.
.
.
กนธีขับรถกลับมาจากชลบุรีโดยใช้ความเร็วไม่มากนัก พอถึงกรุงเทพก็เป็นเวลาประมาณสามทุ่มครึ่ง ตอนแรกเขาว่าจะกลับไปนอน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ขับไปที่ Vin Santo
ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะต้องยิ้มให้ได้ในวันที่ไม่มีใครบางคนอยู่ข้างกัน แต่วันนี้..เขาขออ่อนแอสักวัน
ตั้งแต่เมื่อเช้า เขาพูด เขาคุย สร้างภาพเหมือนว่าศรัณย์ยังมีชีวิต และในตอนนี้ เขาขอแค่ได้มองหน้า..คนที่คล้ายคลึงกับศรัณย์ เขาคงจะมีความสุข
ที่จริง เขาควรจะทำใจรับความสูญเสียได้เร็วกว่านี้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนใกล้ชิดจากไป แต่เพราะมันยังมีอะไรบางอย่างค้างคา เขาถึงยังติดอยู่ที่เดิม
ถ้าเป็นไปได้..กนธีก็อยากจะขอซื้อเวลาสักหนึ่งชั่วโมง ยื้อให้ศรัณย์กลับมา ให้เขาได้พูดคุยสิ่งที่อยู่ในใจ
..และเพื่อจะได้บอกคำว่า ‘รัก’ เป็นครั้งสุดท้าย..
“สวัสดีครับ คุณกนธี” ปาลินตรงเข้ามาหาแขกของทางร้าน
เจ้าของชื่อยิ้มให้ สังเกตเด็กหนุ่มที่ดูกระตือรือร้นมาต้อนรับทั้งที่ตาปรือปรอย จมูกแดงเรื่อเหมือนเป็นหวัด
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ดูเพลียๆนะ”
ปาลินหัวเราะแหะ “นิดหน่อยครับ วันนี้เลยไม่ขอเสิร์ฟอาหาร จะอยู่คิดบิลแทน” จะให้เขาเดินใส่ผ้าปิดปากเดินไปทั่วก็คงดูไม่ดี “เอ่อ..พอดีผมจองที่ไว้ให้คุณแล้ว”
กนธีหันไปมองโต๊ะวีไอพีที่จัดไว้ริมระเบียงของอาคารสูง จากตรงนั้นจะมองเห็นเวทีได้ชัดเจนเพราะยกพื้นขึ้นมาอีกระดับ มีต้นราชาวดีกั้นเป็นสัดส่วนทำให้แยกออกมาจากโต๊ะอื่น ที่นั่งเป็นโซฟาหวายยาว คั่นด้วยโต๊ะกลาง บรรยากาศโดยรอบดูสบายและเป็นส่วนตัว
“ผมไม่ได้โทรมาก่อนนี่นา” เขาถามอย่างประหลาดใจ
“โอ๊ตบอกให้จองเผื่อไว้น่ะครับ เพราะคุณกนธีเป็นแขกประจำของที่นี่”
คนฟังครางในลำคอ เขาเหลือบมองไปตรงลานด้านหน้าโดยอัตโนมัติ เด็กคนนั้นยังไม่ขึ้นร้องเพลง อินทัชนั่งอยู่ตรงซุ้มกุหลาบขาวด้านข้างเวทีและกำลังเล่นเปียโนเป็นทำนอง Rainy Days and Mondays ของ The Carpenters
“น้องเขาเล่นเปียโนเป็นด้วยหรือ” เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“เป็นบางวันครับ” ปาลินยิ้ม “ปกติพี่อีกคนจะเล่น แต่วันนี้ทางนั้นลาหยุด โอ๊ตเลยเล่นเอง”
“เขาน่าจะเล่นบ่อยๆนะ..เพราะมาก”
“เขาบอกว่าไม่ค่อยถนัดน่ะครับ”
“ไม่จริงหรอกมั้ง” กนธีเดินตามเด็กอีกคนไปที่โต๊ะโดยไม่รู้ว่าใครอีกคนเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา
ปาลินยื่นเมนูให้แขกก่อนจะรอรับออเดอร์ น่าแปลกที่วันนี้คุณกนธีที่ดื่มแต่น้ำผลไม้ กลับสั่งเปิดไวน์แดง Pix Merlot ปี 2000 มาขวดหนึ่งโดยไม่เลือกอาหารมาทานด้วย
“ขอโทษทีนะ..กินไม่ค่อยลง” คนอายุมากกว่ายิ้มจาง “เอาแค่นี้แล้วกัน ถ้าจะสั่งอะไรเพิ่มแล้วจะเรียก”
อีกฝ่ายรับคำ แอบมองใบหน้าขาวที่ซีดเซียวแล้วอยากถามไถ่อาการ ขนาดเขาเป็นหวัด ยังดูไม่ซึมเศร้าแบบนี้เลย
ปาลินกลับมาอีกครั้งเพื่อเอาไวน์มาเสิร์ฟพร้อมกับลอบพิจารณาคนที่นั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย เขาเท้าคางมองวิวของตึกสูงอย่างเหม่อลอย
กนธี สิงหนาทเป็นผู้ชายหน้าตาดี ไม่ได้หล่อเหลาในแบบไทยแท้ แต่กระเดียดไปทางเชื้อจีน อาจจะด้วยผิวที่ขาวสะอาด เกลี้ยงเกลา เครื่องหน้าทุกอย่างได้รูปเหมาะเจาะ ดวงตากลมสวย มีสีน้ำตาลอ่อนปนและจะยิ่งอ่อนลงมากเมื่อถูกแสง จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง ทุกอย่างดูลงตัว เมื่อบวกกับรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าอยู่เสมอทำให้เป็นคนที่น่าเข้าหา หากไม่บอกอายุก็คงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ใกล้จะสี่สิบแล้ว
เป็นผู้ใหญ่ใจดีที่มีบุคลิกคล้ายสายน้ำไหลเอื่อยๆ เสียงของเขานุ่มทุ้ม ฟังรื่นหู เมื่อได้ใกล้ชิดจะให้บรรยากาศของพี่ชายที่ไม่เคยไว้ตัว ทั้งยังชอบลงมาเล่นกับน้องๆแบบเป็นกันเอง
“ถ้าต้องการอะไรเพิ่ม เรียกผมได้เลยนะครับ” ปาลินบอกอย่างนอบน้อม
กนธีพยักหน้า ทิปให้หนึ่งร้อยบาทและกลับไปสู่ภวังค์ของตนเองอย่างเก่า
เสียงเปียโนยังคงบรรเลงต่อ เขาถูกดึงดูดความสนใจให้เผลอไปกับท่วงทำนองหวานซึ้งของบทเพลง The Sound of Silence ที่เคยเปรยไว้กับอินทัชว่าอยากจะฟัง ไม่รู้ว่าเป็นเพียงความบังเอิญ หรือเด็กหนุ่มจงใจจะเล่นให้ ถึงอย่างนั้น กนธีก็ไม่ได้สงสัยมากนัก เพราะเขากำลังใช้เวลาส่วนตัวนี้รำลึกถึงความหลังเก่าเก็บ
ศรัณย์เคยพยายามเล่นกีต้าร์เพราะรู้ว่าเขาชอบฟังเพลง โดยเฉพาะเพลงสากลเก่าที่หาฟังการเล่นสดๆในคอนเสิร์ตได้ยากแล้ว ตอนนั้นคนที่น่าสงสารนั่นฝึกหนักเสียจนนิ้วบวมแดง กระทั่งเขาที่นึกเอ็นดูต้องบอกให้พอ
“ซื้อแผ่นมาฟังกับฟังสดๆมันต่างกันนี่ครับ พี่กุนต์ก็บอกเองไม่ใช่หรือ”
“แค่ตั้งใจทำเพื่อพี่ เท่านี้ก็ดีใจแล้ว ขอรับไว้แต่ความคิดของรัณย์ก็แล้วกัน”
ศรัณย์ถอนหายใจ “อย่างน้อยเล่นได้สักเพลงก็น่าจะดี ถ้าไม่ได้อันนี้ จะลองเปลี่ยนไปดีดเปียโนดูบ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ผมอยากให้พี่กุนต์มองผมแบบที่มองพวกนั้น” เขาหมายถึงวง Santana วง The Eagle นักร้องคู่หูอย่าง Simon กับ Garfunkel และ Bee Gees “ตาเป็นประกายเกินไปไหมครับ ไม่เก็บความชอบเลย”
กนธีหัวเราะ “เพี้ยน”
“ครับ..เพี้ยน” ศรัณย์วางกีต้าร์ เขาเป็นคนร้องเพลงไม่ได้เรื่อง ดังนั้น..แค่การบรรเลงทำนอง ขอพยายามสักหน่อยเถอะ “ผมบอกพี่แล้ว..ว่าผมขี้หึง กับนักร้องก็หึงครับ ไม่มีข้อยกเว้น”
เขายิ้ม “ไม่ได้ครึ่งของพี่หรอก..”
“เรื่องอะไรครับ เรื่องเพี้ยน? หรือว่า..เรื่องที่ขี้หึง”
“ทั้งสองอย่าง” กนธียิ้มให้กับเรื่องราวในอดีตที่ดูจะเลือนลางไป ระยะหลังนี้ เขาพยายามจะทบทวนแต่ช่วงเวลาที่มีความสุข แม้ว่าในความเป็นจริง การคบหากันของเขากับศรัณย์จะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาฝันไว้ตลอดเวลา
มีเสียงปรบมือดังมาจากลูกค้าของเลานจ์ เขาหันมอง เห็นว่าอินทัชเล่นเปียโนเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มเดินลงมาหาแขกเพื่อรับทิป เขาเองก็อยากจะให้ แต่วันนี้ยังไม่มีอารมณ์คุยกับใคร
..แค่อยากจะมองใบหน้านั้น และดื่มดำกับความทรงจำสีจางก่อนที่จะกลับสู่ความเป็นจริง..
ไวน์แดงพร่องลงไปครึ่งขวด ในท้องที่ว่างเปล่ามีแต่แอลกอฮอล์ขมปร่า ลิ้นเขาไม่รู้รสความนุ่มละมุนขององุ่นแดงที่หมักบ่มไว้ในถังไม้โอ๊ค รู้แต่ว่าอยากจะดื่ม..โดยไม่มีเหตุผล และมันทำให้หวนคิดถึงความทรมานเมื่อสามปีที่แล้ว
..เขากิน นอน และหายใจ แบบไร้ความหมาย..
เสียงกีต้าร์ดังขึ้น เพลงหนึ่งถูกร้องขึ้นมา กนธีไม่ได้ใส่ใจ กระทั่งเพลงนั้นจบลง แขกปรบมือ และเพลงที่สองขึ้นตามด้วยทำนองที่คุ้นเคย เขาถึงได้ชะงักนิ่ง
..เพลงนี้..
ร่างสูงใหญ่ของคนอ่อนวัยนั่งอยู่กลางเวที ปลายนิ้วเรียวพลิ้วไปตามสาย ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำลงมองกีต้าร์ที่วางพาดกับตัก ใบหน้าหล่อเหลานั้นโน้มลงใกล้ไมโครโฟนก่อนจะกระซิบเสียงนุ่มละมุนออกมา
“Though we gotta say goodbye for the summer. Darling, I promise you this. I'll send you all my love everyday in a letter.” เขาเงยหน้าขึ้น มองผ่านแขกนับสิบคนไปยังโต๊ะวีไอพีด้านหลัง “Sealed with a kiss”
หยดน้ำตาร้อนผ่าวร่วงลงเงียบเชียบ หูที่รับฟังได้ดีเหมือนจะอื้ออึง
ศรัณย์ที่ล้มเลิกจากการเล่นกีต้าร์ ใช้เวลาถึงปีกว่าในการเรียนเปียโนกับพสิษฐ์ และเพลงแรกที่เขาร้องในวันคล้ายวันเกิดของกนธีก็คือเพลงนี้
“Yes it's gonna be a cold, lonely summer. But I'll fill the emptiness” ศรัณย์ที่น่าสงสารทุ่มเทสุดตัวในการร้องเพลงให้ถูกคีย์ “I'll send you all my dreams everyday in a letter…..Sealed with a kiss”กนธีเบือนหน้าหนี ริมฝีปากที่เม้มแน่นสั่นริก
“I'll see you in the sunlight.” คนรักเขายิ้มกว้าง “I'll hear your voice everywhere.” “I'll run to tenderly hold you” อินทัชทอดเสียงอ่อนลง และในความคิดของคนฟัง เสียงของศรัณย์เทียบคนๆนี้ไม่ติดเลยด้วยซ้ำ “But darling you won’t be there.”
..แต่กนธีก็ซ้อนทับคนทั้งสองเข้าด้วยกันอย่างแนบสนิทไปเสียแล้ว..
ชายหนุ่มยกหลังมือขึ้น ปิดบังใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา
เพลงนี้มีความหมายมากกว่าแค่ศรัณย์ได้เล่นเปียโนครั้งแรกในวันเกิดของเขา แต่มันเป็นเหมือนเรื่องราวเก่าๆที่เป็นจุดเริ่มต้น ตอนนั้น..พวกเขาต่างแอบชอบอีกฝ่ายแต่ไม่กล้าพูด เขายอมรับในตัวศรัณย์..แต่ไม่คิดคาดหวังเพราะรู้ดีว่าคนที่อายุน้อยกว่ามีสิทธิ์ที่จะเลือกคนอื่นเข้ามาได้อีกมากมาย ในขณะที่ศรัณย์คิดเทียบตัวเองกับเขาว่าด้อยกว่าในทุกทาง
ความรู้สึกที่อัดอั้น ถูกระบายผ่านทางจดหมาย และคนที่มีโอกาสได้รับรู้ก็คือพสิษฐ์ พวกเขาคิดว่าหมอนั่นอยู่ไกล คงไม่มีทางแย้มพรายความลับนี้ให้อีกฝั่งฟังได้แน่ ใครจะรู้..พสิษฐ์จะแอบยุยงให้ศรัณย์เดินหน้า ในวันที่พวกเขาตัดสินใจคบกัน พสิษฐ์กลับมาเมืองไทยและยื่นถุงที่ใส่จดหมายทั้งของเขากับศรัณย์มาให้
“ให้ตายเถอะ..จะจีบกันก็ไม่รู้จักพูดกันเอง ระบายใส่คนกลางอยู่ได้” พสิษฐ์ทำหน้ายียวน “คนนั้นพร่ำแบบนี้ คนนี้พรรณนาแบบนั้น หนุ่มโสดอย่างผมขนลุกเป็นบ้า”
“ไอ้เด็กเปรต!” เขาหน้าร้อนจัด
“อะไรคือ..ผมอยู่ต่ำกว่า ไม่กล้าหวังสูง แต่ถ้าคลาดไปจากคนนี้ต้องตายแน่” พสิษฐ์ยกจดหมายศรัณย์มาแกล้งอ่าน จากนั้นก็หยิบจดหมายอีกใบมาเปิด “ส่วนนี่ก็..แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็ดีแล้ว ไม่กล้าหวังให้เขามาชอบ รัณย์ยังเด็ก..คงไม่สนคนอายุมากกว่า”
จำได้ว่าเขากระโดดล็อกคอญาติผู้น้อง บีบคอมันอย่างแรงจนเจ้านั่นแทบลงไปกลิ้ง
“สรุปว่าไอ้ที่ส่งๆมาไม่เคยถามสารทุกข์สุกดิบน้องชายเลย พี่กุนต์ก็เอาแต่พูดถึงศรัณย์ และศรัณย์ก็เอาแต่พูดถึงพี่กุนต์ ส่วนนายไผ่ก็เป็นตู้จดหมายจำเป็น!”
“โธ่..คุณไผ่อย่าน้อยใจไป” ศรัณย์เองก็หน้าแดงจัด
พสิษฐ์กอดอก หัวเราะหึๆ “ใจตรงกันแล้วนี่ ทีหลังเขียนหากันโดยตรงเลยนะ แล้วอย่าลืมจูบปิดผนึกไปด้วยล่ะ”
“ไอ้ไผ่! ไอ้เด็กปากมาก!”
“เคยฟังไหม Sealed with a kiss” กนธีเช็ดน้ำตาอีกครั้ง พอดีกับที่เสียงทุ้มต่ำร้องท่อนสุดท้าย
“I'll send you all my love everyday in a letter” ปลายนิ้วที่ดีดเพลงขยับช้าลง “Sealed with a kiss”
มีเสียงปรบมือจากแขกดังขึ้นอีกครั้ง เขากะพริบตาถี่ ไล่ความทรงจำในอดีตที่กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำ
อินทัชยังไม่ลงจากเวที เขาก้มหัวขอบคุณลูกค้าของเลานจ์
ดวงตาสีเข้มมองเลยผ่าน จับจ้องอยู่ตรงที่นั่งริมระเบียง เขารู้สึกได้ว่าพี่กุนต์กำลังบังคับตัวเองสุดความสามารถ แต่เขาจะไม่ปล่อยเวลานี้ให้ผ่านไปเฉยๆ
“ผมเชื่อว่าทุกคนมีความรัก” อินทัชยิ้มจาง สะกดคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน “ในเวลาที่ความรักหอมหวาน ก็เปรียบได้เหมือนเพลงรักที่หวานซึ้ง ความทรงจำในช่วงเวลานั้นเป็นสิ่งที่มีค่า”
กนธีหันมามอง ดวงตาสั่นไหวอย่างไม่เข้าใจ
“แต่ความรักที่แท้จริง ไม่ได้มีแต่ช่วงที่เป็นสุข ในเวลาที่ความรักถึงทางตัน และต่างฝ่ายต่างต้องปล่อยมือ ไม่ว่าจะหมดรักแล้ว..หรือต้องจากไปทั้งที่ยังรัก มันก็ทรมานด้วยกันทั้งนั้น..” เขาพึมพำ “คืนนี้ เรามาลองเปิดใจและสัมผัสความเจ็บปวดที่ว่าดู..มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดหรอกครับ”
คนฟังกำมือแน่น ฟันขาวขบริมฝีปากล่างจนสั่นริก
“เพลงนี้ค่อนข้างเศร้านะครับ แต่อย่ากลัวน้ำตาของตัวเอง อย่ากลัวที่จะร้องไห้..อย่ากลัวที่จะปลดปล่อยความทุกข์ ความเหงาออกมา..ปล่อยความรู้สึกไปกับเพลง เหมือนทิ้งตัวลงแม่น้ำ..ยอมให้กระแสน้ำพัด จนกว่าจะถึงจุดหมาย..” เขาพูดแฝงความนัย “ผมจะอยู่ข้างๆคุณ”
“มาฟังกันอีกสักเพลงนะครับ” อินทัชเปลี่ยนท่านั่งให้ถนัดขึ้น นิ้วเรียวยาวดีดกีต้าร์ “My Love is Gone from Me”
กนธีอยากจะลุกหนีออกไป แต่สองเท้าของเขากลับไม่ขยับ หูยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเคยเมื่อเนื้อเพลงที่แสนเศร้าของรสชาติความรักที่จากไปถูกร้องออกมา
“Like a dream taken from the dreamer. Like a streamer sailing out to sea. Like the sinking sun when day is done.” อินทัชจงใจมองที่แขกคนสำคัญ “My love is gone from me”
กนธีปล่อยน้ำตาร่วง วันคืนที่เขาสูญเสีย มันไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกนั้น
..Like the stars vanished from the heaven..
..Like the red leaves falling from the trees..
ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ไม่ว่าจะมองอะไร
..ทุกสิ่งทุกอย่าง..เหมือนขาดวิญญาณ..
..แห้งแล้ง เดียวดาย ไร้ซึ่งจิตใจ..
..Like the winter storm can come no more..
..My love is gone from me..
ร่างที่นั่งนิ่งสั่นไหว มือทั้งสองกำแน่น จิกปลายเล็บลงกับฝ่ามือ ขณะที่น้ำตาไหลไม่หยุด
“Where are the days we used to know. Roaring the hill and the shore”
ภาพในวันนั้นฉายชัด เขาดื้อรั้น ทำตัวโง่เง่า ไม่ฟังคำทักท้วงของศรัณย์ ไม่สนที่อีกฝ่ายเป็นห่วง สนแต่อยากจะเอาชนะ เขาไปงานเลี้ยง จงใจดื่มเหล้า จงใจโทรหาศรัณย์ เขาอยากให้คนรักสนใจเขามากกว่าที่เป็น
“When will I find true love again. Never, never more”
..ใช่..เขาไม่มีวันพบเจอความรักที่แท้จริงได้อีก..ไม่มีวัน..
..ถ้าไม่ใช่เพราะเขา..ศรัณย์ก็ไม่ต้องมาตายแบบนั้น!..
กนธีตัวสั่นเทา เขาควบคุมร่างกายไม่อยู่ จากการร้องไห้โดยไม่มีเสียง..เขารู้สึกว่ากำลังสะอื้น
เขาเกลียดตัวเอง..เกลียดที่วันนั้น เขาหันไปบอกเพื่อนด้วยสายตาของคนชนะ
“ศรัณย์มาแล้ว..เขากำลังขับรถมา”
“เขาเป็นคนของฉัน ต้องเชื่อฟังฉัน ไม่ว่าจะสั่งอะไร เขาก็พร้อมทำตามทุกอย่าง”
“อย่าว่าแต่ต้องอดนอน ขับรถมารับตอนตีสามทั้งที่เป็นไข้เลย ให้ศรัณย์ต้องเจ็บ ต้องเสี่ยงเพื่อฉัน เขาก็ทำ” “Like a dawn, painting in the shadow. Like a wild bird suddenly set free Like the April days that slip away” อินทัชดีดกีต้าร์ท่อนสุดท้าย “My love is gone from me”
เสียงปรบมือจากแขกทุกคนดังขึ้น หากใครอีกหนึ่งไม่สามารถรับรู้ได้
กนธีร้องไห้รุนแรง ฝ่ามือกำแน่น..เหมือนกำลังลากเอาความรู้สึกผิดที่ผูกกันเป็นโซ่ขึ้นมาแล้วขยุ้มเอาไว้จนเลือดไหลโซมมือ
..เขามันโง่เง่า..โง่สิ้นดี..
สมใจไหม..ที่ทำให้ศรัณย์ได้พิสูจน์ความรัก เพียงเพื่อจะเอาชนะเพื่อนของตนที่ปรามาสมา เขาถูกคำพูดไร้สาระแทงลงกลางใจ คำพูดที่ว่าความรักของเขาอยู่รอดมาถึงวันนี้ได้ ก็เพราะซื้อศรัณย์ด้วยเงิน
“ที่เขาเอาใจ ไม่คิดหรือว่าเขาทำไปเพราะหน้าที่”
“ศรัณย์ไม่เคยขอเงินจากฉัน” เขาหงุดหงิด โวยวายเพราะเหล้าเข้าปาก “เขามีศักดิ์ศรีมากพอ!”
“หลอกตัวเองหรือเปล่า”
“เป็นแค่คนนอก..ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า” เขาข่มอารมณ์ แต่ก็รู้ดีไม่น้อยว่าเรื่องนี้มันเหมือนหนามยอกอก
ก่อนมาที่งาน เขาทะเลาะกับศรัณย์ด้วยเรื่องบ้านที่เจ้านั่นไปแอบซื้อ เรื่องผู้หญิงที่ส่งข้อความมาหาแฟนของเขา เรื่องที่อีกฝ่ายปฏิเสธ ไม่ยอมรับความช่วยเหลือให้ได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัท
เขาแค่อยากเป็นคนที่ศรัณย์พึ่งพาได้มากที่สุด อยากเป็นไม้ใหญ่ให้อีกคนได้อาศัย นั่นเพราะเขาคิดไปไกล ว่าเมื่อถึงเวลาที่ศรัณย์หมดรัก อย่างไรก็คงไปไหนไม่พ้น ในเมื่อเขายังมีประโยชน์..ยังมีหลายสิ่งให้ตักตวง
เขาหวังลึกๆในใจ แอบคิดอยู่ตามลำพังว่าอยากจะให้ฐานะ เงินทอง ตำแหน่งหน้าที่การงาน..เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวความสัมพันธ์นอกเหนือไปจากความผูกพันทางร่างกายและจิตใจ
“ทำใจเถอะ..มีแฟนเด็กกว่าก็เป็นแบบนี้ ปัญหาน่ะมันมาอยู่แล้ว แค่จะมาช้าหรือเร็ว” ทางนั้นหัวเราะ “มีสติหน่อย..คิดดูดีๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเราซื้อเขาไว้ เขาจะยอมอยู่ใต้อาณัติหรือ”
“เงียบ!” ต่อให้เขาอยากใช้เงินเหนี่ยวรั้งศรัณย์แล้วจะทำไม มันเป็นเรื่องของเขา!
ถึงจะเป็นความวาดหวังในใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะให้ใครรู้ เพราะสุดท้าย..เขาก็อยากให้ ‘ความรัก’ เป็นเหตุผลแรก ที่ทำให้ศรัณย์เลือกเขา มันเป็นเหมือนปมที่ขัดแย้ง..ถึงได้เกลียดที่ถูกพูดแทงใจดำ
“เมาแล้ว เรียกคนขับรถมารับสิ หรือจะเรียกเด็กของตัวเองมารับดี” เสียงขบขันกระเซ้ากลับ “ตีสาม..ไม่อยู่บ้านแบบนี้ เขาอาจจะไปกกคนอื่นอยู่ก็ได้ หรือไม่ก็ไม่มีใจจะมารับใครบางคน..ก็ไม่ได้รักนี่นะ”
“ไม่มีทาง! เขาอยู่ที่บ้าน นอนอยู่ เรื่องอะไรฉันต้องให้คนไม่สบายถ่อมาถึงนี่เพื่อพิสูจน์คำยุของคนอื่น”
“ไม่กล้าก็บอกมา..”
เขาโกรธจัด เมามายจนไม่คิดหน้าคิดหลัง หยิบมือถือและต่อสาย
“มารับหน่อย..ทำเพื่อพี่ได้ไหมรัณย์” การเฝ้ารอในวันนั้น..คือการเฝ้ารอไปตลอดกาล
กนธีไม่รู้ตัวว่าร้องไห้หนักแค่ไหน รู้แต่ว่าในช่วงเวลาที่สับสน ความทรงจำทุกอย่างพร่างพรู มีอ้อมกอดแข็งแรงของใครคนหนึ่งโอบรัดมา
แผ่นอกกว้างให้ความรู้สึกอบอุ่น ฝ่ามือคู่นั้นสัมผัสเขาแผ่วเบา ปลายนิ้วอีกฝ่ายไม่ได้เช็ดน้ำตาให้ แต่กลับสอดเข้ามา ค่อยๆคลายมือของเขาที่กำแน่น ใช้รองปลายเล็บที่จิกเกร็งเหมือนกำลังลงโทษตัวเอง
ใครคนเดิมเปิดปากกระซิบข้างหูขณะประคองตัวเขาให้ลุกขึ้นยืน
แม้จะแตะต้องนุ่มนวล แต่ก็เป็นหลักที่มั่นคง
“ไปกับผม..”
.................................................................................
ผิดไปแล้ววว ผิดไปแล้ววว แต่ก็ยังยืนยัน ว่าฉัน..ตั้งใจ
หายหัวไปเขียนเรื่องสั้น ฮือออ ขอโทษก๊าบบบ
ต่อตอนหน้าน้าา
หัวข้อ: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61 (อ่าน 1335704 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก