ตอนที่ 27
หลังจากสอบกลางภาคผ่านไปการเรียนการสอบกลับมาปกติ ฟ้าลั่นกับเชอเบทที่เคยเรียนร่วมกันก็กลับไปตามเดิมเพราะอาจารย์กลับจากต่างประเทศแล้ว
เวลาเจอกันในมหาลัยน้อยลงกว่าเดิมเพราะทุกวันฟ้าลั่นต้องไปซ้อมละครเวทีที่ใกล้เข้ามาทุกที เชอเบทกลับไปใช้ชีวิตตัวเองที่ต้องไปเล่นดนตรีทุกคืนวันอังคาร
แต่ที่ไม่เคยน้อยลงคือแชทไลน์ที่เด้งทั้งวัน
“ช่วงนี้เพื่อนเราสังคมก้มหน้าว่ะ”
แท๊ปยักคิ้วอารมณ์ดีแซวเพื่อนสนิทที่รัวนิ้วแชทกับเด็กสถาปัตย์ทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้อง ฟ้าลั่นเงยหน้ามายักคิ้วรับคำแซวแล้วก้มหน้าลงไปพิมพ์เหมือนเดิม
“หิวข้าว”
ปิงโง่สะลึมสะลือเงยหน้ามาจากเลคเชอร์ที่ว่างเปล่า ยกมือปาดน้ำลายแล้วหาววอด
“ไปๆกินข้าวกัน ไอ้ฟ้าลุก”
“พอปิงหิวล่ะรีบ”
คู่รักคู่ใหม่ถึงกับทำหน้าไม่ถูก ปิงอ้าปากพะงาบๆ ส่วนแท๊ปเตะขาเก้าอี้ฟ้าก่อนจะล็อคคอปิงโง่เดินนำออกไป คนแกล้งเพื่อนสำเร็จหัวเราะอารมณ์ดีเก็บมือถือแล้วตามเพื่อนไปบ้าง
มือเรียวเคาะกล่องบุหรี่มาโบโลว์สีเขียวรสเมนทอลของตัวเองก่อนจะเลิกคิ้ว บุหรี่มวนสุดท้ายหมดไปตั้งแต่เมื่อเช้า เซเว่
นมหาลัยก็ไม่ขายบุหรี่
จะขอเพื่อน เพื่อนหลายคนก็สูบคนละยี่ห้อคนละรส….เป็นเมื่อก่อนคงสูบได้แต่เพราะตัวติดกับฟ้าลั่น แม้แต่บุหรี่รสโปรดก็เปลี่ยนไป จากที่สูบอะไรก็ได้ฟ้ามันก็ซื้อบุหรี่มาเผื่อตลอด กลิ่นเมนทอลจางๆที่มากับลมหายใจ…กลายเป็นนัมเบอร์วัน ยิ่งรส
จางๆจากปลายลิ้นฟ้าลั่น…
“ไอ้เหี้ยฟ้า มึงนะมึง…”
ส่ายหัวเซ็งๆก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา สี่โมงแล้ว ฟ้าลั่นไลน์มาบอกแล้วว่าอยู่หอประชุมกลางซ้อมละคร จะว่าไปก็ไม่เคยไปดูมันซ้อมทั้งๆที่มันก็ชวนหลายหน
หรือจะไปวันนี้ดี?
บุหรี่ก็อยากได้ มันมีแน่ๆ มาโบโลว์สีเขียวเมนทอลรุ่น 100 มวนยาวสูบนาน…
นี่จะเอาบุหรี่จริงๆนะไม่ได้คิดถึง
มือเรียวขยี้หัวตัวเองแรงๆอีกรอบก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ลานจอดรถ ขับยาริสตัวเองไปหอประชุม ก็แค่บุหรี่…
เชอเบทเดินเข้าหอประชุมด้วยประตูหลัง ช่วงนี้หอประชุมถูกปิดให้เป็นสถานที่ทำงานของกลุ่มละครเวทีมหาลัยทุกวัน แต่ละฝ่ายก็แบ่งหน้าที่กันไป กลุ่มเด็กติสท์ก็นั่งทำฉากกันอยู่เกือบท้ายห้อง พวกเสื้อผ้าก็อีกมุม แต่ที่อยู่บนเวทีกำลังกอด
นางเอกนั่นฟ้าลั่นของแท้
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเข้ามาเจอซีนเข้าพระเข้านาง ไหนว่าแม่นาคพระโขนง หนังผีไม่ใช่หรอวะทำไมมีฉากที่อ้อมแขนฟ้าต้องโอบนางเอกแสนสวยเข้าไปขนาดนั้น
ใบหน้าคมที่คุ้นเคยก็วางลงบนบ่าเล็กแก้มแนบแก้ม โอบประคองกันไปมาก่อนจะจบลงที่ปลายจมูกโด่งแตะแผ่วเบาที่แก้มเนียนของฝ่ายหญิง
“คัท! โอเคตามนี้เลย พักได้”
อารมณ์กรุ่นจางๆ แต่พอสั่งพักฟ้าลั่นก็รีบปล่อยแขนหันไปคุยอะไรสักอย่างกับฝ่ายหญิงแล้วเดินลงมาจากเวที เชอเบทเพิ่ง
รู้ว่าตัวเองก้าวเท้าไม่ออก แต่ยืนพิงขอบประตูหอประชุมอยู่ตรงนั้น
ฟ้าลั่นคงไม่เห็นเพราะเดินไปนั่งเก้าอี้ที่จัดไว้ให้นั่งพักข้างเวที หยิบบทละครมาอ่านต่อ
มือถือถูกหยิบขึ้นมาส่งข้อความไปหาพระเอกละครเวที
SB : เฮ้
สัญญาณเตือนข้อความเข้าคงดังเพราะอีกฝ่ายวางบทละครและจับมือถือแทน
Fhafar : ไฮ
SB : หอมแก้มสาวทุกวันเลยนะมึง
Fhafar : อะไร? ไม่เข้าใจ
SB : ประตูหลัง
ฟ้าลั่นหัวขวับมามองก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วลุกออกมา เชอเบทถลึงตาใส่ทันทีที่พระเอกคนใหม่เดินเข้ามาหา มันเว้นระยะห่างไว้ประมาณหนึ่งก้าว
“สวัสดีน้องเชอ”
แถมยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเองก้มหน้ามาทักใกล้ๆ…คนน้องถึงกับเขินไปหนึ่งจังหวะ
“หน้าใกล้ไปละ”
“มาตอนไหน?”
“ทันตอนมึงหอมแก้มสาว”
“หึ ไม่หึงดิ เป็นงานๆ มีแฟนเป็นพระเอกต้องทำใจนะ”
“ใครเป็นแฟนมึง”
“ไม่ใช่แฟนก็อย่าหึง”
“ไอ้สัส กวนตีน”
กลอกตาก่อนจะเดินหนีแต่ก็ถูกรั้งแขนไว้
“พี่ล้อเล่น ไม่งอนนะเชอ อุตส่าห์มาหาขอกอดทีคิดถึง”
ไม่พูดเปล่า ไม่เดินหลบไปหามุมส่วนตัว ไม่แคร์สายตาใคร ฟ้าลั่นรั้งเชอเบทเข้ามากอด…กอดที่กระชับแน่นไม่เหมือนกับกอดเสแสร้งกับนางเอกคนสวย ปลายจมูกจรดลงที่กลุ่มผมยาวฟอดใหญ่ก่อนจะโดนคนเขินหนักดันออก
“เชี่ย เล่นไรเนี่ยคนเยอะแยะ”
“คิดถึง ผิดตรงไหน”
“สัส… ขอบุหรี่มวน แม่งหมด”
“ไปสูบด้วยกันป่ะ”
คนพี่วาดแขนเกี่ยวคอคนน้องลากออกไปด้วยกัน เดินหลบมุมไปทางลานจอดรถ พอดีกับที่ฟ้าลั่นจอดไว้ติดริมฟุตบาท
สองร่างยืนพิงอินโนวาสีขาว ฟ้าลั่นคีบบุหรี่หนึ่งมวนเข้าปากก่อนจะส่งอีกมวนให้เชอเบท หยิบไฟแชคขึ้นมาจุดของตัวเองอาศัยจังหวะคนน้องพึ่งเอาบุหรี่เข้าปากยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้ปลายบุหรี่ต่อกัน
ตาคมสบกับตาเรียว ปลายจมูกเกือบแตะกัน ลมหายใจเชอเบทชะงักไม่กล้าขยับตัวปล่อยให้เปลวไฟแดงๆเริ่มติดที่ปลายมวนบุหรี่ ฟ้าลั่นยกยิ้มมุมปากแล้วผละออกช้าๆ
“ช่วยชาติประหยัดไฟ ไฟแช็คก็ต้องประหยัด แพงนะเดี๋ยวนี้”
“สัส…”
“มีคนหน้าแดงว่ะ”
“แดงพ่อมึงสิ”
คนผมยาวขยี้หัวตัวเองหันหนี หน้าร้อนผ่าวขนาดนี้จะไปเถียงสู้อะไรมันได้ ฟ้าลั่นคีบบุหรี่ออกจากปากเงยหน้าปล่อยควันสีเทาขึ้นฟ้า ก่อนจะยกมือที่คีบบุหรี่นั่นล่ะขยี้หัวคนเขิน
“เดี๋ยวหัวกูไหม้ไอ้สัส”
“ผมสั้นบ้างไง เปลี่ยนลุค”
“ถ้าไหม้นี่ได้โกนหัวละไอ้เหี้ย”
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี”
“เหมือนกันมั้ย?”
“เหมือนอะไร?”
“คิดถึงเหมือนกันมั้ย?”
“ฟ้า มึงเมาปะเนี่ย”
“ต้องขยันจีบหน่อย ช่วงนี้ไม่มีเวลาให้น้องเชอ เดี๋ยวคนอื่นมาแย่งของพี่ทำไง?”
“เฮ้อออ กูเพลีย”
เสียงหัวเราะทุ้มๆในลำคอของฟ้าลั่น ก่อนเชอเบทจะถอนหายใจแล้วหัวเราะตามเบาๆ ควันบุหรี่จางๆรอบตัวพัดไปกับสายลมเอื่อยๆ
“แล้วซ้อมละครเป็นไง เห็นกอดสาวซะแน่น อิจฉาว่ะ”
“แรกๆก็เขิน หลังๆนี่เริ่มขี้เกียจกอดแล้ว บ่อยๆมันก็เบื่อ”
“สวยขนาดนั้นยังเบื่อ เรื่องมากจริง”
“ความสวยมันของภายนอก อย่างกูต้องดูข้างใน”
“จะบอกว่าตัวเองเป็นคนดีว่างั้น?”
“เปล่า ต้องลองเข้าก่อน ถ้าเข้าแล้วดีก็ถือว่าดี เข้าแล้วไม่ดีก็ไม่เอา”
คำตอบสองแง่สองง่ามค่อนไปทางหื่นกามได้ของรางวัลตอบแทนเป็นรอยเท้าด็อกเตอร์มาตินบนกางเกงยีนส์
“ไปขอเขาเข้าสิงั้น”
“โอ๋ ไม่หงุดหงิดดิ พูดเล่น เข้ากับมึงทุกคืนเอาเวลาไหนไปเข้ากับเขา”
“ทุกคืนก็เหี้ยแล้วสัสสส บางคืนกูก็ไม่ยอมโว้ย”
“คิดเป็นเปอร์เซ็นต์นี่ร้อยละแปดสิบเลยนะที่เราเข้ากั๊นนนเข้ากันนน”
“เชี่ยฟ้า กวนตีน ไป ๆกลับไปซ้อมละครมึงไป”
“วันนี้น่าจะเสร็จดึกเลย จะซ้อมไฟซ้อมเพลงด้วย”
“อ่าห้ะ…”
หางเสียงเหงาๆ แม้ไม่แสดงสีหน้า…แต่คนพี่ก็ยังจับความรู้สึกได้ ยกมือข้างที่ไม่มีมวนบุหรี่โอบเอวคนผมยาวเข้ามากอด ซุกหน้าลงกับซอกคอขาว
“ขอโทษที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย รู้น่าว่าไม่ว่าง”
“กินข้าวคนเดียวไม่มีพี่หลายวันแล้ว พี่ขอโทษนะครับ”
“เชี่ยพูดอะไรเนี่ย…”
“เป็นห่วงความรู้สึกน้องเชอ”
“เออน่า ก่อนมีมึงกูก็อยู่ได้ นี่แค่ช่วงเดียวกูก็อยู่ได้”
“อยู่ไม่ได้หรอก…ขาดพี่เชอก็แย่แล้ว”
“แย่บ้าแย่บออะไรวะ โมเม”
“มือตัวเองขยำเสื้อพี่แน่นขนาดนี้….จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไร? พี่ไม่เชื่อ”
เชอเบทชะงักก่อนจะมองมือตัวเองข้างที่ไม่มีมวนบุหรี่ ขยำเสื้อฟ้าลั่นแน่นไม่รู้ตัว ตากระพริบปริบหัวใจวูบโหวง มันเกิด
อะไรขึ้นกันแน่
“ฟ้า….กู…”
“หืม”
“กู กูเป็นอะไรไปแล้ววะ”
แววตาวูบไหว ก่อนจะดันตัวออกห่าง ความไม่แน่ใจฉายชัดให้ฟ้าลั่นได้เห็นในสีหน้า
“เชอ”
“อย่า …อย่าเพิ่งเข้ามา”
ขาก้าวถอยหลังทีละนิด มวนบุหรี่ร่วงหล่นลงพื้น ยกมือเสยผมตัวเองแรงๆ ปากเม้มแน่น
“เชอ…”
“ฟ้า กู กูจะทำยังไงดี”
เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ หัวใจว้าวุ่น สับสนทำอะไรไม่ถูก หาตัวเองไม่เจอ ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างล้วนสับสน
“เชอมานี่”
“ไม่”
“มา”
“…”
“มาหาพี่”
มือที่ยื่นออกมาตรงหน้า เรียกให้กลับไป กลับไปไหน? ตรงหน้าคือฟ้าลั่น ฟ้าลั่นไง…ฟ้าลั่นที่อาจจะเอื้อมไม่ถึง
“พี่ฟ้า…”
น้ำตาเอ่อคลอ ไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้ ไม่เคยกลัวความรู้สึกตัวเองขนาดนี้ ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครสักคน มันคนแรก ฟ้าลั่น
ฟ้าลั่น…
ไม่รู้ว่าเอื้อมมือกลับไปแตะมืออีกฝ่ายหรือเปล่าแต่รู้อีกทีก็ถูกดึงกลับเข้าไปกอดแน่น แล้วตัวเองก็กอดอีกฝ่ายแน่นเท่าที่จะแน่นได้
“ไม่เป็นไรนะ โอ๋…”
“ฮึก…”
“พี่อยู่ตรงนี้ อยู่กับเชอ เชอไม่ต้องกังวล”
“กลัว เชอกลัว”
“ไม่ต้องคิดมาก แค่อยู่ตรงนี้ อยู่กับพี่ พี่เข้าใจ โอเคนะครับ?”
พยักหน้าหงึกๆ ไม่รู้เข้าใจมั้ยแต่อีกฝ่ายไม่ได้ต้องการอะไร ซึ่งตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
“กลับบ้านไปรอพี่ก่อน เดี๋ยวซ้อมเสร็จกลับไปหานะ กินข้าว อาบน้ำ พักผ่อน โอเค?”
“อื้อ”
“ไปบ้านพี่นะ ไม่รู้จะทำอะไรก็ว่ายน้ำก็ได้”
“อื้อ”
“ป่ะ พี่ไปส่งที่รถ”
“พี่ฟ้า…”
อ้อมกอดที่กำลังจะคลายชะงักเพราะอีกฝ่ายเรียกด้วยเสียงเศร้า
“หือ?”
“เชอไม่รู้เชอเป็นอะไร…แต่เชอคิดถึงพี่ฟ้าหน่อยๆมั้ง”
มือที่ขยำเสื้อคนพี่แน่นไม่รู้ตัว ยิ้มจางแตะมุมปากคนพี่…คิดถึงหน่อยๆ? หน่อยๆก็หน่อยๆ เชื่อก็ได้
“พี่ก็คิดถึงเชอหน่อยๆเหมือนกัน”
ฟ้าลั่นมองตามรถยาริสที่ขับออกไป กำแพงของเชอเบท…มันคงกำลังเริ่มปีนกำแพงตัวเอง แต่เขาจะไม่เร่งจะไม่รีบ จะค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆเชิญชวนให้มันข้ามมา กำแพงมันสูงต้องใช้เวลา…
ร่างสูงเดินกลับไปที่หอประชุมเพื่อซ้อมละครต่อ ตอนนี้บนเวทีเป็นฉากของตัวละครอื่นกำลังซ้อมกัน ฟ้าลั่นพาตัวเองไปนั่งลงที่เดิมเพื่ออ่านบทละคร ถึงแม้จะจำได้หมดแล้วแต่ก็ยังอ่านเพื่อความมั่นใจ
“พี่ฟ้าครับ”
“หือ?”
รุ่นน้องร่วมคณะละครที่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ จำได้แค่ว่าชื่อพาย
“พี่ฟ้าเป็นแฟนกับเชอหรอครับ”
“หือ ถามทำไม?”
ตาคมหรี่ลงด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งสีหน้าน้องเหมือนจะร้องไห้
“ใช่หรือเปล่าครับ”
“ยังไม่ใช่”
“พายชอบเชอมาก ชอบมากๆ คุยด้วยมาตั้งนาน พี่ฟ้าหล่อขนาดนี้หาใหม่กี่คนก็ได้ อย่าแย่งเชอไปจากพายเลยนะครับ”
“อะไรนะ? พี่ไปแย่งอะไร”
“เชอกับพายคุยกันสักพักแล้ว พี่ฟ้าหลีกทางให้เราด้วยครับ”
รุ่นน้องยกมือไหว้ท่วมหัวทำเอาฟ้าลั่นอยากจะกุมขมับ แล้วไอ้คนงอแงคิดถึงเขามันไปแอบคุยกับเด็กนี่ตอนไหนไม่ทราบ?
“คุยอะไรยังไงกันตอนไหน?”
“ไลน์คุยกันทุกวันเลย วันนี้ก็ยังคุย พายให้พี่ฟ้าดูก็ได้”
พายหยิบมือถือขึ้นมาเปิดโปรแกรมไลน์สีเขียวโชว์แมสเสจที่คุยกับเจ้าของชื่อ SB หน้าต่างแชทมีข้อความคุยกันยาวเป็น
หางว่าว สไลด์ไปเท่าไหร่ก็หาวันแรกที่คุยกันไม่เจอสักที
แถมไอ้ข้อความล่าสุดดันเป็นคนผมยาวส่งไปว่า ‘เหงาว่ะ กินข้าวคนเดียว’
“เชอเคยบอกชอบพายมั้ยล่ะ?”
“ไม่เคย แต่เราคุยๆกันอยู่พี่ฟ้าก็เห็นแล้วนี่ครับ พายขอล่ะ พี่ฟ้าไปคุยกับคนอื่นเถอะ อย่าทำให้เชอหวั่นไหว”
“เหอะ…ต่อไปนี่อย่าหวังเลยว่าจะได้คุยกัน จำไว้นะพาย เชอของพี่ มันอาจจะแรดไปคุยกับพายแต่มันเป็นคนของพี่ นอนบ้านพี่มาเป็นเดือนจะไปจริงจังกับพายได้ยังไง? โดนมันหลอกแล้ว”
บทละครในมือถูกขยำแน่นก่อนจะเดินกระแทกไหล่รุ่นน้องเดินออกมา หงุดหงิด หงุดหงิดทุกอย่าง ที่มากกว่าคือความโกรธ
มีเขาแล้วยังจะไปส่งแมสเสจม่อเด็กอีก!
รอไม่ไหวแล้ว กำแพงบ้าบอ คงต้องปีนขึ้นไปลากลงมาให้มันคอหักตายคาอกเขานี่แหละ!
==========================================
แบมยังอยู่ววว ไม่ไปไหนนนนนนนนนนนนนน เน็ตเมกามันกากกกกกก
อิอิ ใช้เชอกำจัดอาโป ใช้พี่ฟ้ากำจัดพาย
แล้วก็เข้าสู่ช่วงน้องเชอหวั่นไหวกับความรู้สึกอีกรอบ
จะมีมาม่าต่อมั้ย? ไม่บอกกกกกกกกกกกก
ปล。กดไลค์แฟนเพจเค้าาา เค้าจะอัพเดทถ้ามีการเปลี่ยนแปลงง
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1062712 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก