ตอนที่ 22สามวันที่หมดไปกับการนอนป่วยอยู่บนเตียง ไข้ขึ้น ช้ำระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะบางพื้นที่
คุณรองประธานเล่นซะผมขยับไปไหนไม่ได้ แถมคนทำเอาแต่ยิ้ม ปลื้มปริ่มตัวเอง มีความสุขอะไรเบอร์นั้น
ไม่เห็นแก่สภาพผมบ้างเลย
อย่าถามถึงความเขินอายเลยครับ มีระดับสูงสุดเท่าไหร่ผมแตะตรงนั้นแหล่ะ กว่าจะทำใจได้
เช้านั้นผมตื่นขึ้นมาแบบงงๆ เจอคุณรองประธานนอนกอดอยู่ อันนี้ไม่คิดมากครับเจออยู่ทุกวัน
แต่พอขยับตัว หือ..ทำไมมันเจ็บร้าวไปถึงทรวง พอเปิดผ้าห่มออกดูเท่านั้นแหล่ะ
เชี่ยยยย ถึงกับอุทานคำหยาบที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยพูดมาก่อน
รำระบำชาวเกาะเลยสิครับ นี่มันยิ่งกว่าติดเกาะเสียอีก ใบไม้สักใบผมยังไม่มีปิดตรงนั้น
หันไปมองคุณรองประธาน เอือกกกกก มัดกล้าม ซิกแพ็ค และสิ่งที่นอนหลับอยู่ (แต่คงเท่าของบางคนเวลาตื่น)
พ่อแก้วแม่แก้ว ความรู้สึกเจ็บขัดบั้นท้าย บวกกับประสบการณ์เสิร์ชอากู๋ บอกผมว่าผมได้เปิดประตูต้อนรับอนาคอนด้าเข้าให้แล้ว
ฮือๆๆๆ ทำไมมาบุกบ้านพี่ปุ่นไม่บอกไม่กล่าว ไอ้งูยักษ์นิสัยเสีย
ผมกำลังสอนสั่งอนาคอนด้าให้รู้จักมีมารยาท ไม่คาดคิดว่ามันจะโกรธ มันขยับตัวน้อยๆ เหมือนขู่ที่ไปรบกวนเวลานอน
ผมตกตะลึงหน้าแดง แต่ละสายตาจากมันไม่ได้ครับ จนได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคน
“มองแบบนี้ อยากทักทายมันหน่อยไหม” เสียงล้อเลียนกับตาวาวๆ ทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า
โกรธโว้ย ต้องแก้แค้นให้ได้
ด้วยการ....
หันหลังให้ ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม ดึงที่เหลือมาขดเป็นก้อนกลมๆ
เป็นไงล่ะหนาวละสิ บอกแล้วอย่าทำให้พี่ปุ่นโกรธ (#‵′)凸
แต่คนตัวใหญ่ไม่ยอมแพ้ เข้ามาดึงทึ้งผ้าห่มออก ผมอยากขัดขืนแต่พอขยับแล้วมันปวดจี๊ดได้ใจ
เลยต้องยอมปล่อยมือแต่โดยดี คนได้เปรียบคลี่ผ้าห่มออกคลุมให้ใหม่ แต่คราวนี้คลุมสองร่างไว้ด้วยกัน
ผมถูกคุณรองประธานดึงเข้าไปกอด จนหลังชนกับแผ่นอกหนา แล้วไอ้ข้างล่างมันก็เบียดเข้ามาทักทายก้นผม
รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว ไม่ต้องมาขอโทษถึงที่ก็ได้ ไอ้อนาคอนด้า
บรื้อ ขนลุก สยิว ผมรีบพลิกตัวนอนหงายมือหนีบติดลำตัว
เขินแรง พี่ปุ่นไม่ไหวแล้ว
“ฮ่าๆๆ กลัวอะไร พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่ารู้ว่ายังเจ็บ”
แปลว่าถ้าไม่เจ็บนี่จะเอาอีกใช่เปล่า หื่นนะเรา ผมคิดแต่ไม่พูดหรอครับเดี๋ยวเข้าตัว
“ปุ่นจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม” เสียงนุ่มๆ กระซิบอยู่ข้างหู
“ไม่..ไม่ได้ครับ” ความจริงก็เริ่มจำได้เลาๆ แหล่ะ แต่จะพูดให้เสียหน้าทำไม
“แย่เลย” คุณรองประธานถอนใจยาว
“ขนาดพี่ย้ำให้ตั้งหลายรอบแล้วนะ สงสัยต้องซ้ำให้อีกสักที”
อ๊ากกกก ม่ายยยย
“จำได้แล้วครับ จำได้หมดเลย” ผมรีบละล่ำละลักบอก
“หึๆ” คนชนะได้ใจปล้ำหอมแก้มผมซ้ายขวา ยี้ ฟันก็ยังไม่ได้แปรง ผมรีบเอามืออุดปาก
มือที่จับคางผมเริ่มลุบไปทั่วหน้า
“ปุ่นมีไข้นี่” คุณวีร์ขมวดคิ้ว ขยับตัวเอาหน้าผากมาแตะกับเหม่งผม
“ไม่ได้การ เดี๋ยวพี่พาปุ่นไปอาบน้ำจะได้สบายตัว เสร็จแล้วทานข้าวทานยาแล้วนอนพัก วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน”
นั่นแหล่ะครับคือทั้งหมดที่เกิดขึ้น สรุปก็คือผมก็ไม่ได้ไปทำงานสามวันเต็ม หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร
คุณวีร์ยุ่งเคลียร์งานเพื่อเตรียมตัวไประยองวันศุกร์ (งานมีวันเสาร์) ผมเลยมีเวลาปรับตัวปรับใจ ไม่โดนรังแกซ้ำ
ผมส่งข่าวบอกพี่ปั้นเรื่องไประยอง (แค่เรื่องเดียว เรื่องอื่นอย่าหวัง) พี่ปั้นสั่งให้ผมเตรียมห้องให้ด้วยจะตามไปอีกคน
ผมนี่หนาวจนขนลุกเกรียว ไม่รู้จะเอายังไง ไปแก้สถานการณ์กันเอาข้างหน้าก็แล้วกัน
ผมเดินทางถึงระยองตั้งแต่ก่อนเที่ยงวันศุกร์ งานนี้ต้องเรียกว่าสามัคคีชุมนุมเพราะมากันครบหมด
แม้แต่ครอบครัวน้องริวก็มาด้วย
มาถึงก็มีเรื่องให้กลุ้มใจ จนต้องมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ ก็คุณรองประธานเล่นไม่จองห้องพักให้ผม
ให้อยู่ห้องเดียวกันเตียงเดียวกัน ที่บ้านมันก็เรื่องนึงแต่ที่นี่ผมกลัวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ท่านประธานก็มา
ที่สำคัญสุดคือพี่ปั้นก็มา
พอผมถาม คุณรองประธานก็ยักไหล่ ทำเหมือนเป็นเรื่องไม่สำคัญ บอกว่าไม่มีใครมาสนใจหรอก
ยังไงก็ต้องนอนด้วยกัน เพราะติดหมอนข้างนุ่มๆ ไปแล้ว ไม่กอดไม่ได้
(เดี๋ยวนี้ไม่นอนกอดเฉยๆนะครับ เปลี่ยนมานอนลูบพุงกะทิผมไปด้วย ลูบทุกวันลูบจนหลับไปนั่นแหล่ะ)
ผมอยากจะตีอกชกหัว แต่ทำได้แค่ย้ายห้องพี่ปั้นที่แอบจองไว้ ไปอยู่ไกลหน่อย
ตอนนี้คนที่เกี่ยวข้องกับบริษัทมากันครบหมดแล้ว ทั้งท่านประธาน ครอบครัวคุณริว คุณจักร
พ่วงด้วยคุณลลิตาและพี่พร เหลือแต่ คุณลิน คุณซันและคุณวิกาที่จะตามมาภายหลัง
ส่วนพี่ปั้นเหรอครับ มาถึงได้สักครู่นึงแล้ว แต่ผมยังไม่ได้เจอหน้า
ช่วงบ่ายคุณวีร์เข้าประชุมร่วมกับผู้บริหารคนอื่นๆ เพื่อฟังรายงานการเตรียมความพร้อมของงานวันพรุ่งนี้
มีพี่พรเข้าไปเป็นเลขา ผมเลยสบายไป ได้นอนเล่นดูหนังอยู่ที่ห้อง
Rrrrrrrrrrrrrrr
“ครับพี่ปั้น”
“น้องมาถึงแล้วครับอยู่ที่ห้อง”
“ห้อง เอ่อ..4208 ครับ ไม่ต้องครับไม่ต้อง เดี๋ยวน้องไปหาเอง”
“ก็..ก็ได้ครับ เดี๋ยวเจอกัน”
ผมวางโทรศัพท์แล้วรีบเผ่นแนบ จับกระเป๋าคุณรองประธานซุกเข้าตู้ ดีนะว่ายังไม่ได้รื้อของออกมาจัด
เสียงกริ่งหน้าประตูห้องดัง ผมเปิดให้พี่ปั้นเข้ามา
“เป็นแค่เลขาได้อยู่ห้องดีแบบนี้เลยเหรอ” พี่ปั้นเดินดูรอบๆ ห้อง
“ครับ แหะๆ” ผมหัวเราะเสียงแห้งไม่รู้จะอธิบายยังไง
“วันนี้มีโปรแกรมอะไรบ้าง” พี่ปั้นลงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียง
“คุณวีร์มีประชุมกับมีงานเลี้ยงตอนเย็นครับ น้องไม่ต้องทำอะไร เดี๋ยวไปทานข้าวเย็นด้วยกันนะ”
“เอาสิ แล้วเพื่อนๆคุณวีร์มาเมื่อไหร่”
“เย็นๆ ครับ น้องก็ไม่แน่ใจคงทยอยๆ กันมา” ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆ พี่ปั้น
“เห็นแบบนี้เหมือนไม่ใช่น้องพี่เลยนะ” พี่ปั้นมองเสื้อผ้าที่ผมใส่
“คุณวีร์จัดการให้ครับ คงรับเสื้อผ้าน้องไม่ได้ เวลาไปไหนด้วยเหมือนคนใช้มากกว่าเลขา”
พี่ปั้นขยับมาใกล้ โน้มตัวลงมาจับคอเสื้อผมพลิกดูยี่ห้อข้างหลัง
"ปัง"
เสียงปิดประตูทำให้ผมกับพี่ปั้นชะงัก หันไปหาต้นเสียงเห็นคุณวีร์ยืนตะหง่าน มือกำแน่น
“ปุ่นทำอะไร” เสียงคุณวีร์เย็นเฉียบทำลายความเงียบขึ้นมา
“ปุ่น ทำไมหมอนี่เข้ามาได้”
“เอ่อ..” ผมกำลังจะหาคำตอบมาอธิบาย แต่โดนคนที่พุ่งเข้ามาหาลากลงจากเตียง
“เฮ้ย มึงทำอะไร” พี่ปั้นลืมหมดแล้วว่าใครเป็นลูกค้า ตามลงมาจะกระชากตัวผมกลับ
แต่คุณวีร์ไวกว่าเบี่ยงตัวผมไปอยู่ด้านหลัง เอาตัวบังเอาไว้ไม่ให้พี่ปั้นเข้าใกล้
“ปุ่นมานี่” พี่ปั้นเรียกเสียงแข็ง
“คุณวีร์ปล่อยครับ” ผมพยายามแกะมือคุณวีร์ออก ไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ กะจะพาพี่ปั้นออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก
ส่วนคุณวีร์เดี๋ยวค่อยกลับมาคุยด้วย
“จะไปไหน” มือที่จับผมบีบแน่นขึ้นจนเจ็บข้อมือ คุณวีร์หันมามองผมเหมือนตัดพ้อ สีหน้าดูเจ็บปวด
“ผมจะพาพี่ปั้นออกไปก่อนแล้วจะรีบกลับมาครับ”
“ไม่ได้”
“มึงไม่มีสิทธิ์ห้ามปุ่น” พี่ปั้นไม่เหลือความสุภาพอีกแล้ว
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ นี่เมียกู” เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคุณวีร์พูดหยาบคาย แต่นั่นไม่ชวนตะลึงเท่าคำว่า เมีย
“ค..คุณวีร์”
“มึงพูดว่าอะไรนะ” พี่ปั้นหรี่ตามอง ย่างสามขุมเข้ามา
“ปุ่นเป็นเมียกู”
สิ้นเสียงคุณวีร์หมัดหนักๆ ของพี่ปั้นก็ต่อยเข้าที่ท้อจนคุณวีร์ตัวงอ พี่ปั้นตามเข้าซ้ำแต่คุณวีร์ถอยหลังตั้งหลัก
สวนกลับเข้าที่หน้า แลกหมัดกันอุตลุด
ผัวะ! ตุ้บ!
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้” ผมตะโกนจนคอแหบแต่ไม่มีใครสนใจ สองร่างยังทะยานเข้าหากันไม่ลดละ
“พี่ปั้นอย่าต่อยหน้าคุณวีร์” ผมรีบตะโกนเมื่อพี่ปั้นเงื้อหมัดขึ้นสูง พี่ปั้นชะงักหมัด
เป็นจังหวะให้คุณวีร์เตะตัดเข้าข้อพับและตามด้วยหมัดหลุนๆ ซัดเข้าที่หน้าจนศีรษะพี่ปั้นสะบัด
เสียหลักเซไปชนกับโต๊ะ คุณวีร์ตามเข้าไปต่อยซ้ำอีกหมัด
“พลั่ก”
เสียงเท้าพี่ปั้นเตะกลับคุณวีร์ หมัดเปล่าถลุงไม่ยั้งก่อนคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้
“หยุด พอแล้ว พอออออ” ผมตะโกนดังลั่น ไม่ไหวแล้วครับ ผมรับต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
พี่ปั้นง้างหมัดค้าง หันมามองหน้าผม
“หยุดเถอะครับพี่ปั้น น้องขอร้อง” ผมยกมือไหว้พี่ชายตัวเอง
พี่ปั้นปล่อยมือจากคอเสื้อคุณวีร์ ปล่อยให้อีกฝ่ายทรุดตัวลงกับพื้น
“ไปกับพี่” พี่ปั้นเดินเข้ามาจับแขนผม
“ปล่อยเมียกู”
คุณวีร์โถมตัวเข้าใส่ พี่ปั้นเคลื่อนไหวด้วยความชำนาญ เบี่ยงตัวหลบฟาดสันมือเข้าที่คอ
คุณวีร์ล้มคว่ำลงไป แต่รีบพลิกตัวกลับใช้เท้าถีบพี่ปั้นที่ตามลงไปกระเด็นออกมา
พี่ปั้นกับคุณวีร์ต่างลุกขึ้นตั้งหลักและพร้อมจะปล่อยหมัดเข้าหากันอีกครั้ง
ผมที่เพิ่งตั้งสติได้พุ่งเข้าไปกอดรอบเอวพี่ปั้นเอาไว้ แนบหน้าซบกับแผ่นหลังใหญ่
“พี่ปั้นพอแล้วครับ”
“ปุ่นปล่อยมันเดี๋ยวนี้” คุณวีร์ตวาดดังลั่นแต่ไม่กล้าเข้ามาต่อยคงกลัวผมจะโดนลูกหลงไปด้วย
พี่ปั้นหันกลับมามองหน้าผม ผมส่งสายตาอ้อนวอน ตาแดงก่ำ มีน้ำตาคลอเต็มเบ้า
“ก็ได้ไม่ต้องร้อง” พี่ปั้นพูดเสียงสะบัด มือตกลงข้างตัวเป็นสัญญาณว่ายอมหยุดแล้ว
คุณวีร์เข้ามาดึงผมไปยืนข้างๆ ล็อคเอวไว้แน่น
“อย่ายุ่งกับปุ่น ปุ่นเป็นของกู” แยกกันแล้วก็ยังไม่วายแง่งๆ ใส่กัน
“คุณวีร์” ผมต้องรีบเรียกไว้ เดี๋ยวจะวางมวยกันอีก
“พี่ปั้น” ขนาบคนนึงแล้วก็ต้องรีบตามด้วยอีกคน
“น้องขอโทษนะครับ” ผมบอกพี่ปั้นก่อนจะหันมาหาคุณวีร์
“คุณวีร์ นี่พี่ปั้นพี่ชายผม”
“พี่ชาย ?”
“ครับพี่ชาย”
“ปุ่นอย่าแก้ตัวแบบนี้ มันยิ่งทำให้พี่โกรธ” คุณวีร์ไม่ยอมฟังผมง่ายๆ ซึ่งผมก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว
“พี่ปั้นขอกระเป๋าตังค์ให้น้องครับ” พี่ชายผมทำเป็นไม่ได้ยิน
“ เร็วครับ” ผมเร่ง พี่ปั้นล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะโยนกระเป๋ามาให้ผมด้วยหน้าตาไม่เต็มใจ
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเอง เปิดเอาบัตรประชาชนออกมา รวมทั้งของพี่ปั้นด้วย
ก่อนจะส่งทั้งสองใบให้คุณรองประธาน
“นามสกุลเดียวกัน ที่อยู่เดียวกัน เชื่อได้หรือยังครับ”
คุณวีร์อ่านบนบัตรทั้งสองใบก่อนพลิกบัตรไปมา อย่างกับกลัวว่ามันจะเป็นของปลอม นี่ก็อีกคนที่น่าตี
“แล้วทำไมปุ่นไม่บอกพี่ ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน” น้ำเสียงคนพูดตัดพ้อต่อว่า
ผมถอนใจ จะอธิบายได้ยังไงล่ะครับว่าผมไม่กล้าบอกเพราะคิดว่าพี่ปั้นจะแสดงตัวเป็นเจ้าของบริษัท
รักษาความปลอดภัยที่ดูแลคุณวีร์อยู่ ใครจะนึกว่าอยู่ๆ เกิดจะไม่บอกขึ้นมา แล้วตอนหลังพี่ปั้นก็เป็นคนห้ามเอง
เอาแบบนี้แล้วกัน
“ผมไปทำให้น้องริวเข้าใจผิดว่าพี่ปั้นเป็นเพื่อน นึกว่าคงไม่ได้เจอกันเลยไม่ได้แก้ข่าวอะไรครับ
ตอนหลังก็เลยตกกะไดพลอยโจน “
คุณวีร์พยักหน้า ผมไม่รู้ว่าเชื่อหรือเปล่าคำตอบโครตห่วย แต่สีหน้าคุณวีร์กลับดีขึ้น คงโฟกัสแต่เรื่องที่เป็นพี่น้องกัน
คุณวีร์ส่งบัตรคืนให้ผม มองผมกับพี่ปั้นสลับไปมา ยกมือขึ้นลูบต้นคอ พยายามจับเสื้อที่ยับให้เข้าที่
“สวัสดีครับ ผมชื่อสิทธวีร์เป็นแฟนของปุ่น” คุณรองประธานยื่นมือให้พี่ปั้น
พี่ชายผมมองมือใหญ่นิ่ง ผมลุ้นจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น กว่าพี่ปั้นจะยื่นมือออกไปจับด้วย
“ผมณภัทรพี่ชายของปุ่น”
“ผมขอโทษที่ต่อยคุณณภัทร”
“เรียกผมปั้น เรื่องนั้นช่างเถอะแต่ที่คุณเรียกน้องผมว่าเมีย มันหมายความว่ายังไง”
ผมที่เพิ่งถอนหายใจโล่งอกที่สองยักษ์จับมือกันได้ กลับมาหายใจไม่ออกอีกครั้ง
“ปุ่นกับผมมีอะไรกันแล้ว” ขอผมมุดหนีหายไปเลยได้ไหมครับ ถ้าจะถามตอบกันขนาดนี้
“ปุ่น จริงหรือเปล่า” พี่ปั้นหันมาจ้องหน้าผม คุณรองประธานก็หันมามองอีกคน แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ
ผมไม่ตอบ แต่พยักหน้าไปสองหงึกก่อนหลับตาปี๋ กลัวพี่ปั้นจะตีเอา
ห้องเงียบกริบวังเวงจนผมขนลุก หยีตาขึ้นดูเจอสองยักษ์จ้องตากันนิ่งๆ
“คุณจริงจังแค่ไหน” ในที่สุดพี่ปั้นก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
“มากที่สุด”
“คุณรักปุ่น?”
“ใข่”
“แต่คุณเพิ่งรู้จักปุ่นไม่นาน”
“เวลาไม่เกี่ยว ผมกล้ายอมรับว่าผมรักปุ่นที่เป็นผู้ชายแปลว่าผมต้องมั่นใจแล้วว่าผมรักปุ่นจริง”
พี่ปั้นกับคุณวีร์กลับมาจ้องตากันนิ่งๆ อีกครั้ง
ผมรู้สึกเหมือนเวลามันมีหน่วยมากกว่าวินาที เพราะมันเดินผ่านไปช้าเหลือเกิน
“ปุ่น” พี่ปั้นหันมามองผมแทน
“มีอะไรจะพูดกับพี่ไหม” เสียงพี่ปั้นนิ่งจนผมแอบสั่น พี่ปั้นไม่เคยใจร้ายกับน้องแต่ตอนนี้ผมไม่กล้าเดาว่าพี่ปั้นคิดอะไรอยู่
“น้อง..น้องรักคุณวีร์ครับ” ผมรู้ว่าพี่ปั้นรู้แล้ว แต่มันคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร
“รักมากกว่าพี่?” ตัวใหญ่ใจมดก็พี่ปั้นนี่แหล่ะครับ ขี้น้อยใจเป็นที่หนึ่ง ตั้งแต่เด็กแล้วชอบกลัวน้องไม่รัก
“ไม่ใช่นะครับ” ผมรีบปฏิเสธเสียงหลง
“ปุ่น” คุณรองประธานกลัวถูกลืมเรียกผมเสียงอ้อน ไม่ได้เข้ากับรูปร่างหน้าตาเลย
“พี่ปั้นไปไหนครับ” ผมตกใจที่อยู่ๆ พี่ปั้นก็ส่ายหน้า ทำท่าจะเดินไปที่ประตู
“กลับ เบื่อคนเรียกร้องความสนใจ ” พี่ปั้นพูดลอยๆ แบบเสียงดังมาก แถมปรายตาเหล่ไปทางคุณรองประธาน
“รอน้องเก็บของแป๊บนึงครับ” ผมรีบบอกพี่ปั้น คุณรองประธานมองผมตาเบิกกว้าง
“เก็บทำไม” พี่ปั้นเลิกคิ้วถามผม
“ไปกับพี่ปั้นไง”
“ไม่ต้อง เป็นเมียเขาแล้วก็อยู่กับสามีไป”
เหวอสิครับ เอ๋อกิน อ้าปากพะงาบๆ ไม่คาดคิด พี่ปั้นโดนอะไรเข้าสิง เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายผม
ในขณะที่ผมตกตะลึง คุณรองประธานก็ยิ้มร่าหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
“ขอบคุณครับปั้น”
“ผมจะไม่ยุ่งเรื่องนี้ ตราบใดที่น้องผมมีความสุข แต่ถ้าไม่ คุณจะรู้เองว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ครับ” คุณวีร์ตอบรับมั่นคง
“ปั้นพักที่นี่ใช่ไหม ปุ่นให้คนจัดห้องให้ปั้นใหม่ด้วย” คุณวีร์หันมาบอกผม
“ไม่เป็นไร ผมพักที่ห้องเดิมได้” พี่ปั้นปฏิเสธ ซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ปั้นต้องไม่ยอมรับ
“ถ้าอย่างนั้นงานเลี้ยงพรุ่งนี้ผมเชิญปั้นมาร่วมงานด้วยนะ อย่าปฏิเสธเลยถ้าพอไปไหว”
“ได้ ผมไหวอยู่แล้ว”
“พี่ไปก่อนนะปุ่นค่อยเจอกัน”
“ครับ” ผมเดินออกไปส่งพี่ปั้นหน้าห้อง
“พี่ปั้นทำแผลด้วยนะครับ” ผมมองอย่างเป็นห่วง
“แฟนปุ่นมือหนักใช้ได้” พี่ปั้นใช้หลังมือปาดเลือดออกจากมุมปาก
“พี่ไม่ชอบใจเรื่องนี้เ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยคุณวีร์ก็บ้าพอที่จะสู้กับพี่เพื่อปุ่น พี่จะลองเชื่อใจดูสักครั้ง”
“ขอบคุณนะครับพี่ปั้น น้องขอโทษที่ทำตัวไม่ดี”
“ไม่ต้องขอโทษ พี่เองก็หุนหันไปหน่อย ถ้าคิดว่าคุณวีร์เป็นผู้หญิงมันก็เรื่องปกติ พี่อาจจะดีใจด้วยซ้ำที่น้องพี่โตเสียที
ไม่ได้บอกว่าแบบนี้มันแย่นะ พี่แค่ต้องใช้เวลาอีกนิด”
“ครับ” พี่ปั้นเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“เข้าไปข้างในเถอะ พี่จะแวะคุยกับสนิม”
“ครับ” ผมรอจนพี่ปั้นเดินไปแล้ว ถึงปิดประตูกลับเข้าห้อง
คนตัวโตเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยแล้ว นั่งรออยู่ที่โซฟา ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทั้งหมด ก่อนแหวกสาบเสื้อดูข้างใน
รอยช้ำสีเขียวเป็นจ้ำๆ ตัดกับสีขาวของผิว อีกสักพักคงเริ่มเป็นสีม่วงคล้ำ ผมแตะมือลงไปเบาๆ
“เจ็บหรือเปล่าครับ” คุณวีร์พยักหน้า
“พี่ของปุ่นไม่ธรรมดาเลย ถ้านานกว่านี้พี่คงคว่ำไม่เหลือท่า” มันก็แน่อยู่แล้วล่ะครับ
“รอแป๊บนะครับ ผมจะโทรขอยาจากพนักงาน ทานแก้วปวดกับทายาที่แผลเสียหน่อยจะได้ดีขึ้น”
“เดี๋ยวก็ได้ มานี่ขอพี่กอดหน่อย” คุณวีร์ดึงผมเข้าไปกอด ผมต้องพยายามยั้งน้ำหนักไว้ กลัวว่าพิงไปทั้งตัวจะยิ่งเจ็บ
“ทีหลังไม่ทำแบบนี้นะ รู้ไหมว่าพี่จะเป็นบ้าเอา เห็นแบบนั้นเข้าไปถ้ามีปืนก็ยิงไปแล้ว”
“ยิงผมเหรอครับ”
“ยิงปุ่นทำไม พี่รักปุ่นโกรธแค่ไหนก็ทำไม่ลงหรอก" คุณวีร์จูบลงบนหน้าผากของผม
“มันชาไปทั้งตัว คิดแต่ว่าจะไม่ยอมยกปุ่นให้ใคร เพิ่งรู้ว่าเวลาโดนทิ้งมันเจ็บแบบนี้” คุณวีร์จับมือผมไปวางทับกลางอก
“น้ำเน่าก็เป็นด้วย” ผมทำลายบรรยากาศหวาน ก็มันเขินนี่ครับ
“แล้วนี่จะไปทานเลี้ยงไหวไหมครับ”
“ไหว โชคดีที่ปั้นไม่ต่อยหน้า” ผมก็คิดว่าโชคดีที่พี่ปั้นได้ยินที่ผมตะโกนบอก
“ใช่” ผมนึกอะไรออกมาได้
“คุณวีร์กลับมาทำไมครับ ตอนนี้น่าจะประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เสร็จเร็ว เลยจะกลับมานอนกอดเมียเสียหน่อย”
“คุณวีร์” ผมลงเสียงหนัก โอ้ย พอพูดได้ทีนึงเอาใหญ่ ไม่ไหวครับฟังแล้วมันจั๊กจี้ยังไงชอบกล ก็ผมเป็นผู้ชาย
“ก็เป็นจริงๆ ไม่เชื่อพี่พิสูจน์ให้ดูเอาไหม” มือคนเจ็บไต่เป็นปูเลย ไม่เจียมสังขาร
ผมเลยแตะหนักๆ ตรงกระบังลมเข้าให้ ได้ผลครับ ร้องโอดโอยหน้าเบ้ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่คิดว่าพรุ่งนี้มีงานเดี๋ยวจะอดควงออกไปโชว์ จะจัดให้หนักเลย”
“เก่งครับ เก่งงง” ตัวเองไม่ไหวทำเป็นเก๊ก เห็นหน้าก็รู้ครับตาจะปิดอยู่แล้ว
ผมลุกขึ้นยืน จูงมือคนตัวสูงเดินมาที่เตียง รู้สึกเหมือนกำลังดูแลเด็กโข่ง จับมือผมเสียแน่น
“คุณวีร์พักก่อนครับ เดี๋ยวถึงเวลาผมปลุกเอง”
“อืม” คุณวีร์ขึ้นไปนอนบนเตียง ดึงมือผมให้ตามขึ้นไปด้วย
ผมลงนอนข้างๆ จับมือใหญ่มาแปะไว้บนพุง วันนี้เอาใจเสียหน่อย ใครจะคิดล่ะครับว่าคนอย่างคุณสิทธวีร์
จะยอมต่อยคนเพื่อผม ไม่ต่อยธรรมดาต่อยอย่างกับหมาบ้า
คิดแล้วก็แอบกลุ้มนิดหน่อย ชีวิตผมจะมีคนที่ตัวโตเป็นยักษ์ แต่ขี้ใจน้อย หุนหันพลันแล่นก็เท่านั้นคุมตั้งสองคน
เฮ้ออออ ขอถอนใจล่วงหน้ายาวๆ
แต่เอาเถอะ ขอแค่อย่าตีกันเอง(อย่างวันนี้) ผมก็พอใจแล้ว
....................................................TBC....................................................
ปล. คุณวีร์ได้กินปุ่นเร็วนิด ความจริงเรื่องพี่ปั้นเฉลยเร็วหน่อย เพราะความอลม่านล้านแปดกำลังจะตามมา ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801171 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก