ขอเวลานอก 3-สิทธวีร์-
“ตัวอ้วน”
“ อือ..แจ๊บๆ” ปากอิ่มขยับจนเกิดเสียง บอกให้รอก่อน เข้าไปอาบน้ำไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลับไปเสียแล้ว
“ปุ่นครับ” ผมเอามือเกาที่พุงนิ่มๆ เจ้าตัวดิ้นยุกยิกแต่ไม่ยอมลืมตา
ผมก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงชอบแกล้งปุ่น แต่เห็นแบบนี้มันอดไม่ได้ทุกที รู้ว่าวันนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเครียดแต่ขอหน่อยแล้วกัน
ผมดึงเสื้อนอนของปุ่นขึ้นไปค้างไว้บนอก ก้มหน้าลงไปฟัดพุงนุ่มๆ พื้นที่สุดโปรดปรานของผม
คิดแล้วก็ตลก ใครจะเชื่อว่าหุ่นกลมๆ แบบนี้จะทำให้ผมติดใจได้
เดี๋ยวนี้พอเห็นนางแบบผอมบาง ผมถึงกับส่ายหัว ไม่ไหวไม่น่ากอดสักนิด แห้งๆ แข็งๆ สู้ตัวอ้วนของผมไม่ได้
กอดมันส์กว่ากันเยอะ ทั้งนุ่มทั้งอุ่นทั้งหอม
ผมใช้ปากงับพุงขาวๆ ดูดลงไปเบาๆ จนเกิดเป็นสีแดงเรื่อๆ เจ้าตัวขยับมากขึ้นคงเริ่มรำคาญ
“อื้อ” มือเล็กพยายามปัดสิ่งรบกวนออก ผมเลยจับมากัดเบาๆ คราวนี้เจ้าของมือสะดุ้งค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา
“คุณวีร์” น้ำเสียงงัวเงียจนฟังแทบไม่ออกว่ากำลังเรียกชื่อผมอยุ่
“ผมง่วง”
“ง่วงก็นอน” ผมขยับตัวขึ้นมานอนข้างๆ ดึงตัวอ้วนเข้ามากอด จมูกคลอเคลียอยู่กับซาลาเปากก้อนกลม
นี่ก็ของโปรดผม รู้สึกตัวเองโรคจิตขึ้นทุกวัน เห็นเป็นไปได้ต้องขอจูบ ขอหอม ต้องได้ฟัดเล่นก่อนนอน
ผมไม่ติดหมอนข้าง ไม่เคยกอดอะไรนอน เป็นพวกขี้รำคาญเสียด้วยซ้ำ แต่พอมีตัวอ้วนมานอนข้างๆ
ผมก็เริ่มชอบเอาขาไปก่ายขานิ่มๆ ชอบลูบพุงกลมๆ มือต้องแปะอยู่ตรงนั้นจนหลับไป
เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของคนติดหมอนข้าง มันทำให้หลับสบายขึ้น
“ไม่ง่วงเหรอครับ” มือนุ่มลูบแก้มผมไปมา
“ตื่นแล้วหรือ” ผมเอามือวางทับลงไปบนมือปุ่นให้แตะนิ่งอยู่บนหน้า
“ซนขนาดนี้ใครจะหลับต่อได้ครับ” ตาที่ยังปรือส่งค้อนมาให้ผม ไม่อยากชมแต่ปุ่นน่ารักมาก
“คิดอะไรอยู่ครับ” ปุ่นเห็นผมเงียบจึงถามขึ้นมา
“คิดเรื่องที่เกิดขึ้น อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป” ผมจับมือตัวอ้วนมาลูบเล่น
“กังวลเหรอครับ เชื่อมือพี่ปั้นได้นะครับมันต้องจบด้วยดี”
“กังวล กังวลเรื่องปั้นนั่นแหล่ะ”
“อ้าว” ตัวอ้วนหน้าเหวอไปเลย ขยับหัวออกจากอกผมทันที
“คุณวีร์ไม่เชื่อมือพี่ปั้นเหรอครับ พี่ปั้นเก่งมากนะครับ ไม่ปล่อยให้คุณวีร์มีอันตรายแน่ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” คราวนี้ปุ่นคงสงสัยมาก ถึงกับลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม
“งั้นเรื่องอะไรครับ”
“ พี่อยากรู้ว่าจบเรื่องนี้ปั้นจะเอายังไงเรื่องพี่กับปุ่น ปุ่นจะยังอยู่กับพี่ที่นี่ใช่ไหม”
“ผมยังไม่เคยคุยกับพี่ปั้นเรื่องนี้เลยครับ ที่ผ่านมาผมก็ดื้ออยู่ต่อ อ้างเรื่องความปลอดภัยของคุณวีร์ อ้างเรื่องงาน
แต่ถ้ามันจบลงแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ปั้นจะยอมไหม”
“ถ้าปั้นจะให้ปุ่นกลับบ้าน ปุ่นจะกลับไหม”
“กลับครับ”
“ปุ่น!!” เป็นผมบ้างที่ลุกขึ้นมานั่ง จับแขนสองข้างตัวอ้วนเอาไว้แน่น แบบนี้ไม่โอเคสักนิด
“พี่ไม่ให้ปุ่นกลับ ปุ่นต้องบอกปั้นว่าไม่กลับเข้าใจไหม”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมดื้อกับพี่ปั้นมาตลอดเพราะเป็นห่วงคุณวีร์อยากคอยดูอยู่ใกล้ๆ แต่ถ้ามันไม่มีอะไรแล้ว
ผมก็ไม่อยากให้พี่ปั้นโกรธ ไหนจะพ่ออีก”
“พี่จะไปคุยกับพ่อปุ่นเอง”
“มันไม่ใช่แค่นั้นนะครับ พ่อคุณวีร์ล่ะครับ ที่ผู้หญิงสองคนนั้นพูดก็จริง คุณวีร์อยู่ตรงนั้นมันต้องมีความน่าเชื่อถือ
ถ้าเรื่องผมแพร่ออกไปมันต้องส่งผลกระทบแน่ๆ”
“ปุ่นรู้ไหมว่าเดี๋ยวนี้มีคนที่เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ๆ เป็นเกย์แบบเปิดเผยมากแค่ไหน ไม่ใช่น้อยเลยนะ
มันไม่เหมือนสมัยก่อนแล้ว มันอาจกลายเป็นข่าวเป็นเรื่องให้คนพูดถึงแต่มันไม่นานหรอก โลกทุกวันนี้มันหมุนเร็ว
เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่มา พอคนชินก็เลิกสนใจ”
“แต่พ่อคุณวีร์จะไม่ชินสิครับ คงรับไม่ได้”
“พี่ทัตมีลูกสองแล้ว เดี๋ยวพี่จะบอกให้ทำเพิ่มเผื่อพี่ด้วย รับรองว่าพ่อไม่เหงา คนสืบสกุลมีเพียงพอแน่
ส่วนเรื่องรับได้รับไม่ได้ ปุ่นไม่ต้องห่วงพี่รู้นิสัยพ่อตัวเองดี ห่วงแต่บ้านปุ่น พี่ไม่ไว้ใจปั้น”
“จบงานนี้ ปุ่นไม่ต้องกลับไปทำงานกับปั้นแล้วนะ ทำงานกับพี่เหมือนเดิมตำแหน่งเดิม”
“ไหนว่าผมทำงานไม่ได้เรื่องไงครับ” ตัวอ้วนยู่หน้าใส่ผม ท่าทางจะงอนจริง จำแม่นเหลือเกิน
“ถึงไม่อยากให้กลับไปกวนปั้น ซนอยู่บริษัทพี่นี่แหล่ะ มีที่ให้เล่นเยอะแยะ”
“คุณวีร์!!” ตุ๊บ ตุ๊บ กำปั้นเล็กๆ ทุบลงมาอกผม ไม่หนักหรอกครับ จากที่ผมเห็นฝีมือปุ่นมา บอกเลยว่านี่คงแค่หมั่นไส้
“พี่คิดอะไรดีๆ ออกแล้ว” ผมตวัดตัวอ้วนล้มลงไปนอนอยู่ด้านล่าง
“อะไรครับ”
“ก็.....” ผมแกล้งลากเสียงยาวไม่ยอมพูด ให้คนรอฟังลุ้นจนตัวโก่ง ขโมยจูบไปอีกนิดหน่อยก่อนเฉลย
“ทำปุ่นท้องซะก็สิ้นเรื่อง ทีนี้ปั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“คุณวีร์” คนรอฟังร้องเสียงหลง สงสัยจะชอบคำตอบผม
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ พูดเล่นอะไรแบบนี้อะ”
“ทำไมจะท้องไม่ได้” ผมดึงเสื้อนอนตัวอ้วนหลุดออกจากศีรษะ ก้มหน้าลงไปฟัดตั้งแต่คอลงไปถึงพุงนุ่มหยุ่น
“อ้วนขึ้นอีกสัก 10-20โลก็ท้องแล้ว รับรองไม่มีใครอยากได้ ปั้นคงใส่พานส่งคืนพี่แทบไม่ทัน”
“คุณวีร์” ตัวอ้วนพลิกตัวลงนอนคว่ำ ซ่อนพุงไว้กับเตียง งอนผมจนปากยื่น
“เค็กไหม ไอศกรีม หรือ...”
“ไม่กิน ผมไม่ใช่หมูไม่ต้องมาขุน” ปุ่นทำตัวแข็งผมจับพลิกยังไงก็ไม่ยอมหงายตัวขึ้นมา
แบบนี้มันเหมือน...
ผมกัดลงไปบนหัวไหล่กลม ไล่ไปถึงกลางหลัง
“ปุ่นรู้ไหม หมูตัวเล็กๆ เขาเอาไว้ทำอะไร” ไม่มีเสียงตอบ ซาลาเปายังแนบกับหมอนแน่น
ผมไม่ง้อหรอกครับ ซาลาเปาลูกเล็กไม่กินก็ได้
ผมเลื่อนตัวลงไปใช้สองมือนวดคลึงลงบนสะโพกกลม ก่อนจับกางเกงสองชั้นดึงจนหลุดติดมือออกมา
ซาลาเปาลูกใหญ่สองลูกลอยเด่น ขาวอมชมพูนิดๆน่ากิน
“คุณวีร์” คนเสียท่าเพิ่งนึกได้ พยายามพลิกตัวกลับแต่ผมใช้มือกดไว้ไม่ให้ขยับได้
“กินล่ะนะครับ หมูหันจานใหญ่ของพี่”
“คุณวีร์!!!!"
เรียกไปเถอะ นาทีนี้ใครจะสน อาหารวางอยู่ตรงหน้า ง่วงแค่ไหนก็ต้องกินให้เรียบ
..................................................TBC....................................................
ปล.สั้นๆ ฆ่าเวลา เนื่องจากคนเขียนอู้ ขอเคลียร์งานค้างก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาตอน 37 มาลงให้ค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 799929 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก