ตอนที่ 40กลับบ้าน
ไม่เคยมีครั้งไหนที่น่ากลัวเท่าครั้งนี้ ผมนอนไม่หลับตั้งแต่พี่ปั้นเอ่ยปากชวน ขวัญหนีดีฟ่อไปหมด
พ่อจะว่ายังไงบ้าง จะรับได้ไหม หรือผมต้องเลิกกับคุณวีร์จริงๆ ตามที่ปากพาไป โอ๊ยมันกังวลไปสารพัด
พี่ปั้นดูนิ่งๆ กว่าผม แต่ผมว่าในใจคงคิดมากอยู่ไม่ใช่น้อย
เราตกลงจะเดินทางกันวันเสาร์ ซึ่งก็คือวันนี้ มีผม พี่ปั้น พี่สนิมไปกันแค่สามคน คุณวีร์อยากไปกับผมด้วย
แต่พี่ปั้นห้ามขาด ขอเป็นแค่เรื่องของคนในครอบครัวเท่านั้น
(พี่ปั้นกับคุณวีร์ยังไม่ได้คุยกันเรื่องน้องริว ผมเดาเอาเองว่าพี่ปั้นคงอยากคุยกับพ่อก่อน ถึงได้ชวนผมกลับบ้าน)
"พู่ๆ"
“ปุ่นหายใจเบาๆ หน่อย อะไรจะขนาดนั้น”
ผมกำลังพ่นลมออกจากปากเพื่อระงับความตื่นเต้น อีกนิดเดียวจะถึงบ้านอยู่แล้ว พี่ปุ่นกลัว
อยากกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กๆ อ้อนเอาอะไรก็ได้
เอ่อ..แต่อ้อนเอาผู้ชายสงสัยพ่อจะไม่ให้
o(╥﹏╥)o
พี่ปั้นจอดรถไว้หน้าบ้าน ผมไม่ได้พูดกับพี่ปั้นเป็นเรื่องเป็นราวว่าจะพูดเรื่องของผมก่อนหรือของพี่ปั้นก่อน
หรือพร้อมกันไปเลย แล้วแต่สถานการณ์พาไปก็แล้วกัน ขอแค่ให้พ่อเปิดใจยอมรับได้ก็พอแล้ว
“พ่อ น้องมาแล้วคร้าบบบ” ผมตะโกนเสียงใสนำไปก่อน แต่พอเปิดประตูเข้าไป เข่าผมแทบทรุด
<(“”"O”"”)>
คุณรองประธาน!!
น้องริว!!
คุณลิน!!
พี่ปั้นคงตกใจพอๆ กับผม สังเกตจากอาการยืนอึ้งไม่เดินเข้าไปในห้อง สองพี่น้องยืนขวางประตูไม่ขยับไปไหน
“เอ้า ไอ้ลูกสองคนนี้จะเข้ามาไหม ยืนเกะกะขวางทางอยู่ได้”
“ค..คุณวีร์มาได้ไงครับ” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างพ่อ ไหว้ลงบนแขน ก่อนหันกลับไปซักคนที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่
“ขับรถมา”
“โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้นสิครับ ผมหมายถึง...”
“หมายถึงอะไร หมายถึงทำไมแฟนเอ็งถึงมาถึงบ้านก่อนใช่ไหมไอ้ลูกหมู”
( ° △ °|||)︴
“พ่อ!!”
ถ้าผมช็อคตาตั้งต้องหามส่งโรงพยาบาลก็คงไม่เกินเหตุหรอกครับ ชั่วโมงนี้ใครตั้งสติอยู่ได้ก็เก่งเกิน
“ทำไม หรือคุณวีร์เขาไม่ใช่แฟนเอ็ง”
“เอ่อ..” ผมอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะตอบยังไง โมโหคนที่เอาแต่นั่งยิ้ม
“พ่อคุยกับวีร์แล้วใช่ไหมครับ” เป็นพี่ปั้นที่มีสติมากกว่าผม
“ไม่ได้คุย”
“อ้าว!!” ผมกับพี่ปั้นร้องขึ้นมาพร้อมกัน
“เขาไม่เรียกว่าคุย เขาเรียกว่ากำลังเจรจากันอยู่” พ่อยักคิ้วให้ผมกับพี่ปั้น งงกันเข้าไปใหญ่
“เจรจาอะไรกันพ่อ” เป็นพี่ปั้นอีกนั้นแหล่ะครับที่ถาม
“ก็ไอ้หนู่นี่..” พ่อชี้มือไปทางน้องริว
“มันบอกมันได้กับแกแล้วปั้น”
<(“”"O”"”)>
“เฮ้ย!!” ตั้งแต่เข้าบ้านมาผมตะโกนอยู่ไม่กี่คำ ไม่ได้พูดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาเลย
“แล้วน้องก็เพิ่งอายุ 19 เลยมาขอให้ ให้..อะไรนะ” พ่อหันไปถามน้องริว
“หมี..ครับ”
“เออๆ ให้หมีอย่างเอ็งรับผิดชอบ ส่วนพี่ชายมัน..” พ่อพยักหน้าไปทางคุณวีร์
“มาเจรจาว่าถ้าไม่อยากให้ดำเนินการเรื่องพรากผู้เยาว์น้องมันกับเอ็ง ก็ให้ยกลูกหมูให้มันไป
พ่อกำลังคิดอยู่ พวกเอ็งก็เข้ามาพอดี”
“พ่อ!!” “คุณวีร์!!”
<(“”"O”"”)>
“จะร้องอะไรกันนักหนา มาแล้วก็ดี มานั่งนี่” พ่อชี้ไปที่เก้าอี้ที่เหลืออยู่ เรียกพี่ปั้นให้นั่งลง
“เอ็งมีอะไรกับน้องมันจริงหรือเปล่า”
“จริงครับ” พี่ปั้นตอบพ่อไปตามตรง
“แล้วปุ่น เอ็งเป็นแฟนคุณวีร์จริงหรือเปล่า”
“น้อง..”
“พ่อถามว่าจริงหรือเปล่า”
“จ..จริงครับ” ผมสารภาพตามพี่ปั้นไปติดๆ
“งั้นจบ ปั้นเอ็งต้องรับผิดชอบน้องเขา ลูกหมูเอ็งไปขัดดอกให้คุณวีร์ การเจรจาเป็นไปด้วยดี ไม่ต้องพึ่งทนาย”
“พ่ออะ” ผมค้อนให้วงใหญ่ ดูพูดเข้า คุณวีร์เอาแต่นั่งหัวเราะ มองผมตาวาวๆ
“เอ็งจะเรียกพ่อทำไมหะไอ้ลูกหมู เอ็งไปรักไปชอบกับเขาไม่ถามพ่อสักคำ ทีอย่างนี้มาเรียก พ่อ..พ่อ”
ดูๆ ดูพ่อผมนะครับ พี่ปุ่นเพลียใจเหลือเกิน ถ้าแม่ยังอยู่ยังมีคนพอกำราบพ่อได้บ้าง พี่ปุ่นคิดถึงแม่จัง
“กลัวพ่อไม่ยอมเหรอ มันก็แปลกๆ อยู่ ฟังไอ้หนุ่มนี่มันพูดแล้วจักจี้พิลึก แต่พ่อพอนึกภาพออก ดีนะเคยเห็น”
“พ่อ!!”
“พวกเอ็งจะตกใจอะไรนักหนาวะ พ่อเพิ่งดูซีรีย์เรื่อง..เลิฟๆ อะไรนี่แหล่ะ มันฉายทางทีวี แคทมันชอบดู
ยังคิดอยู่ว่าเดี๋ยวนี้มันมีแบบนี้แล้วเหรอ ที่ไหนได้ไอ้ลูกเรามันดันทันสมัยกันทั้งพี่ทั้งน้อง นี่ถ้าแคทมันกลับมารู้เรื่องเข้า
มันต้องพูดว่า..ว่าอะไรนะ..ฟ..”
“ฟินครับพ่อ” น้องริวเป็นคนช่วยตอบ
“เออๆ...ฟินแลนด์..”
ผมตกใจเกือบหงายหลัง พ่อหนอพ่อดูอะไรไม่เข้ากับวัยเลย
(แคทคือหลานผมครับ ลูกของน้าชาย เป็นเด็กผู้หญิงวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น มาอยู่บ้านพ่อผม
เพราะใกล้โรงเรียนในตัวเมือง พ่อแม่แคทอยู่ต่างอำเภอ เสาร์อาทิตย์ถึงจะกลับบ้านที)
“สงสัยน้องแคทจะเป็นสาววายนะคะพ่อ” คุณลินผู้มีส่วนร่วมกับทุกอย่างแทรกขึ้นบ้าง
“ใช่ๆ มันก็บอกพ่อแบบนั้นแหล่ะ แต่พ่อจำไม่ได้”
“ไปๆ ตกลงกันได้แล้วก็แยกย้าย ปั้น ปุ่น พาแฟนไปดูห้อง เก็บข้าวของกันก่อน ส่วนหนูลินนอนห้องแคทมันนะ
กว่าจะกลับก็ก็พรุ่งนี้ เดี๋ยวให้เด็กมันพาไป”
“ขอบคุณค่ะพ่อ เดี๋ยวลินขอไปเดินดูในสวนหน่อยนะคะ มองออกไปสวยเชียว”
“ได้เดี๋ยวพ่อพาไปดู ปลูกเองกับมือ เกษียณแล้วมันไม่มีอะไรทำ ปลูกต้นไม้ดอกไม้ไปวันๆ”
“งั้นลินเปลี่ยนใจไปเลยดีกว่าค่ะ ปุ่นฝากเอาของขึ้นไปเก็บให้ฉันด้วยนะ” คุณลินคว้าแขนพ่อ ชวนคุยเดินออกจากห้องรับแขกไป
ผมว่าคุณลินคงเปิดโอกาสให้พวกผมได้เคลียร์กัน
“ริว” “คุณวีร์” ผมกับพี่ปั้นหันไปเรียกคู่กรณีของตัวเอง
“เอ่อ..ปั้น ขอออกไปเดินเล่นกับพ่อนะ” ผมลืมพี่สนิมไปสนิทเลยครับว่ามาด้วย เพิ่งมานึกได้ตอนได้ยินเสียงนี่แหล่ะ
“อืม” พอพี่ปั้นให้สัญญาณพี่สนิมก็เผ่นแน้บ สงสัยไม่อยากมีส่วนรวม
“นี่มันอะไรกันวีร์” พี่ปั้นหันไปเล่นงานคนตัวโตเท่ากันที่น่าจะเป็นผู้นำขบวนการก่อน
“ใจเย็นน่าปั้น ผมทำในสิ่งที่ผู้ชายสมควรทำ ผมมาแนะนำตัวกับพ่อของคนรัก มาแสดงความจริงใจ
ว่าผมอยากดูแลลูกของพ่อจริงๆ ก็เท่านั้น”
“บอกแล้วว่าจะคุยกันในครอบครัวไม่เข้าใจเหรอวีร์”
“ผมไม่ได้ไม่เชื่อใจปั้น แต่ผมไม่ไว้ใจปุ่น”
(￣﹏￣”)
อ้าวไอ้คุณรองประธาน ไหงพูดถึงพี่ปุ่นอย่างนี้ล่ะครับ
“นายนี่มัน”
“จะโมโหไปทำไม ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีไม่ใช่เหรอ”
“ตระกูลนี้มันเป็นเหมือนกันหมดเหรอวะ เอาแต่ใจฉิบหาย” พี่ปั้นคล้ายพูดกับตัวเอง แต่ดังเต็มสองหูคุณวีร์
“ใช่ รู้ก็ดีแล้ว” นั่นไงครับ ไม่มีหรอกตอบแบบถ่อมตัวหรือปฏิเสธ
“ปุ่นไม่ต้องตกใจ พี่ไม่ได้มาเจรจาอย่างที่พ่อแซวหรอก ไอ้ที่ได้ยินมันตอนท้ายเราพูดเล่นกัน
พี่แค่เข้ามาสวัสดี แนะนำตัว ขอโอกาสดูแลปุ่นเท่านั้น”
คุณวีร์หันมาพูดกับผม ดึงตัวเข้าไปยืนใกล้ๆ ดีที่ไม่กอดให้พี่ปั้นโมโหขึ้นไปอีก
“แล้วเราล่ะแรด มีอะไรจะบอกไหม” พี่ปั้นหันไปไล่เลียงกับคนของตัวเอง
“ริวมาเป็นเพื่อนพี่วีร์” น้องริวโยนความผิดให้พี่ชายอย่างไว
“ถ้าแค่มาเป็นเพื่อน พ่อพี่จะรู้เรื่องเราได้ยังไง”
“ก็ริวเห็นพ่อของหมีไม่โกรธพี่วีร์นี่ ตอนแรกก็นิ่งๆ ซักถามกันไปสักพักก็ยิ้มแย้มกลับมาเป็นปกติ ริวเลยขอมั้ง”
“ขออะไร?”
“ขอดูแลหมีไง ขอเหมือนพี่วีร์ขอดูแลปุ่นเลย”
“ริววววว” พี่ปั้นเรียกน้องริวเสียงอ่อนใจ ผมอดขำท่าทางขี้อวดของน้องไม่ได้ ดูภูมิใจในตัวเองเหลือเกิน
“ทีแรกพ่อก็ตกใจ หันมาซักริวแทนพี่วีร์ใหญ่ ถามไรมาริวก็ตอบ แล้วพ่อก็บอกว่าพี่ปั้นพรากผู้เยาว์”
“โทษทีนะปั้น มันถ่ายทอดสด ช่วยห้ามไม่ทันจริงๆ “ คุณวีร์ดูเหมือนไม่รู้จะทำยังไงกับน้องตัวเองเหมือนกัน
เอ่อ ผมคิดภาพพ่อตัวเองออกเลยครับ อดีตครูใหญ่ผู้ซื่อสัตย์ ซื่อตรง และนักเลงพอตัว
(ไม่อย่างนั้นจะตั้งชื่อลูกว่ากำปั้นเหรอครับ) คงมองตามเนื้อผ้าว่าลูกของตัวเองเป็นคนผิด
“แล้วไอ้ข้อเสนอนั่นจะทำจริงเหรอครับคุณวีร์ถ้าพ่อไม่ยอม”
“ไม่หรอก พ่อพูดขึ้นเอง ไม่เคยคิดจะเอามาขู่มันไม่สมควร”
“ดีแล้วครับ” ผมค่อยโล่งอก รู้ว่าไม่ทำหรอกครับแต่แค่ขู่ก็ไม่ดีแล้ว
“ถ้าต้องยื่นข้อเสนอ พี่จะยื่นกับปั้นมากกว่า” คุณวีร์หันไปมองพี่ปั้นยิ้มๆ
“ว่ามาสิ” พี่ปั้นเลิกคิ้วให้ เอ่อ..พอกันครับ ผมจะไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น
“ยื่นหมู..ยื่นแรด ว่าไงปั้นสนใจไหม”
“พี่วีร์!!” คนที่ร้องเสียงหลงคือน้องริวครับ หน้าตาตื่น ส่วนผมน่ะเหรอ ขำจนเผลอทำน้ำลายพุ่งออกมา
“พี่วีร์ยื่นเงื่อนไขแบบนี้ก็เข้าทางหมีสิ ไม่เอา ไม่เอาข้อเสนอนี้”
“อย่าเอาแต่โวยวายริว เรามันไม่รู้อะไร ใช่ไหมปั้น” คนรู้อะไร(ที่พวกผมไม่รู้)สองคนสบตากันนิ่งๆ
คนนึงทำหน้าแข็งๆ ส่วนอีกคนยิ้มเหมือนกำลังสนุกสุดๆ
“พี่วีร์อะ อย่ายุ่งกับเรื่องของริว” น้องริวไม่เคยกล้าขึ้นเสียงกับคุณวีร์ ทำได้แค่กระเง้ากระงอดพี่ชายตัวเอง
“สงวนท่าทีหน่อยริว ออกนอกหน้าเกินไปแล้ว”
“ริวยังเด็ก”
โอ๊ะ โอ๊ะ ใครมาออกตัวแทนเด็กน้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ปั้นคงเออออเห็นด้วยไปแล้ว หรือเดี๋ยวนี้ดุได้คนเดียว
คนอื่นห้ามดุ
“แล้วจะนอนกันยังไง” พี่ปั้นเปลี่ยนเรื่อง คงกลัวเข้าตัวมากกว่านี้
“น้องนอนห้องพี่ปั้นก็ได้ ให้คุณวีร์กับน้องริวนอนห้องน้อง คุณลินนอนห้องแคท” ผมออกความคิดเห็น
“ไม่ พี่จะนอนห้องปุ่น ส่วนคนที่เหลือใครจะนอนห้องไหนก็ตามใจ”
“น้อยๆ หน่อย นี่บ้านผม” พี่ปั้นคงอดหมั่นไส้คุณรองประธานไม่ได้
“นี่เมียผม”
“เฮ้ย!!”
ผมปวดหัวจี๊ด ให้มันได้อย่างนี้สิ จะกลับไปครบ32ไหม ไม่กี่ชั่วโมงก็จะตีกันตายแล้ว
“มากไปแล้ว ปุ่นเอาของขึ้นไปเก็บห้องพี่”
“ไม่ ปุ่นเก็บของไปนอนโรงแรม”
ผมนั่งแปะลงกับโซฟา รอให้เถียงกันให้จบก่อนขี้เกียจลุกๆ นั่งๆ
“ริวนอนห้องเดียวกับหมีไม่ได้เหรอ อยากอยู่ด้วย” สิ้นเสียงอ้อนๆ ของน้องริว พี่ปั้นทำเสหันไปมองนอกหน้าต่าง
สงสัยพยายามเก๊กหน้าไม่ให้หลุดยิ้ม
“รำคาญ ใครอยากนอนไหนก็ตามใจ” พี่ปั้นพูดห้วนๆ ก่อนเดินออกจากห้องไปเลย
เฮ้ย พี่ชายผมเขิน พี่ปั้นมันเขินใช่ไหม โอ๊ยอยากเห็นหน้าจะๆ จะล้อยันแก่เลยคอยดู
“พาไปสิปุ่น” ผมหันมาเห็นคุณวีร์ลุกขึ้นยืน ในมือมีกระเป๋าสองใบรวมของผมด้วย น้องริวรีบหยิบของตัวเอง
กับของพี่ปั้นขึ้น ผมพยักหน้าพาเดินขึ้นไปชั้นบน เปิดห้องพี่ปั้นให้น้องริวก่อนพาคุณวีร์มาที่ห้องตัวเอง
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรครับ” ผมทำหน้ามุ่ย ก็คุณรองประธานหยิบรูปผมตอนเด็กๆ ขึ้นมาดู แล้วก็เอาแต่หัวเราะไม่พูดไม่จา
“น่าฟัดตั้งแต่เด็กเลยนะเรา”
พูดอย่างนี้พี่ปุ่นก็เขินสิครับ ดีนะไม่พูดว่าอ้วนตั้งแต่เด็กเลยนะเรา ไม่งั้นมีจระเข้ฟาดหางแน่
“พอเลยครับ ห้ามดู” ผมหยิบกรอบรูปในมือคุณรองประธานมาคว่ำหน้าลงกับพื้นโต๊ะ
“แย่งของพี่เหรอ” คนตัวโตหาเรื่องฟัดผมจนได้ ทำใจแล้วครับไม่ว่าอะไรท่านก็เข้าเรื่องได้หมดแหล่ะ
“พี่ชอบพ่อปุ่น” หลังจากฟัดผมจนหนำใจ คุณวีร์ก็ดึงผมลงนั่งตัก เตียงตั้งกว้างผมนั่งเองก็ได้
แต่ก็แค่คิดครับไม่ได้ดิ้นลง ดิ้นไปก็ไม่ช่วยอะไร หาเรื่องให้โดนฟัดอีกรอบมากกว่า นิ่งๆ ไว้ปลอดภัยที่สุด
“ท่านใจใหญ่ นักเลงดี พี่ว่าต้องเป็นเพื่อนกับพ่อพี่ได้แน่ มั่นใจว่าพ่อพี่ต้องชอบ”
“พ่อคุณวีร์ดุ น่าเกรงขาม ผมกลัว” ผมพูดออกไปตามตรง
“ไม่ต้องกลัว เข้าไปเป็นลูกสะใภ้เดี๋ยวก็ชิน”
“คุณวีร์!!”
(ノ> <)ノ
ผมทุบตุ๊บตั๊บลงไปบนอกแข็ง ชอบพูดจริงๆ คำพวกนี้ รู้อยู่ว่าผมเขิน ผมผู้ชายนะครับ มันดึ๋ยๆ บอกไม่ถูก
“ฮ่าๆๆ จะเขินอะไรนักหนาตัวอ้วน ยังไม่ชินอีกหรือ”
“ฟอดดด” เห็นไหมครับ บอกแล้วอะไรก็เข้าทางท่านไปหมด
“คุณวีร์ต่อหน้าพ่อห้ามทำแบบนี้นะครับ ถึงท่านจะรู้แล้วแต่มันไม่เหมาะ”
“แบบไหน? แบบนี้เหรอ”
“ฟอด..” เต็มๆ แก้มผม
“หรือแบบนี้”
“จุ๊บ” หน้าผากก็มาครับ
“หรือแบบนี้” ปากประกบปากบดเบียดลงมาหนักหน่วงเสียจนใจสั่น ไม่ต้องสาธิตขนาดนี้ก็ได้มั้ง
“อื้อ..คุณวีร์พอแล้วครับ” ผมผลักหน้าที่จู่โจมลงมาออก คุณรองประธานยังอ้อยอิ่งอยู่อีกชั่วครู่ก่อนจะถอนใบหน้าขึ้น
“ตลอดเลย เอะอะก็...”
“ก็..อะไร” เห็นรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของคุณรองประธานผมไม่โง่พูดต่อหรอกครับ เดี๋ยวก็เข้าอีหรอบเดิม
“ออกไปกันเถอะครับ ทิ้งน้องริวไว้คนเดียว เดี๋ยวผมพาไปชมสวน”
“เอาสิ” คุณวีร์ปล่อยมือจากเอวผม แต่พอผมลุกขึ้นยืนก็กระชากกลับลงมานั่งตักใหม่
กดปากลงบนคอดูดแรงๆ จนผมเจ็บนิดๆ
“คุณวีร์”
“นี่ของแถมให้ปั้น น่าจะชอบ”
(￣﹏￣”)
แดงแน่ๆ ครับ ไม่ต้องไปดูกระจกก็รู้
ฆ่ากันให้ตายไปเลย ผมจะไม่ห้ามอีกแล้ว ฮือๆ เห็นพี่ปุ่นเป็นอะไร
.......................................................................
-กำปั้น-
“พ่อ ไม่เป็นอะไรแน่นะ” ผมเดินตามเข้ามาในสวน ลินกำลังเพลินกับการเก็บดอกไม้มะลิกอใหญ่
“เอ็งจะให้พ่อเป็นอะไรวะ ไอ้หมาปั้น”
“ก็เรื่องนี้....”
“เอ็งคิดว่าสมัยพ่อเป็นครู ไม่เคยมีลูกศิษย์แบบนี้เหรอ เมื่อกี้พ่อพูดเอาตลกไปอย่างนั้นเอง
มันเห็นมาเยอะ เห็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ตี เด็กที่มันมาร้องไห้ที่โรงเรียน เด็กที่พ่อแม่ไม่เข้าใจ
เห็นมันทุกข์ ไม่มีความสุข เสียการเรียน เห็นเด็กที่พ่อแม่เข้าใจ เด็กที่กล้าแสดงออก สดใสร่าเริง
พ่อเห็นมาทั้งหมดนั้นแหล่ะ” พ่อหันมามองหน้าผมอย่างพิจารณา
“เอ็งยังเป็นคนดีอย่างที่พ่อสอนอยู่หรือเปล่า”
“ครับ”
“เอ็งมีความสุขดีใช่ไหม”
“ครับพ่อ”
“แล้วเอ็งว่าพ่อควรอยากได้อะไรจากลูกอย่างเอ็งอีกวะปั้น พอแล้ว เอ็งกับไอ้ลูกหมูไม่เคยทำให้พ่อกลุ้มใจ
เป็นคนดี เชื่อฟังพ่อทุกอย่าง แล้วเอ็งจะให้พ่อตอบแทนพวกเอ็งด้วยการพรากความสุขพวกเอ็งไปเหรอ
อย่าดูถูกพ่อสิวะ”
“ผมเปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากทำอะไรที่พ่อจะไม่สบายใจ”
“พ่อสบายใจดี สบายใจมาก ไอ้หนุ่มวีร์นั่นมันก็กล้าบ้าบิ่นดี บุกมาถึงบ้าน มันแสดงเจตจำนงค์ชัดเจน
ว่ามันรักของมันจะดูแลอย่างดี เห็นแล้วก็เชื่อ ส่วนหนูริวรายนั้นน่ารัก ดูท่าจะรักเอ็งมาก ถึงจะดื้อไปสักหน่อยแต่คงไม่ยาก
สำหรับเอ็งหรอกมั้ง”
“ปั้น” ผมยังไม่ได้ตอบอะไรพ่อ ก็ได้ยินเสียงเรียกเสียก่อน เพิ่งเห็นว่าลินมายืนอยู่ใกล้ๆ แล้ว
“ขอจีบได้ไหม”
“อะไร ยังเล่นมุกนี้อยู่อีก ”
“เปล่า ที่ถามเนี่ยหมายถึงพ่อ ขอจีบได้ไหม โครตเท่ห์”
“ฮ่าๆ อย่าเลยหนูลิน พ่อแก่แล้ว นี่ถ้ามีลูกชายอีกสักคนจะยกให้ แต่ตอนนี้หมดแล้วมีเจ้าของหมด”
“นั่นสิคะพ่อ ลินจองไม่ทันสักคน ผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้ แย่งไปหมด”
“คุณลินนนน” กลุ่มที่ตามมาสบทบมาทันได้ยินเจ้าแม่ลินบ่นพอดี ไอ้หมูอ้วนเลยร้องเสียงหลง
“ทำไม หรือจะเถียง”
“เอาแต่แซะคนอื่น ของตัวเองทำเป็นวิ่งหนี นี่มาไม่ได้บอกซันมันใช่ไหม มันเพิ่งโทรมาถามเมื่อกี้ บอกติดต่อลินไม่ได้”
“ทำไมต้องบอกไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ผู้หญิงนี่น่าเบื่อ เมื่อก่อนรายงานมันทุกอย่าง พอรู้ว่ามันสนใจเข้าหน่อยเล่นตัว เดี๋ยวจะหาคนอื่นให้ซันมัน
จะได้เข็ด อย่างซันหาไม่ได้ง่ายๆ นะลิน”
“ใช่พี่ลิน ตอนเด็กๆ ริวยังเคยแอบชอบเลย” ผมหันขวับไปมองไอ้เด็กผมยาว มันยังมีหน้ามาส่งยิ้มให้
“ตายแล้วมีคู่แข่งเป็นน้องริว ฉันก็ตายสิ จะเอาความสวยที่ไหนมาสู้”
“ไม่ต้องๆ ริวไม่ชอบแล้ว ตอนนี้ริวชอบคนอื่น”
ไม่ต้องใช้คำว่าคนอื่นก็ได้มั้ง มันเล่นมองมาตาเยิ้มขนาดนั้น พ่อผมยังหลุดหัวเราะออกมา
“ปั้นเอ๊ย เอ็งเจอคนที่เหมาะแล้วล่ะ พ่อจะรอดูว่าใครจะโดนปราบพยศกันแน่”
“ลินลงข้างปั้นค่ะ” เจ้าแม่ลินเริ่มเปิดวงพนัน
“ผมเลือกข้างน้องริวครับ” ไอ้หมูอ้วนไม่รักดี
“ปั้น” เออ..ว่าที่น้องเขยมันพูดเข้าท่าก็วันนี้
“พ่อลงริวพันนึง”
เท่านั้นแหล่ะทั้งวงฮือฮากันใหญ่ ไอ้เด็กแสบมันรีบเดินเข้าไปกอดแขนพ่อผม อ้อนเสียไม่มี
พ่อผมก็ดูท่าจะถูกใจยิ้มไม่หุบ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนคลื่นซัดตั้งแต่เจอมัน ไหลไปเรื่อยๆ ตั้งตัวไม่ติด ลุกขึ้นยืนไม่ได้
รู้ตัวอีกทีก็ลอยอยู่กลางทะเล ไปไหนไม่ได้แล้ว
แต่..
ผมไม่ได้บอกนี่ว่าผมไม่ชอบทะเล
ถ้าสุดท้ายแล้วจะถูกล้อมรอบไปด้วยมัน ก็ซัดมาเถอะ คลื่นอีกกี่ลูกก็ได้
ผมแข็งแรงพอที่จะอยู่เคียงข้างมันไปแบบนี้
ไม่ไปไหนหรอก อยู่ด้วยกัน
....................................................TBC...................................................................
บอกว่าจะหวานๆ ยังไม่เริ่มหวานเลย งั้นสองตอนสุดท้ายเดี๋ยวจัดหนักให้นะคะ
ใครรอบทสรุปของคู่คุณลิน พรุ่งนี้เจอกันค่ะ มีเนื้อหาไม่มากนะคะแซมกับของคนอื่น เดี๋ยวให้เรื่องจบก่อน
คนเขียนจะเปิดเป็นตอนพิเศษ Inside คุณลินให้ค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800673 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก