ตอนที่ 30 [ 2 couples ]
-กำปั้น-
ผมลงมาเจอกับปุ่นและวีร์ที่ร้านอาหาร ปล่อยให้สนิมเป็นคนไปรับที่ห้อง เพราะผมต้องจัดการอะไรนิดหน่อย
อะไรที่ว่าคือการปลุกเด็กดื้อขึ้นมากินยา ริวไม่มีอาการไข้แต่ปวดระบมไปทั้งช่วงล่าง
(ก็ดูหุ่นผมกับริวสิ มันต่างกันเหมือนรถกระป๋องชนกับรถถัง)
ผมสั่งอาหารขึ้นมาให้ รอจนพนักงานเอามาส่ง ถึงจะออกจากห้องมา
อย่าคิดว่าเด็กดื้อมันจะยอมง่ายๆ นะ จะลงไปด้วยท่าเดียว ผมหมั่นไส้เลยปล่อยให้ลุก
ยังไม่ทันพ้นเตียงเข่าก็อ่อนยวบ คนมันไม่เคยแถมเจอไซส์ผมเข้าไป ไม่ไข้ขึ้นก็เก่งแล้ว
สุดท้ายเลยยอมเชื่อปล่อยให้ผมอุ้มกลับไปที่เตียงแต่โดยดี
ผมบอกคนอื่นๆ ว่าริวมึน ปวดหัวเลยขอตัวทานข้าวบนห้อง ไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าริวซัดค็อกเทล
ไปหลายแก้ว เว้นอยู่คนเดียวที่เอาแต่มองผม ผมไม่คิดว่าลินจะเดาได้เป๊ะๆ แต่จากสายตาก็น่าจะสงสัยผมอยู่
“มองอะไร” ผมเดินเข้าไปใกล้คนที่กำลังหัวเราะ ล็อคคอเอามือยีหัวจนผมยาวพันกันยุ่ง
“ปล่อย ผมยุ่งหมดแล้วปั้นนี่ “ ลินผลักมือผมออก ยกขึ้นลูบผมจัดทรงเสียใหม่
“สมควรโดนทำมาเป็นมองยิ้มๆ “
“ยิ้มไม่ได้เหรอ แค่แปลกใจว่าคนที่อยู่ห้องคนละมุมทำไมถึงรู้ว่าอีกคนไม่สบายลงมาไม่ไหว”
“บังเอิญเจอ ริวฝากมาบอก”
“เหรอออ คนไม่สบายออกมาจากห้องด้วย โทรศัพท์ก็มีโทรบอกวีร์ก็ได้นะ”
“ไปทำงานด้วยกันไหม ถ้าจะวิเคราะห์ละเอียดขนาดนี้ ไม่ต้องทำแล้วร้านอาหาร”
ผมประชดเจ้าแม่ลิน เรื่องของเรื่องคือไม่อยากตอบ ยิ่งตอบยิ่งเข้าตัว
“หึๆ เปลี่ยนเรื่องแบบนี้ ยิ่งกว่าการันตีว่าต้องมีอะไรแน่ๆ”
“พอๆ ทำงานไป พูดมาก”
ผมถอยมาตั้งหลักอย่างเร็ว จะไมให้ถอยได้ยังไงเรื่องเพิ่งเกิดผมเองยังคิดไม่ตก กับเจ้าตัวก็ยังไม่ได้คุยกันดีๆ
“วีร์” เสียงลินตะโกนเรียกวีร์ทำเอาผมสะดุ้ง
“มีเรื่องจะบอก ปั้นเขา...” การพูดและหยุดแบบนี้เป็นการกระทำของปีศาจชัดๆ
เรียกความสนใจจากทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งพนักงานที่มาช่วยยังต้องตะแคงหูฟัง
“เขาชวนลินไปทำงานด้วย บอกว่าอยากให้อยู่ใกล้ๆ “
เป็นยังไงล่ะครับคุณนลินนิภา บอกแล้วว่าไม่ธรรมดา
“พี่ปั้นมาแรงแซงโค้งไม่ปรึกษาน้องเลยนะครับ แค่พูดว่าเปิดไฟเขียวให้ต้องรีบขนาดนี้เลยเหรอ”
“ของดีเจอแล้วก็ต้องรีบหน่อย ใครจะปล่อยให้หลุดมือ” ผมตอบปุ่นแต่หันกลับไปส่งยิ้มให้ลินที่มองมาพอดี
“ปากดี นี่ชักจะใจอ่อนแล้วนะ พี่ของปุ่นคารมใช้ได้”
“แน่นอนครับว่าที่พี่สะใภ้” ไอ้หมูอ้วนเพิ่งว่าผมเร็ว มันข้ามขั้นยิ่งกว่าผมเสียอีก
“ซันทำไมวันนี้เงียบๆ” เสียงวีร์ถามคนที่นั่งร่วมโต๊ะ
“ไม่มีอะไรกำลังฟังเพลิน”
“งั้นคุณซันว่ายังไงครับ คู่นี้เหมาะกันไหม ผมฝากช่วยเชียร์พี่ผมด้วยสิครับ”
“พี่เพิ่งรู้จักปั้นไม่มีความคิดเห็น ให้ศึกษากันเองเถอะ”
“ศึกษาทำไมช้า ลองก่อนไม่ดีค่อยส่งคืนปุ่น ง่ายๆ ไม่เสียเวลา”
“โว้” เรย์อุทานพร้อมยกนิ้วโป้งสองนิ้วชูให้ลิน
“แซ่บมากพี่ลิน ยกนิ้วให้เลย”
“ลินเล่นเกินไปแล้ว ลดๆ ลงหน่อย”
“แล้ววีร์จะปล่อยมันเสียของเหรอ มันมีวันหมดอายุนะ” คนถูกเตือนไม่มีสะดุ้งสะเทือน
“มีด้วยเหรอครับคุณลิน ผมไม่เคยได้ยิน” น้องผมมันก็ซื่อตลอด
“ตายวันไหนก็หมดอายุวันนั้นไงปุ่น เกิดตายพรุ่งนี้ฉันก็อดหมดกันสิ”
“คุณลินอะพูดไม่น่าฟัง คุณวีร์ครับผมหิวแล้ว” ชักหมั่นไส้ตะหงิดๆ ปกติต้องมาอ้อนพี่ชาย เดี่ยวนี้ไม่เห็นหัวกันเลย
“ลินให้พนักงานเริ่มเสิร์ฟเถอะ ตัวอ้วนหิวแล้ว” สะดุดกึก ไอ้หมูอ้วนของผมกลายเป็นตัวอ้วนไปซะแล้ว
ไม่รู้เมื่อไหร่จะทำใจได้ ก็ดันไปอนุญาตเองจะโทษใครวะ
“ปั้นลองนี้อร่อยดี” ลินตักกุ้งราดซอสตัวโตใส่จานให้ผม
“บอกด้วยนะว่าชอบไหม”
“หาคนเทสอาหารใช่ไหม ถ้าท้องเสียใครจะรับผิดชอบ” ผมแซวเจ้าของร้าน มือก็ตักกุ้งเข้าปาก
“เปล่าจะได้รู้ว่าปั้นชอบอะไรไม่ชอบอะไร ต่อไปจะได้ดูแลได้ถูก เพิ่งรู้จักกันจะรอสังเกตเองก็กลัวช้าไป”
“ลินพูดขนาดนี้ตอบตกลงเป็นแฟนปั้นไปเลยเถอะ” (วีร์)
“นั่นสิครับพี่ลิน ตอบเลย ตอบเลย” เรย์กลายเป็นกองเชียร์แถวหน้าชิดติดขอบเวที
เรื่องของผมกับลินกลายเป็นหัวข้อสนทนาหลักของโต๊ะไปแล้ว
“ว่าไงลิน จะตอบตกลงเลยไหม” ผมแหย่ซ้ำไหลไปตามน้ำ
“เอ๊ะ บอกว่ารอคืนนี้ก่อนปั้นใจร้อนจริง กินๆ เข้าไปเลย” ลินตักกับข้าวอีกสองสามอย่างใส่จานผม
แค่จานผมคนเดียว
ใครบางคนเริ่มลดบทบาทในวงสนทนา จานข้าวที่วางอยู่ตรงหน้าแทบไม่พร่องลง
มีเพียงแก้วไวน์เท่านั้น ที่น้ำสีแดงอำพันลดลงอย่างรวดเร็ว
....................................................
-ซัน-
ในที่สุดลินก็มีคนที่ถูกใจเสียที เพื่อนผมคนนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีใครจีบ แต่เพราะไม่เคยสนใจใครมากกว่า
ลินไปไหนมาไหนกับพวกผมบ่อยจนทำให้คนที่เข้ามาค่อยๆ หายไปทีละคนสองคน สุดท้ายก็เลยมีกันแค่นี้
ตอนผมกับวิกาคบกัน มีลินเพียงคนเดียวที่รู้เรื่อง บางครั้งผมแค่อยากระบายออกมาบ้าง
ลินไม่ใช่ผู้ฟังที่ดีเพราะความตรงไปตรงมาและชอบพูดอะไรตามอำเภอใจ
ลินจะลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าผม ว่าโง่ ไม่ได้เรื่องหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เจ้าตัวขุดขึ้นมาได้ แต่สุดท้ายก็จะนั่งลงใกล้ๆ
ไม่เคยทิ้งหรือหายไปไหน
ลินรู้จักผมดี จนผมเคยแซวว่าดีกว่าผมรู้จักตัวเองเสียอีก ลินรู้ว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร
ลินรู้ว่าผมกำลังรู้สึกอย่างไร รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมไม่สบายใจ เมื่อไหร่ที่ผมต้องการเพื่อน
เวลานี้ผมควรจะดีใจ เพราะผมมักพูดเสมอว่ารีบมีแฟนไปเสียทีเถอะ จะได้เลิกวุ่นวายกับพวกผมมากแบบนี้
ถ้าลินมีใครสักคนเป็นของตัวเอง จะได้พุ่งความสนใจไปที่อื่นบ้าง
ความปรารถนาผมเป็นจริง แต่เมื่อไม่มีมือที่คอยตักอาหารมาให้ คำพูดจิกตีน้อยลง สายตาที่มองไปทางอื่น
ข้างในกลับเหมือนมีหลุมใหญ่ๆ อยู่กลางอก มันไม่มีความสุขอย่างที่คิด ผมบอกตัวเองว่าผมแค่ยังไม่ชิน
มันเป็นอาการของคนติดเพื่อน เราอยู่กันมานาน ผมต้องฝึกให้เคยชินกับการห่างกันให้ได้
ลินดีกับผมมามาก ถึงเวลาที่เพื่อนมีความสุข ผมต้องไม่ทำตัวให้ลินลำบากใจ
...................................................................
-กำปั้น-
คนบางคนดีเกินไป คนบางคนโง่เกินไป ผมไม่รู้ว่าคนที่นั่งตรงข้ามผมเป็นแบบไหน
แต่จะว่าไปกลุ่มนี้ก็ลงตัวพอดี ถ้าร้ายหมดโลกคงอยู่ยากกว่านี้
“อ้าวริว ไหนว่าไม่สบายลงมาทำไม” เสียงเรย์ทักน้องชายทำให้ผมหลุดออกจากความคิดในหัว
หันไปมองไอ้เด็กดื้อที่นั่งลงข้างพี่ชายมัน
“ดีขึ้นแล้วอยู่ห้องมันเบื่อ” ผมไม่น่าให้ยาแก้ปวดอย่างดีกับมันเลย น่าจะให้แค่พาราจะได้ไม่มีแรงออกมาซ่าแบบนี้
“กินอะไรไหมริว” วีร์ถามน้องชายเพราะกับข้าวบนโต๊ะพร่องไปมาก
“ริวทานแล้ว ขอไวน์แก้วเดียวพอ”
“ไม่ได้” เป็นผมที่หลุดเสียงดังออกไป เล่นเอาหันมากันทั้งโต๊ะ
“ไม่สบายไม่ใช่เหรอ ปวดหัวยังจะดื่มอีก” ผมให้เหตุผลที่ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“เอาน้ำผึ้งมะนาวผสมขิงไหม พี่สั่งให้แก้อาการได้ชะงักรับประกัน” เจ้าของร้านเสนอเมนูเด็ด
“สั่งมาเลยลินฟังเข้าท่าดี” ผมรีบพยักหน้าตอบรับ ถึงเจ้าตัวมันจะทำหน้าปุเลี่ยนๆ ก็เถอะ
“ใครป่วยกันแน่” ลินหันมาจ้องตาผม
“อ๊ะ อ๊ะ มีคนไม่พอใจ พี่ปั้นอย่าห่วงคนอื่นออกนอกหน้าเดี๋ยวเสียคะแนนหมด”
ไอ้หมูอ้วนผู้ไม่รู้เรื่องผมกับริวเสนอทั้งหน้าเสนอทั้งเสียงทันที
“ริวไม่เอา ริวจะดื่มไวน์” ตามันกลับมาแดงๆ อีกแล้ว ผมพอจะรู้สาเหตุแต่ทำอะไรไม่ได้
นึกว่าทางจะโล่งดันลงมาให้ลำบากใจอีก
“ริวมาเที่ยวนี้เป็นอะไรทำไมถึงดื้อนัก” วีร์ที่ต้องรับผิดชอบดูแลน้องชายส่ายหน้าไม่เข้าใจ
“ริวก็เป็นของริวแบบนี้แหล่ะ” มันพูดจบก็ก้มหน้า กัดปากเม้มแน่น
“งั้นก็สั่งตามนี้นะ” ลินหันไปเรียกพนักงาน ผมพยายามจะสบตากับไอ้เด็กดื้อแต่มันเอาแต่ก้มหน้าไม่เลิก
อยากจะเดินไปงัดหน้าขึ้น ปกติเห็นเก่งนักเถียงคำไม่ตกฟาก
“เล่นเกมส์กันไหม” ลินออกความคิดเห็น คงเห็นบรรยากาศมันเริ่มกร่อยๆ
“เห็นด้วยพี่ลิน” (เรย์)
“เฮ้ย ไม่ใช่เด็กๆ” ว่าที่น้องเขยผมพยายามรักษามาดผู้บริหารเอาไว้
“กล้วแพ้เด็กหรือไงวีร์ เอาน่ารับรองเกมส์นี้สนุก” คนต้นคิดเรียกพนักงานมาเคลียร์โต๊ะ เป็นการบังคับไปในตัว
“เกมส์นี้เรียกว่าเกมส์ชวนทะเลาะ” แค่ชื่อเกมส์ก็เหมาะกับปีศาจลินเป็นคนคิดแล้ว
เขามีแต่บรรยากาศอึดอัดต้องทำให้ดีขึ้น นี่สงสัยจะยิ่งแย่กันเข้าไปใหญ่
ลินหยิบแก้วไวน์ยกดื่มจนหมดแล้ววางนอนลงบนโต๊ะ
“เคยเห็นในซีรี่ย์เกาหลีไหม ที่ถ้าหมุนขวดไปหยุดที่ใคร ถามอะไรต้องตอบความจริงห้ามโกหก ถ้าเลือกไม่ตอบ
ต้องโดนทำโทษให้ทำอะไรก็ได้ตามที่คนหมุนขวดเป็นคนสั่ง”
ผู้ชายอย่างผมจะเคยได้ดูไหมล่ะครับซีรี่ย์เกาหลีที่ว่า
“รู้ครับ รู้” สาวกซีรี่ย์เกาหลีรายงานตัวทันที จะใครล่ะถ้าไม่ใช่น้องชายผม
“แต่เกมส์นี้ไม่ใช่” ปัดโธ่แล้วจะพูดขึ้นมาทำไม
“คนหมุนแก้วเป็นคนเล่นเกมส์ ถ้าปากแก้วไปหยุดที่ใคร คนหมุนต้องนินทาคนๆ นั้น จะเล่าเรื่องในอดีตก็ได้
หรือถ้ายังไม่สนิทกัน รู้สึกยังไง หรือเห็นอะไรตลกๆ เกี่ยวกับคนๆ นั้นก็เล่ามา หมุนหนึ่งครั้งเล่าหนึ่งเรื่อง”
ผมรู้แล้วว่าทำไมลินถึงตั้งชื่อว่าเกมส์ชวนทะเลาะ ผมคิดว่าควรชื่อเกมส์ชวนตีมากกว่า
คนอธิบายไม่สนใจสักนิดว่าพอพูดจบ คนอยากเล่นแทบไม่เหลือ ทำการหมุนแก้วก่อนทันที
แก้วไวน์ไปหยุดอยู่ตรงหน้าริวเป็นคนแรกของเกมส์
“เอาเบาะๆ เป็นการประเดิม เริ่มล่ะนะ..”
“พี่ไม่ชอบหน้าริว เหตุผลง่ายๆ เลย สวยเกินพี่มองทีไรไม่อยากส่องกระจกมองตัวเอง”
ลินพูดจบก็ผายมือให้ริวเป็นเชิงบอกให้หมุนต่อ ริวหมุนแก้วคราวนี้ไปหยุดอยู่ที่พี่ชายตัวเอง
“พี่เรย์เพิ่งโดนผู้หญิงหักอกเพราะเปลี่ยนใจไปชอบนักกีฬารักบี้ พี่เรย์ถึงไปเรียนชกมวย ที่พูดว่าสนใจมาตั้งนานแล้ว
อยากออกกำลังกายโกหกทั้งเพ อย่าไปเชื่อ”
“ริวววว” คนโดนประจานเรียกน้องเสียงหลง ผมแกล้งหันไปชี้นิ้วใส่หน้าเรย์ เจ้าตัวรีบไหว้ขอโทษขอโพย
“ตาผมล่ะนะ” เรย์หมุนแก้วมาหยุดที่ผม ผมเลยแกล้งขมวดคิ้วจ้องหน้าลูกศิษย์
“เอ่อ มีบทลงโทษไหมครับถ้ารอบนี้ไม่เล่นเหมือนเกมส์ที่ว่า”
“ไม่มี เกมส์ของพี่ต้องเล่นเท่านั้น” เรย์กลืนน้ำลาย หันมามองหน้าผมทำท่าคิดหนัก
“ผมเคยแอบเรียกพี่ปั้นว่าหมียักษ์ ผมเรียกตามริว แหะๆ”
”มันใช้ไม่ได้ แต่เห็นแก่ความกลัวออกนอกหน้าพี่อะลุ่มอล่วยให้ เล่นต่อเลย”
ตาผมหมุนแก้วไวน์ ผมกะให้ได้ตามที่ตัวเองต้องการและสมใจ ปากแก้วไปหยุดอยู่ที่ซัน
“ผมคิดว่าคุณซันไม่พอใจที่ผมจีบลิน”
“ไม่ใช่”
ผมยกนิ้วชี้ขึ้นห้าม
“เกมส์นี้ให้คนเล่นเป็นคนพูดคนเดียวเท่านั้น ใช่ไหมลิน” พอลินพยักหน้าซันเลยต้องเงียบไป
“คุณเงียบ หน้าเครียด ดูไม่มีความสุขเวลาผมอยู่กับลิน หวังว่าจะชินในเร็ววันเพราะคุณต้องเห็นอีกบ่อยๆ”
“ตาคุณแล้ว” ผมผายมือให้ซัน ที่ดูเงอะงะนิดหน่อยก่อนจับแก้วหมุน
สายตาบางคู่กำลังจ้องมองผม มันรู้สึกได้จนต้องหันไปมอง
ผมสบตาเข้ากับริว ตาคู่สวยมีแววตัดพ้อ น้ำใสๆ เอ่ออยู่ริมตา ผมส่ายหน้าให้ช้าๆ ไม่รู้เลยว่าคนตรงข้ามจะเดา
สิ่งที่ผมสื่อไปออกไหม
“เย้ ได้พี่ลิน เผาเลยคุณซันผมอยากฟัง” ผมกลับมาให้สนใจกับเกมส์ตรงหน้า ซันหมุนปากแก้วไปหยุดอยู่ที่ลิน
“ลิน..”
“ลินเป็นพวกโผงผาง บ้าดีเดือด มีครั้งหนึ่งสมัยเรียน มีเด็กปีหนึ่งมาจีบผม พวกเราไม่มีใครรู้ว่าเด็กนั่นมีแฟนอยู่แล้ว
จนแฟนน้องมาหาเรื่องผมที่คณะ ผมไม่อยากมีเรื่องเลยพยายามอธิบาย แต่ทางโน้นไม่ฟังต่อยผมเข้าให้
ลินไม่รู้มาจากไหน กระโดดต่อยหน้าผู้ชายตัวโตๆ แถมยืนชี้นิ้วด่าอย่างกับอีกฝ่ายเป็นผุ้หญิงด้วยกัน
ดีที่ผมไหวทัน กระชากหลบออกมาก่อน ไม่งั้นคงโดนต่อยไปแล้ว เพราะหลังจากนั้นผมกับวีร์ก็ตะลุมบอนกันอยู่พักใหญ่
ใจกล้าดีใช่ไหม”
“ลินบอกว่าให้นินทา ทำไมผมฟังที่ซันเล่าเหมือนกำลังชมเสียมากกว่า อย่างนี้ก็ใช่ไม่ได้สิ”
ประโยคหลังผมหันไปหาคนคิดเกมส์
“เลิกๆ ไม่สนุก เล่นกับคนอื่นป่านนี้ดุเดือดกันไปแล้ว เอาแต่เกรงใจกัน พอๆ"
ลินหยิบแก้วไวน์ตั้งขึ้นไม่สนใจเสียงประท้วงจากปุ่น
“คุณลินผมกับคุณวีร์ยังไม่ได้เล่นเลย”
“ดีแล้วตัวอ้วน รอบนี้ลินหมุนพอดี ขืนมาเจอพี่ไม่รู้จะขุดอะไรขึ้นมา”
“หึๆ ดีใช่ไหมล่ะ นั่งเล่นกันไปนะ ขอทำงานต่อให้เสร็จเดี๋ยวไม่ทันพรุ่งนี้”
ลินลุกขึ้นยืนพร้อมกับใครอีกคนที่รีบเดินตามไปช่วย
“พี่ไปช่วยดูความเรียบร้อยให้ลินก่อน ถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอน ฝากปุ่นด้วยนะปั้นไปส่งให้ที”
“ไม่ต้องฝาก น้องผมผมดูแลอยู่แล้ว” มันอดไม่ได้ วีร์โคลงหัวไปมาแต่ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับผม
“อิอิ น้องเก่งไหม”
ใช่ครับย้อนหลังไปเมื่อสองวันก่อน ที่ร้านในกรุงเทพฯ ปุ่นเสนอให้ผมจีบลินเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกของซัน
ผมตอบรับทันที ยังไม่มีแฟนไม่ต้องห่วงอะไร ช่วยเพื่อนสมหวังได้ก็ดี ฟังจากปุ่นมากๆ ก็เห็นใจ
แต่ลินกลับเป็นคนที่ยังลังเล เก่งแค่ไหนก็กลัวพอเป็นเรื่องความรัก แต่พอมาถึงที่นี่กลับตอบตกลง
ผมก็เล่นไปตามเกมส์ แค่ไม่คิดว่ามันจะส่งผลถึงผมในทางอื่นด้วย
“อะไรครับพี่ปุ่น” เรย์ชะโงกหน้ามาถามปุ่นที่ยิ้มตอบจนตาหยี
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำ” เอ่อ..ผมไม่แน่ใจว่าน้องผมมันเข้าใจความหมายหรือเปล่า มันเอามาใช้กับเรื่องนี้ได้ด้วยเหรอ
“ยังไงครับ”
“เล่าไม่ได้มันเป็นความลับ”
“โห พี่ปุ่นใจร้าย”
“เล่าเถอะปุ่น น้องๆ ไม่พูดต่อหรอก” ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดไปแบบนั้น มันแค่อยากให้เล่า
“เอาจริงเหรอพี่ปั้น น้องเล่าได้เหรอ” ผมพยักหน้ายืนยันอีกที
“คุณลินชอบคุณซันชอบมาตั้งนานแล้ว พี่เลยวางแผนให้พี่ปั้นแกล้งจีบคุณลิน เผื่อจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้น”
“แกล้ง?” ริวจากที่นั่งเงียบๆ หันไปมองปุ่นตาเบิกกว้าง
“ใช่แกล้ง เนียนไหม พี่ปั้นน่าจะไปเป็นนักแสดงนะครับ น้องว่าต้องรุ่งแน่ๆ”
“โห ร้ายกาจมากพี่ปุ่น มีอะไรให้เรย์ช่วยบอกได้เลยนะ เรื่องแบบนี้ชอบ”
“ได้เลยครับเรย์มาร่วมมือกัน” สองคนยื่นมือจับกันเขย่าเป็นเด็กๆ มันอยากสนุกหรืออยากช่วยผมชักไม่แน่ใจ
“ริว ริวปวดหัวกลับห้องก่อนนะ” อยู่ดีๆ ไอ้เด็กดื้อก็ลุกพรวดพราด
“ไหวไหม มาเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เรย์รีบลุกขึ้นตามน้องชาย
“ไม่ต้องริวจะกลับเอง” มันตอบแล้วเดินลิ่วๆ ออกไปเลย
“ปุ่นจะขึ้นห้องเลยไหม”
“ยังครับพี่ปั้น น้องจะรอกลับพร้อมคุณวีร์”
“อืม เดี๋ยวให้สนิมไปส่งที่ห้องนะ พี่ขึ้นไปก่อน”
“ครับ”
ผมไม่ได้รอให้ปุ่นตอบรับ รีบเดินตามคนที่จ้ำอ้าวออกไปก่อน มาทันที่หน้าลิฟท์พอดี
“ทำไมถึงไม่ฟังพี่บอกว่าไม่ให้ลงมา พรุ่งนี้วันงานจะลุกไม่ขึ้น”
“ไม่ต้องมายุ่ง” ไอ้เด็กดื้อรีบเดินเข้าลิฟท์ ผมเดินตามไปเงียบๆ
ผมยังเงียบจนเดินตามมันมาถึงหน้าห้อง ริวหันขวับมามองผม
“ตามมาทำไม ไปห้องตัวเองสิ”
ผมไม่ตอบ ดึงคีย์การ์ดออกจากมือริว เสียบปลดล็อคประตูแล้วผลักริวเข้าห้องไป
“เจ็บแล้วยังจะฝืนเดิน” ผมช้อนตัวมันขึ้นอุ้ม พาเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“รีบอาบน้ำจะได้นอนพัก”
“อย่ายุ่ง” อยู่ๆ ฤทธิ์เดชก็กลับมา อยากจะถามว่าใครที่ไปหาผมถึงห้อง
ผมจัดการถอดเสื้อผ้าเด็กดื้อ ไม่สนมือที่คอยปัดมือผมออก แป๊บเดียวร่างริวก็เปลือยเปล่า
ผมหันมาถอดของตัวเองออกบ้าง
“ทำอะไร ออกไปเลย” นางแมวยั่วสวาทของผมก้มลงใช้มือปิดของสงวน จะทันไหมตอนนี้
ทั้งเห็นทั้งสัมผัสไปถึงไหนๆ แล้ว
“ไม่ต้องกลัวน่าไม่รังแกหรอกเว้นแต่เราจะปล้ำพี่เสียเอง”
“ไอ้หมียักษ์” มือบางตะกุยอกผม เล่นเอาเสียแสบ
“หึๆ ก็มันจริงไหมล่ะ ใครเข้าไปปล้ำพี่ถึงห้อง ร้องขอหงิงๆ”
“ไอ้หมีควาย” คราวนี้โผนเข้าหาผมทั้งตัว ผมเลยกอดหมับเข้าให้ รัดเอาไว้ทั้งตัว เรียกว่าแนบชิดกันทุกสัดส่วน
“ถ้าไม่อาบน้ำไปดีๆ พี่จะทำอย่างอื่นแล้วนะ ระวังพรุ่งนี้จะลุกไม่ขึ้น” ผมขู่มันเบาๆ ข้างหู
“ก็ปล่อยสิ” มันดินขลุกขลัก ผมเลยแกล้งรัดแน่นๆ อีกที ขโมยจูบแก้มหอมไปอีกหนึ่งฟอด ก่อนจะรีบปล่อย
เดี๋ยวไอ้ที่ว่าแค่ขู่จะอยากทำจริงขึ้นมา
ผมกดครีมอาบน้ำใส่มือ ช่วยถูหลังให้ริว ทีแรกก็ดิ้นหนี สักพักก็ยอมให้ผมถูให้แต่โดยดี
มองจากด้านหลัง ผมเชื่อว่าไม่มีใครแยกออกว่ามันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
ผมอาบน้ำเช็ดตัวเสร็จ ก็อุ้มริวกลับมาในห้อง จับมันนั่งเป่าผมให้จนแห้ง
“มีพาราติดกระเป๋ามาบ้างไหม” มันก็พยักหน้าชี้นิ้วไปที่ฝากระเป๋าเดินทาง
ผมเปิดออกหยิบตลับยาออกมา รินน้ำแล้วส่งให้
“นอนเลยนะ พรุ่งนี้จะได้มีแรง” ผมอุ้มริววางลงบนเตียง เปิดไฟห้องน้ำเอาไว้ ก่อนล้มตัวลงนอนข้างมัน
“กลับไปนอนห้องตัวเองสิ” ริวใช้มือผลักผมเหมือนอยากให้หล่นจากเตียง แรงมีขี้ปะติ๋วก็ยังจะพยายาม
ผมไม่อยากให้ริวออกแรงเยอะเลยลากมันเข้ามากอดซุกอก เอาหัวกดบนหัวเล็กๆ ของริวไว้
ผมที่เพิ่งสระมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพู
“ถามจริงๆ เป็นอะไร จะว่าเมายาก็ไม่ใช่ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่นั่น”
“ไม่ได้เป็น เขาก็เป็นของเขาแบบนี้แหล่ะ” มันยังดื้อแพร่งไม่ยอมตอบ
“จะตอบดีๆ หรือจะให้ลงโทษก่อน”
ผมก้มหน้าลงไปฟัดแก้มหอมๆ จนคนโดนร้องห้าม ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่รู้สึกประดักประเดิดสักนิด
ในเมื่อในอ้อมแขนนี่มันผู้ชายชัดๆ
“ทำไมถึงไม่บอกว่าแกล้งจีบพี่ลิน” มันทำปากยื่น น้ำเสียงโกรธเอาเรื่อง
“เกี่ยวอะไร?”
“เกี่ยวสิไอ้บ้านี่” อยู่ๆ ไอ้เด็กดื้อมันก็โมโหร้ายขึ้นมาอีก ซัดอกผมใหญ่ จนต้องรวบมือมันเอาไว้
ใครว่าไม่เจ็บล่ะครับ เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“เกี่ยวยังไง” ผมยังตื้อเอาคำตอบไม่เลิก ชอบเวลามันทำท่าหัวเสียครับ
“ไม่รู้ก็ช่าง ปล่อยเลยจะนอนแล้ว”
หึๆ ผมว่าคนที่โดนแผนปุ่นเล่นงาน ไม่ใช่แค่ซันเสียแล้ว แถมดูท่าไอ้เด็กดื้อจะโดนหนักกว่า
ถึงกับต้องย้อมใจเข้ามาปล้ำผมถึงห้อง
“ริวหึงพี่เหรอ”
“ไอ้หมียักษ์” อูย ร้องเสียแก้วหูแทบแตก สะกิดใจดำเข้าหน่อยถึงกับองค์ลง
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกพี่ดีๆ พี่ยอมหน่อยเรียกใหญ่นะ อย่างนี้มันต้องโดน”
ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมริว จับมือริวทั้งสองข้างพาดไปบนศีรษะก่อนจะล็อคไว้ด้วยมือข้างเดียว
ผมก้มหน้าลงต่ำจนจมูกเกือบชนจมูก ลมหายใจของริวเริ่มขาดเป็นห้วงๆ
“ต่อไปต้องเรียกพี่ปั้นทุกคำ แทนตัวเองว่าริว อย่าดื้อกับพี่ พี่บอกอะไรต้องเชื่อฟัง
ห้ามเกเร ห้ามแรด เข้าใจไหม”
ปากเล็กๆ เผยอขึ้นเตรียมจะเถียง แต่ผมไม่ให้โอกาส ฉกปากลงไปบนปากเรียวบาง บดจูบจนพอใจ
ก่อนส่งลิ้นร้อนเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กจนจนมุม เกี่ยวกระหวัดรัดรึงดูดดื่มความหวานเหมือนคนหิวกระหาย
ผมติดใจรสสัมผัสของริว ติดใจความนุ่มหยุ่นข้างใต้ ครั้งเดียวที่เกิดขึ้นเหมือนได้ลิ้มลองสิ่งเสพติดชนิดใหม่
มันเอาแต่หวนนึกถึงและอยากสัมผัสอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมเงยหน้าขึ้นให้ริวได้หายใจ ก่อนจูบซับลงไปอีกสองสามครั้ง รู้ตัวว่าเท่าไหร่ก็คงไม่พอแต่ต้องตัดใจ
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ พรุ่งนี้มีงาน ขืนทำลงไปริวคงไม่ไหวแน่ ผมเองก็ต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษ
“ราตรีสวัสดิ์” ผมหอมศีรษะที่ซุกอยู่กับอก ริวไม่ตอบแต่ผมรับรู้ถึงมือที่กำเสื้อผมเอาไว้
ริวเหมือนกวางน้อยหลงทาง ผมมันก็นายพรานดีๆ นี่เอง ทั้งออกล่าและคอยนำทาง
มือที่กอดริวไว้กระชับขึ้นอีกนิด ความรู้สึกอยากปกป้องจู่โจมเข้ามา
“กวางน้อยของพี่ ฝันดีนะ”
.......................................................TBC..............................................................
วันนี้เรื่อยๆ มาเรียงๆ นะคะ พรุ่งนี้เข้มข้น แต่ของคู่ไหนไม่บอก ^^
ปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จากใจ คำผิดที่คอยแก้ให้ต้องขอบคุณมากๆ นะคะ ช่วยได้เยอะเลย
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก