ตอนที่ 33“ปุ่นหยิบชุดให้พี่หน่อย” เสียงดังจากในห้องน้ำ ทำให้ผมต้องหยุดกิจกรรมที่ตัวเองทำอยู่
“ชุดไหนครับ”
“ปุ่นเลือกเลย”
มาอีกแล้ว เดี๋ยวนี้ไม่รู้คุณรองประธานเป็นอะไร แต่ก่อนก็เห็นเข้าไปแต่งตัวในห้องแต่งตัวตลอด
ไม่รู้จะย้ายมาใส่ในห้องนอนทำไมให้ยุ่งยาก รสนิยมผมก็ดีเหลือเกิน เรียกว่าเลือกแต่ละทีกว่าจะได้ครบชุดเล่นเอาเครียด
อืม..เสื้อเชิ้ต กางเกงได้แล้ว สูทได้แล้ว เข็มขัดได้แล้ว เนคไทเอาเส้นนี้แล้วกัน มีอะไรอีก...
อ๊ะ..อย่างสุดท้าย ผมเปิดลิ้นชัก ซาลาเปากลายเป็นลูกตำลึงทันที แก้มผมแดงแป๊ด
หยิบปราการด่านสุดท้ายของผู้ชายออกมาถือไว้ มันต้องไม่อายสิ ทำไมพี่ปุ่นเขินทุกครั้งที่จับละเนี่ย ไม่ไหวๆ
“ได้แล้วครับ” ออกมาเจอคนรอแต่งตัวนั่งสบายอยู่บนขอบเตียง เห็นแล้วหมั่นไส้
คุณรองประธานยื่นมือออกมา ผมส่งไม้แขวนทั้งหมดไปให้ พร้อมกับอีกชิ้นที่อยู่ในมือ
คนตรงหน้าไม่ยอมรับอย่างอื่นนอกจากชิ้นที่ผมถือไว้
“อื้อ คุณวีร์อะ” ผมรีบประท้วง ก็คุณเขาเล่นกุมมือทับมือผมแล้วบีบมือลงมาเบาๆ มันทำให้ผมต้องกำของชิ้นนั้นแน่นขึ้น
เรียกว่ารับสัมผัสกันเต็มฝ่ามือ นี่ดีว่าซักมาใหม่หอมฉุยน่ะไม่งั้นคงได้อายกว่านี้
“ฮ่าๆๆ ก็พี่ชอบหน้าปุ่นเวลาอายที่สุด แก้มน่าฟัดชะมัด” ไม่พูดเปล่าๆ ฟัดลงมาจริงๆ แก้มผมเนี่ยจะกินให้ได้ใช่ไหม
“ปุ่นชอบสีน้ำเงินเหรอ หยิบให้พี่ทีไรสีนี้ทุกที” คนตัวโตคลี่กางเกงในที่พับอยู่ออก ถือมาโชว์ตรงหน้าผม
โว้ยย ช่วยรีบใส่ๆ เข้าไปได้ไหมครับคุณรองประธาน รู้ว่าเขินก็แกล้งจัง
“ปุ่นไม่ชอบเสื้อผ้าสีอะไร”
(?_?) ผมมองหน้าคุณรองประธาน อยู่ดีๆ ทำไมถามเรื่องนี้
“สีเหลืองครับ” ความจริงผมก็ชอบทุกสีนั่นแหล่ะ แต่เลือกสีที่ตัวเองไม่ค่อยใส่มาตอบ
“เฮ้อ” คุณรองประธานถอนใจยาว มองกางเกงในในมือ
“ทำไมเหรอครับคุณวีร์” แม้รู้ว่ากำลังจะตกหลุมพรางที่โดนขุดล่อ แต่มันอยากรู้เกินกว่าจะระงับปากตัวเองได้
“พี่ไม่เคยคิดว่าจะใส่กางเกงในสีเหลือง แต่จะลองหาซื้อมาใส่ดู”
“คุณวีร์ถามเพราะจะใส่สีที่ผมไม่ชอบเหรอครับ คิดจะแกล้งผมใช่ไหม เด็กอะ”
O__O”
“เปล่า ไม่ได้คิดจะแกล้ง” คนพูดขยับเข้ามาใกล้ เอามือมาโอบเอวผมไว้ ก่อนก้มลงมากระซิบริมหู
“ถ้าเป็นสีที่ปุ่นไม่ชอบ ปุ่นจะได้อยากถอดมันออกจากตัวพี่” ตาวาวๆ ที่ย้ายมาจับจ้องตาผม มือที่เลื่อนจากเอว
ลงไปบีบสะโพก แถมออกแรงกดให้ผมเข้าแนบชิด จนบางอย่างที่อยู่ใต้ผ้าขนหนูสัมผัสเข้ากับหน้าท้องของผม
“โอ๋เอ๋ นอนเสียเถิดน้องนอน อย่าตื่นนะเฟ้ย พี่ปุ่นสู้ศึกตอนเช้าไม่ไหวแล้ว ฮือ ฮือ
“ฮ่าๆ ตัวอ้วนเอ๊ย” มือใหญ่ยกขึ้นมาดึงแก้มผมจนยืดตามมือ
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น พี่ไม่รังแกหรอกน่า วันนี้ต้องเดินเยอะถึงอยากทำแค่ไหนก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้น”
“พู่” ผมนี่โล่งอกจนต้องพ่นลมหายใจออกมา เป็นเหตุให้คนตาวาวๆ ที่ยอมปล่อยมือออกแล้ววกกลับมากอดใหม่อีกครั้ง
ไอ้ผมก็ขัดขืนไม่สะดวก มือเต็มไปด้วยข้าวของ
“ถอนใจใส่พี่เหรอ” คุณรองประธานงับปากผมกดย้ำบนล่าง ก่อนบดคลึงลงมาด้วยริมฝีปากหนา
จูบราวกับจะดูดวิญญาณผมออกจากร่าง ถอนหายใจใส่ทีเดียว กะจะลงโทษไม่ให้ผมได้หายใจเลยหรือไง
“แฮ่กๆ” นี่คืออาการของคนขาดอากาศเป็นเวลานาน คนทำไม่ยักจะเป็นไร ยิ้มร่าพอใจในผลงานของตัวเอง
หยิบกางเกงไปใส่ ต่อด้วยเข็มขัด และเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน
“ติดกระดุมให้พี่หน่อย”
โอ้ยย พี่ปุ่นอยากจะเป็นบ้า มือไม้เกิดจะเป็นง่อยขึ้นมาอีก
“ทำเองครับ” ต้องแบบนี้ เดี๋ยวจะหาว่าพี่ปุ่นหงอ
“ติดให้พี่หน่อย”
“ไม่” เพิ่มระดับความแข็งของเสียงไปอีกหนึ่งเบอร์ แถมวางเสื้อสูทกับเนคไทพาดไว้บนเตียง เตรียมสะบัดก้นหนี
“ตามใจไม่อยากให้ใส่พี่ก็จะถอด และถ้าพี่ถอดพี่จะไม่ถอดคนเดียว” รอยยิ้มมุมปากกับตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งมา
ทำเอาขนลุกเกรียว รีบไปกลักกระดุมให้มือไม้สั่น พี่ปุ่นไม่ได้กลัวนะพี่ปุ่นแค่ไม่อยากให้เสื้อยับ
ผมกลัดกระดุมให้คุณรองประธานไป มือก็ต้องคอยปัดไป คนอะไรมือไม้อย่างกับปลาหมึก
เดี๋ยวจับแก้ม เดี๋ยวลูบติ่งหู เดี๋ยวไล้คอเสื้อ มันทำให้ภายในท้องพี่ปุ่นวูบวาบ เผลอจะหลุดเสียงครางออกมาเป็นระยะ
เม็ดสุดท้ายนี่กว่าจะติดเข้าไปได้ มือสั่นจนนึกอยากจะตีมือตัวเองที่ไม่รักดี ทำเจ้าของขายหน้าให้คนที่นั่งลูบอยู่
ยิ้มออกมาราวกับมีความสุขเสียเต็มประดา
“เนคไทครับ” ผมหยิบจากเตียงขึ้นมายื่นให้ แต่คนตัวโตส่ายหน้า
“เช้านี้จะแวะไปดูที่ที่มีคนเสนอมา ทางฝายฯ ส่งผลการประเมินมาแล้วว่าผ่าน แต่เป็นพื้นที่ใหญ่และค่อนข้างแพง
พี่อยากไปดูด้วยตัวเอง กลับเข้าออฟฟิศค่อยใส่ ปุ่นก็ด้วยนะ อากาศข้างนอกร้อน”
“ครับ” ผมหยิบเนคไทและเสื้อสูทขึ้นมาพาดแขน คุณรองประธานเดินไปจัดผมหน้ากระจก ผมเลยถือโอกาส
เดินออกจากห้องมาเตรียมความพร้อมด้านล่าง
วันนี้พี่ปั้นไม่ได้มาด้วยเพราะติดนัดคุยงานกับลูกค้ารายใหม่ จึงเป็นหน้าที่ของพี่สนิมและพี่โชคเหมือนเคย
รถมุ่งหน้าสู่เส้นทางไปปทุมธานี
“คุณวีร์จะซื้อเอาไปทำเป็นอะไรครับ” ผมมองแปลนในมือคุณวีร์ด้วยความสนใจ
คุณวีร์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ยิ้มขำจนเกิดเสียงหัวเราะขึ้นในลำคอ
“ผมถามเป็นงานเป็นการนะครับ คุณวีร์ขำอะไร” หงิกสิครับ หน้าผมทั้งหงิกทั้งงอ ทั้งปากเชิด ครบสูตรคนงอน
“เห็นอะไรนี่ไหม” คุณวีร์เปิดเอกสารไปหน้าแรกที่เป็นใบปะหน้า ผมก้มลงไปมองก่อนเบิกตากว้าง
นั่นมัน....นั่นมัน...
ลายเซ็นของผมครับ หราเลย
“หึๆ เป็นเลขาที่ดีจริงๆ นะ ส่งเอกสารติดเมมโมมาให้อย่างดี แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไร"
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เอกสารนั่นผมไม่เคยแตะด้วยซ้ำ มีแต่ใบแปะที่พี่พรทำเมมโมให้คุณวีร์แล้วเอามาให้ผมเซ็น
“พี่พรเป็นคนทำครับ” ผมสารภาพไปเลยตรงๆ
“พี่ก็กะไว้แล้ว เอกสารนี่ดีเกินกว่าปุ่นจะเป็นคนทำ”
เป็นคนเข้าใจอะไรง่ายจริงๆ ไม่ดุผมด้วยที่โกง แต่เอ๊ะ..ไม่ดุก็จริง แต่นี่มันด่าผมนี่หว่าไอ้คุณรองประธาน
“หึๆ” แล้วดูครับ พี่สนิมกับพี่โชคแอบหัวเราะผมด้วย รุมกันนี่หว่า
“สนิมถามหน่อยสิ ตอนตัวอ้วนทำงานที่บริษัทปั้น เอกสารไม่ยุ่งไปหมดเหรอ”
“ก็นิดหน่อยครับ เห็นปั้นบอกว่าตั้งแต่ปุ่นไม่อยู่คนใหม่ทำดีขึ้นเยอะเลย”
“ป๊าบ” รถถึงทำปัด เมื่อผมส่งฝ่ามืออรหันต์อ้วนกลมฟาดเข้าเต็มแขนคนขับ
“เฮ้ย ปุ่น เดี๋ยวตายกันพอดี” คนบังคับรถบ่นอุบ
“ก็มาว่าน้องทำไม”
“เอาน่าอย่าทะเลาะกัน” คุณรองประธานทำมาเป็นช่วยห้ามทัพ
“ฝากสนิมบอกปั้นด้วยว่าไม่ต้องห่วง ไม่ปล่อยกลับไปป่วนทางโน้นหรอกจะดูแลให้เอง”
“ครับ”
ฮ่าๆ ผมก็เขินนะครับ แต่ผมขำพี่สนิมมากกว่า นานๆ จะเห็นแกเขินจนหูแดง
“แล้วตกลงจะสร้างอะไรครับ”
“โรงแรมสำหรับผู้สูงอายุ คล้ายๆอพาร์ทเม้นต์แต่เราเซอร์วิสแบบโรงแรม มีอาหารเช้าให้ มีคนทำความสะอาดห้อง
มีห้องสมุด มีสระว่ายน้ำ ห้องออกกำลังกายที่เหมาะกับผู้สูงอายุโดยเฉพาะ และจะมีแพทย์กับพยาบาลประจำสำหรับการ
รักษาเบื้องต้นเหมือนกับมีคลินิกรักษาอยู่ในโรงแรมเลย"
ว้าว มิน่าถึงต้องสร้างออกมาห่างกรุงเทพฯ นิดนึง
“ไอเดียคุณวีร์เหรอครับ”
“อืม ก็โครงการนี้แหล่ะที่พี่จักรพยายามเสนอที่ให้กับบริษัท” ผมพยักหน้าให้รู้ว่าจำได้
“แล้วที่ผืนนี้ใช่ที่คุณจักรเสนอไหมครับ”
“ไม่ใช่”
“งั้นคุณจักรก็ชวดสินะครับงานนี้”
“ใช่ ป่านนี้คงรู้ข่าวแล้ว”
“โอ๊ะ!!” ตัวผมเซจนลื่นไถลไปชนกับคุณวีร์ ตามแรงเหวี่ยงของรถ
“สนิมเกิดอะไรขึ้น”
“ผมสงสัยว่ามีรถตามมาครับ ตั้งแต่เราเลี้ยวออกมาจากถนนสายหลัก”
ผมรีบหันกลับไปดูด้านหลัง รถมอเตอร์ไซด์สองคันเร่งขึ้นมาด้วยความเร็วสูง คนขับคนซ้อนใส่หมวกกันน็อค
และเสื้อคลุมมิดชิดทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้
“ผมว่าใช่ครับพี่สนิม” ผมรีบบอกเมื่อเห็นว่าทั้งสองคันยังเร่งความเร็วขึ้นมาตามติด
“คุณวีร์ ปุ่นคาดเบลท์ด้วยครับ” พี่โชคหันมาบอก
ผมคว้าสายขึ้นมาได้กำลังจะดึง แต่คนตัวโตกว่าชะโงกมาจับ ก่อนดึงสายมาคาดให้ผม เช็คว่าเรียบร้อยดี
ถึงกลับไปดึงของตัวเองบ้าง
“บ้าเอ๊ย” เสียงสบถของพี่สนิมทำให้ผมต้องตื่นตัว ถนนเส้นนี้เป็นถนนเส้นเล็ก สองข้างทางเป็นที่ร้างมีต้นหญ้าขึ้นสูง
ตัวถนนเป็นทางราดที่เสื่อมโทรมเต็มที ทำให้การขับด้วยความเร็วสูงเป็นไปได้ยาก
“ฟิ้ว” เสียงบางอย่างที่แหวกอากาศตรงมายังรถ ทำให้คุณวีร์คว้าตัวผมกดลงไว้ในอ้อมแขน
ผมพยายามดิ้นออกเพราะต้องการเป็นคนปกป้องคนที่ตัวโตกว่า แต่อ้อมแขนนั้นกลับรัดแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
“ปัง” เสียงปืนจากที่นั่งข้างคนขับดังขึ้น พี่โชคเปิดหน้าต่างและยิงสวนกลับไปยังรถที่ตามมา
“เสียงลูกปืนแหวกอากาศดังซ้ำๆ จนได้ยินเสียงล้มคว่ำของมอเตอร์ไซด์ที่ครูดไปกับถนน
เก็บได้หนึ่ง ผมนับตัวเลขในใจ
“ฟรุ่บ” สิ้นเสียงที่ดังขึ้น รถที่ผมนั่งส่ายไปมา พี่สนิมพยายามบังคับรถเพื่อไม่ให้ตกลงข้างทาง
แบบนี้ไม่เข้าท่าแน่ๆ
พี่สนิมบังคับรถจนจอดนิ่ง รถมอเตอร์ไซด์คันทีเหลือยังไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้เพราะปืนในมือพี่โชค
“พี่มีกระสุนแค่สองแม็ก ปุ่นคุ้มครองคุณวีร์พาออกไปก่อน หาที่ปลอดภัยแล้วโทรแจ้งตำรวจ นับหนึ่งถึงสามแล้ววิ่ง”
พี่สนิมสั่งให้ผมกับคุณวีร์ปลดเข็มขัดออก และแจ้งให้สัญญาณ
“หนึ่ง สอง สาม” พี่สนิทเปิดประตูออกไป ยิงกราดเพื่อเปิดทางให้ผมกับคุณวีร์ออกจากรถ
สายตาผมเหลือบกลับไปมอง เห็นรถมอเตอร์ไซด์อีกคันเข้ามาจอด ทำให้ผมรีบหันไปบอกคุณวีร์
“วิ่ง!!”
ด้านหลังยังมีเสียงปืนยิงไม่หยุด ขอให้พี่สนิมกับพี่โชคปลอดภัยด้วยเถอะ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นตัวถ่วงคุณวีร์ ด้วยช่วงขาที่สั้นกว่าและแรงที่น้อยกว่า
“คุณวีร์วิ่งไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมถ่วงไว้ให้” ผมตะโกนบอกคนข้างๆ ที่ถึงจะวิ่งได้เร็วกว่าแต่กลับวิ่งอยู่ข้างๆ ผม
มาตลอดทาง
“ไม่มีทาง” คุณวีร์คว้าข้อมือผมจับไว้แน่น ดึงให้วิ่งไปด้วยกัน
แต่ระยะทางจากตรงนี้กว่าจะไปถึงเขตชุมชนไม่ใช่ใกล้ๆ การหลบซ่อนเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำในพื้นที่ที่สามารถมองหา
และยิงกราดได้ง่ายแบบนี้ ผมต้องรีบคิดหาทางออก
ครูบอกว่ายังไง คิดสิปุ่น คิด!!
“บรึ๊น” เสียงมอเตอร์ไซด์ที่เร่งเครื่องอยู่ด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่ามีคันที่สามรถหลุดการสกัดของพี่สนิมมาได้
“ฟิ้ว” คุณวีร์ผลักผมให้ล้มลงกลิ้งไปด้วยกัน
ผมได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์จอด หันไปเผชิญหน้าโชคดีที่มาแค่คนเดียว ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นเห็นความหวังรำไร
พี่สนิมเจอสาม ผมเจอหนึ่งคงพอไหว
“ปุ่นพอพี่ยืน ปุ่นวิ่งหนีไปก่อน” เสียงกระซิบข้างหูของคุณวีร์ทำให้ผมรู้ว่าผมจะสั่นไม่ได้
มีชีวิตคนที่ผมรักอยู่ในมือ ผมต้องสู้ให้ได้
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามา เร่งให้คุณวีร์รีบลุกขึ้นยืน
ผมรู้ว่าชีวิตจริงไม่ใช่ละคร มันจะไม่รอเดินจนถึงตัวแล้วยิง แต่จะเดินเข้ามาในระยะยิงที่แม่นยำที่สุดเท่านั้น
ดังนั้นผมต้องชิงลงมือก่อน
หนึ่ง
สอง
สาม
“ปัง”
เบเร็ตต้า21a ขนาด.22 ที่ถูกผมดึงออกจากข้อเท้าขึ้นมาเตรียมพร้อม ถูกยิงออกไปหนึ่งนัดทันที
ปืนรุ่นนี้ระยะยิงอยู่ที่ 3เมตรไม่เกิน5เมตร มันไม่ได้แม่นเหมือนจับวางเพราะระยะที่ไกลเกินไป และผมไม่เคยยิงใครมาก่อน
มันต่างกับตอนเรียนมาก ทั้งความสั่นของมือ ทั้งความเร็วของหัวใจมีผลต่อการยิงทั้งสิ้น
แต่เพราะคนที่เดินเข้ามาอย่างอุกอาจประมาทคนอย่างผมเกินไป เมื่อลูกปืนนัดนั้นเฉียดผ่านลำตัว
ทำให้ตกใจจนผงะ ปืนในมือหลุดร่วงลงกับพื้น
แค่นั้นก็พอสำหรับคนที่ตื่นตัวอยู่แล้วอย่างคุณวีร์ ร่างสูงกระโจนเข้าหามือปืน ซัดหมัดนำไปก่อนจังๆ
ผมรีบลุกขึ้นยืน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจัดการกับอาวุธก่อน
ผมหยิบปืนที่หล่นอยู่ขึ้นมาถือไว้ในมือ เดินเข้าไปหาทั้งสองคนที่ซัดกันนัวเนีย
“กึก” เสียงง้างไกปืน ดังพอจะหยุดหมัดที่ถลุงกันอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝ่ายไหนกำลังได้เปรียบ
คุณวีร์ลุกขึ้นยืนทันที
ผมส่งปืนในมือให้คุณวีร์ ไม่แน่ใจว่าใช้เป็นไหม แต่คนอย่างคุณวีร์น่าจะทำได้
ผมจับปืนในมือตัวเองแน่น ก่อนเดินไปยังร่างที่นอนอยู่
มันยกมือขึ้นมาทั้งสองข้าง คงนึกว่าผมจะยิงทิ้ง แต่ผมไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้นและยังมีสติพอจะรู้ว่า
ไม่ควรให้เรื่องยุ่งยากทางกฎหมายไปมากกว่านี้
ผมตบลงไปด้วยด้ามปืนที่เข้าเซฟดีแล้ว ต้องให้แน่ใจว่าไอ้หมอนี้จะไม่ฟื้นขึ้นมาจนกว่าตำรวจจะมา
นี่คือคำที่พี่ปั้นเคยสอนไว้ อย่าทำอะไรลวกๆ ต้องให้แน่ใจว่ามันจะเล่นงานเราอีกไม่ได้
สอง สาม สี่ ตอนนี้เลือดอาบหน้ามันจนมองไม่เห็นใบหน้าจริง ผมลุกขึ้นยืนมองดูผลงานตัวเอง
อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อให้กลับมามีสติอีกครั้ง
“ปุ่น” มือที่จับหัวผมช่วยเรียกความเข็มแข็งกลับมาได้มาก ผมหันไปกอดคุณวีร์เอาไว้
กอดแน่นๆ แต่เพียงครู่เดียว
“คุณวีร์เอาปืนนี้ไว้ครับ” ผมส่งปืนของคนร้ายให้คุณวีร์ ก่อนแบมือขอปืนตัวเองคืน
“ทางโน้นเสียงปืนเงียบไปแล้ว ผมจะกลับไปช่วยพี่สนิม คุณวีร์โทรหาตำรวจกับพี่ปั้นด้วยนะครับ ระวังตัวเองด้วย”
“ไม่ ปุ่น” คุณวีร์คว้ามือผมไว้แน่น
“ถ้าไปก็ไปด้วยกัน” ผมมองหน้าคุณวีร์ก่อนเริ่มชั่งใจ ถ้ากลับไปคุณวีร์จะเป็นอันตรายไหม แต่ผมก็เป็นห่วงพี่สนิมกับพี่โชค
“ถ้าอย่างนั้นลองกลับไปสังเกตการณ์กันก่อนครับ” คุณวีร์พยักหน้า เราสองคนวิ่งกลับไปทางเดิม
ภาพที่เห็นพี่สนิมกำลังสู้มือเปล่ากับมือปืนคนนึง สองคนนอนอยู่ที่พื้นไม่แน่ใจว่าสลบหรือตาย
พี่โชคนั่งพิงรถ ลักษณะเหมือนบาดเจ็บ ผมรีบยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อยุติการต่อสู้ของพี่สนิม
พอหันมาเห็นผมเล็งปืนไปหา คนนึงรีบชูมือขึ้น อีกคนอาศัยจังหวะนี้ปล่อยหมัดจนฝ่ายตรงข้ามล้มลง
พี่สนิมไม่ได้ตามลงไปซ้ำ แต่รับปืนจากมือผมไปจ่อเอาไว้
คุณวีร์ประคองพี่โชคขึ้นไปนั่งบนรถห้อยขาออกมาข้างนอก ช่วยสำรวจบาดแผลจากการยิงที่โดนเข้าที่หัวไหล่
“กระสุนทะลุออกหลังไป ยังโชคดี”
“คุณวีร์ครับโทรแจ้งตำรวจที” ส่วนผมกดหาพี่ปั้น เพิ่งรู้สึกว่ามือมันสั่นไปหมด จนกดปุ่มโทรศัพท์แทบไม่ได้
ขาก็สั่นจนต้องหาหลักพิง
เรารออยู่เกือบสามสิบนาทีกว่ารถตำรวจจะมา ตามด้วยรถพยาบาล ระหว่างนั้นพี่สนิมก็เค้นคอถามคนร้ายคนเดียว
ที่ยังมีสติจนได้ชื่อผู้ว่าจ้างมา ซึ่งผมไม่คุ้นกับชื่อนี้เอาเลย แต่คุณวีร์กลับพยักหน้าทันที
“คนของพี่จักร ถ้าพี่จำไม่ผิดน่าจะเป็นนายหน้าที่คอยหาที่มาให้พี่จักร”
“นี่คุณจักรอยากขายที่จนถึงกับจ้างคนมาฆ่าคุณวีร์เลยหรือครับ”
“พี่ไม่คิดว่าเป็นเพราะเรื่องขายที่ แต่เดี๋ยวเราคงได้รู้กัน”
ผมเห็นสีหน้าผิดหวังของคุณวีร์แล้วสงสารจับใจ ยังไงก็ญาติกัน
“ไม่เป็นไรนะครับคุณวีร์ น้องอยู่ตรงนี้แล้ว” ผมโอบมือไปรอบคอ กดศีรษะให้ซบลงมากับอก
ลืมไปหมดสิ้นว่ากำลังกลัวแค่ไหน
พี่ปั้นตามมาหาที่โรงพยาบาล ผม คุณวีร์ พี่สนิมมากับรถพยาบาลที่รับตัวพี่โชคมา คุณวีร์นั่งเงียบมาตลอดทาง
จนผมใจไม่ค่อยดี
“ปุ่นเป็นยังไงบ้าง” พี่ปั้นวิ่งมาหาผมก่อนเป็นคนแรก
“น้องไม่เป็นไรครับแค่ตกใจ”
“วีร์โอเคใช่ไหม?” คุณวีร์พยักหน้าให้พี่ปั้น แผลบนหน้าได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้ว
“คุณธรรม..ท่านประธานโทรมาหาหรือยัง”
“โทรมาแล้ว”
“รู้แล้วสินะ” คุณวีร์พยักหน้า
“แล้วจะเอายังไง”
“ฝากปั้นจัดการให้ที ให้มันเป็นไปตามขั้นตอน”
“ความจริงผมก็เข้าใจคุณจักรนะครับ หุนหันพลันแล่น อารมณ์โกรธแท้ๆ ไม่สืบให้ดีเสียก่อน”
ที่ผมพูดแบบนี้เพราะทันทีที่คุณธรรมพ่อคุณวีร์ทราบเรื่องก็ให้คนไปลากคุณจักรมาจากเตียงที่พักฟื้นอยู่ที่บ้าน
คุณจักรยอมรับในที่สุดว่าเป็นคนสั่งการ เพราะคิดว่าคุณวีร์เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุของตัวเอง
เพราะเรื่องผมที่เกิดขึ้นที่ระยอง
คุณจักรฝังใจเชื่อแบบนั้นเพราะคิดจะเครมผมที่เป็นผู้ชาย แล้วตัวเองต้องมาประสบอุบัติเหตุที่เห็นชัดว่าตั้งใจชน
ในขณะอยู่กับเด็กผู้ชายขายบริการ สิ่งเดียวที่คิดได้คือคุณวีร์กำลังเอาคืน ด้วยความอับอายที่ได้รับจนไม่สามารถ
ออกไปสู้หน้าใครได้ ทำให้คุณจักรคิดลงมือแก้แค้นคุณวีร์
“คนมันเลว มันก็เลวโดยสันดาน ไม่ต้องไปเห็นใจหรอก”
“พี่ปั้น” ผมรีบสะกิดพี่ชายตัวเอง หยิกเล็บเจ็บเนื้อ พูดอะไรไปก็รังแต่จะทำให้คุณวีร์เสียใจ
“จะค้างโรงพยาบาลสักคืนไหมวีร์”
“ไม่ ปั้นจะทำเรื่องย้ายโชคไปโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพไหม เรื่องค่าใช้จ่ายจะจัดการให้เอง”
“ไม่ต้องผมจัดการเองได้ แต่ไม่ต้องย้ายหรอก ไม่ได้ถูกจุดสำคัญ นอนอีกวันสองวันก็ออกได้แล้ว
ความจริงโชคมันอยากออกวันนี้เลย”
“ให้พักเถอะ สนิมก็ให้พักสักวันโดนไม่น้อยเหมือนกัน”
“อืม เดี๋ยวจัดการเอง จะกลับเลยไหม” คุณวีร์พยักหน้าให้พี่ปั้น
“ปุ่น พี่ให้ออโต้กับเขมมาดูแลแทนไปก่อน แล้วก็นี่” พี่ปั้นส่งซองหนังบรรจุปืนให้ผม
“ปืนปุ่นตำรวจต้องเก็บไว้เป็นหลักฐานก่อน พกอันนี้แทน”
“ครับ”
“พี่จะอยู่จัดการเรื่องทางนี้ก่อน ปุ่นกลับไปพร้อมคุณวีร์เลย”
“ครับ” พี่ปั้นตบบ่าผมสองสามที ก่อนเดินไปหาตำรวจที่ยืนรออยู่
“คุณวีร์พักหน่อยไหมครับ เดี๋ยวท่านประธานมาถึงผมปลุกให้”
“ไม่ล่ะ พี่ไม่เป็นไร ว่าแต่ปุ่นเถอะไม่พักหน่อยเหรอ”
“ผมก็ไม่เป็นไรครับ รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” ก็ผมไม่ได้ออกแรงกับใครเท่าไหร่นี่ครับ มีปวดไหล่กับแขนข้างที่ถือปืนนิดหน่อย
เพราะแรงจากการยิงปืนกับตอนที่ฟาดคนร้าย อ้อ แล้วก็เมื่อยที่วิ่งป่าราบนั่นด้วย สงสัยต้องกลับมาออกกำลังกาย
จริงจังสักที
“มานี่สิ” คุณวีร์ยื่นมือมาหาผม ผมก็ยอมเข้าไปนั่งตักตามที่คุณรองประธานต้องการแต่โดยดี
“ตัวอ้วนขอบคุณมากนะครับ”
“เต็มใจครับ” ผมเอาหน้าถูๆ กับอกแข็งแรง เป็นการอ้อนและเอาใจไปในตัว
“หึ” คุณรองประธานหัวเราะ เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“เก่งนะตัวอ้วน ร้ายไม่ใช่เล่น”
“ก็บอกแล้วว่าผมเป็นบอดี้การ์ดคุณวีร์ คุณวีร์ก็ไม่เคยยอมเชื่อผมเลย” ได้ทีต้องขี่แพะไล่ครับ
“พกปืนมานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็ตั้งแต่แรกครับ ปกติพกใส่กระเป๋า ดีที่วันนี้ผมเห็นว่าไปที่ไกลๆ เปลี่ยวๆ เลยพกติดตัวแทน”
“พกตลอดเลยเหรอ ดีนะตัวอ้วนไม่ทำปืนลั่นโป้งป้าง”
“คุณวีร์อะ ผมมีครูนะครับ เรียนมาถูกต้องฝึกมาอย่างหนัก พี่ปั้นมันกลัวใครจะมารังแกน้องเลยให้เรียนไว้”
“เคยคิดจะเอาออกมายิงพี่ไหม”
“เคยครับ ช่วงแรกๆ หมั่นไส้ที่สุด” ผมทำตาอาฆาตมาดร้าย ให้คนที่กอดอยู่ขำออกมา
“ต่อไปพี่ต้องระวังตัวแล้วสิ เดี๋ยวตัวอ้วนไม่พอใจลุกมายิงพี่ดึกๆ แย่เลย”
“ถูกต้องครับ ห้ามแกล้งผมอีก ห้ามขัดใจ ห้าม...”
“ฮ่าๆๆ ครับ ยอมหมดแล้วครับ พี่ยอมตัวอ้วนทุกอย่างพอใจหรือยัง”
“ขอคิดดูก่อน”
คุณวีร์หัวเราะแล้ว ดีจัง ผมไม่ชอบให้ทำหน้าเหมือนคนคิดมาก
“คุณวีร์ว่าที่คุณจักรโดนรถชนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่คุณจักรคิดจะปล้ำผมที่ระยองจริงหรือเปล่าครับ”
“มันก็น่าคิด แต่ถ้าอย่างนั้นคนร้ายทำทำไม ในเมื่อก็เคยปองร้ายปุ่นเหมือนกัน”
“นั่นสิครับ ผมก็เคยถูกรถพุ่งชน”
“คุณวีร์ครับผมรู้ว่าคุณวีร์กำลังไม่สบายใจ แต่ผมถามอะไรนอกเรื่องได้ไหมครับ”
“ถามมาสิ” คุณวีร์อุ้มผมลงจากตัว วางลงกับโซฟา ก่อนล้มตัวลงนอนหนุนตัก เอามือผมไปวางทาบไว้บนอก
“คุณวีร์มีคนที่จะแต่งงานด้วยจริงหรือเปล่าครับ”
“เรื่องนี้อีกแล้ว เฮ้อ ไปเอาความคิดนี่มาจากไหนกัน”
“มันจะคิดก็ตอนคุณวีร์เฉไฉไม่ยอมตอบนี่แหล่ะครับ” ผมตีปุ๊กลงบนอก ชักเริ่มจะคิดล่ะนะ
“ไม่มี ไม่เคยมี แฟนยังไม่เคยคิดจะมีเลย”
“อะแฮ่ม” ผมกระแอมรัวๆ
“จนมาเจอปุ่นถึงคิด” คนตอบรีบเอาใจ ยกมือผมขึ้นมากดจูบลงไป
“ที่เลิกไปแล้วก็ไม่มีเหรอครับ หรือคนที่พ่อคุณวีร์หาให้”
“ไม่มี ทำไมถามแบบนี้อยากให้พี่มีให้ได้เหรอ”
“เปล่าครับ เปล่า” ผมรีบปฏิเสธ ใครจะอยากให้มี
ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณลลิตาถึงพูดแบบนั้น หรือแค่อยากแกล้งผม หวังให้ผมโกรธแล้วหนีไปเหรอ
คุณลลิตาไม่รู้ว่าผมเข้ามาในฐานะบอดี้การ์ดด้วย คงไม่คิดว่าผมจะหาข้อมูลได้หรือเปล่า
“คุณวีร์ครับ คุณลลิตา...”
อ้าว คนไม่อยากพักหลับไปแล้ว มือยังกุมมือผมที่วางทาบอยู่บนอก ผมใช้มืออีกข้างลูบไปบนใบหน้าที่มีผ้าปิดแผลแปะอยู่
โชคดีที่วันนี้มีแค่แผลเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ก็ทำเอาผมจะขาดใจแล้ว ผมไม่อยากเห็นคุณวีร์เจ็บแม้แต่นิดเดียว
คนร้ายที่ยังจับไม่ได้ ผมต้องพยายามมากกว่านี้ ต้องหาให้เจอก่อนที่เหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นอีก
ผมจะปกป้องคุณวีร์เองนะครับ คนดีของผม
...............................................TBC...................................................................
หารูปอิมเมจพี่ปุ่นไม่เจอที่ถูกใจ ใกล้เคียงสุดได้เป็นรูปของน้องจีโน่สมัยเด็กๆ มาค่ะ
คิดว่าพี่ปุ่นตอนโตก็คงหุ่นประมาณนี้ แก้มน่าฟัดประมาณนี้แหล่ะ ^^
Dari ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801350 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก