หัวข้อ: {{ Knight's Hour }} เพราะเป็นเจ้านาย - Special Valentine - P.33 -

[~PopPin[Pim]~]

#ทีมซาตานเอก ค่ะ 55555555555 ตลกตรงนางฟ้าเอกมากๆ

ตอนนี้อ่านแล้วได้หลายอารมณ์หลายมุมดีค่ะ ชอบ เห็นความรู้สึก(แอบหื่น)ที่พี่เอกมีต่อนายแล้วน่ารัก
แอบสงสารคุณนิดนะตอนนี้ แรกๆคิดว่าจะเป็นตัวร้ายที่ร้ายกว่านี้ แต่ตอนนี้ดูง่อยๆหงอๆชอบกล

พ่อบ้านน่าจะมีความลับอะไรอยู่ ดูจากชื่อที่อยู่ ตระกูลสม   

รอคอยตอนต่อไปนะคะ ใจหายเหมือนกัน ยังไม่อยากให้จบเลย คู่นี้รู้สึกกราฟชีวิตขึ้นๆลงๆตลอด ไม่มีช่วงหวานยาวๆให้ได้หายใจหายคอบ้างเล้ยยย ตอนจบ+ตอนพิเศษ ขอจัดหวานๆ(หรือแซ่บ?) ให้คู่นี้หนักๆเลยนะคะ

ป.ล.สมรนี่แลดูสาวน้อยแรกแย้มมากๆ เอ็นดูจริงๆ อยากให้มีบทได้คุยกับนายบ้างจัง สงสาร >> ปล่อยพี่เอกหึงไปค่ะ 555555

[Roman chibi]

รอติดตามตอนต่อไป

[aiyuki]

เผด็จศึกซะทีๆๆๆๆ พลีสสส

[mild-dy]

 

[Snowermyhae]

โยกย้ายทีมทุกตอนเลยเรา ตอนนี้ทีมพี่เอกค่ะ รัก อยากได้ด้วย 55555555555555555555

[kitty08]

  สุดยอดเลยอ่ะพี่เอก นายแน่มาก เล่นเอานายช็อคไปเลย  :กอด1:อยากรู้จังว่าพ่อบ้านเป็นใครน่ะ ทำไมถึงได้ซื่อสัตย์จงรักภักดีผิดปกติ อย่าบอกน่ะว่าเป็นชู้กับคุณนายน่ะ แล้วคือพ่อของคุณนิด  จะจบแล้วเรอะ เสียดายจังเลยอ่ะ  แล้วเรื่องต่อไปจะอยู่ในซีรีส์นี้ด้วยไหม หรือว่าจะเป็นเรื่องคุณนิด 555 

[B52]

พระเอกจริงๆ

[little_munoi]

#ทีมนาย..รายงานตัวค่ะ
หลงรักนายมากขึ้นเรื่อยๆ
อย่าเผลอนะคะพี่เอก จะแอบสอยนายมาเก็บไว้คนเดียว
ฮ่าๆๆๆ งานมโนต้องมา!

[Lattechan]

ทีมพี่เอกที่แอบชอบนายค่าา จะจบแล้วใจหายเลยค่ะ
 

[Mynun]

#ทีมนายตั้งแต่ต้นยันเกือบจบเรื่องถึงแม้จะเคยเผลอไผลไปกับพี่เอก 5555

[Brosohub]

#ทีมคนเขียน สู้ๆค่า
เราก็ไม่อยากให้จบ ฮรื้ออออ

[Fragrant]

อุ๊ยๆ ตื่นเต้นค่ะๆ รอตอนต่อไปเลย 

[นอนกินแรง]

ดี้ดี พี่เอกทิ้งเล่ห์เหลี่ยมเพราะนายเลยนะเนี่ย รออ่านค่า

[นางฟ้าเชียงชุน]

หมั่นไส้ในความมั่นของพี่เอกจังเลยยยยยย ยังคงเป็น #ทีมนาย สงสารคนแก่ใจกระตุกบ่อย

[Pakeleiei]

พี่เอกคงคิดถึงตัวนายมากแน่ๆ55555555

[titansyui]

 

[TachibanaRain]

จบไวไปแล้ววววว ยังสะใจพี่เอกไม่หายเลย ฮ่าๆๆ เราย้ายมาทีมนายก่อน ไว้พี่เอกทำดีและเท่มากกว่านี้เราถึงจะกลับไป

[เมื่อนั้นฝันว่า]

ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ให้จบหรอกนะ
เข้าเรื่อง พี่เอกตอนนี้น่าักมาก กล้าที่จะพูดความจริงเพราะเป็นห่วง กล้าพูดในสิ่งที่นายยังไม่แม้แต่จะยอมรับ กล้าที่จะยืนยันความจริงใจของตัวเอง
นายก็น่ารักมากๆๆๆๆ ยืนฟังนิ่งๆเป็นแมวหงอยเลย แต่ที่จริงแล้วนายก็เป็นแคาคนแก่ไม่ยอมรับความจริงคนึงแหละ พอเจอพี่เอกบอกแบบนี้แสดงความจริงใจให้ขนาดนี้ เป็นใครก็ยอม แล้วก็เป็นตอนที่แสดงถึงความเป็นคนธรรมดาสองคนที่รักกันเงียบๆได้ดีที่สุดด้วย
นั้นเป็ฯดหตุผลว่าทำไมถึงไม่ยอมให้เรื่องนี้จบไงงงงงงงงงงงงง

[shoi_toei]

จะจบแล้วเหรอออ ใจหายอ่าา

[มัลฟรอย]

ตามมาแต่แรกเลยครับ ใกล้จบแล้วก็ใจหายจริมๆ ;-(
ที่จริงไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากที่สุดเลยครับ เอกกะนายเป็นกิ่งทองใบหยกจริงๆ -..-

[SaJung13]

นายใจแข็งอะไรขนาดนี้
เอกสู้ๆนะ ตระกูล สม มาอีกแล้ว

[soul love]

ทีมคนเขียนละกัน
เขียนถูกใจขนาดนี้ ยกนิ้วให้เลย!!!

[nightsza]

ทีมพี่เอก เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรักมากขึ้นทุกที

[JustWait]

 

[uknowvry]

เผด็จศึกไหนดีน๊าาาา

[Lucifer_love]

อ่านต่อครับ

[Supparang-k]

คิดถึงพี่เอกโหมดหื่นที่กระหน่ำย่ำยีนายแม้ยามรุ่งสาง  555

[spsygk]

 

[Poseidon]

อิจฉานายอ่ะ บอกเลย

[มาจะกล่าวบทไป]

ตอนที่ 20 : เผด็จศึก

   
เที่ยงตรง ผู้ช่วยที่ผมโทรตามก็มาเจอกันที่คอนโดของนาย

“ทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วย!”

สองเสียงประสานกันชวนให้รื่นหูสุดๆ ผมคาดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้เลยไม่ค่อยประหลาดใจเท่าไหร่ เพียงแต่รอให้พวกเขาจ้องหน้ากันจนพอใจแล้วค่อยเข้าไปห้ามทัพก่อนที่จะมีการลงไม้ลงมือขึ้นมา

ครับ ผมไม่ให้นายไปคนเดียว และก็จะไม่เข้าไปแค่สองคนด้วย

แม้ทางนั้นจะมีคนแก่หนึ่งคน คุณนิด และสมร แต่ในเมื่อผมต้องคอยปกป้องนาย จึงตัดสินใจโทรเรียกเก่งมาช่วยในกรณีต้องพะบู๊

เสียแต่อัศวินคนนี้แม้รู้ว่าผมคบกับนายก็ยังไม่ชอบขี้หน้านายสักเท่าไหร่

“ไหนพี่เอกบอกว่ามีเรื่องอยากให้ผมช่วยไง ไม่ใช่...ให้ผมมาช่วยไอ้แก่นี่”

“แกว่าใครนะ” นายกัดปากอย่างเจ็บแค้นที่ถูกว่า เอาน่า...เทียบกับผมนายยังเหมือนคุณน้าคุณอา แต่ถ้าเทียบกับเก่งแล้ว...เขาน่ะรุ่นพ่อเลย “ฉันก็ไม่ได้อยากให้แกมาช่วย มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นซะ”

“เก่ง ขอโทษนายเดี๋ยวนี้” ผมเดินมาขวางก่อนที่เพื่อนร่วมอาชีพจะปล่อยหมัดใส่คนรัก “นายเคลียร์กับควีนแล้ว และเขาก็ไม่ได้ติดแบล็คลิสต์ในคลับแล้วด้วย อย่างน้อยก็ควรให้เกียรติเขาในฐานะลูกค้าคนหนึ่ง แถมพี่ยัง...”

ผมพยายามส่งสายตาบอกเก่งว่าตอนนี้ยังง้อไม่สำเร็จ ฉะนั้นอย่าได้สร้างความลำบากใจเชียว เก่งหน้าเสีย เขาไม่เคยถูกผมตำหนิมาก่อน แล้วยังไม่นับเรื่องที่ผมทำท่าเกรงอกเกรงใจคนอื่นนอกจากบอส

ส่วนนายเองก็ทำหน้าไปไม่เป็น ดึงชายเสื้อผมพลางถามอย่างเอาเรื่อง

“ฉันไม่ได้ติดแบล็คลิสต์แล้ว? ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้”

ผิดตลอดอ่ะนายเอกภพ

“ผมลืม อันนี้ไม่ได้ตั้งใจปิดบังนะ แต่ลืมจริงๆ”

“แก...” นายยกมือจะตี แต่โดนรวบข้อมือไว้ทัน ผมหันไปส่งเสียงจุ๊ๆ ให้นายพลางเหล่ตามองเก่ง เป็นอันรู้กันว่าในเมื่อผมช่วยปกป้องเขาแล้ว นายเองก็ควรจะปกป้องศักดิ์ศรีในฐานะรุ่นพี่และอัศวินรุ่นเก่าแก่ของผมด้วย

“เก่ง”

“ฮึ่ย...ขอโทษ!”

ผมยักไหล่พลางทำหน้าลำบากใจให้นายว่าคงกล่อมได้แค่นี้ เขาขมุบขมิบแอบด่า แต่สุดท้ายก็ไม่หาเรื่องเก่งอีก

“เอาล่ะ ก่อนอื่นก็ต้องทำความเข้าใจสถานการณ์กัน”

ผมพูดพลางกางแผนผังคฤหาสน์ตระกูลอัครมหาเลิศสกุล

“เก่งคงจำได้ คุณนิด...ลูกค้าของเราจะเป็นเป้าหมายในครั้งนี้ เขามีการกู้ยิมเงินที่ไม่ค่อยบิสุทธิ์สักเท่าไหร่ ซึ่งอาจนำพาความยุ่งยากในคลับอนาคตได้ เพื่อตัดปัญหา บอสไฟเขียวมาแล้วว่าให้พวกเราจัดการได้ตามใจชอบเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอันตรายใดๆ ก็ตามแก่ควีน ฉะนั้นนี่จึงถือเป็นการทำเพื่อคลับ ไม่ใช่เพื่อพี่อย่างเดียว”

“แล้ว...” เก่งเหล่มองนายเป็นคำถาม

“คุณนิดเป็นคนรู้จักกับนาย ถ้าให้นายนำเขาจะต้อนรับเป็นอย่างดีเพราะเขาคงไม่เปิดประตูต้อนรับเราสองคนแน่ๆ จริงมั้ย”

เก่งพยักหน้ารับ รายนี้น่ะหัวอ่อนว่าง่ายสุดๆ แถมพออ้างเรื่องคลับขึ้นมาก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที

“พี่จะให้ผมทำอะไรบอกมาเลย!”

“คอยสังเกตคนคนนี้ก็พอ” ผมส่งรูปสมรให้ “หมอนี่ฝีมือไม่เบา แถมยังพกปืน ถ้าพี่ให้สัญญาณเมื่อไหร่ก็ลงมือได้เลย ก่อนอื่นก็แย่งอาวุธและจับตัวให้ได้”

“รับทราบ!”

“ก่อนหน้านั้นอย่าพูดแทรกเด็ดขาด นี่คือการเจรจา เข้าใจนะ”

“ได้เลยพี่เอก!”

ผมตบไหล่เก่งอย่างฝากฝังก่อนจะให้มันจำแผนผังคฤหาสน์เพื่อหาทางหนีทีไล่เผื่อฉุกเฉินก่อนจะดึงแขนนายให้เข้าห้องนอนด้วยกัน

“แกนี่มันหน้าไหว้หลังหลอกจริงๆ”

“ผมไม่ได้โกหก แค่พูดความจริงไม่หมดต่างหาก” ผมยกยิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้านกับคำด่า ยังไงซะเขาก็รู้นิสัยผมอยู่แก่ใจ “คุณทนเก่งหน่อยแล้วกัน เขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอก แค่อารมณ์ร้อนไปหน่อย”

“อย่างกับฉันจะทำอะไรมันได้” นายแค่นหัวเราะอย่างหงุดหงิด เขาคงโมโหที่ผมดึงคนนอกเข้ามา “มั่นใจแค่ไหนว่ามันจะไม่เอาเรื่องครอบครัวฉันไปป่าวประกาศ แล้วจับผิดได้ว่าแกกำลังเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับนาย เก่งน่ะมีดีแค่การต่อสู้ ส่วนเรื่องอื่น...”

“อ้อ โง่” นายพูดออกมาเต็มปากเต็มคำ ดีนะที่เจ้าของชื่อไม่ได้ยิน แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องจริงแต่เก่งก็ไม่ชอบให้ใครด่าซึ่งหน้าเหมือนที่นายไม่ชอบโดนชี้หน้าว่าแก่นั่นแหละ

ผมมองนายที่เงียบไปอึดใจหนึ่งพลางเนียนเข้าไปยืนใกล้ๆ เพื่อสร้างความอุ่นใจ รู้สึกดีเหลือเกินที่ได้พูดคุยกันอีกครั้ง แม้จะมีแต่คำค่อนแคะก็ตาม แต่ทั้งหมดล้วนเป็นตัวตนของนาย คนที่มักแสดงอำนาจข่มคนอื่นเพื่อปกป้องตัวเองอย่างมิดชิด สร้างเกราะที่ทั้งแข็งและหนาฉาบเอาไว้ ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นพวกปากร้ายใจดี

“คุณกลัวเหรอ”

“ทำไมฉันต้องกลัวเห็บราที่เกาะในบ้านด้วย”

นายนี่น้า...

“แต่คุณกำลังกังวล คุณไม่อยากไปใช่มั้ย คุณกำลังฝืนตัวเองรึเปล่า”

“เปล่า ฉันก็แค่...” นายถอนหายใจเฮือก อย่างที่เคยบอกไปว่าต่อให้พยายามปกปิดแค่ไหนก็ไม่รอดพ้นสายตาผมที่มองเขาเช้าเย็นก่อนนอนได้หรอก แค่นายสีหน้าเปลี่ยนไปวูบหนึ่งผมก็รู้แล้ว “ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากจะยุ่ง ฉันรังเกียจ ไม่อยากจะคุย แค่คิดว่าจะมองหน้ามันก็สะอิดสะเอียดแล้ว แล้วยังบ้านหลังนั้นอีก...ฉันไม่อยากก้าวเข้าไปด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้อยากจะทวงไปจากมัน ฉันแค่อยากให้เจ้าพวกนั้นได้ครอบครองในสิ่งที่ต้องการแล้วล่มจมไปด้วยตัวพวกมันเอง ฉันต้องการเป็นคนนอกที่หัวเราะเยาะทีหลัง โดยไม่มีละอองฝุ่นสกปรกจากพวกนั้นเข้ามาติด แกเข้าใจมั้ย”

“เข้าใจสิ สำหรับคุณ...พวกคุณนิดก็เหมือนเนื้องอกที่คุณยังไม่ผ่าออกไป แม้จะรู้ว่ามีมันอยู่แต่ก็ไม่เคยหันไปมอง พอคิดว่าต้องกลับไปพิจารณาชิ้นเนื้อนั้นอีกครั้งก็เลยรู้สึกแย่ แต่ถ้าไม่ตัดทิ้งก็คงลุกลามไปกว่านี้จนรักษาไม่ทัน”

“...แกเปรียบเปรยได้ชวนอ้วกมาก”

“แต่ก็ถูกใช่มั้ยล่ะ” ผมแอบประสานนิ้วเข้ากับมือของนายช้าๆ...ความอบอุ่นซึมซาบ นายทำเป็นมองไม่เห็นแต่ก็ไม่ชักมือออก

“ผมน่ะรู้จักคุณดีที่สุดแล้ว”

“ส่วนฉันก็ไม่รู้จักแกเลย...”

“ทำไมจะไม่รู้จัก คุณน่ะรู้ประวัติตอนเด็กผม แล้วยังรู้ว่าเป็นสายตำรวจในคลับอีกต่างหาก แค่นี้ก็รู้มากกว่าเก่งที่ยืนข้างนอกนั่นอีก” ผมหัวเราะหึหึ บีบมือเขาเบาๆ “ผมไม่มีของกินที่ชอบหรือไม่ชอบเป็นพิเศษ งานอดิเรกคือขับมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อยๆ แบบไม่มีจุดหมาย พรสวรรค์คือทำอาหาร และตอนนี้ก็อยู่กินกับเจ้านายคนหนึ่งที่เอาแต่ใจสุดๆ”

อ่อก! ผมปล่อยมือนายแทบไม่ทันเพราะถูกศอกใส่ท้อง

“นี่คุณกำลังตัดกำลังผมนะ ถ้าสู้สมรไม่ได้จะทำยังไง”

“ยังมีเก่งอีกคน” นายตอบอย่างไม่แยแส เห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ผมดันตัวนายชิดกำแพง ก่อนจะเอาแขนข้างหนึ่งยันเอาไว้ไม่ให้เขาขยับตัวหนี

“นาย...คุณหลงอะไรอยู่รึเปล่า” คราวนี้ผมพูดเสียงขรึมอย่างจริงจัง เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เหนื่อยยิ่งกว่าคืออีกฝ่ายไม่ยอมเข้าใจสักที “คุณเอาแต่หลงในภาพก่อนหน้านี้ของผมจนกลายเป็นอคติ ทั้งที่ความจริงแล้วทั้งหมดนั่นก็คือตัวผมทั้งนั้น ผมเอาใจคุณก็เพราะอยากทำ  ที่ผมหาข้ออ้างสารพัดอย่างก็เพื่อเข้าใกล้คุณทั้งนั้น ถึงตอนนี้แล้วคุณยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ”

นายหลบตา เขากัดปากคล้ายยังไม่อยากยอมรับทั้งที่เมื่อวานยอมลงให้ผมแล้วครึ่งต่อครึ่ง

“นาย...ผมน่ะ...”

“พี่เอก! ผมไม่เข้าใจตรง...เหวอ! จูบลงเหรอพี่ ถ้าฟันปลอมหลุดจะทำไง”

“ฉันไม่ได้ใส่ฟันปลอม!”

คราวนี้ผมไม่คิดจะห้ามนาย แถมยังช่วยจับตัวเก่งไว้ด้วย

นายกำลังจะฟังผมอยู่แล้วเชียว!




และแล้วพวกเราก็เริ่มปฏิบัติการ

รถเฟอรารี่สีแดงจอดหน้ารั้วทอง สมรเป็นคนมาเปิด เขามองพวกเราอย่างระแวงและน่าจะจำหน้าเก่งได้ว่าเป็นอัศวินอีกคนของคลับ เลยเผลอยกมือแตะปืนบ่อยๆ โชคดีที่พวกเรามียันต์กันสมรมาด้วย หรือก็คือนาย เพราะพอนายปรายตามองปุ๊บสมรก็จะรีบทำตัวสงบเสงี่ยมใสซื่อทันควัน ไม่กล้าหือกล้าอือหรือส่งสายตาข่มขู่สักนิด

“อะไรของแก” นายเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อผมเดินเบียดเขาแถมยังดึงมือไปจับทั้งที่ปกติจะค่อยๆ เริ่มจากแตะๆ เกี่ยวๆ ก่อน

“ผมหึง”

นายสะบัดมือหนี อ้าปากเหมือนจะด่า แต่พอเห็นสายตาสมรก็ถอนหายใจ

เขาคงเหนื่อยจะทะเลาะกับผม โดยเฉพาะเมื่อต้องเข้าในบ้านหลังเก่าที่เคยจากไปนับยี่สิบปี

คุณนิดยืนต้อนรับอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทั้งที่เป็นฝ่ายเรียกร้องมาตลอดแต่พอได้เจอกับนายจริงๆ เขากลับไม่แม้แต่จะเอ่ยเรื่องเงินสักคำเดียว ทั้งหมดทั้งมวลเพราะคุณแม่ของเขายังอยู่ที่โรงพยาบาล และถ้านายไม่ยื่นคำขาดว่าจะมา เขาก็คงยังนอนเฝ้าไม่ไปไหน ดูจากใต้ตาคล้ำจนหมดมาดหนุ่มเจ้าสำอางแล้วคาดว่าคงไม่ได้นอนสักงีบเดียว

ผิดกับอีกคนหนึ่ง...

พ่อบ้านในวัยห้าสิบหรือสมคิดเข้ามาต้อนรับและเชื้อเชิญประหนึ่งเป็นเจ้าของบ้านซะเอง ผายมือให้นายนั่งบนโซฟาหลุยส์เหลี่ยมทองที่ได้รับการทำความสะอาดอย่างดี สมคิดรีบเสิร์ฟน้ำเย็นให้นาย จัดแจงพาคุณนิดไปนั่งในฝั่งตรงข้ามและกระซิบหูหลายครั้ง

“ไม่ต้องวุ่นวายหรอก” นายเอ่ยขณะนั่งหลังเหยียดตรงไม่เต็มก้นอย่างหมิ่นเหม่คล้ายไม่อยากอยู่นาน ส่วนผมกับเก่งยืนคุมด้านหลัง คอยระวังสอดส่องเต็มที่ “คนที่ผลักคุณหญิงตกบันไดคือแกใช่มั้ย”

วินาทีนั้นคุณนิดคล้ายนิ่งงันไปราวหูฝาด ส่วนพ่อบ้านที่เตรียมจัดแจงหาของมาเสิร์ฟก็ชะงักกึก

“คุณพูดอะไรน่ะครับ”

โกหกไม่เนียนซะเลย เทียบกับผมแล้วหมอนี่น่ะแค่ปลายแถวชัดๆ!

แล้วมีหรือนายจะจับผิดไม่ได้

“ทุกอย่างประจวบเหมาะเกินไป ฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ มีแต่การจงใจ” นายแอบเหล่ตามองผมชวนให้รู้สึกขนลุกวูบๆ นี่เขากำลังจะแขวะอะไรผมรึเปล่า “นิดคุยโทรศัพท์อยู่กับฉัน สมรอยู่ใกล้ๆ เพราะรีบเข้ามาช่วย คนที่ไม่อยู่ก็มีแต่แกกับคุณหญิง และคุณหญิงก็คงไม่ลงทุนตกบันไดมาเองถ้าไม่มีคนผลัก”

“แหม คุณชายใหญ่พูดราวกับหนังสอบสวนเลยนะครับ คุณหญิงท่านลื่นล้มลงไปเองเพราะตกใจที่คุณชายเล็กเจรจาไม่สำเร็จต่างหาก ตอนนั้นคุณหญิงก็อาการไม่ค่อยดีอยู่แล้วตามที่คุณชายเล็กเรียนให้คุณทราบ จะหน้ามืดกะทันหันก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนี่ครับ”

...ตอแหลได้โล่ห์

นอกจากจะไม่ยอมรับผิดแล้วยังกล้าพูดว่าคุณนิดไม่ได้โกหกเรื่องที่โทรมาหลอกนายอีกต่างหาก ทั้งที่เจ้าตัวน่ะแสดงสีหน้าคล้ายสารภาพผิดมาตั้งแต่เมื่อวาน สงสัยจะไม่มีเวลาเตี๊ยมกันซะล่ะมั้ง

“สมคิด...พอเถอะ...เราได้เงินมาแล้ว” คุณนิดพยายามปราม เขาคล้ายจะเชื่อพ่อบ้านผู้นี้หมดใจว่าไม่มีใจคิดร้ายจริงๆ “พี่นายก็ด้วย...ขอบคุณที่มาในวันนี้นะครับ แต่สมคิดอยู่กับพวกเราแม่ลูกมานาน ตั้งแต่คุณพ่อตายก็ยังภักดีมาตลอด คนที่คอยดูแลทั้งงานบ้านเสื้อผ้าและอาหารก็คือเขา แล้วจะทำร้ายคุณแม่ได้ยังไง”

“หุบปากไปซะ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นคนดีตอนนี้” นายตอกกลับอย่างเจ็บแสบ รู้ดีว่าคุณนิดเองก็ก่อวีรกรรมไว้ไม่น้อย “ฉันไม่ได้มาเพื่อคุยกับแก ฉันมาเพื่อคุยกับมัน”

พูดจบนายก็เชิดหน้าจ้องตากับพ่อบ้านราวมองคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ หาได้สนใจน้องชายต่างแม่ที่นั่งอ้าปากค้างแม้แต่น้อย

“ฉันจำแกได้...สมคิด ตอนที่ฉันอยู่บ้านหลังนี้แกเป็นลูกคนใช้ที่ทำตัวตีสนิท เอาอกเอาใจสารพัดแถมยังยุแยงเรื่องเมียน้อยพ่ออีกต่างหาก หวังจะประจบลูกชายคนโตอย่างฉันน่ะสิ แต่พอพ่อฉันเสีย แกก็เปลี่ยนไปหานิดแทนทั้งที่เคยด่าลับหลัง หึ ฉันไม่คิดว่านั่นจะเรียกว่าความซื่อสัตย์หรอกนะ”

ไม่น่าเชื่อว่านายจำรายละเอียดในสมัยเด็กได้ เผลอๆ เขาอาจจะจำสมรได้ด้วยซ้ำ เพียงแต่ไม่อยากให้ความหวังเลยบอกปัดไป

ส่วนสมคิดยังคงยืนยิ้มไม่หือไม่อือ

“ฉันเจอคนประเภทนี้มาเยอะ แค่มองก็รู้สันดานแล้ว แกมันก็พวกเดียวกันนั่นแหละ ทำดีหวังเงิน เกาะคนรวยหวังสบาย เสียที่พ่อฉันเองก็กินแต่สมบัติเก่า พอแม่ฉันเซ็นใบหย่า ก็ไม่มีธุรกิจอื่นมาหมุนเงิน ปล่อยให้พวกเหลือบไรใช้เงินจนหมดตัว ที่ไม่มีใครมางานศพแม่ฉันก็เพราะตกลงเรื่องเงินๆ ทองๆ ไม่ได้ไม่ใช่รึไง”

เป็นครั้งแรกที่นายยอมคายเรื่องในอดีตของตัวเองอย่างหมดเปลือก

“ที่ดินที่พอมีราคาก็มีแต่คฤหาสน์หลังนี้ แต่พวกแกดันยอมเป็นหนี้ดีกว่าต้องย้ายออก แกเองก็เหมือนกัน...เพราะตั้งแต่เล็กก็อาศัยอยู่แต่ในคฤหาสน์ คอยประจบรับใช้เจ้านายไม่คิดจะขนขวายหางานอื่น เลยหวังลมๆ แล้งๆ ปั่นหูดึงฉันกลับเข้ามาในวังวนนี้อีก หึ คงคิดล่ะสิว่าถ้าฉันยอมเอาตัวไปจมปลัก ทั้งแกทั้งคนพวกนี้ก็สบายกันยกโคตร“

นายแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย้ยหยัน

“แต่ฉันไม่มีวันอยู่ที่นี่เด็ดขาด! จะหลอกก็ไปหลอกคนอื่นเถอะ!!”

พูดจบนายก็ผุดลุกเหมือนไม่อยากจะอยู่ต่ออีกแม้แต่เสี้ยวนาทีเดียว เขามาเพื่อตัดขาด เพื่อให้ตระกูลอัครมหาเลิศสกุลเลิกตอแยตลอดกาล รวมทั้งเปิดโปงเบื้องหลังทั้งหมด!

“เฮ้ย!”

ทันใดนั้นเสียตะโกนพลันดังขึ้น คุณนิดโดนจับล็อกคอโดยมีปืนจ่ออยู่ข้างขมับ ดูเหมือนคนที่จัดแจงหาอาวุธให้สมองจะเป็นพ่อบ้านผู้นี้เอง

“ผมไม่เชื่อว่าคนที่ยอมไปหาคุณหญิงที่โรงพยาบาลทั้งที่เกลียดนักหนา จะยอมไปง่ายๆ โดยทิ้งน้องชายได้ลงหรอกนะครับคุณชายใหญ่”

สมคิดเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว!

“สะ...สมคิด” คุณนิดยังไม่อยากจะเชื่อ เขาเองก็เป็นประเภทชอบให้คนปฏินิบัติรับใช้ การที่จู่ๆ พ่อบ้านแสนดีของตัวเองกลายเป็นตัวร้าย คงจะเป็นอะไรที่เหลือเชื่อเหมือนเก็บมีดจ่อคอหอยตัวเองตลอดเวลา “กะ...แกเป็นคนผลักแม่จริงๆ ใช่มั้ย!”

“ก็ใช่น่ะสิ! ทั้งที่เสนอความคิดไปตั้งขนาดนั้น แต่พวกแกก็ยังไม่ได้เรื่อง! ถ้าพลาดครั้งนี้ไปคงไม่มีหวังอีกแน่ ฉันก็เลยผลักคุณหญิงตกบันไดไงล่ะ ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ เพราะผลจากการกระทำก็ทำให้เจ้านายที่พวกเรารอคอยมาตลอดยอมมาเหยียบบ้านหลังนี้สักที!”

“คะ...คุณนิด” อย่าว่าแต่คุณนิดที่ตกใจ สมรนั้นยิ่งหนักกว่า มันชักปืนออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ มือที่สั่นเทาของมันทำเอาคุณนิดได้ขยับปากร้องบอกว่าอย่า เพราะกลัวว่าจะโดนมือดีของตัวเองยิงตายซะก่อน

“พี่เอก...นี่ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคลับตรงไหนเลย”

“ถ้าจัดการเรื่องนี้ได้คุณนิดก็จะไม่มีหน้ามากู้เงินที่คลับอีกไง”

“อ้อ...”

นายเหลือบมองพวกผมที่ทำตัวไม่เข้าสถานการณ์ด้วยความหงุดหงิด เขานั่งกอดอก มองสมรที่ยืนอยู่อีกฝั่ง มองสมคิดที่อยู่ตรงหน้า โดยจับน้องชายเป็นตัวประกันเหมือนกับว่าดูละครเรื่องหนึ่งที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับชีวิต

“ฆ่าเลยสิ” นายเอ่ยอย่างท้าทาย “ฉันจะได้เรียกตำรวจ มันตาย แม่มันก็ยังไม่ฟื้น ส่วนแกเองก็ติดคุกติดตาราง ดีเลย ฉันจะได้ยึดคฤหาสน์หลังนี้คืนแล้วเอาไปขายต่อ จะได้จบชื่อตระกูลเส็งเคร็งนี้สักที”

“พี่เอก...จะดีเหรอพี่”

“ดูอยู่เฉยๆ ก่อนเถอะ” ผมกระซิบบอกรุ่นน้อง “แล้วก็ดูสมรไว้ด้วย ถ้ามันทำท่าจะยิงให้รวบตัวไว้เลยนะ หมอนี่มีสิทธิ์ยิงผิดมากกว่ายิงโดน”

“ครับ!”

โชคดีที่เสียงซุบซิบของพวกเราสองอัศวินไม่ดังไปถึงสมคิดที่โกรธจนตาแดง

(ต่อข้างล่าง)