ตอนที่ 9
เชอเบทไม่ได้นอนค้างที่บ้านฟ้าลั่น ฟ้าลั่นก็ไม่ได้รั้งให้อยู่ต่อ แค่พากลับบ้านไปเอารถที่จอดทิ้งไว้โบกมือลากันแล้วก็ทางใครทางมัน
ขายาวพาตัวเองออกจากลิฟต์มาหยุดที่คอนโดขนาดสองห้องนอน ซึ่งไม่ได้ใหญ่มาก เปิดไปก็เจอห้องนั่งเล่นแคบๆ ด้านหลังโซฟาก็มีสองประตูคือสองห้องนอน ห้องน้ำเล็กๆอยู่ติดครัวแคบๆ
“อ้าว มาได้ไง”
เฌอแตมนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา เลิกคิ้วแปลกใจ
“กูกลับมาบ้างไม่ได้รึไง”
“ก็แล้วแต่มึง”
“เป็นไง แผนมึง”
“งั้นๆ ไปไกลๆกู จะอ่านหนังสือ”
เชอเบทแค่ยักไหล่เดินเข้าไปในประตูทางซ้ายที่เป็นห้องนอนของตัวเอง เฟอร์นิเจอร์ในห้องไม่มีอะไรมาก เตียง 3.5 ·ฟุต ตู้เสื้อสองบานที่ปลายเตียง ชั้นวางของแล้วก็กีตาร์หนึ่งตัววางพิงอยู่กับชั้น
แทบไม่มีอะไรเลยเพราะชีวิตเชอเบทไม่ได้อยู่ที่นี่
มือขาวหยิบสมุดจดเล่มบางที่วางอยู่บนชั้นเดินออกมาจากห้องเหมือนเดิม
“ไปนะแตม”
“กลับไปนอนนู่น?”
“อือ”
โบกมือลาแฝดกลับไปที่รถ คอนโดนี้เหมือนเป็นอาณาจักรของเฌอแตมเพราะตัวเองยกให้มันอยู่คนเดียว แค่ยึดห้องเล็กไว้เพ
ราะแตมมันไม่สบายใจถ้าจะยกห้องนี้ให้มันคนเดียว
ชีวิตเชอเบท….อยู่ที่บ้านกระจกหลังเดียวขนาดเจ็ดสิบตารางเมตรแถบชานเมือง หรือที่เรียกว่าสตูดิโอ
รถยาริสสีดำเลี้ยวเข้าจอดในรั้วบ้านทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า สามด้านเป็นกำแพง ด้านหน้าเป็นกระจก นี่สิบ้านเชอเบท อาณาจักรกล่องของเขา
บ้านโล่งๆทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่มีห้องแบ่งแต่ใช้กำแพงกั้น ขวาสุดห้องนอนห้องน้ำ ตรงกลางที่เขากำลังยืนคือชั้นวางหนังสือเรียนมีโต๊ะเขียนหนังสือ และโต๊ะเขียนแบบวางติดกัน ไม่มีโซฟา แต่มีกองฟูกนิ่มสำหรับนอนกลิ้งเกลือกดูทีวีที่ติดอยู่บนกำแพง ส่วนทางซ้ายเป็นห้องครัว
ขายาวเดินผ่านโซฟาไปที่ประตูบานเดียวตรงหน้า เปิดเข้าไปคือ…·ดินแดนของเชอเบท สตูดิโออัดเพลงมีห้องกระจกสำหรับอัดเพลง มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มากมายรวมถึงไอแมคสองเครื่องจอยักษ์และแมคบุคตัวเล็กอยู่บนโต๊ะหน้าห้องกระจก
ทางซ้ายเหมือนเวทีการแสดงมีทั้งกลองชุด เปียโนไฟฟ้า คีย์บอร์ด และกีตาร์โปร่งกีตาร์ไฟฟ้าหลายราคา หลายรุ่นแขวนอยู่บนหนัง เบสสองตัวใส่กล่องวางพิงกำแพงไม่ไกล
ขายาวพาตัวเองไปนั่งลงที่เก้าอี้หน้าจอไอแมค เปิดเครื่องทั้งสองรอสักพักก็เริ่มง่วนอยู่กับงานของตัวเอง ฟีลกำลังมาต้องทำงาน สมุดที่หยิบมาจากคอนโดเปิดดูเนื้องานที่เสร็จแล้ว ถึงเวลามาลองของจริง
กระจิตกระใจทำงานหายากจนน่ากลัว แถมไม่มีอารมณ์งานก็ไม่เดิน….
ยกยิ้มเมื่อนึกถึงฟ้าลั่น…อยู่กับมันก็ไม่เครียดดี แถมมีอารมณ์ปั่นงานที่พ่อโทรจิกยิกๆมาหลายวัน
เชอเบทรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดคอม ก่อนจะไถลตัวบนเก้าอี้ล้อหมุนข้ามฝั่งห้องไปที่เปียโนไฟฟ้า มือกดนิ้วลงตามโน๊ตของตัวเอง
เชอเบทแต่งเพลงเสร็จในตอนตีสอง
ตาเริ่มล้า ปากหาววอด…มือกดส่งเดโมเพลงผ่านอีเมลล์ไปให้พ่อ เชคความเรียบร้อยกดปิดไอแมค ปิดไฟ ลากเท้าออกมาจากห้องเดินผ่านโซฟาออกมาล็อคประตูกระจก เลี้ยวขวาผ่านกำแพงกั้นห้องไปที่เตียง…เตียงคิงไซส์สีฟ้าลายก้อนเมฆ
สายโด่งถึงลุกออกมาอาบน้ำ ลากเท้าไปหาของกินที่ห้องครัว ถ้ามองจากถายนอกคงดูตลกคนอะไรกั้นบ้านเป็นสามช่อง
แต่เขาชอบ แค่นั้นก็พอ
อาบน้ำใส่เสื้อผ้าก็ทำไข่ดาวง่ายๆกิน มือถือเลื่อนเชคโซเชียลมีเดียร์และข่าวสาร ก่อนจะกดอ่านอีเมลล์ที่เด้งเข้าตั้งแต่เมื่อคืน
เมลล์ตอบรับจากพ่อ และคำบอกว่างานผ่าน
ยกยิ้มเมื่อแมสเสจแจ้งเงินเข้าดัง ค่าลิขสิทธิ์จากอเมริกามาแล้ว
ขยี้หัวสบายใจแล้วเดินกลับไปนอนต่อ บ่ายๆค่อยลุกเตรียมตัวไปแข่งบาสนัดแรก…
ชีวิตนักแต่งเพลงอิสระ
ฟ้าลั่นเดินนำเพื่อนมาที่สนามบาส กองเชียร์สถาปัตย์กับคณะเกษตรกินพื้นที่คนละฝั่งของสแตนโรงยิม ทั้งสามนั่งลงที่ริมๆของกองเชียร์ฝั่งสถาปัตย์
“ไหนน้องเชอวะ”
“นั่นไง”
เห็นตั้งแต่เข้ามาแล้ว
คนผมยาวที่วันนี้รวบผมซะเรียบไม่มีหล่นสักปอยไว้เป็นมวยกลางหัว ผิวขาวหยวกวันนี้ใส่ชุดบาสที่เป็นเสื้อแขนสั้นกับกางเกงยาวเสมอเข่า เชอเบทใส่เล็กกี้สีดำไว้ข้างในด้วยอีกที แต่ข้างหนึ่งพับขึ้นจนถึงเข่าโชว์ขาขาว รองเท้ากีฬาสีสะท้อนแสงแสบตา
“น้องเชอมึงหล่อว่ะ”
“กูก็หล่อ”
“กูเห็นมึงบ่อยแล้วสัส แต่น้องเชอกูนานๆทีเจอนี่หว่า”
ดีดหน้าผากไอ้ปิงพูดมาก แล้วพิงตัวลงกับพนักเก้าอี้มองนักกีฬาตัวสูงที่กำลังยืดเส้นยืดสายยืดหยุ่นร่างกายอยู่ข้างสนาม เชอเบทดูโดดเด่นด้วยความสูง…
“มึงว่าน้องมันดั้งค์ได้ปะวะฟ้า”
“ได้มั้ง ก็ตัวสูง”
เขายังทำได้ เชอเบทก็ดูทะมัดทะแมงทำไมจะทำไม่ได้
กรรมการเป่านกหวีดเริ่มเกมส์ เสียงเชียร์สองคณะดังลั่น ลูกบาสสีส้มถูกสับเปลี่ยนไปมาก่อนจะเฮลั่นสนามเมื่อเชอเบทกระโดดขึ้นดังค์ แถมยังโชว์ลีลาห้อยตัวยกขาอยู่บนห่วง ก่อนจะปล่อยตัวลงมาโบกมือให้คนดู
ชะงักเมื่อเห็นฟ้าลั่นกับเพื่อน
มือขาวยกสองนิ้วแตะคิ้วแล้วตวัดปลายนิ้วออกนิดหน่อยทักทาย
ฟ้าลั่นทำท่าเดียวกันส่งกลับ
“มีส่งซิกไอ้เหี้ย”
“ปิงทำไมมึงชอบไปเสือกเรื่องไอ้ฟ้าจังวะ”
“เสือกไรล่ะแท็ป สัสดีดหน้าผากกูหรอไอ้เหี้ยยยยย”
ฟ้าลั่นมองเกมส์การแข่งขัน มีนักกีฬาหลายคนที่เล่นเก่งทั้งฝั่งเกษตรและฝั่งสถาปัตย์ แต่น้อยคนที่จะโดดได้สูง
จบครึ่งแรกสถาปัตย์นำไปห้าแต้ม ฟ้าลั่นมองเกมส์แล้วเหนื่อยแทนไอ้ตัวขาว เกษตรถึงจะเล่นเกมส์รับแต่ตัวเปลี่ยนอีกหลายตัวยังรอลงสนาม ขณะที่สถาปัตย์มีตัวสำรองน้อยมาก อีกสักพักนักกีฬาก็เหนื่อยโดยเฉพาะเชอเบทที่ต้องรุกคนเดียว
กีฬามหาลัยแข่งแค่สองควอเตอร์ ควอเตอร์ละ 15 นาที เพราะมีหลายทีมเลยไม่ได้เล่นถึงสี่ ครึ่งหลังสถาปัตย์เริ่มหล้า เชอเบทเริ่มอ่อนแรง
พลั่ก!
โครม!
นักกีฬาเกษตรกระโดดขึ้นบล็อกลูกบาสของเชอเบทที่กำลังจะดังค์ ตอนกระโดดมันจงใจยกเข่ากระแทกกลางตัวพอดี…เชอเบทล้มกระเด็นออกไป
ร่างสูงโปร่งนอนคู้ตัวอยู่กลางสนามบาส
รอบข้างเงียบกริบเพราะเป็นการล้มค่อนข้างแรง
“เหี้ยแม่งใช้เข่าหรอสัส!!!!!”
ทุกสายตาหันมาที่ฟ้าลั่น ตาคมวาวโรจน์ชี้หน้าเด็กเกษตร เสียงโวยวายฝั่งสถาปัตย์เริ่มดังตาม
ขายาวก้าวลงไปที่สนาม นักศึกษาที่ทำหน้าที่แพทย์สนามกำลังยกเปลมา คุกเข่าลงข้างตัวคนเจ็บที่หน้าซีดเผือดนอนคู้ตัว
“เชอ”
มือสีแทนลูบแก้มซีดเบาๆ
“ซี้ด….ตะโกนซะดัง”
ฝืนยิ้มแม้จะยังไม่โอเค
“พี่ครับ ผมขอโทษ”
นักบาสเกษตรเดินมายกมือไหว้ปลกๆ ทีมเกษตรเดินเข้ามายืนดูห่างๆ กรรมการจากคณะศึกษาพละเริ่มเข้ามาคุมเผื่อนักกีฬา
ทะเลาะกัน
“ไม่เป็นไรๆ”
เชอเบทมีฟ้าลั่นช่วยประคองลุกนั่งพิงกับไหล่หน้า ยังไม่ค่อยมีใครกล้าเคลื่อนย้ายเพราะกลัวกระทบกระเทือน
“ไปเปลแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรๆ ประคองกูลุกพอ แค่จุกๆ”
แขนขาวโอบที่ต้นคอแกร่ง มือหนาสอดเข้ารวบเอวดึงคนบาดเจ็บลุกขึ้น
“ซี้ด…”
“ให้โทรเรียกรถพยาบาลมั้ยคะ น่าจะไปเชคหน่อยนะคะ”
นักศึกษาแพทย์ใส่ปลอกแขนรูปบวกสีแดงเอ่ย
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่พาไปเอง ไหวนะเชอเดินนิดหน่อย”
พยักหน้า ไม่วายยื่นมือไปตบไหล่เด็กเกษตรเบาๆ เอ่ยขอตัว เกมส์จะจบยังไงก็แล้วแต่ยังไงก็แข่งไม่ไหวแล้ว ยอมให้ฟ้าลั่นประคองไปดีกว่า
“เหี้ยเอ้ย มึงทำอะไรไอ้เชอวะ!!!”
กลายเป็นนักศึกษาคณะศิลปกรรมที่ก้าวเข้ามาใหม่ถลาไปกระชากคออกเสื้อนักบาสเกษตร
“เห้ยชาร์ล”
เสียงตะโกนห้ามกลายเป็นเสียงเบาในลำคอ ความเจ็บกลางท้องตีขึ้นมาจนต้องงอตัว
“แม่งเอ้ยยยยยยย”
พลั่ก!
นักศึกษาศิลปะกกรมหัวฟูปล่อยหมัดปะทะหน้านักบาสเกษตร ก่อนกรรมการจะช่วยกันฉุดกระชากร่างสูงออกมา
หน้าขาวแดงก่ำด้วยความโกรธจัดไม่สนว่าต้องมีหลายคนช่วยกันดึงถึงจะลากออกมาได้
“นอกเกมส์กับกูได้นะสัส ถ้าไม่พอใจ!!! ใจหมาชิบหาย น้ำใจนักกีฬามีปะไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย”
ฝ่ายเกษตรเริ่มฮึดฮัดเพราะคนของตัวเองโดนต่อย
“ปิงแท๊ปๆ ไปแยกหน่อยดิ๊”
ฟ้าลั่นล็อคคนเจ็บที่จะไปห้ามไม่เจียมสังขาร รีบสั่งให้เพื่อนเข้าไปช่วยดึง สักพักหลังจากอีรุงตุงนังชาร์ลก็เดินกระทืบเท้ามาช่วยประคองเชอเบทอีกข้าง
“เชี่ยเอ้ย”
“ใจเย็นดิ”
“เย็นเหี้ยไร ไปๆโรงบาลรถกูจอดหน้าโรงยิม”
หันขวับไปมองฟ้าลั่นที่อาสาคนแรก สายคาคมฉายแววเข้าใจพยักหน้านิดหน่อยแล้วประคองไปจนถึงรถยาริสสีดำเหมือนกับของเชอเบท
“ขอบใจมากที่ช่วยพี่กู”
ฟ้าลั่นแม้จะยังไม่เข้าใจว่าเด็กหน้าฝรั่งหัวฟูนี่เป็นน้องไอ้คนผมยาวหน้าเอเชียได้ยังไง แต่ไม่ใช่เวลาถามต้นสายปลายเหตุกันตอนนี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูขับตามไปที่โรงบาลนะ ปิงแท๊ปมึงนั่งไปกับเชอหน่อยเผื่อต้องช่วยอะไร ให้เพื่อนกูไปด้วยนะ”
ชาร์ลเลิกคิ้วนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าไม่ได้ว่าอะไร
ฟ้าลั่นเดินไปที่อินโนว่าสีขาวขับตามไปโรงพยาบาลติดมหาลัย วนหาที่จอดรถได้ก็ตามเข้าไปห้องฉุกเฉินตามที่ประชาสัมพันธ์บอก
ตรวจเสร็จเรียบร้อยหมอก็วินิจฉัยว่าไม่ได้เป็นอะไรมากแค่จุก ถึงจะล้มแรงแต่ก็ล้มถูกท่าไม่มีเคล็ดขัดยอก มีแค่รอยฟกช้ำที่สะโพกซ้าย
“เชอ เป็นไงบ้าง อ้าวชาร์ลมาได้ไง”
เฌอแตมในชุดนักศึกษามีปลอกแขนสตาฟพยาบาลเดินเข้ามา
“กูมีแข่งบาสคู่สุดท้ายเลยไปดูเชอแข่งด้วย แม่งโคตรหงุดหงิดเลย”
“เออน่า อุบัติเหตุ ไม่เป็นไรนะมึง?”
“กูโอเค แค่ตูดช้ำกับจุกนิดหน่อย มึงรู้ได้ไงวะแตมว่ากูอยู่นี่”
“เพื่อนกูเป็นสตาฟสนามบาส โทรมาบอกน่ะ”
“ช่วงนี้มึงก็มานอนกับกูหรืออยู่ห้องให้ไอ้แตมดูแลก่อน เดี๋ยวพวกกูจะทายาที่ตูดให้ เข้าใจมั้ย”
ฟ้าลั่นยิ้มขำหน้าปุเลี่ยนของเชอเบท
“เหี้ยชาร์ล กูทาเองได้น่ะ”
“อายทำไม ตูดมึงก็เหมือนตูดกู เห็นตั้งแต่เด็กๆ แต่จู๋กูใหญ่กว่า ส่วนมึงกับแตมไซส์เดียวกัน ไอ้พวกเล็ก”
ปิงอ้าปากค้างกับคำพูดตรงไปตรงมา เฌอแตมกลอกตาด้วยความรำคาญ เชอเบทกุมขมับปลงนิสัยน้องชายคนเล็ก สมกับเป็นไอ้ชาร์ลหรือไอ้ปุ้นของเพื่อนๆ เกรียนแตกสุดๆ
ฟ้าลั่นหัวเราะทุ้มต่ำกับความสัมพันธ์พี่น้อง ถึงน่าจะไม่เหมือนแต่ชื่อก็คล้ายดี เฌอแตม เชอเบท ชาร์ล?
“เชี่ยชาร์ลเลอหน้ามึงด้านสัส”
อ้อ ชาร์ลเลอ ไม่ใช่ชาร์ลเฉยๆ
“เชอออออออออออออออ”
เสียงงอแงกลับร่างเล็กที่วิ่งถลาเข้ามา เฌอแตมที่ยืนอยู่หน้าประตูหลบให้ปริ๊นถลาเข้าไปกอดเพื่อนสนิท
“อูยยย เบาๆไอ้เหี้ยโดนตรงที่เจ็บ”
“ฮือออ กูนึกว่ามึงจะเป็นหนักแล้วอ่ะ”
มือขาวลูบหัวทุยของเพื่อนเบาๆ หลุบตาลงโยกร่างเล็กช้าๆเท่าที่สังขารจะอำนวย
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย แตมยืมผ้าเช็ดหน้าเช็ดหูเช็ดตาไอ้ปริ๊นซ์หน่อยดิ๊”
เฌอแตมยังไม่ทันหยิบเกียร์ที่ตามเข้ามาก็ส่งให้ก่อน
“จัดการมันเลยเกียร์ เลิกกอดกูได้แล้ว มันเขินนะเมีย”
“เมีย?”
เฌอแตมกับชาร์ลเลอเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กสลับกับเชอเบท ตำนานความเจ้าชู้คาสโนว่าของเชอเบททำไมจะไม่รู้แต่ไม่เคยใส่ใจเพราะโตๆกันแล้ว แต่เมียเนี่ยนะ?
“เชี่ยกูเรียกกันเล่นๆเฉยๆ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร น่ารักดี เป็นกูคบแล้ว เห้ยมึงคบกับพี่กูปะ แถมข้าวสารด้วยนะ”
ชาร์ลตบไหล่ปริ๊นดังพลั่กยิ้มกวนตีน จนเฌอแตมต้องลากออกมา ไอ้น้องเกรียน!!
“พอเลย กูหาเมียเองได้มึงไม่ต้องช่วยกู!!!”
“มีคนเอามึงจริงจังด้วยหรอ? ไม่กลัวเอดส์แดกหรอวะ”
ฟ้าลั่นถึงกับขำพรืด….บันเทิงจริงครอบครัวนี้ๆ เชอเบทอ้าปากพะงาบ ปิงกับแท๊ปทำหน้าไปไม่ถูก…
“สัส กูจะกลับบ้าน ปริ๊นซ์มึงเลิกร้องกูยังไม่ตาย เกียร์ไปส่งมันด้วย ชาร์ลพากูกลับเลย”
“กูยังต้องไปแข่งคู่ท้าย เพื่อนมึงมีรถนี่ เฮ้ยมึงฝากไปส่งเชอหน่อย”
หันมาที่ฟ้าลั่น ไม่มีการถามอายุ ถามชื่อ นับญาติห่าไรทั้งนั้น ทุกคนล้วนเป็น ‘มึง’ ในสายตาชาร์ล
“ได้ เดี๋ยวกูไปส่งเอง”
“เห้ยเกรงใจ ไอ้แตมไปส่งกูแทนแล้วกัน”
“มีประชุมสตาฟฝ่ายพยาบาลต่อ”
“ไปกับกูนั่นล่ะ จบ”
ฟ้าลั่นสรุปหน้ายิ้มแทบจะหลุดขำอีกรอบ
“เออแยกย้าย ไปๆ เกะกะโรงบาล”
ชาร์ลผู้ไม่สนใจโลกโบกมือไล่ทุกคนแล้วบอกไม่ต้องห่วงค่ารักษาจะไปจัดการให้เอง
ฟ้าลั่นประคองเชอเบทมาถึงรถ ยิ้มอารมณ์ดียังประดับอยู่ริมฝีปาก
“ขำเชี่ยไรนักหนา”
“บ้านมึงตลกดีว่ะ”
แฝดพี่อย่างเฌอแตมก็หน้าตาไม่ค่อยแสดงอารมณ์เหมือนน้องมันนั่นล่ะแต่นิ่งกว่าหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าจะวางแผนเรียกร้องความสนใจจากใครสักคน ส่วนคนน้องอย่างชาร์ลก็อารมณ์ดีเหมือนสูบฝิ่น
“กูก็เพิ่งจะชินกับอารมณ์ต่างกันสุดขั้วของพวกมันไม่นานนี้”
“เห้ยฟ้า มึงไปส่งน้องเชอเหอะ พวกกูกลับกันเอง”
“มึงจอดรถไว้ที่มอไม่ใช่หรอแท๊ป เดี๋ยวกูวนไปส่งก่อน”
“ไม่เป็นไรๆ วนไปมันอ้อม พวกกูนั่งรถรางมหาลัยไปเอง”
ตกลงตามนั้นฟ้าลั่นก็ได้เป็นสารถีผู้ชายมีหนวดอีกครั้ง เชอเบทนั่งนิ่งไปตลอดทางเพราะยังหมดแรง มือกำถุงยาไว้ มีพวกยาแก้ปวดแก้อักเสบที่ต้องกินตามเวลา
“แวะกินข้าวก่อนนะ”
“โทษทีรบกวนมึงเลยว่ะ”
“เพื่อนกัน อย่าคิดมาก”
ยิ้มยียวนเมื่อพูดคำว่าเพื่อน เชอเบทหันมาสบตาคมก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เอออออ เพื่อนแสนดีว่ะ”
“เอวก็ดี”
“ไอ้เชี่ย วันๆคิดแต่เรื่องเงี่ยนๆ”
=====================================================
-...- ใครจำชาร์ลได้บ้างงง ปุ้นไง ปุ้นไง 5555 ปุ้นของแมทเพื่อนเต็งหนึ่งงนั่นเอง เมะหนึ่งเดียวของบ้าน(เฌอแตมยังไม่เลือกตำแหน่งให้
)
แนะนำบ้านฟ้าลั่นไปแล้วคราวนี้บ้านเชอเบทบ้าง เพราะเดี๋ยวพี่ฟ้าจะได้มา....แต่มาทำอะไรต้องติดตามตอนต่อไป
===========================================
สปอยตอนที่ 10“เดี๋ยว ปล่อยกูไว้ตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวอาบเอง”
“ถนัดหรอ กูช่วยได้นะ”
ยกยิ้มยียวนมือเริ่มซนดึงเสื้อบาสของเชอเบท
“เห้ย อย่ามาถอดของกู”
=============
อิ้อิ้
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1131900 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก