ตอนที่ 31 ♥ ครึ่งแรก ช็อก!! แขกที่เดินเข้ามาเล่นเอาผมอึ้ง คุณเทวิกากับคุณลลิตา ผมหันไปพยายามสบตากับคุณลิน
แต่รายนั้นจ้องไปที่แขกไม่ได้รับเชิญเขม็ง
“ลิน ยินดีด้วยนะจ้ะ” เสียงแฟลชรัวไม่ยั้ง นักข่าวในงานตื่นตัวกันทันทีที่ดาราดังปรากฏตัวขึ้น
ดอกไม้ช่อใหญ่ถูกยื่นมาให้ คุณลินจำเป็นต้องยื่นมือไปรับ สายตาสองคู่ประสานกันก่อนจะหันไปยิ้มให้นักข่าวถ่ายรูป
“คุณนลินนิภาไม่เห็นแจ้งเลยครับว่าคุณเทวิกาจะมาด้วย” นักข่าวคนหนึ่งตะโกนถามขึ้นมา
“วิกามาเซอร์ไพรส์เพื่อนค่ะ พอดีเคลียร์คิวได้เลยรีบมา”
“มาเพราะคุณนลินนิภาหรือมาเพราะคุณสิทธวีร์ครับ” สิ้นเสียงถามนักข่าวก็เฮกันใหญ่
“แหม ถามอะไรกันตรงๆ แบบนี้ ต้องมาเพราะลินสิคะ” ท่าทางเอียงอาย รอยยิ้มอ่อนหวาน
การแสดงออกต่างกับคำพูดที่ปฏิสเธโดยสิ้นเชิง
ผมยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า จนมีมือมาโอบบ่าและตบลงมาเบาๆ
“ปุ่นอย่าคิดมาก ดีแล้วจะได้รู้ว่าวีร์จะทำยังไง พี่ก็อยากเห็นเหมือนกัน ถ้าวีร์ไม่ดีกับปุ่นพี่จะจัดการเอง”
“น้องไม่ได้ห่วงเรื่องคุณวีร์ น้องห่วงเรื่องคุณลินต่างหากครับ อุตส่าห์พยายามกันมากำลังไปได้ดีเชียว”
“แน่ใจ?” พี่ปั้นมองผมด้วยสายตาแปลกใจ สงสัยไม่เชื่อว่าผมไม่รู้สึกอะไร
“จริงครับ น้องก็บอกไม่ถูกมันไม่รู้สึกกลัวไม่กังวล”
“มั่นใจมาก คนเคยๆ กันระวังไฟมันจะลุก”
“อะแฮ่ม” เสียกระแอมดังมาจากข้างหลัง ไหล่ของผมโดนใครบางคนดึงออกจากมือของพี่ปั้น
“ไฟมันลุกเพราะมีคนพยายามใส่ไฟผมมากกว่า ปุ่นอย่าไปฟัง” คุณวีร์เอามือมาอุดหูผมทั้งสองข้าง
พี่ปั้นทำเสียงจึ๊กจั๊กเหมือนอยากเตะคน
“ว่าแต่ทำไมคุณวิกาถึงมากับคุณลลิตาได้ครับ สองคนนี้ไม่สนิทกันไม่ใช่เหรอ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
เบื่อจะเป็นคนกลางระหว่างสองคนนี้แล้ว ดีกันก็จริงแต่ก็แอบกัดกันตลอด
“พี่ไม่รู้ตอนเห็นก็คิดอยู่เหมือนกันว่ามันแปลกๆ นักข่าวอยู่ด้วยแบบนี้คงให้กลับไม่ได้ ปุ่นทนเอาหน่อยนะ
พอนักข่าวเลิกสนใจ พี่จะให้คนเชิญลลิตาออกไป แต่กับวิกาคงทำไม่ได้”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“อย่ากลัว พี่จะไม่ทำในสิ่งที่ทำให้ปุ่นไม่สบายใจ ถอดหมดแล้วเขี้ยวเล็บ”
“อะแฮ่ม” ผลัดกันกระแอมระหว่างสองยักษ์ คราวนี้เป็นทีของยักษ์ใหญ่ กระแอมหนักจนไอขึ้นมาจริงๆ
ผมแอบสมน้ำหน้าพี่ชายตัวเอง
“วีร์ใครเชิญวิกามาซันเหรอ” คุณลินเดินหัวเสียเข้ามาหา ปล่อยให้คุณซันยืนรับแขกอยู่คนเดียว
ไม่ใช่สิ มีนางเอกดังยืนเป็นไม้ประดับอยู่ด้วย
“คิดว่าไม่ใช่”
“แล้ววิกาจะรู้ได้ไง เราไม่ได้เชิญแขกทางกรุงเทพฯ มาเลยนะ”
“คุณลลิตาไงครับ คุณลลิตารู้” ผมรีบบอก เพราะคุณจักรทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดความเคลื่อนไหวของรีสอร์ทที่ภูเก็ต
ย่อมได้รับรายงานอยู่แล้ว
“มิน่าถึงมาด้วยกัน ไม่รู้ว่างานนี้ใครหลอกใช้ใคร ท่าทางน่าสนุก” คุณลินยิ้มเยือกเย็น
“วีร์ก็เถอะอย่าตกหลุมพรางเข้าก็แล้วกัน สองแรงจับมือกันแบบนี้อย่าประมาท”
“ลินก็อย่าเพิ่งหมดความอดทนเอาตอนนี้เข้าใจไหม” คุณวีร์ยกมือขึ้นลูบหัวเพื่อน
ผมรีบพยักหน้าให้ สู้ๆครับคุณลิน
“เพื่ออะไรวีร์ ลินยอมรับนะว่าใกล้หมดความอดทนแล้ว เพราะปุ่นนั่นแหล่ะ”
อ้าว!! ผมก็หน้าเหวอสิครับ
“เกี่ยวอะไรกับผมอ่าคุณลิน” ผมรีบประท้วง ผมสาบานว่าไม่ได้ทำอะไรคุณลินเลยนะ ใครจะกล้า
“เห็นวีร์มีความสุขมันอิจฉา อยู่ๆ ก็ไม่อยากทุกข์แบบนี้แล้ว อยากมีความสุขกับเขาบ้าง
วีร์เปลี่ยนไปเยอะรู้ตัวไหม แต่ก่อนวีร์ไม่ค่อยสนใจอะไร ชีวิตพวกเรามันดูคล้ายๆ กัน ลินเลยรู้สึกว่ามันก็แบบนี้แหล่ะ
อยู่ได้สบายๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะปุ่น” คุณลินทำเป็นชี้หน้าคาดโทษผม
อ่า..ถ้าเป็นเพราะแบบนี้ผมยอมให้คุณลินโทษก็ได้ครับ ฟังแล้วมันชื่นใจ ที่ผมมีอิทธิพลต่อคุณวีร์ขนาดนี้
“ก็จริง” คุณวีร์ก้มลงมองผม ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้จนพี่ปั้นต้องกระแอมอีกครั้ง
“วีร์ไปรับแขกเป็นเพื่อนซันเถอะแขกเริ่มเข้ามาเยอะแล้ว เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนลินเอง” พี่ปั้นออกความคิดเห็น
“อืม ปุ่น” คุณวีร์หันมาเรียกผม พยักหน้าให้เดินไปด้วยกัน
“เดี๋ยว” พี่ปั้นเปลี่ยนใจเรียกคุณวีร์ไว้ ก่อนยกมือเรียกพี่สนิมที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ให้เข้ามาหา
“สนิมเชิญคุณวิกากับคุณลลิตาไปนั่งโต๊ะ อยู่อำนวยความสะดวกให้แน่ใจด้วย..ว่าจะไม่ลุกไปไหน”
“โอเค” พี่สนิมตอบรับก่อนเดินไปที่หน้างาน โค้งตัวอย่างดิบดีก่อนผายมือเชิญคุณวิกาที่ยังยืนให้ช่างภาพถ่ายรูป
ให้เดินไปที่โต๊ะ
“จัดการไปทีละเรื่อง เดี๋ยววีร์กับลินกล่าวขอบคุณแขกจะให้คนไปเชิญลลิตาออกไป ตอนนั้นนักข่าวคงไม่สังเกต”
“คุณวีร์เดินไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมตามไปแป๊บเดียว” ผมรีบบอก คุณวีร์ยอมแต่โดยดี
“คุณลิน” ผมจับมือคุณลินมากุมเอาไว้
“สู้ๆ นะครับเดี๋ยวผมช่วย จะยอมส่งคุณวีร์ไปเป็นแกะบูชายัญให้เลย”
“โอ๊ย” คุณลินดีดเหม่งผม
“เอาตัวให้รอดก่อนไหม อย่าเอาความรักมาล้อเล่น ฉันเคยบอกแล้วว่าซันไม่ได้ชอบฉัน
แต่ที่ยอมเล่นเกมส์นี้ด้วยเพราะอยากจบตัวเองเสียที”
“เคยได้ยินประโยคนี้ไหมลิน รู้เรื่องคนทั้งโลกแต่เรื่องเดียวที่ไม่รู้คือเรื่องของตัวเอง มันยังใช้ได้เสมอแม้แต่กับเจ้าแม่ลิน”
“บ้าน่าปั้นไม่มีทาง”
“เขาเรียกเส้นผมบังภูเขาครับคุณลิน” ผมรีบเสริมพี่ปั้น มันใช่เลย คุณลินเป็นแบบนั้นแหล่ะ
เป็นคนฉลาดแต่พอเป็นเรื่องความรัก ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าพอเป็นเรื่องคุณซัน คุณลินเสียความมั่นใจแบบเต็มร้อย
อาจเพราะหลงรักมานาน จากมีความหวังจนไม่เหลือความหวัง สุดท้ายไม่เหลือแม้แต่ความมั่นใจ
“ไม่ใช่หรอกปุ่นซันดีกับทุกคน ตั้งแต่ปุ่นเป็นแฟนวีร์ วิกาเลยไม่ได้เข้ามาในกลุ่มอีกมันไม่มีตัวเปรียบเทียบ
ที่เห็นก็แค่เพื่อนห่วงเพื่อนเท่านั้นเอง ลองดูวันนี้สิที่สงสัยกันจะหายหมด”
“ก็ดูกันไปว่าเพื่อนห่วงเพื่อน หรือเพื่อนหวงเพื่อนกันแน่ เดี๋ยวก็รู้คุณนลินนิภา”
“ค่ะคุณณภัทร งั้นมาคราวนี้ก็จัดการให้มันจบๆ ไปดีไหม”
“ลุย” ผมยกมือชูขึ้นสูง หมายมั้นปั้นมือว่ายังไงก็ต้องทำให้สำเร็จ ถ้าไม่สำเร็จผมจะวางยาคุณซันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
โดนมาสองที ชักมองเห็นการวางยาเป็นทางออกแล้ว ฮ่าๆๆ
ผมเห็นพี่สนิมเดินมากระซิบอะไรบางอย่างกับพี่ปั้น หลังจากเชิญคุณลลิตาออกจากงานไปได้ไม่นาน
พี่ปั้นขมวดคิ้วแต่แค่พยักหน้ารับรู้ไม่ได้พูดอะไร ผมอยากรู้ใจจะขาดว่าทำไมพี่ปั้นทำหน้าแบบนั้น
แต่ติดว่ายืนเป็นไม้ประดับอยู่ข้างคุณวีร์ที่กำลังกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อในงาน
ผมมองไปทางโต๊ะที่คุณวิกานั่ง คุณวิกายังคงความเป็นนางเอกเจ้าบทบาท ชูคอระหง ยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับทุกคนที่มอง
แม้ว่าในใจจะเดือดเป็นหม้อต้มน้ำ ทำไมผมถึงรู้น่เหรอครับ เพราะโต๊ะที่พี่สนิมพาคุณวิกาไปนั่ง
เป็นโต๊ะวีไอพีก็จริง แต่วันนี้คุณเจ้าของร้านทั้งสามไม่ได้ลงนั่งทานพร้อมกับแขกแต่ใช้ช่วงเวลาแขกทานอาหารเดินทักทาย
ไปเรื่อยๆ เพื่อให้ทั่วถึง
พอคุณวีร์เฉียดเข้าใกล้โต๊ะวีไอพี คุณวิกาพยายามจะลุกขึ้นตามหลายครั้ง แต่พี่สนิมยังคงทำหน้าที่เฝ้าไว้ได้อย่างดี
มาผละออกไปตอนเชิญคุณลลิตาออกจากงานนี่แหล่ะ ซึ่งก็เป็นช่วงที่คุณวีร์ขึ้นพูดขอบคุณแขกพอดี
“พี่ปั้นมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมรีบถามทันทีเมื่อมีโอกาส
“วีร์ ลลิตากับเทวิกาพักที่นี่”
“เข้าใจแล้ว ตอนนี้ลลิตาอยู่ไหน”
“นั่งรอเทวิกาอยู่ที่ล็อบบี้”
“เรย์” คุณวีร์ยกมือเรียกน้องชาย
“จัดการเช็คให้พี่ทีว่าคู่นี้มาพักกันกี่คืนอยู่ห้องไหน”
“ได้ครับพี่วีร์”
“พี่วีร์มีอะไรกับพี่ลลิตาหรือเปล่า ริวตกข่าวอะไรไปไหม”
“ลลิตาไม่ใช่พนักงานของบริษัทแล้ว รู้แค่นี้ก็พอ”
“อะไรเล่า” น้องริวทำท่าประท้วงเมื่อถูกขัดใจ
“แรดอย่ายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่” หือ ลูกศิษย์คุณลินหูผึ่ง
“อ..” ดูเหมือนน้องริวจะขึ้นประโยคด้วยไอ้เหมือนทุกครั้ง แต่ทำไมมันมาไม่เต็มคำ แค่พี่ปั้นมองตาเยิ้มๆ หน่อยเดียว
เงียบเลย นี่มันอาการเดียวกับผมชัดๆ โคนันปุ่นกลับมาแล้วววว
“ทำไมพี่ปั้นเรียกน้องริวแบบนั้นไม่ดีเลย” ผมดุพี่ชายตัวเอง น้องริวรีบเข้ามาเกาะแขนเหมือนหาที่กำบัง
“เป็นไงเรายุ่งจนโดนเปลี่ยนชื่อ” คุณวีร์ก็ไม่ช่วยน้องชายสักนิดแถมยังช่วยทับถมอีก
ผมกำลังจะยืดอกปกป้องน้องริว แต่เรย์กลับมาเสียก่อน เลยต้องหันมาสนใจเรื่องจริงจังแทน
“พี่วีร์ สองคนนั้นพักกันคนละห้อง พี่วิกาพักห้องรอยัลสวีท พี่ลลิตาพักห้องสวีท จองไว้สองคืน
กลับวันจันทร์ แต่เรย์ไม่รู้ว่ากลับไฟลท์เดียวกับเราหรือเปล่า เพราะยังไม่แจ้งเรียกบริการรถไปส่งสนามบิน
เลยกะเวลาไม่ถูก
“วีร์จะเอายังไง”
“เข้าพักแบบลูกค้าปกติให้ย้ายออกคงไม่ได้ ถ้ารีสอร์ทถูกร้องเรียนจะมีปัญหา แต่เราไม่รู้ว่ามาแสดงความยินดีจริง
หรือมีจุดประสงค์อย่างอื่น ให้ใครจับตาดูไว้ ผมกลัวเรื่องเล่นตุกติก คราวก่อนก็คงเป็นลลิตาพี่จักรไม่ลงมือเองแน่”
“ผมเห็นด้วย ปุ่นต้องระวังตัวให้มาก พักหลังพี่ว่าเรื่องมันพุ่งไปทางปุ่นมากกว่า”
“ครับ”
“ปั้นผมขอคุยด้วยหน่อย” คุณวีร์เดินนำพี่ปั้นออกไป คุยเรื่องอะไรกันทำไมให้ผมฟังไม่ได้ ผมรู้เรื่องมาตั้งแต่แรก
จะมาตัดผมออกไม่ได้นะ พี่ปุ่นไม่ยอม
ผมคิดเอาไว้ว่าคราวนี้ล่ะจะเป็นตัววัดฝีมือของผม จะปลุกพี่ปุ่นกับโคนันปุ่นขึ้นมาพร้อมกัน ดูสิว่างานนี้ทีมปุ่น
หรือทีมปั้นใครจะเจ๋งกว่ากัน ผมเริ่มตั้งตัวเป็นคู่แข่งกับพี่ชายหลังจากที่คุณวีร์ทำเหมือนแบ่งพรรคแบ่งพวก
ไม่ได้การต้องไปหากำลังเสริม
“น้องริว เรย์มาทางนี้หน่อยเร็ว” ทีมคิงคองหรือจะสู้ทีมอ้วนแรดได้
(อะ อย่าแปลกใจครับที่ผมไม่ใส่ชื่อเรย์ลงในทีม หนึ่งเพราะไม่รู้จะเรียกว่าอะไร สองสมาชิกคนนี้มีสิทธิแปรพักตร์สูงมาก)
“วีร์ขอคุยด้วยหน่อยสิคะ” คุณวิกาเดินเข้ามาหาหลังแขกทยอยกลับไปกันหมดแล้ว
คุณวีร์มองหน้าผม ก่อนขยับเข้ามายืนข้างๆ
“ได้สิ วิกามีอะไรหรือ”
“คุยส่วนตัวได้ไหมคะวิกามาถึงนี่เพื่อวีร์ วีร์ควรให้เกียรติวิกาบ้าง” ผมสะอึกนิดหน่อยแต่คิดว่าไม่ควรจะสนใจ
“ทำไมผมจะไม่ให้เกียรติวิกา วิกาขอคุยผมก็คุย สถานที่ก็น่าจะรับรองเกียรติคุณได้ดีพอ
แต่ถ้าวิกาหมายถึงปุ่น วิกาคงไม่ลืมว่าปุ่นเป็นแฟนผม ผมเองก็ต้องให้เกียรติปุ่นเหมือนกัน”
โอ๊ะ โอ๊ะ พี่ปุ่นไม่ได้ร้ายนะ แต่มาทีหลังชนะเลิศ
“วีร์!! ทำไมคุณเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ค่ะ วิกาเชื่อเสมอว่าเดี๋ยวคุณก็จะคิดได้ แต่นี่คุณมันเกินเยียวยาแล้ว”
“ถ้าวิกาฟังที่ผมเคยพูดไม่ชัด ผมจะพูดซ้ำอีกครั้ง อย่ายุ่งเรื่องของผมอีก วิกาเป็นคนนอกก็ควรอยู่อย่างรู้ตัว
อย่าก้าวก่ายเรื่องของคนอื่นโดยไม่จำเป็น มันไม่เกิดผลดีกับตัวคุณ อย่าให้ผมต้องใช้วิธีอื่นในการกันคุณออกไป”
พระเจ้าช่วยกล้วยอาบน้ำผึ้ง ผิดไหมถ้าผมจะกลัวผู้ชายของตัวเอง คุณวีร์มันร้าย ผมให้คะแนนไม่ถูกเลยว่าระหว่าง
คุณลินกับคุณวีร์ใครควรได้ขึ้นแท่นอันดับหนึ่ง
“วีร์ วิกาขอโทษ วิกาไม่ได้ตั้งใจจะพูดไม่ดีกับวีร์ วิกาทำไปเพราะรักวีร์หวงวีร์นะคะ”
คุณวิกาเอื้อมมือมาแตะแขนคุณวีร์ แต่สายตาที่จ้องกลับ ทำให้ต้องปล่อยมือลง
“ผมว่าวิกาไม่เข้าใจที่ผมพูดสักนิด สิ่งที่วิกากำลังทำมันล้ำเส้น ทำไมถึงไม่จบกันด้วยดี
ถ้าวิกายังทำแบบนี้อีกผมหวังว่าวิกาคงพร้อมจะรับกับผลที่ตามมา”
“ไปกันเถอะปุ่น พี่ไม่คิดว่าวิกาจะมีอะไรคุยอีก” คุณวีร์โอบไหล่ผม จับให้เดินไปด้วยกัน
“เดี๋ยวครับคุณวีร์” ผมนึกอะไรบางอย่างได้ จึงหันหลังเดินกลับไปหาคุณวิกาที่ยังยืนอยู่
“ผมไม่โกรธคุณวิกาครับ ที่เกลียดผม ผมเข้าใจ เพราะ....”
“...ผมก็เกลียดคุณวิกาเหมือนกัน” ผมยิ้มให้อย่างจริงใจพอๆ กับคำพูด
“เราหายกันนะครับ ส่วนคุณวีร์ผมคงต้องบอกว่า..ผม..ขอรับไว้เอง”
ไม่มีเสียงตอบรับ คุณวิกาแข็งค้าง หน้าเหมือนถูกสตาฟเอาไว้ แต่ไม่เป็นไรพี่ปุ่นพูดจบแล้ว
พี่ปุ่นสบายใจ พี่ปุ่นลัลล้า อยากจะจบด้วยท่าโชว์กล้ามดุจประกวดชายงาม แต่ติดว่าพี่ปุ่นมีแต่พุงกะทิ
เลยส่งยิ้มแบบเท่ห์ๆ ก่อนส่ายตูดกลมๆ เดินไปหาคุณวีร์ที่รออยู่แทน
...............................................................................
-นลินนิภา-
นี่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกสิ้นหวังจู่โจมจนแทบยืนไม่อยู่ มือแตะบนโต๊ะข้างตัวเพื่อใช้ประคองร่างกายเอาไว้
การมาของเทวิกาทำให้ความหวังที่มีอยู่น้อยนิดแตกกระจายราวกับมันเป็นเพียงฟองสบู่สีรุ้ง
ทำไมถึงคิดไม่ผิดนะ ว่าถ้าสักวันนึงวีร์มีใครอยู่ข้างกาย ผู้หญิงคนนี้จะต้องหันกลับมา แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดไว้
ภาพตรงหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดี
“โต๊ะที่เลือกนั่งทานอาหารเช้า ข้างกายซันมีนางเอกคนดังนั่งอยู่ เสียงหัวเราะที่ลอยมากระทบโสตประสาททำให้อยาก
หมุนตัวกลับ
“จะไปไหนลิน ถอยตอนนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ” ไม่รู้ว่าปั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่หันไปตามเสียงเห็นมากับริวสองคน
“ไม่อยากเห็น” คนอย่างลินไม่มีโกหกเพื่อนให้เหนื่อยหรอก แค่นี้ก็เหนื่อยใจมากพอแล้ว
“มาเถอะ เดี๋ยวจะได้รู้กันว่าใครไม่อยากเห็นมากกว่ากัน”
“ไปเอาความเชื่อมั่นขนาดนั้นมาจากไหนปั้น แต่ก็ดี ให้มันจบๆ ไป มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีอะไรจะเสีย”
“ดีมาก อย่างนี้สิถึงจะสมกับเป็นลิน”
“ริวกลับขึ้นห้องไปก่อน ค่อยลงมากินพร้อมวีร์กับปุ่น เรย์อีกคน”
“ไม่เอา หิวจะตายอยู่แล้ว” คนตัวเล็กกว่าทำปากยื่นใส่ ท่าทางดึงดัน
“แรดอย่าดื้อขึ้นไปก่อน ผู้ใหญ่เขาจะทำธุระกัน”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ จะจูบกันหรือไง”
“เฮ้ย!! “ ปั้นหันรีหันขวางเหมือนอยากจะหาไม้สักอันมาตี เห็นสองแคนนี้แล้วทำให้เผลอยิ้มออกมา
ยังไม่รู้หรอกว่าตกลงคู่นี้ยังไง แต่มั่นใจว่ามันมีอะไรแน่ๆ
“อย่าห่วงไปเลย ถ้าต้องจูบเดี๋ยวจะขอ”
“พี่ลินจะมาขอริวทำไม ไม่..ไม่ได้สนใจสักหน่อย” คนไม่สนใจจ้ำอ้าวไปที่โต๊ะก่อนเป็นคนแรก
“พร้อมหรือยัง” มือที่ยื่นมาช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้น
“อืม พร้อมแล้ว”
....................................TBC...........................................
ครึ่งทางก่อนนะคะ วันนี้งานเยอะปั่นไม่ทันจริงๆ พรุ่งนี้จะลงครึ่งหลังให้ค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800676 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก