ตอนที่ 35 ♥ ครึ่งหลัง“หายไปไหนมา” เสียงกระซิบราวกับเสียงเรียกของปีศาจ ผมต้องรีบทำมือส่งสัญญาณเรียกประชุมด่วน
ต้องเอาเรื่องอื่นเข้ากลบ ไม่งั้นเดี๋ยวเจ้าแม่ลินจะของขึ้นเสียก่อน
ผมสุมหัวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น (เว้นบางเรื่องเอาไว้) นึกว่าจะได้ความดีความชอบ คุณลินกลับส่งมะเหงกให้ผม
“ไม่ได้เรื่องเลยปุ่น ทำไมไม่ถามมาให้รู้ว่าเขาวางแผนอะไรกัน”
“ผมพยายามแล้วนะครับคุณลิน” ผมรีบโอดครวญเรียกร้องความเห็นใจ
“แต่คุณวีร์ไม่ยอมบอกผมเลย บอกแต่ว่าให้อยู่ห่างๆ คุณวีร์เอาไว้”
“งั้นเราจะเอาไงต่ออะพี่ลิน ข้ามไปแผนต่อไปเลยไหม”
“ยังก่อน เดี๋ยวไปขัดแผนทางโน้นเข้าอีก เขาเตรียมรับมือดีกว่าเรา เอางี้ ริวไปสืบจากปั้นมา”
“หา!! หมียักษ์คงยอมบอกริวหรอก ตั้งแต่มาพูดด้วยยังไม่ถึงสองคำ ไม่เข้าไปคุมมอนิเตอร์ข้างในก็ออกมาเดินดูไปทั่ว”
สาบานว่าน้องริวกำลังเล่าผมนึกว่ากำลังฟ้องอยู่
“ไม่ลองไม่รู้ เร็วๆ เดี๋ยวปรับแผนไม่ทัน”
“พี่ลินอะ เดี๋ยวหมียักษ์มันโกรธเอา” น้องริวทำหน้ายุ่งดูท่าจะไม่อยากเข้าไปกวนพี่ปั้นจริงๆ
“นี่ใคร บอกมานะเป็นใคร ออกไปจากตัวริวเดี๋ยวนี้” คุณลินจับน้องริวเขย่าเสียหัวสั่นหัวคลอน
“พี่ลินนน” “คุณลินนน”
"แต่ลองดูก็ดีนะครับน้องริว เอาอย่างนี้” ผมคิดไอเดียอะไรได้ หันไปเรียกพนักงานเข้ามา
“อะ” ผมหยิบถาดเครื่องดื่มจากพนักงานมา เอาแก้วออกสองสามใบ แล้วเอาตะกร้าเฟรนฟรายที่วางอยู่บนโต๊ะใส่ลงไปแทน
“เอาไปให้ข้างในครับ บอกว่าเอามาให้น้องเรย์ก็ได้ ใช้เป็นใบเบิกทางเข้าไป”
น้องริวรับถาดจากผม นิ่งๆ อยู่จนผมนึกว่าจะไม่เข้าไปแล้วสุดท้ายก็ยอมเดิน
สำเร็จทีเถอะ ผมลุ้นจนตัวโก่ง
.....................................................................................
-ริว-
“พี่เรย์ เอามาให้” ผมยื่นถาดให้พี่เรย์มันทั้งถาด ขานั้นยื่นมือมารับแต่โดยดี
“เป็นไงบ้าง” ผมเหวี่ยงแหเปะปะไปก่อน แอบทำปากยื่นให้คนที่นั่งหน้าเข้มอยู่หน้ามอนิเตอร์ โทษฐานที่ไม่หันมาสนใจผม
“ไม่เป็นยังไง ริวออกไปได้แล้ว” พี่เรย์ไล่ผมยิกๆ จะอะไรกันนักกันหนา ผมไม่ชอบใจเลยแกล้งนั่งลงมันเสียเลย
“ดูด้วยสิ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หมียักษ์
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก ไปไป๊” มือใหญ่ยันหน้าผมออกห่าง แถมผลักเสียหัวทิ่ม
“ไม่ไป” พอเอาเข้าจริงผมก็แสดงความเป็นตัวเองออกมา ก็ผมไม่ค่อยมีใครขัดใจนี่
“ริว” พี่เรย์ทำเสียงดุใส่ผม ยิ่งทำแบบนี้ผมยิ่งมีฤทธิ์ ทำไมล่ะทีพี่เรย์ยังอยู่ได้ ทำไมเอาแต่ไล่ผมกัน
“พี่เรย์” ผมขึ้นเสียงสูงกว่าด้วย เอาสิ
“พี่ปั้นอยากได้น้องอีกคนไหมผมยกให้ เบื่อเด็กเอาแต่ใจ”
“เขาก็ไม่อยากได้พี่อย่างตัว” ผมทำเอายักษ์ๆ ที่นั่งกันอยู่แตกกระเจิง บ้างก็เสไปหยิบเครื่องดื่มดื่ม
บ้างก็ขอตัวออกไปเดินดูงานข้างนอก ผมไม่สนใจหรอกก็พี่เรย์ว่าผมก่อน
“สนิมฝากดูหน่อย” ผมได้ยินหมียักษ์ถอนใจยาว ลุกขึ้นยืนเรียกให้พี่สนิมมานั่งแทน
“แรดมานี่เลย ออกไปด้วยกันอย่าอยู่เกะกะคนอื่น” ผมแอบยื่นนิ้วกลางให้พี่เรย์ ถ้าไม่ติดภารกิจจากพี่ลินจะเล่นงานให้หนัก
“ริว” รังสีที่แผ่ออกมาจากหมียักษ์ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองคนที่ยืนประกบหลังอยู่
“ขอโทษเรย์เดี๋ยวนี้”
“ไม่..โอ้ย” หมียักษ์ฟาดเข้าที่ก้นผม
“ขอโทษ” ผมพูดเสียงสะบัด ก็มันไม่อยากขอโทษนี่
“พูดใหม่ดีๆ”
“ขอโทษ” ผมลดเสียงให้อ่อนลง
“ดีมาก” มือที่ลูบบนหัวทำให้อดดีใจไม่ได้ เหมือนเด็กได้ของรางวัลเวลาทำตัวดี ๆ
“ไปเถอะ” หมียักษ์จูงแขนผมเดินออกไปข้างนอก ผมรีบดึงไว้เมื่อเห็นเส้นทางเบนลงไปยังชั้นล่าง
“คุยก่อนได้ไหม”
“ได้” ผมมองหาที่นั่งเงียบๆ กำลังจะดึงแขนไปนั่ง แต่เจ้าตัวกลับดึงมือผมไว้แล้วเลือกตัวที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันมีพนักสูงบัง
กล้องอยู่
“พี่ปั้น” ผมเริ่มจากประโยคที่น่าจะทำให้หมียักษ์อารมณ์ดี
“อยากได้อะไรแรด”
“ทำไมชอบเรียกแรด บอกว่าไม่ชอบ ไม่ชอบ” ผมลืมตัวเสียศูนย์อาละวาดไปเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ งั้นลูกกวางน้อยที่ถูกส่งมาบูชายัญอยากได้อะไรจากนายพรานคนนี้”
“ริวมาเอง” ผมยังเถียงหัวชนฝา
“ปุ่นเพิ่งลงไป อยู่ๆ คนไม่เคยบริการใครก็นึกอยากจะเอาเครื่องดื่มมาให้ ทั้งที่พนักงานก็เดินกันให้ควั่ก
เรียกพี่ว่าพี่ปั้น เรียกตัวเองว่าริว โดยไม่ต้องขอ อืม..ไม่มีพิรุธเลยนะแรด มา..” หมียักษ์ดึงผมเข้าไปนั่งใกล้มากขึ้น
ไหนดูสิจะล้วงอะไรไปได้บ้าง” มือใหญ่คว้ามือผมซุกเข้าไปใต้ชายเสื้อวางแปะไว้บนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“หมียักษ์!! ใครเขาล้วงกันแบบนี้” ปากว่าแต่มือของผมดันเผลอลูบไปเรื่อยๆ ก็มันชอบอะ กล้ามท้องหมียักษ์ยกนิ้วให้ที่หนึ่งเลย
“ริวลงไปได้แล้ว” จู่ๆ คนที่นั่งข้างผมก็ลุกพรวด
“ไปบอกลินกับปุ่นว่าพี่ห้าม อย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้ อยู่ให้ห่างเทวิกากับลลิตาไว้”
“พี่ปั้นจะทำอะไร อันตรายหรือเปล่า บอกริวหน่อยสิครับ” ผมคว้ามือคนที่ยืนอยู่ขึ้นมาจับ เป็นห่วงหมียักษ์ของผม
“ไม่อันตรายหรอก จะวุ่นวายก็เพราะตัวจุ้นพวกนี้นั่นแหล่ะ” ผมโดนจิ้มเข้าที่หัว
“กะอยู่ว่าต้องหาเรื่องมาให้ ปุ่นปกติไม่เคยกล้าแสดงออกวันนี้ก็ดันมานัวเนียกับวีร์
ลินไม่ชอบเทวิกากับลลิตาก็เกิดจะใจดีให้ร่วมโต๊ะ สุดท้ายก็เรา...”
ผมจ้องหน้าหมียักษ์เขม็ง ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ยังไม่ถึงตาผมลงมือเลย
“ริวไม่ได้ทำอะไรแค่มาถามเอง”
“ทำ....
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้หะ!!” หมียักษ์ดึงเสื้อผมทำท่าหงุดหงิด
“เสื้อบ้าอะไรคอมันถึงได้กว้างนัก เห็นไปถึงไหปลาร้าแล้วจะแต่งมายั่วใคร”
ผมมองเสื้อตัวเอง ผมใส่สเวตเตอร์เนื้อบางคอปาดกว้างสีเทาอมฟ้ากับกางเกงยีนส์ขาดขาเดฟสีซีด
สงสัยว่าเสื้อมันจะกว้างกว่าที่ผมคิด พี่ลินยังไม่ทันให้สัญญาณผมดึงเลย นี่ตามแผนผมต้องดึงให้มันหลุด
เห็นหัวไหล่พอสวยๆ นะ
ครับ อย่างที่สงสัยกันนั่นแหล่ะ ผมเป็นตัวแถมในขบวนการกวาดนกทั้งฝูงของพี่ลิน
พี่ปุ่นเรียกแผนที่ใช้กับผมว่า โยนหินถามทาง (เกี่ยวกันไหม) เพื่อวัดความรู้สึกของหมียักษ์ที่มีต่อผม
ในครั้งนี้จะมีสองผู้ชมเป็นคนช่วยตัดสินของค่าที่วัดได้
แต่แผนผมจะได้ทำก็ต่อเมื่อแผนจับคนร้ายไม่ได้ผล พี่ลินบอกว่าอย่างน้อยจัดงานครั้งนี้จะได้ไม่คว้าน้ำเหลว
ให้ได้ประโยชน์อะไรสักอย่างก็ยังดี
“สวยดีออก” ผมยังไม่ลืมตอบคำถามหมียักษ์
“เป็นผู้ชายมันต้องแต่งให้หล่อไม่ใช่สวย ไม่ได้เรื่อง”
ผมหน้ามุ่ยคนอุตส่าห์แต่งมายั่ว หาตั้งนานกว่าจะได้เสื้อตรงคอนเซ็ปต์หลุดโดยไม่ตั้งใจ
ผมใช้มือสะบัดผมที่ตอนนี้เริ่มยาวเลยบ่าให้ไปรวมกันอยู่ข้างนึง ดึงเสื้อให้หลุดลงมาจากไหล่
ไม่ต้องรอให้มันหลุดเองแล้ว ไม่รอเป็นคนสุดท้ายของแผน ไม่ต้องรอให้มีผู้ชม จะทำตอนนี้แม่งเลย
“ริว” หมียักษ์เรียกชื่อผม เหมือนเวลาพี่เรย์มันเซ็งผมจนไม่รู้จะทำยังไง ยิ่งเป็นตัวกระตุ้นให้ผมโมโหมากขึ้นอีก
ผมเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ไหล่ยังโชว์ความขาว ช้อนตาขึ้นสบตากับหมียักษ์ที่ยืนอยู่
ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากและกัดลงไปเบาๆ
และ....
“หมียักกกกกกกกกกกษ์”
ผมลุกพรวดเรียกเสียงหลง ก็หมียักษ์ไม่พูดอะไรสักคำ เดินดุ่มๆ กลับไปทางห้องที่เพิ่งออกมา
และ..หายเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ผมยืนเซ่ออยู่คนเดียว
“ไอ้หมียักกกกษ์” ผมตะโกนตามไปอีกครั้ง จนผู้หญิงที่นั่งโต๊ะห่างๆ ออกไปหันมาจิกตามอง
“มองอะไร” ผมรีบดึงเสื้อกลับ ไม่ได้ถามเพราะสายตาผู้หญิงหรอกนะ แต่เพราะสายตาหื่นของผู้ชายที่นั่งอยู่ด้วยต่างหาก
“มองคนสวย” เสียงแม่งหื่นพอๆ กับหน้า เห็นแล้วขยะแขยง
“พิชิตคะ!!” เสียงชะนีหวงสามีร้องอย่างกับเรียกหาผัว ไม่แย่งหรอกโว้ย เป็นเพื่อนใครวะหน้าตาโครตสถุน
“เงียบ!!” มันคงเลี้ยงกันด้วยลำแข็ง ผู้หญิงถึงเงียบสนิทไปเลย
“ถ้าเหงาพี่ไปนั่งด้วยก็ได้นะรับรองหายเหงา” มันทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ยลุกเดินมาหาผม
“มาสิ อยากหายเหงาอยู่พอดี” เสียงห้วนๆ คงขู่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ดีเท่าหุ่นยักษ์ใหญ่ที่ยืนปักหลักรอคนมาช่วยคลายเหงาอยู่
“ม..ไม่..ไม่มีอะไรครับ เห็นน้องเขานั่งอยู่เลยชวนคุยเฉยๆ ผ..ผมมีแฟนมาด้วย”
ไอ้หน้าตัวเมียรีบมุดกลับไปซุกอกผู้หญิง ไม่แน่จริงนี่หว่า
“โอ๊ะ..” เสื้อหนักๆ ตรงลงมาบนไหล่ผม
“ใส่ซะ”
“ไม่เอามันร้อน” ผมหยิบเสื้อออกยื่นส่งคืนให้
“ริว อย่าให้พี่โมโห”
ผมรีบรนรานใส่ คราวนี้หมียักษ์มันน่ากลัวจริงๆ ตาเอาเรื่องมาก ถ้าขืนขัดคำสั่งผมไม่คิดว่าคราวนี้จะรอดไปได้
“รู้ตัวหรือยังว่าทำอะไร”
“ริวไม่ได้ทำอะไรมันมายุ่งเอง”
“ทำ..ทำพี่เสียสมาธิ”
“ไอ้ปั้นเอ๊ย” หมียักษ์พูดกับตัวเอง ยกมือขึ้นสยผมติดๆ กันทำหน้ายุ่งยาก
“มานี่เลยแรด” ผมถูกลากแขนจนต้องรีบก้าวตามคนตัวโตไป
“อยู่ในห้องนี้ไม่ต้องออกไปซนข้างนอก”
“แต่พี่ลิน..”
“ริว อย่าดื้อพี่จะได้มีสมาธิทำงาน”
“อื้อ” ผมยอมลงนั่งข้างๆ หมียักษ์
พี่ลิน พี่ปุ่น ริวขอโทษนะ แต่ริวอยากเป็นเด็กดีของหมียักษ์
...............................................................................................
หลังจากส่งริวขึ้นไปเป็นสปาย ผมกับคุณลินกลับไปร่วมโต๊ะกับเป้าหมาย
คุณวีร์สะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นผมเดินกลับมา มันอาจไม่มากพอให้ใครสังเกตเห็นแต่ผมเห็น
“เมื่อกี้นายหมายความว่ายังไง” เพื่อนคุณวีร์คนนึงถามขึ้น
“ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน” ผมรู้สึกได้ว่าคุณวีร์เลี่ยงคำตอบ
“นายจะแต่งงาน!!”
“อืม” คำตอบสั้นๆ ทำเอาผมขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า หรือที่คุณลลิตาพูดจะเป็นความจริง
“วีร์!! อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น” คุณลินจับข้อมือผมไว้ คงกลัวผมล้มหรือไม่ก็วิ่งหนี
“ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นลิน พ่อสั่งมาแล้วเราต้องประกาศข่าวดีก่อนการประชุมบอร์ดคราวหน้า มันจะช่วยได้เรื่องความน่าเชื่อถือ”
“แต่งกับใครวีร์ ไม่เห็นพามาให้เพื่อนรู้จัก”
“กำลังมองๆ อยู่ คงพิจาราณาจากคนใกล้ๆ ตัว มันไม่มีเวลา”
“บ้าเปล่าวะ ไม่ใช่ผักปลานะโว้ยจะได้เลือกซื้อเอาได้เลย”
“ช่วยไม่ได้ มันเป็นเรื่องความเหมาะสมทางธุรกิจ อยู่ๆ ไปก็คงรักกันเอง”
คุณวีร์ตอบเพื่อนแต่ตามองมาที่ผม สติผมเริ่มกลับเข้าร่าง นี่ไม่ใช่ที่ผมกลัว
คุณลลิตาพูดเหมือนคุณวีร์มีคนที่คบกันอยู่แล้ว แต่คุณวีร์พูดเหมือนกำลังเลือก
แผน..นี่คือแผนคุณวีร์กับพี่ปั้น พอใจไม่ทุรนทุราย สมองผมก็เริ่มประมวลผลออกมาได้
มิน่าถึงพยายามไล่ผมกันจัง คุณวีร์กำลังทำแบบเดียวกับผมแต่ฉลาดกว่า แทนที่จะใช้ผมเป็นตัวล่อ
คุณวีร์กำลังให้ผู้หญิงสองคนนี้ปะทะกันเอง
“วีร์แล้วปุ่นล่ะ” คุณซันลุกขึ้นมาปกป้องผมทันที สายตามองเพื่อนไม่ชอบใจสักนิด
“มันช่วยไม่ได้บริษัทต้องมาก่อน”
“ไม่เป็นไรครับคุณซันผมเข้าใจ ยังไงผมคงสู้คุณเทวิกากับคุณลลิตาไม่ได้” ผมก้มหน้าซ่อนสายตาไม่ให้ใครมองเห็น
“พี่ยังไม่ได้พูดว่าเป็นใคร”
“จะมีใครเหมาะเท่ากับสองคนนี้ล่ะครับ คุณวิกาสวย มีชื่อเสียงโด่งดัง คุณลลิตาก็สวยเก่งฉลาด
น่าอิจฉานะครับ เป็นผู้หญิงที่คู่ควรจริงๆ”
“ปุ่นเข้าใจก็ดี..เข้าใจใช่ไหม” สายตาที่มองมา ผมรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง
“เข้าใจครับ ผมเข้าใจดี”
คุณวีร์ถอนใจออกมาเบาๆ
“ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ ไม่อยากให้ได้ยิน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำใจได้ ยินดีกับ..คุณคนใดคนนึงด้วยนะครับ”
ผมหันไปบอกสองสาวที่ยืนอยู่ ที่มีสีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังแบบปิดไม่มิด
“เจ้าของรถทะเบียน พน xxxx กรุณาไปที่รถด้วยครับ” เสียงประกาศออกทางไมค์ หยุดการสนทนาเอาไว้
นั่นมันเสียงพี่ปั้น
“รถวิกานี่คะ ตายจริงเกิดอะไรขึ้น”
“วิกาไปดูรถก่อนเถอะ ผมไปเป็นเพื่อน” คุณวีร์เสนอตัว
“เดี๋ยวตาไปเป็นเพื่อนวิกาเองค่ะ”
“ไม่ต้องยุ่ง ไปค่ะวีร์” คุณวิกาเผลอตะคอกคุณลลิตาออกมา ก่อนคล้องแขนคุณวีร์เดินออกจากร้านไป
“หรือไอ้วีร์จะเลือกวิกาวะ” เพื่อนคุณวีร์พูดทะลุความเงียบขึ้นมา
“โอ๊ะ..ขอโทษครับคุณลลิตา” คนพูดคงคิดได้ว่ายังมีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่
“คุณลลิตาเป็นเลขาพี่จักรใช่ไหมครับ ผมพอจำหน้าได้ ถ้าอย่างนั้นแกไม่ต้องห่วง คุณลลิตาไม่ได้สนิทกับวีร์
ก็คงมีวิกานี่มั้งที่เข้าเค้าหน่อย เห็นควงๆ กันอยู่พักนึงด้วยนี่” คนวิเคราะห์เป็นเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ในกลุ่ม
ผมมองประเมินคุณลลิตา แค่นี้พอหรือยังนะ หรือต้องสุมไฟอีกหน่อย
ผมไม่รู้แผนว่าพี่ปั้นสร้างเรื่องให้คุณวิกาออกไปกับคุณวีร์ทำไม แต่ถ้าให้ผมเดาคุณวีร์คงกำลังสุมเชื้อไฟให้แต่ละฝ่าย
“เสียดายนะลลิตาฉันเชียร์เธอมากกว่า ไม่ชอบดาราเอาแต่สวยอย่างเดียวไม่มีสมอง ถ้าเป็นเธอคงช่วยวีร์ได้มาก”
คงไม่ใช่ผมคนเดียวที่เริ่มเดาทางแผนคุณวีร์กับพี่ปั้นออก ดูเหมือนคุณลินก็พอทราบแล้ว
“ลิน อย่าไปยุ่งกับการตัดสินใจของวีร์เลย” คุณซันปรามคุณลินด้วยเสียงที่...อ่อนโยนมาก
“นั่นสิ ปล่อยเป็นเรื่องของไอ้วีร์มันเถอะ วันนี้วันเกิดซันมัน ดื่มๆ”
มหกรรมชนแก้วเริ่มขึ้นจากบรรดาผู้ชายที่ยังยืนอยู่ที่โต๊ะ
ผมสังเกตคุณลลิตาไม่ตอบโต้ไม่พูดอะไรเลย แต่มือกำเข้าหากันแน่น แน่นจนเห็นว่าแขนสั่น
“ไปห้องน้ำ” คุณลลิตาหยิบกระเป๋า เดินเร็วออกไปไม่ทันให้ใครทักถามอะไรทั้งนั้น
คุณลินยักไหล่เอียงคอเข้ามาพูดกับผมเบาๆ
“เสร็จไปหนึ่ง”
“ตาไปไหน” คุณวีร์กับคุณวิกาเดินกลับเข้ามาด้วยกันแต่สีหน้าคุณวิกาเหมือนคนที่โกรธใครมาสักสิบชาติ
“ไปห้องน้ำ” คุณลินช่วยตอบคำถามให้
“อืม เดี๋ยวมา” คุณวีร์เดินตรงไปทางหลังร้าน มองแค่นี้ก็รู้ว่าไปไหน
“ดูท่าวีร์คงเลือกแล้ว” คุณลินพูดลอยๆ ไม่มองหน้าใคร
“ลิน”
“ซันจะเรียกทำไมนักหนา แขกมาเต็มร้านไม่คิดจะเดินไปทักทายโต๊ะอื่นบ้างหรือไง ไปได้แล้ว”
คุณลินไล่ตัวทำลายแผนการออกจากโต๊ะ คุณซันผู้เชื่อฟังจึงทำได้แค่ชวนเพื่อนๆ ให้เดินไปด้วยกัน
“อ่า..นางเอกสุดสวยที่กำลังจะตกกระป๋อง คงไม่เข้าข่ายการพิจารณาของวีร์สินะถึงเดินหน้าหงิกกลับมาแบบนี้”
“ไม่รู้อะไรอย่าพูดลิน ถ้าฉันเป็นภรรยาวีร์เมื่อไหร่เธอจะลำบาก ร้านอาหารก็เตรียมหาคนร่วมหุ้นใหม่ได้เลย”
“น่ากลัวจังว่าไหมปุ่น” คุณลินโยนมาที่ผม
“หึ โดนทิ้งแล้วยังจะอยู่อีกเหรอ” ผมยังไม่ทันจะตอบอะไร คุณวิกาก็หันมาเล่นงานผมก่อน
“ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้ล่ะครับ อย่างน้อยผมก็รู้ตัวว่าเขาทิ้งแล้ว ไม่เหมือนคุณวิกาถูกทิ้งแล้วยังไม่รู้ตัว”
“ไอ้ปุ่น!!”
“ถ้าไม่ทิ้งคุณวีร์จะดินตามคุณลลิตาไปทำไมล่ะครับ เห็นๆ กันอยู่ เอาน่าคนถูกทิ้งเหมือนกัน
ของเก่าเหมือนกันควรจะรักกันไว้นะครับ”
ผมหันไปหยิบแก้วเหล้าจากพนักงานที่เดินผ่านมาสองแก้ว ยื่นไปวางตรงหน้าคุณวิกาแก้วนึง
“ชนกันหน่อยครับ ของไร้ค่าที่คุณวีร์ไม่เอา”
เพล้ง!! เสียงแก้วตกกระแทกพื้น คุณวิกากวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงไปกองกับพื้น สายตาเหมือนสัตว์บาดเจ็บมองมาทางผม
“กูไม่เหมือนมึง คนอย่างเทวิกาไม่มีวันตกต่ำ มึงคอยดูเอาไว้ ของที่กูจะเอากูต้องเอาให้ได้ ไม่มีหน้าไหนมาแย่งของกูไปได้”
"เทวิกา!!"
"ทำไมนังลิน มึงคิดว่ามึงรู้จักกูดีแล้วใช่ไหม ไม่เลยมึงไม่รู้จักกูสักนิด"
“มีอะไรกัน” คุณซันกับผู้ชายอีกสองสามคนวิ่งเข้ามาทีโต๊ะ ตามมาด้วยพนักงาน
“ไม่มีอะไรค่ะซัน วิกาเวียนหัวนิดหน่อยเลยพลาดปัดแก้วหล่น” สีหน้าเครียดแค้นอาฆาตเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานภายในไม่ถึงวินาที
“วิกาขอตัวสักครู่นะคะ ขอขึ้นไปนั่งพักข้างบนหน่อย”
“ได้ครับ”
“ซันขึ้นไปส่งวิกาหน่อยสิคะ วิกากลัวล้ม
“เอ่อ..”
“ไปเถอะ” คุณลินพยักหน้าให้คุณซัน ดูเหมือนยังคุมสติได้ดี
“อืม”
ผมมองตามคุณซันที่ประคองคุณวิกาเดินขึ้นชั้นบน พนักงานเก็บกวาดเศษแก้วเรียบร้อยแล้ว
จึงเหลือแค่ผมกับคุณลินยืนอยู่สองคน
“สติหลุดทั้งคู่ คราวนี้ก็คงแค่รอสินะ”
“ครับ”
“เฮ้อ ไม่อยากยอมรับเลยว่าแบบนี้ดีกับปุ่นมากกว่า เจ็บใจนิดหน่อยแต่ปลอดภัย”
“นั่นสิครับ เราเกือบทำแผนคุณวีร์พัง”
“ก็ใครใช้ให้ไม่บอกเราล่ะ”
“แต่เราก็ไม่บอกคุณวีร์เหมือนกันนะครับ” ผมอดแก้ตัวให้ไม่ได้
“เออ นั่นสิ ฉันก็ลืมไป ก็คิดอยู่แล้วเห็นวีร์พยายามสั่งเหลือเกินว่าให้ฉันดูนาย ให้สอนนายจัดงาน
บอกว่าอยากให้นายเรียนรู้งานเอาไว้มากๆ จะได้ช่วยงานวีร์ได้ ทีจริงคงคิดจะกันนายไม่อยากให้ได้ยินอะไรพวกนั้น”
“บอกแผนผมก็สิ้นเรื่อง แค่นั้นผมก็ไม่โกรธแล้ว”
“ปั้นมันบอกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ยุ่ง คงกลัวปุ่นจะป่วนมั้ง”
“ผมว่ากลัวคุณลินมากกว่า”
“เดี๋ยวเถอะ” คุณลินเงื้อมือใส่ผม
“ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว ปุ่นขึ้นไปอยู่ข้างบนดีกว่าไป เผื่อเดี๋ยวระเบิดจะลง”
“งั้นผมยิ่งควรต้องอยู่ครับ จะได้ช่วยคุณวีร์”
“รักเหลือเกินนะ ตามใจ เดี๋ยวฉันมา”
“ครับ”
ผมมองไปเรื่อยเปื่อย ในหัวก็คิดล่วงหน้าไปเรื่อยๆ ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นได้บ้าง จะได้เตรียมรับสถานการณ์ถูก
“ปุ่น” คุณลลิตาเดินกลับมาที่โต๊ะ แต่ผมไม่เห็นคุณวีร์ตามมา แปลว่าเมื่อกี้ไม่ได้ไปหา
“ครับ”
“ไม่คิดจะทำอะไรเหรอ”
“ทำอะไรครับ อย่างเช่นโกหกว่าคุณวีร์มีคนรักอยู่แล้วนะเหรอครับ”
“ฉันไม่ได้โกหก ฉันรู้ว่าวีร์จะแต่งงานแต่ไม่เคยได้ยินคุณธรรมพูดว่าหาคู่ให้ลูกชาย มันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ
ที่จะเดาว่าคุณวีร์มีคนที่คบอยู่แล้ว”
ใช่ครับไม่ผิด แต่มันผิดตรงไม่เคยมีข่าวคุณวีร์จะแต่งงาน นี่เป็นเรื่องที่เพิ่งจะกุกันขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้โกหกผมซ้ำสอง
“งั้นคุณลลิตาว่าผมควรจะทำยังไงครับ”
“ทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครแย่งของของนายไปได้ยังไงล่ะ”
“คุณมีแผน?”
“นายจะเอาด้วยไหม”
ผมมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า หน้าสวยริมฝีปากสีแดง แต่ตากลับฉายแววประหลาดชวนขนลุก
“ก็น่าสนครับ”
............................................TBC...............................................
สปอยยยย พรุ่งนี้เฉลยตัวคนร้ายแล้ว มาลุ้นกัน^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 801227 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก