ตอนจบ
เชอเบทนั่งมองตารางงานในสมุดโน๊ตของฟ้าลั่นแล้วก็เหนื่อยแทน ปิดเทอมนี้ดีกรีความฮอตของคนพี่พุ่งขึ้นสูงมากแถมยังมารับงานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาเล็กๆน้อยๆ แต่พอรวมๆแล้วก็เรียกว่าเกือบไม่มีเวลาว่าง
ปิดเทอมหนึ่งเดือนรับไปห้างานถ่ายแบบ หนึ่งโฆษณาเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพและแข่งเทนนิสที่ฟ้าลั่นเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัย เจ้าภาพงานแข่งกีฬามหาลัยทั่วประเทศปีนี้ก็อยู่ถึงเชียงใหม่ สองอาทิตย์แรกฟ้าลั่นต้องไปค้างเลย ส่วนงานที่รับมาก็ต้องเร่งทำให้จบในสองอาทิตย์ต่อจากนั้น
พวกคนที่จ้างก็ยอมรอฟ้าลั่นเรียกว่าตอนนี้เป็นผู้ชายคิวทองของแท้แม้แต่เวลาให้แฟนก็ไม่มี เข้าวันที่สองแล้วที่ฟ้าลั่นไปอยู่เชียงใหม่ร่วมกับคณะนักกีฬาของมหาวิทยาลัย เมื่อวานก็นั่งรถบัสไปแต่เช้าก็เขานี่ล่ะที่ขับไปส่งขึ้นรถ
ปิดเทอมแล้วก็เลยมาอยู่บ้านฟ้าลั่นเต็มตัว คนพี่กลัวเขาอดตายมั้งวันก่อนเลยไปซื้อของตุนจนแน่นตู้เย็น รู้ว่าไม่ชอบทำกับข้าวก็ซื้อข้าวกล่องอาหารคลีนมาใส่ไว้ ย้ำว่าคลีน!!! เพราะมีประโยชน์มากกว่า มีหลุดพวกสปาเก็ตตี้มากล่องสองกล่อง น้ำผลไม้ ขนมแนวโลว์แฟต
แรกๆก็เอียนแต่หลังๆมานี้ก็กินจนชิน ช่วงนี้ฟ้าลั่นก็หันมาออกกำลังกายเต็มตัวตั้งแต่สอบเสร็จก็เข้าฟิตเนสมีเทรนเนอร์จริงจังอีกครั้งเพราะต้องแข่งกีฬา
ก็เลยต้องไปกับฟ้าลั่นด้วยเลยจำพวกท่าออกกำลังกายง่ายๆมาออกเองบ้างเพราะตัวเองไม่มีกล้ามเนื้ออะไรกับเขาเลย ผอมกระหร่องก่อง
ชีวิตเข้าสู่จุดเบื่ออย่างแท้จริงเพราะตั้งแต่เรื่องกิ๊กคราวก่อนก็ไปลาออกจากร้านขอบโลกแล้ว ขี้เกียจออกนอกบ้านตอนกลางคืน เป็นเด็กดีนอนดูซีรีส์อเมริกาอยู่บ้านรอเวลาสองทุ่มให้คนพี่คอลมาหา
ฟ้าลั่นนอนสี่ทุ่มทุกวันนะช่วงนี้ รักสุขภาพเวอร์ๆ เรื่องบนเตียงนี่งดไปเลยเพราะสมาธิจดจ่อกับการแข่งขัน เห็นพี่มันจริงจังแล้วจะไปทำอะไรได้นอกจากให้กำลังใจแต่สองวันแล้วนะ… เหงาแล้วนะ
เตียงหกฟุตกว้างขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ บ้านก็ดูเงียบเหงากว่าเดิม ต้องเป็นโรคติดพี่ฟ้าแล้วแน่เลยโธ่…พอติดแล้วไม่ได้เสพก็เลยลงแดงแบบนี้
เชอเบทลุกขึ้นเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ริมสระว่ายน้ำ ลมเย็นๆเหมือนฝนจะตกยิ่งทำให้บรรยากาศดูอึมครึม วันนี้ฟ้าลั่นแข่งนัดแรก แชทคุยกันตั้งแต่เช้าแต่ก็แค่แปปเดียวเพราะคนพี่ต้องไปเตรียมตัว ไม่รู้ตอนนี้แข่งเสร็จหรือยัง
แล้วจะชนะหรือเปล่านะ?
ชนะดิ…ที่หนึ่งของมหาลัยเลยนะ
อวยคนพี่ไปแบบไม่รู้ตัว…
ปล่อยควันเทาลอยละล่องไปในอากาศก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเชคเพจคิ้วบอยที่ประกาศตัวว่าจะเก็บตกภาพนักกีฬาหล่อๆในงานมาโพสให้เต็มที่ อยากรู้จริงๆแอดมินเป็นใคร? ละเอียดเข้าลึกถึงวังในจริงๆ
ภาพฟ้าลั่นถูกโพสไปเมื่อชั่วโมงก่อน วันนี้คนพี่อยู่ในชุดฟอร์มเสื้อโปโลสีดำมีลายคาดสีแดงสกรีนชื่อมหาลัยด้านหลังกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน รองเท้าสีฟ้าที่เขาไปช่วยเลือก
ผ้ารัดข้อมือสีดำและผ้าคาดหัวเข้าชุด…ช่วงนี้ฟ้าลั่นผมยาวแต่ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาไปตัด เขาเลยไปซื้อผ้าคาดหัวแบบนักกีฬาชอบใช้ให้ใส่เสยผมขึ้นไปแทน
คนถ่ายรูปนี้ถ่ายออกมาได้ดีจริงๆ เพราะเป็นตอนฟ้าลั่นกำลังถือขวดน้ำ อีกมือถือแร็คเกตและยิ้มมุมปากนิดๆแบบที่เขาเห็นประจำ
หล่อไปแล้วโว้ย ให้ไปแข่งเทนนิสไม่ได้ให้ไปถ่ายแบบ!!!
คอมเม้นสาวๆก็กริ๊ดกร๊าดแต่ช่วงนี้มีหนุ่มๆเข้ามาด้วยตั้งแต่เปิดตัวว่าคบกัน มีคนเอารูปเขามาใส่คอมเม้นแล้วตั้งแคปชั่นฮาๆประมาณว่า ‘ใครเรียกแฟนเชอครับ?’ อะไรทำนองนั้น
ก็ตลกดีแต่มันก็เขินๆนะ…
จะว่าไปตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาก็ไม่เคยถ่ายรูปคู่ เชคอินคู่กันหรือแสดงออกในที่สาธารณะเลยว่าเป็นแฟนกัน ถ้าไม่นับสเตตัสตั้งคบที่มันก็มีแค่นั้น
ในเฟสบุ๊คฟ้าลั่นไม่มีรูปเขาสักรูป ในเฟสเขาก็เช่นกัน อินสตาแกรมคนพี่ก็มีแต่รูปตอนไปออกกำลังกาย อินสตาแกรมเขาก็มีแต่รูปพวกโปรเจค
เชอเบทเลยกดเปิดกล้องถ่ายรูป ก่อนจะเซฟพี่ให้เห็นแค่ครึ่งหน้าตัวเอง กับผมยาวที่ปลิวไปตามลม อีกมือยกมวนบุหรี่จดเรียวปากสูบเข้าไปจนเต็มปอดและปล่อยควันเทาๆออกมาใส่กล้อง
รูปผู้ชายครึ่งหน้ามีควันเทาอาร์ตๆถูกโพสลงอินสตาแกรมพร้อมแคปชั่น ‘คิดถึงเชียงใหม่’ ไม่รู้ทำไมต้องแคปชั่นนี้แต่ตอนนี้มันบอกความรู้สึกได้ดีที่สุด
ห่างกันเกือบพันกิโล…อยากเจอแล้วโว้ยยยยย!!!
‘ก็ไปหาดิ’
หลังจากโทรไปบ่นกับเฌอแตมฝาแฝดก็ให้คำแนะนำมาสี่คำก่อนจะตัดสายไปเพราะจะนอนเอาแรงให้คุ้มหลังจากโหมอ่านหนังสือมายาวนาน
เออก็จริงของมัน…ไปหาดีกว่า นั่งเครื่องไปไม่กี่บาทเองเดี๋ยวนี้ ว่าแล้วก็หยิบมือถือมาจองตั๋วเครื่องบินอย่างว่องไว ไฟลท์เร็วสุดคือสี่ทุ่ม
ไปหรือไม่ไปดี?
ระหว่างตัดสินใจฟ้าลั่นก็โทรเข้ามา…
“ครับพี่ฟ้า”
“คิดถึงจะตายแล้วนะ”
ยิ้มกว้างเพราะตอนนี้ก็รู้สึกไม่ต่างกัน
“ให้ไปหาปะ?”
“ไม่ต้องมา พี่พักหอพักนักกีฬา มาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี”
เสียงทุ้มๆที่ฟังแปลกหูไปบ้างเมื่อผ่านสัญญาณโทรศัพท์ วันที่สามแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน…อีกสิบเอ็ดวันแม่งโคตรยาวนาน
ฟังคนพี่เล่าเรื่องการแข่งขันที่ชนะไปแล้วสองแมทต์แต่ก็เหลืออีกหลายรอบที่ต้องฝ่าฟันเข้าไป มีทั้งทีมชาติจากมหาลัยดังร่วมแข่งด้วยแต่อยู่คนละสาย ถ้าเข้าไปรอบหลังๆอาจจะได้เจอ
“รูปในไอจีก็บอกไปตรงๆก็ได้ว่าคิดถึงพี่ ทำมาอ้างเชียงใหม่”
“หลงตัวเองว่ะ”
“คิดถึงกรุงเทพเหมือนกันนะ… เชียงใหม่ไม่หนาวแต่พี่โคตรหนาวเลยไม่มีคนกอด”
“เสี่ยวว่ะพี่ฟ้า มุกจีบหญิง ม.ต้นหรอ?”
เสียงหัวเราะทุ้มๆดังมาตามสาย มุกเสี่ยวๆสองบาทห้าบาทล่ะขยันเล่นเหลือเกิน มุกกากๆและร้องเพลงเพี้ยนนี่ถนัดจริงๆ
“กรุงเทพก็หนาว…ว่าจะออกไปหาคนมากอดนะ”
“แรดว่ะ”
ว่าขำๆเพราะรู้ว่าหยอกเล่น
“อยากไปหาอ่ะ นี่พูดจริงๆ”
สุดท้ายก็ทำเสียงหงอย…ฟ้าลั่นเงียบไปหนึ่งอึดใจก่อนจะพูดต่อ
“อดทนก่อนนะ ครั้งแรกเลยที่เราอยู่ห่างกัน พี่ก็คิดถึงเชอเหมือนกันแต่เราจะต้องเป็นคู่รักที่แข็งแรง เราจะต้องอดทนกับระยะทางให้ได้นะครับ”
ฟังแล้วก็อยากจะร้องไห้ เมื่อก่อนอยู่ห่างกับกิ๊กคนไหนก็ไม่เคยเหงาขนาดนี้ แต่ทำไมแค่ไม่มีฟ้าลั่นมันโคตรเหงาเลยวะ อิทธิพลของคนพี่นี่น่ากลัวจริงๆ
“อื้อ…ต้องชนะนะ เชอรออยู่นี่ กลับมาแล้วจะพาไปกินบุฟเฟต์สลัดที่ซิสเลอร์”
อยากจะบอกว่าจะพาไปกินปิ้งย่างมื้อใหญ่แบบคู่รักคู่อื่นแต่คนพี่มันไม่กิน บุฟเฟต์สลัดนี่ล่ะถึงจะทำให้ฟ้าลั่นมีความสุข ส่วนเขากินสเต๊กก็ได้
“คราวนี้…ไปกินบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างแบบที่เชออยากกินก็ได้ ปาปิก้อนไหม? ไม่ได้กินนานแล้วนี่”
ฟ้าลั่นยืนเอนหลังพิงขอบระเบียง มือหนึ่งคีบมวนบุหรี่ปล่อยควันจางๆไปในอากาศ มุมปากยกยิ้มกับความมุ้งมิ้งของแฟนผมยาว
คิดถึงและอยากเจอ แต่ไม่อยากให้มาหาเพราะเขาไม่มีเวลาว่างดูแล แถมไม่มีรถจะขับพาไปเที่ยวไหน ห้องพักก็แชร์กับเพื่อนนักกีฬาอีกสองคน ไม่สะดวกในทุกๆกรณี
“อื้อ…”
เสียงหงอยๆของคนน้องทำให้รู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก ช่วงนี้เชอเบทติดเขาแจไม่ถึงกับติดจนตัวติดกันแต่เวลาไปไหนทำอะไรก็จะไลน์มารายงานตลอด
น้องมันทำไปเองโดยไม่รู้ตัว…แต่ก็รู้สึกดีนะจะได้ไม่ต้องกังวลว่ามันจะไปทำอะไรให้ต้องเป็นห่วง ไปกินข้าวกับพวกปริ๊นซ์ก็รายงาน ไปหาเฌอแตมก็บอก
จะเป็นสองอาทิตย์ที่ยาวนานกว่าปกติเมื่อเราคิดถึงใครสักคน
เข้าใจความรู้สึกคู่รักแต่งงานใหม่ที่ต้องไปทำงานไกลๆแล้วคิดถึงเมียที่รออยู่บ้านขึ้นมาทันที…เคยกอดแล้วไม่ได้กอดนี่โคตรทรมาน
คุยเกือบสองชั่วโมงก็ต้องวางหู เสียงหงอยๆที่บอกฝันดียิ่งทำให้ปวดใจ ใครว่าน้องมันติดเขาฝ่ายเดียว ฝ่ายเขาเองก็เป็นเอามากเหมือนกัน
เปิดกล้องมือถือออกมาถ่ายรูปครึ่งหน้าเลียนแบบคนน้อง ปล่อยควันบุหรี่จางๆ แม้ภาพจะสลัวไปบ้างเพราะมีแต่แสงไฟสีส้มสลัวของระเบียงหอพักทำให้เห็นหน้าไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
ก่อนจะโพสลงอินสตาแกรม ‘คิดถึงกรุงเทพมากกว่า’
ผ่านไปห้าวันเชอเบทก็ได้กิจกรรมทำแก้เหงาอันใหม่คือการมาเป็นนายแบบให้พี่ควั่น รุ่นพี่ร่วมคณะที่จบไปแล้วซึ่งพี่แกอยากได้นายแบบเสื้อการกุศลขององกรณ์ช่วยหมาจรจัดองค์กรหนึ่ง ก็ไอ้พี่คนนี้ล่ะเจ้าของรูปถ่ายตอนสมัยได้ตำแหน่งหนุ่มเซอร์มหาลัย
ถ่ายแบบไม่มีอะไรมากเพราะถ่ายแค่สิบรูป พี่ๆจิตอาสาก็คุยสนุกดี เป็นเสื้อยืดสีขาวเทาดำกับสกรีนรูปหมาอาร์ตๆ จะว่าไปเสื้อมันก็สวย ราคาแพงนิดๆแต่นั่นก็เพราะจะเอาไปช่วยทำหมันให้หมาจรจัด
การถ่ายแบบก็ง่ายๆ ใช้ฉากหลังเป็นกำแพงตึกขององค์กร ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาเดฟและรองเท้าหนังด๊อกเตอร์มาตินคู่ใหม่ของตัวเองที่เพิ่งซื้อมา ไม่ต้องรวบผมแต่เพิ่มพร็อบเป็นหมวกทรงปีกกว้างเท่ห์ๆและมีแทททูติดที่คอและข้อมือ
มีทั้งถ่ายหน้าตรงถ่ายด้านข้าง ถ่ายกับหมาพันทางที่องค์กรรับมาดูแล แต่เขาไม่เคยเลี้ยงหมามาก่อนเลยตกใจนิดหน่อยเมื่อต้องมาถ่ายกับฝูงหมา
เลยมีรูปหน้าเหวอตอนหมากระโดดเกาะ หน้าโคตรฮาแต่ไอ้พี่ควั่นโคตรชอบ ถ่ายจนเสร็จพี่ๆก็เลี้ยงข้าวและให้เสื้อมาสองตัว จริงๆพี่ควั่นมันเป็นตากล้องของนิตยสารดังแต่มาจีบสาวจิตอาสาที่นี่เลยออกตัวถ่ายแบบให้ และมันก็นึกถึงเขาคนแรกเลยได้มาช่วยงานพี่แกอีกครั้ง
ถ่ายแบบเสร็จก็กลับบ้านมานอนดูซีรีส์อเมริกา ตอนนี้ดูจบไปสองเรื่องแล้ว เมื่อก่อนไม่ได้เป็นคนชอบดูซีรีส์เลยด้วยซ้ำแต่มันว่างจนไม่มีอะไรทำ อารมณ์แต่งเพลงก็ไม่มี ไปเที่ยวก็ไม่อยากไป… ก็ทำได้แต่ติดซีรีส์และออกกำลังกายเล็กๆน้อยๆ
วันต่อมาเชอเบทตื่นเกือบสิบโมงก่อนจะมองโทรศัพท์ที่ขึ้นการแจ้งเตือนรัวๆ… รูปที่ไอ้พี่ควั่นถ่ายถูกโพสแล้วในเพจองค์กร ไวชิบหาย ถ่ายเสร็จวันต่อมาก็โพสเลยทันที
แต่รูปขายดีสุดดันเป็นรูปหน้าเหวอในฝูงหมา… ขำหน้าตัวเองแต่ก็กดแชร์ไปในหน้าไทม์ไลน์พร้อมแคปชั่นให้คนช่วยซื้อเพื่อทำบุญร่วมกัน ก่อนจะเซฟรูปตัวเองส่งไปให้ฟ้าลั่นในไลน์
บ่ายกว่าๆคนพี่ถึงตอบกลับมาว่าหน้าตลกดี ตอนนี้ในเพจคิ้วบอยมหาลัยมีคนเอารูปเขากับฟ้าลั่นไปรวมกันแล้วทำแคปชั่นขำๆ คนเม้นก็เม้นกันสนุก รูปคิดถึงกรุงเทพคิดถึงเชียงใหม่ก็มา
แต่ที่ทำให้เขินได้มากกว่าคือคอมเม้นที่ทำให้กดไลค์ได้พันกว่าเป็นรูปที่แคปมาจากหน้าเฟสฟ้าลั่น…ฟ้าลั่นกดแชร์อัลบั้มขายเสื้อของเขาแต่แคปชั่นนี่…. ’หมาก็ว่าน่ารักแล้ว แต่นายแบบน่ารักกว่าแฮะ #ซื้อเสื้อทำบุญด้วยกันครับ’
โอยยย ยิ้มจนปวดแก้มอ่ะ…
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ฟ้าลั่นก็เข้ารอบห้ามหาลัยสุดท้ายในการแข่งขันเทนนิสชายเดี่ยว ตอนนี้หลายการแข่งขันก็มาถึงรอบหลังๆแล้ว มีกีฬาสี่ห้าอย่างที่มหาลัยได้เข้ารอบลึกๆทำให้ตอนนี้ทุกเพจของมหาลัยออกมาให้กำลังใจกันเพียบ
ทุกคนช่วยลุ้นไปกับการแข่งขันประหนึ่งแข่งโอลิมปิก เหล่านักกีฬาที่แข่งตกรอบก็ยังอยู่กันพร้อมเปิดเฟสบุ๊คไลฟ์สดการแข่งขัน เชอเบทก็ตามลุ้นการแข่งเทนนิสไปด้วย
แม้จากตำแหน่งคนไลฟ์จะไกลไปสักหน่อยแต่ก็เห็นหวดเสิร์ฟลูกของฟ้าลั่นชัดเจน คนพี่ในชุดดำดูคล่องแคล่ววิ่งไปมาในสนาม ลุ้นจนแข่งเสร็จชัยชนะก็เป็นของฟ้าลั่น
ดีใจกับความสำเร็จอีกขั้นหนึ่งของฟ้าลั่น
เข้าสู่วันที่เก้าฟ้าลั่นก็แพ้ให้กับนักกีฬาทีมชาติจากมหาลัยอื่น ได้เข้าชิงที่สามแทน แต่ทุกคนก็ร่วมแสดงความยินดีเพราะแพ้คนที่เป็นทีมชาติไม่ได้ทำให้เสียศักดิ์ศรีแต่อย่างใด
วันที่สิบเอ็ดไลฟ์สดรอบชิงที่สามมีคนเข้ามาให้กำลังใจกันเต็ม…จนการแข่งขันจบฟ้าลั่นก็ชนะ เชอเบทร้องเฮลั่นบ้านจนเขินตัวเอง รีบพิมพ์ข้อความในไลน์ส่งไปให้คนพี่ ตอนนี้คงยังไม่ตอบเพราะคงจะร่วมยินดีกับพวกเพื่อนๆนักกีฬาอยู่
เกือบครึ่งชั่วโมงคนพี่ก็โทรบอกให้ไปดูไลฟ์ที่เฟสบุ๊คเพราะจะขอบคุณกองเชียร์ ก็เลยกดตามเข้าไปดู ฟ้าลั่นกำลังไลฟ์เฟสบุ๊คทั้งใบหน้าชื้นเหงื่อ
แม้มุมนี้อาจจะหล่อน้อยลงไปบ้างแต่ก็ยังเป็นภาพคนพี่ที่คุ้นตา รอยยิ้มน้อยๆที่ติดมุมปากกับเสียงทุ้มๆยิ่งทำให้คิดถึง กล่าวขอบคุณทุกกำลังใจอย่างสุภาพ
ก่อนคนพี่จะเงียบสักพักแล้วพูดต่อ
‘สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณเชอเบทที่เป็นกำลังใจที่สำคัญที่สุดของพี่นะครับ ขอบคุณที่อดทนไม่เจอกันตั้งสองอาทิตย์ จริงๆพี่ต้องกลับพร้อมทุกคนในอีกสี่วันข้างหน้า แต่…พี่จองตั๋วเครื่องบินไฟลท์คืนนี้แล้ว เชอเบทครับเลิกยิ้มแล้วก็อาบน้ำกินข้าวขับรถมารับพี่ที่ดอนเมืองตอนสี่ทุ่มครึ่งนะครับ คิดถึงเชอเบทมากกว่ากรุงเทพแล้วนะ’
พร้อมกับขยิบตาเป็นการส่งท้ายแล้วไลฟ์ก็จบลง…ความร้อนผ่าวพุ่งขึ้นใบหน้า นั่งเหวอมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแรงๆ
ใจเต้นเป็นกลองรัว…ทำไมเขินได้ขนาดนี้วะ!!!
คราวนี้ในเฟสก็ถูกคนโพสหารัวๆว่าให้รีบไปรับพี่ฟ้าที่ดอนเมือง เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แฟนคลับฟ้าลั่นแชร์ไลฟ์
พร้อมกริ๊ดกร๊าดจนเต็มไทม์ไลน์
เพื่อนในคณะก็แซวมาในไลน์กรุ๊ปจนเข้าได้แต่พิมพ์ไปว่าเลิกแซวได้แล้ว ทำหน้าไม่ถูกแต่ก็รีบไปอาบน้ำแต่ไม่กินข้าว อยากไปกินพร้อมคนพี่…
สามทุ่มก็เริ่มขับรถออกไป นานๆทีจะได้เป็นฝ่ายขับรถไปรับฟ้าลั่น ยาริสสีดำวิ่งเรื่อยๆตามท้องถนน วิทยุก็เล่นเพลงเพราะยามค่ำคืน ไม่เคยขับรถไปแล้วยิ้มกว้างได้ขนาดนี้
การจราจรเกือบสี่ทุ่มของกรุงเทพถือว่าคล่องตัวเพราะใช้ถนนน้อยลงแล้ว แค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ที่จอดในอาคารจอดรถและเดินมายืนรอฟ้าลั่นที่หน้าเกท จอแสดงสเตตัสเที่ยวบินขึ้นโชว์ว่าเครื่องบินของฟ้าลั่นกำลังแลนดิ้ง คงอีกสักพักกว่าจะเอากระกระเป๋า กว่าจะเดินออกมา
หัวใจเต้นรัวที่จะได้เจอกัน…
ฟ้าลั่นยืนรอกระเป๋าเดินทางพร้อมความตื่นเต้น สิบเอ็ดวันที่ไม่ได้เจอกัน ถึงจะคุยกันทุกวันแต่มันก็ไม่เหมือนการมองตากันจริงๆ
ป่านนี้เชอเบทคงมารอที่หน้าเกทแล้ว ทันทีที่ได้กระเป๋าตัวเองก็ลากเดินลิ่วๆออกมาตามทาง ไม่ต้องใช้รถเข็นเพราะมีแค่กระเป๋าใบเดียว ส่วนเป้กับไม้เทนนิสก็แบกสะพายขึ้นเครื่องมาเอง
จนกระทั่งเดินออกมาเห็นคนผมยาวที่วันนี้รวบเป็นมวยยุ่งๆยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางกลุ่มคนเบาบางที่มารอรับญาติพี่น้องตัวเอง
เชอเบทยิ้มกว้างทันทีที่สบตากัน
รอยยิ้มที่มักจะแตะแค่มุของมปากฟ้าลั่นฉีกยิ้มออกจนตัวเองไม่รู้ตัว
ทันทีที่เดินพ้นรั้วเหล็กที่กั้นคนน้องก็เดินเข้ามา…มือหนาดึงมือเรียวเข้าสู่อ้อมกอด….
กลิ่นแชมพูที่คุ้นเคย…เสียงบ่นงุ้งงิ้งที่คิดถึง รู้ว่าตัวเองคิดถึงคนน้องมากแต่พอได้คนน้องมากอดอีกครั้งถึงเข้าใจว่ามัน ‘มากมาย’ กว่าที่ตัวเองคาดการณ์ไว้เยอะ
“พี่ฟ้า…คิดถึง กลับช้าอีกนิดเชอขาดใจตายแล้วนะบอกเลย”
หัวเราะเบาๆกับความคิดถึงของคนน้องก่อนจะผละออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายชัดๆ มือหนายกขึ้นแนบแก้มเนียนที่หันปลายจมูกโด่งมาหอมมือเขาเบาๆแล้วหันกลับมายิ้มให้จนตาปิดยิบหยี คนพี่แนบหน้าผากลงกับหน้าผากคนน้องแล้วกระซิบเบาๆ
“กลับมาแล้วครับ”
กลับมาที่ไม่ใช่แค่กลับมาเจอกันแต่เหมือนได้กลับมาบ้าน บ้านที่เป็นบ้าน ความสุขล้นทะลักจนหุบยิ้มไม่ลง เชอเบทเป็นความสุข
ความสุขของฟ้าลั่น
ความรักของฟ้าลั่น
ฟ้ า ลั่ น รั ก … เ ช อ เ บ ท
The End’=======================================================================
จบแล้วค่าาาา ใจหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทั้งหมดสี่สิบตอน ความยาว 336 หน้าเอสี่ ฟอนต์ไซส์ 14
จากตอนแรกที่คิดว่ามันจะแค่สามสิบตอน ฮ่าๆๆๆๆ แต่ดันกลายมาเป็นสี่สิบตอนแบบนี้ เลยไปเยอะเลย แหะๆ
ขอบคุณที่อ่านกันตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้นะคะ แม้เรื่องจะจบช้าไปจากที่คาดหวังไว้หลายเดือนเพราะแบมไปอยู่อเมริกามา
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจ ทุกการแชร์ ทั้งในเฟสและในทวิตเตอร์และเว็บบอร์ดอื่นๆที่ได้แนะนำนิยายเรื่องนี้
หวังว่าเรื่องหน้าจะได้รับความรักจากทุกคนอีกนะคะ 
แต่ขอยังไม่อัพทันทีเนอะ รอให้หายคิดถึงพี่ฟ้ากับน้องเชอกันสักพักก่อน อิอิ
ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงอีกครั้งค่ะ
แบมแบม
ปล.อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจเพื่อเสพโมเม้นมุ้งมิ้งและข่าวสารนิยายกันต่อไปนะคะ อิอิ ==================================
อ่านเรื่องของเฌอแตม ต่อ ได้ที่นี้
Moon Catcher กับดักพระจันทร์
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1131918 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก