ตอนที่ 30
ฟ้าลั่นมองดูเชอเบทจากชั้นสอง มือหนากำแน่น แน่นจนกลัวตัวเองจะใจอ่อน ขามันอยากจะก้าวไปหา ไปปลอบ แต่เขารู้ว่าทำไม่ได้ มันน่าจะถึงเวลาที่เชอเบทควรจะข้ามกำแพงมาได้แล้ว
มันคงจะฟุ้งซ่านและอาจจะเตลิดหนีไปไกล แต่สุดท้ายมันต้องกลับมาหาเขา…หรือไม่เขาก็อาจจะเสียมันไป มันคือการเสี่ยง เขากำลังเล่นกับความรู้สึกอีกฝ่าย
แต่ก็เพื่อตัวเชอเบท…และตัวเขาเอง ทุกอย่างควรจะชัดเจน
เชอเบทมาเรียนทั้งที่ยังไม่ได้นอน เมื่อคืนเขากลับขึ้นไปนั่งบนพื้นมองแผ่นหลังฟ้าลั่น แผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยบนเตียง มองจนกระทั่งเช้า จนกระทั่งมามหาลัยแต่เช้า
เหมือนคนบ้า ที่ลุ่มหลงในอะไรสักอย่างจนจ้องมองได้เป็นชั่วโมง… หลงฟ้าลั่น…หลงจนกลัวตัวเอง
เป็นอะไรล่ะเชอ?
ทำไมเป็นได้ขนาดนี้?
“เชอ มาเช้าจัง”
“เมีย…ไงเกียร์”
“ทำไมตาโคตรคล้ำ ไม่ได้นอนหรอเชอ”
ปริ๊นซ์นั่งลงข้างๆดึงมือเพื่อนมากุมด้วยความเป็นห่วง
“อือ มีเรื่องนิดหน่อย ไปกินข้าวกันมะเย็นนี้”
“ทะเลาะกับพี่ฟ้าหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วเหมือนกันนะตั้งแต่เชอทำตัวติดกับพี่ฟ้า”
ตาเรียวละสายตาจากภาพไกลๆที่จับไม่ได้ว่ามองอะไรหันมามองเพื่อน คิ้วเลิกขึ้น
“กูเปลี่ยนไปนานขนาดนั้นเลยหรอ”
“ไม่เที่ยว ไม่ไปไหน ไม่มาหอ ไม่ชวนไปไหนเลย เช้าพี่ฟ้ามาส่ง เย็นพี่ฟ้ามารับ น้อยใจละเนี่ย”
คำแซวคำๆ เรียกเสียงหัวเราะเฝื่อนๆ
“ต่อไปคงอยู่กับมึงบ่อยๆแล้วล่ะ”
วิชาเรียนอันน่าเบื่อ เชอเบทแค่ควงดินสอไม้ในมือไปเรื่อยๆ คำพูดอาจารย์ทะลุหูซ้ายทะลุหูขวา ให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเลิกเรียน
ทุกวันเวลานี้จะต้องมีอินโนวาสีขาวมารอจอดรับที่หน้าตึกเรียนแต่วันนี้กลับว่างเปล่า ยาริสตัวเองก็จอดอยู่บ้าน เมื่อเช้าฟ้าลั่นมันแค่มาส่งแล้วบอกว่าคงมารับไม่ได้
ข้อความก็ไม่มี…เฟสบุคก็เงียบ
“อาทิตย์หน้าจะงานมหาลัยแล้วว่ะ งานมึงเสร็จยัง”
กลุ่มรุ่นน้องที่เดินผ่านไป แบกลังอุปกรณ์ที่จะใช้จัดบูธคุยเรื่องงานกัน…อาทิตย์หน้าแล้วหรอ? ฟ้าลั่นจะต้องแสดงจริงอาทิตย์หน้า
มันเคยบ่นไว้ว่าอยากให้ไปนั่งแถวหน้าสุด มันจะได้เห็นเขาชัดๆ เผื่อมันเขินเล่นไม่ออกจะได้ให้ช่วยบอกบท ซึ่งก็ด่ามันไปว่าไร้สาระ
เหอะ…
ไม่มีคนมารับ กลับเองก็ได้
ฟุ้งซ่าน….
เชอเบทมองกระดาษที่เขียนโน้ตเพลงมั่วๆ ไม่ต้องลองเล่นก็รู้ว่ามันโคตรแย่
สุดท้ายก็เลิกดึงดันโยนดินสอไม้ในมือทิ้งไป….หน้าฟุบลงกับโต๊ะทำงาน มือยกขยี้หัวที่เพิ่งจะรวบขึ้นเป็นมวยจนยุ่งเหยิง สุดท้ายก็ยันตัวขึ้นเดินออกจากห้องทำงานไปทิ้งตัวลงกลางกองฟูกนิ่ม
จะทำยังไงเรื่องฟ้าลั่นดี? คราวนี้มันโกรธจริงๆ โกรธแน่ๆ
เพราะไปเผลอเต๊าะพนักงานร้านเสื้อใช่ไหม? เรื่องของพายมันให้อภัยแต่แค่ไม่กี่วันเขาก็หางโผล่ไปทำให้มันปรี้ดอีก แถมยังประชดว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน
….ก็ไม่ได้เป็นจริงๆ
แล้วมันอยากเป็นหรือเปล่า?
แล้วเขาล่ะอยากหรือเปล่า?
แล้วเป็นอะไรกันนี่หมายถึงสถานะไหน? เพื่อน?
แต่เพื่อนที่ไหนเขามีอะไรกันวะ?
เซ็กเฟรนด์? แต่เซ็กเฟรนด์อะไรจะยึดติดกันขนาดนี้?
แฟน?
….
ไม่มีคำอธิบายสำหรับสถานะนี้แต่หน้าร้อนผ่าว…จะมีแฟนได้ยังไง? แล้วไอ้แตมล่ะ? ไม่ได้ๆ จะมีไม่ได้ สัญญากับตัวเองไว้แล้ว
แล้วฟ้าลั่นจะทำยังไง? ถ้ามันอยากเป็นแฟน? แต่เขาเป็นไม่ได้? มันจะหายไปจากชีวิตเขาหรือเปล่า?
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เครียดจนตาร้อนผ่าว สุดท้ายก็ได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอนหนึ่งใบในกอง ทำไมมันเครียดแบบนี้วะ แต่งเพลง งานเร่ง งานโดนแก้ยังไม่เครียดขนาดนี้
ฟ้าลั่นเป็นใคร ทำไมมีอิทธิพลขนาดนี้?
ไม่ดีเลย….
มันทำให้เสียความมั่นคง ทุกอย่าง ทุกสิ่ง
หรือจริงๆแล้วควรจะตัดมันออกไปจากชีวิตเลยดี?
จะได้กลับไปเป็นเชอเบทคนเก่า เที่ยวได้ด้วยนะ? จะเต๊าะใครก็ไม่มีใครมาโกรธ กินเหล้าเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องกินผักขมๆทุกวี่ทุกวัน
ไม่ต้องมีคนมาคอยบอกให้รอกลับบ้านพร้อมกัน มีอิสระดีไง?
กลับไปวันเก่าๆ ที่อยากเมาเมื่อไหร่ก็ได้ อยากเอากับใครก็ได้
ดีกว่าไหม?
ก็แค่ตัดฟ้าลั่นออกไป
ก็แค่ไม่ต้องมีมัน
ก็แค่ไม่ต้องมีฟ้าลั่น
ไม่มีฟ้าลั่น?
“ฮึก….ฟ้า….”
จะไม่มีฟ้าลั่นที่ชอบยิ้มมุมปากอีกแล้วหรอ?
จะไม่มีฟ้าลั่นที่คอยบังคับให้กินนั่นนี่นู้นอีกแล้วหรอ?
จะไม่มีฟ้าลั่นที่คอยขับรถมารับหน้าตึกเรียนอีกแล้วหรอ?
จะไม่มีฟ้าลั่นนอนกอดอีกแล้วหรอ?
แล้วจูบของเรา…สัมผัสของเรา…
“ฟ้า….พี่ฟ้า …ฮึก….เชอคิดถึง”
ทำไมอ่อนแอขนาดนี้ ทำไมวะ….ทำไมแพ้แบบนี้ เคยร้องไห้ขนาดนี้เพราะใครที่ไหนกัน จะมีอิทธิพลมากเกินไปแล้ว ทำไมวะ ทำไม
ทำไมโคตรคิดถึงเลย…
“เชี่ย ฟ้าลั่นคัมแบคว่ะ”
เพื่อนวงเหล้าที่ห่างหายภายในพากันเป่าปากแซว วันนี้ฟ้าลั่นในชุดเสื่อเชิ้ตปลดกระดุมสามเม็ดกลับมาแล้ว เหล้าเข้มๆถูกชงมาวางตรงหน้าทันที
“เมมเบอร์วีไอพีเสือกหายหน้าว่ะ เข้มๆเลย ซ่อมเว่ยซ่อม”
หัวเราะกับคำแซวก่อนจะยกแก้วทีเดียวหมด เพลงจังหวะมันส์ๆกับสนทนาเรื่อยเปื่อย เพื่อนบางคนเริ่มมีสาวสวยมานั่งข้างกาย
“พี่ฟ้า คิดถึงจังเลยค่ะ”
สาวเซ็กซี่กระโปรงสั้นกุดทรุดนั่งลงบนตัก ก่อนจะจูบเบาๆที่มุมปาก มือเรียวไล้ลงมาที่แผ่นอกเปลือยใต้เสื้อของฟ้าลั่น
“สวัสดีครับปริม ไม่เจอนานเลย”
“แหม ก็พี่ฟ้าอ่ะ หายไปไหนไม่รู้”
“ยุ่งๆน่ะช่วงนี้”
“โหยน้องปริม ไอ้ฟ้ามาก็ลืมพวกพี่เลยนะคร้าบบบบบ”
“คิกๆ มาค่ะปริมชงเหล้าแก้วใหม่ให้ดีกว่า”
เหล้าแพง มีสาวนั่งคลอเคลียกลับไม่ทำให้เขารู้สึกสบายใจเท่าไหร่ หยิบมือถือมาสไลด์หน้าจอไปเรื่อยๆก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะอัพเดทอะไรในเฟสบุคเลย
ฟ้าลั่นตัดสินใจกดเชคอินของตัวเอง ไม่ได้เขียนแคปชั่นอะไร ก็แค่เชคอิน ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วยกแก้วเฮฮากับเพื่อนเหมือนเดิม
แก้วแล้วแก้วเหล้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้เมา รู้ว่าลิมิตตัวเองอยู่ตรงไหนและไม่คิดจะเมาเพราะขับรถมา และคืนนี้ก็ไม่คิดจะไปต่อกับใครทั้งนั้น ก็แค่เครียดอยากกินเหล้า
“ปริม พี่ไปเข้าห้องน้ำแปป”
“ให้ปริมไปด้วยมั้ยคะ”
สาวน้อยส่งสายตาสื่อความหมายแต่ฟ้าลั่นโคลงหัวปฏิเสธยิ้มๆ ก่อนจะดันอีกฝ่ายลงจากตักแล้วลุกออกมา มึนนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับเดินเซ
เข้าห้องน้ำเสร็จตัดสินใจไม่กลับโต๊ะแต่เดินขึ้นไปชั้นลอย เฉพาะวีไอพีที่มีสิทธิ์ขึ้นมาที่ชั้นนี้ เพราะเป็นโซนต่อมาจากชั้นสองของวีไอพี มือจุดบุหรี่ปล่อยควันเทาๆลอยไปเรื่อยเปื่อย มือหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์อีกครั้ง
สเตตัสก็มีทั้งเพื่อนทั้งสาวที่เคยสนิทมาเม้น บ้างก็ตัดพ้อว่าไม่ชวน แต่ไม่มีเชอเบท…ไม่มีไลน์ ไม่มีมิสคอล ไม่มีอะไรเลย
ไม่คุยกันหนึ่งวัน…โคตรคิดถึง
เชอเบทนอนหงายอยู่บนกองฟูก ตายังแดงช้ำ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู …ไม่มีข้อความ ไม่มีมิสคอล ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตัดสินใจเข้าเฟสบุคถึงได้เห็นสเตตัสที่กดไลค์เป็นพัน
ฟ้าลั่นไปผับ…ผับที่รับเฉพาะเมมเบอร์ ผับที่เคยตามกิ๊กเก่าเข้าไปแต่สุดท้ายก็กลับออกมากับฟ้าลั่น อยู่ดีๆความรู้สึกอยากเจอก็ถาโถมมาท่วมอก
ไปดีมั้ย?
แต่ไปแล้วจะเข้ายังไง สมาชิกใช่ว่าเงินถึงก็สมัครได้เลย แล้วฟ้าลั่นป่านนี้มันจะนั่งอยู่กับใคร? มีสาวมานั่งด้วยหรือเปล่า แล้วมันจะ
ชอบเธอมั้ย? หรือผู้ชายหน้าตาน่ารักจะมานั่งกับมัน?
ฟุ้งซ่าน ฟุ้งซ่านจนเจ็บไปทั้งอก สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาแต่งตัว
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน! ไม่รู้หรอกว่าจะเจอมันหรือเปล่า ไม่รู้ว่ามันจะยอมคุยด้วยมั้ย ไม่รู้ว่าจะต้องเจอมันกับเด็กที่มันควงมั้ย
แต่อยากเจอ…อยากเจอมาก
อยากเจอฟ้าลั่น
เชอเบทนั่งแท็กซี่มาที่ผับ ไม่อยากขับรถเพราะมือมันสั่นไปหมด ลานจอดรถของผับมีรถหรูมากมายจอดเรียงกันไปหมด หนึ่งในที่จอดวีไอพีก็มีอินโนว่าสีขาวของฟ้าลั่น
ฟ้ามันไม่ชอบขับรถแพง…เพราะมันมีอุปกรณ์กีฬากับเสื้อผ้าออกกำลังกายเก็บไว้ในรถ มันเน้นใช้งาน เชอเบทเห็นรถอีกฝ่ายก็มั่นใจว่ามันยังอยู่ แต่อยู่ที่ไหน?
ไม่มีคนรู้จักเลยที่นี่ กิ๊กเก่าก็ไม่อยากทักไป ไม่อยากคุยกับใครเลยตั้งแต่ตัวติดกับฟ้าลั่น ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า…แต่กลับสบตากับคนที่ตามหา
ดวงตาเรียวกับดวงตาคมของคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ชั้นลอยประสานกัน…
เชอเบทชะงักแต่ก็ไม่อาจถอนสายตาจากฟ้าลั่น ฟ้าลั่นยังยืนสูบบุหรี่หน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีโบกมือทักทาย
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่นานพอที่บุหรี่ไซส์ยาวที่ฟ้ามันชอบสูบหมดลง มันยังยืนอยู่ที่เดิม เขาก็ยังอยู่ที่เดิม ตาเริ่มร้อนผ่าว
ทำไมเย็นชานัก…
ฟ้าลั่นมองผู้ชายผมยาว ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสีดำเหมือนเดิม ชั้นลอยของผับไม่ได้สูงมากจนไม่เห็นว่าแววตาอีกฝ่ายวูบไหว มันยืนนิ่งๆสบตาเขา ปากบางเม้มแน่นจนเห็นไรหนวดเหนือริมฝีปากมันชัด
อยากลงไปหา อยากเข้าไปกอด แต่ทำไม่ได้…
มันต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจ
“พี่ฟ้า มาสูบบุหรี่ตรงนี้เอง”
ปริมเดินเข้ามาทำให้ฟ้าลั่นละสายตาไปจากเชอเบท ความสนิทสนมที่ปริมเข้ามาควงแขนทำเอาร่างสูงเริ่มเครียด ถึงจะอยู่ในช่วงงอนกันกันเชอเบท แต่ก็ไม่ได้อยากประชดมันด้วยการควงคนอื่น
หันไปมองข้างล่าง เด็กผมยาวทำหน้าจะร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม
“ปริมปล่อย”
ดึงแขนออกจนหญิงสาวหน้าเสีย แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะแคร์คนอื่นนอกจากไอ้เด็กผมยาวที่มันคิดไปถึงไหนแล้วไม่รู้ เรื่องนี้เขาไม่ต้องการตัวแปรมาประกอบการตัดสินใจของมัน!
เชอเบทหันตัวกลับไปแล้ว
“เชอ หยุด!”
คนน้องชะงักหันกลับมา ตาชื้นน้ำจนเห็นชัดเมื่อกระทบกับแสงไฟของผับ ปากเม้มแน่น
“รอพี่ตรงนั้น”
มันสบถอะไรสักอย่างก่อนจะถอดรองเท้าด็อกเตอร์มาร์ตินแสนรักเขวี้ยงขึ้นมา แม้แรงจะไม่ได้มากขนาดเขวี้ยงมาถึงชั้นสาม แต่ฟ้าลั่นเริ่มเครียดหนักเมื่อรู้ว่าคนน้องมันโกรธจริง
“ใครคะพี่ฟ้า”
ไม่ตอบแต่รีบวิ่งกลับเข้าข้างในเพื่อตามคนโมโหจนร้องไห้อยู่หน้าผับ กว่าจะฝ่าผู้คนออกมาได้เชอเบทก็หายไปแล้ว ฟ้าลั่นวิ่งออกมาข้างหน้ามองซ้ายมองขวาหวังว่ามันจะยังอยู่ หวังว่ามันจะไม่หายไปไหน
พระเจ้าคงเข้าข้าง เด็กผมยาวยังเดินลากเท้าที่มีรองเท้าข้างเดียวไปตามฟุตบาท แม้จะไกลไปแล้วแต่เขาก็ยังเห็น สองเท้ารีบวิ่งตามไป ตามไปทันจนดึงแขนบางไว้ได้ แต่เชอเบทกลับสวนหมัดเสยเข้าที่ข้างแก้มเต็มแรง
“ปล่อยกู!”
“เชอ เดี๋ยวก่อน”
“ไม่ ปล่อยกู กลับไปทางของมึงเลยสัส”
สะบัด…คนน้องสะบัดหนี ตะโกนด่าทั้งตาแดงๆ
“เชอ ฟังพี่”
“ไม่ฟัง กลับไปหาเด็กนมโตมึงโน่น แม่งเอ้ยกูไม่น่าตามมาเลย”
คนแรงเยอะกว่าดึงคนน้องมากอดแน่น แม้จะโดนทุบอีกหลายปั้กจนต้องซี้ดปาก แต่ก็ไม่คิดจะปล่อย จะปล่อยไปไม่ได้ ถ้าปล่อยไปมันต้องไม่กลับมาแน่
“ขอโทษ”
“กูไม่ได้โกรธมึง จะทำไรก็ทำไป ไม่ได้เป็นไรกันนี่ไอ้เหี้ย”
ปัญหาที่มันควรจะเป็นเชอเบทคิดมากถูกโยนกลับมาที่เขาทันที เข้าตัว…เข้าตัวชิบหาย
“เออไม่ได้เป็นไรกัน แล้วจะร้องไห้ทำไม ตาแดงหมดแล้วหา!!”
จับชายเสื้อยกขึ้นเช็ดหน้าตาเลอะเทอะของคนน้อง แต่เชอเบทมันกลับกัดหมับเข้าที่นิ้วจนร้องลั่น แต่ก็ไม่ดึงมือหนี เอาเลยกัดไปเลยเอาให้หายแค้น
คนนน้องก็แค้นจริงกัดแรงไม่ยอมปล่อย สายตาสองคู่ประสานกันมั่น คนพี่ยึดคนน้องไม่ยอมปล่อย คนน้องก็กัดคนพี่ไม่ยอมปล่อย
จนกระทั่งได้รสเลือดคาวๆ กัดคนเลือดออก…
“เลือดออก! โอ้ย”
เท้าเหยียบเศษแก้ว…
“เชี่ย มึงนี่ ปารองเท้าทำเหี้ยไร เลือดออกมั้ยน่ะ”
เอานิ้วที่เลือดออกถูกับกางเกงอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะแบกคนน้องขึ้นพาดบ่าเดินกลับไปทางเดิม คราวนี้ไม่กล้าขยับเพราะเจ็บเท้า แก้วคงฝังลึก ฟ้าลั่นหยิบรีโมทรถกดเปิดก่อนจะพาคนเท้าเจ็บนั่งลงที่เบาะข้างคนขับ ก่อนจะทรุดตัวคุกเข่ากับพื้นเพื่อดูเท้าอีกคน
มือหยิบโทรศัพท์เปิดไฟฉาย…แก้วชิ้นใหญ่ฝังอยู่ที่เท้าขาว เลือดเริ่มซึมออกมา มองคนเจ็บเท้าที่กัดฟันแน่น คงจะเจ็บมาก ควรไปโรงพยาบาล
“นั่งดีๆล่ะ ยกเท้าไว้อย่าให้โดนอะไร”
จัดท่านั่งให้คนนองเรียบร้อยก็รีบวิ่งไปฝั่งคนขับ ขับรถออกไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ฟันขบแน่น…เรื่องนี้เพราะตัวเองแท้ๆมันเลยเป็นแบบนี้
เชอเบทเจ็บเพราะเขา
“เจ็บ…”
เจ็บเท้า…แต่มองมือที่จับอยู่ที่เกียร์ที่เลือดซึมก็รู้สึกผิด เท้านี่ก็ทำตัวเอง แต่มือมันนี่เขาทำ…
ฟ้าลั่นเจ็บเพราะเขา
“ซนไง”
ใครแม่งสั่งแม่งสอนให้ปารองเท้าวะ แล้วตัวเองก็โดนแก้วบาด เหอะ!
“มึงก็ซน”
ใครแม่งบอกให้มันทนให้เขากัดวะ ทำร้ายตัวเองชิบหาย เหอะ!
“ดื้อสัส”
มือที่เลือดซึมขยี้หัวคนผมยาวก่อนจะรั้งเข้าหาให้มาพิงไหล่ ปลายจมูกโด่งกดลงหอมหนักๆที่กลุ่มผมดำสนิท ตายังจ้องไปที่ถนน ความเร็วไม่ได้ลดลง
คนน้องหลับตาลงพิงไหล่คนพี่ มองเท้าตัวเองที่เลือดออก จุดยิ้มจาง…
โรงพยาบาลเวลานี้แทบไม่มีคนแล้ว พยาบาลพาไปนั่งรอทำแผลในห้องฉุกเฉิน เชอเบทนั่งอยู่บนเตียง ฟ้าลั่นนั่งอยู่เก้าอี้ข้างเตียง มือข้างที่ไม่เลือดออกกุมมือคนน้องไว้มั่น
“สวัสดีครับ อ้าว”
คุณหมอที่หน้าเหมือนพนักงานร้านขายเสื้อเดินเข้ามา
“เอ้ะ?”
เชอเบทเลิกคิ้วหันมามองหน้าคนพี่
“ไม่ต้องตกใจครับ ผมเป็นหมอ แต่ร้านเสื้อนั่นร้านแฟนครับ พอดีไม่ได้เข้าเวรเลยไปช่วยเขาเฉยๆ วันนี้เป็นอะไรมาครับไหนหมอขอดูหน่อย”
“ผมกัดมัน / เท้ามันแก้วบาด”
“อ่า…งั้นใครก่อนดี”
“มัน / มัน”
“ฮะๆ งั้นหมอเลือกเองเนอะ ขอดูแผลหน่อยครับ”
คุณหมอติดป้ายชื่อปัทพลขอดูแผลทั้งคู่ ก่อนจะตัดสินใจทำแผลให้เชอเบทก่อนเพราะดูจะเลวร้ายกว่า นางพยาบาลหน้าตาใจดีเข้ามาช่วย
“ตอนดึงอาจจะเจ็บนิดหน่อยนะครับ”
แค่พูดว่าเจ็บมือที่กุมคนพี่ก็บีบแน่น ฟ้าลั่นลุกขึ้นกดหัวคนน้องให้ซุกที่ไหล่ตัวเอง
“กัดพี่ก็ได้ถ้าเจ็บ”
จังหวะที่หมอดึงแก้วออก น้ำตาถึงกับร่วงงับไหล่คนพี่ไปเต็มแรง ฟ้าลั่นลูบหัวปลอบใจจนกระทั่งคุณหมอทำแผลเสร็จก็ผละออกส่งนิ้วตัวเองให้หมอดูอาการบ้าง
ทำแผลเล็กน้อยคุณหมอก็ให้ฉีดยากันบาดทะยัก แต่เชอเบทหน้าซีดเผือด ฟ้าลั่นเลยฉีดเป็นเพื่อน
“เรียบร้อยนะครับ เดี๋ยวไปรอรับยาแก้อักเสบเนอะ อ้อแล้วก็หมอจะสั่งยาแก้ช้ำไปด้วยนะครับ ไหล่น่าจะช้ำเหมือนกัน”
คุณหอมหน้าหวานขยิบตาให้ฟ้าลั่นก่อนจะเดินออกจากห้องไป เชอเบทยังตาแดงๆ มองเท้าตัวเองที่ถูกพันผ้าเรียบร้อย บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นมารอรับ
“ค่อยๆลุก อย่าลงน้ำหนักเท้าเยอะ”
“อื้อ”
ปล่อยให้ฟ้าลั่นพยุงจนนั่งเรียบร้อย แม้บุรุษพยาบาลจะเป็นคนเข็นรถแต่คนพี่ก็ยังเดินกุมมือคนน้องไปพร้อมกัน กว่าจะเรียบร้อยรับยาจ่ายเงินก็เกือบตีสอง
“กลับบ้านพี่นะ”
“อื้อ…”
ระหว่างทางไม่มีคำพูดอะไร คนน้องแค่นั่งเอนตัวพิงให้คนพี่บีบมือไปเรื่อย
อารมณ์กรุ่นๆเมื่อตอนค่ำหายไปแล้ว หน้าตาฟ้าลั่นตอนเห็นแผลเขามันชัดเจนมากกว่า มันดูตกใจและกังวลแต่มันก็ดูแลทุกอย่าง แถมไม่โกรธที่ไปกัดมือมันจนเลือดไหล ทุบมันอีก กัดไหล่มันอีก
แถมยังประคองจนเข้าบ้าน พยุงขึ้นบันไดทีละขั้นจนมาถึงเตียง
“ไม่ต้องอาบน้ำแล้วเดี๋ยวแผลโดนน้ำ เดี๋ยวพี่เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้”
“ฟ้า…พี่ฟ้า”
ดึงมือหนาไว้ก่อนอีกฝ่ายจะผละไป หลุบตามองนิ้วชี้เรียวที่มีผ้าพันแผล
“ขอโทษ เจ็บมั้ย”
เสียงถอนหายใจหนักๆก่อนร่างหนาจะทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้า ข้อเท้าขาวถูกยกขึ้นก่อนเรียวปากสวยจะแตะแผ่วเบาที่หลังเท้า…แม้จะมีผ้าพันแผลกั้นแต่ความอุ่นวาบที่สัมผัสมันรู้สึกไปถึงหัวใจ
“เจ็บน้อยกว่าเชอ ขอโทษ…พี่กับเขาไม่มีอะไร ขอโทษที่ปล่อยให้เขามาใกล้เกินไป ให้อภัยพี่ได้มั้ยเชอ”
“เชอไม่ได้โกรธพี่ฟ้า…เชอโกรธตัวเอง”
“หืม?”
“โกรธที่ทำตัวไม่คิด ตอนนี้พอพี่ฟ้าสนิทกับคนอื่นบ้าง เชอเข้าใจแล้ว…มันไม่พอใจมากๆเลย ไม่พอใจสุดๆ โคตรไม่พอใจ หัวใจแม่งเจ็บ อื้อ…”
จูบหนักๆจากฟ้าลั่น ก่อนลิ้นร้อนจะสอดเข้ามาตวัดเกี่ยวรัดนานกว่าคนพี่จะยอมผละออก
“ใครสอนให้พูดจาน่ารักขนาดนี้วะ”
“อะไรเนี่ยยยย กูทำไร”
ทำโวยวายแต่หน้าแดงก่ำ
“เข้าใจยังว่าพี่รู้สึกยังไง”
“ชัดมาก ไม่เอาแล้วนะ ไม่เอางี้อีกแล้ว พอเลย”
“หวงพี่มั้ย?”
“อื้อ…”
หลุบตาพยักหน้า
“ห่วงพี่มั้ยตอนพี่เลือดออก”
“อื้อ…”
“พี่ก็เป็น เป็นกับเชอ เชอคนเดียว”
เชยคางคนน้องขึ้นมาสบตา
“ถึงเวลาหรือยัง?”
“หื้อ?”
“เป็นแฟนกันมั้ยเชอ?”The End.
========================================================
หลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยังไม่จบ
5555555555555555555555555555555+
พี่ฟ้าของเค้าขอเป็นแฟนแล้วนะ ส่วนน้องเชอจะตอบยังไง?
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1131916 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก