Chapter 39
พสิษฐ์ยืนหรี่ตามองคนสองคนที่พลอดรักกันอยู่ในสวนนานแล้ว เขาส่ายหัว ดูนาฬิกาข้อมือ กำลังจะอ้าปากตะโกนเรียก พอดีพี่กุนต์เดินนำมาก่อน
“ปากบวมแน่ะ” จริงๆไม่เห็นหรอกว่าทำอะไรกันเพราะเขาสายตาสั้น
กนธีชะงัก “ไม่ได้จูบกันเว้ย! แค่หอมแก้มกันเฉยๆ”
พสิษฐ์เลิกคิ้ว “อ้อ..ขอบคุณที่ช่วยบอก คราวนี้เลยรู้หมด”
คนเป็นพี่มองน้องชายอย่างหมายมาด ไอ้ไผ่ส่งเป้ของเขามาให้ มันบอกว่าเมื่อครู่นี้มีสายเรียกเข้า แต่มันไม่ได้รับ
“ไอ้ไข่เยี่ยวม้าของพี่โทรมา”
กนธีงุนงง ดูหน้าจอที่ขึ้นว่า ‘คุณไผท’ ก็หัวเราะ “เคืองอะไรเขานักหนา”
“แค่พูดว่าไข่เยี่ยวม้านี่แปลว่าเคืองหรือ” พสิษฐ์เบะปาก
“เออ..เอาเถอะ ยังไงก็ฟังดูดีกว่าไอ้ไผ่หมาหัวเน่า” เขาปีนขึ้นรถตู้ ทิ้งไอ้น้องตัวดีไว้คนเดียว ตามด้วยอินทัชที่ได้ยินแล้วต้องเอาแต่กลั้นยิ้ม
อุ้มโผล่หน้าออกมา แตะมือป้อมที่บ่าของคุณอาไผ่
“คุณอาอย่าน้อยใจนะฮะ ยังไงหมาหัวเน่าก็น่ารัก”
พสิษฐ์สำลักจนคอแดง “ขอบคุณที่ปลอบใจนะครับน้องอุ้ม”
“เฮ้ย..รีบๆขึ้นมา ชักช้าทิ้งไว้ที่บ้านนะ” กนธีบอก
น้องชายคนดีซึ้งใจเหลือเกิน รถตู้คันนี้ก็ของที่บ้าน คนขับก็คนของเขา อุตส่าห์พามารับ มารอไอ้พี่กุนต์ป้อเด็กแล้วยังจะโดนทิ้งอีก..ฝากไว้ก่อนเถอะ!
กนธีต่อสายหาไผท ดูเหมือนว่าใครบางคนที่รับปากเรื่องจะหาม้าพันธุ์ดีสักตัวมาให้ยังไม่ลืมคำพูด “เอาจริงหรือครับนี่ มันไม่ใช่ถูกๆเลยนะคุณ”
‘ไม่รู้ ผมได้มาแล้ว ถ้าคุณไม่มาดูมัน ผมจะเสียใจมาก’
เขาหัวเราะ “ไปแน่นอนครับ ยังไงผมขอหาเวลาว่างก่อนได้ไหม ตอนนี้ที่ร้านกำลังซ่อมแซมอยู่ ฝากคุณดูแลก่อน ถ้าได้วันแล้วจะโทรบอก”
‘มานอนค้างบ้านผมก็ได้นะ จะเทคแคร์อย่างดี’
อินทัชที่นั่งด้านข้างหันมามอง ดวงตานิ่งเรียบ แต่สีหน้าไม่พอใจ
“ฮ่ะๆ ขอบคุณที่ชวนครับ” กนธีแบ่งรับแบ่งสู้ “น้องชายผมเขาสร้างบ้านไว้ ผมนอนบ้านน้องก็ได้ครับ ตั้งใจจะพาเด็กๆกับคุณยายไปเที่ยวด้วย”
ปลายสายอือออตอบกลับ ‘ยังไงก็..สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณกุนต์’
“ขอบคุณครับคุณไท” กนธียิ้ม “ได้วันแล้วผมจะรีบขึ้นไปห..โอ๊ย”
‘เป็นอะไรครับ?’
“เปล่าครับเปล่า” เขาถูกใครบางคนบิดเข้ามาที่เนื้ออ่อนแถวหน้าท้องอย่างแรง หันไปถึงเห็นว่าเป็นไอ้เด็กเปรตนี่เอง “มดแดงกัดเฉยๆ”
ไผทหัวเราะในลำคอ ‘ทายาหม่องเอานะคุณ..โอเค แค่นี้แล้วกัน ผมไม่กวนแล้ว ขอให้มีความสุขมากๆและอย่าลืมของขวัญของผมล่ะ’
กนธีตอบรับก่อนกดวางสาย พอเลิกเสื้อขึ้นดู โห..เป็นแนวเลยไอ้โอ๊ต!
“ด่าไปผมก็ไม่สลด” อินทัชหัวเราะหึ “พอใจจะทำ”
เขาเลยบีบคอเด็กแล้วเขย่าจนหัวคลอน พสิษฐ์ที่อยู่ด้านข้างชะโงกมาดู
“เอ้าๆ รังแกน้อง” ชายหนุ่มพยักพเยิด ขอสลับที่กับเด็กหนุ่ม
กนธีได้แต่คลำท้องตัวเองโดยที่ไอ้คนทำยังแสร้งไม่รู้ไม่เห็น เขาหันมองไอ้ไผ่ที่เข้ามานั่งแทนอินทัช มันยื่นกล่องของขวัญให้กับมือ
“สุขสันต์วันเกิดนะคุณลุง” พสิษฐ์ยิ้มกว้าง “เปิดดูสิ”
“นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้วไอ้ขี้งก” กนธีพูดแหย่ แต่พอแกะกระดาษห่อก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกล่องนาฬิกาข้อมือแบรนด์ Vacheron Constantine
พสิษฐ์นั่งยิ้ม “คราวก่อนขับรถผ่านเกษร พี่เห็นบิลบอร์ดแล้วบอกว่าเรือนนี้สวยใช่ไหม แต่พี่ไม่ยอมซื้อเพราะว่าเปลืองเงิน ผมเลยแอบไปดูมาให้”
“ไอ้หมาไผ่” เขารู้สึกผิดสุดๆที่ทำให้น้องต้องเสียเงินถึงหกหลัก “ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะเว้ย” แต่ให้ตายเถอะวะ..เขาชอบมันจริงๆนั่นแหละ
กนธีหยิบนาฬิกาออกมาสวม VC Overseas Chronograph 5500V ระบบจับเวลาแบบเข็ม หน้าปัดสีน้ำเงิน ตัวเรือนทองคำขาว สายเป็นหนังจระเข้แท้สีดำ ดูเหมาะยิ่งขึ้นเมื่ออยู่บนข้อมือ ยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบจนต้องกอดน้องชายแน่น
“เอามาแลกกับค่าที่ดินปากช่องที่แกเอาของพี่ไปฟรีใช่ไหม”
“โธ่! พี่กุนต์” พสิษฐ์โอดครวญ คนอุตส่าห์มีใจคิดถึง หมดกัน!
“ล้อเล่นน่า” เขายิ้ม กอดคอน้องเอาไว้ “มาๆ..อยากได้กี่หอมครับ”
คนฟังทำหน้าขยะแขยง ไม่นึกพิศวาสให้ตาแก่นี่หอมแก้มซ้ายแก้มขวาแบบใครบางคนด้านหลังหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ชอบขนาดนี้เขาก็ดีใจ
“ปีนี้สี่สิบเอ็ดแล้วนะพี่ชาย” พสิษฐ์ตบหลังมือเจ้าตัว “ขอให้พี่กุนต์หล่อวันหล่อคืน สุขภาพดี แข็งแรง อายุยืน อยู่กับผมนานๆ แล้วก็..” เขายิ้ม ยื่นหน้าไปกระซิบ “ขอให้พี่ได้พบกับความรักที่แท้จริงสักทีนะ..เจ็บมามากแล้วนะพี่”
กนธีนิ่งเงียบ เหลือบมองอินทัชที่คล้ายจะสงสัยว่าพวกเขาพูดอะไรกัน ชายหนุ่มยิ้มบาง “ขอบคุณมากน้องชาย..พี่เองก็หวังว่าจะได้เจอสักที”
“ผมเอาใจช่วย” พสิษฐ์บอก “ผมจะได้หลุดพ้นจากตาแก่อย่างพี่สักที เหนื่อยเป็นบ้า อาบน้ำไม่เช็ดตัว นอนตอนหัวยังไม่แห้ง สกปรกมักง่า..โอ๊ย~”
ในรถเกิดความโกลาหลขึ้นเพราะกนธีบีบคอพสิษฐ์อย่างแรง ตามด้วยการพุ่งเข้ากัดหัวไหล่แบบจมเขี้ยวจนคนน้องโวยวายเสียงดัง ทำเอาเด็กๆที่นั่งเบาะหลังหัวเราะก๊ากด้วยความชอบใจ
รถตู้มาถึงวัดนอกเมืองตอนประมาณสิบโมงกว่า คนขับไปจอดรถใต้ร่มไม้ระหว่างที่ทุกคนเข้าไปทำบุญ กนธีให้ทางบ้านเตรียมข้าวและกับข้าวใส่ปิ่นโต ดอกไม้ธูปเทียนสำหรับบูชาพระและชุดสังฆทานที่เขาจัดมาด้วยตัวเองเพราะถังสำเร็จรูปส่วนมากเอาของที่ใช้ไม่ค่อยได้ใส่ลงไปเป็นการลดต้นทุน
“โอ๊ตเอากับข้าวไปแบ่งใส่ถ้วย ตั้งสำรับสามวง กับของพระพุทธ” กนธีบอก อาหารที่เขาเตรียมไว้เน้นผักผลไม้ ไม่เอาอาหารมัน รสจัดเกินไป เพราะสุขภาพของพระท่านก็สำคัญ “ไผ่ช่วยโอ๊ตนะ ส่วนอ้นกับอุ้มมากับพี่กุนต์ครับ”
เด็กๆเดินตามพี่กุนต์ต้อยๆ อ้นอยู่ทางซ้าย อุ้มอยู่ทางขวา
กนธีเป็นคนจับทัพพีข้าวแล้วให้น้องจับมือ คดข้าวสวยลงในบาตรพระ “ตักบาตรด้วยกันครับลูก ชาติหน้าเกิดมาจะได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ”
อ้นฟังแล้วถึงกับเอาแก้มซบแขนพี่กุนต์ เด็กชายอธิษฐานในใจ ถ้าชาติหน้ามีจริงแบบที่ว่า อ้นขอให้ได้เกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับคนคนนี้อีก
อินทัชกับพสิษฐ์ตามมาตักข้าวใส่บาตรทีหลัง พอจัดเตรียมเรียบร้อย กนธีก็เข้าไปจุดเทียนจุดธูปบูชาพระก่อนกลับมานั่งพนมมือ มีมัคนายกวัดเป็นคนกล่าวอาราธนาศีลและอาราธนาพระปริตร กนธีเป็นคนถวายข้าวพระพุทธ จากนั้นร่วมกันกล่าวคำถวายภัตตาหารกับเครื่องสังฆทานและประเคนให้พระ
หลังจากพระท่านฉันเสร็จก็กล่าวบทกรวดน้ำ กนธีนั่งพับเพียบ เทน้ำในเต้ากรวดลงสู่ที่รองเมื่อพระสงฆ์เริ่มคำว่า ยถา พสิษฐ์กรวดต่างหาก ส่วนอินทัชเข้ามาแตะข้อมือ ตามด้วยน้องอ้นกับน้องอุ้มที่จับต่อกันไปเป็นพรวน
“ชื่ออะไรล่ะเรา” หลวงพ่อหันมาทางเด็กน้อยสองคน
“อ้นครับ” เด็กชายพนมมือตอบ “กับน้องชาย..ชื่ออุ้ม”
“มานี่มา” ท่านกวักมือเรียกก่อนหยิบสายสิญจน์มาให้คนละเส้น พรมน้ำมนต์ให้ศีลให้พร ให้เจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ
กนธีนั่งยิ้ม น้องอุ้มคลานกลับมาอวดสายสิญจน์และฉีกยิ้มแก้มกลม เขายกมือขึ้นเช็ดไรผมชื้นเหงื่อให้ แป้งเด็กที่ทาหน้าติดเป็นคราบบนหัวเหม่ง
หลังจากพูดคุยกับหลวงพ่อสักพัก กนธีก็ขอปลีกตัวออกมาชวนเด็กๆไปทำบุญ เขาให้เงินน้องคนละสองร้อยบาทเป็นแบงค์ยี่สิบเอาไว้หยอดตู้ มีทั้งชำระหนี้สงฆ์ ร่วมสร้างศาลา บูรณะปฏิสังขรณ์ และบริจาคให้ศพไม่มีญาติ
“มาเติมน้ำมันตะเกียงกันครับ” เขาชวนทุกคน
พสิษฐ์เอาเงินใส่ตู้และหยิบน้ำมันพืชแจก เขาเป็นคนใส่ก่อนและหลีกให้กนธีอุ้มน้องอ้นเพราะเด็กชายชะโงกไม่ถึง มีอินทัชเข้ามาช่วยประคองใกล้ๆ
“ระวังหน้าคว่ำทั้งคู่นะครับ” เด็กหนุ่มบอก “ไอ้อ้นไม่ได้ตัวน้อยๆเลย”
กนธียิ้มขัน “ทำบุญตะเกียงน้ำมัน ชีวิตจะได้สว่างไสว”
อินทัชลอบมองผู้ใหญ่ข้างกาย ไม่รู้นึกอย่างไรถึงได้แตะข้อมือพี่กุนต์เหมือนจะขอรับอานิสงค์ตรงนี้ไปด้วย บางที..ชาติที่แล้วเขาอาจจะเติมน้ำมันตะเกียงไว้มาก ชาตินี้ถึงมีดวงอาทิตย์ดวงใหญ่เข้ามาทำให้ชีวิตสว่างไปด้วย
ตอนนี้ยังไม่ถึงคิวน้องอุ้ม เด็กชายเลยยืนเมียงมองพี่ๆอยู่ด้านหลัง
“ให้อาช่วยไหมครับ” พสิษฐ์ก้มลงถามเจ้าตัวน้อยคนเล็กสุด
น้องอุ้มยกสองแขนขึ้นแทนคำตอบ ชายหนุ่มเลยหัวเราะ แบกตัวป้อมกลมขึ้น สอนวิธีเติมน้ำมันตะเกียงให้อย่างอ่อนโยน “ระวังไฟนะครับ วนห่างๆ”
เด็กน้อยพยักหน้าหงึก เทน้ำมันลงรอบเปลวเทียน แต่เพราะว่ากลัวหมดเร็วเลยรินทีละน้อย วนไปสิบรอบแล้วก็ยังไม่หมดเล่นเอาคุณอาไผ่แขนสั่น
“พอแล้วไอ้บ๊อง” อินทัชเข้ามาบอก “คุณไผ่หนักจะตายแล้ว”
“หนูไม่อ้วนนะฮะ” อุ้มหันมาบอกคุณอา ออกแนวบังคับ “เบ๊าเบาเนอะ”
พสิษฐ์น้ำตาตก “ครับ..หนูไม่อ้วนครับ” อาไผ่แค่ละเมอว่าแขนชาไปเอง
กนธีหัวเราะชอบใจ พอน้องอุ้มเติมน้ำมันตะเกียงเสร็จ เขาก็จูงเด็กๆไป แลกเหรียญบาทมาทำบุญพระประจำวันเกิด “อ้นเกิดวันอะไรครับ พี่กุนต์เกิดวันศุกร์ หยอดยี่สิบเอ็ดเหรียญ ส่วนวันอื่นๆหยอดอย่างละเหรียญก็ได้”
อ้นพยักหน้าหงึก เด็กชายกับน้องอุ้มเกิดวันอังคาร พี่โอ๊ตเกิดวันเสาร์
“โอ๊ตเกิดวันเสาร์หรือ” กนธีถามยิ้มๆ “เอ้า..สิบเหรียญของเรา”
“ผมเป็นเด็กวันพุธ” พสิษฐ์พูด “ไม่มีใครอยากรู้ แต่อยากบอก”
“อ้าว..ก็รู้ตัวนี่ว่าไม่มีใครสนใจ” พี่ชายคนดีแซว
“เอานาฬิกาคืนมา!”
“ไม่~” กนธียิ้มละมุน “ดูหน้าพี่นะ..จริงจังมาก ไม่..คืน..ให้..เว้ย!”
อินทัชกลั้นหัวเราะ พี่น้องคู่นี้สนิทกันมากทั้งที่เป็นแค่ญาติกัน เขารับพานเหรียญจากพี่กุนต์แล้วหยอดใส่พระพุทธรูปปางนาคปรก ส่วนไอ้อ้นหยอดหมดแล้ว มันกำลังเดินไปที่บาตรพระของวันอื่นอีกหกวัน
“เอ้าฮึบ” กนธีอุ้มน้องสุดท้อง “ใส่บาตรพระนอนแปดเหรียญครับคนดี”
อุ้มเอานิ้วเล็กๆหยิบเหรียญขึ้นมาแล้วหยอดลงไปทีละแป๊งสองแป๊ง ปากรูปกระจับพึมพำ “หนึ่ง..สอง..สาม” นับแบบช้าๆ “สี่..ห้า..”
“พี่กุนต์แขนหักแล้วไอ้อุ้ม” อินทัชกุมขมับเหนื่อยใจ
“หนูไม่อ้วน” เด็กน้อยส่ายหัวแล้วก็ทำคิ้วขมวด “หนูนับถึงไหนแล้ว”
“ห้าครับ” กนธีขำ “ต่อไปหก..เจ็ด..แปด” เขาลุ้นตาม..กล้ามขึ้นพอดี
ใส่บาตรตามกำลังวันเกิดเสร็จ พี่กุนต์พาเด็กไปทำบุญกระเบื้องหลังคา เขาพับแบงค์ร้อยแล้วให้น้องอ้นเป็นคนหยอดก่อนเขียนชื่อลงไปด้วยดินสอ
“กนธี-พสิษฐ์ สิงหนาท..โอเค” ชายหนุ่มยิ้ม ส่งต่อให้คนด้านข้าง
อินทัชเขียนชื่อยายกับชื่อเขาด้านล่าง ตามด้วยเจ้าอ้นกับเจ้าอุ้ม ทำแบบนี้ไปห้าแผ่น จากนั้นก็ทำบุญหล่อพระโดยช่วยกันเขียนแผ่นทอง
“ผมไปรอใต้ต้นไม้นะ ร้อน” พสิษฐ์ขอไปพักเหนื่อยก่อน
อินทัชต้อนน้องๆไปนั่งกับคุณอาไผ่เพราะพี่กุนต์อยากหล่อเทียน ตรงนี้มีกระทะร้อน อาจเป็นอันตรายกับเด็กเล็กได้เลยไม่เหมาะเท่าไรนัก
“ทำยังไงครับพี่” เขาเข้ามาสมทบ มองพี่กุนต์เอาปัจจัยใส่ตู้บริจาค
“เอาแผ่นขี้ผึ้งใส่ลงไปเลย” กนธีทำให้ดู กระทะร้อนอยู่แล้ว พอใส่ขี้ผึ้งมันก็ละลายกลายเป็นน้ำสีน้ำตาลใส “แล้วก็ตักลงเบ้าหลอม”
“ระวังร้อนนะครับ” อินทัชบอก บิขี้ผึ้งเป็นชิ้นเล็กและใส่ลงกระทะ
“เอ้า” กนธีตักลงเบ้าแล้วเลยยื่นกระบวยยาวมาให้
“พี่ใส่สิ ผมฉกเอาส่วนบุญจากพี่ก็ได้” เขายิ้ม ยื่นมือไปจับเอว
“แตะแขนก็พอน้อง มันจั๊กจี้” คนพูดเอี้ยวตัวหลบ
“จริงหรือครับ” อินทัชเลยจิ้มเข้าไปอีกเล่นเอาพี่กุนต์สะดุ้ง
“เดี๋ยวเอาขี้ผึ้งสาดเลยไอ้เด็กเปรตนี่!”
เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ ยกสองมือยอมแพ้แล้วปล่อยให้พี่กุนต์หล่อเทียนต่อ เขาเดินมาทางคุณพสิษฐ์ที่กำลังถูกน้องเขารุมทึ้ง บุ้ยใบ้ให้ไอ้สองหน่อเอาดอกบัวไปไหว้พระแล้วปิดแผ่นทองคำเปลวกับพี่กุนต์
“อ้นจุดธูปจุดเทียนได้ไหมพี่โอ๊ต” อ้นโตแล้ว พอจะระวังตัวได้
“อ้นจุดได้ แต่อุ้มอย่าเพิ่งนะ ลวกขึ้นมาจะร้องลั่นเปล่าๆ ยกมือไหว้พอ”
พสิษฐ์มองยิ้มๆ เห็นพี่ชายดูแลน้องอย่างดีแล้วเขาก็รู้สึกอบอุ่นตาม
“ห่างกับน้องกี่ปีล่ะเรา” เขาชวนอินทัชคุย
“คนกลางนี่ประมาณเก้าปีครับ ส่วนคนเล็กประมาณสิบสามปี” มองอ้นกับอุ้มที่เดินตามพี่กุนต์แจก็ได้แต่ส่ายหัวระอา พวกมันเหมือนลูกเป็ดเลย
“อ้นกับอุ้มท่าทางติดลุงนะ” พสิษฐ์พึมพำ “คงรักมาก”
“รักมากจริงครับ พี่กุนต์เหมือนเป็นทั้งพ่อและพี่ขนาดนั้น ผมนี่แทบจะเป็นหมาหัวเน่า อ๊ะ..ขอโทษครับ แทงใจดำ” อินทัชหัวเราะเมื่อคุณไผ่สำลัก
“ลุงรักเด็กน่ะ อยากมีลูกจะตาย แต่ก็รู้ๆกันอยู่” พสิษฐ์นั่งมองพี่กุนต์ที่สอนน้องๆกราบพระ “ก่อนนี้ลุงเคยคิดจะรับเด็กมาเลี้ยงนะ แต่ว่าคนเก่าเขา...”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ “ถ้าเด็กๆพวกนั้นได้มีพ่อใจดีแบบพี่กุนต์ก็ถือว่าเป็นความโชคดีแล้วล่ะครับ คนคนนี้ทำอะไรเพื่อคนอื่นก่อนเสมอ”
“เป็นคนดีมากใช่ไหม” พสิษฐ์ยิ้ม “บางครั้งก็ดีเกินไปจนโดนเอาเปรียบ”
“ผมไม่สงสัยเลย” อินทัชส่ายหัว “จะว่าไป ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ผมยังไม่เจอเรื่องไม่ดีของพี่กุนต์เลย ไม่นับรวมนิสัยเสียเล็กๆน้อยๆที่ไม่ได้หนักหนานะพี่”
“เรื่องไม่ดีของลุงน่ะหรือ..ไม่มีหรอก ประวัติขาวสะอาดขนาดนั้น”
“ผมสงสัยจริงๆนะ ที่ผ่านมานอกจากคุณศรัณย์ไม่มีคนแพ้ความดีของพี่กุนต์บ้างเลยหรือครับ” เขามองรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าได้รูปของฝ่ายนั้น “คือคนแบบนี้ บนโลกใบนี้ ไม่น่าเหลือรอดเป็นโสดจนตกมาถึงมือผมน่ะ”
“พูดแบบเข้าข้างพี่กุนต์ ก็คือเด็กพวกนั้นมันตาต่ำ” พสิษฐ์ตอบ “แต่ถ้าให้พูดแบบกลางๆ..ความดีมันไม่ได้เป็นคำตอบของการใช้ชีวิตร่วมกันเสมอไป”
อินทัชหันมามองคนที่เอนหลังพิงต้นโพธิ์ใหญ่ “ยังไงครับ”
“มันมีเรื่องของทัศนคติ รสนิยม ความเข้ากันได้ในการดำเนินชีวิตด้วย” เขาบอก “อย่างเรามาเที่ยววัดเนี่ย สนุกไหม ทำบุญทำทาน ฟังพระสวด”
“ใช้คำว่าสนุกคงไม่ได้ครับ ออกแนวมีความสุขและรู้สึกสงบมากกว่า แต่ถามว่าผมชอบไหม ผมชอบครับ รู้สึกดีที่ถูกพามาทางศีลทางธรรม”
พสิษฐ์ยิ้ม “แต่เด็กคนอื่นไม่เป็นแบบโอ๊ต วัยรุ่นทั่วไปก็อยากกินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืนแล้วก็ทำอะไรสุดเหวี่ยงมากกว่า แล้วดูลุงสิ..” เขามองไปทางลุงเต่ามะงุมมะงาหรา จุดเทียนแล้วดับอยู่นั่น “มันน่าพาไปเที่ยวผับไหม”
อินทัชหัวเราะ นึกภาพพี่กุนต์เมาแล้วหัวทิ่มหัวตำในบาร์
“พูดง่ายๆ พี่กุนต์เป็นคนน่าเบื่อสำหรับเด็กวัยรุ่น น้ำนิ่งกับน้ำเชี่ยว มันไปกันได้ยากอยู่แล้ว” พสิษฐ์พูด “ลุงต้องหาคนที่มีศีลเสมอกัน คนที่พาไปให้ได้ดี แล้วจะดีตาม ไม่ใช่คนหนึ่งเข้าวัด อีกคนจะเข้าผับ คนหนึ่งอ่านหนังสือ อีกคนจะไปเที่ยวกลางคืน คนหนึ่งปลูกต้นไม้ อีกคนจะไปปลูกกัญชา..ไปกันไม่ได้หรอก”
“ผมพอจะเข้าใจแล้วครับ” อินทัชพึมพำ
พสิษฐ์ยิ้ม “เราเองก็ท่าทางโอเคนะ..เป็นคนที่ศีลเสมอกันคนนั้นได้”
“ผมเนี่ยนะ?” เขาหัวเราะ “แต่ถ้านับแค่ศีลห้าก็โอเคแหละครับ”
“ขอแค่ไม่โกหก ไม่นอกใจ พี่ว่าก็เป็นหลักใหญ่ในการใช้ชีวิตแล้วนะ”
อินทัชได้แต่ยิ้ม พี่กุนต์กำลังเซียมซีเป็นเพื่อนไอ้อ้น แต่ไอ้บ๊องทำร่วงกราวกับพื้นอยู่สามรอบ สุดท้ายมันเลยหลับตาแล้วหยิบขึ้นมาไม้หนึ่ง
“คนคนนั้นเหมาะกับการเจอคนดีๆเข้ามาในชีวิต” เขาพูดเสียงเบา
“โอ๊ตก็เป็นคนดี” พสิษฐ์บอก “เสียอย่างเดียว..มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
อินทัชหันมามอง อดประหลาดใจไม่ได้ “พี่รู้?”
“รู้” เขาพยักหน้ารับ “แต่พี่เข้าใจนะ ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ถึงพี่กุนต์จะชอบโอ๊ตแค่ไหน พี่ก็คงไม่ไปเอาปืนมาบังคับให้โอ๊ตชอบพี่กุนต์กลับหรอก”
“ผม..” เขาอ้ำอึ้ง
“ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ พี่ว่าพี่กุนต์น่าจะทำใจและหาคนมาดูแลต่อได้ไม่ยาก” พสิษฐ์พูดด้วยท่าทีสบายๆ “พี่เคยบอกไหมว่าเพื่อนพี่ที่เป็นหมอ..คนที่โอ๊ตเคยคุยกับเขานั่นแหละ มันก็สนใจพี่กุนต์ เคยไปเดทกันแล้วด้วย”
อินทัชขมวดคิ้ว “จริงหรือครับ”
“ปิดเคสไป บางทีอาจจะกลับมาคุยกันอีก” ชายหนุ่มตบบ่าเด็ก “ยังไงช่วงที่อยู่ด้วยกันก็ดูแลลุงดีๆ อย่าทำให้ช้ำนัก ช่วยถนอมเผื่อเขาเจอคนใหม่ด้วย”
เด็กหนุ่มมองคนที่ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเข้าไปสมทบกับพี่กุนต์ เขาหัวเราะหึระหว่างที่คิดว่าคุณไผ่พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มแต่จริงๆแล้วเอาเรื่องชะมัด
“โอ๊ต” กนธีเรียก ยิ้มกว้างขณะชวน “เซียมซีไหม”
อินทัชเดินเข้าไปหา พี่กุนต์ได้ใบทำนายออกมาแล้ว “ดีไหมครับ”
“อืม..” เจ้าตัวดูมีความสุข “ดีหมดทุกเรื่อง สุขภาพ การเงิน ความรัก”
“อย่างนั้นหรือครับ” ร่างสูงเลิกคิ้ว “เขาบอกไหมว่าเนื้อคู่พี่จะเป็นหมอ”
“ห๋า?” กนธีงุนงง “เอาหมอมาทำอะไรล่ะ”
“จะไปรู้หรือครับ” เขาหยิบกระป๋องมาเขย่าแกรกๆ “เอามาดูแลพี่มั้ง”
“พี่สุขภาพแข็งแรงดี” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ “อยากได้วิทย์กีฬามากกว่า”
อินทัชถึงกับทำไม้เซียมซีร่วงระเนระนาด ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ
..บ้าเอ๊ย..ร้ายกาจเกินไปแล้วนะคุณกนธี!..
ออกจากวัด พสิษฐ์ให้คนขับรถพาไปที่มูลนิธิสงเคราะห์สัตว์ ก่อนหน้านี้พี่กุนต์ให้เขาช่วยซื้ออาหารสุนัขกับของใช้จำเป็น อย่างแผ่นรองซับให้สัตว์พิการ อาหารกระป๋อง นมแพะ น้ำยาทำความสะอาด ยากันยุงและยากำจัดเห็บหมัด
แต่ละมูลนิธิมีสุนัขจรจัดให้ดูแลมากกว่าหนึ่งร้อยชีวิต ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนก็มากเป็นเงาตามตัว พสิษฐ์เลยร่วมบริจาคและซื้อของไปสมทบด้วย
เมื่อไปถึง คนดูแลออกมาต้อนรับ มีหมาไทยประมาณสามถึงสี่ตัววิ่งวนมาหา พวกมันเอาจมูกเปียกชื้นมาดุนแล้วกระโดดเกาะเหยงๆ แต่ละตัวกระดิกหางรัว แสดงความดีใจเมื่อมีคนมาเยี่ยม บ้างก็เห่ากันเสียงขรม
“ขอบคุณมากเลยนะคะ” คุณป้าดีใจ “กำลังขาดของพอดี”
“ยินดีครับ” พสิษฐ์ยิ้มรับ ลำเลียงกระสอบอาหารลงมา คนขับรถเข้ามาช่วย ยังมีข้าวสารอีกสองกระสอบเอาไว้สำหรับหุงเลี้ยงในเวลาที่อาหารเม็ดขาด
กนธีจูงน้องอ้นกับน้องอุ้มไปดูหน้ากรง บางตัวเป็นหมาพิการ เคลื่อนที่ไปไหนก็ต้องลากตัวไป ต้องขับถ่ายอยู่บนแผ่นรองดูแล้วน่าสงสาร
อุ้มเกาะตาข่ายดูน้องหมา นัยน์ตากลมโตเศร้าสร้อยตาม เด็กชายเงยหน้ามองพี่กุนต์ น้ำตาซึม “พี่กุนต์จ๋า..ทำไมหมาเยอะจังเลย”
ชายหนุ่มนั่งยองๆ หมาตัวอื่นไปดมวนเวียนแถวกระสอบอาหาร มีถุงหนึ่งรั่ว เม็ดร่วงกราวมันเลยก้มเก็บกินกันใหญ่ ส่วนพวกหมาเด็กก็เดินนวยนาด ทิ้งตัวลงนอนแอ้งแม้ง อวดพุงกลมป่องให้น้องอ้นเขี่ยเล่นอย่างแสนเชื่อง
“พวกนี้เป็นหมาจรจัดครับ บางครั้งไม่มีการทำหมันก็จะมีลูกมีหลานออกมาเยอะแยะ หรือบางทีคนใจร้ายเลี้ยงแล้วทิ้ง เขาเลยต้องไปอยู่ข้างถนน”
“อยู่ข้างถนนแล้วจะเป็นยังไงฮะ” น้องอุ้มคิ้วตก ไหล่ห่อเหี่ยว
“ฝนตกฟ้าร้องไม่มีที่จะหลบ ไอหนาวมาก็ไม่มีที่จะซุก อดมื้อกินมื้อ หาเอาตามถังขยะกับของที่คนทิ้ง ถูกทำร้ายบ้าง รถชนบ้าง ป่วยบ้างครับ” กนธีเล่า
“แล้วเราจะช่วยอะไรได้บ้างครับพี่กุนต์” อ้นปวดใจตามไปด้วย ลูกหมาตัวหนึ่งเข้ามาเถือกไถที่เท้าแล้วหันหลังให้ วางก้นแปะกับพื้น อ้นเลยก้มลงลูบ
“ช่วยโดยการรับผิดชอบในสิ่งที่ทำครับ” กนธีบอกยิ้มๆ “ไม่เลี้ยงพวกเขาทิ้งขว้าง ถ้ามีหมาแถวบ้านที่พอจะสนิทกันบ้างหมายถึงสนิทกับหมานะครับ” เราก็พาไปทำหมัน ให้ที่อยู่ที่กินตามสมควร ไม่ให้ไปเดือดร้อนคนอื่น หรือถ้าจะซื้อหมาสวยๆสักตัว เราก็อุปการะหมาจรบ้างก็จะช่วยได้เยอะ หมาไทยน่ารักนะ ซื่อสัตย์และกตัญญูด้วย พี่เคยเลี้ยงหมาวัดตัวหนึ่งชื่อคุณกระถินครับ”
อินทัชที่ยกของชิ้นสุดท้ายลงมาหันมองพี่กุนต์ยิ้มๆ ภาพที่ฝ่ายนั้นนั่งคุยกับหมาทะเลที่เกาะช้าง เขายังจำได้ดี คนคนนี้มีจิตใจอ่อนโยนจริงๆ
“พี่โอ๊ตจ๋า” น้องอุ้มหันขวับมามองพี่ “หนูอยากเลี้ยงแบบคุณกระถิน”
“ใช่ๆ” อ้นพยักหน้า “อ้นก็อยากเลี้ยงหมา”
“แล้วแกงส้มจะเอาไปไว้ที่ไหนล่ะ” อินทัชลูบหัวน้องๆ “ถ้าจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงไว้ที่น่าน แต่ได้ยินพี่กุนต์บอกไหม เราต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ ไม่ใช่ว่าเห่อแล้วอยากเลี้ยง เลิกสนใจก็ปล่อยทิ้ง ถ้าเราไม่ได้กลับบ้าน พวกมันจะอยู่จะกินยังไง ถึงเป็นหมาแต่ก็มีหัวใจนะ เหงาได้ ร้องไห้เป็น มันแค่พูดไม่ได้เท่านั้น”
กนธีหัวเราะ พี่โอ๊ตพูดเสียจนนึกว่ามีเพื่อนเป็นหมาเลย
อุ้มทำตาละห้อย อ้นเองก็ยอมรับฟังเหตุผลของพี่โอ๊ต คุณอาไผ่เลยช่วยพูดต่อว่ารอให้โตกว่านี้ พร้อมจะดูแลเต็มความสามารถแล้วค่อยมาว่ากัน
“ตอนนี้พวกเราช่วยได้เท่าที่ช่วยเนอะ” กนธียิ้ม “เด็กๆเก็บเงินวันละสิบยี่สิบบาท พอถึงวันเกิด พี่สัญญาจะพาไปหาซื้อของมาฝากน้องหมาแบบนี้อีก”
น้องอุ้มตะเบ๊ะรับแข็งขัน เอาล่ะ! วันเกิดปีหน้า อุ้มมีเป้าหมายแล้วว่าจะเอาอาหารหมามาบริจาคให้ได้สองกระสอบ พี่อ้นเองก็ตั้งใจจะกลับไปปลูกต้นอ่อนทานตะวันมาขายพี่กุนต์ จะได้ซื้อของอย่างอื่นมาช่วยสมทบ
พวกผู้ใหญ่สามคนคุยกับคนดูแลสุนัขอีกครู่หนึ่งก็ขอตัวกลับ ครั้งหน้ากนธีจะแวะมาใหม่ และจะเพิ่มที่ไปอีกสักหนึ่งถึงสองที่
อ้นกับอุ้มปีนขึ้นรถตู้ หมาน้อยหมาใหญ่วิ่งตามมาส่ง กระดิกหางริกๆน่ากลัวจะขาด เด็กๆเลยโบกมือลา พี่กุนต์เองก็บ๊ายบายหมาด้วยเหมือนกัน
“เดี๋ยวแวะกินข้าวแล้วไปที่บ้านเด็กต่อเลยนะครับ ผมนัดเขาไว้” กนธีบอกคนขับรถก่อนเข้ามานั่งที่เดิม ไอ้ไผ่มันหมดแรง ปลีกตัวไปนอนเหยียดเบาะหลังแล้ว น้องอ้นกับน้องอุ้มเลยเข้ามานั่งแทนที่ “เหนื่อยไหมอ้น..อุ้ม”
น้องส่ายหัวดิก วันนี้สนุกมาก ได้ไปวัด ได้สายสิญจน์จากหลวงพ่อ ได้ขึ้นรถไปเยี่ยมน้องหมา ได้มีเป้าหมายวันเกิดปีหน้า แล้วก็ได้เที่ยวกับพี่กุนต์ด้วย
“ขอโทษนะที่ไม่ได้มีปาร์ตี้สนุกๆ ไม่มีลูกโป่ง ของขวัญ กินขนมกินน้ำเฮฮาแบบในทีวี” กนธียิ้ม “พี่ให้ได้แต่ใจที่มีความสุขเวลาช่วยคนอื่นเท่านั้น”
อินทัชลอบมอง ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่สายตาเขาไปหยุดอยู่ที่กนธีตลอดเวลา และไม่รู้ว่าเมื่อไร..ที่หัวใจถูกคำพูดของอีกฝ่ายกอบกุมไว้อย่างนุ่มนวล
“เป็นคนดี..มันก็ไม่ยากนะครับ” อ้นครุ่นคิด
“ไม่ยากหรอกครับ” กนธีกอดน้อง “เราทำในสิ่งที่เราพอจะทำได้ ไม่ต้องยิ่งใหญ่คับฟ้า ขอแค่มีน้ำใจ หัดแบ่งปัน หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราก็พอ”
“หนูจะเป็นคนดีแบบพี่กุนต์” น้องอุ้มตั้งปณิธาน
“เราแค่ต้องมีกำลังใจที่จะทำและอย่าไปหวังผลว่าทำดีแล้วต้องได้อะไรตอบแทน เอาแค่ว่าใจเราได้เติมเต็มและมีความสุขก็โอเค” คนอายุมากกว่าสอน
อินทัชฟังเพลิน เขามองริมฝีปากที่ขยับพูดไปเรื่อยอย่างหลงลืมตัว
“พี่โอ๊ตจ้องหน้าพี่กุนต์แบบนี้ หาเรื่องอ่ะ!” อัศวินอ้นตุ๊ยท้องพี่ชาย
กนธีเลิกคิ้ว เพิ่งจะสังเกตก็ตอนน้องทัก พอหันมา หน้าเขาก็เป็นสีแดงขึ้นเพราะอีกฝ่ายไม่เพียงไม่หลบ ซ้ำยังคงจ้องตาไม่กะพริบอีก
“เหมือนก็อตซิลล่าจ้องจะพังตึกเลยเนอะพี่อ้น” อุ้มเขม่นอีกคน
เด็กหนุ่มหัวเราะหึๆ “มองไม่ได้หรือไง ใครแปะป้ายห้ามไว้ล่ะ”
อ้นยกมือทำกากบาท อุ้มเลยยกตามเป็นกำแพงสองชั้นห้ามพี่โอ๊ตยุ่ง
“เออๆ หวงจัง นอนก็ได้” ร่างสูงบ่นงึม เอนตัวพิงเบาะ กอดอกแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง “นั่นเมียพี่..พี่จะมองก็ไม่แปลกนี่หว่า”
กนธีหูผึ่ง ได้ยินอะไรแว่วๆแต่ไม่ถนัดนัก “ไอ้โอ๊ต~ พูดอะไรวะ! ตื่น!”
อินทัชยักไหล่ ยังฟึดฟัดไม่หายที่ยายคิดว่าเขาเป็นฝ่ายนั้น
..ยายนะยาย..ตาฝ้าฟางไปหมดแล้วจริงๆ..
....................................................................................
จริงๆมันยาวกว่านี้ แต่ตัดตอนมาลงแทนเน้อ 555+
เรื่องนี้ก็ยังต่อนยอนไป ประหนึ่งไดอารี่ของพี่กุนต์
ถึงมีความไม่เข้าใจกันบ้างแต่ก็จะไม่นาน ไม่มีการทะเลาะใหญ่โตหรืออะไรมากมาย เป็นสเต็ปอ่านแล้วหลับแบบเสมอต้นเสมอปลายเลย กรั้กๆ แค่อยากให้มันอุ่นๆเรื่อยๆไปตามจังหวะของมันเท่านั้นเอง
หัวข้อ: Sins : Greed -- [SP.1 : Wedding Night] pg.146 -- 13/4/61 (อ่าน 1335653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก