ตอนที่ 32
เสียงเกลากีตาร์เบาๆ เป็นทำนองเพลงช้าๆ ร่างสูงโปร่งผมสั้นถือไวน์หนึ่งขวดในมือ อีกมือมีแก้วไวน์สองแก้วเดินมานั่งลงข้างแฝดตัวเอง
ระเบียงห้องเล็กๆถูกเปิดให้ลมเย็นๆพัดเข้ามา โต๊ะกระจกหน้าทีวีถูกยกออกไปเหลือพรมนิ่มผืนใหญ่ เชอเบทเหลือบมองนิดหน่อยก่อนจะลีดเพลงกล่อมเด็กอย่างหนูมาลี
“จะเมามั้ยเนี่ย?”
ว่าที่คุณหมอมองไวน์ที่ไม่ค่อยจะใช่แนวตัวเองเท่าไหร่ เชอเบทก็ไม่ได้ชอบไวน์อะไรมากมายแต่วันนี้กลับเลือกจะจิบไวน์นั่งคุยกันทั้งคู่
“มึงกินหลายๆแก้วก็เมา”
“คนละครึ่งขวด”
เชอเบทหัวเราะเบาๆ มองฝาแฝดที่ปกติแต่งตัวเรียบร้อย วันนี้มีแค่เสื้อยืดคอย้วยกับบ๊อกเซอร์ตัวเก่า ส่วนตัวเขาเองก็เสื้อกล้ามสีดำกับบ๊อกเซอร์
“ไม่ได้กินกับมึงสองคนแบบนี้นานแล้วว่ะ”
“ตั้งแต่มึงเนรเทศตัวเอง”
“คนมีงานมีการทำหาเงินมาเลี้ยงมึงนี่ไง”
ยีหัวฝาแฝดผมสั้น ค่าเทอมเฌอแตมเขาก็จ่าย ของชาร์ลก็เขาจ่าย ค่าคอนโดเขาก็จ่าย ค่ารถก็จ่าย ใช้ชื่อแม่ที่ไม่อยากจะนับว่าแม่เท่าไหร่ซื้อแต่คนผ่อนก็เขานี่ ทั้งของตัวเอง ของเฌอแตม แล้วก็ไอ้ชาร์ล
“ลำบากปะวะ”
“ไม่”
“ขอโทษ”
คนรู้สึกผิดทิ้งตัวลงพิงไหล่แฝด
“กูเต็มใจ ไม่เหนื่อยอะไร”
“เหนื่อยปะวะ ทำอะไรขนาดนี้เพื่อกู”
เชอเบทหัวเราะเบาๆก่อนจะวางกีตาร์ข้างตัวแล้วเอนตัวลงนอนกับพื้นพรม
“ไม่ กูรักมึง”
“กูก็รักมึง”
เฌอแตมพลิกตัวนอนคร่อมร่างฝาแฝด ตาเรียวสองคู่จ้องมองกัน มีเพียงลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามา มือเรียวของเชอเบทยกขึ้นปัดปอยผมสั้นของฝาแฝด ไล้มือไปตามแก้มเนียน
ว่าที่คุณหมอเอียงหน้า ปลายจมูกชนกับฝ่ามือด้านของฝาแฝด ก่อนต้นคอจะถูกรั้งลงจนแก้มชนกับปลายจมูกเชอเบท
“กูกำลังจะปล่อยมึงจริงๆหรอวะ”
เสียงแหบที่ฟังดูจะแหบพร่ามากกว่าเดิม…
“กูกำลังจะปล่อยมึงเหมือนกัน”
ยันตัวขึ้นเว้นระยะห่าง ดวงตาเรียวของกันและกันพร่าน้ำ…ก่อนจะเป็นน้ำตาจากเฌอแตมที่ร่วงหล่นบนแก้มขาวซีดของเชอเบท
“เราอยู่กันไม่ได้จริงๆใช่มั้ย”
แฝดผมยาวเริ่มสะอื้นเบาๆ แม้มือสองข้างจะยังยกขึ้นแตะแก้มแฝดคนพี่ เวลานี้ไม่มีใคร ไม่มีฟ้าลั่น ไม่มีเด็กรุ่นน้องของเฌอแตม ไม่มีปัจจัยใดๆทั้งสิ้น
“อยู่…ไม่ได้”
ฝาแฝดที่แยกกันตั้งแต่เด็ก แรงดึงดูดบางอย่างที่มากจนกลัวกันและกัน ความรู้สึกบางอย่างที่ดูจะข้ามเส้นขีดอันตรายไป รักไม่ได้…ปัจจัยที่อยู่บนความถูกต้องและความรู้สึกคัดค้านที่สวนทางกับความรักตลอดเวลา
เรารักกัน…แต่เราไม่ใช่ของกันและกัน
เรารักกัน…แต่เราไม่ได้อยากอยู่ด้วยกัน
เรารักกัน…แต่เรามองไม่เห็นอนาคตที่จะอยู่ด้วยกัน
เชอเบทกับเฌอแตมรัก รักแค่รู้ว่ารักแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้…เหตุผลทั้งการใช้ชีวิต ความคิด ทุกอย่างที่รู้กันมาตลอดว่ามันทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ สุดท้ายมือที่รั้งกันไว้ก็ต้องปล่อยกันไป
เหลือเพียงความรัก…รัก และรัก…รู้แค่ว่ารัก…รักแบบไร้สติ…รักแบบโง่ๆ…รักแบบทำร้ายกันและกันสุดท้ายก็ต้องปล่อยกันและกัน
“มึง ฮึก…จะมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่กูจริงๆใช่มั้ย”
น้ำตามากมายที่ไม่รู้มาจากไหน เฌอแตมยกมือปาดน้ำตาให้ฝาแฝดก่อนจะเป็นฝ่ายปล่อยโฮออกมาเอง
“ชะ เชอ…ฮึก…มึงจะมีความสุข…ฮือออ ดีกว่าอยู่กับกู”
“แตม…”
“เชอ…”
รอยยิ้มเศร้าจากแฝดคนพี่ ทำให้เชอเบทรั้งร่างอีกฝ่ายลงมาอีกครั้ง ก่อนปากบางจะจูบแผ่วเบา แตะกัน…ราวกลับผีเสื้อแตะลงบนกลีบดอกไม้
เฌอแตมชะงักก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวคนผมยาว เอียงหน้าขบเม้มเรียวปากแฝดน้องช้าๆ…แล้วผละออกในที่สุด มันจะมากไปกว่านี้ไม่ได้
“เลิกงอแงได้แล้ว”
“มึงก็ด้วย”
เชอเบทกลอกตาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้คนพี่ เฌอแตมก็ยิ้มกวนเช็ดหน้าเลอะเทอะของคนน้องก่อนจะหัวเราะกันออกมาทั้งคู่
ว่าที่คุณหมอดันตัวลุกขึ้นก่อนจะดึงแขนแฝดให้ลุกนั่ง ต่างคนต่างเช็ดหน้าตัวเอง เชอเบทหยิบกีตาร์มาลีดเพลงอีกครั้ง เฌอแตมก็รินไวน์ขึ้นจิบ บทสนทนาเปลี่ยนไปเรื่องชีวิตประจำวัน
ความรักถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจ…
“ไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้วนะ”
เชอเบทหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงเมื่อสามปีก่อน เด็กบ้าสองคนที่ได้อยู่ด้วยกันครั้งแรกทั้งๆที่เกิดห่างกันแค่สองนาที เด็กบ้าที่ไร้สติ
“เกือบตายคาเตียง”
“กูสิจะตาย มึงไม่ถนอมกูเลยเชอ”
“ก็มึงครางดัง”
“สัส…ตอนมึงโดนก็ครางดัง”
ตำแหน่งที่ตกลงกันไม่ลงตัวเลยต้องสลับ…
“โง่เนอะ”
“อือ โง่สัส”
หัวเราะขำกับการกระทำโง่ๆ ที่กว่าจะผ่านมาได้ สุดท้ายก็ต้องแยกกันอยู่
“กูถึงห่วงมึงไงแตม ไม่มีกูมึงจะอยู่กับใครได้วะ”
ยังจำภาพที่ฝาแฝดโกรธขั้นสุดถึงกับมัดเขาไว้กับเตียง เฌอแตมที่ดูจะเงียบไปนิด เรียบร้อยไปหน่อยในยามปกติ มันไม่ใช่เลย
“ไอ้เด็กนั่นไง”
“มันจะทนมือทนตีนมึงแบบกูมั้ยล่ะ?”
“อ่อนแอก็แพ้ไป”
“มึงต้องลดความหวงลงมาบ้าง มึงมันขี้หึง”
“กูปล่อยมึงไปกับฟ้าลั่นนะเชอ กูปล่อยได้”
“นั่นเพราะเราแยกกันอยู่มาสองปีแล้วต่างหาก ตอนเราอยู่ด้วยกันกูนี่โดนมึงทำร้ายทุกวี่ทุกวัน ซาดิสต์ชิบหาย ถ้าไม่รักกูไม่ทนมึง
หรอก”
“มึงก็ชอบทำตัวงี่เง่าให้กูโกรธ”
“คุยกับไอ้ปรินซ์มึงก็หึง ไปประกวดเดือนไรนั่นมึงก็หึง แต่ตัวเองได้เดือนแพทย์เฉย แม่งเอ้ยไอ้คนเห็นแก่ตัว กูหลุดพ้นมึงได้สักที กูย้ายบ้านยังตามมากระทืบกู”
“หึ… รักของกูคือการครอบครอง กูต้องได้ทุกอย่าง สุดท้ายมึงก็ไปชอบไอ้ปรินซ์”
“มันน่ารักกว่ามึงไง มึงมันเผด็จการมาก สงสารน้องมันว่ะ ไอ้เด็กคนนี้ปะวะที่มึงเคยให้กูไปสร้างสถานการณ์”
“เสือก”
“เฮ้อ ปากหมาไอ้เหี้ย มึงนอนคนเดียวเลยไป”
“กูง้อมึงให้มานอนกับกูหรอ?”
เชอเบทเริ่มขมวดคิ้ว เฌอแตมเริ่มยักคิ้วกวนตีน ก่อนฝาแฝดผมยาวจะทนไม่ไหวกระชากว่าที่คุณหมอมาสวนหมัดหนักๆไปข้างแก้ม
ฝาแฝดผมสั้นหน้าหันก่อนตาจะวาวโรจน์สวนหมัดกลับจนเชอเบทหงายหลังตกเตียง เลือดซิบมุมปากยิ่งทำให้โมโหกว่าเดิม มือเสยผมยาวปรกหน้าขึ้นก่อนจะกระโดดขึ้นไปซ้ำหมัดอีกครั้ง
ต่อยตีกันจนหมดแรง…หน้าช้ำบวม คิ้วแตก ปากแตกกันไปทั้งคู่
“แม่งเอ้ย!!”
เชอเบทเสยผมยาวก่อนจะคว้ามือถือข้างเตียงกดเบอร์ที่โทรหาบ่อยที่สุด
“ว่าไงครับแฟน”
“มารับที!!! กูจะกลับบ้าน!!!”
ตัดสายฟ้าลั่นหันมาชูนิ้วกลางใส่เฌอแตมที่ตอนนี้ยันตัวมานั่งไขว่ห้างข้างเตียงได้แล้ว ไม่มีคำพูดแค่สบถยาวๆ ก่อนจะปาหมอนใส่แฝดอีกรอบ
“ไสหัวไปเลยไอ้เหี้ย”
“เออ!!”
ถลึงตาใส่กันและกันก่อนเชอเบทจะกระแทกเท้าเดินออกจากห้อง
คุยกันดีๆทีไรกัดกันทุกที…
“เฮ้ยหน้าไปโดนไร”
ฟ้าลั่นขมวดคิ้วมองหน้าแฟนป้ายแดงที่ช้ำบวมไปหมด จะจับยังไม่กล้ากลัวมันเจ็บ
“ทะเลาะกับไอ้แตม แม่งเหี้ย”
คนพี่ส่ายหัวปลงๆ ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันกับปัญหาฝาแฝด
“ไปโรงบาลงั้น”
“ร้านยาก็พอ กินยาแก้อักเสบ ทาแก้ฟกช้ำ ตรงปากนี่ยาแดงนิดนึงก็โอเคแล้ว”
“รู้ได้ไง? ไม่ช้ำในนะ?”
“ไอ้แตมทำให้ทุกทีล่ะเวลาตีกันเสร็จ ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ไปได้ยังหงุดหงิด เห็นคอนโดมันก็หงุดหงิดแล้วเนี่ย โมโหชิบหาย แม่ง
โคตรพาล”
ฟ้าลั่นจะขำก็ขำจะฉุนก็ฉุน โตๆกันแล้วยังจะทะเลาะต่อยตีกันเป็นเด็กๆ คนข้างตัวขนาดปากเจ็บก็ยังสบถด่าแฝดตัวเองไม่ยอมเลิก
“เลิกบ่นได้ละ”
“เสือกไรอ้ะ”
“ไม่งั้นจูบนะ?”
“เออมาเลย กูจะกัดให้ปากแตกเป็นเพื่อนกู”
คราวนี้คนพี่ขำก๊าก
“ตลกหรอมึง กูหงิดนี่มึงตลก?”
“ก็มึงน่ารัก”
คนโมโหที่ถูกชมไม่ตั้งตัวชะงักไปหนึ่งจังหวะ ก่อนคนขับรถจะอาศัยจังหวะไฟแดงโน้มหน้าลงมาจุ้บเบาๆที่มุมปากเป็นแผล
“หึหึ”
“มึง…แม่ง!!”
แยกเขี้ยวใส่แต่ก็หันหน้าออกนอกหน้าต่าง…อารมณ์กรุ่นๆถูกแทนที่ด้วยความละมุนในอารมณ์แปลกๆ มีเสียงหัวเราะของคนพี่ตอกย้ำความเขิน ก่อนมือจะถูกดึงไปกุมบนตักอีกคน
“นึกว่าต้องนอนคนเดียวแล้ว คิดถึง”
“…โม้ว่ะ”
ยังไม่หันไปแต่เอนตัวพิงไหล่คนพี่ เสียงฟอดเบาๆ…ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายมาขโมยผอมกลุ่มผมตัวเองอีกครั้ง
“คิดถึงจริงๆ”
“เลี่ยน”
“หึหึ ไม่เขินสิครับน้องเชอ”
“กูไม่ได้เขินโว้ย โอ้ยยเจ็บบบ”
เผลออ้าปากตะโกนจนเจ็บแผล
“พอเลยมึง ทำร้ายตัวเองอยู่ได้ นั่งเงียบๆไป”
เชอเบทมองคนพี่ทำแผลให้ตัวเองช้าๆ ฟ้าลั่นเวลาตั้งใจทำอะไรคิ้วจะขมวดนิดๆเม้มปากหน่อยๆ เหมือนที่กำลังทายาให้เขาทีละจุดตอนนี้
“ต่อยไม่ออมแรงเลยว่ะ”
“กูก็ด้วย หน้ามันก็ช้ำพอกัน”
“แล้วใครจะทำแผลให้เฌอแตม?”
“มันทำของมันเองได้แหละ แม่งน่ารำคาญ”
ฟ้าลั่นส่ายหัวเบาๆให้คนที่ยังแค้นไม่เลิก ก่อนจะเชคไปตามแขนขาว่ามีช้ำตรงไหนอีกมั้ย ส่วนมากก็แค่รอยม่วงเล็กๆน้อยๆไม่ถึงกับต่อยกันเอาตาย
“ทะเลาะอะไรกันล่ะ หือ?”
“บอกไม่ได้”
มันคาบเกี่ยวเรื่องที่รู้กันแค่สองคนก็พอ
“ความลับ?”
“อื้อ ความลับของฝาแฝด”
ทำหน้าลำบากใจ ฟ้าลั่นก็ไม่คิดจะถามต่อ เรื่องของเชอเบทกับเฌอแตมก็ปล่อยให้ฝาแฝดจัดการกันเอง พี่น้องทะเลาะกันบ้างก็คงเรื่องปกติล่ะมั้ง
“เอาน่า ทะเลาะกันบ้างจะได้เข้าใจกัน”
“อื้อ…”
“อ่ะ ทายาเสร็จแล้ว ไหนมากอดหน่อย คิดถึงจัง”
อ้าแขนกว้างให้คนน้องที่ปรับอารมณ์มาโรแมนติกไม่ทัน ทำหน้างงๆ เก้อๆ ก่อนจะเริ่มเขิน
“อะไรของมึงเนี่ย”
“มากอดเร็ว คิดถึง ปล่อยกูนอนคนเดียวได้ยังไง”
“ก็มานอนด้วยแล้วนี่ไง มึงนอนคนเดียวยังไงเนี่ย”
โวยวายแต่ก็เขยิบเข้าไปหาจนถูกคนพี่ดึงขึ้นไปนั่งตัก ปลายจมูกโด่งจรดลงที่แก้มบวมช้ำ ก่อนจะไล่จูบเบาๆไปทั่วก่อนจะจบลงด้วยการดึงมือคนน้องมาหอมย้ำๆหลายที
“ก็ตอนแรกนึกว่าต้องนอนคนเดียว เสียใจเลย”
“บ้าบอ”
“เอ้า ก็คิดถึง”
“มึงไม่ต้องมาเยอะเลย เมากาวปะเนี่ย”
“เขินหรอ เขินหรอครับแฟน หื้อออ”
ฟ้าลั่นเปลี่ยนโหมดเป็นผู้ชายขี้อ้อน กระพริบตาปริบๆ การเปลี่ยนแปลงที่เชอเบทตามไม่ทันสุดท้ายก็ฟาดมือตีแขนแกร่งแล้วแงะตัวเองออก แต่อ้อมแขนปลอกเหล็กไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“หน้าแดงปะว้า เอ้ะหรือหน้าม่วง? ช้ำไปหมด”
“โอ้ยปล่อยยย จะนอนง่วง”
“หึหึ ป่ะนอนกอดกัน”
“ห้ามหื่นกับกูนะพี่ฟ้า”
“หื่นไม่ลงเห็นหน้ามึงก็หมดอารมณ์แล้วครับน้องเชอ”
เชอเบทยังนอนไม่หลับแต่คนที่นอนกอดซ้อนหลังอยู่หายใจสม่ำเสมอไปแล้ว กังวลและลังเลว่าควรเล่าให้ฟ้าลั่นฟังหรือเปล่า เรื่องตัวเองกับเฌอแตม… ฟ้าลั่นควรรู้หรือเปล่า?
“เฮ้อ…”
“นอนไม่หลับหรอ”
เสียงงัวเงียดังข้างหู
“เชอทำเสียงดังหรอ ขอโทษ”
“เปล่า…ไม่เป็นไร”
“พี่ฟ้า”
พลิกตัวหันไปสบตาคมที่ปรือด้วยความง่วง
“หือ?”
“ถ้า…เชอไม่เล่าเรื่องคนรักเก่าๆ แบบ คนที่เชอเคยรักไรงี้ให้พี่ฟ้าฟัง โกรธมั้ย?”
“แล้วเชอจบกับเขายังล่ะ”
ฟ้าลั่นยิ้มจางยกมือไล้แก้มบวมช้าๆ
“อื้อ จบแล้ว จบเลย”
“ไม่ต้องก็ได้ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ช่างมัน จบคือจบ คนเราก็มีแฟนเก่า รักแรกอะไรทำนองนั้นกันทุกคน เอามาคิดตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร นอนซะไม่ต้องกังวล”
“อื้อ… เชอ…แคร์พี่ฟ้านะ”
บ่นอุบอิบก่อนจะเขยิบเข้าไปกอดคนพี่…อ้อมกอดอุ่นๆแบบนี้ต่างหากที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยทุกคืน ชินแล้วที่จะมีแขนฟ้าลั่นเป็นหมอน มีอ้อมกอดเป็นผ้าห่ม
“ขอบคุณครับ…เราค่อยๆเดินไปด้วยกัน พี่ไม่รีบ แค่อยู่กับพี่”
“อื้อ…ไม่มีใครหรอก”
=====================================
ไม่มีไรจะพูด นี่ปรับให้ซอฟต์แล้ว เพราะไม่อยากดึงเรื่องเฌอแตม 55555555555555 เดี๋ยวมันจะดาร์คเกินไป
ไม่มีตอนพิเศษสองคนนี้ด้วยค่ะ จบ แยก! 55555555555
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1062057 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก