง คนที่สองทำดีทุกอย่าง เอาใจไม่บกพร่อง แต่ทุกคำพูดไม่มีอะไรเป็นความจริงสักอย่างเดียว!
เหมือนโดนทำร้ายซ้ำๆ จนแทบทนไม่ไหว
แต่คนอย่างเจ้านาย มีแต่ต้องปั้นหน้าว่าเป็นไร ต่อให้เจ็บช้ำแค่ไหนก็ไม่มีทางให้ใครมาดูถูกว่าอ่อนแอ!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วูบหนึ่งผมนึกระแวง แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์โทรจากเลขาจึงกดรับ เพิ่งรู้ตัวว่าผมนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมข้ามคืน แทบไม่ขยับเลยสักก้าวเดียว
เครื่องอัดเสียงยังอยู่ตรงหน้าประตู เช่นเดียวกับเศษกระเบื้องของแจกัน และคีย์การ์ดที่เอกวางหลบมุมอยู่ข้างๆ
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเมื่อเอกหันหลังจากไป
ผมรู้สึกจุกตื้ออย่างบอกไม่ถูก จนต้องนวดหน้าอกตัวเองพลางกดรับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงเลขาถามเรื่องการประชุมตอนสิบโมง เลยตอบกลับไปว่าให้ยกเลิกตารางและหยุดงานหนึ่งวัน เพราะประมวลจากสภาพตอนนี้แล้วคงให้ใครเห็นไม่ได้
ก็ยังดี เพราะครานี้ยังเตรียมตัวเตรียมใจ ไม่ถลำลึกไปในกับดักอีกฝ่ายมากนัก ไม่งั้นคงอาการหนักกว่านี้
ผมยังคงนั่งนิ่ง นึกทบทวนว่าเอกเริ่มโกหกตั้งแต่ตอนไหน
คงจะตั้งแต่วันนั้น...วันที่มันหลอกให้ผมบันทึกเบอร์เพื่อจะได้ติดต่อเรื่องนิลกาฬ
จากนั้นก็พาเดินตระเวนจนเจอกับร้านขนมปัง
แล้วยัง...
‘ควีนบอกว่า...เขายังไม่อยากเจอคุณ’คำโกหกที่ไม่น่าอภัยที่สุด!
‘ถึงจะไม่เกี่ยว แต่การที่ควีนถูกแทงคุณก็มีส่วน แถมยังทำให้คลับเกือบถูกปิดบริการ จู่ๆ คุณบอกอยากพบ ควีนก็ต้องคิดระแวงอยู่แล้วสิครับ’ไม่อยากเจออะไรล่ะ นิลกาฬยื่นเบอร์ให้มัน แต่มันไม่แม้แต่จะบอกผมสักคำ!
ทุกคำพูดที่เคยหลอกผมจนเชื่อสนิทใจ แท้จริงแล้วตรงกันข้ามทุกอย่าง!
‘ผมว่าควรจะเว้นช่วงสักระยะ อย่างน้อยก็จนกว่าแผลของควีนจะหายสนิทดี จนกว่าบอสวางใจ และคนในคลับเริ่มลืมเรื่องที่เกิด อืม...คุณคงไม่รู้ว่าคนที่คุณขอซื้อยาเสพติดต่อนั้นโดนบอสลงโทษหนัก และทำให้ทางคลับของเราเข้มงวดมากขึ้น’ แล้วยังทำเป็นหวังดี ให้คำแนะนำเหมือนตั้งใจช่วยผมจริงๆ!
‘สรุปแล้ว...เพราะการกระทำของคุณให้สถานการณ์ยังตึงเครียด ถ้าคุณไปเจอควีนตอนนี้ มีแต่จะทำให้ทุกคนมองไปในทางเลวร้ายมากกว่าการแสดงความจริงใจ’ตอกย้ำซ้ำเติม กุมจุดอ่อนมาทำร้ายซึ่งหน้า ทำให้ผมหมดแรง ยอมจำนนทุกอย่างให้มันทำตามใจชอบ!
ใครเลยจะรู้ว่าตอนที่ผมร้องไห้เพราะคำพูดพวกนั้น มันคงนึกกระหยิ่มยินดี
‘แม้ควีนบอกว่าไม่ แต่ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง’ทำไมถึงโง่ขนาดนี้นะ
‘เพราะคุณเป็นเจ้านาย’ทำไม...ถึงเชื่อคำนั้น
ช่างตลกร้ายเหลือเกิน เจ้านาย...ความหมายของคำนั้นคืออะไรกันแน่
คือคนที่คิดจะปั่นหูยังไงก็ได้ ขุดคุ้ยประวัติตามต้องการ เอาอดีตมาตีแผ่ บดขยี้แผลเก่าที่ยังไม่ตกสะเก็ดจนเลือดอาบ แล้วทำทีเป็นช่วยรักษางั้นเหรอ
ตอนของนิลกาฬ ผมยังเต็มใจ เพราะผมรักเขา รักจนยอมทำเป็นหูหนวกตาบอด เพื่อดึงให้อยู่ด้วยกันนานที่สุด แต่กับคราของเอก...มันคือการเหยียดหยาม! มันรู้...รู้ว่าคนที่ไม่เชื่อใจใครง่ายๆ อย่างผมพร้อมเสี่ยงหากเป็นเรื่องของนิลกาฬ มันกุมความลับนี้ตลอดเวลา หลอกตลบพลิกคำหลายต่อหลายชั้นเพื่อให้ได้บทสรุปที่ต้องการ
สำหรับเอก เจ้านายก็คือไอ้โง่คนหนึ่งสินะ
มันหัวเราะเยาะลับหลังผมมานานแค่ไหนแล้ว มีสักครั้งไหมที่จะเห็นใจ ไม่คิดฉวยโอกาสทำดีกลบเกลื่อนทั้งที่ประสงค์ร้าย
...มีสักครั้งไหม
ผมพยายามปรับลมหายใจที่เริ่มกระชั้นถี่เพราะแรงอารมณ์ให้เป็นปกติ แม้ว่าจะทำได้ยากซะเหลือเกิน ผมต้องลืม ลืมไปให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต้องทำเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร คนอย่างเจ้านาย จะไม่ยอมถูกหลอก แม้จะเป็นความจริง ก็ไม่มีวันยอมรับเด็ดขาดว่าเผลอใจไปมากแค่ไหน
ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น!
ในหัวปวดตุบ ลำคอแห้งผาก อาจเพราะผมนั่งไม่ขยับแทบไม่กินน้ำกินข้าวมาหลายชั่วโมง ร่างกายอ่อนล้าอย่างประหลาด เหมือนมีส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายมีรูรั่ว ปล่อยให้พลังงานเหือดหายอย่างช้าๆ
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง โชว์หมายเลขที่ผมพอจะคุ้นเคย
ถึงไม่อยากรับก็ต้องรับ ผมไม่อยากให้ปลายสายมองว่าผมถูกกระทบแค่ไหนกับการเปิดเผยความจริงครั้งนี้
“มีอะไร”
(( พี่ชาย อย่าพูดเย็นชาอย่างนั้นสิครับ ผมเป็นคนช่วยพี่นะ ))
“ฉันเป็นลูกคนเดียว” ผมกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด เมื่อวานตอนที่จอดรถรอเอก นิด...น้องชายต่างแม่เข้ามาเคาะกระจกรถผม ถ้าไม่เพราะได้เห็นรูปจากเอกสารที่เอกวางกระจัดกระจายบนเตียงตอนสืบเรื่องครอบครัว ผมก็คงจำมันไม่ได้
(( แล้วเป็นไงบ้างครับ เคลียร์หรือยัง ให้ผมช่วยอะไรมั้ย ))
“ไม่ต้อง” ผมเอ่ยเสียงเฉียบขาด “และอย่ายุ่งเรื่องของฉันอีก”
(( ก็ได้ครับ )) ปลายสายอิดออดนิดหน่อย (( แต่พี่ไม่คิดจะตอบแทนผมหน่อยเหรอ ))
“อยากได้เท่าไหร่ล่ะ” ผมแค่นเสียงดูแคลน ใครเลยจะเชื่อว่าทายาทตระกูลอัครมหาเลิศสกุลตกต่ำขนาดนี้ ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณ แม้ไม่รู้ว่าเครื่องอัดเสียงนั้นเป็นของใคร แต่ก็นับว่าช่วยให้ผมตาสว่าง
(( อย่าพูดแบบนั้นสิพี่ ผมไม่ได้ทำเพื่อเงินสักหน่อย ผมแค่อยากให้พี่มาที่บ้านบ้าง อย่างน้อยเราก็เป็นครอบครัวเดีย... ))
“ตอนนี้ฉันไม่ยอมให้ใครมาหลอกอีกหรอกนะ จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา ก่อนที่จะไม่ได้สักบาทเดียว”
(( ห้าล้าน ))
ในที่สุดมันก็ยอมลอกคราบน้องชายแสนดีออกสักที คนรอบตัวผมเป็นแบบนี้ตลอด...ไม่มีใครเข้าหาอย่างจริงใจสักครั้ง
“มากไป”
(( แต่ผมทำให้พี่ไม่ต้องถูกคนรั... ))
“เอกเป็นแค่คู่นอน ไม่ใช่คนรัก กับคนแบบนั้น ฉันให้แสนเดียวยังเยอะด้วยซ้ำ”
(( แค่แสนเดียวเนี่ยนะ พี่จะบ้าเหรอ! ))
“ไม่เอาก็ไม่ต้องโทรมาอีก”
(( ดะ...เดี๋ยว พี่นาย ผมว่าเราตกลงกันได้น่า อย่างน้อยหนึ่งล้านก็ยังดี ))
“หนึ่งหมื่น”
(( ผมจะส่งเลขบัญชีไป ยังไงก็รบกวนโอนเงินมาหนึ่งแสนด้วยนะครับ ))
ผมกดตัดสาย ไม่อยากสานต่อบทสนทนาไร้สาระ แต่ไม่ทันวางโทรศัพท์ก็มีเสียงข้อความแจ้งเข้า เป็นหมายเลขบัญชีของนิด
กระหายเงินจนน่าสมเพชผมโยนโทรศัพท์ไปอีกฝั่งของโซฟา ไม่คิดจัดการเรื่องนี้เพราะยังไม่มีอารมณ์ ปล่อยให้มันกระวนกระวายนั่นแหละดี ยังไงซะเราก็ไม่ได้ตกลงว่าจะโอนตอนไหน ถือว่าผมไม่ผิดคำพูด
“พอกันที”
ผมยกมือปิดตา นอนเอนพิงให้ใบหน้าหงายขึ้น ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับคิงส์คลับอีกแล้ว
เรื่องของนิลกาฬเองก็เหมือนกัน พอกันที
ผมจะไม่ยอมมีจุดอ่อนให้ใครเข้ามาใช้ประโยชน์อีก!
เป็นเจ้านายที่เย่อหยิ่ง ไม่ผูกพัน ไม่สนใคร ใช้เงินแลกสัมพันธ์ทางกาย ปล่อยให้ใจเป็นอิสระ
แบบนั้นคงปลอดภัยที่สุดแล้ว
วูบหนึ่ง...สติของผมเริ่มเคลิ้มคล้ายจะหลับใหล น่าแปลกที่ครั้งนี้ไม่กระสับกระส่ายหรือตื่นกลัว โหยหาอยากได้ใครสักคนอยู่เคียงข้างแม้แต่น้อย
ไม่สิ ผมเองก็ใช่ว่าจะนอนอย่างสบายใจ เพียงแต่ตอนนี้...รู้สึกว่าการอยู่คนเดียวนั้นดีที่สุด
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ หากการหักหลังของนิลกาฬทำให้ผมกลายเป็นคนขี้เหงาจนไม่กล้านอนอย่างเดี่ยวดาย
การทรยศครั้งนี้ของเอก กลับส่งผลให้ผมหวาดกลัวไออุ่นยามถูกกอดจนหลับใหลไปด้วยกัน
เพราะแค่นึก...ผมก็ขยะแขยง
อ้อมกอดที่ควรทำให้ผ่อนคลาย ตอนนี้มีแต่ทำให้หวาดระแวงและกลัวว่าจะถูกเอาเปรียบหรือโดนล่อลวง ไม่อยากถูกสัมผัสหรือแตะต้อง
หึ...งั้นผมต้องขอบคุณมันสินะที่อย่างน้อยก็ทำให้ผมไม่ต้องคว้าใครหน้าไหนมานอนด้วย
ในที่สุดคนอย่างเจ้านายก็อยู่ด้วยตัวเองได้ ปิดกั้นจากทุกสิ่งรอบกายอย่างสมบูรณ์
กำแพงของผมถูกก่อหนาขึ้นอีกเท่าตัว
ภายใต้สติที่เริ่มจมดิ่งในห้วงนิทรา ประตูห้องพลันถูกเคาะเสียงดังจนสะดุ้งตื่น คิ้วขมวดมุ่นเพราะถูกขัดจังหวะการนอน แต่พอกระชากประตูออก ผมก็ยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น
เอกภพ
มีอย่างที่ไหนเพิ่งไล่เมื่อวานก็กลับมาเสนอหน้าอีก!
ผมปิดประตู แต่โดนมันจับขอบประตูแล้วดันออก ผมน่ะหรือจะสู้แรงอัศวินแห่งคิงส์คลับได้ ที่ทำได้ก็มีแต่ถลึงตาใส่อย่างโมโหเท่านั้น
“มาทำไม!”
“มาหาคุณ”
ผมมองเอกอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันพูดเสียงเรียบ ไม่แม้แต่จะสำนึกผิด ดวงตาแฝงความมั่นใจ แตกต่างกับคนเมื่อวานที่ยืนทำอะไรไม่ถูก อ้าปากพะงาบพยายามหาข้อแก้ตัว และใบหน้าอับจนหนทางจนต้องหลั่งน้ำตาออกมาราวคนละคน
มันคงไม่ได้หัวฟาดพื้นความจำเสื่อมหรอกนะ!
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” ผมพยายามพูดภาษาคน “อย่าโผล่หัวมาที่นี่อีก”
“ทำไมล่ะครับ” เอกยังคงดึงดัน ฉุดกระชากประตูกับผมที่หน้าห้อง “คุณไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยรึไง”
ผมกัดฟันกรอด ก็เพราะรู้สึกไม่ใช่รึไงถึงได้โกรธจนแทบคลุ้มคลั่งอยู่อย่างนี้
แต่เรื่องอะไรจะสารภาพออกมา
“ออกไป!”
“อย่าตะโกนสิครับนาย เดี๋ยวคนอื่นได้ยินก็ตกใจหรอก”
ผมเกลียดท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของมันจริงๆ
“แกจะมาอีกทำไม ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเราจบกันแล้ว”
“เข้าใจ แต่ผมรักคุณ”
ความเกรี้ยวกราดแล่นริ้วมาจากปลายเท้าขึ้นมาถึงหัว ผมตวาดออกมาเสียงดังจนตัวเองยังตกใจ
“คิดว่าฉันจะเชื่อคำของแกอีกรึไง!!!”
พูดจบ ผมก็แทบหน้ามืด เหมือนใช้พลังงานเฮือกสุดท้ายจนโลกโคลง
เอกทำหน้าคาดไม่ถึง ไม่ใช่ว่าเพราะโดนตะคอกใส่ แต่มันตะลึงที่โดนผมล้มทับ
“นาย...”
“อย่ามาจับ!” ผมรีบขืนตัวหนี หลบอยู่หลังประตูอีกครั้ง พยายามบอกตัวเองว่าอย่าอารมณ์เสียเกินไป ผมอายุมากแล้วมันไม่ดีต่อสุขภาพ
“ไม่เอาน่าคุณ เรามาคุยกันอีกครั้งเถอะ”
“นี่แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยรึไง” แต่ช่างยากเหลือเกินเมื่อต้องต่อปากกับคนที่ชื่อเอกภพซึ่งเหมือนจะไม่ฟังอะไรเลย “ฉัน-ไม่-เชื่อ-คำ-แก-แล้ว พูดไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันไม่อยากคุย”
“งั้นคุณฟังผมอย่างเดียวก็ได้” เอกยังคงไม่ยอมแพ้ ดูจากสายตาดื้อด้านแล้วผมคิดว่าต่อให้พูดจนหน้ามืดไปอีกสามรอบมันก็คงตั้งท่าจะเข้ามาให้ได้อยู่ดี เลยสะบัดตัวเข้าไปในห้อง หยิบโทรศัพท์มากดเรียกรปภ.
“นาย คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจสิ”
ผมตวัดตาอย่างคาดโทษคนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาและเห็นว่าผมกำลังทำอะไร คุยกับมันแล้วเหนื่อยชะมัด ความง่วงงุนของผมถูกกระชากหายทันทีที่เห็นหน้ามันแล้ว มองไปมองมา มันเปลี่ยนเสื้อจากเมื่อวาน เซ็ทผมมาอย่างดี หึ ยังอุตส่าห์มีอารมณ์แต่งตัวได้อีก ขนาดผมยังใส่ชุดเดิมอยู่เลย
ผมเดินหนีมันเรื่อยๆ ถ่วงเวลาจนกระทั่งรปภ.ขึ้นมาสี่คนเพราะผมแจ้งว่ามีคนโรคจิตบุกห้อง เอกหันมามองผมหนึ่งที อาจจะคิดว่าผมใจอ่อนล่ะมั้ง แต่ขอโทษเถอะ ผมยืนกอดอก มองดูฉากสะใจเบื้องหน้าโดยไม่คิดช่วยเหลือ
ก่อนจะแทบอ้าปากค้างเมื่อเอกจัดการรปภ.ทั้งสี่คนภายในห้านาที
“ผมบอกแล้วว่าอย่า คุณทำแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากทำให้เรื่องใหญ่ขึ้น”
ผมฉุนจัด ถึงขนาดนี้แล้วมันยังมีหน้ามาว่าผมอีกเหรอ ไอ้คนกลับกลอก!
รปภ.ที่นอนโอดครวญวอเรียกพรรคพวกขึ้นมาเสริม คราวนี้มากันจนเบียดเต็มห้อง ผมยืนลุ้น เพราะหนึ่งต่อสิบเริ่มมีความสูสีขึ้นมาบ้าง แถมครั้งนี้คนที่ถูกเรียกก็มีประสบการณ์ต่อสู้ดี เล่นเอาเอกถึงกับต้องชักอาวุธที่เป็นมีดพับขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนทิศทางกระบองไม่ให้โดนตี เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันทำตัวสมตำแหน่งอัศวิน
ตอนแรกๆ เอกพยายามไม่ทำร้ายคน แต่พอเริ่มตึงมือก็เริ่มเลือดตกยางออก รวมทั้งตัวมันเองด้วย ไม่นานมันก็โค่นรปภ.อีกสิบคนลงด้วยท่าทางสะบักสะบอม เลือดซึมตรงมุมปากและข้างขมับที่ถูกตี เนื้อตัวมีรอยช้ำจากการโดนกระชากจับให้ออกจากห้อง แต่สุดท้าย มันก็ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ไม่ยอมขยับไปไหนทั้งสิ้น
“จะคุยกันได้รึยัง” น้ำเสียงของมันชักจะกระด้างขึ้นเหมือนหมดอารมณ์จะกล่อมผม
แต่มันมีสิทธิ์มาเคืองด้วยรึไง
ครั้งนี้ผมเลิกเรียกรปภ. เปลี่ยนเป็นโทรหาตำรวจให้มาจับคนร้ายข้อหาบุกรุกและทำร้ายร่างกาย
สายตาของเอกเข้มขึ้นทันที
ผมคิดว่ามันคงกลัวเลยส่งยิ้มเย้ยให้หนึ่งครั้ง แต่ดันเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนใจซะนี่
“ลืมแล้วรึไงว่าผมไปช่วยคุณตอนโดนลักพาตัวได้ยังไง” เอกพยายามเตือนความจำ แต่กลับทำให้ผมฉุกนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“แกจงใจให้เจ็บตัวรึเปล่า”
“ครับ?”
“แผลที่มือนั่น ตอนนั้นแกก็จงใจใช่มั้ย”
เอกเลิกคิ้ว ก่อนจะยกฝ่ามือขวาซึ่งมีรอยแผลเป็นกรีดยาวขึ้นดู มันนิ่งงันไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบหน้าซื่อตาใส
“ใช่ ผมจงใจเจ็บตัวเพื่อให้คุณดูแล แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไข้ขึ้นหนัก แถมคุณเองก็ไม่สบายก็เถอะ”
ผมทำหูทวนลมประโยคหลัง เพราะมัวแต่ตัวสั่นกับความจริงอีกอย่าง
“มีอะไรที่แกทำแล้วไม่หวังผลบ้างมั้ย มีอะไรที่แกทำอย่างจริงใจบ้างมั้ย เอกภพ!”
“คุณพูดอะไร” เอกลดมือลง มองผมพลางส่ายหน้าน้อยๆ “ผมจะเข้าหาคุณโดยไม่หวังได้ยังไงในเมื่อผมรักคุณ แล้วจะหาว่าทำโดยไม่จริงใจได้ยังไง ในเมื่อทุกอย่างที่ทำก็เพื่อคุณ”
“แกทำเพื่อตัวเอง”
“...ใช่ เพื่อตัวเองด้วย ก็มันรักไปแล้วจะให้ทำไง ถ้าผมไม่เล่นลูกไม้ คุณก็คงไม่แม้แต่จะหันมามอง ถ้าผมไม่สำออย คุณก็คงไม่คิดดูแล ที่ทำไปถึงจะดูเกินเลยไปบ้าง แต่คนที่เจ็บตัวก็ผมเองทั้งนั้น ผมไม่เคยทำให้คุณมีบาดแผล ไม่เคยคิดร้ายสักครั้ง ลองตอบสิครับนาย มีอะไรบ้างที่ผมทำแล้วไม่เอื้อประโยชน์ให้คุณเลย”
ผมตอบไม่ได้
“แกหลอกฉันเรื่องนิลกาฬ”
“ผมขอโทษ” เอกเดินเข้ามาใกล้ แต่ยิ่งทำให้ผมถอยห่าง “ผมขอโทษเรื่องนั้นจริงๆ คุณเสียความรู้สึกมากใช่มั้ย”
วูบหนึ่ง ขอบตาผมร้อนผ่าวเมื่อถูกพูดแทงใจ
“ฉัน...”
แล้วตำรวจก็มา
เอกถอนหายใจเฮือกเมื่อโดนขัดจังหวะ มันมองตำรวจเหมือนไม่เห็นปัญหา ก่อนจะกดโทรหาใครคนหนึ่งแล้วส่งให้ตำรวจนายหนึ่งที่เหมือนจะมียศใหญ่สุด
“คะ...ครับ ผมทราบแล้วครับ ขอโทษครับท่าน ครับ ครับ ผมจะปฏิบัติตามครับท่าน ครับ ครับ”
ทุกคนต่างเอียงหูฟังด้วยความสงสัยว่าปลายสายเป็นใครถึงทำให้ตำรวจคนหนึ่งยืนหงอหน้าซีดได้ขนาดนั้น ไม่นานเอกก็รับโทรศัพท์คืนและพูดอีกหลายประโยคเป็นเชิงว่าขอโทษที่รบกวน ภาษาสุภาพเหมือนคุยกับญาติผู้ใหญ่ พอมันวางสายตำรวจที่โดนผมเรียกมาก็เผ่นแนบไปหมดแล้ว แถมยังพารปภ.ที่นอนเจ็บออกไปด้วย
ผมมองมันเหมือนเห็นตัวประหลาด ขณะที่เอกเพียงยืนเกาหัวคล้ายพยายามหาคำอธิบาย
“ผมเป็นสายตำรวจ ถ้าคุณคิดจะจับผมเข้าคุกคงต้องหาคนที่มียศสูงกว่าผู้บัญชาการที่เป็นหัวหน้าของผมซะแล้วล่ะ ส่วนเรื่องอื่น ผม...”
“ฉันเคยถามแล้วว่าแกทำอะไรลับหลังฉันอีกมั้ย และฉันให้โอกาสแค่ครั้งเดียว” ผมเอ่ยเสียงต่ำ พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้โวยวายออกมา แม้จะยังตระหนกอยู่บ้างที่มันมีแบคใหญ่กว่าที่คิด “พูดตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว”
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนนั้นผมคงพูด แต่ในเมื่อทำไม่ได้ ผมก็จนทางเลือก” เอกว่าพลางยิ้มหวานหยดเมื่อในห้องเหลือเพียงเราสองคน “เรื่องที่ผมเป็นสายตำรวจให้กับคลับบอสและควีนรู้อยู่แล้ว ไม่ถือเป็นความลับอะไร พ่อของผมเสียชีวิตในเครื่องแบบ หัวหน้าหรือท่านผู้บัญชาการจึงรับอุปการะช่วยส่งเสียด้านค่าใช้จ่ายต่างๆ ความจริงแม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ แต่ท่านหย่าขาดและมีครอบครัวใหม่ไปนานแล้ว ตั้งแต่ตอนอายุสิบห้าผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด”
ไม่รู้ทำไมผมถึงเลือกที่จะเงียบ หรือเพราะรู้ว่าพูดขัดไปก็ไม่ช่วยอะไร
“ฝีมือการต่อสู้ผมได้มาจากการฝึกทหารสองปี อย่าว่าแต่มีด ปืนผมก็ใช้ได้ แต่ทักษะการตอบโต้ได้มาจากการทำงานในคิงส์คลับร่วมสี่ปี วงการนักเลงไม่มีการสู้ตัวต่อตัวอยู่แล้ว ส่วนใหญ่ใช้คนมากเข้าว่า หรือเรียกง่ายๆ ว่าหมาหมู่ ถ้าคุณอยากล้มผมต้องหาคนที่ใจเด็ดกล้าลงไม้ลงมือกว่านี้สักสิบคน ถึงจะพอไหว แล้วก็...อ้อ ก่อนจะเข้าคลับ ผมเคยเป็นนกต่อให้ตำรวจ ตีสนิทเข้าแก๊งค้ายา ก็เลยโกหกเก่ง ตีสีหน้าเก่ง เวลาสืบข้อมูลจะใช้คนจากวงในของตำรวจ เลยได้รายละเอียดที่ต้องการเยอะกว่าคนอื่น อืม...มีอะไรอีกนะ...” เอกลูบคางครุ่นคิด ปล่อยให้เลือดที่ขมับไหลอาบไม่คิดใส่ใจ “ผมไม่เคยมีแฟน แต่รู้ตัวว่าเป็นไบฯ หญิงก็ได้ชายก็ดี ผมไม่รังเกียจเรื่องเพศที่สาม แต่รู้ตัวว่าชอบคนอายุมากกว่า เอาจริงๆ แล้วคุณน่ะเป็นสเป็คผมเลย”
“กะ...แกพล่ามบ้าอะไร” ผมโคตรไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ และข้องใจตัวเองมากว่าจะหน้าแดงเพื่ออะไร
เอกหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงทุ้มต่ำฟังสบายเหมือนสายน้ำเอื่อยเย็นช่ำ
“เพราะทำภารกิจมาตลอด ผมเลยติดนิสัยหาข้อมูลเพื่อจับจุดอ่อนก่อนลงมือ กับคุณเองก็ไม่เว้น ผมรู้ทุกอย่างทั้งอดีตที่ผ่านมาและเรื่องฉ้อโกงในบริษัท ก่อนที่คุณจะไปตัดสินคดีกับสมยศ ผมไขตู้เซฟเจอเอกสารตัวจริงที่คุณจะเอาไปยื่นกับศาลด้วยซ้ำ คีย์การ์ดที่ก็อปปี้มานั้นก็วานให้คนในคลับช่วยทำให้ พัทรก็โดนผมใช้แลกกับเงิน แล้วก็...รหัสโทรศัพท์ของคุณคือวันเกิดควีน ผมเข้าไปเช็คบ่อยๆ แต่ไม่ได้ลบข้อมูลหรือทำอะไร ผมแค่อยากรู้ว่าคุณคุยกับใครบ้างเฉยๆ”
ยิ่งฟังผมก็เริ่มสับสนว่าควรจะโกรธเรื่องไหนก่อนดี
“ผมหลอกคุณเรื่องควีน แต่ควีนรู้เรื่องของเราและสนับสนุน วันที่เขาไปพบคุณเป็นเหตุสุดวิสัยทำให้ผมต้องเข้าโรงพยาบาล อันนั้นไม่ได้แกล้ง อ้อ จริงๆ แล้วตอนที่เราทำกันในห้องน้ำ สมถุยได้ยินทั้งหมดแต่โดนผมบังคับให้หลับไม่รู้เรื่อง อืม...น่าจะหมดแล้วนะสำหรับเรื่องที่ผมปิดคุณไว้”
“เอก!!” ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่านอกจากตะโกนเรียกชื่อเขาดังๆ
“ครับ” เอกขานรับ เดินเข้าใกล้มากเรื่อยๆ ผิดกับผมที่โดนต้อนมาถึงทางตันจนหลังพิงกำแพง “นาย...ผมยอมรับ ผมใช้วิธีสกปรกเพื่อเข้าหาคุณ ตอนแรกเพราะยังห่วงเรื่องควีน ต่อมาก็เพราะสนใจคุณ แต่พอได้ใกล้ชิดดูแล ผมก็เริ่มหลงคุณ จนกระทั่งคบกัน ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมรักคุณ”
คนอะไรจะหน้าไม่อายได้ขนาดนี้!
“คิดว่าฉันจะยกโทษให้รึไง” ผมถามเสียงห้วน มองเอกอย่างระแวงเมื่อมันหยุดยืนห่างออกไปแค่สองก้าวเท่านั้น
“ไม่คิด คุณไม่ใช่คนยกโทษให้ใครง่ายๆ”
“ถ้ารู้แล้วก็กลับไปซะ หรือว่ามีอะไรจะพล่ามอีก” ไม่ใช่ว่าผมอยากฟัง แต่อยากรู้ว่ามันจะมาไม้ไหนต่างหาก
“ผมพูดไปหมดแล้ว...” เอกมองผมนิ่งๆ ด้วยสายตายากอ่านความ ก่อนจะ...ทิ้งตัวคุกเข่ากับพื้น!
มันจะทำผมหัวใจวายให้ได้เลยรึไง!!!
“ผมขอโทษ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วให้คุณยกโทษให้ ถ้าคุณโกรธผมมากก็ตีผมเถอะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว และจะไม่หนีไปไห...”
ไม่รอให้มันพูดจบผมก็ฟาดมือไปที่หน้าหนาๆ ของมันเต็มแรง
เสียงเพี๊ยะดังสนั่น ใบหน้าของเอกสะบัดไปด้านข้าง มันดูตกใจ แต่สุดท้ายก็หันมาจ้องหน้าผมเหมือนเดิม
ผมลงมืออีกครั้ง ซ้ำรอยแผลตรงมุมปากและเลอะเลือดที่ไหลจากขมับของมันด้วย เอกยังคงไม่ร้องสักแอะ จัดท่าทาง และนั่งคุกเข่ารอให้ต่อยตีตามใจชอบ
“ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี”
“ผมไม่มีของพรรค์นั้นอยู่แล้ว” เอกเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ก่อนจะถูกผมตีอีกครั้ง มันถือดีอะไรมาขอให้ผมยกโทษ คนอย่างเจ้านายไม่มีวันยอมให้คนผิดซ้ำสองอยู่ใกล้ตัวเป็นอันขาด หากความเชื่อใจหมดไปจะไม่มีวันเรียกกลับคืน
ถ้ามันกล้าทำอย่างเดิมอีกล่ะ หรือถ้าทั้งหมดนั่น...มันโกหกล่ะ
ผมไม่คิดให้โอกาสมันทำร้ายซ้ำสองหรอก
แค่นึกว่ามันปกปิดผมเรื่องไหน ลับหลังแอบทำอะไร ผมก็แทบจะจับหัวมันโขกกับพื้นแรงๆ แต่ทำได้เพียงลงมือลงไม้กับเอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ระบายความคับแค้นในใจให้ลดเลือนบ้าง
แม้ว่าจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม
ไม่นาน...ผมก็หยุดมือ รู้สึกเหมือนทำร้ายตัวเองมากกว่าเพราะเอกไม่สะดุ้งสะเทือน ขณะที่ผมปวดหนึบไปทั้งมือและยังเจ็บที่ใจ
“อยากจะอยู่ที่นี่ก็เชิญ”
เอกมองผมตาเป็นประกาย แต่ผมดับความหวังของเขาด้วยประโยคต่อมาพร้อมแค่นยิ้มเยาะ
“เพราะฉันจะไปเอง”
---------
หมั่นค่ะหมั่น ตอนนี้ทั้งเผลอเคลิ้มและหมั่นไส้พี่เอก แต่ที่แน่ๆ คือสงสารนาย โธ่ คนแก่ของบ่าว
ใครบอกนายโชคดีได้พี่เอกให้คิดใหม่นะคะ พี่เอกทำได้ทุกอย่างจริงๆ ทำอาหาร เรื่องบนเตียง ยันกระสอบทราย แต่ก็รวมความหน้าทนและความกวนเล็กๆ อันน่าตีด้วย โอ๊ย นาย ทำไมต้องตีหน้าพี่เอกด้วย เดี๋ยวก็หมดหล่อกันพอดี!
เพจนักเขียนที่อยากจะไปช่วยทำแผลให้นายเอกภพเหลือเกินปล.คนอะไรด้านขนาดนี้แต่ยังดูเท่ ไม่ใช่เอกภพทำไม่ได้!
หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 - (อ่าน 259483 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก