บทที่ 25“ทำไมวิการีบกลับ ไหนว่าเคลียร์คิวจะมาพักผ่อนด้วยกัน” คุณซันถามขึ้นระหว่างนั่งรออาหารมื้อเที่ยงที่ห้องอาหารของรีสอร์ท
“นายอยากรู้ก็โทรถามสิ”
“พอแม่ดาราใหญ่ไม่อยู่ เลยไม่มีกะจิตกะใจจะอยู่ต่อหรือไง จะรีบตามกลับไปก็ไม่มีใครว่านะ”
“หยุด” เสียงคุณรองประธานห้ามทัพไว้ก่อนสงครามจะเริ่ม
“พอ ขอสบายๆ หูสักวันเถอะ”
“ปั้นทางนี้” คุณวีร์ยกมือขึ้นเรียกพี่ปั้น (ผมลืมบอกไปว่าคุณรองประธานแก่กว่าพี่ปั้นหนึ่งปี)
“นี่พี่ชายของปุ่นชื่อปั้น ส่วนนี้ลินกับซัน” คุณรองประธานแนะนำให้เสร็จสรรพ มันต้องหน้าที่ผมไม่ใช่เหรอครับ
คุณซันยื่นมือมาจับกับพี่ปั้น ส่วนคุณลินส่งยิ้มให้
“พี่เหรอนึกว่าแฟน” คุณลินแซวขำๆ สองคนนี้เคยเจอกันแล้วในงานเปิดร้าน
“พี่ชาย พี่ชายแท้ๆ แฟนนั่งอยู่นี่” มีคนร้อนตัวยิ่งกว่าพี่ปั้น ยิ่งกว่าผมชิงพูดขึ้น แถมประโยคสุดท้ายเล่นเอาคุณซันนั่งอึ้ง
ส่วนคุณลินน่ะเหรอมองผมตาวาว
“จริงเหรอวีร์ โครตไวเลยเพื่อน”
“ยิ่งกว่าโครตไว ตอนนี้ขยับขั้นเลื่อนมาเป็น....” คุณวีร์พูดไม่จบประโยค เพราะพี่ปั้นจ้องจนตาแทบถลนออกมา
คนรอฟังเลยคอยกันเก้อ
“เป็นอะไร?” คุณซันเห็นไม่ต่อให้จบเสียที เลยถามขึ้นมาเสียเอง
“เป็นคนร่วมบ้าน ปุ่นย้ายมาอยู่ที่บ้านเราแล้ว เรื่องความปลอดภัยน่ะ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
ลืมเตือนคุณวีร์ว่าพี่ปั้นอนุญาตก็ใช่ว่าจะเล่นใหญ่ได้ เดี๋ยวจะโดนวางมวยอีกรอบไม่รู้ตัว
“ไม่บอกกันเลยนะ ต้องเก็บรวบยอดไว้บอกทีเดียวสองเรื่อง กลัวเพื่อนไม่ตื่นเต้นพอเหรอ” คุณลินกัดเล็กๆ คงหมั่นไส้เพื่อนรัก
“แต่พูดถึงเรื่องนั้น พักนี้เหมือนเงียบๆ ไปหรือเปล่า” คุณลินตั้งข้อสังเกต
“ใช่เงียบ ยิ่งเงียบยิ่งน่าสงสัยว่าจะมีพายุหลังคลื่นลมสงบ”
“น้องริว น้องริว” ผมลุกขึ้นยืนขัดกลางการสนทนา คุณวีร์หันไปมองตามและยกมือโบกเรียก
“นั่งสิ ทานด้วยกัน” คุณเรย์นั่งลงแล้วแต่น้องริวกลับดึงเก้าอี้แล้วชะงักค้าง มองเขม็งไปทางพี่ปั้น
“ริว” น้องริวสะดุ้งน้อยๆ เมื่อถูกคุณวีร์ทัก รีบนั่งลงจนชนโต๊ะเสียงดัง
“สองคนนี้รู้จักกันหรือเปล่า” คุณลินขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย อย่าหวังว่าจะรอดสายตาแม่มดไปได้ครับ
น้องริวอึกอักไม่ยอมตอบ พี่ปั้นเลยต้องเป็นคนเฉลยให้
“ผมเคยเจอที่บ้านคุณวีร์ตอนไปหาปุ่น แต่คงยังไม่ทราบว่าผมเป็นพี่ของปุ่น”
“พี่?” น้องริวแทบจะแหกปากร้อง
“ใช่พี่แท้ๆ" ทำไมรอยยิ้มพี่ปั้นมันดูสะใจแปลกๆ
ปั้นอย่าเรียกผมว่าคุณ เรียกพี่ดีกว่า” คุณวีร์เอ่ยอนุญาต
“ไม่” พี่ปั้นมันตอบคำเดียว ห้วนสั้นแต่ความหมายชัดเจน ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“งั้นก็เรียกวีร์เหมือนลินกับซัน ห่างกันปีเดียวไม่เป็นไร” (คุณวีร์เคยเห็นบัตรประชาชนพี่ปั้นเลยทราบอายุ)
“อีกอย่าง ปั้นก็เป็นพี่.....แฟนด้วย” ไอ้คำหลังจะทิ้งห่างกันเพื่อ!!
โอ้ยผมชักไม่แน่ใจแล้วครับว่าไว้ใจปล่อยให้คู่นี้อยู่ด้วยกันได้หรือเปล่า
“พี่วีร์รู้หรือยังครับว่าพี่จักรกลับไปแล้ว” คุณเรย์ถามขึ้นบ้าง
“อืม รู้แล้ว กลับไปพร้อมเลขาตั้งแต่เช้า”
“ผมงงเลยครับ เห็นชวนผมไว้ว่าจะออกไปล่องเรือกัน นี่ไปไม่บอกสักคำ”
ขี้ขลาดชะมัด ผมคันปากอยากบอก เดี๋ยวต้องรีบเล่าเรื่องนี้ให้พี่ปั้นฟัง ผมอุตส่าห์แวะไปหาที่ห้องแต่เช้าก็ไม่เจอ
โทรเข้ามือถือก็ปิดเครื่อง
“เรย์อยากไปเหรอ”
“ครับ”
“เดี๋ยวพี่พาไปเอง ว่าไงสนใจกันไหม” คุณวีร์ถามคนที่เหลือ
“เอาสิ ดีเหมือนกัน" คุณลินเห็นด้วยอีกคน
“เสียดายวิกาไม่อยู่ รายนั้นชอบมาก” โอ๊ยย ผมอยากจะร้องให้ดังลั่นร้าน คุณซันน่าเบื่อที่สุด
หลงไปกับอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวมีคนมาแย่งเอาคุณลินไปแล้วจะรู้สึก ก็ดูสิครับ พออาหารทยอยมาคุณลินก็คอยเลื่อนโน้น
เลื่อนนี่ให้ ไม่พูดแต่ก็ทำให้ตลอด รู้ไปหมดว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร
“ปั้นไปด้วยกัน” คุณวีร์หันมาชวนพี่ปั้น พี่มันก็พยักหน้าตอบรับ
“ริวไม่ไปนะพี่วีร์ ร้อน”
“อะไรริว เมื่อคืนตอนพี่จักรชวนบอกเองว่าอยากไป เห็นทำท่าดีอกดีใจใหญ่ เปลี่ยนอีกแล้ว”
“เรื่องของริว พี่เรย์ไม่ต้องพูดมาก” คุณริวหันไปงอดแงดใส่พี่ชาย ดูท่าจะไม่ค่อยเชื่อฟังกันเท่าไหร่
“ไปไม่ไหวล่ะสิ” ผมสาบานว่าผมเห็นพี่ปั้นพูดคำนั้นออกมาจริงๆ ที่ต้องใช้คำว่าเห็นเพราะไม่มีเสียงหลุดออกมาครับ
“ใครบอก” เสียงดังเหมือนใครโดนขัดใจ ช่วยการันตีได้เป็นอย่างดีว่าผมอ่านปากพี่มันไม่ผิด
“ใครบอกอะไรริว” คุณเรย์ถามน้องชายงงๆ อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“พี่เรย์กินๆ เข้าไปเถอะ พี่วีร์ ริวเปลี่ยนใจแล้วเดี๋ยวไปด้วยคน” ผมว่าคู่นี้มันชักยังไงๆ แล้วครับ
อย่าลืมว่าคุณลินเทรนผมมาอย่างดีเรื่องการรู้จักมองคนรอบตัว โคนันปุ่นจะเริ่มตามสืบ ณ บัดนี้
“พี่ปั้น ๆ” ผมรีบเรียกพี่ชายเอาไว้ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัว
ส่วนผมกะว่าจะไปมันชุดนี้แหล่ะ ลงน้ำก็ชุดนี้ง่ายสุดๆ
“ว่าไงเรา”
“น้องมีอะไรจะคุยด้วยไปห้องพี่ปั้นกันเถอะ”
“อืม”
ผมยกแขนพี่ปั้นขึ้นมาพาดบ่า เอามือจับมือที่พาดอยู่ไว้ด้วย ได้ยินเสียงกระแอมกระไอมาจากข้างหลัง
หันไปเจอคุณวีร์มองมา นี่ก็เกินไป เขาพี่น้องกันชอบทำเว่อร์
พี่ปั้นกระชับแขนแน่นเข้า ก้มลงจูบหัวผม(แค่ปากแตะนิดเดียว) เสียงไอกลายเป็นเสียงสำลักทันที
“ฮ่าๆๆๆ พี่น้องตระกูลนี้แกล้งสนุกชะมัด” อะๆ ผมเก็บข้อมูลนะครับ พี่น้องตระกูลนี้แปลว่ามีมากกว่าหนึ่ง
หึๆ เจอศิษย์ลินเข้าไปพี่ปั้นจะหนาว
ผมวิ่งเข้าไปกระโดดเด้งอยู่บนเตียง พอพี่ปั้นมานั่งด้วยถึงหยุด
“น้องมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง” แล้วผมก็ร่ายยาวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่ลืมเล่าเรื่องที่คุณจักรคิดจะวางยาผมแต่ไม่สำเร็จด้วย
“อย่างนี้นี่เอง” พี่ปั้นทำหน้าเหมือนเพิ่งไขคดีปริศนาสำคัญออก
“มีอะไรเหรอครับ”
“เมื่อคืนริวนั่งกับปุ่นใช่ไหม”
“ครับ”
“คนที่ดื่มยาเข้าไปแทนปุ่นคือริว” หือ ผมตกใจจนเหวอ
“จริงเหรอครับ แล้วพี่ปั้นรู้ได้ยังไง” ก็อยากจะถามว่าน้องริวเป็นยังไงบ้างแต่เมื่อกี้ก็เพิ่งเห็นไปว่าสบายดี
“เมื่อคืนพี่เป็นคนไปเจอเลยช่วยเอาไว้”
“แล้วน้องริวมีอาการยังไงบ้างครับ” ผมถามเพราะอยากลองเปรียบเทียบกับครั้งก่อนที่ผมโดนยา
อยากรู้ว่าจากคนเดียวกันไหม
“ก็อาการทั่วไปของคนโดนยาปลุกเซ็กส์นั่นแหล่ะ” อ๋อ..งั้นก็ไม่เหมือน ของผมเหมือนยานอนหลับมากกว่า
เดี๋ยวนะ....
หา!! ยาปลุกเซ็กส์!!
“แล้วพี่ปั้นช่วยยังไงครับ อย่าบอกนะว่า..” ผมคิดเองก็ตาโตเอง เรียกว่าโตเท่าไข่ห่านเลยดีกว่า
“โอ๊ย” พี่ปั้นมันเอามะเหงกดีดเหม่งผม จนต้องคลำป้อยๆ
“พี่แค่พาไปส่งห้อง จับแช่น้ำเอาไว้รอให้อาการดีขึ้น”
“จริงเหรอ? จริงหรือเปล่า” ผมถามทำหน้าล้อเลียน ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ พยายามจ้องหน้าจับพิรุธพี่ชายตัวเอง
“ไม่ต้องมาสนใจเรื่องพี่ เรานั่นแหล่ะเจอแบบนี้พี่ชักอยากเปลี่ยนใจ มีแต่อันตรายรอบตัว จับกลับบ้านเสียดีไหม”
เวรแล้วครับ วกเข้าตัวเลยผม
“ไม่เอา น้องจัดการได้ ต่อไปก็จะระวังมากๆ พี่โชคกับพี่สนิมก็อยู่ พี่ปั้นไม่ต้องห่วง”
“ไม่ให้ห่วงได้ยังไง น้องทั้งคน” พี่ปั้นยกมือลูบหัวของผม
“คุณวีร์ยังไม่รู้เรื่องล่ะสิ” พี่ปั้นคงเดาได้จากที่เมื่อกี้คุณวีร์พูดถึงคุณจักรเหมือนไม่มีอะไร
“ยังครับ ถึงกรุงเทพแล้วค่อยบอก ให้พักบ้างเพิ่งโดนใครก็ไม่รู้ต่อยมา” ผมว่าแล้วก็ค้อนให้พี่มันวงใหญ่
“ห่วงแต่แฟนไม่ห่วงพี่ เห็นรอยที่หน้าพี่ไหมมีแต่คนมองดีว่าไม่มีใครกล้าถาม”
“ พี่ปั้นยิ่งมียิ่งหล่อ สมชายขวัญใจเก้งกวางที่สุด” ผมยกนิ้วให้เพื่อยืนยันคำพูด พี่ปั้นมันก็ได้แต่สายหัว
คงคิดว่าผมเพี้ยนขึ้นทุกวัน
“พี่ให้โอกาสถึงแค่กลับกรุงเทพฯ บอกคุณวีร์จัดการซะ ถ้าไม่อย่างนั้นพี่จะไปจัดการเอง”
“คร้าบบบ” ผมลากเสียงยาว ถ้าไม่รีบรับปากเดี๋ยวกลับไปพี่ปั้นไม่ยอมรอ
“ว่าแต่บ้านนี้มันจะเป็นเกย์กันยกบ้านเลยเหรอ วีร์ ริว ไอ้จักร สงสัยจะอยู่ในยีน เสียดายเผ่าพันธุ์หมด”
ผมต้องรีบสะกิดพี่ปั้น ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นการบอกว่าอย่าพูดไป มันเข้าน้องชายตัวเอง
“เออ พี่ลืม คิดแล้วอยากจะร้องไห้น้องชายไปเป็นเมียคนอื่น เตรียมตัวเตรียมใจไปบอกพ่อซะ”
“น้องไปเก็บของก่อนนะ เอาชุดไปเผื่อดีกว่าจะได้เอาไว้เปลี่ยน” แว้บสิครับ จะอยู่ให้โดนมากกว่านี้ไปทำไม
นี่ก็ไม่รู้คุณวีร์ยังอยู่ในห้องหรือเปล่า เดี๋ยวจะเข้าตำราหนีพี่ปั้นปะคุณวีร์ ผมขี้เกียจจะเป็นลูกและแม่ในเวลาเดียวกัน
ทั้งชอบสั่ง ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งขี้น้อยใจ ชอบให้โอ๋ พี่ปุ่นล่ะอยากเป็นลม
เรือยอร์ชลำหรูของรีสอร์ทที่มีบริการไว้ให้แขกเช่าแล่นออกจากท่าน้ำลึก นอกจากพวกผม พี่สนิม พี่โชคแล้ว
ก็ยังมีคนของรีสอร์ทที่มาเพื่ออำนวจความสะดวกให้ด้วย
ผมเดินไปยืนทำเก๋อยู่หัวเรือ อยากจะลงไปนอนหงายโพสต์ท่าสุดอลังเหมือนที่เห็นในอินสตาแกรมดารากับเขาดูบ้าง
แต่หุ่นมันไม่ให้ถึงใจจะรักก็เถอะ ไม่สามารถใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว เดินไปเดินมาเหมือนท่านๆ ทั้งหลายได้
แต่ละคน อื้อฮืออย่างกับรูปปั้นกรีก โดยเฉพาะพี่ชายผมเอง หุ่นต้องยกสองมือให้เลยครับ คุณวีร์ชิดซ้าย คุณซันชิดขวา
คุณเรย์หมอบไปข้างหน้า ส่วนคุณริว...อืม..ผมว่าเหมาะกับการใส่บิกินี่ยืนคู่ ฮ่าๆ ก็ผมยาวหุ่นนางแบบซะขนาดนั้น
จะให้เป็นอย่างอื่นได้ยังไงครับ พอๆ เริ่มเพ้อเจ้อแล้วผม
“เมาเรือหรือเปล่า” คนที่มายืนข้างๆ เอื้อมมือมาแตะสะโพกผมไว้ ไม่ได้กอดแนบชิด ซึ่งผมชอบนะครับ
อาจเพราะผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนนึง เอาเข้าจริงๆ ก็ยังไม่ชินเท่าไหร่ รู้สึกเขินๆ สายตาคนอื่นเวลามองมา
คงต้องขอเวลาทำใจอีกสักพัก
“ไม่เมาครับ”
“งั้นมาทากันแดดให้พี่หน่อย”
“ทาตอนนี้ไม่ดำเหรอครับ ผมเคยได้ยินว่าถ้าทาแล้วออกแดดเลยมันจะดูดแสง”
“ดีแล้ว พี่อยากให้ผิวสีแทน ขาวแบบนี้สู้ปั้นไม่ได้” ผมคันปากอยากจะบอกคุณรองประธานว่า
มันจะเทียบกันได้ยังไงล่ะครับ พี่ผมทำงานออกแดดบ่อย บางทีก็ขี่มอเตอร์ไซด์ กินข้าวข้างถนน
ส่วนคุณรองประธานนั่งทำงานยู่ในห้องแอร์ รถแอร์ กินข้าวในห้องแอร์ มันก็ขาวเผือกเป็นธรรมดา
“ขาวแบบนี้ก็หล่อครับจะผิวสีแทนไปทำไม”
“ตั้งแต่ต่อยแพ้ พี่รู้สึกตัวเองแมนสู้ปั้นไม่ได้”
โถ โถ ผมโครตอยากกอดปลอบคุณวีร์ผู้กำลังเสียเซลฟ์ นี่ถ้าเห็นผมจัดการคุณจักรคุณวีร์ไม่ยิ่งแย่เหรอ
เฮ้อ ความอิจฉาริษยานี้ท่านได้แต่ใดมา
“ผมก็อิจฉาคุณวีร์นะครับ ผมมีแต่พุงไม่มีซิกแพคเลย เดี๋ยวกลับไปผมจะจริงจังกับการลดความอ้วนแล้ว”
“อย่านะ” อยู่ๆ คุณรองประธานก็เสียดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้ง
“ทำไมล่ะครับ” ไม่อยากมีแฟนหุ่นดีหรือไง ประโยคหลังผมถามในใจ
“ถ้าพุงน้อยๆ นี่หายไปมีเรื่องแน่” คุณวีร์เอามือมาลูบพุงผมเบาๆ
“งะ” (￣﹏￣”)
“แบบนี้แหล่ะน่ารัก น่าฟัด”
( > <)
พี่ปุ่นแก้มแดงเป็นลูกตำลึงเลยครับ รีบหันซ้ายหันขวา ไม่ใช่อะไรกลัวพี่ปั้นมองอยู่แต่เห็นนั่งคุยอยู่กับพวกคุณลิน รอดตัวไป
“ไม่เอาครับผมไม่อยากน่ารัก ผมอยากดูดีบ้าง” ผมทำหน้ามุ่ย คิดจะหล่ออยู่คนเดียวล่ะสิคุณรองประธาน
“ปุ่นดูดีแล้วสำหรับพี่ ห้ามลดห้ามเถียง” เผด็จการที่สุด
“ถ้าลดอดทานคัก อดทานไอศกรีมไหวเหรอ”
(*゜~`*)｡
“ลดก็ทานได้” ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะ เดี๋ยวค่อยไปออกกำลังกายเอา
“ถ้าลดพี่ไม่พาไปทาน สั่งงดทุกอย่าง” ขู่เป็นเด็กเชียว ผมเลยต้องทำตัวเด็กเป็นเพื่อน
“ งั้นคุณวีร์ก็ทาครีมกันแดดเอง ผมไม่ทำให้หรอก”
(ˋ︿ˊ)
ผมเชิดหน้าใส่ คิดผิดซะแล้วที่พูดแบบนี้กับพี่ปุ่น
พูดอะไรก็ไม่โกรธเท่าพูดให้งดของกิน ไปหาคุณลินดีกว่าตรงโน้นของกินเพียบเลย
ผมนั่งดูดน้ำส้มมองดูคนอื่นๆ เล่นน้ำกันสนุก มีแค่ผม คุณซัน น้องริวที่ไม่ลงไป
“ปุ่น” ผมหันไปมองเป็นคุณซันที่ลงมานั่งข้างๆ
“ครับคุณซัน”
“ทำไมไม่ลงไปเล่นน้ำกับวีร์ล่ะ”
“ไม่ดีกว่าผมไม่ค่อยชอบเล่นน้ำทะเลเท่าไหร่ ชอบเอาเท้าแตะๆ ก็พอ”
“อืม” คุณซันพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
“คุณซันมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมรู้สึกได้ว่าคุณซันอยากพูดอะไรบางอย่าง เลยเปิดทางให้
“ปุ่น วันที่รถขับชน ปุ่นมองเห็นหน้าคนขับไป”
“ไม่เห็นครับ” ผมเริ่มระแวง ทำไมอยู่ๆ คุณซันถึงมาถามเรื่องนี้
“พอจะมองออกไหมว่าผู้หญิงผู้ชาย”
“ไม่ครับ ผมโดนแสงไฟปะทะเข้าตาตรงๆ เลยมองไม่เห็น”
“งั้นหรือ” คุณซันพยักหน้า สีหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิด
“แล้วคุณซันเห็นไหมครับ” วันนั้นคุณซันเป็นคนนึงที่ยืนอยู่ด้วย คุณซันไม่เคยบอกว่าเห็นไหมจึงเชื่อกันว่าไม่เห็น
แต่มาถามผมแบบนี้ ผมเลยลองถามกลับดูบ้าง
“ไม่เห็น รถติดฟิล์มดำพี่อยู่ไกลเกินด้วย”
“ทำไมคุณซันถึงถามครับ” เหตุการณ์ผ่านมาตั้งหลายวัน ทำไมเพิ่งมาถามผมเอาวันนนี้
“วีร์บอกแล้วว่าปุ่นไม่เห็นหน้าคนขับ แต่พี่เพิ่งนึกได้ว่าปุ่นอาจจะมองเห็นเป็นเงาๆ พอเดาได้ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง”
“คุณซันมีใครที่สงสัยอยู่เหรอครับ” ผมลองจี้ถามดู
“เปล่าๆ นึกว่าถ้าจะรู้ จะได้หาคนทำง่ายขึ้น ปุ่นเข้าไปนั่งข้างในกับริวเถอะ ตรงนี้มันร้อน พี่ขอตัวไปว่ายน้ำกับพวกนั้น”
“ครับ” ผมรู้สึกได้ว่าคุณซันพยายามรวบรัดตัดบท ไม่ยอมอยู่คุยกับผมต่อ มันยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ผมอีกเท่าตัว
ถ้าเป็นคุณซันถึงตัวจะอยู่กับพวกผม ก็อาจจ้างใครมาขับให้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ
ผมมองตามหลังคุณซันที่กำลังกระโดดลงน้ำ ไม่อยากให้เป็นคนนี้เลย คุณวีร์จะเสียใจสักแค่ไหนที่เพื่อนรักคิดจะหักเหลี่ยมโหด
เรากลับถึงรีสอร์ทช่วงเย็นๆ แยกกันไปอาบน้ำ แล้วกลับมารวมกันใหม่อีกครั้งสำหรับปาร์ตี้บาร์บิคิวริมหาด
คุณวีร์เลือกจัดแถวหน้ากระท่อมน้องริว เพราะส่วนตัวกว่าและจะได้เข้าห้องน้ำหรือหยิบของได้สะดวก
พี่ปั้นกับคุณลินดูจะเข้ากันได้ดี ท่าทางคุยกันถูกคอ พี่ปั้นแอบชมว่าคุณลินแมนดี เหมือนคุยอยู่กับเพื่อนผู้ชาย
ผมเลยนึกแผนอะไรดีๆ ได้ ว่าจะขอให้พี่ปั้นแกล้งจีบคุณลิน ดูสิว่าเพื่อนจะไปไกลแล้วคุณซันจะว่ายังไง
แต่ตราบใดที่ผมยังไม่ไว้ใจคุณซันแผนนี้ผมจะพับเอาไว้ก่อน ขอดูสถานการณ์อีกนิด คุณลินชอบคุณซันมานานขนาดนี้
รออีกหน่อยคงไม่เป็นไร
“เฮ้ย ตก ตก” ผมอุทานเสียงดัง เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถูกรวบตัวจากด้านหลัง
คนทำไม่พูดพร่ำทำเพลง หมุนตัวนผมให้หันมาเผชิญหน้าแล้วก้มลงมาจูบเอาๆ
“อื้อ..อื้มม..” ไม่รู้คุณรองประธานไปตายอดตายอยากมาจากไหน จูบอย่างกับจะสูบวิญญาณผมออกจากร่าง
“แฮ่ก..พอก่อนครับ” ผมเอามือยันอกหนาเอาไว้ ไม่ไหว หายใจไม่ทันแล้ว
“ทำอะไรครับ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“จูบไง ไม่รู้จักเหรอ” เอิ่มครับ ขอโทษที่ถาม ไม่นึกว่าจะเล่นมุขควายขนาดนี้
“คิดถึง” คุณวีร์รวบผมไปซบกับอก ซุกหน้าลงมาหอมหัวผมหลายทีติด
“ฮ่าๆ คิดถึงอะไรกันครับ อยู่ด้วยกันทั้งวัน”
“มันทำอะไรได้ที่ไหนคนอยู่กันเยอะ เมื่อกี้นึกว่าจะมีโอกาสก็มีคนหนีมาอาบน้ำห้องริวอีก”
ฮี่ๆ ผมเองครับ ห่วงเล่น เลยเอากระเป๋าที่เตรียมขึ้นเรือแต่ไม่ได้ใช้ตรงมากับน้องริวเลยไม่ได้กลับขึ้นห้อง
“ เดี๋ยวคืนนี้ชดเชยให้นะครับ” ผมรีบพูดเอาใจ
“จริงนะ” แหม อะไรจะตาวาววับขนาดนั้น
“ผมหมายถึงจะยอมให้กอดให้หายคิดถึงนะครับ คุณวีร์คิดไปถึงไหน”
“ก็คิดถึงกอดน่ะสิ จะกอดให้จมเข้าไปทั้งตัวเลย”
(ノ> <)ノ
คุณวีร์บ้า ผมกำมือทุบตุ๊บตั๊บ สายหื่นตลอด
“วีร์” ผมสะดุ้งโหยง แทบจะเผลอตัวถีบคุณวีร์ออก ดีที่แค่ผลักเฉยๆ
หันไปเจอคุณซันหยุดยืนอยู่ห่างๆ สีหน้าเคร่งเครียดพิกล
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“ได้” คุณวีร์โอบไหล่ผม จะพาเดินออกจากกระท่อมของคุณริว
“ในนี้เถอะ” คุณซันชี้มือไปที่โซฟา ตัวที่ตั้งอยู่ติดผนังห้อง
“เราอยากถามเรื่องวิกา” เหอะ ไม่พ้นเรื่องนี้ ผมชักไม่อยากยกคุณลินให้แล้ว คนอะไรฝักใฝ่มันอยู่เรื่องเดียว
“นายไม่คิดจะกลับไปหาวิกาอีกแล้วใช่ไหมวีร์”
“อย่าใช้คำว่ากลับไป เรากับวิกาไม่เคยคบกัน นายไม่ต้องห่วงมันจะไม่มีความสัมพันธ์แบบที่ผ่านมาเกิดขึ้นอีก”
คุณวีร์หันมามองหน้าผมเหมือนอยากให้ความมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้น...เรามีอะไรจะบอก ”
คุณซันทำหน้าเหมือนคนคิดมาก ในขณะเดียวกันก็เหมือนคนปลงตก
“วีร์.....ข้อความบนกระจกฝีมือเราเอง”
“ซัน! นายพูดอะไร"
“ข้อความสีแดงบนกระจกที่ร้าน ฝีมือเราเอง”!!!...............................................................TBC........................................................................
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก