ตอนที่ 26"ซัน!! "
“นายเป็นบ้าอะไร” เสียงคุณวีร์ดังจนผมกลัวคนข้างนอกจะได้ยิน กำลังจะบอกให้เบาเสียงแต่คงไม่ทันแล้ว
คุณลินยืนอยู่เงียบๆ ที่หน้าประตู สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับเป็นคนที่ถูกหักหลังเสียเอง
ผมดึงมือคุณลินให้เดินเข้ามา ก่อนชะโงกออกไปนอกประตู พยายามโบกมือให้พี่ปั้นทำสัญญาณให้รู้ว่า
ขอเวลานอกก่อนปิดประตูลง
บรรยากาศข้างในเต็มไปด้วยความอึดอัด ผมปล่อยให้ทั้งสามคนนั่งอยู่ด้วยกัน ตัวเองหลบออกมายืนอยู่ใกล้ๆ
“อธิบายมาซัน มันเกิดอะไรขึ้น”
คุณซันก้มลงมองมือที่ประสานกันอยู่ ก่อนใช้นิ้วหมุนแหวนที่สวมอยู่ในนิ้วนางข้างขวาไปมา
“หลังกลับจากภูเก็ต วิกานัดเจอเราบอกว่าพักนี้นายเปลี่ยนไปมาก มาถามเราว่าพอรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น
เราตอบไปว่าไม่มีอะไร นายก็ดูปกติดี”
“แล้ววิกาก็มาหาเราอีก ร้องไห้มาขอให้เราช่วย ตอนนั้นเราเริ่มสังเกตเห็นแล้วว่านายเปลี่ยนไปจริง
แต่เรายังไม่รู้ว่าเป็นเพราะนายชอบปุ่น นึกว่านายอาจแค่เบื่อๆ วิกาแต่ยังไม่ได้มีใคร”
“วีร์จากตรงนี้ขอเราพูดให้จบก่อน แล้วนายจะต่อยหรืออยากทำอะไรเราก็ตามใจ”
คุณวีร์ไม่ได้ตอบรับแค่มองนิ่งๆ คุณซันจ้องหน้าคุณวีร์อยู่พักใหญ่ ถอนหายใจยาวแล้วเริ่มเล่าต่อ
“เรารู้เรื่องที่มีคนส่งจดหมายขู่นาย แล้วก็เชื่อที่นายบอกว่าคงเป็นพวกสติไม่ดี
เราไม่ได้คิดแผนอะไรไว้ล่วงหน้า แค่คิดว่าจะช่วยอะไรวิกาได้บ้าง นายก็รู้ว่าเราอยากให้วิกามีความสุข
พอมันมีจังหวะ เราก็เลย..ก็เลยทำอย่างที่นายเห็น”
“เราไม่ได้หมายความตามที่เขียน เราไม่ได้คิดขู่ให้วิกากลัวเพื่อจะได้มาหาเรา แต่เราอยากให้นายหันมาสนใจวิกา
นึกว่านายอาจจะเข้าไปดูแลหรือเห็นใจวิกามากขึ้น”
“นายคิดถูกแล้วซันนายรู้จักเราดี เราคงทำอย่างนั้นถ้าไม่ได้ชอบปุ่น”
“ถ้ารู้ว่านายชอบปุ่น เราไม่มีทางทำแบบนั้น”
“นายไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น”
“วีร์ เราขอโทษ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่ามีคนจ้องจะทำร้ายนายจริงๆ เราแค่หวังจะใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์
นึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างที่นายบอก”
“อย่างอื่นนายไม่ได้ทำใช่ไหม”
“วีร์ต่อให้เราเลวแค่ไหนเราไม่คิดจะทำร้ายเพื่อน ไมมีทางทำร้ายนาย”
“ทำไมถึงมาบอก”
“เราไม่จำเป็นต้องปิดอีกแล้ว ยังไงนายก็คงไม่กลับไปหาวิกา”
เหตุผลของคุณซัน ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด ผมข้องใจตั้งแต่อยู่บนเรือแล้ว
“ที่คุณซันมาบอกหรือจะเป็นเพราะคุณซันมีคนที่กำลังสงสัยอยู่ครับ”
“ไม่..ไม่มี”
“ ผมว่าคุณซันมี ไม่อย่างนั้นคงไม่ถามผมว่าเห็นหรือเปล่าว่าคนขับเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ซันนายติดค้างคำขอโทษเรา บอกมา”
“เรา..”
“คุณซันพูดเถอะครับ” ผมช่วยกระตุ้นอีกแรง
“วันนั้นมันชุลมุนมากแต่เราคิดว่าเป็นผู้หญิง มันพอมองเห็นเป็นเงาๆ แต่ไม่มั่นใจ”
“นายคิดว่าเป็นวิกา?”
“บอกตรงๆ ว่าไม่รู้ แต่ถ้าเป็นวิกาวิกาจะชนปุ่นทำไม วันนั้นน่าจะยังไม่มีใครรู้เรื่องนายกับปุ่น”
“แต่นายก็สงสัย”
“มันก็ใช่”
”เอาเถอะ ตอนนี้นายกลับขึ้นห้องไปก่อน อย่าเพิ่งเห็นหน้ากันจะดีกว่าไม่อยากให้นายเจ็บตัว”
“วีร์”
“คุณซันครับ ผมว่าอย่าเพิ่งคุยกันต่อตอนนี้เลยนะครับ เอาไว้ให้คุณวีร์ใจเย็นลงอีกหน่อยค่อยคุยกัน”
“ลิน ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ” คุณซันหันไปหาคุณลินที่นั่งเงียบมาโดยตลอด ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว
“มี”
“เป็นบ้าอะไร นายเลือกเวลาได้แย่มาก ปาร์ตี้เพิ่งเริ่มแล้วใครจะกินลง เสียดายของ ไม่รู้จักหัดใช้สมองคิด
รอปาร์ตี้เลิกน่ะเป็นไหม แต่ไม่รู้จะด่าไปทำไมถ้ามีสมองคงไม่วางแผนโง่ๆ แบบนั้น เสียดายเงินพ่อแม่อุตส่าห์ส่งไปเรียน
ถึงเมืองนอกเมืองนา กลับมาเป็นควายซะได้"
“หึๆ” คุณวีร์ที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียด ยังเผลอหัวเราะออกมา
“ลิน” คุณซันลากเสียงอ่อนใจ
“กลับไปก่อนเถอะ” คุณซันอ้าปากเหมือนจะค้าน แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี
“ขอโทษ” คุณซันก้มหัวให้คุณวีร์ ก่อนเดินออกไปเงียบๆ
ผมเดินตามไปล็อคประตู เผื่อคุณริวกับคุณเรย์จะพรวดพราดเข้ามา แอบกดตัดสัญญาณโทรศัพท์ทิ้ง
ผมกลัวจะเล่าตกหล่นเลยใช้วิธีโทรหาพี่ปั้นให้ฟังด้วยตัวเองแทน
“วีร์อย่าโกรธซันมันเลย ถือเสียว่าหายกัน”
“หายกับอะไร เรื่องที่เรายุ่งกับวิกาทั้งๆ ที่รู้ว่าซันชอบน่ะเหรอ”
“ใช่ นายอาจจะมองง่ายๆ ว่าวิกาไม่ได้ชอบซัน นายไม่ได้แย่งของเพื่อน
แต่ถ้ามองมุมลิน เรื่องที่วีร์ทำกับเรื่องที่ซันทำมันก็แย่พอกัน ถ้าวีร์ชอบกับวิกาลินไม่ว่า แต่นี้ไม่ได้ชอบก็ยังไปมีอะไรด้วย
มันเป็นเรื่องความพอใจของคนสองคนก็จริง แต่ซันมันเสียใจมากนะถ้าวีร์ไม่รู้”
“รู้สิ เพราะรู้ถึงไม่อยากให้ซันยุ่งกับวิกา ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะกับซัน”
“วีร์เลยจัดการกินเสียเองว่างั้น”
“ลิน” คุณวีร์รีบลุกมาจับผมนั่งลงข้างๆ ก่อนแกล้งเอามือปิดหูผมไว้ทั้งสองข้าง
“พูดอะไรเกรงใจตัวอ้วนบ้าง เดี๋ยวงอนตุ๊บป่องลอยทะเลไปจะทำยังไง ยิ่งอ้วนๆ มีห่วงยางเป็นของตัวเองอยู่”
(￣﹏￣”)
นี่ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งช้ำใจเรื่องเพื่อน พี่ปุ่นจะฟาดกกหูเข้าให้
“พี่วีร์ พี่วีร์” เสียงเคาะประตูปังๆ
“ผมปวดหนัก พี่ปั้นบอกว่าพี่วีร์คุยธุระสำคัญกันอยู่เลยทนเอาไว้แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว” เสียงคุณเรย์ตะโกนอยู่หน้าห้อง
ผมรีบลุกไปเปิดประตูให้ ความเร็วในการวิ่งรวดเดียวจากประตูถึงห้องน้ำบอกได้ว่าเจ้าตัวปวดขนาดไหน
“ไปกันเถอะ หายมานานเแล้ว”
“ออกไปกันก่อน เราขอนั่งคิดอะไรสักครู่เดี๋ยวจะตามออกไป”
“อืม” คุณลินจับแขนผมลากออกมา ผมพะว้าพะวังเป็นห่วงไม่อยากให้คุณรองประธานอยู่คนเดียว
“ปล่อยเถอะ ให้เวลาวีร์หน่อย”
“ครับ” ผมรับคำแบบเสียไม่ได้
ผมลงนั่งข้างคุณริว สบตาพี่ปั้น พี่ปั้นก็พยักหน้าให้เป็นเชิงบอกว่ารู้เรื่องครบถ้วนแล้ว
น้องริวและคุณเรย์(ที่เพิ่งเสร็จธุระ)ไม่ได้ถามว่าคุณซันหายไปไหน หรือทำไมคุณวีร์ยังไม่ตามออกมา
ผมว่าบรรยากาศตึงๆ คงพอบอกเล่าเรื่องราวได้ดี น้องๆ เลยเลือกที่จะไม่พูดถึงมันแทน
เรานั่งทานกันไปเรื่อยๆ คุณลินชวนคนโน้นคนนี้คุย ผมนับถือมากครับ หน้าคุณลินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมมองไปยังคนอื่นๆ แล้วผมก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ทำไมน้องริวแอบมองพี่ปั้น สีหน้าติดบึ้งตึงก็จริง
แต่สถิติการมองถี่จนน่าแปลกใจ พอพี่ปั้นหันไปสบตาเข้าน้องริวจะถลึงตาใส่ก่อนสะบัดหน้าพรืด แล้วก็กลับมา
แอบมองเหมือนเก่า มันชักยังไงๆ แล้วครับ โคนนันปุ่นฟันธงเลยว่าคืนนั้นต้องมีอะไรมากกว่าแช่น้ำแน่ๆ
ผมนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง คุณวีร์ถึงเดินออกมา ผมเปียกไปด้วยหยดน้ำ อย่าบอกว่าคุณวีร์เล่นบทพระเอกเอ็มวี
เอาหัวไปจุ่มน้ำมานะครับ โมเม้นท์นี้ท่านรองประธานทำเป็นด้วยหรือ
"พี่แค่ล้างหน้า" คุณวีร์คงเห็นผมมองศีรษะไม่เลิกเลยตอบให้เสียเอง
พอคุณวีร์ลงนั่งผมก็รีบจัดแจงแกะกุ้งแกะปูส่งให้ พยายามเอาใจเท่าที่จะทำได้ นึกว่าพี่ปั้นมันจะหมั่นไส้จนลุกขึ้นถีบ
แต่ก็ไม่ คงเห็นใจคุณวีร์อยู่บ้าง
“อากาศดีจัง” คุณลินทำท่าสูดเอาอากาศเข้าปอด
“ลมเย็นเชียว ขอไปเดินเล่นหน่อยนะ” คุณลินนหยิบแก้วไวน์ เดินตรงไปที่ทะเล ผมเห็นคุณวีร์มองตามคงเป็นห่วงเพื่อน
“คุณลินสวยเก่งฉลาด ดูแลตัวเองได้ดี” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ คุณวีร์คงรับสารจากผมได้ หันมาส่งยิ้มอ่อนๆ ให้
“ชมขนาดนี้คิดจะจีบข้ามรุ่นเหรอพี่ปุ่น” คุณเรย์แซวผม
“ฮ่าๆๆ ไม่หรอกครับสู้ไม่ไหว พี่ปั้นสนใจหรือเปล่าแอบชมไม่ขาดปากเลยนี่” ผมโยนไปให้พี่ชายตัวเอง
มีคนสะดุ้งครับ ไม่ใช่พี่ปั้นแต่เป็นน้องริว
“น่าสนนะ ลินยังไม่มีแฟนเหรอ” คราวนี้น้องริวถึงกับกัดปาก ผมเลยโหมเชื้อไฟอีกนิด
“ยังไม่มีครับโสดสนิท พี่ปั้นจีบเลยถ้าคนนี้น้องสนับสนุนเต็มที่ เปิดด่านผ่านให้ฟรีไม่เก็บตังค์”
“วีร์ว่ายังไง” พี่ปั้นหันไปถามคนที่นั่งฟังอยู่เฉยๆ
“ไม่มีปัญหา แลกกันไม่เสียดุลการค้า เพื่อนกับน้อง”
“คุณวีร์” ผมแหกปากลั่น คุณเรย์ น้องริวก็อยู่ พูดอะไรไม่รู้จักระวัง
“หา พี่วีร์กับพี่ปุ่น...พี่ปุ่นกับพี่วีร์” คุณเรย์เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ตกใจ
“พี่เรย์ไม่ทันโลกกับใครเขาเลย เชยว่ะ ริวรู้ตั้งนานแล้ว”
เดี๋ยวๆ น้องริวไปรู้ตอนไหน ผมหันไปคาดโทษคุณวีร์
“พี่ไม่ได้บอก” คนร้อนตัวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้บอกก็เหมือนบอก มีอย่างที่ไหนสั่งริวให้ไปสืบว่านายหมี..เอ่อ..พี่ปั้นเป็นอะไรกับพี่ปุ่น”
“หะ?” ผมหันไปจ้องหน้าคุณรองประธาน ผู้ที่กำลังทำเป็นสนใจกุ้งในจานหนักหนา
“สรุปพี่วีร์จะแลกพี่ลินกับพี่ปุ่น?” คุณเรย์ขอความกระจ่างจากลูกพี่ลูกน้องตัวเอง
“ว่าไง?” คุณรองประธานหันไปถามพี่ชายผม แต่ดูก็รู้ว่าแค่แซวกันเล่น
“บอกแล้วว่าน่าสน”
“อย่างพี่ลินไม่เอาหรอก พวกเจ้าชู้ มักมาก บ้ากาม..” เอ๊ะๆ มายังไง
“ริว” คุณเรย์แทบจะตะครุบปากน้องชายตัวเอง ก่อนหันมาขอโทษขอโพยพี่ปั้น
“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ ว่าแต่รู้ได้ยังไงเคยเห็นพี่ทำเหรอ”
“ไอ้หมีควาย” คราวนี้เป็นมหกรรมยื้อยุดฉุกกระชากระหว่างคุณเรย์กับน้องริว คนนึงโมโหคนนึงห้าม
สองหนุ่มใหญ่นั่งจิบไวน์ยิ้มๆ เห็นแล้วปวดหัว ผมเลยยกมือชี้ไปทางชายหาดบอกคุณวีร์ว่าจะไปหาคุณลิน
“คุณลินไม่หนาวเหรอครับ” ผมทักคนที่เดินเอาเท้าจุ่มน้า
“ไม่หรอกเย็นสบายดี หัวจะได้โล่งๆ ”
“เป็นห่วงเรื่องคุณวีร์กับคุณซันเหรอครับ ผมว่าเพื่อนกันตัดกันไม่ขาดหรอก เดี๋ยวก็ดีกันเอง”
“รู้ ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก” ผมมองหน้าคุณลิน แอบงงปนแปลกใจนิดหน่อย
“งั้นคุณลินกลุ้มเรื่องอะไรครับ”
“ไม่ได้กลุ้ม” คุณลินเบือนหน้าไปมองทะเลที่เริ่มเป็นสีดำ
“แค่เจ็บใจนิดหน่อยที่ซันรักวิกาขนาดนั้น” ผมถึงกับครางอือออกมา เพิ่งถึงบางอ้อ
“แล้วทำไมคุณลินถึงรักคุณซันขนาดนั้นล่ะครับ” ผมย้อนคำพูดคุณลินแต่เปลี่ยนตัวละคร
“บอกตรงๆ นะครับ บางทีผมก็เบื่อคุณซัน หมั่นไส้ปนเกลียดเล็กๆ ไม่รู้จะอะไรกับคุณวิกานักหนา สวยอย่างเดียวกินไม่ได้
นิสัยสุดจะทน”
“ปุ่นนายคิดว่าจะเก็บความลับกับวีร์ได้ไหม” ผมเผลอสะดุ้งเฮือก คนมันมีชนักปักหลังเลยร้อนตัว
“ทำไมถึงถามแบบนี้ครับ” ผมรู้ว่าคุณลินเก่ง รู้ทุกเรื่องแต่อย่าบอกว่าเก่งขนาดรู้เรื่องผมนะ
“รับปากก่อนสิ ว่าเรื่องนี้จะไม่มีวันถึงหูวีร์ เว้นแต่เจ้าตัวจะพูดเอง”
“ครับ” ผมลอบถอนหายใจ รอดตัวไปคงไม่เกี่ยวกับผม
“ซันไม่ใช่แค่แอบชอบวิกานะ แต่เคยเป็นแฟนกันแล้ว” โว้!!! ผมตะลึงตาเหลือก คดีพลิกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้
“เป็นแฟนเหรอครับ”
“ใช่ เป็นแฟนเคยมีอะไรกันแล้ว”
“แล้ว..แล้วที่คุณลินเคยว่าคุณซันเรื่องที่จะกินของเหลือจากคุณวีร์ล่ะครับ อย่างนั้นก็ไม่ถูกสิครับ น่าจะเป็นคุณวีร์กินต่อคุณซัน”
“พูดแบบไหนก็ถูกทั้งนั้นแหล่ะ ถึงซันจะเคยมีอะไรกับวิกา แต่จะย้อนกลับไปกินต่อจากเพื่อนทั้งๆ ที่รู้อีกเหรอ
วีร์เสียอีกยังเป็นข้อยกเว้นเพราะไม่รู้”
“ทำไมคุณวีร์ถึงไม่รู้ครับ” คุณลินถอนใจยาว ฉุดผมลงนั่ง
“ช่วงนั้นวีร์ไปอยู่เวียดนามหกเดือน ไปช่วยพี่วัตคุมการก่อสร้างที่เวียดนาม พี่วัตพี่ชายวีร์เคยได้ยินชื่อใช่ไหม”
ผมพยักหน้า ทราบว่าคุณวีร์มีกันสองคนพี่น้อง พี่ชายคุมกิจการอยู่ที่เวียดนาม มีครอบครัวแล้ว
“ตอนนั้นวิกาเพิ่งเริ่มดังใหม่ๆ เลยต้องปิดข่าวไม่ให้ใครรู้ กลัวจะตกเสียก่อน ซันรักมากก็ยอม
คบกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ แต่พอวีร์กลับมา ซันแนะนำให้รู้จักวิกาก็เปลี่ยนไปทันที”
“ทำไมคุณซันไม่บอกคุณวีร์ครับ”
“วิกาเจอวีร์ครั้งแรกก็มาขอเลิกกับซันเลย ให้หตุผลว่าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้รักซันแบบนั้น พอเจอวีร์ถึงเพิ่งรู้ว่าความชอบจริงๆ
เป็นยังไง” พระเจ้า มีใครเลวกว่าผู้หญิงคนนี้ไหม
“แล้วคุณซันก็ยอมเหรอครับ บ้าไปแล้ว” ความจริงผมอยากใช้คำว่าโง่ไปแล้ว แต่ไม่กล้า
“ก็เสียใจจนแทบเสียคน วีร์รู้แค่ว่าซันอกหักจากผู้หญิงแต่นึกว่าเป็นคนอื่น”
“พอซันทำใจได้ ก็บอกว่าตัดใจไม่ได้แค่ได้เห็นก็ยังดี พอนานไปก็บอกว่าอยากให้วิกามีความสุข โง่ใช่ไหมล่ะ”
คุณลินทำหน้าเศร้า
“แหะๆ ผมว่าทั้งโง่ทั้งซื่อบื้อเลยล่ะครับ” ไหนๆ คุณลินก็นำขึ้นมาก่อน ผมเลยขอตามน้ำหน่อยมันอดไม่ไหว
รู้แล้วว่าทำไมคุณลินถึงเอาแต่กระแนะกระแหนคุณวิกาทุกคำ
“เห็นแหวนบนนิ้วซันไหม นั่นน่ะวิกาเป็นคนซื้อให้ ใส่ไม่เคยถอด” โอ้...ผมอยากจะอุทานออกมาดังๆ
“ปุ่นอย่าลืมสัญญานะ ห้ามให้วีร์รู้ อีกอย่างวิกาก็ไม่รู้ว่าฉันรู้เรื่องนี้ ถ้านายเจอก็อย่าเผลอแสดงอาการออกไป”
“ครับ”
“คุณลิน ผมถามอะไรที่มันละลาบละล้วงหน่อยได้ไหมครับ”
“ถามมาสิ”
“แล้วทำไมคุณลินถึงยังชอบคุณซันครับ ผมว่าอย่างคุณซันต้องเรียกว่าเกินเยียวยา โง่ขั้นลึกมาก”
“ถ้ามองแบบคนภายนอกมันก็ใช่นะ ไม่น่าเอามาทำเป็นผัวหรือพ่อของลูกหรอก โง่ระดับสิบขนาดนั้น”
เอ่อ..นี่คุณลินกำลังชมคนที่ชอบอยู่ใช่ไหมครับ
“แต่พอคิดว่า ถ้าได้ผู้ชายที่รักจริงขนาดนี้มาไว้ในครอบครอง ถ้าเปลี่ยนเป็นว่าเขารักเรา ฉันคงเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุด
จะมีอะไรดีไปกว่ามีคนที่รักเรามากจนยอมเราทุกอย่างล่ะจริงไหม”
ผมคิดตามมันก็จริง ถึงจะเป็นการรักที่ดูโงหัวไม่ขึ้นไปสักหน่อย แต่ก็พอให้อภัยได้
“วีร์เรียกแล้ว” ผมหันไปมองเห็นคุณวีร์กวักมือเรียก เฮ้อ ถ้าสักวันคุณวีร์รู้เรื่องนี้จะเป็นยังไง
แล้ว....ถ้าคุณวีร์รู้เรื่องผมล่ะ จะอภัยให้ได้ไหม โกรธผมได้แต่อย่าเกลียดผมเลยนะ
“คุยอะไรกับลิน” คุณวีร์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆ ผม
ผมแย่งผ้าขนหนูผืนเล็กจากมือคุณวีร์ นั่งคุกเข่าจัดการเช็ดผมให้เสียเอง
“คุยเรื่องคุณซันครับ” ผมตอบไปตามจริง แต่ไม่คิดจะลงรายละเอียด คุณวีร์ถอนใจยาว
“คุณวีร์โกรธคุณซันมากไหมครับ”
“ไม่เชิง มันรู้สึกแย่มากกว่าที่ซันทำเพื่อวิกาถึงขนาดเอาเรื่องที่ไม่ควรเล่นมาเล่น ไม่ชอบที่เอาสถานการณ์
หน้าสิ่วหน้าขวานหาประโยชน์เข้าตัว”
“แต่คุณซันไม่รู้นี่ครับ” ผมไม่อยากปกป้องแต่มันเป็นเรื่องจริง อย่างกุหลาบเลือด หรือรูปผมที่ถูกฉีกคุณซันก็ไม่เคยทราบ
“เพราะแบบนั้นพี่ถึงไม่ได้คิดจะตัดเพื่อน หรือโกรธขนาดไม่พูดด้วย แค่อยากสงบสติอารมณ์นิดหน่อย
พรุ่งนี้ขอต่อยสักหมัดก็หาย”
“หือ? เอาจริงหรือครับ”
“ฮ่าๆๆ ถ้าเอาจริงต่อยไปตั้งแต่วันนี้แล้ว แค่อยากใจเย็นน่ะ พรุ่งนี้ค่อยเรียกว่าเคลียร์กันอีกที “
“ดีแล้วครับเป๋ยเพื่อนกันมาตั้งนาน อย่าทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงเลย”
“แต่ถ้าเป็นเรื่องปุ่น พี่เอาถึงตายนะ” คุณประธานหันมายิ้มกรุ่มกริ่ม แต่ผมหน้าซีด เอื๊อก คิดถึงไอ้คุณจักรขึ้นมาเลยครับ
หวังว่าคุณวีร์จะไม่เอาถึงตายจริงๆ
“คุณวีร์” ผมโยนผ้าขนหนูไปตกบนพนักเก้าอี้ข้างเตียง ขยับตัวเข้ากอดเอวคนตัวใหญ่ เอาหน้าพิงไหล่ไว้
“จะอ้อนเอาอะไรตัวอ้วน”
ผมส่ายหน้าไปมา เอาหน้าถูๆ ต้นแขน ผมชอบทำแบบนี้เวลาอยากเอาใจ
“ผมเป็นห่วงนะครับ คุณวีร์อย่าคิดมากนะ”
“น่ารักจริงเมียใครเอ่ย” งะ เอาเถอะวันนี้ผมจะยอมให้เรียกโดยไม่ท้วงวันนึง
“พี่ไม่คิดมากหรอก ซันมันแค่รักวิกามากเกินไปจนเผลอทำอะไรโง่ๆ พี่รู้ว่าซันไม่มีวันคิดทำร้ายกับพี่”
“ครับ คนเรามีเหตุผลของตัวเอง ขอแค่เชื่อว่าทำไปเพราะหวังดีไม่ได้หวังร้ายก็พอ”
“นี่พูดถึงซันหรือพูดถึงใครหือตัวอ้วน” คุณวีร์ใช้สองมือจับแก้มผมส่ายไปมา
“พูดถึงคุณวีร์ อยากให้คิดอย่างนี้ไปนานๆ คุณซันโชคดีที่มีเพื่อนเข้าใจ ผมก็อยากโชคดีบ้าง”
“พี่ก็อยู่กับเราแล้วนี่ไง ยังต้องรอโชคดีอะไรอีก”
“จริงๆ นะครับ” ผมโถมเข้ากอดทั้งตัวจนคุณวีร์ล้มลง
“ฮ่าๆๆ เป็นอะไรเนี่ย โหมดอ้อนทำงานเหรอ อย่าบอกว่าหึงพี่กับซันนะ”
คุณวีร์จับผมขึ้นนอนทับ ผมเลยเอาหน้าซุกซอกคอไว้
“ไม่หึงหรอกครับ แต่ดีกับคุณซันแล้วต้องดีกับผมบ้างนะครับ สัญญาก่อน”
“พี่สัญญา จะดีด้วยมากมากกก ตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลย” มือใหญ่เริ่มลูบไปทั่วสะโพกผม ดูท่าจะคุยกันคนละเรื่องซะแล้ว
“คุณวีร์” ผมเรียกคนที่คอยขัดใจ เอาแต่พาเสียเรื่อง
“พี่ขอรอบเดียวไม่ขาดไม่เกิน รับรองว่าพรุ่งนี้นั่งรถกลับกรุงเทพฯได้ไม่สะเทือน”
เฮ้อ เอาเถอะครับไหนๆ ก็บอกว่าวันนี้จะเอาใจ ตามใจคุณรองประธานเสียหน่อย
เรื่องนั้นพอถึงเวลาคงรู้เอง ก็ได้แต่หวังว่าผมจะโชคดีเหมือนคุณซันบ้าง
...............................................TBC.........................................................
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800035 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก