หัวข้อ: กว่าจะถึง...ซึ่งทางรัก By พีรนีเปียร์

[gobgab]

........"มีใครบ้างที่ไม่เจ็บปวดกับความรัก"........

........แต่ความเจ็บมันจะทำให่เราเข้มแข็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว......

[~NeMeSiS_PURE~]

มาลงแล้วค๊าบ  ตอนนี้พี่รันกลับไปต่อโทแล้ว

อาทิตย์ที่แล้วเพียวสอบเลยไม่ได้มาลง  ต่อไปนี้จะมาลงทุกวันน้า

อ้าย G.NORT จะรู้ไปเพื่อ  ยังไงก็ไม่ซิ่วไปเรียนนิเทศด้วยหรอก


เรียนวิทย์นี่แหละดีสุดแล้ว 

ตอนที่ 14-1
ผมมาส่งพี่นัทที่สนามบิน เราคุยกันสักพักที่ร้านกาแฟ ก่อนที่พี่นัทจะเดินเข้าไปที่ห้องรับรองผู้โดยสาร

“อีก สองปี พี่จะกลับมาถามหาคำตอบนะ แต่ถ้าเรารู้ใจตัวเองก่อนก้อบอกพี่ได้เสมอนะ แล้วถ้าพี่ว่างๆพี่จะกลับมาเที่ยวนะ

แต่ในระหว่าง 2 ปีนี้พี่จะไม่คาดคั้นเราหรอก ค่อยๆคิดนะ แคร์ตัวเองก่อนที่จะแคร์คนอื่น สายตาของคนอื่นๆ” พี่นัทเอามือมาลูบที่หัวผมอีกครั้ง

“โชคดีนะครับ พี่นัท ผมนี่นิสัยไม่ดีเลย ทำให้พี่นัทไม่สบายใจทุกทีเลย”ผมก้มหน้ากลัวว่าถ้ามองหน้าพี่นัทแล้วจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“มองหน้าพี่สิ” พี่นัทจับผมเงยหน้าขึ้นมา

“เห็นมั๊ยว่าพี่มีความสุข ที่ได้มาเจอเรา อย่าคิดมากสิ เจ้าเด็กขี้แย โตจนเป็นหนุ่มน้อยน่ารักขนาดนี้แล้ว”

พี่นัทกับผมเรามองตากันและกัน ก่อนที่พี่นัทจะเอามือมาลูบเบาๆที่ตาของผม

“เมื่อไหร่ ตาซึ้งๆคู่นี้จะไม่มีน้ำตาสักทีนะ รู้มั๊ยว่าตาเราสวยมากนะ พี่ต้องไปแล้วล่ะ อย่าลืมมีความสุขด้วยนะ พี่ขอแค่นี้แหละ”

เรากอดกันแน่น แล้วพี่นัทก้อเดินหายไปกับกลุ่มผู้คนที่ทยอยเดินกันเข้าไปเมื่อมีเสียงเรียกเตือนจากพนักงานเวลาเครื่องใกล้ถึงเวลาที่จะบิน

ผมกลับมาที่ห้องก้อมากดกริ่งที่ห้อฝของไอ้วินทันที แต่มันไม่อยู่ห้อง ผมโทรไปหาโอ๊ตเพื่อถามว่าไอ้วินมันไปไหน

“ว่างัยว่ะ ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงเลยนะเอ็งไอ้รอน” โอ๊ตมันทักทายผม หลังจากที่มันพยายามที่จไม่คิดกับผมเกินกว่าที่ผมจะให้ได้ เราก้อดูเหมื่อจะสนิทกันมากกว่าเดิม

“โอ๊ต นายรู้ป่าวว่าไอ้วินมันไปไหน”

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เราเห็นมันไปเมากับพวกไอ้ป๋อมเมื่อวันก่อนแต่ก้อไม่ได้คุยกันเท่าไหร่พอดีเรากลับก่อนแต่พวกมันไปต่อกันที่อืนว่ะ

ลองโทรหาน้องลินดูดิ” ผมวางสายจากดอ๊ตก้อโทรหาน้องลินทันที

“หวัดดีค่ะพี่รอน มีอะไรเหรอค่ะ” เสียงใสๆทักทายทันที่ที่รับโทรศัพท์ผม

“ไอ้วินมันอยู่กับน้องลินหรือเปล่า เมื่อคืนมันโทรหาพี่ แต่พี่ไม่ได้รับ”

“ป่าวค่ะ หลังจากคืนนั้น ลินก้อกลับมาบ้านค่ะ พอดีที่บ้านโทรไปตามบอกว่าญาติๆมารวมกันที่บ้านหลายคนเลยต้องกลับค่ะ

พี่วินก้อไม่ได้โทรมาหา 2-3 วันแล้ว”หลังจากวางสายน้องลินผมก้อยิ่งวุ่นวายใจ นี่ไอ้วินมันอยู่คนเดียวตลอดเลยเหรอ แล้วมันไปไหนกันนะ

ผมกลับเข้ามาในห้องเดินวนไปวนมาด้วยความว้าวุ่น จนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ แต่ตกใจตื่นเพราะเสียงอึกทึกที่อยู่ข้างๆห้อง ผมมองไปรอบๆ นี่มันมืดแล้วนี่นา

เสียงดังมาจากห้องของไอ้วิน เร็วเท่าความคิด ผมไปยืนอยู่หน้าห้องของมัน ผมกดกดกริ๊งสักพัก ก้อมีวัยรุ่นเดินมาเปิดประตูให้

มันไม่ใช่ไอ้วิน แต่เป็นเพื่อนที่ผมไม่รู้จัก แต่ก้อคุ้นๆหน้าเหมือนเคยเห็นที่มหาลัย

“วินอยู่ป่าวคับ”

“อยู่ข้างใน มีไรป่ะ”เค้าพูดพร้อมกับกวาดตามองผมไปทั้งตัว แล้วยิ้มแปลกๆ

“ขอเราเข้าไปดูมันหน่อยได้ป่าว” เค้าไม่พูดแต่เบี่ยงตัวหลบให้ผม พอผมเดินผ่านเค้าไปเค้าก้อแกล้งเบียดเขามาหาผม ผมมองหน้าเค้า ก้อเห็นรอยยิ้มกวนๆ แต่ก้อไม่อยากจะพูดอะไรมาก

“ไอ้วินโว้ย...มีเพื่อนมึงมาหาว่ะ น่ารักดีวะใครว่ะ”

“ไหนว่ะ” เสียงของไอ้วิน พอผมเดินมาถึงห้องที่มันกำลังสนุกกับเพื่อนๆของมัน ผมก้อต้องตกใจ ตอนนี้ในห้องมีผู้ชายอยู่ 3 คน และผู้หญิง 2 คน

ทุกคนกำลังเมาได้ที่โดยเฉพาะไอ้วิน มันนอนอยู่บนโชฟา โดยมีผู้หญิงที่ผมไม่คุ้นหน้านอนอยู่บนตัวของมัน ดูมันตกใจ แต่ก้อเปลี่ยนเป็นยิ้มเย้ยๆให้ผมแทน

“อ้าวว่างัยว่ะ มาได้ยังงั๊ย แล้วพี่ชายที่รักกลับไปแล้วเหรอ” มันพูกจากวนใส่ผม มันลุกขึ้นนั่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นก้อยังนั่ง อยู่บนตักของมัน

“วิน นายไปคุยที่ห้องเราก่อนได้ป่าว เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ผมเดินเข้าไปหามันพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่มัน แต่มันกลับปัดมือผมออก

“เราไม่ว่าง กำลังสนุกกับเพื่อนๆ อยู่ แต่นายอยากจะสนุกกับพวกเราก้อได้นะ” แล้วมันก้อหันไปพูดกับเพื่อนของมัน คนที่เปิดประตูให้เรา

“นี่ รอนเว้ย อยู่ข้างๆห้องกูเองแหละ เพื่อนที่มหาลัย ถ้ามึงชอบเค้าก้อจีบเลยนะโว้ย อาจจะมีหวัง กูเพิ่งเห็นเค้าจูบผู้ชายอีกคนนึงมาเมื่อไม่กี่วันก่อน”

วินมันพูดกับเพื่อนแต่สายตากลับมองมาที่ผม ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง นี่มันเห็นผมกับพี่นัทคืนนั้นเหรอ แล้วที่มันเป็นแบบนี้เพราะรังเกียจผมหรือป่าว

“หวัดดี เราชื่อ ที นะ รอนใช่ไหม ยินดีที่ได้รู้จักกับคนน่ารักนะครับ” ทีเดินเข้ามาหาผม

“วินนายเป็นอะไรของนาย รู้มั๊ยว่าเราเป็นห่วงนายมากขนาดไหน โทรไปหาใครก้อบอกว่าไม่รู้ว่านายไปไหน แล้วทำมัยนายถึงทำแบบนี้”

“มันชีวิตเรา นายไม่ต้องมายุ่ง ถ้าไม่มีอะไรก้อไปซะเถอะรำคาญว่ะ เกะกะสายตา ไม่ใช่พ่อนะจะได้คอยมาสั่งสอนกันแบบนี้”

ผมรู้สึกเหมือนโดนต่อยเข้าหมัดใหญ่ มันอึ้ง ไม่คิดว่ามันจะกลับเป็นวินแบบนี้ แบบวันแรกที่เราเจอกัน

“ไม่เป็นไรเอาไว้ให้นายใจเย็นเราค่อยมาคุยกัน”ผมจะเดินกลับแต่คนที่ชื่อทีเดินมาขวางไว้

“อยู่สนุกด้วยกันก่อนสิครับ เฮ้ย...ไอ้วินเพื่อนมึงน่ารักจริงๆว่ะ กูขอนะ” มันหันไปถามไอ้วิน

“มึงก้อคุยกับเค้าเอาละกัน ก้อไม่ยุ่งวะ แต่คงง่ายแหละดูท่าทาง” คำพูดมันเหมือนมีดที่กรีดลงมาที่ใจ

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร ทีก้อก้มลงมาจูบผมแล้ว ผมผลักเค้าออกทันที เค้าก้อยิ้มๆ ผมหันไปมองไอ้วิน มันก้อทำหน้าไม่สนใจ

“เป็นงัย ถึงใจป่าว เพื่อนเรา ถ้าไม่มาเราทำให้” มันยิ้มเยาะๆ ผมทำอะไรไม่ถูก รู้ว่าโกรธจนหน้าแดง ตัวผมสั่นไปหมด หมดแล้วความรู้สึกที่ดี หมดแล้วจริง

“ถึงกับหน้าแดงเลยเหรอ แต่.....” มันหยุดพูดทันที่ที่เห็นน้ำตาของผมมันไหล่ออกมา

“เราเสียใจนะ และก้อเจ็บปวดมากที่นายเป็นแบบนี้ เราเกะกะนายมากใช่ไหม งั้นต่อไปเราคงจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วมั๊ง”

ผมกระชากสร้อยที่สวมไว้ที่คอ แต่มันก้อไม่ยอมขาด เลยต้องถอดมันออกมา

“เอามันคืนไปเถอะ เราขอโทษนะถ้าทำให้นายโกรธ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร ล่าก่อน” ผมขว้างสร้อยเส้นนั้นไปที่ไอ้วิน

แล้วก้อวิ่งออกจากห้องของมันไป ผมนึกอะไรไม่ออก เลยเดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซด์แล้ว รีบออกจากห้อง ผมเดินมาถึงรถ

แต่นึกไม่ออกว่าจะไปไหน ตอนนั้นนึกถึงแต่ไร่ส้ม ผมเลยขี่รถออกไป แต่ก่อนที่ผมจะออกไปพ้นประตูทางเข้าคอนโด ก้อได้ยินเสียงไอ้วินมันตะโกนเรียกผม

“รอน...นายจะไปไหน หยุดก่อน” ผมรีบเร่งรถทันที มันคงตามผมไม่ทัน ผมขับรถไปที่ไร่ ตอนนี้มืดแล้ว อากาศก้อหนาวจนผมสั่นไปทั้งตัว

แต่ไร่ผมไม่ไกลมากเลยไม่ค่อยเท่าไหร่ ผมมาถึงที่ไร่ทุกคนก้อแปลกใจว่าผมกลับมาทำไมอีก แต่ผมก้อไม่ได้บอกอะไร ได้แต่เดินไปที่หอดูไฟ

ความอบอุ่นระหว่างพี่นัทกับผมมันยังไม่จางหาย ผมนั่งกอดตัวเองร้องไห้เงียบเพียงลำพัง มันเหงาจังอยากมีคนอยู่ข้างๆ

เสียงโทรศัพท์ผมดัง เลยหยิบมันออกมาดู เบอร์ของไอ้วิน ผมกดปิดเครื่องทันที

“นายโกรธ เกลียด เรามากขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมตกใจที่เสียงนั้นมันอยู่ข้างหลังผม

ผมหันกลับไปมองทันที ไอ้วิน มันมายืนข้างหลังผมนานเท่าไหร่แล้วนะ ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยน้ำตา.........

****************************

[~NeMeSiS_PURE~]

ตอนที่.15
ผมตกใจมากที่เห็นวินมายืนอยู่ที่ข้างหลังผม แต่เพราะตอนนั้นมันน้อยใจบวกกับความโกรธทำให้ผมเองไม่อยากที่จะเห็นหน้าของมัน

“นายมาที่นี่ทำไม กลับไปก่อนเถอะว่ะ เราขอร้อง”

“ไม่.....นายต้องฟังเราก่อน”ไอ้วินมันตะคอก แล้วเดินเข้ามาหาผม หน้าของมันแดงมากสงสัยคงเพราะฤทธิ์แอลกอออล์

“เราไม่อยากฟังอะไรตอนนี้ เอาไว้ให้เราอารมณ์เย็นกว่านี้ค่อยคุยกัน นายกลับไปหาพวกเพื่อนๆของนายเถอะ ออกมาแบบนี้แม่สองสาวเค้าไม่ว่าเอาเหรอ”

ไม่รู้ว่าตอนนั้นโกรธมันเพราะเห็นมันนัวเนียกับสาวๆหรือเพราะอะไรกันแน่


“ทำไมนายต้องไล่เราด้วย รอน ทำไมนายใจร้ายกับเราจัง

ว่ะ”วินเดินเข้ามากอดผมไว้ผมรู้สึกได้ว่าเสียงมันสั่นๆ

“นายรู้ไม๊ว่า เราเหงาแค่ไหน เราเสียใจแค่ไหน แค่พี่นัทของ นายมานายก้อทิ้งเราแล้ว นายลืมเราไปเลยไม่คิดที่จะโทรหา เราสักนิด

คืนนั้นที่นายกับพี่นัทตรงระเบียง ภาพที่เราเห็นมันทำให้เราทั้งกลัว ทั้งเสียใจ เราก้อไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เรากลัวว่านายจะทิ้งเราไปจริงๆ

มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ตรงข้าม ครั้งนี้เราไม่ได้ทะเลาะกัน แต่มันรู้สึกได้ว่าเรากับนายคงต้องจากกันจริงๆ”

วินปล่อยผมจากอ้อมกอด ทันที่ที่ผมเห็นหน้าของวิน ผมก้อรู้เลยว่าวินเองคงจะเสียใจมากจริงๆสายตาของไอ้วินมัน ดูเจ็บปวดและตัดพ้อ ผมจนผมรู้สึกผิดและเสียใจ

“รู้ไม๊ ว่าเราขับรถตามนายมาตลอด เราคอยมองนายจากข้างหลังมาตลอดทาง แต่ก้อไม่เคยสักครั้งที่นายจะหันหลังกลับมามองเรา

กี่ครั้งที่เราต้องคอยไล่ตามนาย คราวที่แล้วนายก้อหลบหน้าเราเราก้อตามแต่นาย ทั้งๆที่นายสัญญาแล้วแท้ๆว่าจะอยู่ข้างๆเรา ทำไมล่ะ ทำไม?”

