ตอนที่ 14“เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มๆ ทักขึ้นเมื่อผมเริ่มเผยอเปลือกตา ผมกระพริบตาถี่ๆ นอนลืมตามองเพดานอยู่ชั่วครู่
ก่อนเอียงศีรษะมองใบหน้าคมเข้มของคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“คุณวีร์” ผมเรียกคนที่ก้มหน้าลงมาใกล้ๆ มือใหญ่ปัดผมที่ตกลงมาระหน้าออกให้
ผมมองไปรอบๆ ปรับสายตาให้ชินกับแสงของโคมไฟ ห้องไม่คุ้นตา
“ที่ไหนครับ”
“ห้องพักในโรงแรม ปุ่นเป็นยังไงบ้างยังไม่ตอบพี่เลย” คุณวีร์นอนตะแคงข้างหันหน้ามาทางผม
“มึนๆ ครับ ปวดคอกับจมูก เจ็บหน้าอกนิดหน่อยแต่คิดว่ายังโอเค”
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมปุ่นตกลงไปในสระ” ผมนิ่วหน้าพยายามนึก
ผมจำได้ว่าตัวเองรู้สึกมึนงง ปวดศีรษะ เริ่มเดินเซ แต่ผมไม่ได้ตกลงไปเองแน่ๆ ใครบางคนผลักหรือชนผมตกลงไป
“ปุ่น ทำไมเงียบ”
“ผมมึนๆ ครับ นึกไม่ออก”
“ต่อไปห้ามแตะแอลกอฮอล์อีกแล้วนะเรา แตะเมื่อไหร่เป็นเรื่องทุกที” เสียงบ่นของคุณวีร์ทำให้ผมฉุกใจคิดขึ้นมาได้
ผมไม่ได้เมา อาการผมเหมือนคนโดนวางยามากกว่า แต่ในไหน น้ำผลไม้ แชมเปญ น้ำเปล่า หรืออาหาร
ผมบอกเรื่องนี้พี่ปั้นไม่ได้แน่ๆ ถ้าบอกคุณวีร์ล่ะเรื่องจะถึงหูพี่ปั้นหรือเปล่า ผมคิดไปคิดมาไม่ควรเสี่ยง
ถ้าพี่ปั้นรู้เรื่องนี้ผมมีหวังต้องลาออกทันที ผมลอบมองคนที่หันไปหยิบแก้วน้ำที่โต๊ะหัวเตียง
ผมมั่นใจแล้วว่าคนที่ส่งจดหมายให้คุณวีร์ ไม่ได้ขู่เล่นๆเหมือนที่หลายคนคิดกัน อาจไม่ถึงกับตายแต่เอาจริงแน่
“ปุ่นทานน้ำ” ผมพยักหน้า
คุณวีร์ช้อนตัวผมขึ้น จับให้นั่งเอนพิงอก ยกแก้วน้ำจ่อปาก ผมดื่มเข้าไปพยายามฝืนกลืนให้ได้มากที่สุด
“คุณวีร์เอื้อมไปวางแก้วน้ำแต่ไม่ยอมวางผมลง เพียงแค่เอนตัวมากขึ้นให้ผมได้พิงสบายๆ
“ปุ่นนอนไปนานมากรู้ไหม พี่ตกใจหมด เกือบส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว”
“งานเป็นยังไงบ้างครับ น้องริวโกรธหรือเปล่า”
”ไม่หรอก ริวเป็นห่วงปุ่นมาก พี่ต้องให้คนไปบอกว่าปุ่นไม่เป็นอะไร ถึงยอมสนุกกันต่อ”
“ดีแล้วครับ ถ้าผมทำงานกร่อยคงเสียใจแย่”
งาน!!
พี่ปั้น!!
ผมตกใจจนเผลอกระเด้งตัวขึ้นมานั่ง หันไปมองหน้าคุณวีร์
“คน..คนที่ช่วยผมไปไหนครับ”
“กลับไปแล้ว” ใบหน้าที่อ่อนโยนแม้แต่ตอนดุผมตอนนี้กลับเรียบตึง
“กระเป๋าผมอยู่ไหนครับ” โชคดีที่ผมเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้ ไม่ได้ติดตัวไปด้วยไม่อย่างนั้นคงไม่เหลือ
มือใหญ่ชี้ไปที่โซฟา ผมจะลุกไปหยิบแต่โดนดึงเอาไว้ คุณวีร์เดินลงจากเตียงไปหยิบมายื่นให้
ผมเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมา หย่อนกระเป๋าวางลงข้างเตียง
โทรไปตอนนี้อาจโดนซักหนัก ผมตัดสินใจเปิดแอฟไลน์ แล้วส่งข้อความหาพี่ปุ่นว่าผมสบายดีแล้ว แต่ไม่สะดวกคุย
พรุ่งนี้ผมจะรีบโทรหาไม่ต้องเป็นห่วง อย่าเพิ่งติดต่อมาตอนนี้
ผมมัวแต่พิมพ์ข้อความยาวเหยียด เงยหน้าขึ้นมาถึงเห็นว่าโดนจ้องอยู่
“คนชื่อปั้นเป็นใคร”
ผมสะดุ้งโหยง รู้จักชื่อพี่ปั้นได้ยังไง ผมจำได้ว่าผมไม่ได้พูด ถึงพูดก็ไม่มีเสียงออกมา
“ริวบอกว่าเป็นแฟนปุ่นเหรอ” คุณวีร์รัวคำถามเมื่อเห็นผมไม่ยอมตอบเสียที
อ๋อ คงรู้จากน้องริว
อะ!! ใช่แล้วตอนนั้นผมได้ยินน้องริวบอกว่าพี่ปั้นเป็นแฟนผม
“ไม่ใช่นะครับ เป็น..เป็นเพื่อน” ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดส่งๆ ที่พูดกับน้องริวไปวันนั้น
จะย้อนกลับมาเล่นงานผมไม่หยุดไม่หย่อน
“ถ้าเป็นเพื่อนทำไมริวถึงบอกพี่ว่าเป็นฟน ท่าทางหมอนั่นก็ใช่ย่อย” น้ำเสียงตอนท้ายคล้ายคนพูดกำลังไม่พอใจ
เฮ้อ ดูท่าพี่ปั้นจะไม่ถูกกับคนตระกูลนี้ เจอกี่คนๆ พาลจะมีเรื่องกับเขาไปหมด
“เป็นเพื่อนกันจริงๆครับแต่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ รู้จักกันมานานเลยสนิทกันมาก”
“มากจนต้องชวนมาที่งานสินะ”
⊙▂⊙
น้องริวเล่นผมเสียแล้ว สองเรื่องซ้อน หวังว่าจะไม่มีเรื่องที่สามตามมา
“ผมไม่ค่อยรู้จักใครนี่ครับ ประหม่านิดหน่อยเลยชวนมาเป็นเพื่อน”
“ถึงจะมากับพี่เหรอ” คนถามทำเสียงเหมือนน้อยใจ ตัวก็โต นิสัยก็ร้าย มาทำงอนเป็นเด็กๆ
“ผมปวดคอ” ผมยกมือขึ้นกุมคอ วิธีนี้ปัญหาแบบหน้าด้านๆ ฮ่าๆ
คุณรองประธานเหมือนเพิ่งนึกได้ รีบจับผมลงไปนอน ห่มผ้าให้แต่ไหงซุกตัวมาอยู่ในผ้าห่มด้วยฟระ
“เราไม่กลับบ้านเหรอครับ” ผมกระถดตัวออก เตียงโครตกว้างมานอนอะไรติดกัน
“ค้างที่นี่แหล่ะ ปุ่นต้องพัก อีกอย่างเสื้อผ้าส่งไปซักแห้งพรุ่งนี้เช้าถึงมาส่ง”
…(⊙_⊙;)…
เสื้อผ้า...ส่งไปซัก.. ผมยกมือขึ้นเปิดผ้าห่ม
เสื้อคลุมอาบน้ำของโรงแรม ตัวแห้งสนิท ผมตกน้ำมา ชัดเลย ชัดมาก
ใคร!! เปลี่ยนให้?????????????
ผมอ้าปากพะงาบๆ ลืมเรื่องเจ็บตัวเรื่องเกือบตายไปหมด เรื่องนี้สำคัญที่สุดของที่สุดแล้ว โง่เอ๊ยทำไมผมเพิ่งรู้ตัวฟระ
“เป็นอะไร” เสียงคนถามไม่ได้รู้สึกเลยว่าเป็นห่วง เพราะมันปนมากับเสียงหัวเราะที่เจ้าตัวไม่ได้พยายามปิดแม้แต่น้อย
“ใคร...เปลี่ยนเสื้อให้ผมครับ ใคร..เช็ดตัว..ให้” ผมละล่ำละลักออกมาเป็นคำๆ
“แล้วปุ่นเห็นใครนอกจากพี่ไหม”
(⊙﹏⊙) นั่นมันคือคำตอบใช่ไหมครับ
ผมเบิกตาโพลง รีบมุดเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง เปิดเสื้อคลุมดูสิ่งที่ผมสงสัย
อ๊ากกกก มันไม่ใช่ของผม สีนี้ไม่ใช่ของผมมมมมมมมม
“ในช็อปที่โรงแรมมีขาย พี่กะไซส์เก่งใช่ไหมล่ะ" เสียงเหมือนคนพูดกำลังสนุก ดังทะลุผ้าห่มเข้ามา
ไอ้บ้าคุณรองประธานยังมีหน้ามาอวด ผมอายจนไม่กล้าเอาผ้าห่มออก
โอ๊ย แล้วผมจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้ เห็นไปถึงไหนๆ แล้ว หุ่นผมก็ไม่เฟิร์ม พุงกะทิน้อยๆ นุ่มนิ่มก็มี ก้นกลมๆ
แถมตรงนั้นก็เห็น อ๊ากกกกกกกกกกกกก
วินาทีนี้อยากจมน้ำตายมันไปให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ปุ่น”
“ครับ” เสียงผมอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม อย่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกเชียว ขืนพูดผีพี่ปุ่นจะสิงแล้วนะ เตะปากแตกเลยคอยดู
รองประธานก็รองประธานเถอะ
“ปุ่นเป็นเกย์หรือเปล่า”
⊙▂⊙
เฮ้ย ผมตะลึงตาค้าง เผลอเอาผ้าห่มลงจ้องหน้าคนพูด ทำไมมาถามผมแบบนี้ อย่าบอกว่ายังติดใจเรื่องพี่ปั้นไม่เลิก
“เปล่านะครับ ผมไม่ได้เป็น” หรือเปล่า? ผมรีบปฏิเสธแต่ดันมีคำถามในใจ
แถมหน้าที่แว้บขึ้นมาในหัวเป็นหน้าของคนตัวใหญ่ที่นอนเบียดกันอยู่ พี่ปุ่นอยากจะบ้า
นี่ผมคิดอะไรกับผู้ชายเหรอ
<(“”"O”"”)>
จริงๆ เหรอ!!
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีกครั้ง ทำเหมือนเวลากลัวผีหลอก นี่มันน่ากลัวกว่าผีเป็นสิบเท่า
ใจเต้นตึกตัก ผมชอบคุณรองประธานเหรอ เอาจริง ถามจริง แกบ้าไปแล้วไอ้ปุ่นนนน
“ปุน” ผ้าห่มถูกตลบออก ผมพยายามคว้าไว้แต่ไวสู้คนทำไม่ได้
ตาก็ดันเหลือบไปเห็นอกเปลือย มืออ่อนเลยครับ งื้อทำไมไม่ดึงสาบเสื้อคลุมดีๆ โชว์แบบนี้คนเห็นมันใจสั่นเฟ้ย
“ผมหนาว”
“นอนดีๆ นอนแบบนั้นได้ขาดอากาศตาย” คุณรองประธานจับผ้าห่มคลุมให้ผมใหม่
ไม่ยอมให้ผมเอาหน้าซุกลงไป ไม่เข้าใจหรือไงฟระว่าคนมันอาย นี่ก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณวีร์”
“หือ”
“ถ้าผมเป็นเกย์ล่ะ” ผมกลั้นใจถาม ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหน
“พูดจริงหรือเปล่า”
“ก็ตอบก่อนสิครับ”
คุณรองประธานเงียบไปจนผมนึกว่าผมอยู่คนเดียวในห้อง มีเพียงภาพที่ช่วยยืนยันว่าคนตรงหน้ายังอยู่
ผมเห็นความตึงเครียดบนใบหน้าคมเข้ม หน้าที่เริ่มบึ้งขึ้นทีละนิด
ผมใจหายบอกไม่ถูก อยากจะด่าตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสมอง ถามคำถามบ้าๆ นั่นออกไป
“ตกลงเป็นแฟนมันจริงๆ ใช่ไหม”
หะ!! อะไรนะ นี่มันคำตอบประเภทไหน วนไปเข้าเรื่องโน้นได้ยังไง
“เกี่ยวอะไรกับพี่ปั้นครับ”
“แตะไม่ได้เลยเหรอ” โอ้ย ไปกันใหญ่คุณรองประธาน แล้วอะไร อารมณ์เดือดปุดๆ มาจากไหน
“มันไม่เกี่ยวนี่ครับ ผมอยากรู้ว่าถ้าผมเป็นคุณวีร์จะรังเกียจไหม..” อ้าวเวรแล้วไง ปากเปราะพูดไปได้ไงฟระ
“หมายถึงผมยังทำงานกับคุณวีร์ได้หรือเปล่า ผมต้องติดตามคณวีร์ตลอด ถ้าคุณวีร์ไม่ชอบเกย์ผมคงไม่ได้ทำงานด้วย”
เออ แบบนี้พอไหว เก่งมากพี่ปุ่น
“ตกลงเป็น?” โธ่เว้ย คุณรองประธานคงไม่เข้าใจคำว่า ถ้า
“ไม่ได้เป็นครับ แต่เรื่องแบบนี้มันก็ไม่แน่ของมันเปลี่ยนกันได้ ผมเห็นคุณวีร์พูดขึ้นมาเลยถามไว้ก่อน
จะได้รู้ว่าเกิดผมบ้าๆ เป็นขึ้นมาจะมีผลยังไง”
“ไม่รังเกียจหรอก ผมไม่ใช่คนเหยียดเพศ รสนิยมใครรสนิยมมัน ปุ่นก็คือปุ่น ไม่มีอะไรเปลี่ยน”
“ขอบคุณครับ” ผมค่อยโล่งใจ แต่ถ้าคนที่พูดรู้ว่าคนที่ผมคิดไม่ซื่อด้วยคือใคร จะยังตอบแบบนี้ไหมนะ เฮ้อ
“นอนเถอะ ปุ่นต้องพักแล้ว”
“ครับ” ผมพลิกตัวหันหลังให้กับร่างใหญ่ ไออุ่นที่แผ่มาทำให้รู้สึกปลอดภัย
การนอนบนเตียงด้วยกันครั้งที่สาม มีหลายอย่างที่ต่างออกไป โดยเฉพาะใจของผม
“คุณปุ่นคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
แม่บ้านเข้ามายืนรายงานข้างๆ โซฟาที่ผมนอนเล่น คุณวีร์นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้อีกตัว
“ใคร บอกหรือเปล่า” ผมแปลกใจมาก
“คุณปั้นค่ะ” ผมใจหายวาบ พี่ปั้นบุกมาหาถึงนี่ ผมน่าจะรีบติดต่อไป มัวแต่อิดออดกลัวโดนด่า
“ขอบใจ เดี๋ยวผมออกไปหาเอง”
“ไม่ต้อง เชิญเข้ามาข้างใน” เสียงเย็นๆ ราวกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ แต่พอหันไปสบตาทำไมมันมีประกายไฟแลบฟระ
ทั้งร้อนทั้งหนาวเอาให้ครบ
“อย่าเลยครับเกรงใจคุณวีร์ ผมออกไปคุยข้างนอกดีกว่า” ผมพยายามหาทางออก
“นั่งลง” คำสั่งสั้นๆ เสียงห้วน ทำเอาผมเข่าทรุดนั่งลงตามที่บอก
“ไปเชิญเข้ามา” คนสั่งวางหนังสือย้ายมานั่งโซฟายาวตัวเดียวกับผม ประกบติด
ร่างสูงใหญ่ของพี่ปั้นเดินเข้ามา หน้าบึ้งจนเห็นออร่าความโหดกระจายไปทั่ว
ผมได้แต่หวังว่าพี่มันจะจำได้ว่านี่คือลูกค้าวีไอพี จ่ายหนักจ่ายตรง ควรค่าแก่การรักษาไว้
“สวัสดีครับ” ค่อยยังชั่ว ถึงหน้าจะไม่ยิ้มแต่ยังเหลือมารยาท
“สวัสดี” คนทักกลับเสียงตึงเปรี๊ยะ
พี่ปั้นเลิกสนใจคนที่นั่งข้างผม ลงนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ หันมาสำรวจตรวจตรา
“ปุ่นไม่เป็นไรใช่ไหม”
“สบายมากครับ สำลักน้ำไปนิดเดียวยังไม่ถึงขั้นจมน้ำ”
“ทำไมถึงตกลงไป” แหม คำถามเดียวกันกับเมื่อคืนเป๊ะ ผมน่าจะอัดเทปไว้จะได้ไม่ต้องพูดให้เหนื่อย
“น้องเมานิดหน่อย สงสัยสะดุดขาตัวเอง ไม่งั้นคงมีคนเซมาชนเลยตกลงไป”
(ผมว่ามันฟังขึ้น เพราะตอนนั้นคนไปยืนรวมกันเยอะมาก )
“แน่นะ”
“ครับ พี่ปั้นไม่ต้องห่วง มีอะไรน้องบอกแน่นอน” ผมคิดว่าพูดแบบนี้ได้ คุณวีร์คงเข้าใจว่าผมเล่าเรื่องรูปให้พี่ปั้นฟังแล้ว
“ลาออกซะ”
คนที่นั่งเงียบข้างผม เหยียดหลังขึ้นตรง มองตาขวางไปยังเป้าหมาย
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ทำไมไม่เกี่ยว ผมเป็น...”
“พี่ปั้น” ผมกระโจนไปยืนเอามือปิดปากพี่ปั้นไว้ ส่ายหน้าส่งสายตาอ้อนวอน อย่ามาทำพังตอนนี้เลย ได้โปรด
“เฮ้ย ตกตก”
ผมโดนคุณรองประธานคว้าเอวไปยืนชิดอก มือยึดเอาไว้แน่น พี่ปั้นก็ลุกพรวดพราดขึ้นยืน
โว้ยนี่มันวันอะไรกันครับ
“พี่วีร์ พี่ปุ่น” เสียงระฆังช่วยชีวิตผมดังเข้ามาในห้องนั่งเล่น
น้องริวเดินถือถุงพะรุงพะรังเข้ามาก่อนเอาวางไว้บนโต๊ะ หันซ้ายหันขวามองคนโน้นทีคนนี้ที
“ริวมาเยี่ยม แล้วนี่อะไรทำหน้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ” น้องริวเดินเข้ามาดึงมือผม จับลากออกจากแขนคุณวีร์
“มีเรื่องอะไรกัน” ไม่มีใครยอมพูด น้องริวถอนหายใจหันไปทางพี่ปั้น
“นายหมียักษ์มาทำอะไรที่นี่”
“เรียกว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกทีสิ”
“นายหมียักษ์”
ผมหัวจะระเบิด ศึกรอบด้าน ตีกันให้มั่วไปหมด
“พี่ปั้นออกไปคุยกับน้องข้างนอก” ผมรีบเดินนำออกไปก่อนที่ใครจะทำเรื่องขึ้นมาอีก
“พี่ปั้นทำไมมาหาน้องที่นี่ครับ” ผมพาพี่ปั้นออกมาคุยที่ห้องรับแขก
“เป็นห่วงนะสิ หายเข้ากลีบเมฆไม่ติดต่อพี่เชื้อ”
“น้องกะจะโทรหาค่ำๆ กลัวเช้านี้พี่ปั้นยุ่ง” เป็นน้องที่ดีต้องโยนความผิดให้พี่ครับ
“ไม่ต้องมาพูด แล้วเจ้านายเรามันเป็นอะไร ทำท่าอย่างกับจงอางหวงไข่ มีอะไรที่พี่ไม่รู้หรือเปล่า”
พี่ปั้นหรี่ตามองผม คนมีชนักปักหลังสะดุ้งเฮือก
“เป็นอะไรล่ะ พี่ปั้นนั่นแหล่ะเป็นอะไร มาหาเรื่องเขาไปทั่ว ทำแบบนั้นถึงโดนเขม่นเอา”
“ไม่ทันไรเข้าข้างมันมากกว่าพี่เหรอ”
โอ้ย สองคนนี้จะเหมือนกันไปถึงไหน คำถาม วิธีพูด ความคิด
“พี่ปั้นนน นั่นลูกค้าลืมหรือเปล่า ในหน้าที่ลูกค้าต้องมาก่อนสิ”
“เรายังมีหน้าที่เหรอปุ่น เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ ไม่ต้องไปคิดเรื่องคุ้มครองคนอื่น ไปลาออกซะ”
“พี่ปั้นครับ” ผมเริ่มวิธีการเดิมๆ อ้อนเท่านั้นที่ครองโลก
“ไหนเราคุยกันแล้ว พี่ปั้นอย่ากลับคำสิ”
“พี่บอกแล้วว่าถ้าเราได้รับอันตรายต้องลาออกทันที”
“จากงาน จากคนปองร้าย แต่คราวนี้ปุ่นทำตัวเอง เมามากไปหน่อย ไม่ผิดข้อตกลงนี่ครับพี่ปั้น”
“อยากทำขนาดนั้นเลยหรือปุ่น พี่พูดไม่ฟัง”
“พี่ปั้นสอนให้น้องมีความอดทน ขยัน ตั้งใจ แล้วอยู่ๆจะให้เลิกง่ายๆ น้องทำไม่ได้”
“เฮ้อ เรานี่มันดื้อได้แม่” พี่ปั้นจับหัวผมโยกไปมา ผมแอบยิ้มแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่ปั้นใจอ่อน
“จะคุยกันอีกนานไหม” เสียงบุคคลที่สามแทรกขึ้นมา คุณรองประธานตามมาถึงห้องรับแขก มีน้องริวเดินตามหลัง
คนที่กำลังอ่อนลงหน้าบึ้งขึ้นทันตา ผมรีบลูบแขนแอบขยับปากไม่ออกเสียง ลูกค้า ลูกค้า
“เสร็จแล้วครับ พี่ปั้นกำลังจะกลับ” ผมใช้สายตาบังคับ พี่ปั้นมองหน้าผมเหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อน
“ดีเลย ริวขอติดรถกลับด้วย” ทุกคนหันขวับ เป็นคำพูดที่ไม่ควรออกมาจากปากคู่อาฆาตของพี่ปั้น
“คนขับรถไปส่งพี่เรย์ที่บ้านเพื่อน ริวสั่งให้มารับเย็นๆ แต่คิดไปคิดมาให้พี่ปุ่นพักดีกว่า เห็นว่าสบายดีก็โอเคแล้ว”
คุณริวมีแผนอะไรแน่ครับแต่ผมเดาไม่ออก หวังว่าพี่ปั้นมันจะรับมือได้ ว่าแต่พี่ปั้นจะยอมให้ไปด้วยหรือเปล่า
“พี่ปั้น น้องฝากน้องริวกลับด้วยนะครับ”
“อืม” เสียงเหมือนไม่เต็มใจแต่ก็ตกลง
“ริวกลับก่อนนะพี่วีร์ ดูแลพี่ปุ่นดีๆ ด้วย”
คุณรองประธานพยักหน้าให้น้องชาย ผมยกมือโบกให้ทั้งสองคน รอจนเดินออกไปแล้วถึงหันมามองคนหน้าหงิก
พี่ปุ่นเหนื่อยแล้วนะ อย่างกับออกสงครามมาสามสนามรบ
“ผมเหนื่อย ขอตัวไปนอนพักก่อนนะครับ” คุณรองประธานพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร
ผมเดินผ่านคนข้างหลังเดินตาม ผมเดินขึ้นชั้นบนก็ยังตามมา ผมหยุดเดินหันไปมอง
“มีอะไร” ดูถามผมครับ กวนประสาทสุดๆ
“คุณวีร์เดินตามผมทำไมครับ”
“พี่จะขึ้นไปพักเหมือนกัน จะให้นอนในห้องรับแขกเหรอ” เออ ผมผิดเอง คิดมากไป
ผมไม่เถียงด้วยเดินต่อจนถึงห้องตัวเอง แล้วทำไมคนข้างหลังยังตามมา
ช่างมัน ขืนถามซ้ำได้หน้าแตกอีก ผมเปิดประตู จะเดินเข้าห้อง คุณรองประธานแทรกตัวเข้ามา
เดินนำหน้าผม ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหน้าตาเฉย
(◕‘_’◕)
“ไหนบอกอยากพัก ยืนอยู่ทำไม” คุณรองประธานตบมือลงข้างตัว
“คุณวีร์ก็ไปนอนห้องตัวเองสิครับ” ผมไม่ยอมขยับ
“เปลืองแอร์เปิดทำไมสองห้อง ไม่รู้จักภาวะโลกร้อนเหรอเรียนมาหรือเปล่า”
เจอมุขนี้เข้าไปผมถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งเป็นแค่คนอาศัยไม่ได้จ่ายค่าไฟให้เขา นอนก็นอนฟระ
ผมเดินไปที่เตียง คุณรองประธานคว้ามือผมดึงลงไปนอนใกล้ๆ หลับตาเสียพริ้ม
ผมหลับตาลงบ้าง ไอ้ปุ่นเอ๊ยอยากนอนกับเขาก็บอก ทำเป็นหลอกตัวเอง
..........................................................TBC..............................................................
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800195 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก