เขียนตอนพิเศษมาลงให้อ่านเล่นๆครับ แหะๆ
หวังว่ายังคงไม่ลืมนิยายเรื่องนี้นะครับ^^
คือรัก..
( Robot เฮ้!! เขาคือหุ่นยนต์ ตอนพิเศษ )
“ ดูรูปอยู่หรือนัท? ”
นัทรู้สึกถึงใครบางคนโอบไหล่เขาจากทางด้านหลังและเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย ในขณะที่เขากำลังนั่งดูภาพเก่าๆจากอัลบั้มภาพ เขาละสายตาจากภาพถ่ายในครั้งอดีตในอัลบั้ม แล้วเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่า.. เป็น เชน เคสเตอร์ นั่นเอง หนุ่มน้อยผมทอง ดวงตาสีเขียวมรกต กับโครงหน้าที่ดูหล่อเหลา
“ อืม.. เสียดายจังเลย มีภาพที่เราถ่ายคู่กับนิคไม่กี่ภาพเอง ”
“ นัทคงกำลังคิดถึงนิค? ”
“ ก็นิดหน่อยนะ เราก็แค่.. รู้สึกเสียดาย ที่ตอนนั้นเราน่าจะถ่ายรูปร่วมกันกับนิคให้มากกว่านี้ เพราะถึงในตอนนี้ มันไม่มีนิคอีกต่อไปแล้ว ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ นัทสังเกตเห็นเชนดูหน้าสลดไป เขาจึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบไหล่เชนเบาๆเชิงปลอบใจ
“ ถึงตอนนี้จะไม่มีนิค แต่เราก็มีเชนนี่นา มันก็เหมือนกันนั่นแหละเชน ”
“ นัทคงรู้สึกแปลกแยกระหว่างเราในตอนนี้กับนิคในครั้งอดีต ”
“ เชนอย่าคิดมากสิ อย่าลืมนะ นิคกับเชนก็คนเดียวกัน มันจะแปลกแยกอะไร? เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งปีกว่าแล้ว เราก็แค่คิดถึงภาพลักษณ์เก่าของนิคเท่านั้นเอง ”
“ บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เราได้เป็นตัวเราแบบนี้ ในตอนนั้นเราอยากเป็นมนุษย์แบบนัท แต่พอเราได้มาเป็นมนุษย์จริงๆ เราก็สูญเสียสิ่งพิเศษไป ตอนนี้เราเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ไม่มีโหมดอัจฉริยะที่มีพลังพิเศษ ที่จะคอยปกป้องดูแลนัทอีกต่อไปแล้ว ถ้านัทเกิดอันตรายขึ้นมา เราก็อาจจะช่วยเหลือนัทไม่ทัน ”
“ โธ่.. เขน เราอยากจะบอกนายว่า.. เป็นเชนในแบบอย่างนี้มันดีที่สุดแล้วนะ ถึงนายจะไม่มีพลังพิเศษอีกต่อไป แต่นายอย่าลืมสิ สมองของนายยังคงเป็นสมองกลที่สามารถจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำมากกว่าสมองมนุษย์อย่างเรา แล้วมันก็ช่วยเราได้มาก นายลืมไปแล้วหรือ? ว่าในบางครั้ง นายยังช่วยอธิบายการเรียนต่างๆให้เราได้ เพราะนายบันทึกความทรงจำระหว่างเรียนได้อย่างแม่นยำ บางครั้งเราลืมๆเนื้อหาการเรียนบางอย่าง เรายังต้องอาศัยให้นายช่วยเราอยู่บ่อยๆไง จนถึงในตอนนี้ ความรู้สึกของเราที่มีต่อนาย มันไม่เคยแปลกแยกและเปลี่ยนแปลงไปเลยนะเชน เรายังรักเชน เคสเตอร์ หรือเจ้านิค ไอ้หุ่นซื่อบื้อ อยู่เหมือนเดิมนะ ”
เชนได้ยินนัทพูดเช่นนั้น ก็รู้สึกตื้นตัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขากลัวเหลือเกินที่นัทจะยอมรับภาพลักษณ์ใหม่ของเขาแบบนี้ ไม่ได้ เพราะมันแตกต่างกันมากเหลือเกินกับในครั้งที่เขายังเป็นหุ่นยนต์ แม้ว่า.. การแสดงออกของนัทที่มีต่อเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลื่ยนเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังอดคิดไม่ได้เสมอๆ จากคำพูดของนัทเมื่อครู่ มันทำให้เขาแน่ใจและมั่นใจมากขึ้นแล้ว ว่านัทยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกตื้อ ล้นๆในใจ จนน้ำตาค่อยๆเอ่อ และรินไหลออกมา..
“ ขอบใจนะนัท นัทดีกับเราเสมอ เรารักนัทที่สุดเลย ”
“ แล้วนี่นายจะร้องไห้ทำไม เจ้าฝรั่งขี้แย เดี๋ยวนี้ต้องเปลี่ยนใหม่ จากไอ้หุ่นซื่อบื้อ มาเป็นฝรั่งขี้แยจริงไหม? หึหึ ”
นัทเอ่ยหยอกล้อแล้วดึงเชนเข้ามากอดพร้อมขยี้หัวเขาเบาๆแบบเย้าแหย่
“ ดึกแล้ว เข้านอนกันเถิดนะเชน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนอีก ตอนนี้เราชักง่วงแล้วด้วย ”
“ เข้านอนก็ได้นัท เราก็ง่วงเหมือนกัน ”
แล้วทั้งคู่ก็เขานอนและนอนเคียงกันบนเตียง เตียงเดิมที่นอนร่วมกันมาเป็นเวลายาวนานจนถึงทุกวันนี้ แล้วนัทก็ดึงเชนเข้ามากอด พร้อมกับเอ่ยเบาๆในความมืดสลัว
“ นายหมอนข้าง มาขอกอดหน่อย ไม่งั้นเรานอนไม่หลับนะ เราติดหมอนข้างนะรู้ไหม? ”
แล้วนัทก็ดึงเชนหนุ่มน้อยต่างชาติที่แสนจะหล่อเหลาเข้ามาสวมกอด นัทยังคงเป็นนัท ที่ชอบจะนอนกอดเขาแบบนี้เสมอมานับแต่ครั้งที่เขายังคงเป็น นิค หุ่นน้อยสมองกล จวบจนเป็นเชนในแบบทุกวันนี้ไม่เคยเปลี่ยน เชนรู้สึกอบอุ่นและรักนัทมากมายเหลือเกิน เขาหลับตาพริ้มนอนอมยิ้มในอ้อมกอดของนัท แล้วทั้งคู่ก็เคลิ้มหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกันของราตรีนั้น..
. . . .
ยามเย็นหลังเลิกเรียน ณ บริเวณห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ค่อนข้างเงียบ เพราะได้ล่วงเลยเวลาเลิกเรียนมาพักใหญ่แล้ว
“ กล้วยๆ เลิกซ้อมร้องเพลงแล้วหรือ? ”
“ อ้าวต๋อง อืม..วันนี้เรา เลิกแล้ว แล้วนี่นายก็เลิกซ้อมบาสฯแล้วหรือ? ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง ทุกที.. เราเห็นนายเลิกทีหลังเราทุกครั้งเลยนี่นา ”
“ ก็วันนี้เลิกเร็วหน่อยน่ะ วันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ เดี๋ยวขอล้างหน้าแปบนึง ”
“ ได้ๆ ”
ระหว่างที่ต๋องกำลังล้างหน้า กล้วยก็เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงบริเวณแขนของต๋อง เขารอจนต๋องล้างหน้าเสร็จ ก็เอ่ยถามต๋อง พร้อมกับจับแขนของต๋องยกขึ้นมาดู
“ ต๋องแขนนายไปโดนอะไรมาน่ะ ”
“ วันนี้ ซ้อมพลาดไปนิดนึง เราก็เลยขอเลิกก่อน ”
กล้วยลูบคลำบวิเวณแขนของต๋องที่บาดเจ็บด้วยสีหน้าห่วงใย
“ เจ็บไหมเนี่ย บวมช้ำเลย ”
“ ไม่เท่าไรหรอกกล้วย นิดหน่อยเอง ขอบใจนะที่เป็นห่วง ”
ต๋องเอ่ยตอบพร้อมกับสบตากล้วย เขาคิดอะไรอยู่ชั่วครู่ ก็เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ
“ กล้วย เราขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? เราอยากให้นายตอบออกมาแบบจริงๆเลย นายอย่าโกรธเรานะ ถ้าเราถามแบบนี้ เราก็แค่.. อยากรู้จริงๆเท่านั้นแหละ ”
“ ก็ได้ ถามมาสิ ”
“ กล้วยชอบนัทใช่ไหม?
กล้วยได้ยินคำถาม ก็หลบสายตาต๋องอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยตอบ
“ ใช่ เราชอบนัทมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ๆ ”
กล้วยเห็นต๋องดูหน้าสลดไป เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่เขาก็ได้เอ่ยต่อไปว่า
“ แต่.. นัทก็มีเชนแล้ว ดูเขาจะรักกันมากๆด้วย เราคงเข้าไปแทรกไม่ได้หรอก เพราะเราทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนสนิทกัน เราก็คงแค่ ขอเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้ไว้ในใจคนเดียวก็พอ ”
ต๋องได้ยินคำตอบก็อึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต๋องก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมาจากความรู้สึกจริงๆจากใจเขา
“ กล้วย เราอยากจะบอกนายว่า.. เราชอบนายนะ บางครั้ง เราก็มีความรู้สึกเหมือนๆกับว่า นายพอจะมีใจให้เราบ้างเหมือนกัน ”
พูดจบต๋องก็เอามือของกล้วยมากุมไว้หลวมๆ พร้อมกับเอ่ยต่อว่า
“ มันจะพอเป็นไปได้ไหม? ถ้า.. เอ่อ เราจะลองมาคบกัน กล้วยคบกับต๋องได้ไหม? ”
กล้วยไม่ตอบว่ากระไร เขาหลบสายตาของต๋อง ก้มหน้านิ่งด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาพยักหน้าตอบรับเบาๆ พร้อมกับกุมมือของต๋องแน่นขึ้น
“ แหมๆ แอบมาจีบกันอยู่นี่เองนะเจ้าต๋องเจ้ากล้วย ไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่านาย 2 คน ชอบกัน หึหึ ”
นัทเอ่ยเสียงดัง ทำให้ต๋องและกล้วยรีบผละออกจากกันในทันที แล้วต๋องก็รีบเอ่ยระล่ำระลักปกปิดความเขินอาย
“ อ้าวนัท เชน ยังไม่กลับกันอีกหรือ? เย็นมากแล้วนี่นา ทุกทีเห็นป่านนี้เห็นนาย 2 คนกลับกันไปแล้ว ”
“ ก็.. วันนี้ เรามัวหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุด กะยืมไปอ่านเล่นที่บ้าน พอกำลังจะกลับ เจ้าเชนมันดันสะดุดท้องร่องหน้าโรงเรียน รองเท้าจมโคลนดำปี๋เลย ก็เลยพากันจะมาล้างรองเท้า แล้วก็มาเจอ.. เอ่อ.. แหนะๆๆ หึหึ ”
“ ต๋องกับกล้วยเป็นแฟนกันแน่เลยใช่ไหม? เมื่อกี้เราเห็นกุมมือกันแน่นเลย ”
เชนเอ่ยสมทบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ก็.. เอ่อ.. แหะๆ ”
ต๋องเอ่ยตอบได้แค่นั้นเพราะพูดไม่ออก ในขณะที่กล้วยเงียบนิ่งสนิทไม่พูดไม่จา เอาแต่ยืนก้มหน้าบิดไปบิดมาด้วยความประหม่าอาย นัทเห็นอาการก็ดูจะเข้าใจ ความจริงเขาเคยแอบสงสัยมานานแล้ว พอมาเห็นภาพเมื่อครู่ก็ดูออกทั้งหมด เขาไม่อยากเย้าแหย่อีกต่อไปด้วยว่าแอบยินดีด้วยในใจลึกๆ เขาจึงเอ่ยตัดบทด้วยทีท่าทะเล้นตามนิสัยเขา ขึ้นมาว่า
“ วันนี้อยู่พร้อมหน้ากัน 4 คนเลย งั้นเดี๋ยวไปกินน้ำแข็งใสกันนะ แล้วค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวรอให้เชนมันล้างรองเท้าเสร็จก่อน เอ้า.. เชนมาล้างรองเท้าสิ นายนี่จริงๆ เบ๊อะไม่เคยเปลี่ยน ตอนเป็นเจ้านิคก็เดินเหยียบขี้หมา พอมาเป็นเชนก็ยังจะสะดุดท้องร่องรองเท้าจมโคลนอีก ดูสิ ดำปิ๊ดปี๋เลย ฮ่าๆ ”
กล้วย ต๋อง นัท เหลือบมองมาที่รองเท้าของเชนแล้วก็หัวเราะกันลั่น ในขณะที่เชนก้มหน้าก้มตาล้างรองเท้า ที่บริเวณก๊อกน้ำคร่ำเคร่งอยู่คนเดียว..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
