ขอเวลานอก 2 [ ปั้น ♥ ริว ]
-กำปั้น-
ผมนั่งรอไอ้เด็กดื้ออยู่ในห้องพัก คิดว่าเดี๋ยวมันคงมาโวยวายผมหรืออาจแวะเอาอะไรมาปาหัว
ก็ท่าทางมันดูหงุดหงิดปึงปังออกไปขนาดนั้น แต่นี่ชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มา
ผมตัดสินใจลงไปสมทบกับสนิม ปล่อยให้ทำงานคนเดียวดูจะเอาเปรียบลูกน้องและเพื่อนเกินไป
“ไงเราตื่นสายโด่งมีอะไรจะพูดไหม” ผมลงนั่งบนเก้าอี้ชายหาดตัวข้างๆ กับน้องชาย
“น้องเหนื่อย.....ไม่ใช่นะพี่ปั้น หมายถึงเหนื่อยงานเมื่อคืน ไม่ได้นั่งเลยเดินตลอด”
ปุ่นหน้าแดงรีบส่ายทั้งมือส่ายทั้งหัวเป็นพัลวัน
“พี่ได้พูดอะไรหรือยัง ร้อนตัว” ผมเห็นแล้วก็อดขำมันไม่ได้ มองไปรอบๆ เห็นวีร์ ซัน เรย์ว่ายน้ำอยู่
ที่รีสอร์ทมีสระว่ายน้ำในร่มด้วยเลยไม่ต้องกลัวเรื่องแดด
“ลินกับริวไปไหน” ผมอยากรู้แค่คนหลังแต่ขืนถามเดี่ยวๆ ไอ้หมูอ้วนมันจะสงสัยเอา
“เดินไปด้วยกันไม่รู้ไปไหน บอกแต่ว่าเดี๋ยวมาครับ” ผมรู้สึกเสียววาบจากหนังหัวลงไปถึงปลายเท้า
ขนคอลุกชัน รู้สึกถึงสัญญาณอันตรายขึ้นมาตะหงิดๆ มันจะกลายเป็นชาวนากับงูเห่าไหมวะ
คอยดูถ้าลินแว้งกัดผมจะตีให้ตายคามือ ปกติผมไม่ทำผู้หญิง แต่ผู้หญิงอย่างลินผมแนะนำว่าเจอลินกับเจอผู้ชายให้เลือกตีลินก่อน
“ไม่ลงด้วยกันล่ะปั้น” วีร์ขึ้นจากน้ำเดินเข้ามาหา
“ตามสบายวีร์ ผมทำงานอยู่” วีร์พยักหน้าเข้าใจ ลงนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับปุ่น เบียดมันซะตัวจะขึ้นไปเกยบนตัก
เก้าอี้ก็วางให้พรึบว่างๆ ทั้งนั้น
“ห่างๆ หน่อยก็ได้” เมื่อคนทำไม่สะทกสะท้านกับสายตาที่จ้องเขม็งของผม ก็ต้องเตือนกันด้วยปาก
วีร์ขยับตัวออก มันต้องอย่างนี้คิดจะเป็นน้องเขยกำปั้นต้องหัดเชื่อฟัง
อ้าว!! ไอ้เวรชมไม่ทันขาดคำ ลูกค้าวีไอพีของผมเปลี่ยนจากนั่งด้านหน้า ขยับไปนั่งซ้อนหลัง
เอาคางเกยหัวปุ่น มือจับไอ้หมูอ้วนพิงอก เออ..จะจำไว้ว่ามันเป็นพวกยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ
ผมจะจดแต้มเอาไว้ เสร็จงานนี้เลิกเป็นลูกค้ากันเมื่อไหร่ จะทบต้นผสมดอกให้กวนน้องผมไม่ได้เป็นเดือน
“สนิมไปไหน” วีร์หันไปมองรอบๆ ไม่เห็นคนติดตาม
“ให้ไปสืบอะไรหน่อย” ผมตอบสั้นๆ
“อืม อย่าลืมเรื่องที่คุยกัน”
“ไม่ลืม" เอาเถอะวันนี้จะไม่จดแต้มเห็นแก่เรื่องที่คุยกันเมื่อคืน
“ลึกลับกันเหลือเกินนะครับ อย่าให้น้องสืบรู้น่ะว่าเรื่องอะไร” ปุ่นทำหน้างอคาดโทษทั้งผมทั้งวีร์
“หนีมาเลยนะครับพี่วีร์” เรย์เดินตัวเปียกโชกเข้ามาร่วมวง
“คนมันกลัวแข่งแพ้เลยหนีขึ้นมาก่อน”
“ไม่ตกหลุมหรอกซันอย่าพยายาม แล้วนี่ลินกับริวยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
“ยังครับ..อ๊ะ..มาแล้วๆ”
ลินกับริวเดินเข้ามาในชุดคลุมว่ายน้ำของทางรีสอร์ท มองไม่ออกว่าไปไหนกันมาเพราะไม่ได้ถืออะไรมาในมือ
“ขึ้นกันแล้วเหรอ” ลินหันหน้าไปถามวีร์โดยเฉพาะ
“พักก่อนเดี๋ยวค่อยลงอีกที”
“งั้นคงเหลือแค่เราสองคน ลงเลยไหมริวหรือจะรอลงพร้อมกัน”
“ลงเลย แต่ริวไม่ว่ายน้ำน่ะพี่ลินขอนั่งแช่จากุซซี่อย่างเดียว”
“โอเค” ผมได้ยินแต่เสียงลินคุยกับริว แต่สายตากำลังมองไปรอบๆ สระ ตามนิสัยของคนทำงานอย่างผม
สังเกตจดจำใบหน้า มองหาความผิดปกติ
มองเรื่อยจนมาเจอเข้ากับสายตาของซัน ทำไมต้องตาเบิกกว้างขึ้นแบบนั้น เร็วเท่าความคิดผมหันกลับไปดู
อื้อหือ ลินในชุดบิกินี่ที่อวดทรวดทรงองค์เอว คือมันต้องเปลี่ยนชุดให้เร้าใจกว่าชุดเมื่อวานอีกเหรอ
เปลี่ยนชุด..ลินไปกับริว...ขวับ
ชัดเลย ชัดยิ่งกว่า 3D กางเกงว่ายน้ำตัวสั้น(มาก)เข้ารูป โชว์ทุกสัดส่วน ทุกความขาว ทุกส่วนโค้งเว้าที่ผู้ชายทั่วไปไม่มี
ทำไมพี่ชายมันไม่ห้ามวะ ทั้งเรย์ทั้งวีร์นั่งกันเฉย มันดูยั่วขนาดนี้ทำไมไม่หาเสื้อกางเกงให้มันใส่ทับ
เป็นพี่ชายประสาอะไรกันวะ
แล้วดู ดูไอ้เด็กดื้อมันหันมาทิ้งสายตาให้ผม ถ้ามีไม้อยู่แถวนี้จะฟาดให้ขาหัก จะได้ไม่เดินอวดขาเรียวขาวไปลงสระแบบนนั้น
“ต้องเรียกว่าสวยมากกว่าหล่อ” คุณนลินนิภาให้เกียรติมายืนคุยข้างๆ ผม
“เมื่อวานยังเป็นกางเกงเวฟบอร์ดสามส่วนทำไมถึงกลายเป็นตัวนี้” ผมพยักหน้าไปทางคนที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ
ใช้มือลูบผมยาวประบ่าออกจากหน้าเห็นโครงหน้าเรียวเด่นออกมา
“ที่ร้านมีชุดว่ายน้ำ กางเกงว่ายน้ำสวยๆ เพียบเลย เห็นแล้วก็อดซื้อมาใส่ไม่ได้ แต่ก็คุ้มราคานะ
ดูสิมีแต่คนมองริว สมัยนี้ชายชาย หญิงหญิง มันเป็นเรื่องธรรมดา พนันกันไหมว่าฝรั่งคนโน้น คนโน้น
คนไทยคนนั้นสนใจริวอยู่ ถ้าซูมเข้ามาใกล้ๆ ต้องเห็นน้ำลายยืดแน่เลย
“ลิน” ผมลากเสียงยาว
“ลินไม่รู้ว่าระหว่างปั้นกับริวมันเป็นยังไง แต่ท่าทางริวเมื่อตอนเช้าลินคิดว่าตัวเองมีส่วนทำให้น้องเป็นแบบนั้น
ลินขอโทษน้องไปแล้ว ทีนี้ก็ถึงตาปั้นแล้วล่ะนะ โชคดีเพื่อน” ลินตบบ่าผมก่อนเดินไปลงสระ
“ปั้นไม่ควรให้ลินใส่ชุดนั้น” ผมหันไปมองหน้าคนพูดแว้บนึง ก่อนกลับไปจ้องที่ร่างบางเหมือนเดิม
“ไม่อยากให้ใส่ก็ไปบอกเอง”
“ตอนนี้ลินเชื่อคุณมากกว่าผม” ผมชักเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่เต็มทน ลืมคิดไปว่าเมื่อกี้ผมยังด่า
ที่พี่ชายริวไม่ยอมทำอะไร
“ซันผมขอถามอะไรคุณตรงๆ ได้ไหม”
“เชิญครับ”
“คุณชอบลินหรือเปล่า อย่าบอกว่าชอบแบบเพื่อน ผมต้องการคำตอบแค่ชอบหรือไม่ชอบ”
“ผม..”
“ผมให้เวลาคุณคิดหนึ่งนาที ถ้าคุณไม่ชอบผมจะเดินหน้า ถ้าคุณชอบผมจะยอมถอยให้เดี๋ยวนี้เลย”
ผมตัดสินใจจบเรื่องนี้ ไม่อยากมีปัญหากับไอ้เด็กดื้ออีก และที่สำคัญผมมีเหตุผลสำคัญอีกหนึ่งอย่าง
“ผมชอบลิน” ก็แค่นี้แหล่ะ
“ใช้ความสามารถคุณให้เต็มที่ของแบบนี้มันไม่ยากเกินความพยายามหรอก”
“แล้วปั้น?”
“ผมชอบผู้หญิงแบบลิน แต่มันเพิ่งเริ่มต้น ผมไม่มีปัญหาอะไรถ้าคุณหมายถึงเรื่องนั้น”
“ขอบคุณ”
“ได้เสมอ”
อย่าหาว่าหักหลักกันเลยนะลิน ผมเชื่อว่าอย่างลินคงมีวิธีเล่นตัวอีกเยอะโดยไม่ต้องพึ่งพาผมอีก
และ..ลินสมควรโดน โทษฐานที่พาเด็กดื้อมันไปเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำใหม่ ทำให้ผมหงุดหงิดจนลืมงานที่มาทำ
ลืมจับผิดวีร์กับปุ่น ลืมอีกครั้งว่ามันเป็นผู้ชายจะอะไรนักหนากับแค่ใส่กางเกงว่ายน้ำ
ตอนนี้ผมคิดได้อย่างเดียว ขึ้นจากน้ำมาเมื่อไหร่เจอดีแน่
“ปล่อย” ร่างกระฟัดกระเฟียดที่ถูกผมถูลู่ถูกังขึ้นห้องพัก ทำทุกวิธีทางเพื่อสลัดมือผมให้หลุด
เมื่อไม่ได้ผลและอีกสิบก้าวจะถึงห้องพัก ริวถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นไม่ยอมเดินต่อ
ผมมองเด็กงอแงหน้าตาเอาเรื่องที่กำลังโกรธผมอยู่ ไม่รู้ทำไมชีวิตต้องมาวุ่นวายกับมัน
ผมปล่อยแขนที่จับ ก้มลงช้อนตัวริวขึ้นพาดบ่า ถือว่าเบามากแค่นี้ไม่ครณาแรงผม
“ไอ้หมียักษ์ปล่อยกู” มือทุบหลังผม เท้าก็เตะไปมา เฉียดลูกรักผมไปนิดเดียว อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ
ผมจับริวให้มั่นก่อนเหวี่ยงไปมาในท่าพาดบ่า คนที่ห้อยหัวอยู่ร้องเสียงหลง
“เวียนหัว ปล่อย ไอ้หมียักษ์” ดีขึ้นมาหน่อยที่ไม่มีกูหลุดออกมา
“ไม่อยากเวียนหัวก็อยู่นิ่งๆ” ผมใช้มือตบกสะโพกริวจนเกิดเสียงดัง ป๊าบๆ
“มากไปแล้วโว้ย อย่าให้หลุดลงไปได้นะ” ไอ้เด็กดื้อมันไม่รู้จริงๆ เหรอว่ายิ่งพูดแบบบี้ใครจะปล่อย
แต่ผมจะปล่อยครับเพราะรู้ว่ายังไงมันก็สู้แรงผมไม่ได้หรอก
ผมหยิบคีย์การ์ดเสียบเปิดประตู ก่อนจับมันโยนโครมลงบนเตียง ริวกลิ้งตัวหมุนอยู่สองตลบ
ก่อนจะตั้งหลักลุกขึ้นมานั่งได้
“จะไปไหน” ผมเสียเวลาไปปิดประตูห้องกับเสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดระบบไฟ หันมาเห็นไอ้ตัวดีกำลังโดดลงจากเตียง
“จะกลับห้อง” ริวขยับไปมาเหมือนกำลังเล่นไล่จับกับผม
นักรักบี้เก่าแบบผมชอบครับ ถนัด กะจังหวะดีๆ กระโจนเข้าโอบเอวพุ่งทีเดียวถึงเตียง
“พูดไม่รู้เรื่องบอกว่าให้ปล่อยโว้ย” ผมรีบใช้หัวเข่ากดขาริวไว้ เผลอเป็นไม่ได้หาเรื่องประทุษร้ายลูกรักผมท่าเดียว
“แรดเป็นอะไรตอนตื่นมาก็ปกติดีนี่”
“สาบานเหอะว่าไม่รู้” คนที่ผมคร่อมร่างเอาไว้ เชิดหน้าขึ้นจนจมูกรั้นลอยโด่ง ผมเห็นแล้วมันเขี้ยว
เลยเอาปากงับปลายจมูกก่อนสะบัดไปมาเบาๆ
“ยี้ น้ำลาย” ริวเอามือเช็ดจมูกไปมาเมื่อผมยอมคลายปากออก
“รังเกียจเหรอ นี่น้ำลายมันต้องแบบนี้”
ผมทรุดตัวลงไปทับเอาไว้ไม่ให้กระดุกกระดิกไปไหน มือจับปลายคางเด็กดื้อให้หันหน้ามาหา
ก่อนประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากบาง ใช้ลิ้นไล้เปิดทาง ฉกปลายลิ้นเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กในโพรงปาก
ตอดกระหวัด ดูดดุนจนเกิดสายน้ำใสๆ ยืดติดกันออกมาเมื่อผมถอนริมฝีปากออก
ริวเอียงหน้าหลบหน้าผมจนแก้มชิดหมอน สองแก้มขึ้นสีแดงเรื่อ เห็นแล้วอดใจไม่ไหวต้องตามลงไปสูดกลิ่น
หอมเข้าปอด
“เหนียวตัวอยากอาบน้ำ” เสียงแผ่วๆ ดังขึ้น คนพูดยังพยายามซุกหน้าอยู่กับหมอน
“ไปสิ” ผมดันตัวลุกขึ้นนั่ง ใช้มือจับเอวเล็กดึงตามขึ้นมา
“อ๊ะ อ๊ะ อาบห้องนี้ ไม่งั้นก็อย่าอาบ” ผมพูดดักคอเมื่อเห็นสายตาริวมองไปที่ประตู
“ไม่มีเสื้อผ้า”
“เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนใส่เสื้อคลุมอาบน้ำไปก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”
“แต่เราไม่มี”
“ตามใจถ้าไม่มีอะไรจะคุย พี่ก็จะทำอย่างอื่นฆ่าเวลา กว่าจะถึงเวลานัดอีกนานคงได้หลายรอบ”
“ไอ้หมีหื่น เห็นเขาเป็นอะไร ไอ้หมีบ้า” ริวขว้างทั้งหมอน ทั้งผ้าห่มมาทางผม รวมถึงเสื้อคลุมว่ายน้ำที่หลุดลุ่ยอยู่
ช่างไม่รู้ตัวเองเลยว่าพอเหลือกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวแล้วมันน่าดูแค่ไหน
“เป็น..” อืม ผมต้องเรียกสมาธิมาโฟกัสกับการตอบคำถาม
มันเป็นอะไรสำหรับเขา คำตอบที่ผุดขึ้นมาในหัวชัดมาก แต่ปากไม่สามารถพูดออกมาได้
ณ จุดนี้โครตนับถือวีร์มันเลย พูดออกไปได้ยังไงวะ
“เป็นอะไร” เสียงสะบัดเหมือนไม่อยากรู้แต่คงอยากรู้เต็มแก่ ดูหูตามันสิ
“เป็น...มะ..” อื้อ ไม่ไหวแหะ สงสัยต้องเพิ่มคะแนนความจริงใจให้วีร์มันอีกหน่อย
“เป็นเหมือนวีร์กับปุ่น” เอาแบบนี้แล้วกันวะปั้น
หน้าที่ลุ้นรอคอยคำตอบหงิกลงทันที หน้าตาไอ้เด็กดื้อมันเอาเรื่องชะมัด
“เราไม่อยากได้พ่อคนที่สอง” เออ ผมก็เพิ่งรู้ว่าตกลงวีร์มันเอาปุ่นไปเลี้ยงเป็นลูก
“งั้นเด็กดื้อคนนี้อยากเป็นอะไรกับพี่” ผมโยนหมอนกลับไปที่เดิมก่อนอาศัยความเร็วดึงริวล้มตัว
ลงไปนอนด้วยกัน
“เงียบ ว่ายังไงแรดอยากเป็นอะไร” ผมจี้เอว เด็กขี้เก๊กหลุดหัวเราะ ตัวบิดส่ายไปมา
ผมมองมันดิ้นไปทั่วทีแรกก็สนุกขำที่ได้แกล้งมัน แต่สักพักต้องรีบปล่อยมือ แม่งทำไมมันดูยั่วขนาดนี้วะ
ลูกรักผมส่งสัญญาณเตือนจนเริ่มปวดมวนขึ้นมา
“ริว” ผมเปลี่ยนมาดึงมันมากอดไว้หลวมๆ ไม่ใช่อะไรจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าอกขาวๆ ของมัน
“ตอบพี่หน่อยสิว่าริวอยากเป็นอะไร”
“ไม่..ไม่รู้” ริวส่ายหน้าไปมากับอกของผม เอ็นดูจนต้องลูบหัวให้มันเบาๆ
“แต่..”
“แต่อะไรครับ”
“แต่..” ริวยืดตัวขึ้นจนปากตรงกับหูของผม
“แต่ไม่อยากเป็นแรดโว้ยยยย” ขี้หูเต้นระบำ เสียงริวสะท้อนไปสะท้อนมาในหูของผม
“ฮ่าๆ” อดไม่ได้จริงๆ ผมดึงหน้าริวขึ้นมาจูบ งับลงไปเบาๆบนริมฝีปากสีสด ชอบเวลาเด็กดื้อส่งเสียงอืออาไม่ชอบใจ
“ไหนบอกมาสิไม่อยากเป็นแรดแล้วอยากเป็นอะไร เป็นกระต่ายไหม กระต่ายริว”
“ไม่เอา” ผมนุ่มที่สะบัดไปมาอยู่บนอกให้ความรู้จักจั๊กจี้ปนสยิวนิดๆ ทำไมริวทำอะไรผมก็ตื่นตัวไปหมด
“นั่นก็ไม่อยากเป็น นี่ก็ไม่อยากเป็นแล้วอยากเป็นอะไร ไหนว่ามาสิ”
“กวาง อยากเป็นกวางน้อย” ผมเลิกคิ้วให้กับเสียงงุ้งงิ้งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“กวางน้อย?”
“อืม ..อยาก...”
“..อยาก..เป็นกวางน้อยหลับฝันดี”
สีแดงค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนหน้า แต่ไม่ใช่ที่หน้าขาวๆ ของริว แต่เป็นหน้าสีออกแทนของผมเอง
บ้าฉิบผมว่าผมพูดเบามาก นึกว่าแรดมันหลับไปแล้วด้วย หมดกัน มาดเข้มๆของไอ้กำปั้น ไม่มีเหลือ
“เอ่อ..” นี่เป็นครั้งแรกที่มันไม่ได้ขึ้นเสียงไม่ได้เถียงกับผม แต่ผมดันแพ้มันราบคาบ
ไม่สามารถขุดเอาคำไหนขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงกับมันได้
เลยต้องอาศัยกำลังที่มากกว่าจัดการปิดปากเล็กๆ ให้เงียบเสียงลง ป้องกันไม่ให้กวางน้อยทำผมขายหน้าอีก
อีก 20 นาทีค่อยปลุกเด็กดื้อขึ้นมาแต่งตัว ตอนริวหลับ (หลังจากอาบน้ำแล้ว) ผมแอบแว้บไปหยิบเสื้อผ้ามาให้
มันเป็นคนเอามาเองก็ต้องชอบสิ ผมไม่สนหรอกว่ามันคิดจะเอาเสื้อแขนยาวมาใส่กับขาสั้น
แล้วเอาเสื้อกล้ามมาใส่กับกางเกงขาเดฟหรือเปล่า นาทีนี้มันต้องใส่เสื้อแขนยาวตัวใหญ่กับกางเกงเดฟขายาวเท่านั้น
แล้วไม่ใช่ว่าผมจะถูกใจกับชุดที่หยิบมานะ ถ้ามีกางเกงขายาวตัวอื่นที่ไม่รัดขาขนาดนี้ ผมคงโยนไอ้ตัวนี้ทิ้งลงถังขยะ
ไปแล้ว
เหมือน...
..เหมือนที่ผมโยนกางเกงว่ายน้ำรัดรูปตัวสั้นที่มันถอดตากไว้ทิ้งไปนั่นแหล่ะ
รู้สึกหายหงุดหงิดขึ้นเยอะ ทันทีที่มันลงไปนอนกองอยู่ก้นถังขยะ
แต่มันแค่ช่วยให้หายหงุดหงิด ผมยังอารมณ์ไม่ดี ผมจะปล่อยไปก่อนให้ริวได้นอนพักผ่อนสบายๆ มีแรงไปปาร์ตี้ส่งท้ายกันคืนนี้
แล้วผมจะทำโทษรวบต้นรวบดอกที่ยังไม่ยอมเรียกผมว่าพี่ และเรียกตัวเองว่าริว
“ริว” ผมลองเรียกมันเบาๆ ไล้มือไปตามแนวแก้ม สัมผัสกับผิวเนียนลื่นมือ ก้มลงไปสูดดมความหอมทั่วหน้า
ริวส่ายหน้าหนีจมูกผม ตาปรือขึ้นเหมือนจะตื่นแต่ก็หลับไปอีก คล้ายเจ้าตัวพยายามแล้วแต่สู้ความง่วงไม่ไหว
ผมเปลี่ยนมาจุ๊บปากแรงๆ สองสามที่ คราวนี้ริวยกมือขึ้นมาปัด ส่งเสียงเหมือนคนกำลังรำคาญ
หึๆ เหมือนที่ผมบอกว่าเวลายังพอมี ผมจะเลิกกวนริวแล้วปล่อยให้น้องได้พักผ่อนเต็มที่
“นอนหลับฝันดีนะ...”
“กวางน้อย”
“เมียพี่”
“ขอให้ได้ยินนะครับ”
......................................................TBC...........................................................
ปล.สรุปพี่ปั้นก็มัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนลืมเคลียร์กับน้องเรื่องตอนเช้า แต่ไม่เป็นไรคืนนี้ยังมี^^
Edit**ใครคิดถึงพี่ปุ่น ตอนหน้าเจอกันค่ะ
รูปร่างหน้าตาน้องริว คนเขียนลอกอิมเมจมาจาก Wan Yihua (หวั่นยวี่ฮัว) ชื่อเล่น ซิงเหย่
ผู้ชายที่หน้าตาและหุ่นสวยมากกก ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801204 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก