ขอเวลานอก 1“..........”
“..........”
“..........”
(+_+)?
อยากจะลองเอามือไปแตะๆ ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า คุณรองประธานกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว
ต้องเลือกวันผิดแน่ๆ พี่ปุ่นไม่ควรเลือกวันที่เพิ่งกลับถึงบ้านแม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว
สงสัยยังเหนื่อยกับการเดินทาง
สงสัยยังเซ็งเรื่องคุณซัน สงสัยจะห่วงคุณลิน
สงสัย....
สงสัยจะโกรธพี่ปุ่นนี่แหล่ะ Y_Y
“คุณวีร์คร้าบบบ”
พี่ปุ่นกระดื๊บๆ ไปนั่งใกล้ๆ หวังจะใช้มุขเด็ด คว้าเอวกอด เอาหน้าถูไหล่ แต่คนตัวใหญ่เบี่ยงตัวหนีเฉย
พี่ปุ่นถึงกับหน้าทิ่มลงไปบนหมอน
●︿●
เอาจริงดิ พี่ปุ่นก็ชักจะโมโหแล้วนะ
“ผมไม่ใช่คนผิดนะครับ”
“ผิด ผิดที่เพิ่งมาบอกพี่ตอนนี้ สมองคิดอะไรอยู่” คุณรองประธานใช้นิ้วจิ้มจึ๊กที่หัวผม
จิ้มที่เดียวคงไม่หนำใจ ต้องจิ้มซ้ำๆ ทำเอาหัวพี่ปุ่นโอนไปเอนมา
“ก็คุณวีร์เพิ่งเจ็บตัว ถ้าบอกเดี๋ยวก็แล่นไปหาคุณจักร ผมกลัวคุณวีร์ใจร้อน”
อ้าวกำ สงสัยจะใช้คำผิด ตาคุณรองประธานอย่างกับเหยี่ยวหันมาจ้องจิก
“แบบ..แบบนี้ไง” ผมยกนิ้วขึ้นชี้หน้า แหะๆ เมื่อพูดแล้วควรต่อให้จบ
“แล้วมันใช่เรื่องที่ควรใจเย็นไหม ถ้าปุ่นดื่มเข้าไปจะเป็นยังไง ถ้าขึ้นไปแล้วช่วยตัวเองไม่ได้ ถ้า.....ปัดโธ่เอ๊ย”
คุณวีร์ทุบตูมเข้าที่พนักเตียง อยากจะบอกเหลือเกินว่านี่เป็นการใช้กำลังในทางที่ผิดและเปล่าประโยชน์
แต่กลัวคุณรองประธานจะกริ้วมากกว่าเดิมเลยได้แต่ส่งตาปริบๆ ไปให้พร้อมกับร้องเพลงในใจ
“เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น”
“อุ๊บ” คนตัวโตช้อนผมขึ้น อุ้มเป็นลูกบอลไปวางบนตัก หันหน้าเข้าหากัน
อย่าไปจินตนาการถึงภาพสุดโรแมนติกเลยครับ ถ้าเห็นเหมือนผมจะกลัวมากกว่าฟิน
หน้าคุณรองประธานทั้งหงิกทั้งตาขวาง
“ตลกมากใช่ไหม ตรงไหนที่มันบอกว่าพี่ขำเหรอ” แง่ว สงสัยเมื่อกี้จะไม่ใช่แค่ร้องในใจ ดูท่าผมจะเผลอหลุดเสียงออกมา
“เอื๊อก” พี่ปุ่นกลืนน้ำลายลงคอ
“ผมแค่อยากให้คุณวีร์อารมณ์ดีขึ้น” แถไปครับ ชั่วโมงนี้ไม่มีอะไรดีกว่าการแถอีกแล้ว
“ใครมันจะทำได้ ต้องมานั่งฟังเรื่องแฟนโดนมอมยา ถูกหลอกไปทำมิดีมิร้าย แล้วพี่ยังปล่อยให้มันเดินไปต่อหน้าต่อหน้า
โดยไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง”
คราวนี้ผมกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ฝืดสนิท เรื่องของเรื่องคือเช้าวันนั้นตอนไอ้คุณจักรจะกลับกรุงเทพฯ
คุณรองประธานยังได้พูดคุยนิดหน่อยเพราะเดินสวนกันพอดี (แต่ผมไม่ได้เจอ)
“ผมขอโทษครับ แต่ที่ไม่บอกเพราะเป็นห่วงคุณวีร์ สะบักสะบอมขนาดนั้นขืนมีวางมวยอีกถึงชนะก็คงอาการไม่เบา
แล้วผมก็สั่งสอนไปแล้ว ไม่ได้ปล่อยไปเฉยๆ สักหน่อย”
“ก็เพราะปุ่นยังโชคดีที่พี่สั่งไม่ให้ดื่ม ถ้าดื่มไปจะรอดมาได้แบบนี้ไหม” เสียงเข้มอีกแล้ว ไม่ใช่เข้มธรรดานี่มันระดับ
ออนเดอะร็อค เพียวๆ ไม่มีผสม
“ยังไงก็มีพี่โชคครับ ผมไม่สับเพร่าไปคนเดียวหรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงพี่โชคก็ต้องช่วยผมอยู่แล้ว”
คุณรองประธานถอนใจเสียงดัง ไม่มีทีท่าจะเย็นลงสักนิด
“หายโกรธผมนะครับ” ผมส่งสายตางอนง้อ ก้มหน้านิดนึงแล้วช้อนตากลมโตขึ้นมอง สเต็ปอ้อนนี้ใช้มาตั้งแต่เด็ก
ผ่านมาแล้วทั้งพี่ปั้นทั้งพ่อ ไม่มีใครทนทานผมได้
“ไม่” ผมแอบจิ๊ปาก ไม่อ่อนลงเลยแหะ
“มาครับ ผมนวดให้คุณวีร์เมื่อยหรือเปล่า” ผมชันตัวขึ้นเปลี่ยนมานั่งคุกเข่าคร่อมตัวคุณรองประธานเอาไว้
มือจับบ่าทั้งสองข้างนวดให้เบาๆ
“ไม่”
ชิ มุขนี้ก็ไม่ได้ผล เอาใหม่ผมเปลี่ยนแผนการ มันต้องลองอะไรใหม่ๆ รับรองคราวนี้ไม่รอด
“นะครับ ให้น้องนวดให้นะ น้องอยากนวด”
หึๆ ผมทำเสียงออดอ้อนระดับสิบ เป็นแมวหง่าวเลย
ผมไม่เคยใช้คำว่าน้องกับคุณรองประธานมาก่อน ถึงจะรู้ว่าคนตัวโตอยากให้พูดแค่ไหน
วันนี้ต้องงัดขึ้นมาพูด ยังทนได้ให้มันรู้ไป
คุณรองประธานแงยหน้าขึ้นสบตาผม (ตอนนี้ตัวผมอยู่สูงกว่านิดหน่อยเพราะนั่งคุกเข่าอยู่)
มือใหญ่กอดอก นั่งเอนๆ พิงหมอน ไม่ยอมแตะต้องตัวผม
“ไม่”
○(￣﹏￣”)○
ผมเริ่มชักไม่อยากง้อล่ะ เล่นตัวเกินไปไม่น่ารักเลย พี่ปุ่นก็มีศักดิ์ศรีไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะได้คอยง้อไม่เลิก
มาพูดกันให้รู้เรื่อง แมนๆ คุยกันเลยดีกว่า
“คุณวีร์” ผมลงเสียงเข้มบ้าง พี่ปุ่นก็ชงเป็นเว้ยเข้มๆ อะ
เดี๋ยวนะครับ ขอสูดลมหายใจลึกๆ เรียกความกล้าก่อน จะพูดคำต่อไปนี้มันต้องใช้พลังสูงมาก
“คุณวีร์”
“หายโกรธเมียนะครับ เมียขอโทษ”
>///<
ซู่ ความร้อนร้อยองศาพุ่งขึ้นหน้าผม โอ้ย อายจนอยากจะเอาหน้ามุดดินหนี ผมบอกแล้วว่าคำนี้มันต้องใช้ความกล้า
แบบโกยจากเท้าขึ้นมาถึงปาก
“พูดอีกทีสิ” คนเก๊กขรึมหลุดยิ้มเลยครับ เมื่อเจอแผนเหนือเมฆของผม มือที่กอดอกยกมาแตะเอวผมไว้
อาการนี้รู้เลยว่าหายโกรธแล้วแน่นอน เรื่องอะไรจะง้อต่อล่ะครับ
“ไม่เอาแล้ว” ผมทำปากยื่น แก้มป่อง
“อีกทีเดียวนะตัวอ้วน พี่อยากฟัง” มือใหญ่ดึงตัวผมเข้าชิด จนหน้าคนพูดซบอยู่กับช่วงอกด้านบนของผม
“ไม่เอา..อ๊ะ..” จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะครับ เล่นถลกเสื้อผมก่อนส่งปากได้รูปเข้างับหัวนมเม้มดูดจนขนลุกเกลียว
“จะยอมพูดไหม” คนยิ้มเจ้าเล่ห์เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม ก่อนเล็งเป้าหมายไปที่ยอดอกอีกข้าง
“อย่าแกล้งสิครับ แค่นี้ผมก็อายจะแย่แล้ว” ผมประท้วงคนได้คืบจะเอาศอก
"อ๊ะ .. อย่าครับ" คนไม่ได้ดั่งใจลงโทษผมอย่างต่อเนื่องที่ไม่ยอมทำตามคำขอ
ปากลิ้นไล้เลียไปทั่วแผ่นอก มือสองข้างลูบไล้ไปทั่วทั้งหน้าท้อง แผ่นหลังและจุดสำคัญที่อยู่ต่ำลงไป
ผมใช้สองมืออันสั่นเทาจับหัวคุณวีร์เอาไว้ พยายามดันให้เงยหน้าขึ้นมาจากร่างกายผม แต่ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหนหมด
คุณรองประธานไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด
“พูดก่อนแล้วพี่จะไม่ทำ” เสียงกระซิบยั่วเย้าข้างหู ก่อนจะขบเม้มติ่งหูผม กัดเล่นเบาๆ
ปากหนาไล่เรื่อยมาตามสันกรามก่อนซุกซบที่ซอกคอ กดจูบเม้มดูดจนผมสะดุ้ง ในร่างกายยิ่งทวีความปั่นป่วน
"อะ อ๊า! ผมยอมพูดแล้ว พูดแล้ว" ผมพูดออกไปด้วยเสียงที่แหบพร่า ฟังแทบไม่ใช่เสียงของตัวเอง
คุณวีร์หยุดการรุกราน เงยหน้าขึ้นมาจ้องตาผม ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กำลังใจ
“พูดสิ พี่รอฟังอยู่”
“ม..เมียขอโทษครับ” ผมพูดแล้วรีบหย่อนตัวนั่งลง เอาหน้าซุกกับอกแข็งแรง ก็คนมันอายนี่ครับ
แต่คุณรองประธานไม่ยอม สอดมือเข้าใต้แขนผม ออกแรงดึงให้ขึ้นมานั่งคุกเข่าเหมือนเดิม
“ไม่เอาประโยคนี้” อ้าว ผมถึงกับงง ก็บังคับให้ผมพูดใหม่เองแล้วบอกว่าไม่เอา
มือใหญ่จับต้นคอผมกดให้ก้มลงมารับรสจูบ เป็นจูบที่นุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะทวีความดื่มด่ำมากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่รักเมียนะครับ” คุณวีร์พูดชิดริมฝีปากผม มือลูบไล้ไปทั่วตัว
“ตาปุ่นพูดบ้าง” คนเรียกร้องทำท่าจะกลับมาลงโทษผมอีกครั้งเมื่อผมเอาแต่เงียบ
“เดี๋ยวครับ..เดี๋ยว ผมพูดแล้ว” ผมรีบบอก เมื่อกางเกงผมถูกดึงรั้งให้ร่วงลง
“......”
“.....”
“ไม่พูดก็ตามใจ อย่ามาขอให้พี่หยุดนะ” คำขู่นี้ช่างได้ผลเหลือเกิน
“ผม..เอ่อ..”
“เมียรักคุณวีร์ครับ” สิ้นเสียงผมมีคนร้องครางเบาๆ ราวกับถูกใจอะไรหนักหนา
ริมฝีปากผมถูกครอบครองอีกครั้ง ลิ้นร้อนเลียไล้ไปทั่วริมฝีปาก ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามากวาดต้อนลิ้นของผมภายใน
ผมมัวแต่ตั้งรับพายุลูกโต จนหัวขาวโพลนไปหมด รู้ตัวอีกทีร่างกายก็เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆ ปกคลุม
“คุณวีร์” ผมร้องเสียงหลง
“ไหนว่าถ้ายอมพูดจะไม่ทำยังไงล่ะครับ” ผมทวงข้อตกลงระหว่างเรา ทำหน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายชักเล่นผิดกติกา
“พี่ก็ไม่ได้ทำนี่ครับ” คนตัวโตยิ้มตาพราวระยับ มือชุ่มด้วยสารหล่อลื่นซุกซนเข้าออกในช่องทางของผมด้วยความว่องไว
ก่อนกดตัวผมนั่งลงบนงูยักษ์ตัวเขื่อง
“วันนี้พี่จะเป็นเด็กดี ให้ปุ่นเป็นคนทำ” คนเจ้าเล่ห์จับสะโพกผมกดลงช้าๆ
“อ๊ะ...แน่น ไม่ไหวแล้วมันลึกไป” เจ้าอนาคอนด้ามันเข้าไปทักทายช่องท้องของผมแบบแนบชิด
“ชู่ว์” มือใหญ่จับหนอนน้อยตัวอ้วนกลมของผมรูดรั้งขึ้นลง จนผมเผลอส่ายสะโพกไปมาด้วยความเสียวซ่าน
“อืมมม แบบนั้นแหล่ะครับ”
ผมยกมือขึ้นเกาะไหล่กว้างของคุณรองประธาน ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ ภายในช่องทางตอดรัดแก่นกายเป็นจังหวัดถี่ยิบ
คนตัวโตไม่ยอมน้อยหน้า ขยับสะโพกตอบรับ เด้งสวนกับจังหวะของผม จนเผลอครางซี้ดด้วยความจุก
มือใหญ่ขยับรูดให้อย่างหนักหน่วงเพิ่มความเสียกระสันให้มากขึ้นไปทวีคูณ
“อ่า..ผมจะไม่ไหวแล้ว” ผมร้องบอกเมื่อร่างกายใกล้ถึงเวลาปลดปล่อยเต็มที
“ไปพร้อมกันนะ” คุณวีร์เร่งมือช่วยผม ยิ่งตรงนั้นรู้สึกเท่าไหร่ผมยิ่งส่ายสะโพกขึ้นลงไม่ยั้ง หน้าแหงนเชิดไปทางด้านหลัง
ก่อนที่ร่างจะกระตุกเฮือกขึ้นมาอย่างรุนแรง ข้างในขมิบตอดรัดอนาคอนด้าถี่รัว
น้ำแห่งความสุขฉีดพ่นเข้ามาในช่องทางรักจนมันไหลนองออกมา
กายร้อนยังแช่ความใหญ่โตเอาไว้ไม่ยอมถอนออก แก่นกายที่ได้รับการปลอดปล่อยสงบลง
คุณวีร์คว้าคอผมลงไปบดเบียดริมฝีปาก โรมรันลิ้นร้อนจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร
ดูดซับความหวานจากปากของกันและกัน ก่อนที่งูยักษ์จะเริ่มขยับประท้วงที่ไม่ได้รับความสนใจ
มันค่อยๆ ขยายตัวกลับมาผงาดอีกครั้งในช่องทางของผม
“อื้อ” ผมร้องอย่างตกใจกับความคับแน่นที่กลับมาอีกครั้ง
"ต่อเลยนะครับ พี่ยังไม่อิ่มเลย"
จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ เล่นจับจองพื้นที่กันขนาดนี้แล้ว พี่ปุ่นก็นักเลงพอ พี่ปั้นสอนว่าถ้าต้องสู้อย่ายอมแพ้ ลุยไปให้เต็มที่
ผมเป็นเด็กดีเชื่อพี่มาตั้งแต่เล็ก จะมาขัดคำสอนเอาตอนโตก็ใช่เหตุ เลยต้องค่อยๆ ส่ายสะโพกอีกครั้ง
อืม..ผมเป็นน้องที่ดีใช่ไหมครับ ^^
........................................................................TBC......................................................................
ชดเชยกับที่หายไปเที่ยวมา เอาหวานๆ มาเสิร์ฟให้นะคะ สั้นนิดอ่านฆ่าเวลากันไปก่อนน้า
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801047 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก