ตอนพิเศษ 1 [ปั้น ♥ ริว]
-กำปั้น-
“ใคร?”
“ใครอะไรหมี” ไอ้ตัวดียังมีหน้าหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ
“คนที่คุยเมื่อกี้ใคร”
“อ๋อ พี่คณินรุ่นพี่ที่คณะเขาเดินมาส่ง”
“เดินเองไม่เป็น? ต้องให้คนมาส่ง” เห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิด ยังจะมาทำเป็นยิ้มอีก
“หมีเป็นไร โมโหใครมา” ดูมันยิ้มครับ อย่านึกว่ามันซื่อไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดอะไร แรดมันคงกะแหย่ให้ผมพูด
หวังไปเถอะ
“หงุดหงิดคนเซ้าซี้ วันหลังไม่ต้องโทรตาม กลับไม่ได้ก็นอนนี่” ผมอยากแกล้งมันบ้าง จ๋อยเลย
หึๆ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเหนือกว่า
“ใครมาส่ง” ผมถามทันทีที่ริวเดินเข้ามาในร้านของลิน
“พี่คิด” ริวลงนั่งข้างผม หยิบแก้วน้ำผมไปยกดื่มหมดแก้ว เหนื่อยอะไรของมันมาวะ
“ใคร?”
“พี่คณินไง หมีเคยเห็นแล้วนี่ วันที่ไปรับริวยังถามอยู่เลย”
“ทำไมไม่ให้คนขับรถไปรับ”
“ก็พี่คิดอาสามาส่ง ริวเลยไม่ได้โทรตาม”
“หึๆ”
“หัวเราะอะไรลิน”
เปล๊า” แล้วจะขึ้นเสียงสูงเพื่อ!! แถมทำหน้าทำตามีเลศนัย
“ลินมีอะไรก็พูดมา”
“ไม่มี้ อย่าหงุดหงิดน่าแก่ คบเด็กก็แบบนี้แหล่ะ คิดไรมาก”
ขอบคุณเพื่อนช่วยได้มาก เดี๋ยวจะยุให้ซันมันไปชอบเด็กบ้าง ดูสิแก่อย่างลินจะนั่งเฉยๆ ไหม
“วันหลังอย่าไปรบกวนคนอื่นเข้าใจไหมแรด เราไม่ได้ลำบากอะไร รถก็มีคนขับรถก็มี ไม่อยากรอนานก็โทรไปบอกแต่เนิ่นๆ”
“ก็พี่คิดบอกว่าเต็มใจมาส่ง บอกว่ามาส่งริวทุกวันก็ได้”
“แรด!!!”
“เสียงดังอีกแล้ว หมีโกรธอะไรนักหนาไหนบอกริวมาสิ”
“ไม่ได้โกรธ”
“จริงเหรอ สักนิดก็ไม่โกรธเหรอ”
“ไม่”
“ชิ ปากแข็ง”
“พูดว่าอะไรนะ” ผมหรี่ตาลงมอง ไอ้ตัวดีทำเป็นไม่ได้ยิน หันไปเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร เดี๋ยวมันจะเจอดี
“หมีทางนี้” ริวโบกมือให้ผมไหวๆ ผมโทรมาบอกให้มันรอ ผ่านมาแถวนี้พอดีจะแวะรับ
แล้วนั่นมันนั่งอยู่กับใคร ผมพยายามเพ่งมอง ไอ้เด็กเปรตนั่นอีกแล้ว
“พี่คิดนี่แด๊ดริว แด๊ดนี่พี่คณิน รุ่นพี่ที่คณะ” ริวแนะนำให้ผมรู้จักกับรุ่นพี่ของมันเมื่อผมเดินไปถึง
“แด๊ด?!!!!”ผมไปเป็นพ่อแรดมันตั้งแต่เมื่อไหร่ หนอยมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบหน่อย เลื่อนผมขึ้นเป็นพ่อเลยนะไอ้ตัวแสบ
ไหนมันบอกไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ เรียนยังไม่ขึ้นปีสามเล่นผมซะแล้ว
“สวัสดีครับแด๊ด เห็นริวพูดถึงบ่อยๆ ดีใจที่ได้พบนะครับ”
“......”
“แด๊ด พี่คิดไหว้” ไอ้ตัวดีเขย่าแขนผม ที่ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่รุ่นพี่มันทัก
“เขาไหว้พ่อริว ไม่ได้ไหว้พี่”
“งั้นผมไหว้พี่ก็ได้ครับ” ไอ้เด็กสกินเฮดยกมือไหว้ผมอีกครั้ง นี่มันกะจะกวนผมใช่ไหม
“ไหว้พระเถอะ” ผมตอบปัดๆ ไป ไม่อยากรับไหว้มัน แต่ไม่พูดอะไรก็จะดูไม่ดี เดี๋ยวจะหาว่าเป็นผู้ใหญ่ไร้มารยาท
“พี่จะบวชพระเหรอครับ ผมขออนุโมทนาด้วยคน สาธุ” มันไม่พูดเปล่ายกมือขึ้นไหว้เสียท่วมหัว
ไม่เกรงใจว่าเป็นมหา’ลัย ผมจะอัดมันให้หายเกรียน
“แด๊ด อย่าไปถือพี่คิดนะ พี่เขาเป็นคนตลก”
ยัง ไอ้ตัวดียังแด๊ดอยู่ ขืนมันยังแด๊ดอีกทีมันจะเด็ธไม่รู้ตัว
“กลับได้หรือยัง” ผมถามมันเสียงขุ่น นี่บังคับเสียงที่สุดแล้วนะ ผมไม่อยากรังแกเด็กถึงมันจะน่าอัดให้เละก็เถอะ
“ได้แล้ว แต่พี่คิดขอติดรถไปด้วยนะ ถึงนั่งรออยู่ด้วยกันนี่ไง”
“หะ!!”
ไอ้ตัวดีมันไม่รู้จริงๆ หรือมันแกล้งโง่ ว่าผมกำลังหงุดหงิดเพราะไอ้พี่คิดของมันแค่ไหน
“ผมรบกวนด้วยนะครับพี่”
“จะไปลงไหน” ผมกะว่ามันไปไหนผมจะไปอีกทาง อย่าหวังว่าจะได้ขึ้นรถผม
“ลงที่บ้านริวครับ” มันตอบแล้วยิ้มเผล่ ผมหันขวับไปมองหน้าไอ้ตัวดี มันทำเป็นไม่เห็นเสมองไปทางอื่น
วันนี้ผมต้องไปส่งริวที่บ้าน ริวจะกลับไปนอนบ้านทุกวัน จันทร์ พุธ ศุกร์ แต่ก็ไม่ตายตัวเสมอไปส่วนใหญ่ก็ขึ้นอยู่กับงานผม
กับตารางเรียนของริว
“ไปกันเถอะเนอะ ร้อนแล้ว” ริวเข้ามาจูงแขนผมจะให้ออกเดิน แต่ผมขืนตัวเอาไว้
“วันนี้ริวไม่ได้กลับบ้านขอโทษทีนะ”
“อ้าว” ไอ้หัวสกินเฮดหันไปมองหน้าริว
“นอน หมีลืมหรือเปล่าว่านี่วันพุธ” มันไม่ดูหน้าไม่ฟังน้ำเสียงผมเลยใช่ไหม ยั่วโมโหนักนะ
“ริว” ผมเรียกมันเสียงเข้ม ชักจะหมดความอดทนขึ้นทุกที
“อ่า..พี่คิดงั้นไว้วันศุกร์นะพี่ค่อยไป ดีเหมือนกันพี่คิดจะได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย วันนี้ไม่ได้เตรียมไรมาสักอย่าง”
นี่!! มันกะจะไปค้างบ้านริวงั้นเหรอ ไอ้หล่อมึงไม่ได้ตายดีแน่
“เอางั้นเหรอ” มันทำหน้าผิดหวังไม่เกรงใจผมที่ยืนหัวโด่อยู่
“ก็ได้ งั้นวันศุกร์เอารถพี่ไปจะได้ไม่ต้องรบกวนพี่เขามารับ”
“ได้ๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันพี่คิด หวัดดี”
“ครับ แล้วเจอกัน” มันยิ้มอ่อนยิ้มหวานให้กันจนพอใจ ถึงหันมาส่งยิ้มกวนๆ ให้ผม
“สวัสดีครับพี่ วันหลังคงได้เจอกันใหม่นะครับ”
“ผมไม่ใช่พี่ริว” ผมบอกมันเสียงห้วน ทนให้มันเรียกพี่ๆ ต่อไปไม่ไหว
“งั้นก็สวัสดีครับแด๊ด ลาล่ะครับ”
“ผม..ไม่..ใช่..แด๊ด........”
“ผม..เป็น..สามีริว..เข้าใจคำนี้ไหม”ผมจ้องหน้าหาเรื่องมันเต็มที่ กะว่าขืนโวยวายหรือทำเป็นไม่สนใจอีก มหา’ลัยก็มหา’ลัยล่ะวะ
ขอสั่งสอนเด็ดหัวเกรียนนี่หน่อยเถอะ
“เข้าใจพี่ husbandริวใช่ไหมล่ะ สวัสดีคร้าบพี่husband ไว้เจอกันใหม่นะครับ บายริว”
มันยิ้มทะเล้นให้ผม หันไปโบกมือให้ริว ก่อนเดินผิวปากกวนประสาทผมออกไป
ผมหันไปจ้องไอ้ตัวดี มือมันยังไม่เอาลงจากการโบกมือลาไอ้เด็กเวรนั่นเลย
“ริว ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
“คร้าบ คร้าบ ดุจริงวุ้ย หมีนี่”
“เรียกหมีได้แล้วเหรอ พอมันไม่อยู่ไม่ใช่แด๊ดแล้วสิ” ผมอดประชดมันไม่ได้ ถ้าเอาเทอโมมิเตอร์มาวัดผมตอนนี้
ก็ทะลุร้อยองศาล่ะครับ
“มั้ง” มันตอบผมแล้ววิ่งจู้ดไปรอที่รถ ผมบอกได้คำเดียวเลยว่ามีเรื่องแน่ครับ
“มีอะไรจะพูดไหมริว”
“มี”
“ว่ามา พี่รอฟังอยู่”
“หิว แวะทานไรกันก่อนนะหมี กลับคอนโดใช่ไหมหรือกลับบ้านหมี”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องริว ตกลงไอ้เด็กหัวเกรียนนั่นมันยังไง คิดจะนอกใจพี่เหรอ”
“หมีสนใจด้วยเหรอ นึกว่ายุ่งจนลืมเขาแล้ว”
“นี่งอนพี่ใช่ไหม บอกแล้วว่ามีอะไรให้บอกห้ามทำประชด”
“ริวไม่ได้ประชด”
“แล้วชวนมันไปนอนที่บ้านทำไม สนิทกันมากขนาดนั้นเลย?”
“หึงเหรอ” มันเปลี่ยนจากหน้างอเป็นยิ้มหน้าบาน
“ฝันไปสิ”
“ไม่หึงแล้วสนใจทำไมเล่า ริวไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ชวนพี่ที่สนิทด้วยไปนอนค้างที่บ้านใครๆ เขาก็ทำกัน”
“ริว”
“หรือไม่จริง ตอนเรียนหมีไม่เคยไปค้างบ้านรุ่นน้องบ้างหรือไง”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนตรงไหน”
ผมไม่ตอบ กระพริบไฟตีเข้าข้างทาง หาที่จอดได้ก็คว้ามันเข้ามากอด
“ตรงที่ริวเป็นเมียพี่ ห้ามไปยุ่งกับคนอื่นเด็ดขาด” ผมไม่รอให้ริวพูดต่อ จับหน้ามันเข้ามาจูบ
ใครขับผ่านไปผ่านมาจะเห็นก็ช่าง ตอนนี้ผมอยากให้เห็นกันเยอะๆ ให้ไอ้สกินเฮดนั่นเห็นด้วยก็ยิ่งดี
“อื้อ.หมี.ปล่อย”
“ไม่” ผมไม่สนใจเสียงร้องห้าม จับมันจูบจนปากเจ่อ โทษฐานทำร้ายจิตใจผม
“จะทำแบบนี้อีกไหม”
“ทำ”
“ริว!!” คราวนี้ผมกระชากมันข้ามมานั่งเบาะคนขับ จับเอวมันเข้าชิด จูบแบบไม่ให้โอกาสมันหายใจ
ลิ้นเอย ปากเอย จมูกเอย มือเอย อะไรใช้จู่โจมมันได้ผมเอาหมด
“ว่าไง ตอบพี่มา” ผมปล่อยให้ริวได้หายใจ มันหอบจนตัวโยน แต่เห็นหน้าอกมันยกขึ้นลงแล้วตามแรงหายใจ
ผมดันเผลอกลืนน้ำลาย อยากดื่มนมตอนบ่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ไม่.ไม่ทำแล้ว” ริวรีบตอบเร็วปรื๋อ เมื่อเห็นผมหันไปให้ความสนใจกับยอดอกแทนคำตอบ
“ดีมาก อย่าให้พี่เห็นอีกนะ”
“อื้อ” ริวพยักหน้า พยายามก้มลงซุกอกผมเพื่อให้ยุติการจู่โจม
“แต่หมีต้องตอบเขามาก่อน”
“ว่า?” ผมงับติ่งหูริวเล่น
“อื้อ..อย่าสิ ฟังกันก่อน”
“ก็พูดสิ ยิ่งพูดช้าพี่ยิ่งขี้เกียจฟังนะ”
“หมีต้องบอกมาก่อน ว่าหึงเขาใช่ไหมที่เป็นแบบนี้อะ”
“อยากจะรู้ให้ได้ใช่ไหมเรา อยากจะได้ยินจริงๆ นะคำนี้”
“อยากสิ ก็หมีไม่ค่อยพูดหวานๆ เลย ริวอยากรู้นี่ว่าหมียังรักริวมากอยู่หรือเปล่า”
“เฮ้อ แรดก็ยังเป็นแรดอยู่วันยังค่ำ และริอ่านบอกว่าเป็นกวางน้อย”
“หมี!!”
“หึง...หึงมาก หวงมาก พอใจไหม?”
“อื้อ” มันพยักหน้ากับอกผม ผมไม่เห็นหน้ามันชัดแต่เห็นหูมันแดงเต็มสองตา ทีอย่างนี้มาทำเขิน
“ที่พี่เคยบอกว่าจะให้เวลาริวจนเรียนจบเผื่ออยากเปลี่ยนใจยกเลิกให้หมด ห้ามไปไหน ห้ามมีใครเข้าใจไหม
พี่จับได้เอาถึงตาย”
“หมี!!” ริวเด้งตัวออกขึ้นมาจ้องหน้าผม นอกจากหน้าแดง หูแดงแล้ว ตอนนี้มันยังตาแดงอีกด้วย
“เข้าใจไหมครับ”
“อื้อ..อื้อ” ริวพยักหน้าถี่ๆ น้ำตาก็ไหล ปากก็ยิ้ม จมูกก็สูดน้ำมูก ไอ้แรดเอ๊ย
“รักแรดนะ”
“รักหมี” คราวนี้ไม่ต้องจูบมันก่อน มันจัดการฟัดผมเองเสร็จสรรพ จูบดะไปหมด
“เข้าใจกันแล้วนะ ไม่ต้องน้อยใจพี่แล้ว และอย่าประชดพี่แบบนี้อีก ตกลงไหม”
“อื้อ..ตกลงครับ”
“กลับบ้านกัน” ผมจูบริวอีกที ก่อนอุ้มย้ายกลับไปนั่งที่ ขืนมากกว่านี้ไม่ต้องขับรถกันแล้วครับ มันจะขับไม่ไหวเอา
เวลายังมี ถึงบ้านเมื่อไหร่เจอกัน
Kidkanin
ไง ถึงบ้านหรือยัง
..............................................ยัง อยู่บนรถ
เรียบร้อยดี ไม่ตีกันตายใช่ไหม
..............................................เรียบร้อยมากกกกกก ^____^
อย่าลืมสัญญา
..............................................รับรองน่าพี่ วันศุกร์เก็บกระเป๋ามาได้เลย
ให้มันได้อย่างนี้น้องรัก
เยี่ยม
อย่าลืม!! ห้องนอนเรย์อยู่ไหนบอกพี่ด้วย
พิมพ์อะไรนักหนา คุยกับใคร เอามาดูสิ
หมีอย่า!!!!!!!!!!!!
..........................................................END..............................................................
ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เน้นอ่านสบาย ยิ้มๆ กันไปเหมือนเดิม
｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡ (อัพตอนที่ 1แล้วค่ะ)
edit** ตอนพิเศษ2 ลงวันศุกร์นะคะ ^^
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 800667 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก