ตอนที่ 37ผมมาทำงานกับคุณวีร์ตามปกติ เรื่องนั้นเงียบกว่าที่เราคิด แต่ยิ่งเงียบพี่ปั้นยิ่งระวังมากขึ้น
สองวันนี้คุณวีร์เลยหงุดหงิดเป็นพิเศษจนคนที่บริษัทเข้าหน้าแทบไม่ติด พูดอะไรก็ไม่เข้าหู
ไม่ใช่เพราะเหตุการณ์มันยังไม่จบ แต่เพราะพี่ปั้นมาทำหน้าที่แทนพี่โชค คุณวีร์เลยเกเรกับผมไม่ได้
“ปุ่นบอกปั้นกลับบริษัทเถอะ ให้โชคมาทำเหมือนเดิม” เสียงงอแงของคนตัวโตทำเอาผมต้องกลั้นยิ้ม
“ไม่เอาครับแบบนี้ผมอุ่นใจกว่า”
“แต่พี่ไม่ชอบ ไม่เห็นดีตรงไหน พี่เป็นคนจ้างมีสิทธิ์เลือก”
“ก็บอกพี่ปั้นเองสิครับว่าจะถอดพี่ปั้นออกจากทีม ผมเรียกให้เอาไหม” ผมแกล้งหันไปทางประตู
คุณรองประธานรีบตะครุบผมไว้แทบไม่ทัน
“ไม่ต้อง”
“ไหนว่าไม่ชอบไงครับ”
“ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ปุ่นไล่ออกไปแล้ว” ดูพูดเข้าครับ น่าให้พี่ปั้นมาได้ยินจริงๆ สองคนนี้กัดกันตลอดเวลา
“ทำงานไปนะครับผมออกไปช่วยพี่พรก่อน คุณวีร์ขยันเรียกเกินผมเดินเข้าเดินออกจนจะผอมแล้วเนี่ย”
ผมอดบ่นไม่ได้ คุณรองประธานเรียกผมเข้ามาไม่มีสาระอะไรสักอย่าง
“ปุ่นเป็นเลขาพี่เป็นเจ้านาย เรียกก็ต้องเข้ามา ห้ามบ่น”
“คร้าบ” ถ้าต้องอยู่ระหว่างคุณวีร์กับพี่ปั้นไปแบบนี้อีกนานๆ ผมคงบ้าตาย แน่ใจนะครับว่าไม่ใช่พี่น้องที่พลัดพราก
กันมานาน อะไรจะนิสัยเหมือนกันขนาดนี้
“เดี๋ยวปุ่น”
“ครับ” อีกคืบนึงผมจะถึงประตูอยู่แล้ว
“เย็นนี้ริวไปด้วยหรือเปล่า พักนี้ทำไมขยันมา” ผมสะดุ้งจนตัวโยน จะตอบยังไงดี
“น่าจะไปครับ” ผมเลือกตอบเฉพาะคำถามแรก คำถามหลังทำเป็นไม่ได้ยินน่าจะดีกว่า
“อืม บอกให้ไปเจอที่โน้นเลยนะไม่ต้องวนไปวนมา”
“ครับ” ผมรีบตอบรีบเปิดประตูออกมาจากห้อง กลัวโดนทวงคำตอบที่สอง
เฮ้อ มัวแต่คิดเรื่องคนร้าย ลืมไปเลยว่านี่ก็เรื่องใหญ่เหมือนกัน พี่ปั้นหนอพี่ปั้นอยู่ๆ ก็เกิดจะกินเด็กขึ้นมา
พ่อแม่เขารู้เข้าจะตีหัวแตกหรือเปล่า ไหนจะคุณวีร์อีก กลุ้มครับกลุ้ม พี่ปุ่นเครียด
............................................................................
-กำปั้น-
ไอ้เด็กนี่มันพูดไม่รู้ฟังจริงๆ ใช่ไหม บอกว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งมาเจอพี่ชาย มันก็โผล่หน้ามาทุกงาน
ต้องคอยคุ้มครองวีร์ ดูไอ้หมูอ้วน แล้วต้องมาตามห่วงมันอีก
“มาทำไม”
“เรื่องของริว” เดี๋ยวนี้ไอ้ตัวดีมันยอมเรียกชื่อตัวเองแล้ว แต่อย่างอื่นอย่าไปหวัง
“บอกแล้วว่าห้ามมา พูดเคยฟังกันไหม”
“ทำไมต้องฟังไม่ใช่พ่อ” ดูมันตอบผมครับ เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับฟาดให้ ว่าแต่มันเป็นอะไรวะ
“พูดเหมือนเชื่อฟังพ่ออย่างนั้นแหล่ะ” พี่ชายมันแซะน้องตัวเอง
“พ่อผมอยากได้ลูกสาว ริวเกิดมาตัวเล็กหน้าอย่างกับผู้หญิงพ่อเลยตามใจหนัก ตอนนี้ไม่มีใครเอาอยู่
พี่ปั้นอย่าถือสานะครับ”
“อืม” ผมพยักหน้าให้เรย์เป็นเชิงบอกว่าไม่ได้ใส่ใจ ไม่ต้องขอโทษ
“เรย์ทำไมไม่ห้ามน้อง”
“ห้ามได้ก็ดีสิพี่ ผมไม่ได้ไม่เชื่อพี่ปั้นนะครับ แต่ต้องมานี่เพราะริวไม่ยอมฟัง พ่อห้ามก็ไม่เชื่อ ผมเลยโดนสั่งให้มาเป็นเพื่อนน้อง”
ผมปวดกะโหลกกับความเอาแต่ใจของริว อยากมาแต่พอมาถึงก็เอาแต่ทำหน้าเง้าหน้างอนไม่รู้อะไรของมันนักหนา
“งานมีแต่ผู้ใหญ่จะมาทำไม มาแล้วก็ไม่สนุก”
ริวเหลือบตามองผม หน้ายิ่งง้ำเข้าไปอีก คราวนี้ตาแดงๆ เริ่มมา เฮ้อ มันเหมือนผู้หญิงจริงๆ นั่นแหล่ะ นิดหน่อยก็ตาแดง
“ไม่อยากให้เขามาใช่ไหม”
“ใช่” ก็ผมบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ให้มา
“ไม่เจอก็ได้ใช่ไหม จะกี่วันก็ไม่เป็นไร ไม่เห็นหน้าก็ไม่รู้สึกอะไรสินะ” มันไม่ได้อาละวาดแต่เสียงมันกลับเบา แผ่ว
เหมือน...
“ริว” ผมเรียกเอาไว้ แต่ริวแค่เหลือบตาขึ้นมองผมนิดเดียว ตอนที่เดินผ่านไป
สายตาที่สบกันยิ่งทำให้ผมมั่นใจ
มันเหมือน..ริวกำลังน้อยใจ
ผมเหรอ? ทำไมวะ?
“พี่ปั้นครับ”
“หื้อ?”
“มองอะไรครับ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
“เปล่า ปุ่นมีอะไร” ผมรีบปฏิเสธ ก่อนที่จะถูกจับได้ว่ามองตามริวอยู่
“คุณวีร์จะกลับแล้วครับ ชวนไปหาอะไรทานกันข้างนอก บอกว่าเบื่ออาหารโรงแรม”
“ไม่ต้องอยู่เหรอ”
“ไม่ครับ บอกว่าแค่แวะมาให้เห็นหน้าก็พอ”
“อืม งั้นพี่ให้สนิมเตรียมรถมารอ”
“รถของเรย์อีกคันนึงครับ พี่ปั้นจะให้น้องขับกันเอง หรือพี่สนิมจะไปขับให้”
“ไม่ต้อง ให้สนิมขับคันวีร์เหมือนเดิมจะได้ไม่ต้องย้าย เดี๋ยวพี่ขับคันของเรย์ให้”
“ขับให้หวานใจเหรอครับ”
“ปุ่น” คนแซวยิ้มตาหยีจนผมต้องดุเสียงเข้ม
“ครับๆ รู้แล้วครับ น้องไม่ยุ่งๆ”
(ปุ่นมาคุยกับผมหลังจากทราบเรื่อง แต่ผมบอกไม่ให้เข้ามายุ่ง ผมจะจัดการกับเรื่องนี้เอง )
“พี่จะไปเอากุญแจรถที่เรย์ ปุ่นดูคุณวีร์ด้วย เจอกันด้านล่าง”
“ครับ”
..........................................................................................
รถสองคันขับตามกันออกจากโรงแรม พี่ปั้นขับเป็นคันแรก ผมเป็นคันที่สอง
ในรถผมมีพี่สนิมเป็นคนขับ น้องริวนั่งด้านหน้า (อย่าแปลกใจครับไม่รู้งอนอะไรกันพอรู้ว่าพี่ปั้นจะขับให้ก็ย้ายมานั่งคันผม)
เบาะหลังเป็นผมกับคุณวีร์
เราออกมายังไม่พ้นซอยของโรงแรม พี่สนิมก็เปลี่ยนมานั่งตัวตรง มองกระจกหลังกับกระจกข้างสลับกันไปมา
“พี่สนิมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีรถตามมา”
“ใช่เหรอครับ” ผมหันกลับไปมอง
“ใช่ น่าจะคันเดียวกับที่ขัชนปุ่นพี่จำสีกับรุ่นได้”
ผมรีบหันหน้ากลับมา กลัวอีกฝ่ายจะจับพิรุธได้
“ใช่ครับ ผมก็คิดว่าใช่”
“ปุ่นโทรบอกปั้น”
“ครับ” ผมรีบกดโทรศัพท์หาพี่ปั้นทันที ตอนนี้พี่สนิมรักษาระยะห่างกับรถพี่ปั้นเพื่อระวังการกระแทก
ในกรณีที่ถูกพุ่งชน
“พี่ปั้นบอกให้เปลี่ยนเส้นทางไปร้านคุณลินแทนครับ” ผมแจ้งข่าวตามที่ได้รับทราบมา
“โอเค”
พี่สนิมขับด้วยความเร็วปกติ รถคันที่สาม ยังขับตามหลังคันอื่นไม่ได้เข้ามาชิดติดเหมือนช่วงแรก
คล้ายกับพอเดาเส้นทางได้ ผมตื่นเต้นจนเหงื่อชื้นเต็มมือ ไม่เชิงกว่ากลัวแต่กังวลว่าจะหลุดมือไปอีกหรือเปล่ามากกว่า
“ปุ่น อย่าเครียด” คุณวีร์ดึงมือผมไปกุมเอาไว้
เราขยับเข้าใกล้กันไม่ได้มากเพราะต่างคาดเข็มขัดติดกับเบาะเพื่อความปลอดภัย
“คุณวีร์เก็บนี่ไว้ครับ ใช้เป็นใช่ไหม” ผมส่งอาวุธที่พกติดกระเป๋าเสมอให้คุณวีร์
“ปุ่นเก็บไว้” ผมไม่ยอมรับคืนพยายามจะยัดเยียดให้กับคุณวีร์
“ปุ่นจะได้ช่วยปกป้องพี่ได้ อยากทำไม่ใช่เหรอครับ” คุณวีร์เอาน้ำเย็นเข้าลูบ ผมคิดไปคิดมาตัดสินใจเอากลับมาเก็บไว้เอง
“ก็ได้ครับ”
“ริวก็อยู่นะครับ สนใจริวด้วย” น้องริวเรียกร้องมาจากด้านหน้า ผมมัวแต่ห่วงคุณวีร์ลืมน้องไปเลยแย่จริงๆ
“น้องริวถอยเบาะมาอีกนิดครับ ระวังด้วย” ผมรีบบอก ซึ่งน้องริวก็รีบทำตาม
ผมเครียดขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป แต่ดูเหมือนเจ้าของรถที่ตามมายังไม่ได้คิดจะลงมือ
พี่สนิมเลี้ยวรถเข้าจอด รถคันนั้นไม่ได้เลี้ยวตามเข้ามาในลานจอดรถ แต่ผมก็ไม่เห็นว่าขับผ่านไป
อาจจอดรอดูท่าทีอยู่
“เข้าไปข้างในก่อนครับ ผมจะรอดูอยู่ข้างนอกสักครู่” พี่สนิมบอกคุณวีร์ที่พนักหน้ารับ
พี่ปั้นกับเรย์ลงจากรถมายืนรอแล้ว เราทั้งหมดเดินเข้าไปในร้าน มีเพียงพี่สนิมที่ดับเครื่องยนต์ นั่งรอเงียบๆ อยู่ในรถ
ไม่กี่อึดใจพี่สนิมโทรเข้ามารายงานพี่ปั้นว่า รถได้เลี้ยวตามเข้ามาแต่เลยไปจอดมุมมืด ลึกๆ ด้านใน
และคนที่ลงมาคือ คุณลลิตา
ผมแปลกใจแต่ไม่ถึงกับมาก ไม่ได้แปลกใจที่ผลออกมาว่าเป็นคุณลลิตา แต่แปลกใจที่ลงมือด้วยตัวเอง
ทำไมถึงกล้าบ้าบิ่นขนาดนั้น
พี่ปั้นจับพวกผมนั่งโซนที่ห่างไกลกับลูกค้าท่านอื่น เราทำเป็นเหมือนแวะมาทานอาหารตามปกติ
จนคุณลลิตาเดินเข้าร้านมา เธอเดินตรงมาทางโต๊ะของผม แต่เลือกลงนั่งโต๊ะที่ห่างออกไป
ผมแปลกใจผู้หญิงคนนี้มาก ทำไมถึงกล้าเข้ามานั่งเหมือนคนไม่เคยมีเรื่องต่อกันมาก่อน
พี่ปั้นให้น้องริวไปบอกคุณลินให้ปิดร้าน ผมว่าลึกๆ พี่ปั้นเป็นห่วงน้องริวมากที่สุด อาจจะมากกว่าคุณวีร์ที่เป็นลูกค้า
ด้วยซ้ำไป
คุณลินให้พนักงานนำป้าย close for private party ไปวางหน้าร้าน โดยรอจังหวะให้แน่ใจว่าคุณลลิตาไม่ได้หันไปมอง
เราทานข้าวกันไปเงียบๆ รอว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เพราะคุณลลิตามาเพียงลำพัง พี่สนิมจึงไม่ได้ตามเข้ามา แต่อยู่ตรวจสอบรถของคุณลลิตาด้านนอก
ที่โต๊ะตอนนี้จึงเหลือแค่ผม คุณวีร์ พี่ปั้นและคุณเรย์ 4คนเท่านั้น
“วีร์คะ” ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด เมื่อคุณลลิตาเยื้องกรายมาที่โต๊ะ
“ไม่เห็นชวนตามาร่วมโต๊ะ งอนอะไรตาคะ”
ผมยอมรับเลยครับว่าผมอึ้งมาก ไม่คิดว่าคุณลลิตาจะทักขึ้นมาด้วยประโยคนี้ มันผิดคาดไปมาก
มือเรียวบางที่ทาเล็บสีแดงฉูดฉาดวางลงบนไหล่ของคุณวีร์
พี่ปั้นทำสัญญาณให้นั่งต่อไปอย่าเพิ่งลุกขึ้น
“คุณไม่ควรเข้ามายุ่งกับผม” คุณวีร์ดึงมือคุณลลิตาออกจากบ่า
“อุ๊ย วีร์ยังงอนตาอยู่จริงๆ ด้วย ตาแค่สั่งสอนวิกานิดหน่อยจะได้หัดเจียมตัว ตาทำเพื่อเราสองคนนะคะ”
ผมกับพี่ปั้นสบตากัน ผมว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้สติของคุณลลิตาหลุดไปแล้วหรือเปล่า ทำไมเธอเหมือน
ไม่รับรู้โลกภายนอกเลย
“ลุกขึ้นปุ่น ฉันจะนั่งกับวีร์” คุณลลิตาหันมาบอกผม สายตาเปลี่ยนมาแข็งกร้าว
คุณวีร์พยักหน้าให้ผมลุกขึ้น ผมรู้ว่าคุณวีร์คงอยากให้ผมอยู่ห่างคุณลลิตาแต่ผมไม่มีทางยอม
“ถ้าคุณมีเรื่องจะพูดกับคุณวีร์ เชิญฝั่งนี้” พี่ปั้นลุกขึ้นยืน ชี้มือที่เก้าอี้ของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณวีร์
“เรย์เดินไปสั่งสนิมขอน้ำส้มให้คุณลลิตาแก้วนึง บอกว่าเอามาให้เลยนะ แล้วก็แวะบอกลินที ว่าที่ลืมติดหน้าห้องน้ำอย่าลืมอีก”
พี่ปั้นส่งสัญญาณให้เรย์ลุกออกจากโต๊ะไป พร้อมกับให้เรียกพี่สนิมกลับเข้ามา
“ครับ” โขคดีที่คุณลลิตาเหมือนอยู่ในภวังค์ไม่สนใจคนอื่นนอกจากคุณวีร์เท่านั้น
“ลุกสิ” คุณลลิตาหันมากระชากเสียงใส่ผม คล้ายกับไม่ได้ยินที่พี่ปั้นพูด
“ปุ่นลุกให้ตานั่ง” คุณวีร์ลงเสียงหนักพร้อมจ้องตาผม ผมอยากขัดขืนแต่คิดว่าถ้าผมอยู่คุณวีร์จะมัวแต่กังวล
จนลืมระมัดระวังตัวเอง จึงยอมลุกขึ้นยืน
ผมย้ายไปฝั่งตรงข้าม แต่ทันทีที่คุณลลิตาลงนั่งแทนผม คุณวีร์ก็ลุกและย้ายมานั่งฝั่งเดียวกับผม
“ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาลลิตา”
คุณลลิตาจ้องมาที่ผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พอสายตาเบนกลับไปที่คุณวีร์ก็เหมือนสาวน้อยกำลังมีความรัก
“ตาไปลองชุดมาแล้วนะคะวีร์ วีร์เห็นต้องตะลึงแน่ๆ มันสวยมากเลยค่ะ นี่ตาเสียเวลาหาชุดถูกใจตั้งสองวันกว่าจะเจอ
อยากให้วีร์พอใจ”
“คุณพูดถึงอะไรตา” ผมว่าคุณวีร์คงพอเดาออกเหมือนผมแต่แค่เลือกทึ่จะไม่พูดออกไป
“แหมวีร์ พวกนี้คนกันเองเราบอกได้ค่ะ ไม่ต้องอุบไว้เป็นความลับเหมือนคนที่บริษัทหรอก”
“รู้ไว้นะ ฉันกับคุณวีร์กำลังจะแต่งงานกัน คุณพ่อของวีร์เร่งเรามาแล้ว เราจะประกาศอย่างเป็นทางการในวันประชุมบอร์ด
ใช่ไหมคะวีร์”
ผมพยายามจับต้นชนปลายจากสิ่งที่คุณลลิตาพูด ดูเหมือนเธอจะเลือกจำแต่เฉพาะสิ่งที่เธออยากจำเท่านั้น
“คุณลลิตาครับ” ผมลองเรียกดูเผื่อจะดึงสติของเธอคืนมาได้
“อะไรปุ่น เธอคงตกใจมากล่ะสิ ฉันเคยบอกแล้วว่าวีร์มีคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน เธอไม่เชื่อฉันเอง
ต้องโดนวีร์ปฏิเสธเหมือนคืนวันเกิดซันถึงจะยอมรับใช่ไหม”
ตอนนี้ทั้งโต๊ะนิ่งเงียบ มีแค่คุณลลิตาเท่านั้นที่พูดพล่ามไปเรื่อยๆ
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง อย่ามามองเหมือนสมเพชฉัน แกนั่นแหล่ะที่ไม่รู้อะไร
ที่วีร์ให้ฉันออกจากงานเพราะจะให้มาเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว แกอย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลย ใช่ไหมคะวีร์”
เสียงหวานตอนท้ายที่ส่งไปให้คุณวีร์ทำเอาผมขนหัวลุกอย่างช่วยไม่ได้
คุณลลิตาจิตไม่ปกติแล้วตอนนี้ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์
“คุณวีร์ครับ คุณลินเรียกให้ไปหา” พี่ปั้นส่งสัญญาณให้คุณวีร์ลุกออกจากโต๊ะ เมื่อพี่สนิมเดินมาถึงแล้ว
“เพล้ง” คุณลลิตาปาแก้วน้ำข้ามหัวผมใส่พี่ปั้น ดีที่พี่ปั้นเบี่ยงตัวหลบทัน แก้วน้ำจึงกระแทกพื้นแทน
“ไปกันเถอะปุ่น” คุณวีร์ลุกขึ้นจับแขนผมให้ลุกตาม
“คุณวีร์!! จะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้” เสียงแผดแหลมราวกับระงับอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่อีกแล้ว
“คุณหลงมันใช่ไหม เป็นเพราะมันใช่ไหมคุณถึงลืม ถึงไม่สนใจตา”
พี่สนิมกับพี่ปั้นเดินอ้อมโต๊ะจากคนละด้าน การเคลื่อนไหวนี้คุณลลิตาก็เห็นเช่นกัน
“อย่าเข้ามา” มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือ หยิบปืนกระบอกเล็กเท่าฝ่ามือออกมา
ผมตะโกนบอกให้คุณลิน น้องริว เรย์ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เข้าไปหลบหลังร้าน โชคดีที่คุณลินเคลียร์คนออกไปได้หมดแล้ว
ผมกับคุณวีร์ยังยืนอยู่ที่เดิม เพราะปืนที่ส่ายไปมา ทำให้ต้องทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง
“ตาถ้าอยากคุยกับผมก็มาคุยกัน” คุณวีร์ปล่อยแขนออกจากมือผม ออกแรงผลักเหมือนให้ผมก้าวถอยไปข้างหลัง
“ไม่!! ถ้ามันยังอยู่คุณจะกลับไปหามันอีก ไม่มีมันคุณก็จะเป็นเด็กดีของตาเหมือนเดิม เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิม”
คุณลลิตาหันปลายกระบอกปืนมาที่ผม
“คุณลลิตาถ้าคุณถือปืนแบบนั้น คุณวีร์ที่คุณรักอาจจะตายด้วยได้นะ มือคุณสั่นเห็นไหม” ผมตัดสินใจพูดออกไป
“ผมไม่ได้หนี แต่ผมจะก้าวห่างออกจากคุณวีร์ตกลงไหม”
“ปุ่น!!” คุณวีร์แทบจะพุ่งเข้ามาหาผม แต่ผมยกนิ้วขึ้นห้าม สายตายังพยายามจับจ้องกับคุณลลิตา
คุณลลิตามองผมสลับกับคุณวีร์ ปืนในมือยังส่ายไปมา
“ได้ ไปยืนตรงโน้น” คุณลลิตาชี้ปืนไปทางซ้ายมือของผม
“ตกลง” ผมค่อยๆ ขยับตัว ปืนในมือคุณลลิตาเบนตามผมมาด้วย
“แบบนี้คุณจะได้มั่นใจว่าผมเอาคุณวีร์ไปด้วยไม่ได้”
ผมก้าวช้าๆ พร้อมกับพูดไปด้วยเพื่อเรียกความสนใจของคุณลลิตามาอยู่ที่ผม
“เปรี้ยง”
เสียงปืนนัดนึงดังขึ้น ผมล้มกลิ้งไปกับคุณวีร์ ที่โถมลงมาทับ
“ปุ่นปลอดภัยไหม”
“ครับ” ผมตะโกนตอบพี่ปั้น
“เรียบร้อยแล้ว” ผมกับคุณวีร์รีบลุกขึ้นยืนทันที
ภาพที่เห็นคือพี่สนิมกดคุณลลิตานอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น ปืนอยู่ในมือพี่ปั้น
เสียงด่าทอ ครวญครางดังมาจากร่างที่นอนอยู่ เสียงเรียกชื่อคุณวีร์ดังไม่ขาดสาย
“ไม่มีใครเป็นไรใช่ไหม” เสียงคุณลินดังแทรกขึ้นมา ผมเห็นคุณลินลุกขึ้นมาจากหลังเค้าน์เตอร์
“ไม่มีครับ” ผมเป็นคนตอบเพราะเห็นทุกคนยังยืนอยู่ได้ด้วยดี
“หมี..หมียักษ์” เสียงน้องริวร้องเหมือนคนตกใจ ก่อนโผนออกมาจากตรงที่ยืนอยู่ วิ่งเข้ามาหาพี่ปั้น
“เลือด..ทำไมมีเลือด” พอน้องริวร้องผมถึงเพิ่งเห็นว่าที่ไหล่พี่ปั้นมีแผลใหญ่อยู่ เมื่อกี้ผมไม่ทันเห็น
คงเพราะตัวพี่ปั้นบังเอาไว้
“ปั้นเป็นอะไรไหม” คุณวีร์รีบเดินเข้าไปหาอีกคน
“ไม่มีอะไร กระสุนแค่ถากๆ ตอนเข้าไปชาร์จ”
“ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะปั้น ทางนี้ผมกับสนิมดูเอง”
“ไม่เป็นไร ผมให้สนิมโทรเรียกตำรวจไว้ก่อนแล้ว คงกำลังมา รอให้เรียบร้อยค่อยไป”
“ไม่เอา ไปเดี๋ยวนี้ หมียักษ์ไปเดี๋ยวนี้เลย” น้องริวกอดเอวหนาของพี่ปั้นไว้แน่น ไม่สนใจใครทั้งนั้น
ร้องไห้จนน้ำตาเปรอะหน้าไปหมด
“ริว อย่าไปกวนพี่ปั้น” เรย์พยายามเข้าไปดึงแขนน้องชายตัวเองออก
“ไม่ อย่ามายุ่ง” น้องริวยึดพี่ปั้นไว้แน่น พี่ชายผมดูเหมือนไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเด็กน้อยที่เกาะอยู่
“ริว พี่ไม่ได้เป็นอะไร อย่าร้อง” พี่ปั้นเริ่มจากการปลอบเสียงเบาๆ
“ไม่ หมียักษ์อย่าตายนะ อย่าทิ้งเขาไปนะ” น้องริวพูดไปสะอื้นไปดูน่าสงสารคงขวัญเสีย
“ริวจะไม่ดื้อ หมียักษ์ไปหาหมอนะ ไปกับริวนะ ริวจะเชื่อฟังทุกอย่างเลย”
พี่ปั้นคงอดไม่ได้ มือข้างที่ไม่เจ็บลูบไปมาบนผมของริว
"อย่าร้อง บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรปลอดภัยดี"
“ปั้นไปเถอะ ทางนี้จัดการได้” คุณวีร์มองภาพตรงหน้านิ่งๆ ไม่ได้เอ่ยถึง เพียงแต่บอกให้พี่ปั้นไปหาหมอ
“ถ้าอย่างนั้น..” พี่ปั้นนิ่งเหมือนกำลังตัดสินใจ ก้มลงมองร่างเล็กๆ ที่กอดตนเองเอาไว้แน่น
“สนิมฝากจัดการด้วยนะ หลักฐานแค่นี้คงพอแล้ว ลินขอภาพที่บันทึกไว้ด้วยนะ ถ่ายไว้ใช่ไหม”
“ถ่ายไว้”
“ฉลาดมาก ขอบใจนะ” พี่ปั้นเดินไปตามแรงประคองของน้องริวที่เกาะอยู่ไม่ยอมห่าง
คุณวีร์หันมามองหน้าผม เล่นเอาผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก หน้าอย่างนี้ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา
“เสร็จเรื่องแล้วเราต้องคุยกัน”
“ครับ” ผมก้มหน้ารับโดยดุษฎี ตอนนี้ลืมทุกอย่างไปหมด แม้แต่เสียงด่าของคุณลลิตาที่ป่านนี้ก็ยังไม่หยุดลง
“ขอโทษนะลิน ที่ทำเอาร้านป่วน แต่คิดว่าที่สาธารณะที่พอจะควบคุมสถานการณ์ได้ก็มีที่นี่ที่เดียว
ปั้นบอกว่าถ้าไปที่เปลี่ยวจะอันตรายกว่า”
“ไม่เป็นไรดีแล้วที่จบเสียที”
ผมเห็นด้วยครับ ดีแล้วที่จบเรื่องเสียที ผมหันไปมองคุณลลิตา ยังไม่แน่ใจว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร
แต่เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ คุณลลิตาดูเหมือนต้องการแพทย์มากกว่าอย่างอื่น
“ปุ่น” มือแข็งแรงกอดลงมาบนบ่าของผม ศีรษะถูกกดจูบลงมาเบาๆ
“ขอบคุณ”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ไม่ได้ออกแรงสักนิด” ผมหันไปยิ้มให้คนตัวสูงจนตาหยี
“ทำไมจะไม่ได้ทำ ขอบคุณนะครับบอดี้การ์ดของพี่” ผมเขินจนแก้มแดง ชอบเวลาคุณวีร์พูดด้วยเสียงนุ่มๆ แบบนี้
“เรียบร้อย” เสียงคุณลินดึงความเขินผมให้กลับมาเป็นปกติ หันไปเจอคุณลินทำหน้าชอบใจในฝีมือตัวเอง
ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ก็คุณลินเล่นจับคุณลลิตามัดปากด้วยผ้าเช็ดปากของทางร้าน แขนขาก็มัดติดไว้กับเก้าอี้
มีพี่สนิมกับเรย์เป็นลูกมือคอยช่วย
“แค่นี้ก็ไม่มีเสียงให้รำคาญแล้ว ขอตัวก่อนนะ จะให้พ่อครัวทำอาหารเลี้ยงพนักงานในร้านปลอบใจที่ขวัญกระเจิง
งานนี้ไม่ฟรี นายต้องจ่ายนะวีร์”
“ได้เลย เลี้ยงแอลกอฮอล์แถมให้ด้วย”
“ดิล” คุณลินทำตาวาว ราวกับคิดจะถล่มคุณวีร์ ซึ่งคงไม่ใช่แค่คิดหรอกครับ ผมว่าเอาจริงแน่นอน
“เชิญคุณวีร์เลยครับ ผมเฝ้าเอง ถ้าไม่ไหวจะกรอกยานอนหลับ” พี่สนิมพูดหน้าตายแต่ผมเชื่อว่าคนนี้ก็คงเอาจริงเหมือนกัน
“ถ้าปั้นโทรมาบอกด้วยนะ อยากคุยด้วย”
หา!! ผมตาเบิกกว้าง อ้าปากพะงาบๆ
“ตกใจอะไรปุ่น พี่แค่จะถามว่าเรียบร้อยดีไหม เรื่องอื่นยังไม่คุย”
“อ๋อ ครับ” ยังไม่คุยผมก็ยังไม่ถามหรอกครับ วันนี้เหนื่อยแล้ว ช้างชนช้างอีกรอบคงไม่ไหว
แต่ถ้าเกิดคืนนี้คุณวีร์ถามผมขึ้นมาล่ะ ไม่ได้ๆ ต้องรีบคิดแผนการ
ผมว่าคืนนี้ผมต้องพลีชีพเพื่อพี่ปั้นเสียแล้ว กับคุณวีร์คงมีวิธีนี้วิธีเดียวที่จะทำให้ลืมเรื่องอื่นไปได้
เฮ้อ ความหื่นมันก็มีประโยชน์อยู่บ้างล่ะนะ แม้จะต้องเจ็บตัวกันบ้างเล็กน้อยก็ตาม
เอาวะ พี่ปุ่น สู้ สู้
.......................................................TBC...................................................................
ใครรอปั้น ♥ ริว เจอกันตอนต่อไปค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800671 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก