Chapter 13
“ที่ดินตรงนี้เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า กินบริเวณทั้งหมดสี่ไร่” กนธีชี้บอกอาณาเขตให้ลูกค้าดู “ด้านหน้าติดกับแม่น้ำบางปะกง เห็นวิวคุ้งน้ำ ด้านหลังติดกับถนนหลัก เจ้าของฝากขายไร่ละล้านห้า ผมว่าราคาดี เหมาะกับการทำบ้านพักตากอากาศมาก”
ลูกค้าเป็นผู้มีอันจะกิน จำนวนเงินแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย เขาถามเรื่องการเดินทางและความสะดวกสบายจากที่ดินไปยังแหล่งชุมชน ซึ่งฟังดูแล้วก็ไม่ได้กันดารไกลปืนเที่ยงนัก
“ค่าโอน เจ้าของยินดีออกคนละครึ่งนะครับ ถ้าคุณโอเคกับที่นี่ ผมจะคุยกับทางเจ้าของที่ดินให้”
“ผมกับภรรยาคิดว่าโอเคอยู่นะ กว้างไปสักหน่อยแต่ราคาก็รับได้”
“จะซื้อไว้ทำบ้านอยู่เองหรือเก็งกำไรต่อในอนาคตก็ได้นะครับ ของดีมีน้อย ถ้าถามผม..ผมเอา”
ทางนั้นขอเวลาปรึกษากันอีกครั้ง ไม่นานเกินรอก็ลงความเห็นตรงกันว่าจะคุยดู
กนธียิ้ม “ถ้าอย่างนั้นขอผมคุยกับทางเจ้าของสักครู่ ถ้าเขาว่างเย็นนี้จะได้นัดเจอกันเลย”
วันนี้เป็นวันที่สามที่เขามาค้างฉะเชิงเทรา ยาวกว่าที่ประเมินไว้เพราะลูกค้าติดธุระกะทันหัน ตอนแรกเขาก็นึกว่าทางนั้นจะเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายก็นัดหมายกันใหม่ได้ เขาเลยคิดว่าจะอยู่จนกว่าจะเดินเรื่องเสร็จ ของแบบนี้รีบดำเนินการให้เร็วที่สุดยิ่งดี เผื่อคนซื้อเปลี่ยนใจจะได้หลุดมือไปยากหน่อย
วางสายจากผู้ว่าจ้างรายนี้เสร็จ เขาก็รับสายเข้าใหม่ เป็นลูกน้องที่ช่วยดูแลบ้านพักตากอากาศในพัทยาใต้ กนธีได้ที่ดินมาผืนหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรเลยจ้างคนมาออกแบบ ทำเป็นวิลล่าสไตล์บาหลีร่วมสิบหลัง แต่ละหลังแยกตัวบ้านเป็นสองส่วน เชื่อมต่อกันด้วยห้องโถงกลาง มีส่วนรับแขกและครัวแบบบิลด์อิน บ้านมีห้าห้องนอน แต่ละห้องมีห้องน้ำในตัว แบ่งโซนพักสำหรับแม่บ้านและคนขับรถต่างหาก ด้านข้างมีสระว่ายน้ำ สวนหย่อมและลานจอดรถ ราคาขายบ้านพร้อมที่ดินอยู่ที่หลังละยี่สิบห้าล้าน ตอนนี้ขายเกือบหมดแล้ว เหลือหลังสุดท้ายที่ยังขายไม่ออก ได้แต่ปล่อยเช่าไปวันๆ ส่วนใหญ่คนที่มาพักจะเป็นครอบครัวใหญ่ มาทีเดียวเกือบสิบคน จ่ายคืนละหมื่นก็ถือว่าเป็นราคาที่รับได้
‘มีฝรั่งสนใจอยากจะขอซื้อวิลล่าหลังสุดท้าย จะขอนัดเจอคุณกุนต์ พอจะมีเวลาว่างให้ช่วงไหนบ้างครับ’
กนธียิ้มออก “อาทิตย์หน้าเขาโอเคไหม” เขาคุยธุระอีกเล็กน้อยก็วางไป
..ช่วงนี้เป็นขาขึ้น..ได้เงินไปเลี้ยงแมวแล้ว!..
“สีหน้าดูสดชื่นจังเลยนะคุณกุนต์ มีเรื่องอะไรดีๆสินะ” ลูกค้าหัวเราะระหว่างชวนกลับไปที่รถ พวกเขานัดคุยกันที่ร้านอาหารในตลาด
“นิดหน่อยครับ” กนธียิ้มเรื่อย ล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาปลดล็อคบีเอ็มคู่ใจ “เดี๋ยวผมขับนำ คุณตามมานะครับ”
ขับออกมาได้สักพัก ชายหนุ่มก็โทรหาใครบางคนที่อยู่กรุงเทพ เขารู้ว่าอินทัชมีเรียนตอนเช้า นี่ก็คงจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว ไม่ได้เจอพวกเด็กๆอยู่หลายวัน เขาอยากรู้ความเป็นไปคร่าวๆสักหน่อย
“โอ๊ต..” กนธีหยิบบลูทูธมาใส่ “เป็นยังไงบ้าง สบายดีกันไหม”
ปลายสายมีเสียงซ่าเล็กน้อย ทางนั้นตอบกลับมาว่าสบายดีกันทุกคน
“พี่อยู่ฉะเชิงเทรานะ อยากได้ของฝากอะไรหรือเปล่า”
‘ข้าวหลามหนองมน’
“มุกนี้ไม่ผ่านครับ” เขาหัวเราะ เด็กมันกวนโอ๊ยจริงๆเลย
‘ไม่เอาหรอกพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว รับฝากแมว หาห้องให้อยู่ ยังจะซื้อขนมมาฝากอีก’
“ไม่ได้ฝากโอ๊ต จะฝากให้อ้นกับอุ้ม” กนธียิ้มจาง รู้สึกว่าการขับรถออกต่างจังหวัดไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออีกต่อไป
‘จะจีบน้องชายผม ยังไงก็ต้องส่งส่วยผ่านทางคนพี่ก่อนนะ’
“ปัดโธ่..” เขาส่ายหัว อดกลั้นขำไม่ได้ “น้องอุ้มเด็กเกินไป ไม่ทันแกงหรอก”
‘ผมหมายถึงเจ้าอ้น..นี่พี่คิดจะเต๊าะยันไอ้อุ้มเลยหรือ!’
กนธีหัวเราะชอบใจ “สรุปไม่กินใช่ไหม..บางคล้านี่ ขนมเปี๊ยะตั้งเซ่งจั้วเขาขึ้นชื่อนะ”
‘ให้ฟรีก็เอาครับ’
คนฟังขบขัน “อ้นกับอุ้มกลับมาจากโรงเรียนแล้วใช่ไหม” เขาเหลือบมองนาฬิกา สี่โมงครึ่งแล้ว น่าจะกลับถึงบ้านได้สักพัก
‘น่าจะครับ..พอดีผมฝากตัวสล็อธข้างห้องให้ไปรับ’
กนธีหลุดหัวเราะ “แล้วโอ๊ตล่ะ..ทำอะไรอยู่”
......
อินทัชยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อนๆต่อแถวกันรับเงินค่าจ้าง แต่พี่กุนต์โทรเข้ามาก่อนเลยปลีกตัวออกมาคุย เด็กหนุ่มยิ้มกับปลายสาย ทอดเสียงอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว
“คิดว่าจะไม่ถามถึงผมซะแล้ว” เขาพูดแหย่ “วันนี้มาที่ทำงานเร็วหน่อยครับ..เงินเดือนออก เลยมารับทรัพย์”
‘โอ้โห..รวยแล้วก็เลี้ยงข้าวต้มปลาพี่สักถุงสิ’
ร่างสูงหัวเราะ พี่กุนต์นี่มักน้อยเป็นบ้า..ขอกินแค่ข้าวต้มต๊อกต๋อยถุงเดียวเอง
“ไปกินกุ้งเผากันดีกว่า..ครัวชิดกรุง แถวสามโคก ปทุม ร้านอยู่ริมเจ้าพระยาด้วย” อินทัชออกปากชวน อยากจะขอตอบแทนอีกฝ่ายด้วยกำลังที่พอจะมี “ไปด้วยกันนะครับ ผมเป็นเจ้ามือเอง แต่ว่าพี่ต้องขับรถให้”
‘ได้เลย..แล้วเจอกัน’ ปลายสายตอบตกลง ‘เดี๋ยวจะเข้าตัวตลาดแล้ว แค่นี้ก่อนนะ’
“ครับ..ขับรถดีๆนะพี่” เขากำชับ “ถ้าง่วงก็ซัดกาแฟไปสักแก้ว ไม่ไหวจริงๆก็หาที่นอนนะ”
‘คร้าบ~’
“แก่แล้วนะครับ อย่าซิ่งแบบวัยรุ่น”
‘เจ้าโอ๊ต~’
พี่กุนต์วางสายไปแล้ว เหลือแต่เขาที่ได้แต่หัวเราะแผ่วเบาอยู่ตามลำพัง
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แฟนโทรมาหรือโอ๊ต” เสียงของใครคนหนึ่งทักขึ้น
อินทัชเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง “เปล่า..” เขายิ้ม มองปาลินที่ก้มหน้านับเงิน “นับกี่ครั้งมันก็เท่าเดิม เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำหรือไงเราน่ะ”
“ฮื่อ..ก็มันดีใจนี่” ปาลินหัวเราะจนตาปิด “เออ..เราจะคืนเงินโอ๊ต..ที่ยืมไปคราวนั้นน่ะ ขอโทษนะที่ผลัดมาหลายรอบ”
“ช้าหน่อยก็ได้ ไม่เป็นไร” เขายิ้ม มองใบหน้าอีกฝ่ายที่มีร่องรอยของความสุขชัดเจน
อินทัชกับปาลิน เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ พวกเขารู้จักกันในฐานะพนักงานของทาง Vin Santo อินทัชทำงานมาก่อนหน้านั้นแล้ว ส่วนปาลินเป็นเด็กที่เข้ามาใหม่ ความมีอัธยาศัยและความจริงใจของแต่ละฝ่ายทำให้พวกเขาสนิทกันอย่างรวดเร็ว อยู่ที่นี่..มีทั้งคนที่ทำดีต่อกันเสมอต้นเสมอปลาย และพวกที่หน้าอย่างหลังอย่าง ยิ่งอินทัชเป็นเบอร์หนึ่ง ได้ทิปหนักที่สุดจากบรรดาแขกที่มา เลยมีพวกที่นึกไม่ชอบใจอยู่พอสมควร
มีแต่ปาลินเท่านั้น ที่เขาพอจะไว้วางใจและคบหาได้โดยไม่ต้องคอยระวังตัว ปาลินสามารถเตือนเขา และเขาก็สามารถเตือนฝ่ายนั้นได้อย่างที่ใจคิด แต่ละฝ่ายสามารถพูดคุย ระบายอารมณ์และความอึดอัดเรื่องการบริการลูกค้าที่ชอบเอาตนเป็นใหญ่ถึงขั้นกดหัวพนักงานเพื่อแสดงฐานะที่เหนือกว่า เพราะถึงอย่างไร พวกเขาสองคนก็ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่น การที่ต้องพยายามรับมือและแสดงออกอย่างมีวุฒิภาวะตลอดเวลานั้นสร้างความเครียดให้ไม่น้อย แต่นี่คืองานบริการ ถึงจะเจ็บใจอย่างไรก็ยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ ดังนั้น..การมีเพื่อนที่รู้ใจ สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง คือสิ่งที่ดีที่สุด
อินทัชเลือกที่จะคุยทุกสิ่งทุกอย่างกับปาลิน เพราะพวกเขามีโลก มีครอบครัวที่คล้ายคลึงกัน จะบอกเพื่อนที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่มีทุนรอนมาตั้งแต่เกิด อาชีพกลางคืนอย่างเขา ไม่ค่อยมีใครอยากยอมรับเท่าไร จะเลือกคุยกับเพื่อนคนอื่นที่ทำงานในเลานจ์เหมือนกันก็ไม่วางใจ เพราะอาจถูกดิสเครดิตกับลูกค้าได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ความผูกพันของพวกเขาทั้งสองคน นับว่ามากเกินกว่าเพื่อนร่วมงานตอนกลางคืน
พวกเขามีความห่วงหาอาทรซึ่งกันและกัน หากมีเรื่องอะไรที่พอจะช่วยเหลือกันได้ คนที่เหลือก็จะกระทำอย่างไม่ลังเล สำหรับปาลินแล้ว อินทัชไม่รู้ว่าเขาสำคัญกับฝ่ายนั้นแค่ไหน แต่สำหรับตัวเขาเอง ปาลินคือที่พึ่งทางใจ คือคนที่เขาสามารถอยู่ด้วยได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนตัวเอง คือคนที่เขาสามารถถอดหน้ากากและเปิดเปลือยเนื้อแท้ได้อย่างไม่ต้องกังวล
หากกนธีคือความอบอุ่น คือแสงอาทิตย์ที่เข้ามาในทางที่สลัวลาง ทำให้เขามองเห็นอนาคตได้ชัดเจนขึ้น
ปาลินก็คือหยดน้ำ..ที่แทรกซึมเข้ามาในความแห้งผากของชีวิต ทำให้เขาได้ชำระล้าง และมีเรี่ยวแรงในการเดินทางต่อไป
..เขาสามารถเดินกลางความมืดได้..แต่ไม่สามารถก้าวต่อ หากขาดหยาดน้ำที่ช่วยดับกระหาย..
“นี่..เหม่ออะไรอีกแล้ว” ปาลินโบกมือปัดๆด้านหน้า “เราคืนเงิน เอ้า..” เขานับธนบัตรในมือแล้วส่งให้อีกฝ่าย
“พรุ่งนี้..”
“หืม..” คนตัวเล็กกว่าเงยหน้ามอง
“พรุ่งนี้ทางร้านหยุด” อินทัชพึมพำ ไล่สายตาไปตามใบหน้าคนตรงข้าม เขาเอื้อมเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากให้อย่างเบามือ “ไปกินข้าวด้วยกันไหม..จะพาอ้นกับอุ้มไปด้วย”
“อยากเจอเด็กๆเหมือนกัน ไม่ได้เจอนานแล้ว” ปาลินยิ้มกว้าง “แต่ว่าขอเลื่อนเป็นครั้งหน้าได้หรือเปล่า พรุ่งนี้เรานัดภีมไว้ รายนั้นมันขี้งอแง งอนแล้วง้อยาก”
อินทัชลอบถอนหายใจ เขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าความสำคัญของเขาเป็นรองคนของปาลินเสมอมา เขาเป็นเพียงเพื่อนที่เจอกันแค่ช่วงหัวค่ำในแต่ละวัน ไม่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตส่วนใหญ่ของปาลิน
“ฝากบอกภีมว่างอแงเป็นเด็กๆมันไม่ดีนะ” คำนี้ของปาลินเป็นตัวบอกกลายๆว่าสนิทสนมกับหมอนั่นมากแค่ไหน ไม่มีผู้ชายตัวโตๆที่ไหน ‘งอแง’ กับเพื่อนหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคิดเกินเลยไปมากกว่านั้น
เขาเคยเจอภีมครั้งหนึ่ง ขัดแย้งกับคำที่แสดงความเอ็นดูไปหลายเท่า มันเป็นคนพูดน้อย แสดงออกแต่ทางแววตา สีหน้าติดจะราบเรียบจนเกือบเฉยเมย ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรสักอย่างในโลก ท่าทีเหมือนคนคิดอะไรในใจอยู่ตลอด เขาเห็นแล้วอดอึดอัดแทนไม่ได้ ไม่รู้ว่าปาลินเห็นดีและคบหาไปได้อย่างไร
เขาคิดว่าตัวเองน่าจะมีดีกว่า แต่ก็ต้องยอมรับว่ามาทีหลัง เขาไม่รู้ว่าปาลินกับภีมคบหากันหรือเปล่า ที่แน่ๆ..ภีมมองปาลินด้วยสายตาเดียวกับที่เขามอง แต่มันก็ไม่ใช่ธุระที่จะต้องถามเซ้าซี้ สิ่งที่ต้องสนใจในเวลานี้ คือการทำงานให้เต็มที่โดยมีปาลินคอยให้กำลังใจต่างหาก นอกเหนือจากเวลางาน ปาลินจะไปกับใคร เขาก็ไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำอีกแล้ว
เราดื่มน้ำได้ แต่จะครอบครองแหล่งน้ำทั้งหมดนั้นไม่ได้..เขารู้ดี
“คนตัวโตชอบขี้ใจน้อย” ปาลินส่ายหัว “โอ๊ตล่ะ..เป็นแบบนี้หรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ..เรามีเหตุผลนะ ถ้าเรื่องนั้นมันฟังแล้วสมเหตุสมผลน่ะ” อินทัชยิ้มจาง “แต่บางครั้งเราก็งี่เง่าเหมือนกัน..สนใช้คำว่า ‘งอแง’ แทน ‘งี่เง่า’ ใช่ไหม”
คนฟังหลุดขำก๊าก “อย่าให้ภีมมันได้ยินเชียวนะ”
“เอาเถอะ” อินทัชยิ้มมุมปาก ได้แอบด่าคู่แข่งหัวใจไปสักนิดก็พอหายงุ่นง่านได้บ้าง “เอาไว้วันหน้าไปกินข้าวกัน”
“ตกลงเลย”
ร่างสูงยกนิ้วโป้งให้ คนด้านหน้าทยอยไปรับเงินหมดแล้ว ในที่สุดก็ถึงตาเขาเสียที
มีเสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ ผู้จัดการที่กำลังทวนตารางเวลางาน และคำนวณทิปส่วนตัวของเขาเงยหน้าขึ้นจากบัญชีรายจ่ายเงินเดือนพนักงาน ฝ่ายนั้นทำท่าประหลาดใจเมื่อมองไปด้านหลัง
อินทัชหันตาม เห็นตำรวจสองนายเดินตรงมาทางนี้ พวกเพื่อนร่วมงานที่ยืนอออยู่ก็ส่งเสียงวิพากษ์กันไม่หยุด ไม่มีใครรู้ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น
“คนไหนชื่ออินทัช”
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง “ผมครับ” หลังจากหายงุนงง ความหวาดกลัวก็แล่นลามเข้ามา เขานึกถึงน้องสองคนทันที “มีอะไรหรือเปล่า น้องผมเป็นอะไร!”
นายตำรวจหนุ่มมองหน้า
อินทัชร้อนรนจนอยู่ไม่สุข หัวใจเขาเหมือนถูกกระชาก เขาปล่อยเด็กๆไว้ที่บ้านเช่านั่น ถ้ามีเหตุอะไร..ชิงทรัพย์..ไฟไหม้ หรืออะไรก็ตาม เขาจะทำยังไง!
“ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ รีบๆบอกผมมาสิ!” เขาเสียงดังใส่ เกือบจะเป็นตะคอก และมือก็แทบจะดึงเครื่องแบบเจ้าพนักงานแล้วถ้าไม่ถูกห้ามไว้ก่อน
“น้องชายของคุณถูกควบคุมตัวอยู่ที่โรงพัก..ข้อหาส่งยาบ้า จับได้พร้อมหลักฐานตอนกำลังส่งมอบ” ทางนั้นบอก “แล้วเราก็พบยาเสพติดในห้องพักของคุณล็อตหนึ่ง เพราะฉะนั้น..ให้ความร่วมมือไปกับเจ้าหน้าที่ด้วย”
....................................................................
สี่โมงเย็น อ้นกับอุ้มกลับถึงบ้าน กิจวัตรประจำวันยังดำเนินไปเหมือนเดิม อ้นดูแลน้อง หาข้าวให้กิน บอกให้ทำการบ้าน ส่วนตัวเด็กชายเองก็อาศัยเวลาช่วงนี้ไปรับขนมจากน้าพันตามปกติ
“วันนี้ไม่ต้องเอาไปให้ลุงรถเข็นข้างวัดนะ” พันยิ้ม เขายื่นถุงที่แยกไว้ให้เจ้าอ้นคล้องใส่แขนด้านในสุด “ลุงเขาไม่ค่อยสบาย จะมีคนมารับแทน เป็นผู้ชายเสื้อสีน้ำเงิน ตัดผมสั้น ใส่หมวก เขาจะรออยู่ตรงประตูวัด เอาไอ้นี่ยื่นให้ บอกว่าน้าพันฝากส่ง แค่นั้นแหละ”
อ้นจำข้อมูลที่ได้รับไว้ในหัวพร้อมกับพยักหน้าหงึก น้าพันควักแบงค์ร้อยออกมาสองใบและยื่นให้เป็นค่าจ้างเหมือนทุกที เจ้าหนูยิ้มร่า พนมมือไหว้ขอบคุณด้วยความดีใจ
ถ้าพี่โอ๊ตรู้ว่าอ้นหาเงินได้ถึงพันบาทแล้ว จะต้องดีใจเหมือนกับอ้นตอนนี้แน่
ร่างเล็กหอบหิ้วถุงขนมพะรุงพะรังไปทางห้องตัวเอง กำชับน้องอุ้มด้วยข้อความเดิมๆ
“รอในห้องนะ พี่ส่งขนมแล้วจะรีบกลับมา”
น้องอุ้มฉีกยิ้ม “พี่อ้นสู้ๆ”
“ถ้าจะไปฉี่ ก็รีบๆลงแล้วรีบกลับมานะ ห้ามซนล่ะ”
“ซึมแซ่บ!”
อ้นยิ้มตาปิดให้ก่อนจะลงบันไดไปอย่างทุลักทุเล เด็กชายเดินเร่ส่งขนมสอดไส้ตามร้านค้าอย่างที่เคยทำ เหตุการณ์เป็นเหมือนกับทุกวัน ไม่มีอะไรแตกต่าง แต่อ้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกใครบางคนจับตามองอยู่
หลังจากส่งให้ครบทุกเจ้าแล้ว อ้นก็เดินกลับเข้าซอย และแวะไปยังเจ้าสุดท้ายที่น้าพันบอกว่าจะมีคนอื่นมารับแทน พอโผล่หน้าไป อ้นก็เห็นผู้ชายคนที่ตรงกับคำบอกของน้าพันทุกอย่าง ยืนกระสับกระส่ายอยู่ตรงธรณีประตูวัด
“น้าพันฝากส่งครับ” อ้นยื่นของให้ตามปกติ
“ครบไหม” ผู้ชายคนนั้นถาม นัยน์ตาล่อกแล่ก
“เอ่อ..มียี่สิบห่อ น่าจะครบนะครับ” เด็กน้อยชะโงกมองในถุง แต่อีกฝ่ายดึงกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ช่างเถอะ บอกไอ้พันด้วยว่าได้รับแล้ว แค่นี้แหละ” เขาก้าวออกมาจากวัดพลางดึงหมวกแก๊ปปิดหน้า
“เฮ้ย! หยุด!” เสียงหนึ่งตะโกนลั่น
ในตอนนั้นเอง กลุ่มชายร่างใหญ่สองถึงสามคนก็ปรากฏตัวกะทันหัน อ้นตกใจ ผงะถอยมาก้าวหนึ่งเมื่อคนพวกนั้นตรงเข้าจับลูกค้าของน้าพัน พี่เขาหน้าถอดสี โยนถุงขนมใส่ไส้ทิ้งแล้วยกมือยอมแพ้แบบไม่มีต้นสายปลายเหตุ
“ผมเปล่า! ผมไม่ได้ทำ!”
ชาวบ้านที่เดินไปมาหยุดยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านหลัง เสียงวิจารณ์ดังระงม
อ้นยังงุนงงอยู่ กระทั่งถอยมาชนเข้ากับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่สวมเครื่องแบบตำรวจ ร่างเล็กกะพริบตาปริบ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งยังตามเรื่องไม่ทันอีกด้วย
“ไอ้หนู..” ตำรวจนายนั้นจับแขนอ้นไว้ “หนูชื่ออะไร เป็นลูกหลานใคร ทำไมมาทำงานนี้”
อ้นงงหนัก สัญชาตญาณบอกให้เดินหนี แต่พอก้าวเท้าก็ถูกดึงไว้ทั้งตัว
“บอกพวกพี่ดีกว่าว่าใครใช้ให้ทำ หนูอย่าปกป้องคนผิด”
เด็กชายหันมองพี่คนเดิม กลุ่มคนที่มาใหม่เก็บถุงขนมขึ้นมาแล้วจัดการรื้อค้น ห่อใบตองทั้งยี่สิบห่อถูกฉีกกระจัดกระจายต่อหน้า จากนั้นคนหน้าตาน่ากลัวคนหนึ่งก็เดินมาทางอ้น ในมือถือซองพลาสติกเล็กๆมาด้วย
“ค้นเจอสิบเม็ดครับ ซ่อนไว้ใต้ฐาน ทับด้วยใบตองอีกชั้นหนึ่ง”
อ้นมองเม็ดกลมๆ สีแปลกตา ถึงแม้ว่าที่บ้านเช่าจะไม่มีทีวีดู แต่อ้นก็รู้ได้ในทันทีว่ามันคืออะไร
“ว่าไง..” พี่ชายคนเดิมเสียงเข้มขึ้น “ใครใช้ให้หนูเป็นสายส่งยาบ้า”
ดวงตากลมโตไหวริก ความผิดหวังพุ่งเข้าจู่โจม สมองน้อยๆเชื่อมโยงภาพในข่าวที่เคยได้ยิน ตำรวจจับกุมกลุ่มผู้ค้ายาเสพติด และพี่โอ๊ตก็สอนตลอดว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือมั่วสุมกับคนพวกนี้เด็ดขาด
อ้นแตะแบงค์ร้อยสองใบในกระเป๋าเสื้อ น้ำตาร้อนผ่าวร่วงลงอาบแก้ม จากนั้น..อ้นก็ร้องไห้ ร้อง..และร้องไม่หยุด ร้องด้วยความเสียขวัญ ร้องด้วยความตกใจ ร้องด้วยความหวาดกลัว
“ดูท่าว่าจะไม่ได้เรื่อง ลองถามคนแถวนี้ซิว่าเจ้าหนูนี่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร พักอยู่ที่ไหน”
ก่อนนี้ ตำรวจจับกุมชายคนหนึ่งได้ พบยาบ้าในตัวสองเม็ดโดยอ้างว่าเป็นผู้เสพจึงส่งตัวเข้ารับการบำบัด มีการสอบสวนได้ความว่าซื้อยามาจากชายคนหนึ่งแถวชุมชมนี้ การส่งต่อจะแอบยาไว้ใต้ห่อใบตองของขนม และมีสายส่งเป็นเด็ก ทางเจ้าหน้าที่เลยจัดทีมนอกเครื่องแบบมารอจับกุมพร้อมหลักฐาน
แต่น่าเสียดายที่คนที่จับได้ครั้งนี้ เป็นคนละคนกับที่ผู้เสพให้การ ลักษณะไม่ตรงกับที่บอก คิดว่าอาจจะมีการสับเปลี่ยนคนเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย แต่พฤติกรรมมีพิรุธหลายอย่าง ทางตำรวจเลยตัดสินใจเข้ามารวบตัว
“นี่มันน้องไอ้โอ๊ตไม่ใช่หรือ” กลุ่มคนที่ยืนมองเหตุการณ์พูด “ไอ้อ้นนี่หว่า..ไอ้อ้นที่อยู่บ้านเช่ายัยเจ๊”
เจ้าหน้าที่ได้ยินเลยเข้ามาสอบถามเพิ่มก่อนจะสั่งให้ลูกน้องเข้าไปตรวจสอบในบ้านพัก
......
อีกด้านหนึ่ง พันเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ทุกครั้งหลังมีการส่งยา จะต้องได้รับข้อความยืนยันว่าของถึงมือแล้ว แต่คราวนี้มันเงียบอย่างน่าแปลก
ช่วงที่มีคนอื่นเข้ามาป้วนเปี้ยน วันนั้นเขาไหวตัวทัน สับเปลี่ยนเอาขนมธรรมดาใส่เข้าไปแทน และระวังตัวอยู่สักพัก กระทั่งคนนอกออกไปถึงได้นัดหมายส่งใหม่อีกหน
..บางที ไอ้เด็กนั่นอาจจะทำอะไรมีพิรุธ..
ร่างใหญ่ขมวดคิ้ว ขว้างบุหรี่ที่สูบทิ้งลงพื้นแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้อง เขาเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมอยู่ตลอด เมื่อไรที่ผู้คนเริ่มระแคะระคายจะได้หาลู่ทางหนี และย้ายแหล่งส่งมอบไปเป็นที่อื่นแทน
“เฮ้ย..เห็นหรือเปล่า ซอยข้างวัดเขาจับคนส่งยาได้ว่ะ”
เสียงคนเช่าในบ้านพักพูดคุยกันดังลอดเข้ามา
“เออ..แว่วว่ามีเด็กด้วยนะ ได้ยินว่าไอ้อ้น แต่ว่ายังไม่เห็นกับตา ไม่รู้จริงหรือเปล่า คนเยอะมาก เข้าไปดูไม่ได้”
พันที่ยืนอยู่ด้านในสบถในลำคอ เขารีบรวบรวมขนมใส่ไส้แบบธรรมดาที่เหลือประมาณสิบกว่าอันแล้วโยนออกนอกหน้าต่าง ไปตกอยู่ในพงหญ้าด้านหลังบ้านเช่า จากนั้นจัดการลากเตียงออกมา มีแผ่นไม้กระดานอันหนึ่งที่เปิดแง้ม เขาเอาไว้ซุกห่อยาเสพติดที่มัดใส่ถุงพลาสติกเอาไว้
ชายวัยกลางคนรีบลงมืองัดมันขึ้นมา ลังเลว่าจะหนีไปทางไหนดี ป่านนี้พวกตำรวจอาจจะรู้แล้วก็ได้
“ไอ้เด็กโง่เอ้ย!” เขาหงุดหงิด ลอบมองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้ม พวกคนเช่าลงจากบ้านไปแล้ว ทางสะดวกขึ้น แต่การที่วิ่งฝ่าฝูงชนโดยมีหลักฐานคาในตัวก็เหมือนการฆ่าตัวตายอย่างหนึ่ง
งานนี้..เขายอมเสียของ ดีกว่าติดคุก!
พันรีบออกมาพร้อมด้วยเป้เก่าๆใบเดียว ในตอนนั้น เขาก็เหลือบเห็นประตูห้องของเจ้าเด็กนั่นเปิดแง้มอยู่ น้องชายคนเล็กของพวกมันคงจะออกไปข้างนอก
“รับเคราะห์แทนกูก็แล้วกัน” เขาเปิดประตูแล้วจัดการโยนห่อยาเข้าไปใต้เตียง จากนั้นก็กระโดดลงมาจากชั้นสอง หลบหนีออกไปทางด้านหลัง ทำทีเดินสวนกลุ่มคนโดยไม่แสดงพฤติกรรมน่าสงสัย
น้องอุ้มที่เพิ่งจะกลับมาจากห้องน้ำ ทันเห็นหลังของผู้ชายคนหนึ่งแวบเดียว แต่เด็กน้อยไม่ได้สนใจ พี่อ้นกำชับว่าให้รีบเข้าห้อง ถ้าไม่จำเป็น อย่าออกมาถ้าพี่ไม่เรียก
“วันนี้พี่อ้นไปนานจัง..” เจ้าหนูบ่นงึม ชะเง้อรอพี่ชายคนกลางว่าจะกลับมาเมื่อไร
สักพักหนึ่ง มีเสียงเคาะประตูห้อง อุ้มดีใจ คิดว่าพี่มาหา
“พี่อ้น” เด็กชายร้องเรียก
แต่เสียงที่ตอบมากลับเป็นเสียงของคนอื่น “ไอ้หนู..เปิดประตูหน่อย”
น้องอุ้มมุ่นหัวคิ้ว ยืนลังเลด้วยความสับสน แต่แล้วก็มีเสียงของพี่อ้นเรียกหา
ทันทีที่เปิดประตูให้ ผู้ใหญ่สองคนก็ตรงเข้ามาด้านใน คนหนึ่งจูงแขนเล็กให้ไปอยู่กับพี่อ้นที่ยืนปาดน้ำตาไม่หยุด จากนั้นก็มีการรื้อค้น ตรวจห้องเช่าทุกซอกทุกมุมท่ามกลางคนอื่นๆที่มามุงดูกันแน่นขนัด
“พี่อ้น..พี่อ้นร้องไห้ทำไม” น้องอุ้มเริ่มตกใจไปอีกคน เด็กชายเกาะแขนพี่แน่น
“ไม่รู้..พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ” อ้นน้ำตาร่วงผล็อย สะอื้นจนตัวสั่นเทา
ห้านาทีต่อมา ตำรวจพบห่อยาเสพติดซุกซ่อนอยู่ใต้เตียง ด้านในบรรจุยาบ้าจำนวนสามสิบเม็ด บุหรี่ยัดไส้กัญชา รวมทั้งยาไอซ์อีกสองถุงเล็ก
คนรอบด้านให้ข้อมูลว่าพี่ชายคนโตทำงานกลางคืนอยู่ที่เลาจน์ชื่อ Vin Santo ทางเจ้าหน้าที่เลยส่งคนไปที่นั่นเพื่อควบคุมตัวไว้อีกราย ตอนนี้หลักฐานชัดเจน ไม่สามารถปล่อยตัวไปได้
“ฉันเองไม่มีส่วนรู้เห็นนะ แต่ยินดีให้ความร่วมมือเต็มที่ ให้เป็นพยานอะไรก็เอา!” ป้าเจ้าของบ้านเช่าอกสั่นขวัญแขวน เพราะแกเองก็จะโดนหางเลขไปด้วยในฐานะเจ้าของที่พัก
คนเช่าคนอื่นวิจารณ์กันไม่หยุดปาก ส่วนพี่ข้างห้องที่เป็นคนดูแลเด็ก เพิ่งจะตื่นก็ตอนที่มีการตรวจค้นนี่เอง
“เราต้องขอสอบปากคำคุณด้วย”
เจ้าตัวหน้าซีดเผือด ยืนยันว่าไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย “น้องอ้นเขารับของไปส่งเอง ผมไม่รู้เรื่องนะ”
“แล้วคุณเป็นพยานได้ไหม ว่าเด็กรับของมาจากใคร”
เขาชี้มือไปทางห้องด้านขวา “คนชื่อพัน..เป็นคนเช่ามาใหม่”
ตำรวจได้ข้อมูลผู้ต้องสงสัยอีกคน แต่พี่ชายของเด็กก็ยังอยู่ในข่ายผู้ค้ายาแม้จะไม่มีประวัติก่อคดีใดๆก็ตาม ส่วนห้องพักของนายพัน เข้าตรวจค้นแล้วไม่เจอวัตถุแปลกๆหรือห่อยาเสพติดเหมือนที่เจอในห้องของอินทัช
“ใครน่าสงสัยรวบตัวมาให้หมด อย่าปล่อยไป”
......
จากหลักฐานที่ตรวจเจอในห้องเช่า อินทัชแทบจะหาพยานมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้ เขาถูกเจ้าพนักงานนำตัวไปฝากขังไว้ก่อนชั่วคราว
“ผมไม่ได้ทำ! บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าไม่ได้ทำ!” เด็กหนุ่มโกรธจัด ร้องเรียกให้ปล่อยตัวเขา
“มีคนมาประกันตัวไหมล่ะ” นายตำรวจคนหนึ่งบอก “ถ้าไม่มีก็นอนเล่นในนี้ไปก่อน จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าไม่ได้ทำจริงอย่างที่ว่า”
ดวงตาสีเข้มร้อนผ่าว น้ำตาของความคับแค้นใจไหลลงมา เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพิงลูกกรงอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้สิ่งที่เป็นห่วงมากที่สุดคือน้องชายสองคน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ปาลินเข้ามาที่โรงพัก สีหน้ากังวลและเดือดร้อนใจแทนอย่างถึงที่สุด เขาเข้ามาถามถึงหลักทรัพย์ที่จะใช้ประกันตัว เอาเพื่อนออกมาจากห้องขังก่อนเพื่อรอการสู้คดีในชั้นศาล
แต่จำนวนทรัพย์สินที่ทางเจ้าหน้าที่แจ้ง ปาลินฟังแล้วหมดปัญญาจะช่วยเหลือจริงๆ
“โอ๊ต..” เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ กุมฝ่ามือใหญ่ “อดทนไว้นะ เราจะพยายามหาทางช่วย”
อินทัชเงียบกริบ เขาก้มหน้าลงซุกเข่า พึมพำเสียงแห้ง “เราห่วงน้อง”
“เราจะช่วยดูให้”
มีเสียงคนขึ้นมาที่โรงพัก ทางตำรวจเพิ่งจะพาตัวเด็กสองคนเข้ามา ทันทีที่บอกว่าพี่ชายอยู่ที่ไหน อ้นกับอุ้มก็วิ่งถลามาหา พวกเด็กๆร้องไห้โฮ ยื่นแขนเข้าไปจับตัวพี่คนโตผ่านซี่กรง
“พี่โอ๊ต..อ้นขอโทษ..ขอโทษครับ” อ้นสะอื้นตัวโยน “อ้นไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ”
เพราะว่าอ้นยังเด็ก ตำรวจไม่เชื่อว่าเป็นการกระทำด้วยตัวเองเลยพุ่งเป้าใหญ่มาที่คนสั่ง อินทัชที่น่าสงสัยที่สุดเลยถูกคุมตัวไว้เพื่อป้องกันการหลบหนี
“อย่าร้อง..พี่ไม่เป็นอะไร” อินทัชยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้น้องชาย เขาลูบหัวน้องอุ้มที่ร้องไห้โฮไปอีกคน “ไม่ต้องเสียใจ พี่บริสุทธิ์ พี่เชื่อว่าตำรวจต้องหาคนผิดเจอ”
ปาลินกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขากอดเด็กๆไว้กับตัว “โอ๊ตไม่ต้องห่วงนะ อ้นกับอุ้มไปอยู่กับเราก่อนได้”
ร่างสูงพยักหน้า มองอีกฝ่าย “สนเชื่อในตัวเราไหม”
“เชื่อสิ..เชื่อหมดใจว่าโอ๊ตไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“ขอบคุณนะ..” เขาซบหน้ากับกรงขัง “ขอบคุณ..”
ปาลินบีบมือของเพื่อนสนิท “เราต้องหาใครสักคนมาช่วยนะ ใครก็ได้ที่มีเงินประกันตัว จะได้เอาโอ๊ตออกมาก่อน หรือใครที่พอจะคุยกับตำรวจชั้นผู้ใหญ่ได้ เราไม่ได้คิดจะหนี เราพร้อมสู้คดี”
อินทัชหัวเราะเสียงขื่น “คนระดับล่างอย่างเราจะรู้จักใครล่ะ..” เขาขบกรามแน่น “ไม่มีใครช่วยเราได้หรอกสน..ไม่มี..”
“แขกที่ร้าน..” ปาลินคิด..แล้วก็คิด “มีแขกคนไหนบ้าง” ทุกคนมีฐานะ หน้าตาทางสังคมอยู่ในกลุ่มชั้นสูง แต่จะมีใครยอมเสี่ยงชื่อเสียงเข้ามาช่วยเหลือพนักงานคนหนึ่งที่ไม่ได้ให้ผลประโยชน์ใดๆ “โอ๊ตมีแขกคนไหนที่สนิทด้วยสักคนไหม ใครก็ได้..เราจะหาทางติดต่อให้”
อินทัชส่ายหัว หากแต่เสี้ยวนาทีนั้น เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นได้
“พี่กุนต์..”
“ใครนะ” คนฟังรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
“คุณกนธี..” อินทัชบอก “กนธี สิงหนาท”
.............................................................................................
มีค่า..แค่เวลาเดือดร้อน.....RIP คนแก่
พิมพ์สดแบบเบลอๆตอนตีสอง อิๆ ผิดพลาดอันใด ช่วยดูให้ด้วยน้าา
หัวข้อ: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61 (อ่าน 1335396 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก