หัวข้อ: << อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ >> [Pre orderพิมพ์ครั้งใหม่ 4 ก.ย.-5ต.ค.61]

[MSeraph]

“เบญจเพส ปีแห่งการเปลี่ยนแปลง -------อายุครบ25ปี เปลี่ยนไปทางไหนต้องรอดู
ความล่มสลาย -----------อาจถูกคีรีทำร้ายจนสาหัสหรือตาย
คือการถือกำเนิดใหม่อย่างแท้จริง ---------วิญญิาณอาจจะปลอดภัยและทำให้เกิดใหม่ ในรูปแบบไหนละ?
จงระวังไว้พ่อหนุ่ม แต่ไม่เป็นไรหรอก เทพอนูบิสจะคุ้มครองคุณ” ------อาจจะเห็นและช่วยทันแต่ก้อาจจะไม่สมบูรณ์

นี่เดาว่าพอคีรีทำร้ายปุ้บ อนูบิสรู้ตัวตามมาช่วย
แต่อาจจะมาไม่ทันกับที่โอมจะทนไหว
อาจจะตาย ปีศาจจะเอาวิญญาณและพลัง
อนูบิสอาจจะมาทันช่วยวิญญาณ
ได้พลังคืน กำจัดปีศาจ ได้ขนนกคืน
เอาโอมไปเกิดใหม่อยู่กับตัวเอง
เดาล้วนๆๆ

[Fragrant]

 

[Belove]

                                                อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ

                                                          บทที่ 26

                                                Anubis Lord of the Death



               อนูบิสกระสับกระส่ายจนเกือบจะกลายเป็นหงุดหงิดเมื่อเกินเวลาที่อาศิรเลิกงานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววที่ชายหนุ่มจะเดินมา

หาเขาอย่างเช่นทุกวัน

               อันที่จริงอนูบิสอยากจะไปนั่งเฝ้าอาศิรที่หน้าห้องตรวจเสียด้วยซ้ำเพื่อความปลอดภัย แต่อาศิรเกรงว่ามันจะเป็นการเอิกเกริก

เกินไปจึงได้ห้ามไว้และให้เขารอที่ล็อบบี้ เมื่อเลิกงานอาศิรจะเดินมาหาเขาหากแต่บ่ายวันนี้อนูบิสยังไม่เห็นแม้แต่เงา

               ในที่สุดอนูบิสจึงหมดความอดทน เขาเดินดุ่มไปที่แผนกผู้ป่วยนอกและถามหานายแพทย์อาศิรกับเจ้าหน้าที่หน้าห้องตรวจ

และคำคอบที่ได้กลับมาทำให้อนูบิสถึงกับอึ้ง


               “หมอโอมเข้ามาตอนบ่ายหลังรับประทานอาหารและออกไปพร้อมคุณกวินตราค่ะ”


               อนูบิสกัดฟันกรอดเมื่อรู้ว่าอาศิรหายไปจากโรงพยาบาลเนิ่นนานตั้งแต่ที่แยกกับเขานั่นแหละ ความหวาดหวั่นจู่โจมเข้าสู่หัวใจ

ของเขา อนูบิสไม่ได้กลัวอันตรายจะเกิดขึ้นกับตัวเองแต่เขากลัวว่ามันจะเกิดขึ้นกับอาศิรต่างหากมันทำให้อนูบิสอดที่จะโทษตนเองไม่ได้

อนูบิสพลุ่งพล่านเมื่อไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาอาศิรที่ไหนเพราะตอนนี้เขาไม่มีฤทธิ์อำนาจของความเป็นเทพเมื่อไม่มีอังค์ ทำได้แค่เพียง

วิ่งกลับไปทางด้านหน้าของโรงพยาบาลแล้วหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทรไปหาเวทิศตามที่อาศิรเคยสอนไว้


                 “เกิดอะไรขึ้นครับท่านเทพ” เวทิศรีบถามเพราะรู้ว่าหากไม่มีเรื่องด่วนอนูบิสคงไม่โทรหาเขา


                 “เวทิศ โอมหายไป มีคนเห็นว่าโอมเดินออกไปพร้อมกวินตรา” เสียงที่ตอบเวทิศเต็มไปด้วยความวิตกกังวลยากที่อนูบิสจะ

ควบคุมได้


                “อ้าวเฮ้ย” เวทิศเองก็ตกใจไม่แพ้อนูบิส “ใจเย็นนะท่าน ผมจะรีบติดต่อผู้กองปาลโดยเร็วที่สุด”


                เวทิศวางหูอย่างรวดเร็วแต่อนูบิสรีรออยู่ไม่กี่นาทีก็เห็นรถยนต์สีน้ำตาลแล่นมาจอดหน้าโรงพยาบาลคันหนึ่งก่อนที่จะมีตำรวจ

หลายนายก้าวลงมาจากรถรวมทั้งปาลที่วันนี้แต่งกายด้วยชุดตำรวจในเครื่องแบบ


               “คุณอินทร์ภู”


               ยังไม่ทันที่ปาลจะพูดจบอนูบิสก็กระชากแขนเขามาเพื่อแจ้งข่าวที่ทำให้ปาลวิตกตามไปด้วย


               “ผมเพิ่งทราบก่อนหน้ารถจะเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาลนี่เอง เวทิศเขาโทรบอกผม แต่ที่ผมมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อมาจับกุมหมอคีรี”


               นายตำรวจคนหนึ่งที่มาพร้อมปาลเดินไปยังแผนกประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งความประสงค์และไม่นานนักนายแพทย์กำจรผู้

บริหารของโรงพยาบาลก็มาถึงพร้อมกับสีหน้าตื่นตกใจที่เห็นปาลและเพื่อนตำรวจ


               “มีอะไรกันปาล”


             ปาลยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งส่งให้กำจรอดีตบิดาของคนรักเก่า


               “หมายจับนายแพทย์คีรีครับ เขาตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมเมื่อหลายวันก่อน ผมทราบมาว่าเขาย้ายมาทำงานกับคุณ

อาที่นี่”


                 “แต่อายังไม่เห็นหน้าเขาเลยนะวันนี้”


                กำจรหน้าซีด เขาไม่นึกว่าคีรีจะไปเกี่ยวข้องกับคดีดัง เพราะหากเป็นเรื่องจริงโรงพยาบาลของเขาก็ต้องเสียชื่อเสียงไปด้วย


               “อีกเรื่องครับคุณอา” ปาลกล่าวเสียงเครียด “ผมเกรงว่าหมอคีรีอาจจะล่อลวงให้วินนี่กลายเป็นเครื่องมือของเขาไปด้วย”


               “อะไรนะ เอาอะไรมาพูดน่ะปาล”


                สีหน้าของกำจรราวกับจะช็อกเมื่อได้ยิน ปาลไม่รอช้า เขารีบนำเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นตรงไปที่แผนกรักษาความปลอดภัย

โดยไม่รอช้าแล้วหาภาพจากกล้องวงจรปิดอย่างรวดเร็ว อนูบิสถือโอกาสติดตามปาลไปด้วย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความ

เจ็บใจเมื่อเวลายิ่งผ่านไป


                 “ที่อาคารจอดรถ”


                  ทุกคนรีบวิ่งไปยังอาคารจอดรถที่กล้องวงจรปิดจับภาพกวินตราและอาศิรได้เป็นครั้งสุดท้าย ทีมเจ้าหน้าที่ตำรวจปฏิบัติงาน

ค้นหาหลักฐานทันทีโดยรอบพื้นที่ทันที ไม่นานนักตำรวจคนหนึ่งจึงตะโกนออกมา


                  “เจอโทรศัพท์ตกอยู่ครับผู้กอง”


                 เป็นโทรศัพท์มือถือของกวินตราจริงๆที่ปาลจำได้ เขาเปิดหน้าจอล็อกและใส่รหัสลงไปอย่างคุ้นเคย ในที่สุดปาลก็พบข้อมูล

สำคัญคือเบอร์โทรล่าสุดและแผนที่จากกูเกิลแมพที่ถูกแชร์ส่งมา


                “เดี๋ยวก่อนปาล ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”


                กำจรที่ตามมาด้วยมองปาลด้วยสีหน้าที่ยังงุนงงไม่หาย


                “มีความเป็นไปได้ว่าหมอคีรีประสงค์ร้ายต่อชีวิตของโอมครับแต่ด้วยสาเหตุใดผมยังไม่สามารถบอกคุณอาได้ตอนนี้ และเขา

อาจจะใช้วินนี่พาโอมไปหาเขา จากภาพในกล้องวงจรปิดถึงได้เห็นโอมเดินโซเซตามวินนี่มาที่รถ”


              “เป็นไปไม่ได้” กำจรอุทานด้วยความตกใจ


                “ผมเองก็ภาวนาเช่นนั้นครับคุณลุง แต่ตอนนี้เราทำได้แค่เพียงติดตามร่องรอยของกวินตราไปให้เร็วที่สุด


                “อย่ามัวแต่คุยกันอยู่เลย ผมเป็นห่วงโอม”


                น้ำเสียงห้วนจัดดังขึ้นจากอนูบิส เขาไม่อยากให้เวลาเคลื่อนที่ผ่านไปโดยไม่เกิดประโยชน์ ปาลพยักหน้ารับก่อนจะสั่งให้เจ้า

หน้าที่ตำรวจวิ่งกลับไปที่รถ


               “อาจะตามไป”


                กำจรตะโกนไล่หลัง เขาเป็นห่วงกวินตรารวมถึงอาศิรด้วยแม้ว่าจะไม่เคยแสดงออกถึงความรักให้บุตรชายที่เกิดจากภรรยา

น้อยได้รับรู้มาก่อน

                นายแพทย์กำจรรู้ดีว่าตัวเขานั้นเป็นคนมีทิฐิสูงและปากแข็ง อีกสาเหตุหนึ่งเพราะหากกำจรแสดงความรักกับอาศิรมากไป

ความระหองระแหงกับวิไลวรรณภรรยาตามกฎหมายก็ต้องตามมา กำจรจึงจำเป็นจะต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ จนนานเข้าอาศิรก็

เข้าใจว่าเขาไม่รักทั้งที่ความจริงกำจรภูมิใจที่บุตรชายเรียนเก่งจนจบแพทย์ แถมยังวางแผนจะให้อาศิรสืบทอดกิจการโรงพยาบาล

เอกชนจนต้องบังคับให้ลาออกจากโรงพยาบาลของรัฐ

                  ความตระหนกในความปลอดภัยของลูกทั้งสองคนทำให้กำจรสำนึกได้ เขาภาวนาให้กวินตราและอาศิรปลอดภัย หลังจาก

นั้นกำจรจะเลิกทำตัวแข็งกระด้างและบอกอาศิรว่าเขารักอาศิรไม่น้อยไปกว่ากวินตรา หากแต่ตอนนี้กำจรทำได้เพียงรีบเรียกคนขับรถเพื่อ

ไล่ตามหลังรถตำรวจไปให้เร็วที่สุด





                  ปาลชี้มือไปทางกระบะด้านหลังของรถตำรวจให้อนูบิสกระโดดขึ้นก่อนที่เขาจะตามขึ้นมา ไซเรนสีแดงด้านบนส่องแสงวาบ

พร้อมเสียงบาดแก้วหูขณะที่รถเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ปาลติดต่อสั่งการวุ่นวายจนกระทั่งเวทิศโทรหาเขา


               “โทรมาทำไมตอนนี้” ปาลดุเสียงเข้มแต่เวทิศก็รีบแทรกเสียงเข้ามา


               “ตกลงว่าไอ้หมอคีรีมันจบโอมไปไหน บอกผมเร็วผมจะรีบตามไป”


                “จะมาทำไม อันตราย คุณจะทำให้ผมห่วงหน้าพะวงหลัง”


               “ไอ้โอมเป็นเพื่อนสนิทของผมนะปาล และคุณก็รู้ว่านี่มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนอย่างเราๆ มันมีเรื่องเหนือธรรมชาติอยู่ด้วย อย่า

ช้า บอกผมมาเดี๋ยวนี้”


                 เวทิศยื่นคำขาดและปาลก็รู้ว่าเวทิศพูดถูก งานนี้ไม่ใช่เพียงคีรีเท่านั้นหากแต่เขายังมีคู่ต่อสู้ที่เป็นปีศาจอีกด้วยทำให้ปาล

จำเป็นต้องบอกคีรีว่าจุดหมายคือที่ใด


                “คุณต้องระวังตัวนะเวทิศ ผมอาจจะดูแลคุณได้ไม่เต็มที่” ปาลเตือน “และถ้าหากคดีนี้จบลงผมจะบอกรักคุณเสียที”


                  “ไอ้บ้า” คำตอบสุดท้ายของเวทิศก่อนที่เขาจะวางหู ปาลอดจะยิ้มกับตัวเองไม่ได้ที่อย่างน้อยงานนี้ก็ทำให้เขาได้พบกับ

เวทิศ เขาหันไปสบตากับอนูบิสและเอื้อมมือไปตบบ่าให้กำลังใจ


                “ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”


                 รถตำรวจแล่นผ่านการจราจรไปได้อย่างรวดเร็ว สถานที่จากแผนที่ในโทรศัพท์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเมื่อถึงหน้าปากซอย

เสียงไซเรนจึงหยุดลงเพื่อไม่ให้เป้าหมายรู้ตัวว่าตอนนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงแล้ว



มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



                อาศิรสะลึมสะลือตอนที่ถูกลากลงมาจากด้านหลังของรถยนต์และไม่มีแรงขัดขืนเมื่อร่างของเขาถูกผลักให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัว

หนึ่ง แขนทั้งสองข้างถูกดึงไปด้านหลังแล้วมัดข้อมือติดกัน ลำตัวถูกมัดด้วยเชือกอีกเส้นไว้กับพนักเก้าอี้จนดิ้นไม่หลุด สติสัมปชัญญะ

ค่อยๆกลับคืนมาอย่างช้าๆและเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้เขาก็ไร้ซึ่งอิสรภาพเสียแล้ว


                “ทำเวลาใช้ได้นะวินนี่ ช้าไปห้านาที ดีนะที่ผมยังไม่ได้กดแชร์คลิปโป๊ของคุณออกไป”


                “พี่วินนี่!”


                 อาศิรตกใจเมื่อรู้ว่าพี่สาวคนละแม่คือเครื่องมือที่คีรีใช้จับตัวเขามา อาศิรก่นด่าตัวเองที่เขาพลาดเพราะไม่ทันระวังกวินตรา พี่

สาวของเขายืนกำหมัดแน่นพลางจ้องคีรีตาถลน


                “ฉันพาไอ้โอมมาให้แกแล้วก็เอามือถือแกมาแลกเปลี่ยนสิไอ้สารเลว”


               “ไม่ให้”


                คีรียิ้มเยาะ เขายกแขนหนีกวินตราที่กรีดร้องและพุ่งเข้ามาแย่งชิงโทรศัพท์ราวกับเสียสติ อาศิรสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียง

ฝ่ามือของคีรีตบดังฉาดลงใบบนซีกหน้าฝั่งหนึ่งของกวินตราและตามด้วยกำปั้นชกเข้าที่ลิ้นปี่ ในที่สุดกวินตราก็หมดฤทธิ์ หล่อนลงไป

นอนนิ่งตัวงออยู่บนพื้นบ้านไม้หลังเก่าที่อาศิรไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนกันแน่


                 “พี่คีรี อย่าทำอะไรพี่วินนี่เลยครับ ผมขอร้อง”


                อาศิรพยายามใช้ไม้อ่อนเข้าอ้อนวอน แต่ดูแล้วจะไม่ได้ผล ดวงตาที่หันขวับมามองเขาลุกโชนราวกับไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์


               “มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงจะห้ามกูได้”


                คีรีตวาด เขาคุกเข่าลงคร่อมร่างของกวินตราที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนพื้นแล้วกระชากเส้นผมของกวินตราจนหน้าหงาย เมื่อ

เห็นใบหน้าของกวินตราที่มีเลือดที่แดงฉานกบปากจากฝีมือของเขาคีรีก็หัวเราะลั่น


               “สะใจกูจริงโว้ย ดูสิ อีผู้หญิงไฮโซที่อวดตัวเองว่าสูงส่ง ตอนนี้มันต่างอะไรกับกะหรี่วะ”


               “พี่คีรีพอเถอะ อย่าทำร้ายพี่วินนี่อีกเลย”


                 อาศิรขอร้องด้วยความสงสารเมื่อเห็นสภาพของกวินตราที่แม้แต่แรงจะยกมือยังไม่มี หากแต่คีรีกลับไม่สนใจเขาสักนิด

เหมือนกับว่าคีรีตกอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาเองไปแล้ว


                “แม่งโง่ชิบหาย กูหลอกให้แดกยาก็เชื่อ มึงไม่รู้ตัวเลยสินะว่าตอนที่เอาอยู่กับกูน่ะมึงเล่นหนังสดโชว์คนอื่นเขาไปกี่รอบแล้ว”


                ร่างกายของกวินตราเกร็งกระตุก น้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาโดยไม่มีเสียงร้องเพราะลำคอโดยรอบถูกคีรีบีบไว้ด้วยมือแข็ง

กระด้างข้างหนึ่ง คีรีใช้มืออีกข้างฉีกเสื้อผ้าของกวินตราจนขาดวิ่น


              “ไหนๆก็โชว์ตอนเล่นยาไปแล้ว วันนี้ก็โชว์เป็นขวัญตาแบบสดๆอีกสักรอบก็แล้วกัน”


               “พี่คีรี!”


                อาศิรไม่อาจทนดูอีกต่อไป เขาเบือนหน้าที่เจิ่งนองด้วยน้ำตาแห่งความสงสารหนีภาพที่ไม่สามารถยื่นมือช่วยเหลือได้ คีรี

เปิดโทรศัพท์มือถือแล้วตะโกนดังไปทั่วบ้าน


              “มีใครออนอยู่ตอนนี้ไหมวะ ของดีมาแล้ว ล้อมวงเข้ามาเลยเดี๋ยวกูจะโชว์ลีลาให้ดูเป็นขวัญตา”


                อาศิรได้ยินเสียงผิวปากโห่ฮาดังออกมาจากโทรศัพท์ของคีรี และแค่อึดใจเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนของกวิน

ตราที่ถูกคีรีข่มขืน คีรีหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับใช้โทรศัพท์ถ่ายคลิปของเขากับกวินตราไปด้วย อาศิรพยายามขยับตัวหวังว่าจะลุก

จากเก้าอี้ที่ถูกพันธนาการไว้ไปช่วยกวินตราแต่ก็ไม่สำเร็จ และทุกครั้งที่กวินตราดิ้นรนหนีคีรีก็จะทำร้ายร่างกายจนในที่สุดกวินตราก็ได้

แต่นอนแน่นิ่งให้คีรีย่ำยีหล่อนและเผยแพร่ภาพนั้นออกไปในโซเชียลมีเดีย

                    สภาพของกวินตราน่าสังเวชจนอาศิรแทบจะจำไม่ได้ว่านั่นคือพี่สาวที่แสนเย่อหยิ่ง กวินตรานอนหายใจรวยรินเปลือยกาย

อยู่กลางพื้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยถูกทำร้ายร่างกายในขณะที่คีรีผุดลุกขึ้นยืนและถ่มน้ำลายลงไปบนร่างนั้น อาศิรมองเขาอย่าง

เกลียดชัง


                “เลวที่สุด”


               “งั้นเหรอไอ้คนดี”


                ความสนใจของคีรีพุ่งตรงมาหาอาศิร เขาทิ้งร่างของกวินตราไว้กับพื้นและก้าวพรวดเข้ามาบีบกรามจนอาศิรหน้าเบี้ยว ปีศาจ

ร้ายในคราบมนุษย์จ้องมองด้วยความชิงชังจนอาศิรกลัวจับใจ


              “กูละเกลียดความเป็นคนดีของมึงนัก ไอ้คนโลกสวย มึงไม่รู้หรอกว่าโลกที่แท้จริงน่ะโหดร้ายแค่ไหน”


             “ปล่อยผม!”


                “คิดเหรอว่ามึงจะหนีพ้นไอ้โอม เห็นพี่สาวมึงหรือเปล่าว่าสนุกแค่ไหน ผู้ชายหน้าตาอย่างมึงกูยิ่งชอบยิ่งกว่าอีกะหรี่วินนี่เสีย

อีก เฮ้ยพวกมึง” คีรีหันไปมองโทรศัพท์ด้วยกิริยกักขฬะ “อีกรอบนะโว้ย คราวนี้กูจะจัดการไอ้หมอของประชาชนให้พรุนเลยว่ะ”


                อาศิรกลัวจนตัวสั่นเมื่อเห็นคีรีคลุ้มคลั่งไปแล้ว เขาก้มหน้าหลับตาด้วยความหวาดหวั่นเมื่อมือของคีรีพุ่งมาที่เขา หัวใจของ

อาศิรกระตุกวาบชาดิกไปทั้งตัว


               “อินทร์ภูช่วยด้วย”


               พลักกก


               ราวกับสวรรค์จะรับรู้เมื่ออยู่ๆคีรีกลับร่วงไปนอนกองอยู่ที่ปลายเท้าของอาศิรโดยไม่ทันตั้งตัว อาศิรรีบเงยหน้าขึ้นและเมื่อเห็น

ว่าใครมาช่วยไว้อาศิรก็แทบจะร้องไห้

               อนูบิสนั่นเองที่มาช่วย รวมถึงปาลและเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นที่ต่างก็ยกปืนในท่าเตรียมพร้อมเล็งไปที่คีรี

ร่างสูงแกร่งเต็มไปด้วยพลกำลังกระทืบลงไปกลางลำตัวของคีรีจนสะดุ้งเฮือก ดวงตาคมของอนูบิสโหมไหม้ราวกับเปลวเพลิง เท้าของ

เขายกขึ้นอีกครั้งเพื่อเตรียมจะลงน้ำหนักอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้คีรีกลับตั้งตัวได้ คีรีพลิกตัวหนีและกระโจนอย่างรวดเร็วไปอยู่เบื้องหลังของ

อาศิรพร้อมกับใช้ท่อนแขนล็อกลำคอของอาศิรไว้


                 “ถ้ามึงเข้ามา กูจะฆ่ามัน”


                 อนูบิสชะงักงัน เขาตั้งสติมองคีรีด้วยดวงตาแห่งเทพอย่างแท้จริงเมื่อได้อยู่ใกล้อังค์ในกายของอาศิร เงาปีศาจของเนรูแผ่

คลุมรังสีรวมอยู่กับร่างมนุษย์ของคีรีจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน


                  “ปล่อยหมอโอมเดี๋ยวนี้หมอคีรี ตอนนี้คุณกลายเป็นผู้ต้องหาในคดีฆาตกรรมฆ่าปาดคอรวมถึงขโมยหัวใจจากศพอีกห้าศพ

แล้ว”


                 ปาลตะโกนเสียงเข้มแต่คีรีกลับหัวเราะลั่นในเวลาเดียวกับที่กำจรมาถึง เมื่อเห็นสภาพของกวินตรากำจรก็แทบจะหมด

เรี่ยวแรง เขารีบตรงไปนั่งคุกเข่าข้างลูกสาวคนโตและโอบกอดกวินตราไว้ด้วยความสงสาร


                 “วินนี่ลูกพ่อ” กำจรหันขวับไปหาคีรี ลูกอีกคนหนึ่งยังอยู่ในเงื้อมมือ กำจรเค้นถามด้วยความเจ็บปวด


                “ทำอย่างนี้ทำไม ทำร้ายลูกของกูทำไม”


                 เมื่อเห็นสายตาของกำจรที่มองมายังเขาคีรีก็หัวเราะลั่นอย่างสะใจ หากแต่ดวงตาของคีรีกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดชิงชัง

และแดงก่ำราวกับสีเลือด


                 “เจ็บใช่ไหม ปวดใช่ไหมที่ลูกของมึงถูกทำร้าย ลูกที่มึงรักเหมือนแก้วตาดวงใจ มึงจะได้รับรู้บ้างยังไงล่ะว่าคนอื่นที่ถูกมึง

ทำร้ายจิตใจน่ะมันเจ็บปวดแค่ไหน”


               “กูทำอะไรให้มึงคีรี ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้”


                “มึงทำร้ายกูมาตลอดชีวิตไอ้กำจร” คีรีเค้นเสียงตอบโต “แค่มึงทำให้กูเกิดมา แค่มึงทำให้กูมีชีวิตบนโลกเหี้ยๆใบนี้ นั่นแหละ

ที่มึงทำร้ายกู”



                  TBC

                 ตอนหน้าจบแล้วนะคะ


           

[badbadsumaru]

ไม่นะะะ อินทร์ภูตามไปช่วยโอมให้ทันนะ

[shoi_toei]

โอยยยยลุ้นไปอีกกก

[iNcamisang]

พีคไปอีกกกก

[lnudeel]

ค้างงง~~

[mukmaoY]

สะเทือนใจจัง

[yymomo]

โอ๊ยยยย  ดราม่าเจ้มจ้นมว๊ากกกกกก   

ภาวนาว่าไม่ให้โอมเป็นอะไร       

ปล.คุณกำจร  มันสายไปแล้วนะที่เพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ว่าควรให้ความรักต่อลูก 

[Silvan]

เลวเองยังโทษคนอื่นอีกนะไอ้คีรี

[Fragrant]

อื้อหือ ตอนนี้พีคได้อีก สรุปคีรีเป็นพี่น้องคนล่ะแม่กับวินนี่และโอมสินะ ทำไมพ่อต้องมีเมียเยอะขนาดนี้ ถถถ แล้วนี่ดีนะที่อินทร์ภูมาทัน ไม่งั้นโอมพรุนแน่เลย //ตบสั่งสอน 

[MayA@TK]

 

 

[MSeraph]

โอ้ยยยย. ขอให้ช่วยทันน. ขอบให้ช่วยได้
คีรีนี่บ้าไปแล้วอะ
รอค่าา

[❣☾月亮☽❣]

แหม ปีศาจมันเลือกทาสรับใช้ได้ถูกคนจริงๆ คนเลวระยำแบบนี้แหละ โดนหลอกใช้จนตายยังไม่รู้อีก
ท่านเทพอยู่ใกล้อังค์แล้วสำแดงแสนยานุภาพเลยเจ้าคะ
แอบสงสารวินนี่นะ หมดกัน อยู่ไปก้อเหมือนตาย

[badbadsumaru]

ลุ้นมากกกก แงง
โอมอย่าเป็นอะไรนะ

[mystery Y]

ตอนหน้าจบแล้ว~

[Belove]

                                                        อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ

                                                                   บทที่ 27

                                                       Anubis Lord of the Death


               กำจรชะงัก ด้วยความเอะใจเขาจึงมองหน้าคีรีอีกครั้งและความทรงจำของกำจรก็แล่นกลับไปในอดีตสมัยที่เขายังเป็น

นักศึกษาแพทย์ชื่อเสียงโด่งดังเพราะหน้าตาหล่อเหลาและฐานะทางบ้านเรียกได้ว่าเป็นเศรษฐี  กำจรคบกับผู้หญิงแทบจะเรียกได้ว่าไม่

ซ้ำหน้า บางคนก็มีความสัมพันธ์เพียงครั้งคราวแล้วเลิกรากันด้วยดี หากแต่ก็มีบางคนที่ตกหลุมเสน่ห์ของเขาจริงจังและคิดจะผูกพันกำจร

ไว้ ซึ่งเป็นประเภทที่กำจรเบื่อมาก


               “พี่บอกแล้วไงว่าพี่น่ะชอบเธอ แต่พี่ก็แต่งงานกับเธอไม่ได้”


               เหนื่อยหน่ายเหลือเกินที่ต้องพูดเช่นนี้เป็นสิบรอบกับนักศึกษาสาวคณะพยาบาลที่ไม่ยอมไปจากเขาทั้งที่กำจรพยายามบอก

เลิกหลายครั้ง


               “แต่หนูเสียตัวให้พี่แล้วนะคะ หนูเป็นเมียของพี่ ตอนนี้แถวบ้านเขาก็รู้กันหมดแล้ว หนูอายเขานะพี่”


              หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคร่ำครวญจนน่ารำคาญในสายตาของกำจรที่ชื่นชมดอกไม้งามจนเบื่อหน่ายเสียแล้ว กำจรชักสีหน้าใส่

และสะบัดแขนที่สาวเจ้าเหนี่ยวรั้งไว้อย่างไม่มีเยื่อใย


               “พี่บอกเธอแต่แรกแล้วว่าแค่ลองคบกันดูก่อน และเป็นเธอที่มาเสนอตัวให้พี่เองนะจะเรียกว่าเสียตัวก็ไม่ถูก เราสนุกด้วยกันทั้ง

คู่ไม่ใช่เหรอ อีกอย่างนะถ้าการนอนกันไม่กี่ครั้งแล้วเธอจะเรียกว่าเมีย เมียพี่คงเต็มกรุงเทพไปแล้วมั้ง”


                กำจรทอดทิ้งผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อเสียด้วยซ้ำ หลังจากวันนั้นเขาก็ต้องไปฝึกงานที่โรง

พยาบาลต่างจังหวัดจึงเป็นเหตุให้ห่างกันโดยปริยาย และกำจรก็ไม่เคยนึกถึงเธออีกเลยจนกระทั่งวันนี้ที่กำจรเห็นเงาของผู้หญิงคนนั้น

ผ่านใบหน้าของคีรี


                  “มึงไม่รู้หรอกว่าแม่ของกูต้องเสียอนาคตเพราะมึงทิ้งขว้าง”


                  น้ำตาของคีรีไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเขานึกถึงมารดาที่ต้องทนทุกข์อยู่กับความเสียใจตั้งแต่เขาจำความได้


                  “เรียนก็ไม่ทันจบเพราะท้องกับมึงและต้องกลับมาทนความอับอายที่ถูกคนเหยียดหยามว่าท้องไม่มีพ่ออยู่ที่บ้านหลังนี้ กู

เกิดมาเป็นมารหัวขนที่แม้แต่แม่ก็รังเกียจ กูถูกแม่ทุบตี ถูกตากับยายด่าทั้งที่กูไม่เคยทำผิดอะไรสักครั้ง แล้วมึงรู้ไหมในที่สุดแม่ก็ทิ้งกูไป

อีกคน แม่ผูกคอตายอยู่ตรงขื่อเหนือหัวของมึงตอนนี้ไงล่ะ ตากับยายกูก็ตายเพราะตรอมใจ แล้วไงล่ะชีวิตเหี้ยๆของกู”

                 “มึงรู้ไหมว่ากูอยากทำอะไร กูอยากให้มึงรับรู้ถึงความเจ็บปวดเหมือนที่กูเจอ กูทำได้แค่ตั้งใจเรียนตอนที่ไปอยู่สถาน

สงเคราะห์จนสอบติดหมอ กูได้ทุนแต่มันก็ไม่พอใช้จนกูต้องหาเงินด้วยการทำงานแม้แต่ขายตัวให้อีพวกคุณหญิงคุณนายหรือแม้แต่ไอ้

พวกวิตถารเฒ่าหัวงูที่กินผู้ชาย กูถีบตัวเองขึ้นมาเพียงเพื่อได้เข้าใกล้มึง เพื่อให้ไอ้อีที่มึงเรียกว่าลูกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างที่กูได้รับ

คราวนี้มึงพอจะเข้าใจบ้างหรือยังว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องในวันนี้คืออะไร ไอ้พ่อชาติชั่ว”


                  คีรีด่าทอด้วยความคับแค้นใจที่เก็บงำมาเนิ่นนาน แม้แต่อาศิรเองก็ยังตกตะลึงเมื่อรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วคีรีเป็นบุตรอีกคนหนึ่ง

ของนายแพทย์กำจรซึ่งนับว่าเป็นพี่ชายของเขา แต่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอนูบิสที่รอโอกาสอยู่นานก็รีบฉวยมันไว้ เขากระโจน

เข้าหาและใช้ท่อนแขนกระแทกใส่ลำคอของคีรีที่ยังไม่ทันตั้งตัวจนล้มกลิ้งไปกับพื้นห่างจากอาศิรก่อนจะเข้าไปต่อสู้กับคีรี         


                  “ไอ้โอม”


                 เวทิศที่มาถึงพักใหญ่และเฝ้ามองเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้นรีบวิ่งเข้าไปหาอาศิร เขาแก้มัดเชือกที่พันธนาการให้เพื่อน

สนิทจนกระทั่งได้รับอิสรภาพ ทุกคนจ้องมองไปที่การต่อสู้ระหว่างอนูบิสกับคีรีเป็นตาเดียว ปาลสั่งให้ลูกน้องเล็งปลายกระบอกปืนและ

คุมเชิงไว้ป้องกันเผื่ออนูบิสพลาดพลั้ง หัวใจของอาศิรเต้นเร็วด้วยความเป็นห่วง


                  “คีรี หากเจ้ายังมีหัวใจของความเป็นมนุษย์ จงอย่าปล่อยให้ปีศาจร้ายครอบงำ”


                 อนูบิสชกใบหน้าของคีรีจนผงะหงาย ด้วยแรงแห่งเทพหากเป็นคนธรรมดาคงไม่มีแม้แต่ลมหายใจ แต่คีรีแม้จะโงนเงนแต่

กลับยังไม่ล้มลงไป เมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้งดวงตาของคีรีกลับกลายเป็นสีเงินวาววับก่อนจะพุ่งเข้าใส่ อนูบิสอย่างขาดสติโดยสิ้นเชิง

อนูบิสตัดสินใจคืนร่างเทพในเกราะสีทองพร้อมคทาคู่ใจ


                “อัมมุท”


                 สิ้นเสียงคำสั่งมวลอากาศพลันเกาะตัวกลายเป็นอสุรกายสีดำทมิฬทะยานเข้าใส่คีรีจนเขาต้องยกมือปัดป้อง อัมมุทแยกเขี้ยว

สีเงินงับไปที่หัวไหล่ของคีรีท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ประหลาดในระยะใกล้ชิดเพราะอนูบิสไม่ทันได้พรางสายตา

มนุษย์ได้ทันท่วงทีแต่ในเวลาเช่นนี้อนูบิสไม่สนใจอีกแล้ว         

                 คีรีส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นโหยหวนบาดลึก เสียงนั้นทำให้ตำรวจคนหนึ่งตกใจจนปืนลั่น กระสุนเผาไหม้แหวกอากาศตรงไป

ยังร่างของคีรี มันตรงไปที่แผ่นหลังฝั่งซ้ายก่อนจุดระเบิดทำลายหัวใจจนโลหิตสีแดงกระจายออกจากร่างกายของเขาท่ามกลางความ

ตกใจของทุกคน ก่อนที่เขาจะล้มลงไปกระแทกกับพื้นโดยไม่มีลมหายใจอีกต่อไป

                     เงาดำแผ่ทะมึนออกจากร่างกายที่ไร้ลมหายใจของคีรี อนูบิสกระโจนเข้าใส่และต่อสู้กับเนรูที่หลุดออกจากคีรี เขาฟาด

ฟันคทาเข้าใส่ร่วมกับอัมมุทที่กระโดดเข้ากัดจนเนรูได้รับบาดเจ็บ ดวงตาอันไร้เปลือกกลอกกลับไปมาและมันก็ตัดสินใจโผทะยานผ่าน

หลังคาบ้านไม้ทะลุออกไปบนฟากฟ้า


                  “เนรู!”


                 อนูบิสกัดฟันกรอดเมื่อเนรูทำเช่นนี้ มันรู้ดีว่าหากอนูบิสจะติดตามมันไปเขาก็ต้องห่างไปจากอาศิรและพลังแห่งเทพก็จะ

คลายลงทันที อาศิรตัดสินใจวิ่งไปหาอนูบิส


                “พาผมไป”


                 “โอม!”


               “มีแค่ครั้งนี้ที่คุณจะกำจัดเนรูได้ เร็วเข้าอินทร์ภู”


               อาศิรอ้อมไปด้านหลังของอนูบิส เขายกแขนคล้องไปรอบลำตัวของอนูบิสและกอดเกี่ยวไว้แน่น เวทิศเห็นเพื่อนทำเช่นนั้นเขา

ก็อุทานด้วยความตกใจ


               “ไอ้โอม มึงทำเหี้ยอะไร มันอันตรายนะ”


                ดวงตาของอาศิรปราศจากความลังเล เขามั่นใจในอนูบิสมากมายนัก


               “ไปเลยอินทร์ภู”


                 มือข้างที่ว่างของอนูบิสยกขึ้นมาวางอยู่บนหลังมือของอาศิรแล้วกระชับแน่น อาศิรแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างที่แสน

อบอุ่น อนูบิสทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าสีขมุกขมัวเมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะหมดหน้าที่ เนรูหนีไปได้ไม่ไกลนักเพราะยังมีอัมมุทช่วยสกัดกั้น

เอาไว้ อนูบิสรีบเหาะตรงไปและต่อสู้กับเนรูทันที


                 “ท่านปู่ช่วยหลานด้วย เปิดทางไปสู่ดินแดนไอยคุปต์ด้วยเถิด”


                 ท้องฟ้าพลันปรากฏแสงสว่างเป็นวงเล็กก่อนจะขยายตัวเป็นวงกว้างไม่ไกลจากที่อนูบิสต่อสู้อยู่กับเนรู อาศิรที่กอดอยู่กับลำ

ตัวของอนูบิสถึงกับต้องหลับตาลง เนรูถูกต้อนเข้าใกล้วงแห่งแสงนั้นจนกระทั่งเหลืออีกเพียงแค่ส่วนเสี้ยวของกาย และเมื่อรู้ว่าหมด

หนทางต่อสู้เนรูก็ตัดสินใจเค้นแรงทั้งหมดกระแทกใส่อนูบิสจนเขาเสียหลัก


                 “อินทร์ภู ระวัง!”


                เมื่อลืมตาขึ้นมาอาศิรจึงเห็นเนรูที่เปิดปากจนเขี้ยวแหลมคมวาววับ มันกำลังจะงับใส่อนูบิสที่ยังไม่ทันตั้งตัว และเสี้ยววินาที

นั้นที่อาศิรกระทำในสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำ อาศิรออกแรงพลิกให้ตนเองกลายเป็นฝ่ายรับคมเขี้ยวแทนที่จะเป็นอนูบิส คมเขี้ยวฝังลึกอยู่

ในร่างของอาศิรจนไม่อาจถอนคืนได้ทัน และการกระทำของอาศิรทำให้อนูบิสตกใจแทบสิ้นสติ


               “โอมมม”


                สำนึกสุดท้ายของอาศิรบอกให้เขาทิ้งกายที่มีเนรูติดพันอยู่ผ่านพ้นวงแห่งแสงอันเป็นประตูแห่งเทพอามอน-ราเข้าไปสู่ดิน

แดนที่อาศิรไม่เคยรู้จัก ดวงตาของอาศิรเบิกกว้างพลางจ้องมองใบหน้าของอนูบิสที่กระโจนตามเข้ามาเป็นสิ่งสุดท้าย แสงสว่างนั้นค่อยๆ

เล็กลงเรื่อยๆจนกระทั่งมันจางหายไปพร้อมกับชีวิตของอาศิรที่เขาเสียสละเพื่อช่วยอนูบิสที่อาศิรรักจนหมดหัวใจ


              “ไม่!”


                  หัวใจของอนูบิสแทบสลายเมื่อเห็นร่างกายที่ไร้วิญญาณของอาศิรร่วงผ่านช่องว่างแห่งเสาโอเบลิสก์สองต้นไปสู่พื้นพสุธา 

เขาส่งเสียงคำรามลั่นกึกก้องดวงตาคมโชนแสงไปด้วยโทสะและความโทมนัสขณะที่อนูบิสพุ่งตรงเข้าไปและใช้คทาฟาดใส่ไม่ยั้งแรงจน

ในที่สุดร่างของปีศาจร้ายกลับสลายเป็นไอสีดำและมีขนนกสีขาวบริสุทธิ์ล่องลอยอยู่กลางอากาศ  อนูบิสคว้าขนนกไว้ในมือก่อนจะพุ่ง

เข้าไปรับร่างของอาศิรมากอดไว้อยู่ในอ้อมอกเมื่อเท้าของเขาเหยียบพื้นทรายร้อนระอุที่เขาคุ้นเคยมาตลอด ลำแสงแห่งอังค์ลอยออก

จากร่างของอาศิรตรงเข้ามาหาอนูบิสผู้เป็นเจ้าของแท้จริง  อนูบิสคุกเข่าลงและซบหน้าอยู่กับอาศิรอย่างหมดแรง



มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...


                เสียงคำสวดบูชาเทพโอซิริสดังไม่ขาดสายจากเหล่าบรรดานักบวชผู้สวมใส่หน้ากากสุนัขในอยู่ในวิหารแห่ง

เทพอนูบิส ผู้เป็นจ้าวแห่งวิหารนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เหนือพื้นวิหาร ดวงตาแห้งผากทอดมองพิธีกรรมที่นักบวชของตนกำลัง

ดำเนินไป ไม่มีน้ำตาเพราะมันหลั่งไหลอยู่ในหัวใจของเขา อนูบิสทอดถอนลมหายใจเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือที่วางมาบนบ่า


               “ท่านแม่”


               เทพีเนฟทีสผู้แสนอ่อนหวานประทับยืนอยู่เคียงข้างบุตรชาย สายตาทอดมองอนูบิสด้วยความเห็นใจ


               “ร่างที่อยู่ในพิธีนั้นสำคัญกับลูกนักหรือ”


               “เขาคือหัวใจของลูก” อนูบิสตอบมารดาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เขาสอนให้ลูกรู้จักความรัก”


               “แม่เพิ่งได้ยินลูกพูดถึงความรักเป็นครั้งแรกนะอนูบิส”


               มืออันอ่อนนุ่มบนบ่ากระชับน้ำหนักแทนคำปลอบโยน อนูบิสก้มหน้าลงเมื่อเห็นร่างกายที่เขาเคยฝากรักกำลังถูกพันด้วยผ้า

ฝ้ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ความเงียบเข้าครอบงำเมื่อบทสวดหยุดลง มีเพียงเสียงเคลื่อนไหวของนักบวชที่ทำงานโดยไร้คำสนทนา

ดวงตาของอนูบิสร้อนผ่าว


               “เหตุใดความรักช่างทำให้ลูกเจ็บปวดนักท่านแม่”


               “อนูบิสลูกแม่”


               เทพีเนฟทีสเห็นใจบุตรชายเป็นยิ่งนัก ทำไมจะไม่เข้าใจเล่าว่าความรักที่ไม่ได้เคียงคู่นั้นเจ็บปวดปานใด แต่สตรีอ่อนไหวเช่น

นางก็มิรู้ว่าจะช่วยเหลือบุตรชายเช่นไรนอกจากจะปลอบโยนด้วยการโอบกอดอนูบิสไว้จนกระทั่งความอดทนของอนูบิสหมดสิ้นลง

               น้ำตาแห่งเทพไหลรินเป็นครั้งแรก อนูบิสซบหน้าโอบกอดมารดาไว้ ตลอดชีวิตมิเคยเข้าใจเทพีเนฟทีสเลยสักครั้ง หากแต่บัด

นี้อนูบิสกระจ้างแจ้งแก่ใจแล้วว่าอานุภาพแห่งรักนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด






               อนูบิสกลับคืนสู่อาณาจักรที่เขาคุ้นเคย

               ร่างสูงในชุดเกราะสีทองอันมีศีรษะเป็นสุนัขใน รอบลำคอคล้องอังค์ก้าวตรงเข้าไปหาเทพโอซิริสที่นั่งเป็นประธานล้อมไปด้วย

เทพลำดับต้นรวมสิบสามองค์ รวมถึงเทพีไอซิสผู้เคียงข้างเทพโอซิริสและเทพีเนฟทีสมารดาด้วยในที่ประชุมแห่งเหล่าทวยเทพ

                อนูบิสส่งขนนกกลับคืนสู่เทพีมูอาทเพื่อนำไปชำระล้างความสกปรก ร่างสูงสง่าของอนูบิสยืนอยู่ท่ามกลางสายตาชื่นชมของ

เหล่าเทพและเทพีทั้งหลาย


               “เป็นอีกครั้งที่หลานประกาศถึงความเก่งกล้าสามารถ”


                 เทพโอซิริสกล่าวชมต่อหน้าเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งปวงยกเว้นเทพเซธที่ไม่ได้ปรากฏกายในที่ประชุมแห่งเทพ เป็นเพราะเหตุผล

ใดอนูบิสพอจะเดาได้ที่เขาไม่ได้พบหน้าบิดา

               ในคำเยินยอจากเทพโอซิริสนั้นมิได้สร้างความภาคภูมิใจให้แก่อนูบิสแม้แต่น้อย ใบหน้าคมกลับเครียดขรึมเสียยิ่งกว่าก่อนจะ

ไปกำจัดปีศาจร้ายเนรูเสียอีก


               “ท่านลุงอย่าได้กล่าวชม ชัยชนะครานี้มิใช่เป็นเพราะหลานสักนิด หากเกิดขึ้นได้เพราะความเสียสละจากมนุษย์ที่มิได้มีพลัง

ใดๆเลยต่างหาก”


               “ใช่ร่างมนุษย์ที่หลานทำพิธีศพก่อนกลับมาใช่หรือไม่ เนฟทีสบอกกล่าวแก่ลุงแล้ว”


               ดวงตาอ่อนโยนจากเทพโอซิริสทอดมองมายังอนูบิส รอยยิ้มจางๆบังเกิดขึ้นขณะหันไปปรึกษาบางอย่างกับเหล่าทวยเทพ

โดยที่อนูบิสไม่สนใจใคร่รู้ข้อความนัก พักใหญ่เสียงอื้ออึงจึงหยุดลง


               “เราจะมีการตัดสินวิญญาณกันที่นี่”


               เสียงของเทพโอซิริสดึงความสนใจจากอนูบิสได้ เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับเทพโอซิริสด้วยความสงสัย


               “แต่ที่นี่มิใช่ดินแดนหลังความตาย”


               “จะเป็นไรไปเล่าในเมื่อลุงนั่งอยู่ที่นี่ รวมถึงเทพีมูอาทเจ้าของขนนกแห่งความดีที่หลานนำกลับคืนมา”


               เทพโอซิริสไม่สนใจคำท้วง มือใหญ่โบกสะบัดวูบหนึ่งตาชั่งอันเที่ยงตรงก็ตั้งอยู่ตรงหน้า เทพีมูอาทดีดนิ้วแผ่วเบาขนนกสีขาว

บริสุทธิ์ก็ลอยลงมาวางอยู่บนตาชั่งฝั่งหนึ่ง


               “ไอซิส จงไปพาวิญญาณมา”


               สั่งเทพีคู่ใจ เทพีไอซิสลุกขึ้นก้าวย่างสง่างามผ่านอนูบิสไปเพียงชั่วอึดใจก็กลับเข้ามาพร้อมวิญญาณสว่างสดใสให้มาหยุดยืน

ข้างกายอนูบิส เขาหันไปมองด้วยความสนเท่ หากแต่เมื่อเห็น ดวงตาของอนูบิสพลันเบิกกว้าง


               “วิญญาณ จงอย่าได้ช้า” เทพโอซิริสออกคำสั่งด้วยองค์เอง “จงวางหัวใจของเจ้าลงไปบนตาชั่ง”


               อนูบิสได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตื่นตะลึงเมื่อวิญญาณนั้นวางหัวใจลงไปตามคำสั่ง พลันตาชั่งฝั่งขนนกก็ลดตัวต่ำลงในระดับเตี้ย

ที่สุด เทพโอซิริสเงยหน้าหัวเราะร่า


               “ให้มันได้เช่นนี้สิ ช่างคู่ควรกับหลานข้ายิ่งนัก”


               “ท่านลุง” อนูบิสครางแผ่ว หัวใจของเข้ากลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง


               “หลานช่วยชีวิตลุงมาแล้วครั้งหนึ่ง และครั้งนี้ดินแดนหลังความตายก็ได้หลานมาช่วยไว้ นี่คือรางวัลที่พวกเราจะมอบให้หลาน

ข้า อนูบิส”


               เหล่าทวยเทพต่างพร้อมใจตั้งฝ่ามือขึ้นและหลับตาลง  รังสีเทพส่องตรงจากฝ่ามือของเทพทั้งสิบสามองค์พุ่งตรงมาสู่

วิญญาณข้างกายเขา อนูบิสเฝ้ามองอย่างตื่นเต้นเมื่อร่างโปร่งแสงนั้นกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดเขาก็เห็นกายเนื้อแต่งกายด้วย

อาภรณ์สีขาวสะอาดตา ใบหน้าสุกสกาวสดใสบนศีรษะประดับไว้ด้วยตะเกียงแสงไฟงดงาม

               “ข้าขอตั้งชื่อเทพองค์ใหม่ให้มีนามว่า เซเชป (sSp=Seshep) อันหมายถึงแสงสว่างดุจดั่งจิตใจที่สว่างไปด้วยความดี และ

ขอมอบเทพเซเชปให้ครองคู่กับเทพอนูบิสหลานของข้า เอ้า มีใครจะค้านไหม”


               ไม่บังเกิดคำค้าน มีเพียงเสียงแสดงความยินดีไปทั่ว เทพโอซิริสก้าวลงมาจากบัลลังก์ตรงมายังอนูบิส


               “มีความสุขเถิดหลานรัก ของขวัญที่ลุงให้ได้มีเพียงเท่านี้”


               อนูบิสสบตาเทพโอซิริสอย่างตื้นตันก่อนจะคว้ามือเทพองค์ใหม่มากุมไว้และดึงให้คุกเข่าต่อหน้าเทพโอซิริส


               “เค็นที อาเมนทีอู” (Khenti-Amentiu หมายถึงที่สุดแห่งตะวันตก ซึ่งก็คือผู้ปกครองนรกภูมิ)


               เทพอนูบิสกล่าวสรรเสริญสมญาของเทพโอซิริส อันหมายถึงผู้ยิ่งใหญ่แห่งดินแดนหลังความตายหลังจากนั้นจึงรอการอำนวย

พรจากเทพทั้งปวงจนครบทุกองค์





               อนูบิสจูงมือให้เทพเซเชปเดินตามมาช้าๆบนทางเดินบนสรวงสวรรค์ เขาหยุดลงและหันไปหาผู้เคียงข้างและเชยคางให้เงย

ขึ้นสบตา


               “โอม” เสียงนั้นทั้งนุ่มและทุ้มเฉกเช่นที่อนูบิสใช้มาตลอด เจ้าของนามเซเชปคลี่ยิ้มรับ


               “ว่าไงครับท่านเทพ”


               ได้ยินคำเรียกขานที่คุ้นเคย หัวใจของอนูบิสช่างสว่างไสวนัก


               “โปรดอยู่กับข้าไปตลอดกาลเถิดแสงแห่งรักของข้า”


               อนูบิสก้มหน้าลงไปช้าๆประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากแสนนุ่มพลางโอบกอดความรักของเขาไว้ในอ้อมแขนแสนอบอุ่น


               “เซเฮดเจนเมรูท เจ้าคือแสงสว่างในหัวใจของข้าตลอดไป”


                         

[❣☾月亮☽❣]

       ดีงาม

[yymomo]

    โอ๊ยยยยย นั่งบิดบนรถบัสเลย  จนคนข้างๆมองอ่ะ  คงคิดว่าอินี่สงสัยปวดขี้ 5555

ช่างฟินอะไรอย่างนี้

[Belove]

                                                         อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ

                                                               บทที่ 28 ส่งท้าย

                                                     Anubis Lord of the Death



               1 ปีผ่านไป



               “ทิศ เมื่อไหร่จะเลิกอ่านหนังสือ”


               น้ำเสียงแง่งอนทำให้เวทิศยอมวางตำราเล่มใหญ่และหันไปหน้าคนทำหน้าบึ้งที่พลิกกายหันหลังให้เขาอยู่บนเตียงกว้าง


               “เวลายิ่งไม่ค่อยจะมีตรงกันอยู่ด้วย ว่างตรงกันก็ใช้ให้มันคุ้มค่าหน่อยสิ”


               “รู้แล้วน่า ขี้บ่นจังว่ะ”


               เวทิศส่ายหน้าอย่างระอา เขาทิ้งกายลงไปนอนตะแคงเข้าหาแผ่นหลังของปาลและโอบกอดไว้อย่างเอาใจ


               “หันมาสิคร้าบคุณตำรวจ จะหันตูดให้อีกนานไหม ปะเดี๋ยวก็จิ้มเสียหรอก”


               ได้ผล ปาลหันมาแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะโอบกอดตอบ และชวนเวทิศคุยเรื่องที่เขาทำงานผ่านมาในวันนี้


               กลายเป็นกิจวัตรไปแล้วสำหรับชีวิตคู่ ปาลให้เวทิศย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่เวทิศเพิ่งเอาชนะใจ

ของพ่อและแม่ของปาลที่ไม่คิดว่าบุตรชายจะหันไปรักกับผู้ชายด้วยกัน ส่วนปาลเองกว่าจะทำความเข้าใจกับครอบครัวของเวทิศที่เป็น

เศรษฐีที่ดินต่างจังหวัดก็ใช้เวลาไม่น้อยไปกว่ากัน จนกระทั่งทุกฝ่ายยินยอมให้ทั้งคู่ลงเอยกันได้


               บางครั้งยามว่างเวทิศก็อดคิดถึงเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเขาไม่ได้

               เหตุการณ์ในวันนั้นสร้างความตกตะลึงให้กับคนที่ยืนอยู่ เมื่ออาศิรหายไปบนฟ้าพร้อมกับอนูบิสและไม่กลับมาอีกเลย นาย

แพทย์กำจรถึงกับช็อกจนเส้นเลือดในสมองแตกแต่ยังดีที่ฟื้นฟูร่างกายกลับคืนมาได้จนเหลือรอยโรคอยู่เพียงเล็กน้อย เวทิศเห็นใจพ่อ

ของเพื่อนอยู่มากเมื่อคีรีถูกวิสามัญฆาตกรรมและอาศิรก็หายสาบสูญไปอีก ส่วนกวินตรานั้นก็ถูกพาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลของกำจร

นั่นเอง

               พี่สาวของอาศิรต้องรักษาอาการทางจิตอยู่นานกว่าจะกลับมาใช้ชีวิตประจำวันได้ และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือกวินตราตั้ง

ครรภ์กับคีรีที่เป็นพี่ชายคนละแม่ ผลจึงไปเกิดกับเด็กที่กลายเป็นดาวน์ซินโดรมเพราะความใกล้ชิดของพันธุกรรม วิไลวรรณมารดาของ

กวินตราต้องช่วยเหลือเลี้ยงดูหลานคนนี้ด้วยความจำใจ  วิไลวรรณเคยขอให้ปาลรับเป็นพ่อให้เด็กในท้องเมื่อตอนนี้รู้ว่ากวินตราตั้งครรภ์

เวทิศเองก็ใจเสียเพราะไม่รู้ว่าปาลยังมีเยื่อใยกับกวินตราหรือไม่


               “คุณน้าครับ ผมกับวินนี่เลิกกันก่อนหน้าที่วินนี่จะไปคบกับหมอคีรี และผมเองก็มีคนที่ผมรักอยู่แล้วในตอนนี้”


               คำตอบของปาลทำให้เวทิศดีใจแม้ว่าเขาจะสงสารกวินตราอยู่มาก เพราะมันพิสูจน์ว่าปาลไม่ใช่คนโลเล


               ชาลินีโกรธเวทิศพักใหญ่เมื่อรู้เรื่องทั้งหมด หญิงสาวเสียใจมากและต่อว่าเวทิศทั้งน้ำตาทันทีที่รู้ว่าอาศิรอาจจะไม่กลับมาอีก

แล้ว


               “เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมแกเพิ่งจะบอกฉัน แกเห็นฉันเป็นเพื่อนหรือเปล่าไอ้ทิศ”


               แต่เพราะความเป็นเพื่อนในที่สุดชาลินีก็หายโกรธและกลับมาคบกับเวทิศเช่นเดิม ส่วนเรื่องความรักหญิงสาวเพิ่งจะเปิดตัวว่า

คบหาดูใจกับใจภักดิ์เมื่อไม่นานมานี้เอง


               เวทิศคิดถึงอาศิร ที่เขาไม่เคยรู้ว่าหลังจากวันนั้นเพื่อนของเขามีชะตากรรมเช่นไร


               “คิดอะไรอีกล่ะ” เวทิศทักเมื่อเห็นปาลเงียบไป


               “คิดถึงไอ้โอม วันนี้ครบรอบวันเกิดมันนะ”


               ปาลเข้าใจ เรื่องที่เกิดขึ้นเขาและเพื่อนตำรวจต่างตกใจ มันแปลกประหลาดจนไม่อาจเล่าให้ใครฟังได้ เขาปิดคดีของคีรีด้วย

เหตุวิสามัญฆาตกรรม


               “ถ้าไอ้โอมอยู่ วันนี้ผมคงชวนมันไปกินหมูกระทะ”


               “อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้สิ ไม่เหมาะกับคุณเลย” ปาลใช้นิ้วถ่างขยายหัวคิ้วที่ชนกันของเวทิศออก


               “หมอโอมเขาเสียสละตัวเองเพื่อช่วยให้คุณอินทร์ภูกำจัดไอ้ปีศาจนั่น คุณควรจะภูมิใจในตัวเพื่อน”


               ปาลปลอบโยนอีกพักใหญ่จนกระทั่งเวทิศหลับไปในวงแขนของปาล






               เวทิศขยี้ตา ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ รู้แต่ว่ารอบกายเต็มไปด้วยแสงสว่างนวลเย็นตา และเวทิศก็ต้องเบิกตา

กว้างเมื่อเห็นร่างที่เดินทะลุแสงนั้นตรงมายังเขา


               “ไอ้โอม ท่านเทพ”


               เวทิศตะโกนลั่นพลางกระโดดโลดเต้นเข้าไปหา อาศิรเพื่อนของเขาอยู่ในเสื้อผ้าแปลกตาจากเดิม แต่เวทิศดูออกว่ามันเป็น

ผ้าฝ้ายทอมือในยุคไอยคุปต์ อาศิรยิ้มสดใสอย่างที่เขาเห็นจนชินตา


               “คิดถึงว่ะ คิดถึงทั้งสองคนเลย สบายดีไหม”


               ท่านเทพอนูบิสไอดอลของเวทิศก็ยังพูดน้อยเช่นเดิม แต่ใบหน้าของเทพอนูบิสเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเปิดโอกาสให้

เวทิศกับอาศิรได้พูดคุยกันจนหนำใจ


               “โอม กลับได้แล้ว”


               อนูบิสกล่าวเตือน อาศิรหันไปยิ้มรับก่อนจะหันมาร่ำลาเวทิศ


               “กูสบายดีมีความสุข บอกยัยน้ำชาด้วยว่าไม่ต้องห่วง แล้วจะไปเยี่ยมมันนะ”


               เวทิศยกมือขึ้นโบกอำลาเมื่ออนูบิสกับอาศิรเดินกลับเข้าไปในแสงสว่างจนหายลับตา และเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวกลางดึกเมื่อ

ตื่นขึ้นมา เวทิศจึงรู้ว่านั่นเป็นความฝัน


               ข่มตาให้นอนหลับต่อไม่สำเร็จ เวทิศพลิกตัวให้ห่างจากปาลที่ยังคงหลับสนิท เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูไปเรื่อย

เปื่อย แต่แล้วเวทิศก็พบเรื่องตื่นเต้นจนต้องผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อเว็บไซส์ด้านโบราณคดีทางอียิป์เปิดเผยข้อมูลว่าค้นพบร่องรอยวิหารโบราณ

ที่คาดว่าน่าจะเป็นวิหารของเทพอนูบิส และภายในวิหารมีโลงศพของมัมมี่อยู่ร่างหนึ่งในสภาพสมบูรณ์ ข้างกายมัมมี่มีคัมภีร์ที่สลักนาม

ด้วยภาษาเฮโรกริฟฟิค นามนั้นออกเสียงว่าโอม




               “ผมจะไปอียิปต์”


               เมื่อถึงเวลาเช้าเวทิศจึงบอกปาลทันที ปาลมองหน้าเขาด้วยความสงสัย


               “เดือนที่แล้วก็เพิ่งไปเก็บข้อมูลทำวิจัยมา จะไปอีกแล้วเหรอ”


               “ใช่ ผมจะไป แต่คราวนี้คุณไปกับผมนะ”


               เวทิศอ้อนจนสำเร็จ ในที่สุดปาลและเวทิศก็เดินทางไปอียิปต์ ท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุเวทิศพาปาลไปยังซากปรักหักพัง

ของวิหารที่คราคร่ำไปด้วยนักโบราณคดีสาขาอียิปต์วิทยาจากทั่วทุกมุมโลกกับการค้นพบครั้งใหม่ เวทิศก้าวไปยังเขตหวงห้ามของซาก

มัมมี่ เมื่อเห็นแล้วอยู่ๆน้ำตาของเวทิศก็ไหลออกมา


               “กูมาเยี่ยมมึงแล้วโอม”


               ยืนอยู่จนใกล้ถึงเวลาที่ต้องกลับปาลจึงมาเตือน เวทิศเอ่ยคำลาในใจ แต่ก่อนที่เขาจะขยับเท้าเดินจากเวทิศ มองเห็นอะไร

บางอย่างร่วงจากผ้าห่อมัมมี่และกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงเท้า เวทิศก้มไปหยิบมันขึ้นมา


               “ไอ้เหี้ยโอมเอ๊ย”


               เวทิศยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อสิ่งที่อยู่ในมือคือแหวนทองเกลี้ยงวงหนึ่ง ที่เวทิศจำได้ว่าอาศิรใส่ติดนิ้วมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาเงยหน้ามอง

มัมมี่นั้นอีกครั้ง


               “ลาก่อนเพื่อน ว่างๆก็พาท่านเทพมาเยี่ยมกูบ้างนะ”


               เวทิศเดินกลับมานอกวิหาร เขาและปาลขึ้นรถที่มารับกลับไปในเมืองท่ามกลางอาทิตย์อัสดง




                                             The end

Belove ‘s talk


ในที่สุดก็จบลงแล้ว

เป็นอีกเรื่องที่Belove ชอบมาก

ขอบคุณเทพทุกองค์ที่อำนวยพรให้Belove แต่งจนจบนะคะ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เป็นกำลังใจใครชอบหรือไม่ชอบ

รบกวนช่วยลงความเห็นไว้ให้ปรับปรุงก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง

ขอบคุณค่ะBelove

 

[Chk~a]

จบแล้วววว
สนุกมากเลยค่ะ

[lizzii]

ถ้าต้องจากกับใครซักคนแบบเวทิศกับโอมคงใจหายมากกกกกกกกกกก
แต่อย่างน้อยทุกคนก็มีความสุขเนอะ
แอบสงสารหมอคีรีอ่ะ ไม่น่าเลย

[sirin_chadada]

จบได้ดี
ขอบคุณค่ะ

[iNcamisang]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ^_^

[แฟนตาเซีย]

งืออออ ขอตอนพิเศษของท่านเทพ

[่jum]

 

[❣☾月亮☽❣]

ชอบมากๆเลยค่ะ เราเสียดายอนาคตวินนี่นะและเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ด้วย
น้ำตาซึมกับตอนขบค่ะ เป็นบทสรุปที่สุดยอด ขอบคุณมากๆค่ะ

[JokerGirl]

ทำความดี จิตใจดี สุดท้ายก็ต้องได้รับผลดีตอนแทน
ขอบคุณค่ะ สนุกมากๆ