มันทำให้ผมยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีกที่เห็นหยดน้ำใสๆไหลออกมาจากตาคู่สวยของมัน นี่ผมทำอะไรอยู่ ผมมัวแต่เจ็บปวดกับเวลาที่ผ่านมา

ผมคิดแค่ว่าผมเสียมันไปแล้ว แต่จริงๆผมเองต่างหากที่วิ่งหนีมันมาตลอด ถึงผมจะไม่ได้อยู่ในหัวใจของมัน แต่ผมก้ออยู่ที่ข้างๆใจของมันมาตลอด

“เราขอโทษ เราไม่เคยลืมนายเลยนะวิน นายยังเป็นคนที่เราห่วงใยเสมอ ยังเป็นเพื่อนที่เรารักมากที่สุดดังวันวาน”

ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับวินเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของมัน

“นายหายโกรธเราแล้วใช่ไม๊ เราขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเรานะ เราไม่ได้ตั้งใจ เรากำลังน้อยใจนายอยู่ แต่ทันที่ที่นายบอกลาเรา แล้วก้าวออกจากห้องเราเองก้อทนไม่ได้”

“ช่างมันเถอะถือว่าหายกันก้อแล้วกันเลิกน้อยใจเราได้แล้วนะ แล้วนี่นายจะกลับหรือว่าจะค้างที่นี่ล่ะ”

“นี่นายจะใจร้ายไล่คนเมาได้ลงคอเหรองั๊ย ทำมั๊ยชอบไล่เราจัง คืนนี้เราจะนอนที่นี่กับนายได้ยินยัง ต้องให้บอกอีกครั้งไม๊”

“แล้วพวกเพื่อนๆนายล่ะ จะทิ้งเค้าไว้แบบนั้นเหรอ นายเป็นเจ้าของห้องนะ” แล้วผมก้อเห็นวินมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคนที่อยู่ที่ห้อง

“เรียบร้อยแล้ว งั้นคืนนี้เรานอนบนนี้กันได้มั๊ย”

“งั้นรอเราแป๊บนะ เดี๋ยวเราไปเอาผ้าห่มกับหมอนก่อน” แล้วผมก้อไปเอาที่นอนหมอนและผ้าห่มออกมา

ตอนแรกย่าจะไม่ยอมบอกว่าอากาศหนาวกลัวผมจะไม่สบาย แต่ผมก้อดื้อจนย่ายอมตามใจ

เรานอนคุยกันไปเรื่อยๆสักพักเราต่างก้อเงียบกันทั้งคู่ ผมเองนึกว่าวินมันคงหลับแล้วเลยคิดอะไรไปเรื่อยๆ ทั้งเรื่องของพี่นัท และของคนที่นอนอยู่ข้างๆผม

แล้วไอ้วินมันก้อหันมากอดผมจากข้างหลัง

“รอน...หลับยัง”

“ยัง...มีไรเหรอ”

“เออ...เราถามอะไรนายหน่อยได้ป่าว สัญญานะว่าจะไม่ปิดปังเรา และอย่าโกรธเราด้วย”

“ถามมาก่อนสิ”

“นายกับพี่นัท เออ...ยังงัยกันเหรอ” มันตะกุกตะกัก ถามผมไม่เต็มเสียงนัก

“พี่นัทเป็นรักครั้งแรกของเรา เค้าเป็นคนสอนเราดูดาว นายจำได้มั๊ยที่เราบอกว่าคนที่เราชอบเค้าสอนเราดูดาว แต่ตอนนั้นพี่นัทมีใครบางคนแล้ว

แต่ตอนนี้เค้ากลับมาพร้อมกับคำถามว่า เราจะคบกับเค้าได้หรือป่าว นายฟังแล้วจะรู้สึกกับเราเหมือนเดิมป่าว เราเองก้อไม่ได้บังคับนะ แต่นี่เราก้อไม่ได้ปิดปังนายแล้วนะ”

“แล้วนายตอบพี่นัทไปว่ายังงัย ถึงยังงัยนายกับพี่นัทก้อยังต้องเป็นพี่น้องกันอยู่ดี แล้วพ่อเค้ากับแม่นายจะไม่รู้สึกอะไรเหรองัย”

เสียงไอ้วินมันดูไม่พอใจนิดๆ แต่กลับกอดผมแน่นกว่าเดิม

“ งั้นนายบอกเราหน่อย ถ้าความรักครั้งแรกมันกลับมาเรียกหาเรา แล้วเราจะทำยังงั๊ยกับมันดีนะ”



คืนนั้นผมกับวิน เราหลับกันไปตอนไหนก้อไม่รู้ ตื่นเช้ามาก้อรีบกลับเพราะว่าวันนี้เราต้องกลับมาที่มหาลัย

ผมมีเรียนตอนบ่ายพร้อมพวกไอ้วินกับไอ้โอ๊ต ผมกลับมาถึงคอนโดก้อไปเรียกไอ้วินที่ห้องเพราะมันมาถึงก่อน

ผมขี่รถมอเตอร์ไซด์กลับมาเลยช้ากว่ามันที่ขับรถยนต์ สักพักไอ้วินมันก้อเดินมาเปิดประตูให้ผม แต่หน้าตามันดูซีเครียดมากๆ

“รอน...เดี๋ยวเราขอเวลาเคลียอะไรแป๊ปนะ เดี๋ยวค่อยไป ม.พร้อมกัน” เสียงมันก้อดูเครียดเหมือนหน้าตาของมันตอนนี้ มันทำให้ผมสงสัยจังว่าในห้องเกิดอะไรขึ้น

“มีอะไรป่าว ให้เราช่วยอะไรไม๊” ผมถามด้วยความห่วงใย แต่ก้อพยายามที่จะมองเข้าไปข้างในห้องเผื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่มีอะไรมากหรอก เราขอเวลาเดี๋ยวเดียว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย” แล้วมันก้อจะปิดประตู แต่ก้อมีคนเดินออกมาก่อน

“หวัดดีคับรอน...ยังจำผมได้ป่าวคับ เมื่อคืนขอโทษนะครับผมมึนไปหน่อย เลยทำตัวแย่ๆกับนายเลย”

เป็นเพื่อนวินที่ชื่อทีและยังมีอีก2-3คนก้อทยอยเดินออกมา และต่างก้อแยกย้ายกันกลับไปแต่ทีก้อยังไม่ไป ยังคงยืนอยู่ข้างๆผม

ผมได้มีเวลาที่จะมองทีอย่างถนัดตา ทีจัดเป็นชายหนุ่มที่หล่อมากคนนึง หน้าตาออกจะทะเล้นนิดๆ ตาโตและมีขนตาที่ยาวมากไม่แพ้ของผม ผิวขาวจนออกชมพูตัดผมสกินเฮด รับกับใบหน้า และทีเป็นคนที่หัวสวยมากๆ

ผมเห็นทียืนคุยกับไอ้วินหน้าเครียดๆก้ออดสงสัยไม่ได้พยายามที่จะแอบฟังแต้ดูเหมือนไอ้วินจะรู้ตัวเลยบอกให้ทีกลับไปก่อน

“รอน...ผมกลับแล้วนะครับ เจอกันที่มหาลัยทักผมบ้างนะครับ ผมเองถ้าเจอกับรอนก้อขออนุยาติเดินมาคุยด้วยนะครับ”

ทีพูดด้วยท่าทางที่เป็นกันเอง แววตาดูขี้เล่นแต่ก้อดูอ่อนโยน ทำให้ผมยิ้มตอบเค้ากลับไป คงเพราะเมื่อคืนคงเมาเลยทำอะไรแบบนั้นไป

“ว้าว...รอนนายยิ้มน่ารักจังยิ่งเห็นหน้าชัดๆสว่างๆแบบนี้ ยิ่งน่ารักกว่าเมื่อคืนตั้งหลายเท่า เราว่าเราคงจะชอบรอนจริงๆแล้วล่ะ

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”ทีพูดไปยิ้มไป แต่สายตาดูจริงจังในสิ่งที่ตัวเองพูด

“คงไม่ได้หรอกว่ะ เพราะรอนเค้ามีแฟนแล้ว มึงอย่ามาทำให้รอนเค้าเสียเด็ก กลับไปเลยมึง” ไอ้วินดูหงุดหงิดกว่าเดิม

“หวงก้างเชียวนะมึง เมื่อคืนยังยุให้กูอยู่เลย” ทีหันไปด่าไอ้วิน แต่ก้อหันมายิ้มให้กับผมอีกครั้ง

“ไปแล้วนะครับรอน แล้วเจอกัน” แล้วทีก้อเดินจะกลับออกไป แต่ตอนที่เดินผ่านผมเค้าก้อก้มลงมาหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่แฟนเอง ผมจะทำให้รอนเห็นว่าผมน่ารักกว่าแฟนของรอยเลยคอยดูนะ” แล้วเค้าก้อหัวเราะแล้วเดินเข้าลิฟท์ไป

ผมเองก้อยืนตกใจทำอะไรไม่ถูกจนไอ้วินหันมาตะคอกผม

“นายก้อเข้าห้องไปได้แล้ว จะยืนให้มันกลับมาหาหรืองัย อาบน้ำแล้วเตรียมตัวรอเราอยู่ในห้องล่ะ เราขอเวลาแป๊ปเดียว”

แล้วมันก้อเดินกลับเข้าไปในห้อง ผมเองก้อกำลังจะเดินกลับ แต่ก้อต้องหยุดลงเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างในห้องของไอ้วิน

จริงสิเมื่อกี้มีผู้หญิงเดินออกมาแค่คนเดียว แต่เมื่อคืนผมเห็นมีสองคนนี่หว่า............................

[PakBeob]

ตอนใหม่มาแล้ว เย่ๆ 

[moonoi_sert]

 :L1:เพียวรีบมาต่อเลย เสียงนั้นต้องเป็นเสียงผู้หญิงอีกคนแน่ ๆ เลย สงสัยวินจะไปบอกเลิกเพื่อมารักรอน

[~NeMeSiS_PURE~]

วันนี้มาลงแล้วค๊าบ  ไปอ่านต่อกานเลยยยยย 

ตอนที่.16
หลังจากที่ผมเข้ามาในห้องก้อนั่งเล่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนใกล้ได้เวลาที่ผมต้องไปมหาลัยเลยอาบน้ำแต่งตัว

เสร็จแล้วก้อรอไอ้วินเพราะมันบอกว่าให้ไปพร้อมกัน จนมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นไอ้วินโทรเข้ามา ห้องก้ออยู่แค่นี้มาเรียกซะก้อสิ้นเรื่อง ผมคิดในใจ

“ทำอะไรอยู่ อาบน้ำเสร็จแล้วเนี้ย แล้วทำไมต้องโทรว่ะ เดินมามันจะตายหรืองัย”ผมบ่นมัน

“ขอโทษนะรอน นายไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ ฝากบอกไอ้โอ๊ตด้วยว่าเราไม่เข้าแล้วกันวันนี้” เสียงมันดูเครียด

“วิน มีอะไรหรือป่าว นายมาหาเราที่ห้องก่อนนะ หรือว่าจะให้เราเดินไปหา”

“เฮ้ย...ไม่ต้อง เอออเดี๋ยวเราเดินไปหา” แล้วสักพักไอ้วินก้อเดินมาหา

“มีอะไรป่าว ทำไมไม่เล่าให้ฟังบ้าง ไม่ไว้ใจเราแล้วเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากนะ”

“วิน ทีเรามีอะไร เรายังบอกนายเลยน่ะ แม้แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดของเรา

ทั้งๆที่เรากลัวว่านายจะมองเราด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม แต่เราก้อยังกล้าที่จะยอมเล่าให้นายฟัง”

“เราอาจจะมองนายด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมแล้วก้อได้” สายตาของวินมันดูแปลกๆ แต่ก้อทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกัน หรือว่ามันจะรับไม่ได้

“ถ้านายไม่สนิทใจที่เราจะต้องมาสนิทกันเหมือนเดิมก้อไม่เป็นไร ยังงัยเราก้อยังเป็นเพื่อนกันได้น่า

อีกอย่าง ปี.3 พวกเราก้อต้องแยกตามสาขาเราอย่างชัดเจนแล้ว คงไม่ค่อยได้เรียนตัวเดียวกันเท่าไหร่”

แต่ไอ้วินกลับเดินเข้ามาแล้วดึงผมเข้าไปกอด

“แบบนี้ยังจะว่าเราไม่สนิทใจอีกหรือป่าว ที่เราคุยกันคืนนั้นมันไม่ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้นอีกเหรอ เพื่อนที่เรารักมากที่สุดจะมีแค่นายคนเดียว”

เราต่างมองตากันและกัน เหมือนจะสื่อสารให้อีกฝ่ายได้รับรู่ว่า ต่างฝ่ายต่างเป็นคนสำคัญของตนเองมากแค่ไหน

“ถ้างั้นเล่าให้เราฟังได้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา ดีกว่าให้มันเลวร้ายกว่าเดิมนะ”ไอ้วินมันมองผมนิดหน่อยแล้วก้อเล่าให้ผมฟัง

“ช่วงที่นายหายไปกับพี่นัท ลินเองก้อกลับลงไปบ้านที่กรุงเทพ เราเหงาๆแต่ก้อไม่อยากกลับบ้านเพราะกลับไปก้ออยู่คนเดียวเหมือนทุกที

เลยออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วมันก้อแนะนำให้เรารู้จักกับ เมี่ยง คนที่นายเข้ามาเจอเค้ากับเรานอนอยู่บนเตียงด้วยกันเมื่อคืนนะ

เค้าเรียนการโรงแรมอยู่วิทยาลัยxxx เค้าก้อดูเป็นคนสนุกๆไม่คิดอะไรมากก้อเลยสนิทกัน” มันหันมามองผมทำหน้าแบบรู้สึกผิด ผมก้อพยักหน้าเป็นเชิงว่าให้เล่าต่อ

“แต่เพื่อนเค้าอีกคนดันเอาโทรศัพท์ถ่ายไว้ แล้วเค้าอยากให้เรารับผิดชอบ เราพยายามบอกว่ามันเป็นเพราะพวกเราเองก้อสนุกและก้อมึนๆด้วย

และอีกอย่างเรามีแฟนแล้ว แต่เค้าก้อไม่ยอมบอกว่าเค้าชอบเรา ยังงัยเค้าก้อจะเป็นแฟนเราให้ได้ แถมยังให้พาไปหาน้องลินด้วย เค้าบอกว่าจะไปคุยให้”

“แล้วนายกับ เมี่ยงมีอะไรกันแบบนั้นกี่ครั้ง” ผมหันไปถามไอ้วิน แต่มันทำหน้าตกใจที่ผมถามตรงๆ

“ยังไม่ถึงขั้นนั้นว่ะ แค่ภายนอกเอง กอดจูบลูบคลำ”

“ถ้าอย่างนั้นก้อไม่น่ากลัวเท่าไหร่ เพราะมันก้อเป็นความยินยอมทั้งสองฝ่าย”

“ไม่แบบนั้นซิ เพื่อนเค้าถ่ายแต่ตอนที่ เมี่ยงแกล้งทำเขินอายบ้าง ขัดขืนบ้าง แต่ตอนที่เค้ารุกเราไม่ได้ถ่ายเลย”

ผมคิดหนัก แล้วเสียงกดออด ก้อดัง เลยเดินไปเปิดประตู คนที่กดออดเป็นผู้หญิง ผมเองก้อไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่ เพราะเมื่อคืนก้อไม่ได้มองมากนัก

แถมมันมืดๆด้วย แต่เค้าก้อจัดว่าเป็นคนน่ารักคนนึง คงเพราะผิวขาวแบบสาวเหนือด้วยมั๊ง

“พี่วิน อยู่นี่ป่าว บอกเค้าด้วยว่าหนูจะกลับแล้ว เดี๋ยวตอนค่ำๆจะแวะมาหา” แล้วเค้าก้อเดินกลับไป หลังจากนั้นพวกเราก้อไปมหาลัยกัน

เราแยกกันไปเรียนแต่นัดกันว่าตอนเย็นจะไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยมาปรึกษากันต่อ

วันนั้นผมเองก้อคิดมากทั้งวันสงสารไอ้วิน กับน้องลินเหมือนกัน และที่สุด สงสารตัวเอง แล้วโทรศัพท์ผมก้อดัง เป็นไอ้โอ๊ตโทรมา

“ว่างัยว่ะ หายหัวไปเลยเอง เย็นนี้ไปเดินกาดกันนะ ไอ้วินมันชวน เห็นมันบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา”

“เออ...แล้วเอางั๊ย ไปเจอกันที่กาดเลยหรือว่าจะไปพร้อมกัน”ผมถามมัน

“เดี่ยวเรากับไอ้วินแล้วก้อไอ้ป๋อมตามไป รอนไปรับน้องลินแล้วกัน” ผมแปลกใจนิดหน่อยทำไมให้น้องลินรู้ด้วย กลัวว่าจะเสียใจ

แต่ก้อดีเหมือนกันให้รู้จากพวกเราดีกว่าให้รู้จากคนอื่น หลังจากนั้นตอนเย็นพวกเราก้อมาเจอกันที่ร้านไก่ทอดชื่อดังที่ กาดสวนแก้ว

“แล้วจะทำยังงัยล่ะค่ะพี่วิน” น้องลินตกใจนิดหน่อยที่รู้แต่ก้อไม่ได้ว่าอะไรไอ้วินมากมาย”

“พี่คงต้องพยายามพูดดีๆกับเค้าแหละ เพราะเค้าขู่ว่าจะเอาภาพไปให้พ่อแม่ดู แล้วเค้าเองก้อยังแค่ 17 เอง พรากผู้เยาว์แน่ๆเลยคราวนี้” ไอ้วินดูเครียด

“แล้วที่มึงบอกว่ามีแฟนแล้วนี่เค้าว่ายังงัยว่ะ” ไอ้ป๋อมถามไอ้วิน

“เค้าก้อบอกว่าจะมาคุยกับลินให้ แต่ถ้าลินไม่ยอมเค้าก้อไม่ยอมเหมือนกัน เค้าเด็กพื้นที่ เพื่อนก้อเยอะ เลยกลัวน้องลินจะมีอันตราย”

“แล้วเค้ารู้มั๊ยว่าแฟนมึงเป็นใคร หน้าตายังงัย” ไอ้ป๋อมถามต่อ

“ไม่รู้ กูแค่บอกว่ามีแฟนแล้วแต่ไม่ได้บอกรายละเอียด”

“งั้นเราก้ออย่าบอกว่าเป็นน้องลินแล้วกัน”โอ๊ตบอก

“แล้วเราจะให้บอกว่าใครดีล่ะค่ะ” น้องลินถามบ้าง

“เราก้อพอมีเพื่อนผู้หญิงที่แรงๆอยู่นะ เด็กพื้นที่เจอเด็กพื้นที่ค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย”

โอ๊ตบอกกับพวกเรา โอ๊ตเองก้อเป็นเด็กเชียงใหม่ แต่ยังไม่ทันจะคุยอะไรกัน น้องลินก้อโดนกระชากจากคนที่อยู่ข้างหลัง

“คนนี้เหรอแฟนพี่วิน แล้วที่บอกว่ามีธุระยังไม่กลับห้องเพราะมาหากันนี่เอง” เมี่ยงจ้องน้องลินไม่วางตา ดูน้องลินเองก้อกลัวๆเหมือนกัน

“ขอโทษครับน้อง ช่วยปล่อยแฟนพี่ด้วยครับ”ทุกคนตกใจที่โอ๊ตพูดแบบนั้บออกมา แล้วเข้ามาดึงมือน้องลินออกจากมือของเมี่ยง เมี่ยงเองก้อดูเอ๋อๆไปเหมือนกัน

“ขอโทษค่ะ นึกว่าเป็นแฟนของพี่วิน แล้วนี่แฟนของพี่วินเค้าไม่มาเหรอค่ะ”ทุกคนเงียบกันหมดมองกันไปมองกันมา

“ทำไมค่ะ พอพูดถึงแฟนของพี่วินนี่อึ้งกันหมด ที่ไม่มาเพราะยังไม่มีใช่มั๊ยค่ะ”

“ป่าวครับ แฟนไอ้วินมันก้อมาครับ นั่งอยู่นี่ด้วย” ทุกคนหันไปมองไอ้ป๋อมกันป็นตาเดียว

“แล้วไหนล่ะค่ะ เมียงอยากคุยกับเค้าเหมือนกันอยากจะตกลงอะไรหน่อย”

“ก้อไอ้ รอนงัยครับ แฟนไอ้วินมัน เมี่ยงไม่รู้เหรอ นี่ขนาดไอ้วินมันย้ายห้องไปเฝ้าแฟนมันเลยน่ะ สงสัยจะหวง แต่ก้อน่าหรอกนะ

ไอ้รอนมันน่ารักจะตาย เมี่ยงว่ามั๊ยล่ะ จะบอกว่าหล่อก้อได้ น่ารักก้อใช่” ทุกคนเงียบกันอีกครั้ง

“ไม่จริงหรอกอย่ามาอำกันหน่อยเลย อย่านึกว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องมันจะจบนะพี่วิน” แล้วเมี่ยงก้อเดินไปกับกลุ่มของเพื่อนๆเค้า

“ไอ้ป๋อม เอ็งทำบ้าอะไรว่ะ พูดไปได้งัยว่าเรากับวินเป็นแฟนกัน”ผมโวยไอ้ป๋อมทันที

“ไม่รู้ว่ะ เหตุการ์ณพาไป อีกอย่างแบบนี้ก้อดีแล้วไอ้รอนมันก้อผู้ชายไม่ต้องเป็นห่วงกันมากหรอก

ยายเมี่ยงเองก้ออาจจะช็อคไปเลยที่รู้ว่าต้องมาแย่งผู้ชายกับผู้ชายด้วยกัน ดีไม่ดีอาจจะอายไม่กล้าบอกใครด้วยก้อได้นะ

แล้วไอ้วินกับไอ้รอนมันก้อสนิทกันดี จนเพื่อนๆยังเคยแซวเลยว่ามันเป็นแฟนกัน”

“ลินก้อว่าดีนะค่ะ เมี่ยงเค้าอาจจะรับไม่ได้ เผลอๆอาจจะเลิกไปเองก้อได้ใครจะรู้ พี่รอนเองก้อน่ารักจริงๆแหละ

แต่คงต้องไปบอกเพื่อนๆที่คณะก่อนที่สาวๆเค้าจะอกหัก แล้วพวกผู้ชายจะมีความหวังกับพี่รอน” ผมทำหน้าแปลกใจ

“พี่รอนไม่รู้อะไร สาวๆที่คณะเค้าพูดถึงพี่รอนกันทุกคน เค้าบอกว่าดูเงียบๆ ลึกลับดี แต่ก้ออ่อนโยนและอัธยาศัยน่ารักกับน้องๆ

ส่วนพวกพู้ชายบางคนก้อบอกว่าพี่รอนน่ารัก เวลายิ้มทีแบบว่าดูสดใสน่ารัก หลายคนอยากให้ลินแนะนำให้พวกเค้ารู้จักกับพี่รอนตั้งหลายคน”

“จริงว่ะ มึงรู้มั๊ยไอ้วิน พวกผู้ชายคณะเราเค้าอิจฉามึงกันทุกคน แฟนมึงก้อน่ารัก ในบรรดาน้องปีหนึ่ง น้องลินเค้าก้อดังนะโว้ย

แถมเพื่อนสนิทมึงยังฮอตในกลุ่มผู้ชายด้วยกันอีกนะเว้ย ไอ้รอนนี่แม่งโชคดีว่ะ มีคนชอบมันทุกเพศเลยจริงให้ตาย คนน่ารักแม่งได้เปรียบ”

ทุกคนขำๆ มีแต่ผมกับไอ้วินที่ทำหน้าไม่ค่อยถูก

“แต่มันจะดีหรือว่ะ ยังไม่ได้ถามไอ้รอนเลย” ดูเหมือนโอ๊ตจะห่วงผม เพราะคงรู้ว่าผมเองคิดยังงัยกับไอ้วิน

“ทำมัยว่ะ เพื่อนกันก้อต้องช่วยกันสิว่ะ ไอ้รอนยังไม่พูดอะไรเลย ทำมัยนายต้องออกรับด้วยว่ะ” ไอ้วินมันถามโอ๊ต แต่เสียงดูเหมือนไม่พอใจ

“เอ่าน่าอย่าทะเลาะกันเลย เราไม่รู้สึกอะไรหรอกถือซะว่าช่วยกัน”ผมพยายามห้ามปากที่แสนจะหมาของไอ้วินกับโอ๊ต

“ถ้างั้นก้อตามนี้ งั้นพวกเรากลับเถอะ โอ๊ตเดี๋ยวช่วงนี้เอารถเราไปใช้ละกัน เอาไว้รับส่งน้องลินด้วย ช่วงนี้เราคงต้องห่างๆกันหน่อยนะคะน้องลิน”

ไอ้วินหันไปบอกไอ้โอ๊ตกับน้องลิน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาไวเจอกันที่มหาลัยก้อได้ พี่รอนค่ะฝากดูพี่วินด้วยนะค่ะ ลินให้สิทเต็มที่”

ทุกคนขำกับคำพูดของน้องลิน ก่อนกลับไอ้โอ๊ตดึงผมแยกออกมาคุยกันแค่สองคน

“รอน..นายไม่เป็นอะไรแน่นะ เรากลัวว่าสิ่งเหล่านี้มันะย้อนมาทำให้นายเจ็บปวดตอนหลังว่ะ”โอ๊ตก้อยังคงเป็นห่วงผมเสมอ

“ไม่เป็นไร ยังงัยตอนนี้มันก้อเจ็บอยู่แล้วนี่ ขอให้เราจำช่วงเวลาที่เรากับไอ้วินคบกันแบบนี้ไว้เป็นความทรงจำหน่อยแล้วกัน

เมื่อถึงวันนั้น เราจะส่งไอ้วินมันคืนให้เจ้าของตัวจริง เราสัญญา ไม่ว่าตอนนั้นความรู้สึกเหล่านี้จะทำร้ายเราแค่ไหน”

โอ๊ตมองหน้าผมแล้วก้อไม่ได้ว่าอะไร เราเดินกลับออกมาไอ้วินก้อนั่งหน้าเป็นยักษ์อยู่บนรถของผม ส่วนโอ๊ตก้อต้องเอารถไอ้วินไปใช้เพราะขัดไอ้วินไม่ได้

“คุยอะไรกันนานจัง ให้แฟนตัวเองรอแบบนี้มันสมควรเหรอห๊ะ” ไอ้วินบ่นผมเบาๆ

“ป่าว...ก้อแค่ปรึกษากันนิดหน่อย แล้วนี่ใครจะขี่กลับห้องล่ะ”

“นายแล้วกัน เราอยากนั่งกอดแฟนตัวเองมากกว่า นะคับที่รัก” มันทำตากรุ้มกริ่มให้ผม

“เกินไปล่ะ ไม่ต้องสมบทบาทนักก้อได้ เมี่ยงเค้าก้อไม่อยู่” ผมบนมันเบาๆ แล้วหันหน้าเตรียมจะขี่รถกลับ

“ไม่ได้หรอกเพื่อนๆของเมี่ยงเยอะจะตาย” ตอนนี้มันเอามือมากอดเอวผมแล้ว และเอาหน้ามากระซิบหลังใบหูของผมเบาๆ

“ เราเองก้ออยากทำแบบนี้ด้วย ดีใจจังเลยที่ได้หนุ่มออตมาเป็นแฟน ไอ้พวกนั้นมันจะได้เลิกมองนายซะที

คนอะไรว่ะ มีทั้งผู้ชายผู้หญิงมาแย่งกันจะจีบ ไม่ได้แล้วคงต้องให้อยู่ในสายตาตลอดแล้วมั๊งเนี้ย”

ผมเองก้อเขินๆแต่ไม่กล้าจะหันไปมองมันเพราะตอนนี้หน้าของผมคงแดงสุดๆ

“ คืนนี้ เราจะนอนกอดแฟนตัวเอง เตรียมตัวให้ดีล่ะ ฮ่าๆๆ มีความสุขจัง” ไอ้วินพูดพร้อมกระชับแขนให้กอดผมได้แน่นยิ่งขึ้น

อากาศช่วงเดือนมกราคมของทุกๆปีมันจะหนาวมาก แต่ทำมัยวันนี้ผมกลับรู้สึกอุ่นกว่าทุกวัน แสงไฟของเมืองเชียงใหม่ตอยเย็นๆใกล้ค่ำทำมั๊ยถึงสวยงามขนาดนี้ก้อไม่รู้ ........

เรากลับมาถึงห้องไอ้วินมันก้อเดินเข้าไปในห้องของมันผมเองก้อนึกว่ามันคงจะนอนที่ห้องของมัน แต่สักพักมันก้อเดินมาหาผมที่ห้อง

“เอาจิงป่ะเนี้ย จะมานอนห้องเราเหรอ”

“จิงดิ เผื่อตอนเช้า ยัยเมี่ยงมาแต่เช้าจะได้เห็นว่าเรามานอนกับนายงัย ทำมั๊ยล่ะก้อนอนด้วยกันออกบ่อย”

“ป่าว ก้อแค่ถาม จะมานอนก้อมาดิไม่ได้ว่าซะหน่อย” เราเข้ามาในห้องก้อนั่งเล่นกันไปเรื่อยๆไอ้วินเล่นเกมส์อยู่ผมเลยเดินออกมายืนคิดอะไรเล่นๆ

ผมถามตัวเองว่าแน่ใจแล้วแน่นะที่จะทำแบบนี้ เมื่อถึงวันที่ความสัมพันจอมปลอมต้องจบลงผมจะเจ็บสักแค่ไหนกัน

แต่ในเมื่อวันนี้มันก้อยังคงต้องเจ็บ ต้องเศร้าอยู่ มันก้อคงไม่ต่างกันอยู่ดี

“คิดอะไรอยู่เหรอ” วินเดินมากอดผมจากข้างหลัง ผมตกใจที่มันเข้ามาแบบเงียบ

“ทำไร? ไม่ต้องอินขนาดนี้ก้อได้ พอดีเดี๋ยวเราก็รักนายเข้าจริงๆกันพอดี” ผมแกล้งแหย่ไอ้วินมัน

“ถ้าจะรักก้อรักเถอะนะ อย่าห้ามความรู้สึกตัวเอง รอนนายเห็นสวนหย่อมที่อยู่ข่างล่างป่าว รู้มั๊ยวันนั้นเรานั่งเล่นอยู่ข้างล่าง แล้วเราก้อเห็นนายในคืนนั้น

เราอยากจะเป็นคนที่ทำแบบนั้นกับนายแทนเราก้อบอกไม่ถูกว่ามันเพราะอะไร แต่เรารู้สึกโกรธพี่นัทของนายที่มาใกล้นายได้ขนาดนั้น

เพราะเราอิจฉา หรือเปล่าเราก้อไม่รู้ ถ้ามันเป็นแค่อิจฉาเพราะเราสนิทกับนายกว่าเพื่อนคนอื่นๆก้อดี แต่ถ้ามันไม่ใช่แค่ความอิจฉา แต่มันมากกว่านั้นล่ะ

ถ้ามันเป็นเพราะเรารักนายล่ะ เราเองจะเจ็บแค่ไหน เราไม่รู้ว่านายคิดแบบไหนกับเรา แต่ถ้าทั้งเราและนายต่างก้อรักกัน แล้วจะมีใครบ้างต้องเจ็บเพราะพวกเรา

ไหนจะน้องลิน พี่นัท แล้วคนรอบข้างที่รักและหวังดีกับเราอีกล่ะ” วินหยุดพูดไปเฉยๆ

“วิน แล้วตอนนี้นายแน่ใจหรือยังว่ามันเป็นเพราะอะไร”ผมเลื่อนมือมากุมมือของวินที่ประสานกันอยู่บริเวณเอวของผม

“เราเองก้อยังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เรามีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ใกล้นาย มีนายอยู่ในอ้อมกอดตอนนี้

แล้วนายล่ะเคยคิดจะรักเราแบบพี่นัทสักครั้งบ้างหรือป่าว รอน นายเคยคิดบ้างไม๊”

“ไม่รู้สิ คงเพราะเราสนิทกันมากมั๊ง เลยไม่ทันได้ถามตัวเองว่าเรารู้สึกแบบไหน”

ผมโกหกไอ้วินไป ผมไม่อยากที่จะให้มันต้องลำบากใจถ้าวันนึงมันรู้ตัวว่าเป็นแค่ความอ่อนไหวของอารมณ์ หรือเพราะความใกล้ชิดของเราทั้งสองคน

เราขอเก็บมันเอาไว้ก่อนเถอะวิน ไว้ถึงวันที่เราเข้มแข็งกันมากกว่านี้ ขอโทษนะวินที่ต้องโกหกนาย ผมได้แต่บอกมันในใจ

“ทั้งเราและนายต่างก้อไม่รู้ใจตัวเอง ถ้างั้นเราอยากจะให้ช่วงเวลาเหล่านี้เราอย่าฝืนความรู้สึกกันเลยนะรอน เราไม่อยากเสียใจไปตลอดชีวิต

ถ้าเกิดรู้ใจตัวเองสายไป นะทำในสิ่งที่เราต้องการเถอะนะ”วินเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบางอย่างออกมา

ตอนนี้ผมหัมหน้ามาหาวิน เรามองตากันและกัน สายตาของไอ้วินมันวูบไหว เป็นประกายซะจนทำให้ผมสั่นไหว

แล้ววินก้อเอาแหวนวงเดิมที่ผมเคยใส่ไว้ที่คอมาตลอดมาสวมที่มือของผม วินสวมไว้ที่นิ้วนางข้างขวา ข้างที่ผมเคยสวมไว้

“เราหวังว่าวันเวลาเหล่านี้ จะเป็นความทรงจำที่สวยงามสำหรับเราทั้งคู่นะวิน อย่าให้มันต้องมาทำร้ายเราเลยนะ” ผมพูดและยิ้มให้กับวิน

“ถ้าวันไหนที่เราต่างรู้ใจของเราแล้วค่อยให้มันไปอยู่บนนิ้วที่สมควรอยู่ก้อแล้วกัน แต่ตอนนี้ให้มันอยู่ที่เดิมไปก่อนน่ะ” ผมเองก้ออดที่จะตื้นตันใจไม่ได้

“รอนเราจูบนายได้ไม๊”

“หวังว่ามันคงไม่ทำให้เรารู้สึกแย่นะ” ผมยิ้มๆ

“ไม่หรอกน่า สัญญา” แล้ววินก้อก้มลงมาประกบกับปากผมแต่ก้อแค่นั้น เราไม่ได้จูบกันแบบดูดดื่ม แต่ก้อเป็นจูบที่ผมประทับใจอยู่ดี

วินเองก้อดูเกร็งๆ แล้วมันก้อเอาปากออกไป

“เป็นงัยบ้าง???????? เออ...นายพูดอะไรบ้างสิ” ผมเองก้ออายเลยแกล้งพูดแก้เขินออกไปเล่นๆ

“เนี้ยเหรอจูบ พี่นัทยังเก่งกว่าอีก” ไม่ได้หมายความแบบนั้นแต่ไม่รู้จะพูดอะไร แล้ววินก้อก้มลงมาใหม่

แต่คราวนี้มันไม่ใช่แบบเดิมอีกแล้ว จูบที่รุนแรงและวาบหวามกว่าเดิมหลายเท่านักที่วินมอบให้ ลิ้นของเราเกี่ยวพันกันเนิ่นนาน

นานเท่าไหร่ผมเองก้อจำไม่ได้ แต่ถ้าจูบของพี่นัทนั้นแสนอ่อนโยน จูบของวินก้อแสนจะเร่าร้อนตื่นเต้นไม่แพ้กัน...................................................

 

[Sho_Wa]

เคยอ่านเรื่องนี้ที่อีกบอร์ดนึง แล้ว ชอบมาก เพราะคุณพีรนีเปียร์ แต่งได้ดีมาก ๆ (แว่วมาว่าชอบ ไปนั่งแต่งที่ร้านกาแฟ)

ยังไงก็ขอบคุณ คนโพส และ คุณพีร ด้วยนะครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณพีรทำอะไรอยู่อยากให้กลับมาแต่งเรื่องใหม่อีกอ่ะ

ขอบคุณครับ

โย

[marchmenlo]

วิ่งเข้าหาความรักที่มันมาคับความผิดหวัง ........มันเป็นเรื่องที่่น่าเศร้าน่ะ
รู้ทั้งรู้ว่าข้างหน้ามันมีแต่ความทุกข์ แต่ก็ยังไขว่คว้า หวังแค่ว่าความสุขที่ได้รับมาเพียงน้อยนิดมันคุ้ม......(หรือเปล่า)

[zandwizz]

  อิจฉาเจ้ารอนจิง ๆ เชียว

จะเป็นไงต่อไปน๊า......

[gobgab]

.........หวังว่าจะไม่เก็บมันไว้จนสายกินไป...

[Gussohigh]

5555+ เป็นอันไม่ได้อ่านหนังสือสอบ

มานั่งอ่าน นิยายแทน อิอิ

อารมณ์ดีกว่าอ่านหนังสือเยอะ อิอิ

มาต่ออีกน้าคร้าบบบ

เป็นกำลังใจค้าบ  สู้ๆ 

[PakBeob]

  แฟนคลับมารายงานตัว

[~NeMeSiS_PURE~]

ตอบแค่นี้ก่อนนะคับ  ไม่ใช่คนแต่งด้วย 

Sho_Wa - ตอนนี้เห็นพี่พีบอกว่าแต่งเก็บไว้หลายเรื่องอยู่  แต่ยังไม่ลง  
marchmenlo - อืม เศร้าใจคับ
zandwizz - อิจฉาด้วยคนค๊าบ
][GobGab][ - ดีใจ  พี่ถุงมาอ่านเรื่องที่เพียวโพสต์ด้วย 
Gussohigh - คับเหมือนเพียวอ่าคับ ไม่ยอมอ่านหนังสือสอบ  มัวแต่อ่านนิยาย  แต่อ่านบ้างก็ดีคับ
PakBeob - แฟนคลับใครคับ  แฟนคลับเพียวหรือป่าว 

[~NeMeSiS_PURE~]

ตอนที่.17

หลังจากวันนั้นมาไอ้วินก้อเริ่มจะทำตัวติดผมตลอด แม้ผมจะบอกมันว่าอยู่ในมหาลัยไม่ต้องก้อได้มันก้อไม่ฟัง
ไอ้วินมันมักจะอ้างว่ามันไม่สนิทกับใคร ช่วงนี้โอ๊ตเองก้อต้องคอยรับส่งน้องลินแทนไอ้วินตลอด ผมเองก้อไม่ได้ว่าอะไรมากมายแต่ในใจลึกๆก้อรู้สึกดีที่มีมันมาอยู่ข้างๆ

เพื่อนๆที่สนิทในคณะของไอ้วิน กับคณะของผม ก้อพอจะรู้บ้างว่าเพราะอะไร แม้ช่วงแรกๆจะมองกันแปลกๆบ้าง แต่ไม่นานก้อพอจะรู้อะไรเป็นอะไร

เพราะไอ้ป๋อมทำหน้าที่ป่าวประกาศให้ทุกคนหายสงสัย คงเพราะผมบ่นกับมันบ่อยๆว่าเพราะปากของมันทำให้ผมต้องเจอกับสายตาแปลกๆของเพื่อนๆ

ไหนจะสายตาไม่เป็นมิตรจากเด็กคณะเภสัชอีกทำเหมือนว่าผมไปแย่งไอ้วินมาจากน้องลิน แต่น้องลินก้อช่วยอธิบายให้พวกเพื่อนๆเข้าใจ

เลยเป็นว่าตอนนี้ไอ้วินกลายเป็นแฟนกับผมไปในสายตาของเพื่อนๆ แถมพวกมันยังช่วยแสดงละครตอนที่ น้องเมี่ยงกับพวกเพื่อนๆมาหาไอ้วินที่มหาลัยด้วย

ทำให้เมี่ยงเองเริ่มที่จะเชื่อบ้างแล้วว่าผมกับไอ้วินเราเป็นแฟนกันจริงๆ แต่น้องเค้าก้อยังไม่ละความพยายาม

บางที่ก้อไปดักรอพวกเราที่คอนโดบ้าง และทุกครั้งที่ไป ก้อต้องเจอกับที ตลอด

แต่ทีเองก้อดูสุภาพกับผมมาก แม้บางครั้งจะถึงเนื้อถึงตัวบ้างก้อตามแต่ก้อดูเป็นการหยอกล้อกันมากกว่า

และในอาทิตย์นี้พวกเราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวน้ำตกห้วยแก้วกันเพราะช่วงนี้เราทำโปรเจ็คส่งอาจารย์ เรียบร้อยแล้ว แล้วก้อใกล้จะสอบเต็มที่

หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกันเลยตั้งใจว่าจะไปพักผ่อนสมองกันเสียหน่อย ก่อนจะกลับมาโหมอ่านหนังสือทบทวนกันอย่างจริงจัง

คราวนี้เราไปกันหลายคน ทั้งเพื่อนของผมและของน้องลิน

“รอน...เย็นนี้ไปซื้อของด้วยกันนะ”โอ๊ตกับน้องลินชวนผมไปซื้อของที่เราจะเอาไปพรุ่งนี้ส่วนใหญ่ก้อหนีไม่พ้น เสบียง และกับแกล้ม

“เออ...ไปสิ แล้วไอ้วินมันไปด้วยป่าว” ผมถามกับโอ๊ต

“ป่าว...มันติดงานที่คณะนิดหน่อย กว่าจะเสร็จคงจะเย็นว่ะ” ผมเลยเอากุญแจรถของผมไปให้ไอ้วินบนตึกในคณะ ตอนที่จะถึงห้องที่วินทำงานกับเพื่อนๆก้อได้ยินเสียงคุยกันเสียงดัง

แต่พอเข้าไปใกล้บทสนทนาทำให้ผมต้องหยุดฟัง

“ไอ้วิน ระวังมึงจะชอบไอ้รอนจริงๆนะโว้ย แหม สวีทกันจังนะมึง”

“อ้าว...ไอ้ห่านี่ปากหมาละมึง........ทำมัยมึงคิดแบบนั้นวะ”

“ก้อดูหน้ามึงดิ ทีตอนอยู่กับน้องลินไม่เห็นทำหน้าแบบนี้ว่ะ แม่งหน้าบานทุกวันเลยนะช่วงนี้”

“แล้วถ้ากูจะชอบไอ้รอนจริงๆพวกมึงจะทำมัยว่ะ จะเลิกคบกับพวกกูป่าวล่ะ”

“ป่าวหรอก...แต่กูสงสารน้องลินว่ะ เค้าก้อไม่ได้ผิดอะไรนะโว้ย อีกอย่างมึงไม่อายเค้าบ้างเหรอว่ะกูก้อแค่เป็นห่วงมึง”

“เออ...กูขอบใจนะที่มึงเป็นห่วงกู แต่กูก้อแค่ต้องเป็นแฟนกับไอ้รอนแค่ช่วงนึงเท่านั้นแหละ เอาให้เรื่องราวมันเรียบร้อยก่อนกูค่อยกลับไปชดเชยให้น้องลินเค้าแล้วกัน”

แม้ว่าจะรู้ตัวเองดี และ แม้จะย้ำกับตัวเองเสมอมาว่า ว่าสักวันนึงมันก้อต้องจบลงแต่เพราะความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นในหลายๆวันที่ผ่านมาทำให้หลงลืมไป

กว่าจะข่มความรู้สึกได้ก้อใช้เวลาอยู่สักพัก ห้ามน้ำตาไม้ให้มันเออล้นออกมา แค่เวลาไม่นานผมกลายเป็นเด็กขี้แยแบบที่พี่นัทว่าซะแล้ว

ผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ก้อช้ากว่าเพราะคนในห้องเดินออกมาที่ประตูก่อน มันทำให้หน้าตาของคนที่เพิ่งเดินออกมาตกใจอยู่เหมือนกัน

“อ้าว...รอน ไหนไอ้โอ๊ตว่าจะไปซื้อของด้วยกัน” ไอ้วินทักผมหลังจากหายตกใจ สังเกตจากสีหน้า

“อือม์...เราเอากุญแจรถมาให้น่ะ เดี๋ยวขากลับให้โอ๊ตไปส่ง วินเอารถเรากลับก้อแล้วกัน”ผมยื่นกุญแจให้วินแล้วหันหลังจะกลับลงไปหาโอ๊ต

“เดี๋ยวก่อน เป็นอะไรทำมัยตาแดงๆ มานานแล้วเหรอ”วินดึงมือผมเอาไว้

“ป่าว แค่ง่วงๆนะ เราไปก่อนนะเดี๋ยวไอ้โอ๊ตรอนาน” ผมยิ้มให้ไอ้วินไม่รู้ว่ามันเป็นยิ้มแบบไหนเหมือนกัน แต่มันทำให้ไอ้วินดึงผมเข้าไปกอด
“
รอน...นายเชื่อเรานะ เราขอร้องเชื่อแค่เรานะ”ผมดันตัวออก พยายามยิ้มให้แบบปกติที่สุด

“ไอ้บ้าวินเอ้ย....เป็นไรเนี้ยไม่อายเพื่อนบ้างเหรองัย ไอ้บ้า” ผมแกล้งพูดแบบโกรธๆแต่ก้อยิ้มให้มัน

แล้วผมก้อเดินลงมา เย็นนั้นผมเดินซื้อของแบบเหงาๆยังงัยบอกไม่ถูกโอ๊ตคงจะสังเกตุเห็นเลยเข้ามาถาม

“ไหวป่าวว่ะรอนถ้ามันไม่ไหวก้อพอเถอะ เจ็บปวดป่าวๆ”ผมยิ้มให้โอ๊ต

“ป่าวเราสบายดี...แต่พอดีมีเรื่องคิดมากเรื่องงานที่คณะนิดหน่อย” โอ๊ตทำหน้าไม่เชื่อแต่ก้อไม่พูดอะไรมากเราเดินซื้อของจนเย็น

โอ๊ตจะไปส่งผมแต่ผมบอกให้กลับกันไปก่อนยังอยากเดินเล่นสักพัก ตอนแรกไอ้โอ๊ตกับน้องลินไม่ยอมจะอยู่ป็นเพื่อน แต่ก้อขัดใจผมไม่ได้

ผมเดินเล่นสักพักก้อกลับคอนโด ทันทีที่ผมถึงหน้าห้อง ไอ้วินก้อเปิดประตูออกมาทันที

“ไปไหนมา...เราเป็นห่วงนะรู้ป่าว โทรหาก้อไม่รับ”มันเดินมาจับที่ไหลผมไว้

“พอดีเราเดินดูอะไรเล่นนะ เพลินไปหน่อย”ผมเดินเข้ามาในห้อง ไอ้วินก้อเดินตามมาด้วย ผมมองหน้ามันสงสัยคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จเพราะผมยังคงมีหยดน้ำหยดอยู่

“ทำไมไม่เช็ดหัวก่อนล่ะ เดี๋ยวก้อไม่สบายหรอก ยิ่งหนาวๆอยู่” ผมเดินไปเอาผ้าขนหนูมาให้มัน

“เช็ดให้หน่อยสิ....นะ”วินมองมาที่ผมสายตามันดูอ้อนๆ ผมเองก้อเต็มใจนะเพราะเคยเช็ดให้บ่อยเลยเดินมาเช็ดให้

วินนั่งอยู่ที่โชฟาในห้องนั่งเล่น ผมเดินอ้อมมาด้านหลัง

“รอนมายืนข้างหน้าดิ”

“ไม่เอา ไม่ถนัด”

“เอาน่า มาเถอะ” ผมขี้เกียจเถียงเลยเดินมายืนข้างหน้าไอ้วินแล้วเช็ดผมให้มัน

แล้วก้อตกใจเพราะไอ้วินมันดึงผมเข้าไปกอดหน้าของมันอยู่แถวช่วงท้องของผมและยิ่งคิดไม่ถึงเมื่อไอ้วินกดจมูกลงเบาๆที่ท้องของผม

สัมผัสที่อ่อนโยน ของวินทำให้ผมรู้สึกใจหวั่นไหวแม้มันจะมีเสื้อนักศึกษากั้นอยู่ แต่ก้อเหมือนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เปารดผ่านเข้ามาตามรอยต่อของกระดุมเสื้อ

“รอน...เราไม่รู้ว่านายจะได้ยินอะไรมา แต่เราอยากบอกว่าอย่าไปฟังเลยนะเราไม่อยากให้ใครมามองนายไม่ดีเลยต้องพูดแบบนั้น” นี่แสดงว่าไอ้วินมันรู้ว่าผมได้ยิน

“บางครั้งเราจำเป็นต้องพูดสิ่งที่ไม่ตรงใจเราออกไป แต่ถ้ามันปกป้องคนสำคัญที่สุดของเราได้ เราเองก้อจำเป็น”

ความน้อยใจเมื่อเย็นมันหายไปหมดแล้วล่ะตอนนี้ ผมอยากบอกวินแบบนั้น แต่ก้อไม่ได้พูดอะไรออกไป ทำได้แค่ยกมือขึ้นมาเล่นกันเส้นผมของวินเท่านั้น

“อือม์...เราเข้าใจ”.........................................

****************************************************


วันนี้ผมเข้ามาเล่นเอ็มกับพี่นัท เราคุยกันทุกๆเรื่อง ต่างเล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้อีกคนฟัง

ทุกๆคำทุกเรื่องราว ที่ได้ฟังเรียกรอยยิ้มให้ผมได้ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ผมคุยกับพี่นัทอยู่เกือบๆ2ชั่วโมงเลยออก

แต่ก้อพอดีเห็นว่ามี เมลล์ใหม่เข้ามาเลยเข้ามาดู ปรากฏว่าเป็นของวินที่ส่งมา

ดูจากเวลาก้อหลังจากที่ผมออกจากมหาลัยมาแล้ว สงสัยคงส่งที่ห้องสมุด ผมเลยเข้าไปอ่าน

 



มีครูกับลูกศิษย์นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งใกล้กับสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ ทันใดนั้นลูกศิษย์คนหนึ่งก้อถามขึ้นมาว่า

ลูกศิษย์:”อาจารย์คับผมสงสัยจังเลยว่า เราจะหาคู่แท้เราเจอได้ไงคับ อาจารย์บอกผมหน่อยได้ไหมคับ? “

อาจารย์เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะตอบ) "อืม มันเป็นคำถามที่ยากนะ ในขณะเดียวกันมันก็เป็นคำถามที่ง่ายเหมือนกันนะ "

ลูกศิษย์นั่งคิดอย่างหนัก) "อืม?....งงอะไม่เข้าใจ"

อาจารย์:"โอเคงั้นเธอลองมองไปทางนั้นนะตรงนั้นน่ะ มีหญ้าเยอะแยะเลยใช่ไหม เธอลองเดินไปหาหญ้าต้นที่สวยที่สุดแล้วเด็ดมาให้ครูสิ

ต้นเดียวเท่านั้นนะแต่ว่าเวลาเธอเดินเนี่ย เธอต้องเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวนะห้ามเดินถอยหลัง เข้าใจไหม "

ลูกศิษย์: "ได้เลยครับจานรอสักครูน่ะครับ "(ว่าแล้ว ก้อวิ่งตรงไปยังสนามหญ้า) หลังจากนั้นไม่นาน....

ลูกศิษย์: "ผมกลับมาแล้วครับจาน "

อาจารย์: "อืม...แต่ทำไมครูไม่เห็นต้นหญ้าสวยๆ ในมือเธอเลยหละ "

ลูกศิษย์: "อ๋อคืองี้ครับจาน ตอนที่ผมเดินไปแล้วผมเจอต้นหญ้าสวยๆเนี่ย ผมก้อก้อคิดว่าเออเดี๋ยวก้อคงเจอต้นที่สวยกว่านี้

ดังนั้นผมก็เลยไม่เด็ดมันแล้วผมก็เดินไปเรื่อ รู้ตัวอีกทีมันก็สุดสนามหญ้าแล้วครับ จะเดินกลับก้อไม่ได้เพราะจานสั่งห้ามไว้ "

อาจารย์: "นั่นแหละคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิตจริงหละ "

เรื่องนี้ต้องการที่จะสื่ออะไรกับเรา ต้นหญ้าก็คือคนที่อยู่รอบๆตัวคุณ ต้นหญ้าที่สวยงามก็คือคนที่คุณชอบ หรือคนที่ดึงดูดคุณนั่นแหละ

ทุ่งหญ้าก็คือเวลา เวลาที่คุณจะหาคู่แท้ของคุณอย่ามัวแต่เปรียบเทียบแล้ว คิดว่าคงจะมีที่ดีกว่านี้เพราะถ้าคุณ มัวแต่เปรียบเทียบคุณจะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

อย่าลืมว่า"เวลาไม่เคยย้อนกลับ" ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้นเรื่องนี้ยังสามารถใช้ได้กับ การหาคนที่จะมาทำงานร่วมกับคุณในชีวิตหรือ

แม้กระทั่งงานที่เหมาะสมกับคุณดังนั้น มันจึงเป็นสัจธรรมที่ว่า "จงรักและไขว่คว้าโอกาสที่คุณมีในขณะนี้ อย่ามัวแต่เสียเวลา บางครั้งคนเราก็มีโอกาสเลือกแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

. ความรักเป็นสิ่งที่ดีที่สุด สำหรับการมอบให้กับใครๆโดยที่มันไม่มีวันหมด

ปล. ส่งเมลล์นี้ต่อไปยังคนที่คุณรัก





เราไม่อยากให้เราเป็นเหมือน ทะเล ท้องฟ้า และพื้นดิน นะ เราคงเสียใจถ้าไม่มีโอกาสที่จะบอกนายว่า

“ เรา-รัก-นาย ” แม้ในวันข้างหน้าอะไรมันจะเกิด ถึงแม้เราจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้

แต่วันนี้เรายังดีใจที่ได้รู้ว่าครั้งนึงเราได้รู้จักกับมันแล้ว ความรัก งัย สิ่งที่นายบอกให้เราเรียนรู้มัน

เราได้เรียนรู้แล้ว เราเรียนรู้มันจากนาย อย่าลบเมลล์นี้เลยนะ เก็บมันเอาไว้ให้รู้ว่ามันมาจากผู้ชายอีกคนที่รักนายมากไม่แพ้คนอื่นๆ ...................................


เราเองก้อแอบหวังว่าพรุ่งนี้เช้าเราคงมีมีเมลล์ใหม่จากใครบางคนนะ.....................



ผมเดินกลับมาที่เตียง วินนอนหลับไปแล้ว ผมนอนลงข้างๆของวินเอามือเขขี้ยเส้นผมเบาๆ

"ฝันดีนะ" แล้วผมก้อลมตัวลงนอน แต่พอหลังสัมผัสที่นอนไอ้วินก้อพลิกกลับมากอดผมทันที

"ยังไม่นอนเหรอ"

"ยัง..นอนคนเดียวไม่หลับ ขาดคนนอนกอด"

"วิน อะไรคือ ทะเล ท้องฟ้า ผื้นดิน" ผมหันไปมองหน้ามัน วินดูอายๆหน้าแดง แต่ก้อยอมเล่าให้ฟัง


นานมาแล้ว ทะเล ท้องฟ้า พื้นดิน เป็นเพื่อนที่รักกันมาก ทั้ง 3 อยู่ด้วยกัน จนมาวันนึง พระเจ้าได้สร้างต้นไม้ และนก ขึ้นมา

พื้นดินและทะเล มัวแต่ตื่นต้นกับสิ่งมีชีวิตแปลกใหม่ ทั้งพื้นดินและทะเล ต่างดูแลอาใจใส่ต้นไม้ และนกกา จนลืมท้องฟ้าไป

ท้องฟ้าเสียใจค่อยๆถอยตัวห่างออกมาจนวันนึงเมื่อทะเลและพื้นดินสอนนกให้หัดบินจึงมองนกบินขึ้นไปถึงได้รู้ว่าท้องฟ้าห่างไปไกลแสนไกลแล้ว

ทะเลและพื้นดินเสียใจและคิดถึงท้องฟ้ามาก พื้นดินพยายามดันตัวขึ้นเป็นภูเขาเพื่อจะไปให้ถึงท้องฟ้าแต่ก้อไม่สูงพอ

ทะเลพยายามม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่น แต่ก้อไม่ถึงท้องฟ้า เหล่าฝูงนกเห็นจึงพยายามบินขึ้นไปบนฟ้าเพื่อจะบอกว่าทะเลและพื้นดินคิดถึงและเสียใจ

แต่ก้อไม่อาจบินให้สูงถึงท้องฟ้า สายลมสงสารเลยช่วยโดยทะเลยอมโดนแดดแผดเผาตัวเองให้ระเหยเป็นไอ สายลมนำพาความรักและความคิดถึง

พัดพาขึ้นไปหาท้องฟ้า ท้องฟาได้รับรู้ แล้วเสียใจ แต่ไม่สามารถกลับลงไปได้แล้วเพราะตัวเองมาไกลเกินไป จึงกลั่นตัวเองเป็นฝนเพื่อบอกว่าท้องฟ้าก้อเสียใจและคิดถึงทะเลกับพื้นดินมากเช่นกัน...........

อย่าลืมดูพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิกกันนะค๊าบ


กีฬาเพื่อมวลมนุษยชาติ

[zandwizz]

  จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ หน่อยแระกานนะ

55555+  ขอบคุณเช่นกันค๊าบที่มาโพสให้ได้อ่านกัน

 

[MiTo™]

ขอบคุณก๊าบบ

 

[marchmenlo]

  ได้อ่านเรื่องหญ้าของอาจารย์และลูกศิษย์แล้ว เข้าใจ และซึ้งในสัจธรรมของโลกจริง ๆ มนุษย์ กิเลส ไม่สามารถแยกออกจากกันได้จริงๆ ความต้องการไม่เคยพอ......

แต่ในส่วนของ ท้องฟ้า ทะเล พื้นดิน เศร้าเลยอ่ะ .....นี่แหล่ะที่เค้าเรียกว่า รู้ตัวเมื่อสาย

[ranaways]

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน  ใครมาจีบน้องเพียวเนี่ย

[ranaways]

ตอนที่.18
เช้านี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเราต้องเตรียมตัวที่จะไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนกัน โปรแกรมน้ำตก เป็นอันยกเลิก เนื่องจากหนาว

เมื่อหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆเมื่อคืนก้อไม่เจอ ลุกเดินออกมาก้อเจอวินนั่งอยู่หน้าคอม

ผมเดินไปเข้าห้องน้ำหลังจากที่ออกจากห้องน้ำก้อเจอไอ้วินยืนรออยู่หน้าห้องน้ำกำลังจะอาบน้ำ มันไม่มองหน้าผม ผมเองก้อไม่กล้ามองหน้ามัน

คงเพราะเมลล์ฉบับนั้นที่ forward ตอบกลับไป

“อ้าวทำมัยไม่อาบที่ห้องล่ะ เราจะได้อาบมั่ง จะได้เสร็จพร้อมกัน”

“ไม่เอาอยากอาบที่นี่อ่ะ ถ้ารีบอาบพร้อมกันป่าวล่ะ” ไอ้วินแกล้งแหย่ผม แต่หน้ามันก้อแดงขึ้นมา

“ไอ้บ้า...จะแกล้งคนอื่นเค้า ตัวเองกลับหน้าแดงเอง” แล้วผมก้อหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะเดินหลบมันออกมา

แต่มันดันมาจับมือผมไว้ผมเลยหันไปมองแต่มันก้อไม่ได้หันหน้ามามองผม แต่รู้ว่าหูของไอ้วินแดงมาก ผมก้อหันกลับมา กำลังจะเดินไปต่อ

“เราดีใจนะ และขอบคุณมาก ...ที่นายส่งมันกลับมา” วินบอกผมเบาๆ

“อือม์...เราก้อดีใจนะ...ที่ได้รับมัน” ผมกับวินเราต่างยืนจับมือกันและกันโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองกันและกัน

แต่เราก้อรับรู้ถึงความรู้สึกที่ต้องการจะสื่อถึงกันและกันได้เป็นอย่างดี ทุกสิ่งทุกอย่างคล้ายจะหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงหัวใจของเราเท่านั้นที่ได้ยินอย่างชัดเจน

“เราอยากอยู่ใกล้ๆนายตลอดไปว่ะ...วิน” นั่นคือเสียงที่หัวใจผมบอกกับตัวเองตอนนั้น

เราอาบน้ำเสร็จก้อมานั่งเล่นที่ห้องคอฟฟี่ช็อปข้างล่างคอนโด

อากาศเย็นๆยามเช้าของเชียงใหม่ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่น เรานั่งอยู่ติดกระจกเพื่อมองสวนหย่อมข้างนอกได้ถนัดตา

กาแฟหอมกรุ่นถูกเสริฟ์อยู่ตรงหน้าเราสองคน มันทำให้ผมนึกถึงโฆษณาครีมเทียมยี่ห้อนึง

“วิน...ใส่คอฟฟี่เมตป่าว” ปกติไอ้วินมันไม่ใส่ และผมก้อรู้ มันเลยมองหน้าผม

“เราจะได้คู่กันงัย” ไอ้วินทำหน้างง ก่อนจะกลายเป็นหน้าแดง แล้วยื่นแก้วมาให้

“นายใส่ให้หน่อยแล้วกัน” มันเก็กหน้าขรึม

“เฮ้ย! ล้อเล่น ไม่ใส่ก้อไม่เป็รไร”

“ก้ออยากจะกินอ่ะ เอาน่า ใส่ให้หน่อย” เรานั่งกินกาแฟไปเรื่อยๆ นึกแล้วก้อด่าตัวเอง ไม่น่าแซวมันเลย เลยเป็นว่าทั้งผมและวินต่างเขินกันเอง

“รอนานหรือยังค่ะพี่รอน พี่วิน” น้องลินเดินมานั่งกับพวกเรา สักพักโอ๊ตก้อเดินตามมาโดยมีเพื่อนของคณะน้องลินมาด้วย 2 คน เป็นชายคนหญิงคน

เพราะช่วงนี้โอ๊ตเอารถของไอ้วินไปใช้ มันเลยต้องมารับพวกผมที่คอนโด

สายๆเราก้อมาถึงบ่อน้ำพุ น้ำพุร้อนสันกำแพง อยู่ไม่ห่างจากเชียงใหม่มาก พวกไอ้ป๋อมมารอเราอยู่แล้ว เราต่างช่วยกันขนเสื่อ เสบียงอาหารและเครื่องดื่ม

เราหาทำเลได้ก้อนั่งเล่น คุยกันไปเรื่อยเปื่อยสาวๆก้อกลายเป็นแม่ครัวจำเป็น คอยหากับแกล้มให้พวกหนุ่มๆ เรามากันค่อนข่างจะเป็นกลุ่มใหญ่

เลยเสียงส่งเสียงดัง จนคนที่เดินผ่านมองกันเป็นแถว แล้วไอ้ป๋อมปากหมาก้อถามขึ้นมา

“ไอ้วิน เรื่องน้องเมี่ยงมึง เรียบร้อยยังว่ะ ช่วงนี้ไม่เห็นเค้าไปเฝ้ามึงที่ ม. เลยนี่หว่า”

“ก้อยังมาที่ห้องอยู่ แต่แม่งโทรมาทุกวันเลยว่ะ มึงถามทำไมว่ะ”

“ป่าว พวกมึงก้อจะได้สลับคู่กลับกันซะที” ทั้งผมกับไอ้วินสะอึกขึ้นมาทันที ดูน้องลินกับโอ๊ตเองก้อทำหน้าไม่ต่างกันเท่าไหร่

“เห็นลินบอกว่าพี่รอนใจดีมากๆ เลิกเป็นแฟนจำเป็นพี่วินเมื่อไหร่ เดี๋ยวปลา ขอยืมควงมั่งนะค่ะ” น้องปลาเพื่อนที่คณะน้องลิน พูดกับผม ผมเลยได้แต่ยิ้มแก้เขิน

“แล้วนี่ถ้าผมจะให้รอนแกล้งมาเป็นแฟนผมมั่งละครับ รอนจะยอมช่วยมั๊ยคับ เบื่อสาวๆตามจีบเหมือนกันช่วงนี้”

โจ๊ก เพื่อนน้องลินที่นั่งรถมากับเราเมื่อเช้า แซวผมแล้วยิ้มๆ ผมก้อทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน แต่สัมผัสได้บรรยากาศมาคุจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

หลังจากที่เรานั่งกินข้าวกันเรียบร้อย เราก้อเดินดูวิวรอบๆ ดอกไม้หลากหลายพันธุ์ยามฤดูหนาว ช่างดูมีสีสันสวยงาม

กลุ่มของน้องลิน ต่างพากันเป็นนางแบบจำเป็น โดยมีโอ๊ตรับหน้าที่ตากล้องไปโดยปริยาย ผมเดินเล่นกับไอ้วิน สักพักก้อมีคนเรียกพวกเรา

“พี่รอน พี่วิน มาถ่ายรูปกันเถอะค่ะ” น้องปลาส่งเสียงเรียกพวกเราจากกลุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก

“ พี่รอน มาถ่ายรูปคู่กับปลาหน่อยนะค่ะ” น้องปลาเดินมาดึงมือผมให้ไปถ่ายรูปด้วย ผมโดนลากไปมุมโน้นมุมนี้

สักพัก โจ๊กก้อมาขอถ่ายด้วย กว่าจะหลุดออกมาก้อต้องปั้นยิ้มจนเมื่อยหน้า

“วิน มาถ่ายรูปคู่กันหน่อยดิ” ผมเดินมาตาม หลังจากที่มันนั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่

“นึกว่าจะไม่ชวนกันซะแล้ว ใครๆก้อเรียก พี่รอน พี่รอน น่าโมโหชิปเป๋ง...แฟนเค้ายังไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันเลย”

มันทำงอน ผมรู้สึกดีที่ต้องคอยง้อไอ้วินเวลาที่มันแกล้งงอน หรือน้อยใจผม มันทำให้เรารู้สึกว่า มันให้ความสำคัญกับเรามากที่สุด

ผมดึงมือมันเมื่อเห็นว่ามันยังไม่ยอมลุก

“เอาน่า...มาถ่ายรูปกัน เอาไว้ต่อไปไม่ค่อยได้เจอกันจะได้ไม่ลืมหน้ากันงัยเล่า” ผมเองก้อไม่ได้คิดอะไรมากตอนที่พูด

แต่วินมันกลับออกแรงดึงผมกลับ ด้วยความที่ไมทันได้ระวัง ทำให้ผมหงายหลังกลับไปทับกับมัน แต่ก้อรีบลุกขึ้นทันที กลัวว่าเพื่อนๆจะเห็น

“ ไอ้บ้าวิน...เล่นอะไรเนี้ยห๊ะ” วินปล่อยมือผมแล้วยืนขึ้น หันหลัง ผมเดินมายืนข้างๆยกมือขึ้นแตะที่บ่าของวินเบาๆ

“เป็นอะไรไป โกรธอะไรเราหรือป่าว” วินหันหน้ามามองผม

“ถ้าไม่มีรูปถ่ายเรา นายจะจำเราไม่ได้จริงๆเหร” ผมยิ้มให้กับวิน ยิ้มที่เป็นการยิ้มไปทั้งหน้าและตา

“ไม่หรอก...ในใจของเรามีภาพนายเสมอ แม้ว่าต่อไปถึงเราจะยืนอยู่กันคนล่ะที่ ห่างกันแสนไกล เรายังคงเห็นนายอยู่ในสายตาเราเสมอ”

วินหันมายิ้มให้กับผมบ้าง และผมก้อยิ้มให้กับวิน ยิ้มที่จะมีไว้ให้กับเราสองคน

ยิ้มที่ไม่ว่าวันข้างหน้ามันจะต้องเจ็บ เราก้อจะไม่เสียใจ ที่ช่วงเวลานึงเรามีกันและกันอย่างตอนนี้

“ เรากลัวตัวเองจัง...ยิ่งเราอยู่ใกล้ๆนายนะรอน เรายิ่งไม่เป็นตัวของเราเอง อ่อนแอบ่อยจัง เราจะกลายเป็นเกย์จริงๆล่ะมั๊ง”

“วิน เวลานายมองผู้ชายคนอื่นที่หน้าตาดีกว่าเรา นายอยากเข้าไปคุยด้วยมั๊ย” มันสั่นหัว

“ถ้างั้นก้ออย่าคิดมากเลย เราเองก้อไม่เคยอยากจุบกับผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน” ผมรู้ว่าตอนนี้หน้าของผมคงแดงมากแน่ๆ เพราะมันร้อนไปหมด วินเองก้อดูอายไปเหมือนกัน

จนแล้วจนรอด เราก้อเอาแต่คุยกันจนไม่ได้ถ่ายรูปเลย เราไปเที่ยวต่ออีกหลายที่ ก่อนที่จะแยกย้ายกลับ โอ๊ตไปส่งผมกับวินก่อน

“เดี๋ยวรูปจะส่งให้คืนนี้นะ เดี๋ยวเอาไปลงเครื่องก่อน” โอ๊ตบอกกับผม

“ไม่เยอะมั๊ง นายเอาไปล้างแล้วเอามาให้เราก้อได้” ผมบอกกับโอ๊ต ก่อนเดินขึ้นห้อง ผมกับวินเราต่างแยกกันเข้าห้องตัวเอง

ทันทีที่เข้ามาในห้องผมก้อเดินมานอนเล่นหน้าทีวี ก่อนจะหลับไปในที่สุด รู้สึกตัวอีกทีก้อมีคนมากดออดหน้าห้อง เป็นโอ๊ตเองที่มา

“ว่างัย...ส่งพวกเพื่อนน้องลินเสร็จแล้วเหรอ” ผมหลบให้โอ๊ตเดินเข้ามา

“อือม์....เอารูปมาลงให้” แล้วโอ๊ตก้อเดินไปเปิดคอมของผม

“รอน... วินมันรู้ไหมว่านายรู้สึกยังงัยกับมัน”โอ๊ตหันมาถามขณะกำลังต่อกล้องกับคอมผมลังเลก่อนที่จะตอบ

แต่เพราะเป็นโอ๊ต ทำให้ผมไม่อยากปิดบัง ผมเลยพยักหน้าตอบกลับไป

“แล้วไอ้วินมันรู้สึกกับนายแบไหน นายรู้หรือเปล่า” ผมงงที่มันถามแบบนี้

“นายมาดูรูปสิเสร็จแล้ว” ผมเดินมาดูรูป ภาพของผมกับวินเต็มไปหมด ผมขนลุกที่เห็นภาพพวกนี้ มันเป็นภาพที่ทั้งผมและวินไม่รู้ว่าโอ๊ตมันถ่ายเอาไว้

ผมรู้สึกอบอุ่นที่ได้ดูภาพเช็ตนี้ แต่ก้อรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆ ภาพของเราทั้งสองคนไม่มีภาพที่เรามองกันเลยสักภาพ

เมื่ออีกคนมองอีกคนอยู่ อีกคนก้อมักจะไม่รู้ตัว สายตาแบบนี้เองที่ผมมองไอ้วิน ผมไม่เคยรู้เลยว่านอกจากความเศร้าที่ใครๆบอกเวลามองตาผมแล้ว

มันยังมีความห่วงใย อ่อนโยนแบบนี้ด้วย สายตาของวินเองก้อไม่ต่างจากของผมเช่นกัน

“ เรื่องราวมันใกล้จะจบแล้วนะรอน...ทั้งนายทั้งไอ้วิน ทำอะไรกันอยู่ แบบนี้ดีแล้วเหรอ จะมีใครต้องเจ็บบ้างนายรู้หรือเปล่า น้องลินจะเจ็บแค่ไหนที่รู้ แล้ว...แล้ว...” โอ๊ตอ้ำอึ้งอ้ำอึ้ง

“แล้วละไรโอ๊ต นายมีอะไรบอกเราได้มั๊ย” โอ๊ตมองผม

“เราจะเสียใจแค่ไหน ที่น้องลินเจ็บปวด” ผมอึ้งที่รู้ว่าโอ๊ตคิดยังงั๊ยกับน้องลิน

“เมื่อไหร่ว่ะ...โอ๊ต”

“ไม่รู้...แต่รู้อีกที ก้อหวั่นไหวเวลาที่คิดว่าน้องลินต้องกลับไปอยู่กับไอ้วิน กลัวที่ต้องห่างกัน แต่ก้อไม่อยากช่วงชิง เพราะมันเป็นเพื่อน แต่ตอนที่เราเห็นรูปนี่แล้ว มันบอกไม่ถูก”

“เราคงทำอะไรมากไม่ได้หรอก ไอ้วินกับน้องลินเค้าจะรู้สึกแบบไหนกันเราทำอะไรไม่ได้ เข้าใจไม๊ เรามันเป็นคนที่มาทีหลัง” คำหลังผมบอกกับตัวเองมากกว่าที่จะเป็นโอ๊ต

“แล้วทำมั๊ยเป้นน้องลินล่ะ” ผมสงสัยคิดว่าโอ๊ตจะชอบผูชายมากกว่า แม้ว่าโอ๊ตจะดูเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่เพราะครั้งนึง มันเคยมาบอกว่าชอบผม

“ ไม่รู้แต่น้องลินคล้ายๆกับนายนะ เค้าใจดี อ่อนโยน เข้าใจคนอื่น และเพราะความใกล้ชิดมั๊ง มีคนมาคอยดูแล ห่วงใยเรา

ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราต้องเป็นฝ่ายคอยห่วงใยคนอื่น มันรู้สึกดีว่ะรอน ดีมากเลยที่มีคนมาดูแลห่วงใยเรา ดีจนไม่อยากให้มันจบลง” หน้าของโอ๊ตดูเศร้ามาก

“เอาเถอะน่า ตอนนี้นายก้อมีความสุขดีไม่ใช่เหรอ เก็บเกี่ยวมันให้มากพอแล้วกัน เมื่อวันนึงที่นายต้องจากเค้า ความสุข ความทรงจำดีๆ

มันจะได้มีมากกว่าความเศร้า เก็บมันให้มากพอนะ เราเองก้อพยายามที่จะเก็บมันเหมือนกัน”

ผมนั่งดูรูปกับโอ๊ตสักพักก้อชวนกันออกไปกาดกัน อยากเอารูปไปอัด และ หาซื้อของกินมาเผื่อไอ้วินมันด้วย ตอนนี้มันคงกำลังหลับ

“เอารถไอ้วินไปก้อได้ เดี๋ยวขากลับเรามาส่ง”

“ไม่เป็นไร...ต่างคนต่างเอาไปดีกว่า เราอยากคิดอะไรเล่นด้วย ขี่รถเราแล้วมันเพลินกว่า” ลมเย็นๆ กับแสงไฟยามค่ำคืน มันคงเป็นความรื่นรมยณ์ ของผมไปเสียแล้ว

ผมเอารูปไปอัด แล้ว ไปหาซื้ออะไรกิน เดินเล่นอยู่สักพักก้อแยกกับโอ๊ตผมเดินกลับไปร้านรูป ก้อเจอน้องเมี่ยงกับเพื่อนๆ นั่งกินเบียร์สด อยู่

ผมเดินเลี่ยง แต่ก้อไม่วายโดนเห็นจนได้ น้องเมี่ยงเดินมาหาผม

“เป็นงัยค่ะ เที่ยวสนุกไม๊พี่รอน”

“ก้อดีครับ...แล้วน้องเมี่ยงมาฉลองอะไรกันครับ”

ผมพยายามพูดดีกับน้องเค้า น้องเค้าเดินตามผมมาที่ร้านรูปด้วย เพราะผมบอกว่าจะมาเอารูปที่ไปถ่ายกับเพื่อนๆตอนที่ไปเที่ยวกันวันนี้

“ รูปสวยดีนะค่ะ ดูเพื่อนๆรักกันดีนะค่ะ แต่ไม่เห็นมีภาพของพี่วินเท่าไหร่เลย แล้วภาพคู่ของพี่สองคนก้อไม่เห็นมีเลย ทำไมไม่ถ่ายคู่กันล่ะค่ะ หรือว่าอายคนแถวนั้น

ไม่กล้าแสดงความรักที่ผิดเพศผิดธรรมชาติออกมา คนที่นี่เค้ายังรับไม่ค่อยได้หรอกค่ะมันแปลก” ผมรู้สึกโกรธมาก แต่ก้อพยายามระงับเอาไว้

แล้วพี่ที่ร้านก้อเอารูปเซ๊ทที่โอ๊ตถ่ายมาให้ ผมบอให้เค้าแยกออกมาเพราะอยากเก็บไว้คนเดียว

“รูปอะไรเหรอค่ะ ขอเมี่ยงดูหน่อยนะค่ะ” น้องเมี่ยงยื่นมือไปรับแทนผมพร้อมกับเปิดดูรูป หน้าน้องเค้าแดงมากเวลาที่ดูรูปเหล่านั้น

“ รักกันให้ดีๆนะค่ะ เมี่ยงอยากดูเหมือนกันว่าไอ้พวกกระเทย มันจะรักกันได้นานเท่าไหร่” เมี่ยงยังคงไม่คืนรูปให้ผม แต่เดินออกมาจากร้านผมเลยต้องเดินตามออกมา

“เมี่ยงจะไปไหนครับ พี่ขอรูปคืนด้วยนะ” เมี่ยงไม่ตอบแต่เดินมาที่กลุ่มเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่ซุ้มลานเบียร์

“นี่งัย...แฟนพี่วินที่เราเล่าให้ฟัง” เมี่ยงบอกกับเพื่อนๆ พร้อมเอารูปให้เพื่อนๆดู

“น่ารักแบบนี้ไม่น่าเลยว่ะ กูว่าน่ารักกว่าพี่วินมึงอีก ดูหวานกว่า” พวกเพื่อนผู้หญิงคุยกัน แต่พวกเพื่อนๆผู้ชายมองผมยิ้มๆ ผมแย่งรูปกลับมาพร้อมกับบอกลากลุ่มเพื่อนของเมี่ยง

“ พี่กลับก่อนนะครับ” ผมยิ้มให้เมี่ยงอีกครั้ง แม้ในใจไม่อยากที่จะคุยด้วยหรือยิ้มให้ แต่ก้อเพื่อที่จะให้น้องเค้าไม่โกรธแค้นพวกผมกับไอ้วินมาก

ผมขี่รถกลับคอนโด แสงไฟจากบ้านเรือน ร้านค้าข้างทางทำให้ผมคลายความโกรธลงได้บ้าง แต่สักพักก้อเหมือนมีคนขี่รถมาประกบผมไว้

เค้าพยายามขี่รถเบียดให้เลี้ยวไปในซอยที่เค้าต้องการ ผมรู้ว่ามันคงไม่ดีแน่ เลยพยายามฝืนรถไว้ แต่คนที่นั่งซ้อนคันข้างๆเอาเท้าถีบรถผมให้ล้ม

รถผมล้ม ดีที่ขีช้าอยู่แล้วเพราะโดนประกบตลอดทาง
ผมนอนอยู่ที่พื้น ก้อรู้สึกว่ามีคนดึงผมให้ลุกขึ้น เพื่อนๆของน้องเมี่ยงนั้นเอง แต่ผมไม่เห็นน้องเมี่ยงเลย..................................

[MiTo™]

โอ๊ะ

เหตุด่วน เหตุร้าย

 

[marchmenlo]

ซวยแล๊วว.....จาเกิดไรขึ้นต่ออีกป่ะเนี๊ย...

วินอยู่ไหน เจ๋นมาด่้วนน..

[PakBeob]

อ้าวซะงั้น อีน้องเมี่ยง :เตะ1:

เหตุด่วนเหตุร้าย แจ้งพี่นัท ทันมั้ย? 5555+



ลป. ตอบคุณเพียว แฟนคลับพี่นัทหรอก 

[~Kalianeko~]

ผู้หญิงเดียวนี้มัน.............จริงๆ


กำ   วินมาด่วนเลย   

[~NeMeSiS_PURE~]

โหนึกว่า PakBeob จามาเป็นแฟนคลับเพียวซะอีก 

ตอนที่.19

ผมพยายามมองหาน้องเมี่ยงแต่ก้อไม่เห็น เพื่อนๆของเมี่ยงมีกัน 3 คน

“พวกนายต้องการอะไร”ผมพยายามพูดดีๆกับเค้าพลางก้อมองหาคนที่จะเดินมาแถวนี้บ้าง

“กูไม่รู้จะคุยอะไรกับมึง แค่หมั้นไส้ผัวของมึง ที่มาทำใหเมี่ยงของกูร้องไห้
กูรักของกูมาตั้งนานแต่ผัวของมึงแม่งเสือกมาหยามน้ำใจเมี่ยงแล้วคิดจะทิ้งง่ายๆแบบนี้ กูไม่อยู่เฉยแน่ๆ”

ที่แท้ก้อแฟนคลับของเมี่ยงนี่เอง แล้วเมี่ยงจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า ผมถามตัวเอง

“พวกนายเข้าใจผิด วินกับเมี่ยงไม่ได้มีอะไรกัน เมี่ยงเค้าแกล้งทำให้คนอื่นคิดแบบนั้น”

ทันทีที่ผมพูดจบ ก้อรู้สึกหน้าชาอย่างแรงเพราะไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าได้ตบมาเต็มแรงที่ใบหน้าของผม

“มึงหยุดเลย มึงจะบอกกูว่าเมี่ยงอยากจะจับผัวมึงอย่างงั้นเหรอว่ะ” ตอนนี้มันใช้มือบีบหน้าผมไว้ให้มองที่หน้ามัน

ตอนนี้ผมไม่ได้กลัว แต่รู้สึกกดดันทำอะไรไม่ได้ พวกมันจับผมไว้ทั้งสองคน ดิ้นเท่าไหร่ก้อไม่หลุด ความอึดอัดที่ไม่สามารถทำอะไรได้มันทำให้ตาของผมเริ่มร้อนผ่าว

ซึ่งมันคงเป็นนิสัยส่วนตัวเสียแล้วที่เวลาโกรธมากๆแล้วทำอะไรไม่ได้ มันก้อจะมีน้ำตาทุกครั้ง

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตาหรอกมึง กูไม่ได้จะฆ่าจะแกงมึงหรอก แต่แค่จะให้มึงไปบอกผัวของมึงว่าให้รับผิดชอบเมี่ยงด้วย”

ใจนึงผมก้ออดทึ้งผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เพื่อคนที่ตัวเองรักเค้าทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ไม่แม้แต่จะคิดอยากฉวยโอกาสนี้หาทางให้เมี่ยงมาอยู่กับตัวเอง

“ไม่ต้องมาทำตายั่วกูหรอกมึง แต่ว่าไปมึงก้อตาสวยนะ ผิวก้อขาวหน้าตาแบบนี้เองที่ผัวของมึงถึงทิ้งเมี่ยงของกู” มันเอามือมาลูบที่หน้าผมเบาๆ

“ เฮ้ยมึงจะเอาไอ้นี่เหรอว่ะ” พวกมันอีกคนที่จับผมไว้ถามขึ้นมา

“ไอ้ห่าวัฒน์ กูยังไม่คิดจะเอาผู้ชายทำเมียหรอกโว้ย แต่อยากจะฝากรอยเล็กๆน้อยๆไปให้ผัวของมัน” พูดจบมันก้อเอาลิ้นมาเลียเบาๆที่ข้างแกมของผม

ผมรู้สึกขยะแขยงมากแต่ยังไม่ทันจะได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ก้อรู้สึกถึงรอยฝันที่กัดมาแรงๆที่แก้มของผม

“ชอบมั๊ยครับ แบบนี้ไม่เคยเจอละสิ ถึงใจกว่ามั๊ยล่ะ” มันมองผมยิ้มๆ ก่อนที่จะกระชากเสื้อของผมแล้วมันก้อทั้งดูดทั้งกัดไปทั้งแผ่นอก และลำคอของผม

“ เฮ้ยมึงพอเถอะว่ะ กูแม่งอยากจะอวกว่ะ” ไอ้เพื่อนคนเดิมตะโกนออกมา

“อะไรของมึงว่ะ อยากลองมั่งมั๊ยล่ะ ตัวมันแม่งหอมดีว่ะ ขาวดีด้วย” มันหันไปถามเพื่อนมัน

“กูไม่เอา มึงก้อรีบๆหน่อยเดี๋ยวใครแม่งเดินผ่านมาจะซวย”

“เออ...รอยสุดท้ายล่ะ” แล้วมันก้อก้มลงกัดแรงๆที่ปากของผม มันเจ็บมากจนผมกัดมันตอบไป

“ไอ้สัตว์นี่ มึงกัดกูเหรอห่ะ” แล้วสารพัดหมัดก้อใส่มาที่ผมไม่ยั้งจนได้ยินเสียงของใครบางคน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะโต้ง” มันทำให้พวกนี้หยุดทันที และคนที่มาก้อคือเมี่ยงนั้นเอง

“เมี่ยง มาได้งัยแล้วทำมัยยังไม่กลับบ้าน” ไอ้คนที่ชื่อโต้งชะงักทันที เมี่ยงเดินมาทางผม พร้อมกับที ทันทีที่เห็นหน้าของผมทีก้อโวยวายทันที

“ไอ้เหี้_ โต้ง มึงทำอะไรรอนว่ะ” ทีเดินเข้ามาประคองผม

“รอนเป็นงัยมั่ง ไหวมั๊ย เดี่ยวเราพาไปโรงพยาบาล” ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกในปากเต็มไปด้วยเลือดอุ่นๆ เมี่ยงเดินไปคุยกับพวกนั้น สักพักก่อนที่มันจะจากไป แล้วเมี่ยงก้อเดินมาที่ผม

“ เมี่ยงขอโทษแทนเพื่อนเมี่ยงด้วย พี่รอนอย่าเอาเรื่องพวกไอ้โต้งเลยนะ” เมี่ยงเดินมาคุยกับผม

ผมไม่ได้ตอบอะไร จนทีพาผมมาที่ห้องของที โดยที่เมียงขี่รถของผมตามมา เพราะผมไม่อยากไปโรงพยาบาล เมื่อเข้ามาในห้องผมก้อเข้าห้องน้ำเพื่อบ้วนปาก

สภาพของผมที่เห็นในกระจก มันดูแย่จริง คิ้วผมแตกและมีรอยช้ำที่เบ้าตา และข้างแก้ม ทั้งยังเห็นเป็นรอยฟันเต็มไปทั้งแก้มและปาก

ที่บริเวณลำคอและช่วงอก มีทั้งรอยกัด และรอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมด ผมไม่กล้าที่จะไปเจอใคร แล้วพรุ่งนี้ผมจไปมหาลัยได้ยังงัย

“รอน เป็นงัยมั่ง เสร็จหรืยัง ออกมาทำแผลหน่อยนะ” ทีตะโกนเรียกผม ผมเดินออกมา เมี่ยงมาทำแผลให้ผม

“พี่รอน เมี่ยงขอโทษแทนพวกนั้นอีกครั้งนะ และพี่รอนรับปากแล้วนะว่าจะไม่เอาเรื่อง” ผมพยักหน้า

“แล้วเรื่องของไอ้วิน พี่อยากจะขอให้มันจบลงได้มั๊ย” เมี่ยงมองหน้าผมสักพักก้อพยักหน้า จบกันสักทีนะ

“ความจริงเมี่ยงเองก้อว่าจะเลิกยุ่งกับพี่วินแล้วล่ะ เมี่ยงก้อไม่ได้รักพี่วินหรอก”

“แล้วทำมั๊ยถึงอยากเป็นปฟนกับวินมันล่ะ” เมี่ยงหน้าตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าเมี่ยงพูดพี่รอนจะว่าเมี่ยงก้อได้นะ แต่เพราะว่าพี่วินรวยน่ะ”

“ทำมัยล่ะ แค่เงินเนี้ยนะมันสำคัญมากเลยเหรอ”ผมถามเมี่ยงเพราะคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าที่หน้าตาน่ารักไม่น่าจะเป็นคนเห็นแก่เงิน

“ก้อพี่วินบอกว่าที่บ้านมีกิจการโรงแรมด้วย เมี่ยงเรียนการโรงแรม เมื่อเรียนจบเมี่ยงอยากทำงานที่โรงแรมของพี่วิน เมี่ยงอยากพาแม่ไปอยู่ด้วยเมี่ยงอยากไปให้พ้นจากที่นี่”

เมี่ยงพูดไปร้องไห้ไป และหลังจากนั้นเรื่องราวต่างๆที่ผมไม่เคยรู้ก้อทำให้ผมมองเมี่ยงต่างจากที่เคย เมี่ยงหนีจากบ้านออกมาเพราะที่บ้านมีปัญหา

แม่ของเมี่ยงเป็นคนที่หน้าตาสวยแต่จน จนตากับยายต้องขายแม่ให้กับพ่อ โดยที่พ่อของเมี่ยงเปิดบ่อนลับๆ และยังมีกิจการเกี่ยวกับส่งผู้หญิงลับๆด้วย

เวลาที่แขกหรือเพื่อนของพ่อมาแล้วเกิดถูกใจแม่ พ่อก้อจะส่งแม่ไปให้แขกของพ่อเหล่านั้นเพื่อให้เค้าพอใจและทำธุรกิจด้วยกันได้

จนเมี่ยงเกิดมาพ่อก้อไม่เคยรักเพราะไม่แน่ใจว่าเป็นลูกของใครกันแน่ ยิ่งเมี่ยงโตขึ้นเป็นสาวน้อยน่ารักยิ่งทำให้เพื่อนของพ่อแต่ละคนให้ความสนใจเมี่ยงกันทุกคน

เมี่ยงเลยตัดสินใจออกมาจากบ้าน โดยที่แม่จะคอยส่งเงินให้ใช้และที่พ่อไม่กล้าทำอะไรเพราะแม่ขู่ไว้ว่าเอาหลักฐานหลายอย่างฝากกับเพื่อนไว้

ถ้าแม่หรือเมี่ยงเป็นอะไร มันจะถึงมือตำรวจแน่ แต่ที่แม่ไปไหนไม่ได้ เพราะต้องอยู่เพื่อเงินที่จะส่งเมี่ยงให้เรียนจบก่อน ผมรู้สึกสงสารเมี่ยงจับใจ

“แล้วทำมัยไม่บอกพวกพี่มาตรงๆ เพื่อนพี่ทำธุรกิจโรงแรมกันตั้งหลายคนที่ภาคใต้ก้อมี ถ้าเราอยากหนีไปอยู่กับแม่ พี่ช่วยได้อยู่แล้ว”

เมี่ยงมองหน้าผม แบบอึ้งๆ ก่อนที่จะสะอื้นแล้วยกมือขึ้นไหว้ผม

“พี่รอน ฮื่อๆๆ เมี่ยงขอโทษนะ เมี่งขอโทษ ฮื่อๆๆ” ผมได้แต่ปลอบโยน หลังจากนั้นเราก้อมาคุยกันจนดึกมากแล้วทีกับเมี่ยงก้อจะไปส่งผม ก่อนที่เราจะออกมาจากห้อง เมี่ยงก้อพูดกับผม

“แล้วพี่รอน กับ พี่วินจะทำยังงัยต่อไปค่ะ ไม่จำเป็นต้องแสดงละครแล้วนี่”ผมมองหน้าเมี่ยง

“หมายความว่า”

“ค่ะ เมี่ยงรู้ว่าพี่วินเป็นแฟนผู้หญิงคนนึง อย่าลืมสิค่ะ สายของเมี่ยงเยอะจะตาย ทีเองก้อเรียนที่เดียวกับพี่รอนด้วย”

แสดงว่าเมี่ยงไม่รู้ว่าเป็นน้องลิน แต่รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง

“ก้อคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่กับวินเราเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่แล้ว” ผมพยายามฝืนทำหน้าให้เป็นปกติ เมื่อคิดได้ว่าเวลาผมกับวินมันจะจบลงแล้ว

“แน่ใจเหรอค่ะ ว่ามันจะเหมือนเดิม พี่สองคนยังเชื่อแบบนั้นเรอค่ะ พี่รอนไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงระหว่างพี่ทั้งสองคนเลยเหรอ”

เมี่ยงถามคำถามที่ผมเองก้อกลัวอยู่ว่า ระหว่างผมกับวินมันจะยังคงความรู้สึกเดิมได้หรือเปล่า ผมไม่ตอบจนเมี่ยงกับทีมาส่งผมที่คอนโด

ผมรอให้สองคนนั้นกลับไปก่อน แล้วแอบเดินกลับขึ้นไปบนตึกเพราะกลัวจะมีคนเห็นสภาพของผม ผมเดินมาจนถึงหน้าห้องก้อต้องใจหายเพราะคนที่ผมคิดถึงกำลังนั่งหลับอยู่หน้าห้องของผม

ผมเดินมานั่งอยู่ตรงหน้าของวิน วินาทีนี้ผมอยากจะสัมผัสตัววินเหลือเกิน อยากจะลูบไล้ใบหน้าของวินให้มากที่สุดเพราะอีกไม่นานมันคงถึงวันที่เราต้องกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม

แต่ทำได้แค่เอื้อมมือไปใกล้กับหน้าของวินให้มากที่สุดเท่านั้น ผมเปิดประตูห้องของผมเบาๆ และเอาผ้าห่มมาห่มให้วิน

ก่อนที่จะปิดมันอีกครั้ง ผมนั่งอยู่ที่ประตูนั้นระหว่างผมกับวินมีเพียงผนังกั้นผมนั่งคิดว่าทางของผมกับวิน เราสองคนจะเดินไปแบบไหนกัน

ทางที่จะเดินไปด้วยกันได้และไม่เจ็บปวด ทางที่จะยังคงเห็นหน้าและรับรู้สัมผัสกับอีกคนได้อยู่เสมอ

มันคงมีเส้นทางสายเดียวที่เราจะเห็นกันและกันได้ เส้นทางที่เพื่อนควรจะเดิน เส้นทางที่ผมกับวินเราจะเดินด้วยกัน........................

เส้นขนานทางเดินที่แม้ไม่สามารถจะมาบรรจบแต่มันจะยังคงขนานไปด้วยกันตลอดไปไม่รู้จบ

<
<
<
<

........ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย บวกกับที่วันนี้ผมต้องเจออะไรๆมากมายๆทำให้เผลอหลับไปไม่รู้ตัว
กว่าจะรู้สึกตัวก้อได้ยินเสียงรัวของออด แล้ว ที่หน้าประตูก้อมีเสียงคนทุบประตูเสียงดัง ผมเดินมาส่องดูก้อเห็นว่าเป็นวิน

ในตอนนั้นผมไม่กล้าที่จะเจอกับวินได้แต่ยืนนิ่งๆ จนเสียงเคาะประตูเงียบไป ผมลองมองที่ตาแมวก้อไม่เห็นวิน ผมเลยนั่งลงที่ประตูนั้นอีกครั้ง

อยากเห็นหน้า แต่ไม่กล้าเจอ อยากได้ยินเสียง แต่ ไม่กล้าคุย มันทรมานมากทั้งๆที่เราก้ออยู่กันแค่ประตูกั้นเท่านั้น

“รอนเปิดประตูก่อน มีอะไรทำไมไม่เปิดประตู กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมใจดำปล่อยเราไว้ข้างนอก”

เสียงวินตะโกนถามผม ผมตกใจเพราะนึกว่าวินกลับเข้าห้องไปแล้ว

“เรารู้นะว่านายอยู่ตรงนี้ เราเห็นนายนะรอน ทำไมมีอะไรไม่คุยกับเรา” ผมเดาว่าวินคงมองลอดใต้ประตู”

“วิน เราอยากอยู่คนเดียวตอนนี้ นายอย่าเพิ่งมาคาดคั้นเราเลยนะ เราขอร้อง”

“เรารู้เรื่องแล้วนะ เมี่ยงโทรมาหาเรา เราเป็นห่วงนายจนจะบ้าอยู่แล้ว เปิดประตูให้เราก่อน เราขอร้อง”วินบอกกับผมพร้อมกับทุบประตูไปด้วย

“ถ้างั้นนายก้อรู้แล้วสินะ เมี่ยงเค้ายอมปล่อยนายแล้ว” แล้วเราก้อต้องปล่อยนายเหมือนกัน ผมบอกประโยคนี้กับวินในใจ

“เรื่องนั้นไว้ค่อยพูดทีหลัง แต่ตอนนี้เราขอเห็นหน้านายก่อนได้มั๊ย รอน...นายอย่าทำแบบนี้ เราขอร้อง อย่าทำแบบนี้”

เสียงที่เริ่มสั่นของวินกระตุ้นให้น้ำตาผมไหลพราก

“วิน เราอยากคิดอะไรเงียบๆคนเดียวก่อน พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันนะ” ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองให้เป็นปกติแต่มันก้อไม่สำเร็จเท่าไรนัก

“รอน ทำไมนายถึงใจร้ายกับเราแบบนี้ เราไม่ขออะไรมากมาย แค่ให้เราเข้าไปหน่อย ขอให้เราเห็นนายสักนิดก้อยังดี เราเป็นห่วงนายนะ เราอยากเห็นว่านายสบายดี ไม่เป็นอะไรมากแค่นี้ แล้วเราจะกลับไปนอนแล้ว นะรอนเปิดเถอะ”

คำพูดแต่และคำของวินมันทำให้ผมอบอุ่นหัวใจ ผมตัดสินใจเปิดประตูให้วิน ทันทีที่ผมบิดลูกบิดประตู ก้อถูกคนที่อยู่ข้างนอกดึงเต็มแรง

วินเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นหน้าผม วินก้อเข้ามากอดผมทันที ผมรับรู้ได้ว่าวินตัวสั่นมาก

“เจ็บมากมั๊ยรอน เราขอโทษนะเพราะเรื่องของเราทำให้นายต้องเจ็บตัวแบบนี้” วินผละออกมาสำรวจดูตัวของผม ผมเห็นตาของวินแดงมาก

ทั้งยังมีน้ำใสๆเออรอบๆดวงตา วินเอามือมาลูบบริเวณแก้มของผม

“ยิ่งนายเจ็บเท่าไหร่ เราก้อยิ่งเจ็บมากเท่านั้น เราอยากไปสั่งสอนคนที่มันทำแบบนี้กับนาย ถ้ามันทำมากกว่านี้เราคงทนไม่ได้แน่ๆ”

วินก้มลงมาจูบเบาๆที่รอยข้างแก้มของผม ทุกรอยสัมผัสของวินมันทำให้ผมเจ็บไปทั้งใจ

ที่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เราจะต้องกลับไปเหมือนเดิม เดินเคียงข้าง มองอยู่ห่างๆ ในฐานะ..................เพื่อนคนนึงเท่านั้น


>
>

[PakBeob]

เฮือกกกกกกกก น้องเมี่ยงดราม่ามากๆ

รอนก็ยังเศร้าได้อีก



ลป. คุณเพียว บีมิอาจเอื้อม เอิ้กๆ

[zandwizz]

    อีกตอน อีกตอน อีกตอน 


จะลงเอยกันยังไงหว่า รออ่านตอนต่อไปอยู่เน้อ.....


 

[gobgab]

........."เส้นขนานทางเดินที่แม้ไม่สามารถจะมาบรรจบแต่มันจะยังคงขนานไปด้วยกันตลอดไปไม่รู้จบ".......

.........แม้จะไม่ชิดแต่ความสุขก็จะอยู่กับเราตลอดไป......

[~Kalianeko~]

วิน  ยอมรับตัวเองสักทีสิ    สงสารรอนมากมาย   


มาต่อไวๆนะงับ

[MiTo™]

 

[snowblack]

เป็นกำลังใจให้คนโพส

และอยากบอกว่าแอบชอบคนเขียน