ตอนที่ 20ผมนั่งมองคนหงุดหงิดหัวเสียไม่ได้ดั่งใจ พยายามเก๊กหน้ายิ้มให้กับคอลัมนิสต์ที่มาขอสัมภาษณ์
คิวด่วนพิเศษไม่มีการนัดหมายเข้ามาล่วงหน้า บอกสายสัมภาษณ์เย็น จัดการโดยคุณลินผู้ที่เห็นร้านสำคัญกว่าเพื่อน
“ถึงไหนกันแล้ว”
“ครับ?” ห้วนๆ แบบลินสไตล์ ผมก็งงสิครับ
“หึ” คุณลินยิ้มนิดๆ เหมือนกุมความลับของคนทั้งโลกเอาไว้
“ยังไม่โดน? หามาดูไว้บ้างก็ดีนะ ศึกษาไว้จะได้ไม่เจ็บมาก เห็นเขาว่าครั้งแรกเอาเรื่องเดินไม่ได้เป็นวันๆ”
( ° △ °|||)︴
“คุณลิน!!” ผมตะโกนดังลั่นร้าน ทำเอาการสัมภาษณ์ชะงักเพราะทุกคนหันมามองผมหมดไม่เว้นแม้กระทั่งช่างภาพ
“ขอโทษครับ” ผมรีบโค้งศีรษะให้
คนพูดเรื่องน่าอายกลับไม่ยักจะอาย ผมเสียอีกอายจนเหงื่อแตก
“เด็กน้อย” คุณลินดึงแก้มผม ไม่ได้ดึงแบบที่คุณวีร์ชอบทำ ผมจะไม่สงสัยเลยถ้ามีเนื้อหลุดติดเล็บคุณลินไปด้วย
“เพราะแบบนี้สินะวีร์ถึงไปไหนไม่รอด น่ารักน่าฟัด ตัดหน้าซะก่อนดีไหม”
○(￣﹏￣”)○
จะผิดไหมครับถ้าผมจะยกมือขึ้นกอดอกปกป้องตัวเอง
“คุณลินอย่าพูดชวนเข้าใจผิด เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าครับ”
“เข้าใจอะไรผิด เข้าใจนายผิดหรือเข้าใจวีร์ผิด ยังคิดจะปากแข็งอีกเหรอปุ่น”
“เข้า..เข้าใจคุณวีร์ผิด” ผมเปล่าสารภาพนะครับ ผมไม่ได้กำลังสารภาพเป็นนัยๆ อยู่ใช่ไหม
“รับแล้วสิว่าชอบวีร์” นั่นไง อย่างคุณลินต้องคิดได้ แต่ผมจะทำเฉยๆ ไม่ได้พูดออกมาแปลว่าเอาไปใช้ไม่ได้
“วีร์ชอบปุ่น”
“คุณลิน!! มาอีกแล้วแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ขอซาวด์เปิดตัวสักนิดก็ดีนะครับ
“จะร้องทำไม อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาดูไม่ออก ถ้าไม่รู้เขาไม่เรียกว่าซื่อบื้อแล้วเขาเรียกโง่”
จึ๊ก เหมือนใครเอามีดมาปักอก
“ตกลงว่าโง่?” คุณลินกดซะมิดด้ามเลย
“เปลี่ยนเป็นเรียกว่าไม่ฉลาดได้ไหมครับ ขอต่อรองนิดนึง”
“หึ ไม่ฉลาดของนายมันเป็นยังไง ไหนว่ามาสิ” ดูคุณลินจะให้ความสนใจเป็นพิเศษ
ถึงกับลากเก้าอี้มานั่งกะคุยเป็นเรื่องเป็นราว ผมจะทำอะไรได้นอกจากลากอีกตัวมานั่งด้วย
“ก็จริงที่คุณวีร์ชอบ..ชอบ..” ผมหาคำมาพูดต่อไม่ถูก แหมถ้าอัดวิดีโอไว้จะฉายเป็นภาพให้ดู
“ลวนลาม”
ป๊าด คุณลินครับซอฟลงหน่อยก็ได้ ไม่ต้องจัดเต็มผมทุกดอกหรอก
“ผมหมายถึงชอบมาอยู่ใกล้ๆ แต่คุณวีร์ไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นกับผมเลย แล้วคุณวีร์ก็มีคุณวิกาอยู่ทั้งคน”
“ปุ่นนายเป็นผู้ชายอย่ามาทำคิดมากเล่นละครน้ำเน่าเลย มันสยอง”
“ตานายเห็นยังไงมันก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ จำได้ไหมฉันเคยบอกว่าถ้ายอมรับว่าชอบวีร์ฉันมีอะไรจะบอก”
“จำได้ครับ”
“ฉันจะบอกว่าวีร์ก็ชอบปุ่นเหมือนกัน ใจตรงกันแต่ดันไม่มีใครทำอะไร””
“คุณวีร์บอกคุณลินเหรอครับ”
“ไม่ได้บอก” ใจที่กำลังพองๆ เหี่ยวเลยครับ อย่างกับลูกโป่งโดนใครเจาะ ไม่เจาะรูเดียวด้วยนะเจาะเป็นสิบ
“ปุ่น ฉันเพิ่งรู้จักนายฉันยังดูนายออก แล้วกับวีร์ที่เป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่มหาลัย คิดว่าฉันจะดูเพื่อนตัวเองไม่ออกเหรอ”
“จะว่าโอ้อวดเพื่อนก็ได้นะ วีร์มีแต่คนสนใจ ไม่เคยขาดผ้หญิงที่คอยเข้ามาเสนอให้
หรือถ้าไม่เข้ามาชอบก่อนแค่วีร์แสดงท่าทีสนใจนิดหน่อยไม่นานก็ทำตัวเป็นแฟนโดยผู้ชายไม่ต้องเอ่ยปากว่าชอบด้วยซ้ำ”
“คนที่ไม่เคยทำบางทีก็ไม่รู้ตัวว่าหรอกว่าต้องทำอะไรบ้าง ต่อให้เก่งให้ฉลาดแค่ไหน มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้ดีไปซะทุกเรื่อง”
คุณลินหันมามองหน้าผม เหมือนอยากให้แน่ใจว่าผมฉลาดพอที่จะเข้าใจเรื่องทั้งหมด
“ส่วนเรื่องวิกา วีร์ไม่ได้ชอบหรอก ถ้าจะชอบๆไปนานแล้ว “
“แต่คุณวีร์กับคุณวิกาก็.ก็...” กระดากปากจะพูดครับ
“นอนด้วยกัน “ คุณลินต่อคำให้ผม
“ปวดหัวแทนวีร์ ปุ่นนายมันโครตน่ารำคาญเลย มาๆ” คุณลินกวักมือเรียกผม
ผมมองหน้าคุณลินงงๆ ก็นั่งใกล้กันแค่นี้จะกวักมือเรียกผมไปไหน
“ไปไหนครับ”
“ไปมีอะไรกัน พอเสร็จแล้วบอกด้วยว่านายรักฉันหรือเปล่า”
<(“”"O”"”)>
พ่อจ๋า พี่ปั้นจ๋าช่วยน้องด้วย คุณลินโครตน่ากลัว
“ไม่ปายยย” ผมรีบยกมือปิดอก จริงไม่จริงไม่รู้ครับ กลัวไว้ก่อน
“เชื่อสายตาตัวเองเชื่อใจตัวเองบ้าง เชื่อสมองมากไปมันจะไม่มีความสุขเอา”
ผมพยักหน้า ให้รู้ว่าผมฟังอยู่แต่จะทำได้จริงหรือเปล่าก็อีกเรื่องนึง
“คุณลินครับ”
“อะไร” น้ำเสียงแข็งๆติดเบื่อหน่าย
“ทำไมถึงบอกผมครับ”
คุณลินมองหน้าผมแล้วยักไหล่
“ไม่มีอะไร รู้ๆกันอยู่ว่าฉันมันพวกช้ำรัก เห็นวีร์เอาแต่ยิ้มมีความสุข มองนายตาเยิ้มแล้วหมั่นไส้
ถ้าวันไหนวีร์คิดได้ ทำโรแมนติสารภาพรัก ฝากบอกด้วยนะว่าฉันตัดหน้าบอกให้แล้ว”
คุณลินพูดจบก็หัวเราะ หึๆ อย่างกับคนโรคจิต
“เสียดายไม่ได้เห็นหน้าวีร์ด้วยตัวเอง ”
ภาพลักษณ์นิ่งเงียบเรียบร้อยในครั้งแรกที่เจอกันลอยหายไปหมด เหลือไว้แต่ปีศาจ แม่มดและคนโรคจิต
น้องปุ่นกลัว( น้องปุ่นเป็นพี่ปุ่นกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับคุณลิน)
“คุยอะไรกัน” ไม่ใช่เสียงคุณวีร์หรอกครับแต่เป็นเสียงคุณซันที่เพิ่งมาถึงร้าน
“ซันก็มาคุยด้วยสิ พวกเดียวกันทั้งนั้น” คุณซันทำหน้างงพอๆ กับผม พวกเดียวกันอะไร
แต่เห็นสายตาแวบนึงที่คุณลินมองคุณซัน ผมถึงกับร้องอ๋อ พวกแอบรัก
“ลินพูดจาประหลาดเข้าไปทุกวันรู้ตัวหรือเปล่า” คุณซันนั่งร่วมวงอีกคน รอให้คุณรองประธานให้สัมภาษณ์เสร็จ
“เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว”
“ยังไม่มีอะไรคืบหน้า แต่ลินให้ผู้จัดการร้านไปลงบันทึกประจำวันไว้แล้ว”
“ลิน” คุณซันเรียกเสียงดัง น้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่
“ทำแบบนั้นวิกาจะลำบาก ถ้านักข่าวรู้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“คิดว่าลินโง่เหรอ ไม่ได้ให้เอ่ยชื่อวิกา รู้ว่าต้องจัดการยังไง”
ผมอยากจะลุกขึ้นไปโบกหัวคุณซัน ผมว่าผมโง่แล้วคุณซันโง่กว่าผมอีก แค่นี้ดูไม่ออก
“คุณวิกาเป็นไงบ้างครับ” ตั้งแต่เกิดเรื่องผมยังไม่ได้ข่าว เลยถามเสียหน่อย
“ขวัญเสียร้องไห้จนตาบวม เห็นแล้วสงสาร”
“แยกกับวีร์แล้วยังร้องอีกเหรอ แสดงละครยาวดีนะ”
“ลิน!! เราขอเถอะ ถ้าไม่ชอบวิกาก็ไม่ต้องไปพูดถึงเขา เอาแต่ระรานอยู่ได้หนักข้อขึ้นทุกวัน”
“คุณซัน..” เป็นผมเองที่ทนฟังต่อไม่ได้ แต่ผมยังไม่ได้พูดอะไรมีมือใหญ่มาวางทาบที่บ่าเสียก่อน
“ลินสั่งอะไรให้ทานหน่อยสิ หิว”
“เสร็จแล้วเหรอวีร์”
“อืม เรียบร้อยแล้ว เราจะเลี้ยงข้าวเย็นทีมงาน ฝากลินบอกผู้จัดการที”
“ได้สิ เดี๋ยวจัดการให้ นั่งคุยกันไปก่อน” คุณลินลุกขึ้นยืน ผมอยากจะเดินตามไปหมั่นไส้คุณซันไม่อยากจะเห็นหน้า
แต่ติดว่าคนที่ตอนนี้ลงมานั่งแทนคุณลินไม่ยอมปล่อยมือ
“วีร์นายโทรหาวิกาบ้างหรือยัง”
“ยัง”
“นายควรจะโทรไปนะ วิกาไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนคงตกใจมาก เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะนายด้วย อย่าใจร้ายกับวิกาให้มากเลย
เราขอ”
ผมมองไม่ออกว่าตกลงคุณซันเป็นคนดีมากหรือเป็นคนโง่หรือเป็นคนประหลาด
“ผู้จัดการวิกาโทรบอกเราแล้ว ฝากนายดูแลแทนเราทีไม่อยากทำให้บางคนเข้าใจผิด”
อย่ามองมาแบบนั้นครับ ตากรุ่มกริ่มล้อเลียนนี่คืออะไร ยิ่งหลังจากได้คุยกับคุณลินมา หัวใจพี่ปุ่นมันเอาแต่รัวกลอง
“ใคร” คุณซันถามคุณวีร์ แล้วลากสายตาตามสายตายิ้มๆนั่นมาป๊ะเข้ากับหน้าผม ดูงงงันไปชั่วครู่
ก่อนทำตาเหลือก หมดหล่อกันก็วันนี้แหล่ะ
“วีร์”
“อะไร”
“อย่าบอกนะว่านาย..เฮ้ย เอาจริงเหรอวะ” คนถูกถามไม่ยอมตอบเอาแต่หัวเราะหึๆ
“ไม่จริงมั้ง จะจริงได้ไงวะ นายไม่เคย..” พูดๆ หยุดๆ สบตากันอยู่นั่นแหล่ะ ไม่ใช่ผมเติมช่องว่างคำไม่ได้นะครับ
แต่แบบพูดมาเลยดิพี่ปุ่นรอฟังอยู่
“ปุ่น ไปเร่งลินทีบอกพี่หิว” ผมถูกไล่จากวงสนทนา อิดๆ ออดๆ ไม่อยากไปเลยแต่ก็ต้องลุก
ผมแอบหันไปมองไม่ได้ยินแล้วว่าคุยอะไรกัน เห็นแต่คุณซันใส่เป็นชุด คุณวีร์ตอบบ้างสั้นๆ โอ้ยอยากรู้ใจจะขาด
ผมกับคุณลินกลับมาที่โต๊ะ ทั้งคู่เปลี่ยนมาคุยเรื่องธุรกิจกันแล้ว
หลังจากอาหารมาเสิร์ฟ ผมก็มีหน้าที่นั่งกินกับฟังเท่านั้น ได้ความรู้เยอะเลยครับ
“อาทิตย์หน้ามีงานฉลองครบรอบ 3ปีของรีสอร์ทที่ระยอง พวกนายไปด้วยนะ”
“วันไหน”
“เสาร์ เดี๋ยวให้ปุ่นส่งการ์ดเชิญไปให้”
“น่าจะไม่ติดอะไรแต่แบบนี้วิกาก็ต้องไปด้วยสิ” คุณซันถามคุณวีร์แต่ดันหันมามองหน้าผมแทน
“วิกาเซ็นต์สัญญากับเราหนึ่งปีสำหรับงานโปรโมทของรีสอร์ททั้งหมด มันเลี่ยงไม่ได้ ปุ่นเข้าใจใช่ไหม”
คุณวีร์ถามผม แล้วอีกสองคนก็เอาแต่จ้อง คุณลินจ้องด้วยยิ้มด้วยอย่างกับจะบอกว่าเห็นไหมฉันบอกนายแล้ว
“เอาไว้ปีหน้าพี่จะหาคนอื่นมาเป็นแทนนะ เอาดาราผู้ชายดีไหม ปุ่นจะได้ไม่คิดมาก” ถล่มมาไม่ยั้งครับ
มันข้ามขั้นตอนไปหน่อยไหมคุณรองประธาน เป็นอะไรกันก็ไม่เคยบอก ชอบทำให้คิดไปเอง
“คิดอีกทีเลือกผู้หญิงเหมือนเดิมน่าจะดีกว่า หุ่นแบบปุ่นผู้หญิงไม่ชอบแต่ผู้ชายไม่แน่ เดี๋ยวนี้ดารานายแบบยิ่งเป็นกันเยอะ
ไม่น่าไว้ใจ”
ตอนที่พูดว่าหุ่นแบบผมเหมือนคุณรองประธานจะกลัวนึกภาพกันไม่ออก ต้องเอามือมาลูบพุงผมเล่นด้วย
แง่ม ไม่อวบมั้งให้มันรู้ไป
“เบาๆ มั้งเถอะวีร์ สงสารเพื่อนหน่อย ยังปรับตัวปรับใจไม่ทัน” คุณซันบ่นแถมส่ายหัวประกอบ
“แต่ก็ดีหมดนายไปคน ภาษีเราดีขึ้นอีกเยอะ"
กึก เสียงแก้วน้ำประทบโต๊ะ ไม่ดังมากแต่ก็พอทำให้ทุกคนหันไปมองคุณลิน
“กินของเหลือจากเพื่อนลงด้วยเหรอ วีร์เห็นหมดทุกซอกหลืบได้จนพรุนแล้ว”
“ลิน” เสียงเรียกพร้อมกันของคุณซันกับคุณรองประธาน
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น ลินเป็นแค่เพื่อนจำเอาไว้ด้วย”
“ลินระงับอารมณ์หน่อย ซันนายก็รู้นิสัยลินดี ปากก็เป็นแบบนี้อย่าไปถือสาน่า”
“วีร์นายก็ดูสิ แบบนี้ไงถึงไม่มีใครมอง เพื่อนกันยังทนเกือบไม่ไหว”
ผมได้แต่อ้าปากค้าง รู้ว่าคุณลินทำเกินไป แต่ได้ยินคุณซันพูดแบบนี้ผมสงสารคุณลิน ถ้าเป็นผมถูกคนที่ชอบว่าขนาดนี้
ถึงผมเป็นผู้ชายก็คงร้องไห้ไปแล้ว แต่คุณลินกลับยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ผมรู้สึกเหมือนใจจะแตกตาม
“ลินขอโทษซันซะ”
“ขอโทษ” คุณลินพูดห้วนๆ สีหน้าไม่สัมพันธ์กับคำที่พูดออกมา คุณซันยังดูฮึดฮัด แต่ก็ยอมหยุด
“แยกย้ายกันกลับเถอะ จะได้ไปสงบสติอารมณ์ ทำอะไรก็ไปคิดดูให้ดีๆ อย่าให้ต้องมาเสียเพื่อนเพราะเรื่องนี้”
คุณวีร์รวบช้อน หันมาพยักหน้าให้ผม ผมยังไม่อิ่มแต่วันนี้ไม่งอแงครับ บรรยากาศมาครุมาก
รีบดื่มน้ำ รีบลุกตามคุณวีร์ไป
ผมยืนรออยู่หน้าร้านพี่โชคกำลังไปเอารถ คุณวีร์ยืนคุยกับคุณซันหน้าเครียด ผมไม่อยากเสียมารยาทเข้าไปยืนใกล้ๆ
เลยเดินเตะไปเตะมารอ มีพี่สนิมยืนอยู่ห่างๆ
ผมคิดถึงเรื่องคุณซันกับคุณลิน ไม่รู้จะสงสารใครดี สุดท้ายสงสารตัวเอง เพราะเรื่องผมก็ไม่ชัดเจนพอกัน
จู่ๆ มีแสงไฟสาดเข้ามาทำให้ผมหันไปมอง ไฟที่สว่างจ้าทำเอาผมตาพร่าต้องยกมือขึ้นบัง เสียงล้อรถบดถนนดังลั่น
“ปุ่น” คุณวีร์ผวาเข้ามา แต่ผมใช้แรงทั้งหมดผลักคุณวีร์ออกไป ก่อนกระโจนตัวตาม เฉียดกับหน้ารถที่พุ่งเข้าหา
เพียงแค่นิดเดียว
รถคันนั้นเร่งความเร็ว เห็นเพียงท้ายรถไกลออกไป
“ตามรถคันนั้นไป” ผมได้ยินพี่สนิมตะโกนบอกพี่โชคที่ขับรถคุณวีร์เข้ามาพอดี พี่โชคเร่งความเร็วแล้วหายลับตาไปอีกคัน
คุณซันรีบเข้ามาพยุงผมยืนขึ้น ผมคร่อมร่างของคุณวีร์เอาไว้ มีพี่สนิมอยู่ล่างสุด คงพุ่งออกมารับคุณวีร์ตอนผมผลักเข้ามา
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมส่ายหน้า เอามือปัดฝุ่นออกจากกางเกง
“ปุ่น ทำบ้าอะไร” คนที่ลุกขึ้นยืนหลังผม อาละวาดเสียจนผมตกใจ
“คุณวีร์สิครับทำบ้าอะไร พุ่งออกมาทำไม” ตอนนี้ผมลืมเรื่องเจ้านายลูกน้องไปแล้ว
“คุณวีร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พี่สนิมลุกขึ้นมาท้ายสุด รีบสอบถามลูกค้า
“ผมไม่เป็นอะไร แต่คราวหลังคุณสนิมต้องช่วยปุ่นก่อนไม่ใช่ผม” พี่สนิมเหลือบตามาสบตากับผม ทำหน้าลำบากใจ
“คุณวีร์ครับ คุณพ่อคุณวีร์จ้างพี่สนิมมาคุ้มครองคุณวีร์ไม่ใช่ผมน่ะครับ”
“ถ้าทำตามที่ผมพูดไม่ได้ก็ไม่ควรทำงานด้วยกัน” ผมอ่อนใจอยากจะสารภาพให้มันรู้แล้วรู้รอดถ้าไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะยิ่งโกรธ
“วีร์ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมากไปกันเถอะ ลูกค้าในร้านเริ่มมองออกมาแล้ว” ผมมองเข้าไปเห็นคุณลินกำลังวิ่งออกมา
พนักงานคงเข้าไปบอก
“คุณวีร์เข้าไปรอในร้านก่อนครับ ผมจะโทรตามรถที่บริษัทมารับ รถคุณวีร์โชคใช้ตามคนร้ายอยู่”
“เราไปส่งเอง” คุณซันเสนอตัว คุณวีร์พยักหน้ารับ ผมเดินไปหาคุณลินเล่ารายละเอียดให้ฟังคร่าวๆ
ก่อนจะยืนยันว่าไม่มีใครเจ็บตัว คุณลินถึงค่อยโล่งใจ
ผมนั่งเบาะหลังกับคุณวีร์ พี่สนิมเสนอตัวขับให้ มีคุณซันนั่งข้างๆ แทน
ในรถคุณวีร์ไม่พูดอะไรกับผมเลย เอาแต่นั่งนิ่ง ผมชักใจไม่ดี
พี่โชคโทรมารายงานว่าคลาดกับรถคันก่อเหตุที่ถนนใหญ่ เพราะกว่าพี่โชคจะตามไปก็ห่างกันพอสมควร
แต่ได้ทะเบียนรถมา กำลังส่งไปเช็คอยู่
ผมรอจนถึงบ้าน รอจนคุณวีร์คุยกับพี่สนิมเรียบร้อย รอจนอาบน้ำเสร็จ คุณวีร์ก็ยังไม่เรียกผมไปพูดด้วยสักคำ
ผมเดินเตร่ไปเตร่มาอยู่หน้าห้องนอนคุณวีร์ คนในห้องปิดประตูเงียบ ไม่มาตามหาผมเหมือนทุกคืนถ้าผมไม่เข้าไป
ผมตัดสินใจเคาะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอเสียงอนุญาต
คุณวีร์คุยโทรศัพท์อยู่ สักครู่ก็วาง หันมามองผมทำหน้าเครียดแต่ไม่ยอมพูดอะไร
ผมสูดลมหายใจเรียกความกล้า ถือวิสาสะเดินไปนั่งบนเตียงๆ ข้างๆ คนตัวสูง
“โกรธผมเหรอครับ” คุณวีร์เงียบอยู่นาน จนผมนึกว่าจะไม่ตอบผมเสียแล้ว
“โกรธตัวเอง” หือ ทำไมล่ะ
“พี่ทำให้ปุ่นต้องเจ็บตัว”
“เจ็บที่ไหนครับ ผมไม่เจ็บเลย” ผมลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แบบมือออกสองข้าง หันซ้ายหันขวาให้อีกคนนึงมอง
“ไม่ใช่เจ็บแบบนั้น พี่ทำให้ปุ่นตกอยู่ในอันตราย มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ปุ่นอาจจะตาย”
ผมอดใจไม่ไหว ต้องยื่นมือไปกอดคนพูด ตาของคุณวีร์เต็มไปด้วยความกังวล ความกลัว ความเป็นห่วง
ความจริงผมเองก็ตกใจกลัวอยู่ไม่น้อยแต่เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกดีขึ้นทันที
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเก่งกว่าที่คุณวีร์คิด”
“ขอโทษนะ”
“เรื่องนี้เหรอครับ ชิวๆครับ”
“ไม่ใช่ ขอโทษที่พี่ควรบอกให้ปุ่นลาออก หรือแยกไปจากพี่ซะ แต่พี่ทำไม่ได้ พี่ให้ปุ่นไปไหนไม่ได้”
อ้ากก อันตรายเพิ่งเข้ามาใกล้ แต่ทำไมพี่ปุ่นหน้าแดงหูแดง เขินจนตัวจะแตก
มันมีความสุข รู้สึกจะลอยได้ เหมือนตัวเองสำคัญสำหรับคนที่กอดอยู่มาก
ถึงจะผิดกาลเทศะไปหน่อย แต่พี่ปุ่นมีความสุขจนเผลอยิ้มกว้าง ปากจะฉีกถึงหู
>///< เขินเฟ้ย
“ปุ่น ทำไมเงียบไป”
“คุณวีร์ชอบผมเหรอครับ” ไม่บอกดีนักพี่ปุ่นถามเสียเลย
เขาว่าคนเราเวลาผ่านเรื่องตื่นเต้นมา จะมีอาการช็อคหลังเกิดเหตุ ของผมคงเป็นความไร้สตินี่มั้งครับ
อยู่ๆ ก็กล้าบ้าบิ่นขึ้นมา
“ใช่เวลาไหม มาถามอะไรตอนนี้” เอ๊ะ ผมตาฝาดหรือเปล่าคุณรองประธานเขิน เขินผมเนี่ยนะ
พี่ปุ่นสนุกใหญ่สิทีนี้ ไม่เคยเห็นคนตัวโตเป็นยักษ์เขิน ถึงจะไม่ได้หน้าแดงหูแดงเหมือนอย่างผม แต่มันมีอะไรนิดๆ
ที่ทำให้มั่นใจว่าคุณวีร์เขินแน่ๆ
แล้วชอบหรือเปล่าล่ะครับ” ผมกระดึบๆ เข้าไปใกล้อีกนิด ขยับเอาหน้าเกยแขน เอาแก้มถูๆ
“ปุ่น พี่กำลังซีเรียส” เสียงเข้มมาเลยครับ แต่พี่ปุ่นไม่กลัวหรอกกำลังได้ใจ
“ผมก็ซีเรียส ถ้าไม่ตอบผมจะขนของกลับบ้าน” ได้ทีเอาใหญ่ยังไงวันนี้ต้องรู้ให้ได้
เผื่อพรุ่งนี้เกิดพี่ปั้นรู้เรื่องรถ ลากผมกลับบ้านผมก็หมดโอกาสพอดี
“ก็ได้” คนตัวใหญ่ถอนใจยาว จับผมมานั่งประจันหน้า ก้มหน้าลงมาอยู่ระดับเดียวกัน
“ไม่ได้ชอบพอใจหรือยัง” ช็อคครับ ช็อคยิ่งกว่าตอนถูกรถชน
เพราะคำพูดคุณลิน เพราะคำพูดคุณวีร์ทำให้ผมเกิดความมั่นใจจนไม่คิดว่ามันจะออกมาแบบนี้
“ไม่ได้ชอบเหรอครับ” ผมอยากจะตอบปากตัวเอง จะไปทวนอีกทำไม เขาพูดครั้งเดียวก็รู้เรื่องแล้ว
“ไม่ได้ชอบ”
"..........."
"..........."
ผมรอ เผื่อจะมีคำว่า แต่.. แต่ผ่านไปเป็นนาทีก็ไม่มีคำอะไรหลุดออกมาอีก
“เอ่อ.. ผม..ผมขอโทษครับ ผม..” ผมพยายามจะหาคำมาอธิบายการกระทำบ้าๆ ของตัวเอง
แต่หัวมันไม่แล่น นึกอะไรไม่ออกสักนิด
“หึๆ ฮ่าๆๆๆ” คนตรงหน้าหัวเราะจนหัวสั่นหัวคลอน
“คิดว่าแกล้งพี่ได้คนเดียวเหรอ ร้ายนักนะเราเห็นพี่เขินเอาใหญ่”
"คุณวีร์" ผมทุบกระหน่ำลงไปที่ต้นแขนแข็งแรง โกรธ พี่ปุ่นโกรธ
“ชอบครับ” คุณวีร์ดึงผมขึ้นไปนั่งบนตัก กอดรอบเอวเอาไว้
“รักครับ” หน้าก้มต่ำจนจมูกแตะแก้มผม ถูไปมาเหมือนแกล้ง ก่อนกดหนักๆ ได้ยินเสียงดังฟอด
“ รักตัวอ้วนที่สุด” คราวนี้เป็นปากของผมที่ถูกคุณวีร์รุกราน ริมฝีปากเย็นบดย้ำลงมา ดูดดึงจนผมมือไม้อ่อน
คุณรองประธานไม่สนใจว่าผมหายใจได้ไหม เอาแต่เก็บเกี่ยวความหวาน ชิมซ้ำๆ ไม่รู้จักอิ่ม
“อื้อ อื้อ” ผมพยายามประท้วง มือดันแผ่นอกหนา พอคุณวีร์ยอมปล่อย ผมรีบสูดอกาศเข้าแทบไม่ทัน
“หึๆ เด็กน้อย คงต้องสอนกันอีกนาน” คุณวีร์ลูบหัวผม ก่อนลุกออกไปจากเตียง
ทิ้งผมนั่งเอ๋อๆ อะไรกัน จูบผมแล้วเผ่นไปเลย มันรู้สึกแย่นะเฟ้ย
“คุณวีร์” ผมเรียกเสียงดัง ทำแบบนี้มันไม่ถูก
“รออยู่ตรงนั้นแหล่ะปุ่น แล้วปุ่นจะดีใจที่พี่เลือกไปห้องน้ำแทน” หื้อ มันแปลว่าอะไร
“นอนเล่นไปก่อน พี่จะอาบน้ำกับทำอะไรนิดหน่อยแล้วจะออกมากอดนอน”
ซู่ เสียงความร้อนขึ้นหน้าผมครับ ก็คุณรองประธานตอนพูดว่าทำอะไรนิดหน่อย
สายตามันบ่งบอกเสียจนคนโง่อย่างผมยังรู้ว่าหมายถึงอะไร รีบสงบปากสงบคำ นั่งรอบนเตียงแต่โดยดี
ว่าแต่ผมต้องบอกคุณวีร์ไหมว่าคุณลินบอกผมแล้วเรื่องคุณวีร์ชอบผม คิดไปคิดมาอย่าดีกว่า
บรรยากาศกำลังดี เรื่องอะไรจะให้คุณลินทำลายสมใจ
ผมหันซ้ายหันขวาเห็นโน้ตบุ๊คคุณวีร์เปิดอยู่ เลยเอามาเช็คเมล์เสียหน่อย หาอะไรทำระหว่างรอ
ผมเช็คเมล์เสร็จก็เปิดโน้นนี่ดูไปตามประสา ก่อนจะเริ่มเสิร์ชดูอะไรบางอย่าง
ผมไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนคุณวีร์เดินออกมาจากห้องน้ำ
“ปุ่นทำอะไร ทำไมหน้าแดง”
“ผมเปล่านะครับ” ผมรีบกดปิดหน้าจอมือไม้สั่น เหงื่อแตกพลั่ก
คุณวีร์ขมวดคิ้วเข้ามาดึงโน้ตบุ๊คออกจากมือผม ผมรีบมุดตัวลงไปในผ้าห่ม
ได้ยินเสียงคุณรองประธานหัวเราะเจ้าเล่ห์ ผมไม่ได้ลบประวัติทิ้ง มันเปิดดูได้ว่าผมดูอะไรอยู่
เพราะคุณลินเลย ฮือๆๆ
บอกให้ผมศึกษาผมดันบ้าจี้ตาม
หยุดหัวเราะได้แล้ว ไอ้บ้าคุณรองประธาน!!!
( > <)
....................................................TBC..........................................................
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก