หัวข้อ: << อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ >> [Pre orderพิมพ์ครั้งใหม่ 4 ก.ย.-5ต.ค.61]

[sirin_chadada]

อย่างโหด

[KnightDevil]

โอยน่ากลัวแง ขอให้อนูบิสรีบจัดการกับเนรูได้เร็วๆทีเถอะ

[MayA@TK]

กว่าจะจัดการเนรูได้ไม่รู้จะมีคนตายอีกกี่ศพ

 

[❣☾月亮☽❣]

จบหมอมาได้ไงวะ

   ค่ะ นิยายรักหวานแหวว

[Silvan]

มาสั้นๆแต่อย่างโหด

[mystery Y]

หูย~ น่ากลัว

[Freja]

อ๋า เมกเซ๊นส์นะ  คีรีต้องอาศัยเนรุนี่เองถึงทำให้ได้ทุกอย่าง

อย่าบอกนะว่าคีรียัดจริงๆก่อนฆ่า   จิตมากงั้น

[AeRoMoZa]

เนรูจับทางอนูบิสได้อย่างนี้ เดี๋ยวต้องรู้แน่เลยว่าอังค์อยู่กับโอม โอมน่าจะมีอันตรายแน่ๆ เค้ารักกันน้า ต้องช่วยกันปกป้องกันและกันน้า

[mukmaoY]

 

[shoi_toei]

เหอ ๆ อิตาหมอนี่น่ากลัวแหะ

[ka[ze]na]

บางทีก็จิตไปนะ

[tamako]

สนุก ขอปักหมุดติดตามด้วยคนคะ

[ชัดเจนกาบ]

มันก็ต้องของจริงอยู่แล้ว  สุดท้ายก็เป็นตัวแทนของปีศาจ  เทพศาสตราหรอ  อืมคลายแล้วหนึ่งปม

[•♀NoM!_KunG♀•]

หนักขึ้นเรื่อยๆสินะ

[Fragrant]

เราตามมาอ่านค่ะ จากที่มีคนแนะนำมา  แรกๆเราก็คิดนะว่ามันไม่มีอะไร รักกันง่ายๆสไตล์ชิวๆ แต่ช่วงหลังๆมานี่เนื้อเรื่องช่างเข้มข้น ต่อสู้กันเปรี้ยงปร้าง

[kitty08]

อ่านเริ่มต้นแล้วน่าสนใจทีเดียว  ตามต่อน่ะจ้ะ

[darkside8]

อีตาหมดคีรีนี่เรียกว่าโหดได้มะ

อียยยยย....

[Belove]

                                                       อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ

                                                                  บทที่ 15

                                                    Anubis Lord of the Death



               “นี่ผู้กอง กินอะไรหน่อยไหม”


               เวทิศยื่นถุงขนมปังกับขวดนมส่งให้ผู้ชายที่กำลังหน้าเครียดจนต้องใช้ปลายนิ้วนวดขมับ วันนี้เขานัดกับปาลว่าจะไปหาข้อมูล

เรื่องรอยผ่าตัดของศพที่ผ่านมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ไปปาลก็ได้รับรายงานว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นจนต้องรีบไปดู เวทิศที่ติดรถปาลมาจึงต้อง

ติดสอยห้อยตามไปด้วย เขานั่งรออยู่ในรถขณะที่ปาลลงไปในที่เกิดเหตุและทำงานด้วยความจริงจัง เวทิศที่รออยู่จึงได้แต่มองผู้ชายคน

นั้นและยอมรับว่าอคติในใจของเขานั้นแทบจะไม่เหลือแล้วด้วยซ้ำ


               “เพิ่งรู้สึกว่าหิวนะนี่”


               ปาลเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขารับมาแล้วเปิดถุงกินท่าทางเอร็ดอร่อย หลายวันที่ได้คลุกคลีกับเวทิศ ปาลก็รู้แล้วว่าเวทิศก็ไม่ใช่

คนกวนประสาทอย่างที่เขาคิดอย่างเมื่อแรกรู้จักกัน ตอนนี้เขาพูดคุยกับเวทิศอย่างสนิทใจมากขึ้น


               “รู้ไหมคนตายเป็นใคร”


               ปาลเอ่ยขึ้นเมื่อท้องเริ่มอิ่ม เขาชี้นิ้วไปทางจุดเกิดเหตุที่ยังมีเจ้าหน้าที่ยืนทำงานกันกลุ่มใหญ่


               “เด็กแว้นแถวนี้แหละ มาเที่ยวผับแล้วกำลังจะกลับแต่ดันมาถูกเชือดคอตายตรงซอกตึก แต่ที่สำคัญกว่านั้น ลองทายสิเวทิศ

หัวใจถูกตัดออกไปด้วยรอยกรีดอันงดงามพอๆกับรอยเชือดที่คอ”


               เวทิศใจหาย ความรุนแรงเริ่มมากขึ้นกว่าที่เขาคิดไว้ ตอนแรกก็เริ่มจากศพคนที่ตายไปแล้วและลามมาถึงคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้า

หากปล่อยไปเกรงว่าทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายไปกว่านี้ เวทิศจะทำเช่นไรที่จะหยุดยั้งมันให้ได้


               “ผู้กอง คุณเชื่อเรื่องอะไรที่มันเหนือความคาดหมายบ้างไหม อย่างเช่นเรื่องเทพเจ้าหรืออะไรทำนองนี้”


               ปาลที่กำลังสตาร์ทรถหันมามองเวทิศอย่างงงๆ เขานึกไม่ออกในเรื่องที่เวทิศพูดออกมาเลย


               “อะไรกัน นี่อย่าบอกนะว่าคุณเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย อ้อ ลืมไป คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทพเจ้านี่หว่า ก็ไม่น่าแปลกที่คุณจะเชื่อ

ว่าพวกเทพนั่นจะมาเดินเล่นสวนทางกับเรา”


               เวทิศถอนหายใจ ก็คิดอยู่แล้วว่าปาลคงไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้ คงต้องหาวิธีกล่อมให้ปาลฟังบ้างว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่อง

เหนือมนุษย์คอยควบคุมอยู่


               “คุณก็ลองคิดเพิ่มอีกสักหน่อยสิ อันที่จริงตัวคุณเองก็สงสัยอยู่บ้างไม่ใช่หรือ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงพุ่งเป้ามาที่เรื่องของมัมมี่ล่ะ

ไอ้ของอย่างนี้คิดเผื่อไว้ก็ไม่เสียหายนะคุณ”


               “กำลังจะบอกอะไรผมกันแน่” ปาลชักสงสัย “พูดมาเลยดีกว่า”


               “ก็ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นมันมีสิ่งเลวร้ายที่เรียกว่าปีศาจชักใยอยู่เบื้องหลังล่ะ ถ้าเป็นของฝรั่งก็เรียกว่าซาตานก็น่าจะได้ ไอ้ตัวที่ทำ

ทุกอย่างเพื่อต่อต้านพระเจ้าไงล่ะ ของอียิปต์มันก็มีนะคุณ เผื่อว่าคุณจะ...”


               ยังไม่ทันจะพูดให้จบเวทิศก็ต้องตกใจส่งเสียงอุทานดังลั่นเมื่อปาลเบรกรถกะทันหันจนหัวทิ่มขณะกำลังจะเลี้ยวเข้าไปที่กอง

ปราบที่เขาทำงานอยู่ เมื่อเวทิศมองตามสายตาของปาลที่พุ่งตรงไปยังด้านหน้าถึงได้รู้ว่าสาเหตุนั้นคืออะไร


               “วินนี่”


               กวินตรานั่งรออยู่ในรถยนต์คันหรูหน้าที่ทำงานของปาล เวทิศมองเห็นคิ้วเข้มของปาลย่นเข้าหากันขณะเปิดประตูรถลงไปและ

พูดจากับกวินตราด้วยท่าทางเคร่งเครียด เขาอดไม่ได้ที่จะลงจากรถและเดินเข้าไปในการสนทนานั้น


               “ทำไมปาลไม่รับโทรศัพท์วินนี่ เดี๋ยวนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ วินนี่บอกให้ไปหาก็ไม่ไป ให้ทำอะไรปาลก็ไม่ทำ”


               “ผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว นานก่อนที่จะคบกับคุณด้วยซ้ำ”


               ปาลขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจที่เห็นกิริยาคุกคามของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าคนรัก


               “นี่คืองานของผม เมื่อไหร่ที่คุณจะเข้าใจเสียทีวินนี่”


               “แต่วินนี่เป็นแฟนคุณ คุณจะรักงานมากกว่าวินนี่ไม่ได้”


                “พี่วินนี่ครับ”


                เวทิศเตือนตัวเองแล้วว่าอย่าเสือกเรื่องคนอื่น แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมคราวนี้เขากลับเข้าข้างผู้ชายอย่าง

ปาล อันที่จริงเขาควรจะเข้าข้างกวินตราผู้หญิงที่เขาปลื้มมาตลอดไม่ใช่หรือ


               “คุณปาลเขาทำงานจริงๆครับ นี่ก็เพิ่งจะไปดูศพคนถูกฆ่าตายมา เขาไม่ได้เหลวไหลหรือไม่ได้รักพี่วินนี่อย่างที่พี่คิดหรอก

ครับ”


                กวินตราปรายสายตารำคาญใส่เพื่อนของน้องชายคนละแม่ นึกแปลกใจอยู่บ้างที่เห็นเวทิศมารถคันเดียวกับปาล แต่เพราะ

ความหงุดหงิดที่คนรักไม่ได้ดั่งใจเธอจึงไม่คิดถามและไม่คิดจะสนใจด้วย กวินตรามัวแต่คิดที่จะจัดการกับปาลให้ยอมลงให้เธอแต่โดยดี


                “ทำงานยุ่งแค่ไหนก็ควรจะมีเวลาให้วินนี่บ้าง วินนี่เป็นแฟนคุณนะหรือว่าลืมไปแล้ว ถ้าคุณไม่มีเวลาแบบนี้วินนี่จะไปกับคนอื่น

ที่เขาพร้อมจะไปกับวินนี่”


                “เออ อยากจะทำอะไรก็เชิญ จะไปไหนไปกับใครก็เรื่องของคุณ”


                 ปาลเบรกแตก เขามองใบหน้าของกวินตราที่งดงามด้วยเครื่องสำอางชั้นดีหากแต่ภายในกลับไม่ได้งดงามอย่างที่คิด หญิง

สาวเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจจนยากที่ปาลจะรับได้


                “ปาล อย่าท้านะ”


                กวินตราก็ร้อนพอกัน เวทิศได้แต่ยืนงงเพราะเขาไม่รู้ว่าจะห้ามใครก่อนดี ทั้งคู่ทำเหมือนไม่มีเวทิศอยู่ตรงกลางขณะเถียงกัน

ไปมา


                “ไม่ได้ท้า ผมเองก็ไม่ชอบที่คุณมาจุ้นจ้านถึงที่ทำงาน คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย”


                “ปาล!”


                กวินตราอยากจะกรี๊ดออกมาที่ถูกปาลหักหน้า หล่อนได้แต่มองปาลราวกับจะบีบคอให้ตายคามือก่อนที่จะหันหลังก้าวฉับๆไป

ขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งปาลให้ยืนเท้าเอวมองตามหลังแล้วบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด


                “นี่ไงล่ะปีศาจตัวจริง”


                 เวทิศถอนหายใจ เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าฤทธิ์เดชของกวินตราจะมากมายขนาดนี้ เวทิศสงสัยว่าหากเขารู้จักนิสัยของหญิงสาว

มาก่อนเขาจะยังแอบปลื้มกวินตราอยู่หรือเปล่า เขาได้แต่มองปาลอย่างเห็นใจ


                 “เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้โอมมันถึงไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับคนบ้านนี้ เฮ้อ”


                 เมื่อใจเย็นลงแล้วปาลก็ส่ายหน้าก่อนจะสบตาเวทิศด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก อย่างน้อยเวทิศก็กล้าเอ่ยปากช่วยเขา

ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องนำตัวเองมายุ่งก็ได้


                “ขอบใจนะที่อยู่ข้างผม”


                นัยน์ตาคมที่มองมาทำให้เวทิศผิวแก้มร้อนจนเจ้าตัวงง เขาเบนสายตาหนีอย่างไม่รู้ตัว


               “บ้าน่า ใครจะอยู่ข้างคุณวะ ไอ้ผู้กองปากร้าย”


                ปาลแอบยิ้มขำ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ไม่นานเขาอาจจะเถียงกลับที่ถูกต่อว่า แต่ว่าตอนนี้กลายเป็นเขานึกถูกใจจนอยากจะแหย่

ให้เวทิศหัวหมุนบ่อยๆด้วยซ้ำ


                “ไม่เถียงด้วยแล้วเวลาไม่มี กลับไปขึ้นรถ เคลียร์งานอีกนิดแล้วผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”







                “อ้าวโอม”


               เสียงทักทายตามหลังทำให้อาศิรชะงัก เขาหันไปฝืนยิ้มเมื่อรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น


               “สวัสดีครับพี่คีรี”


                 เป็นเพราะอนูบิสเล่าให้ฟังว่าเห็นเนรูอยู่ใกล้ชิดกับคีรี แม้จะยังพิสูจน์ให้ชัดเจนไม่ได้แต่ก็ทำให้อาศิรเพิ่มความระวังมากขึ้น

เมื่อยังต้องมาทำงานที่โรงพยาบาลขณะรอเรื่องลาออกอนุมัติ


                 “ได้ข่าวว่าโอมลาออกงั้นหรือ แล้วจะไปทำงานที่ไหนล่ะ”


                 คีรีก็ยังพูดจากับเขาเหมือนเดิม พร้อมทั้งรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า อาศิรยิ่งต้องพยายามให้ตัวเองแสดงออกให้เหมือนเดิม

เช่นกัน


                 “พ่อให้ไปช่วยงานที่โรงพยาบาลของพ่อน่ะครับ”


                 นัยน์ตาเปลี่ยนแสงไปวูบหนึ่ง ก่อนที่คีรีจะคลี่ยิ้มเช่นเดิม


                  “นั่นสินะ มีพ่อเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนระดับใหญ่โต ผมก็ไม่ควรสงสัยว่าโอมจะไปทำงานที่ไหน ผมควรจะ

ฝากตัวกับว่าที่ผู้บริหารคนใหม่หรือเปล่านี่”


                    ไม่รู้เพราะอะไรแต่อาศิรจับได้ถึงกระแสเสียงที่แฝงการประชดประชันมากับประโยคนั้น แต่อาศิรก็รักษาท่าทีให้เป็นปรกติ

มากที่สุด


                    “อย่าคิดแบบนั้นเลยครับพี่คีรี ผมเองก็ไปเพราะความจำเป็นที่ต้องดูแลยาย”


                    กำลังคิดหาวิธีปลีกตัวจากคีรีก็มีตัวช่วยมาพอดี ชาลินีเพื่อนสนิทนั่นเองที่มาช่วยไว้ได้ อาศิรมองเห็นหญิงสาวเดินลงจาก

ตัวตึกจึงรีบเรียกไว้


                   “ขอตัวก่อนนะครับพี่คีรี”


                   คีรีจึงได้แต่มองตามหลังอาศิรที่รีบเดินไปหาเพื่อนสนิท เขากดยิ้มที่มุมปากดวงตาโชนแสง


                   “คิดว่าจะหนีไปได้นานแค่ไหน อาศิร”


                    ความคิดของคีรีชะงักเมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขารับสายพร้อมกับซ่อนความลิงโลดไว้ในใจ


                    “สวัสดีครับ คุณวินนี่นั่นเอง โทรมาทวงคำตอบหรือครับ อืม ถ้าอย่างนั้นให้ผมเลี้ยงมื้อเย็นคุณวินนี่ก่อนที่ผมจะให้คำตอบ

ดีไหม งั้นผมจะไปรับนะครับ”


                ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง คีรีจะได้ก้าวไปสู่ตระกูลก่อเกียรติกุล และชัยชนะจะต้องตกเป็นของเขาเพื่อให้คุ้มกับทุกสิ่งที่ลงทุนไป

คีรีคนนี้จะไม่มีวันพลาดเด็ดขาด








               “ได้ข่าวว่าแกยื่นเรื่องลาออกไปแล้วเหรอ”


                ชาลินีเอ่ยถามขณะเดินคู่กันไปตามทางเดินของโรงพยาบาล อาศิรพยักหน้ายอมรับอย่างเซ็งๆ


                “ในที่สุดพ่อก็ทำได้ว่ะน้ำชา ผู้ชายคนนั้นใช้ยายเป็นเครื่องมือ เขาเก่งนะ อะไรที่ต้องการก็จะต้องทำให้สำเร็จจนได้”


                  น้ำเสียงไม่ได้ชื่นชมไปในทิศทางเดียวกับคำพูดสักนิด ชาลินีรู้ดีว่าอาศิรกล่าวเหน็บผู้เป็นบิดาที่สามารถบังคับให้เขาลาออก

จนได้ ชาลินีเห็นชีวิตของเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก นึกเห็นใจอาศิรที่มีบิดาเช่นนี้ นายกำจรนั้นไม่เคยแสดงออกว่ารักลูกชายเพียงคนเดียวที่เกิด

จากภรรยานอกสมรสเลยสักครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าอาศิรมีความสามารถก็กลับจะฉกฉวยให้อาศิรมาทำประโยชน์ให้กับกิจการของตน แต่

ชาลินีก็ทำได้เพียงเห็นใจและปลอบโยนอาศิรไปตามเรื่อง


                “คิดเสียว่าเพื่อความสะดวกสบาลของยายก็แล้วกันว่ะโอม”


               เสียงโทรศัพท์ของชาลินีดังขัดจังหวะการสนทนา หญิงสาวรับสายด้วยเสียงสุภาพเพราะเห็นว่าเป็นเบอร์ใหม่ที่ไม่เคยบันทึก

ไว้มาก่อน


               “สวัสดีค่ะ ชาลินีค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ”


               “สวัสดีน้ำชา ฉันเองไงล่ะ”


               ชาลินีหยุดกึกจนอาศิรต้องหยุดเดินตามไปด้วย เขามองเพื่อนสาวอย่างนึกขำเมื่อเห็นชาลินีย่นหน้าอย่างไม่สบอารมณ์


               “นึกว่าใคร คุณหมอดับจิต”


               “เดี๋ยวนะ อย่าเรียกฉันแบบนั้นสิ” ใจภักดิ์โอดครวญ “ใครเขาสอนให้เรียกแบบนั้นกันเล่า”


               “ไม่มีใครสอน เผอิญว่าฉลาดเองตั้งแต่เกิด แล้วนี่ได้เบอร์ของฉันมาได้ไง”


               “ขอแม่ของคุณมาไง แม่ใจดีก็เลยให้เบอร์น้ำชามา”


               เสียงตอบอย่างร่าเริงของใจภักดิ์ทำให้ชาลินีนึกหมั่นไส้ทั้งคนโทรมาและแม่ของตน ตั้งแต่พาชาลินีไปส่งที่บ้านในวันที่พบกัน

ครั้งแรก ใจภักดิ์ก็แวะไปใช้บริการร้านอาหารตามสั่งที่บ้านของชาลินีบ่อยครั้งแถมยังพาลูกน้องที่ทำงานไปกินด้วยบ่อยๆทำให้แม่ของ

ชาลินีติดอกติดใจพูดคุยจนสนิทสนมกับคุณหมอตำรวจคนนี้เป็นพิเศษและยังชื่นชมให้ชาลีนีฟังอีกต่างหาก


                “แล้วโทรมามีอะไร”


                “ผู้ชายที่ยืนข้างๆใครน่ะ แฟนเหรอ”


               “เอ๊ะ รู้ได้ไงว่าฉัน...”


                ชาลินีเอะใจจนต้องเหลียวหน้าเหลียวหลังไปมาจนกระทั่งเห็นใจภักดิ์ที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก และเมื่อสบตากันแล้วใจภักดิ์ก็

ก้าวตรงมาหา ชาลินีเผลอตวัดสายตาค้อนโดยไม่รู้ตัวขณะที่อาศิรมองใจภักดิ์อย่างนึกทึ่งที่อีกฝ่ายเป็นหญิงสาวที่ดูเท่และทะมัดทะแมง

กว่าผู้หญิงทั่วไป ชาลินีจำเป็นต้องแนะนำอาศิรให้รู้จักกับใจภักดิ์อย่างไม่เต็มใจนัก


                “แล้วมาทำไมอีก”


                “มาหาไม่ได้เหรอ” ใจภักดิ์โต้กลับอย่างนึกขำ หน้าตาเวลาไม่ได้ดั่งใจของชาลินีทำให้เธออารมณ์ดี


                “มีคดีด่วนมาน่ะสิ เห็นข่าวคนถูกเชือดคอตายและกรีดเอาหัวใจไปหรือเปล่า ศพนั้นถูกนำมาฝากศพที่นิติเวชที่นี่ฉันเลยต้อง

มาขอข้อมูลเสียหน่อย”


                คำตอบของใจภักดิ์เรียกความสนใจจากอาศิรได้เป็นอย่างมาก ยิ่งเมื่อรู้จากการแนะนำของชาลินีว่าใจภักดิ์เป็นหมอนิติเวช

ของกรมสืบสวนคดีพิเศษอาศิรก็ยิ่งสนใจ เขาเพิ่งจะพูดคุยเรื่องคดีนี้กับอนูบิสก่อนมาทำงานนี่เอง


                 “ข้อมูลเป็นความลับไหมครับ”


                 อาศิรเอ่ยถามอย่างกระตือรือล้น ใจภักดิ์หันมายิ้มให้ นึกสบายใจที่ชายหนุ่มไม่ใช่คนรักของชาลินีอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่า

ทำไมจึงรู้สึกเช่นนั้น


               “ก็ไม่เชิงลับหรอกค่ะ พี่เองก็ยังไม่มีข้อมูลอะไรมากเหมือนกัน นี่ก็จะมาขอสืบข้อมูลจากพี่สมยศ”


                ใจภักดิ์หมายถึงนายแพทย์นิติเวชของโรงพยาบาลที่เป็นรุ่นพี่ของเธอ อาศิรจึงรีบเสนอตัวทันที


                 “ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ ถ้าไม่รบกวนพี่ใจภักดิ์ ผมเองก็อยากจะทราบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน”


                 “ไม่รบกวนเลยค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหม” ใจภักดิ์เอ่ยชวนอาศิรจนชาลินีหน้าเหวอ


                   “อ้าว แล้วฉันล่ะ แกจะทิ้งกันง่ายๆเลยเหรอไอ้โอม”


                   “แกก็กลับไปทำงานสิน้ำชา แกยังไม่ลงเวรไม่ใช่หรือ” อาศิรตอบอย่างงงๆที่ชาลินีทำหน้าง้ำใส่ใจภักดิ์


                   “น้ำชากลับไปทำงานเถอะ แล้วเลิกงานตอนเย็นฉันจะพาไปส่งบ้านนะจะได้ไม่ต้องกลับรถเมล์”


                   “ฮึ มาถึงก็มาแย่งเพื่อนเขาไป จะทำอะไรก็เชิญเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว”


                    อาศิรส่ายหน้าเมื่อเห็นชาลินีสะบัดหน้าหนีใจภักดิ์ก่อนจะเดินกลับไปยังตึกที่ทำงานอยู่ ใจภักดิ์มองตามหลังจนชาลินีลับ

สายตาไปจึงได้เอ่ยชวนให้อาศิรไปที่แผนกนิติเวช




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...


              อนูบิสมาหาเวทิศที่มหาวิทยาลัยหลังจากที่ไม่ได้มาเสียหลายวัน ข่าวดังที่ดูจากกล่องสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าโทรทัศน์เมื่อเช้านี้นั้น

ทำให้อนูบิสอยู่เฉยไม่ได้เมื่อเหตุการณ์เริ่มจะบานปลาย เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อกำจัดเนรูโดยเร็วที่สุด

               ก่อนจะถึงห้องพักอาจารย์ของเวทิศ จะต้องเดินผ่านห้องพิพิธภัณฑ์เล็กๆของคณะ อนูบิสแลเห็นรูปปั้นเทพเจ้าขนาดย่อมกว่า

มนุษย์เรียงรายกันอยู่เขาจึงเลี้ยวเข้าไปสายตาจับจ้ององค์เทพจำลองต่างๆโดยเฉพาะสุริยเทพอามุน-ราและเทพโอซิริสผู้เป็นลุง ความ

หนักใจเอ่อท้นเมื่อความรับผิดชอบในภารกิจครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกครั้งโดยไม่มีใครช่วยเหลือได้เลย หากเพียงจะมีคำแนะนำให้กับหนทาง

สู่ชัยชนะบ้างคงดีไม่น้อย


                    “มหาเทพอามุน-รา ผู้ยิ่งใหญ่แห่งธีบิสและปกปักสิ่งมีชีวิตทั้งปวง”


                     อนูบิสหลับตาลงและท่องบทสวดบูชาสุริยเทพ


                     “ไม่ว่าพิภพนี้จะกว้างใหญ่และมากด้วยมิติเร้นลับเพียงไหน แต่ผืนพิภพนี้ก็มีสุริยะเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ข้าแต่องค์สุริย

เทพผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่งทั้งปวงโปรดช่วยปกป้องสิ่งที่ท่านดูแลรักษา ได้โปรดช่วยให้ข้ารู้แจ้งถึงวิถีทางนั้น ช่วยหลานด้วยเถิดท่านปู่”


                        สิ้นเสียงคำสวดอ้อนวอน ภายใต้ความมืดมิดหลังเปลือกตาที่ปิดสนิท พลันอนูบิสกลับมองเห็นจุดเริ่มต้นของแสงสว่าง

เล็กๆก่อนที่มันจะเรืองรองขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นสีเขียวอ่อนสดใส หัวใจของอนูบิสอึงอลด้วยความยินดีเมื่อเห็นบุรุษผู้งามสง่าสวมใส่

มงกุฎสีขาวแซมด้านข้างด้วยขนนกกระจอกเทศ อนูบิสในร่างเทพเจ้าที่มีศีรษะรูปหมาในรีบยอบกายคำนับทันที


                       “ท่านลุงโอซิริส”




           TBC

   
         

[attachment deleted by admin]

[yymomo]

    โอ๊ยยยย อิตัว(ผู้)กอง  มันโสดแล้วจร้าาา

ส่วนพี่หมอใจภักดิ์ ก็บุกหนักมาก  โอ๊ยยย มีความฟินทั้งทุ่งดอกกระเจียว และลิลลี่

ปล.เฉลยด้วย ว่าตอนที่แล้วตั๊มมั้ย ???

ปล. 2   เกลียดอิตาคีรีละ  คือ มันมีแววว่าจะทำทุกอย่างให้ตัวเองขึ้นสู่จุดสูงสุด   สมมุติถ้าต้องจีบโอมแล้วได้ทุกอย่างคนอย่างอิตาคีรีคงยอม  แววชั่วร้ายมาเต็มมาก  งานนี้ซื้อพวกหรีดรอได้เลย  ม่องแน่ๆ

[tiew93]

ใกล้แล้ว ใกล้เจอทางออกแล้วววว

กลัวสิ่งที่หมอคีรีทำมากบอกเลย   

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยยย!! จะเอาอีก

[mukmaoY]

มีคนช่วยแย้ววว

[mystery Y]

ฟินกันไปเบาๆ

[❣☾月亮☽❣]

   ลุ้นต่อเนื่องค่ะ   

[shoi_toei]

ลุ้นไปอีกกก

[MayA@TK]

อย่างน้อยยังมีท่านลุงมาหาถึงจะไม่ได้ช่วยเต็มที่แต่ขอแค่ชี้แนะแนวทางก็ยังดี

 

[YADA]

ท่านลุงเป็นความหวังของเขาละนะ

[Fragrant]

ท่านลุงโผล่มาแล้วจะช่วยอะไรบ้างได้ไหมนะ

[kitty08]

สนุกมากจ้ะ รู้สึกเรื่องจะพลิกแพลงไปมาจนเดาไม่ถูกว่าจะไปทางไหน เรื่องดำเนินเร็วกว่าที่คาดน่ะ เราสงสัยหมอคีรีตั้งแต่แรกแหละว่าต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่ สงสารเด็กหนุ่มจังต้องมาเสียชีวิต เขาถึงว่าเวลาคนทำผิดแล้วโดนจับไม่ได้ก้อจะทำหนักขึ้น ตอนนี้กลายเป็นฆาตกรแบบเป็นเรื่องเป็นราวไปซะแหละ