คอยติดตาม และให้กำลังใจกันด้วยนะคับ น้องเพียว พี่รันกลัวน้องเพียวไม่ว่าง พี่รันเลยมาลงเองละกัน
ตอนที่.4
เวลาที่เรามีความสุขมันมักจะผ่านไปไวเสมอ อีกไม่กี่อาทิตย์พี่นัทก็ต้องไปญี่ปุ่นแล้ววันนี้เราเลยตกลงกันว่าจะเราจะไปเขาใหญ่กัน พวกเราไปกันหลายคนมีผม พี่นัท พี่วา และเพื่อนๆที่อยู่ห้องเดียวกับพี่นัท เพราะว่าจบ ม.6 แล้วต่างคนก็ต้องแยกย้ายกันไปตามทางที่ตัวเองเลือกไว้…
ตั้งแต่ที่เรารู้ว่าพี่นัทต้องไปเรียนที่ญี่ปุ่น ผมกับพี่นัทเราก็ไปเที่ยวกันทุกวันหยุด หลายๆที่จึงมีความทรงจำระหว่างเรา
ผมเองก็ทำใจได้บ้างแล้ว ไม่อยากมานั่งเศร้าเพราะกลัวว่าพี่นัทจะเป็นห่วง คืนนี้เรามานั่งคุยกันหลายคน รุ่นพี่บางคนก้อเริ่มมึนๆกันบ้างแล้วเพราะดื่มน้ำเมากันตั่งแต่หัวค่ำ พี่นัทกับพี่วาก็ดูหน้าแดงๆ แต่ผมหมดสิทธิ์ เพราะพี่นัทห้ามเด็ดขาด เราคุยกันไปเรื่อย รุ่นพี่ต่างก็ พูดถึงอนาคตที่ตัวเองเลือกให้เพื่อนๆในกลุ่มฟัง ผมรู้สึกว่าพี่ๆเค้าสนิทกันมากบรรยากาศมันอบอุ่น แต่มันก็แฝงความเหงาในเวลาเดียวกัน
“เออ รอนร้องเพลงหน่อยสิ เห็นว่าตั้งวงกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวให้ไอ้บอยมันเล่นกีตาร์ให้”เสียงพี่นัทบอกผม สรุปว่าคืนนั้นผมต้องรับหน้าที่ นักร้องไปโดยปริยาย ผมร้องไปหลายเพลง จนดึกแล้วผมเลยบอกว่าขอเป็นเพลงสุดท้ายแล้วกันเพราะดึกแล้วแล้วผมก็เดินไปบอกพี่บอยว่าผมจะร้องเพลงอะไร
ต้องไปแล้วใช่ไหม.....ต้องลาแล้วใช่ไหม
อยากให้รู้ว่าฉันใจหาย...และเป็นห่วง
จะคิดถึงฉันไหม...จะเขียนถึงฉันไหม
อยู่ไกลไกลจะเป็นอย่างไร...ไม่อาจรู้ได้เลย
คงมีเพียงภาพเรา...ถ่ายครั้งที่เธอยังอยู่
ให้เธอไว้ดู...เมื่อเวลาที่เราคิดถึงกัน
** เก็บเอาไว้ดีดี...ใส่กระเป๋าสตางค์ เอาวางไว้ใกล้ตัว **
** เก็บเอาไว้ดีดี...เก็บเอาไว้นานๆ ให้ฉันได้ใกล้เธอ **
ใส่กระเป๋าสตางค์ เก็บเอาไว้กับตัว...เหมือนเราได้ใกล้กัน
เผื่อเวลาที่เธอเดียวดาย...อยากให้เธอได้มองดูฉันเหมือนในวันก่อน
ต้องลาแล้วใช่ไหม...ต้องไปแล้วใช่ไหม
จับมือฉันอีกทีได้ไหม...ฉันเป็นห่วง
ส่งเธอแค่นี้นะ...บอกลาแค่นี้นะ
ไม่ต้องการให้เธอได้เห็น ฉันต้องเสีย...น้ำตา
เก็บไว้ดีดี/เนื้อร้อง สีฟ้า /ทำนอง โกมล ร้องเจนนี่
ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้ให้ร้องเพลงนี้ให้จบ เพราะไม่อยากทำให้พี่นัทกังวล แล้วเราก็แยกย้ายกันเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ก็กลับกันแล้ว
“รอนเดี๋ยวไปนอนก่อนนะ พวกพี่จะนั่งคุยกันสักพักนะ”ตอนนี้เหลือ พี่นัท พี่วา พี่บอย พี่กุ้ง ผมเลยเข้ามานอนก่อน ผมหลับไปสักพัก คงเพราะอากาศมันหนาวเลยจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่พี่นัทกับพี่วาก็ยังไม่เข้ามา ผมเลยเดินออกมาที่พี่นัทนั่งกันก่อนที่ผมจะเข้าไปนอน ตอนนี้เหลือแค่พี่นัทกับพี่วา 2 คนเท่านั้น พี่วาเอาหัวพิงไหล่พี่นัท โดยที่พี่นัทเอามือกอดคอพี่วา อากาศตอนนี้มันหนาวจนผมสั่นไปทั้งตัวแต่ภาพที่เห็นมันและสิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมสะท้านไปทั้งใจ
“ นัท อย่าลืมเรานะ เราอยากให้นายรู้ว่ายังมีเราอีกคนที่รอนายกลับมา”
“อือม์.... เราไม่ลืมนายหรอก เราสัญญา” ตอนนี้ภาพพี่นัทกับพี่วามันดูเลือนลางเพราะหยาดน้ำตาของผมมันไหลออกมาเต็ม 2 ตา สัญญาที่พี่นัทไม่ยอมให้กับผม แต่เพราะต้องมาให้กับคนพิเศษ คือพี่วา ผมถอยหลังกลับไปที่เต็นท์ จริงสินะพี่นัทบอกว่าผมคือคนสำคัญ คนในครอบครัวย่อมสำคัญอยู่แล้วแต่ไม่ใช่ คนพิเศษ ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกได้แต่พยายามข่มตาให้หลับเท่านั้น
เช้านี้ ผมตื่นเช้ากว่าปกติเพราะพี่บอยมาชวนไปดูหมอกตอนเช้า พี่นัทกับพี่วาไม่ไปเพราะกลับเข้ามานอนก็จะเช้าแล้ว ผมเลยไปกับพวกพี่ๆเค้า ที่ๆเราพักเรียกว่าผากล้วยไม้ แต่ที่เราไปดูหมอก
ต้องขับรถย้อนลงมาตรงที่ทำการแล้วขับขึ้นไปทางเขาเขียว มันอยู่ข้างทาง เห็นพี่เค้าบอกว่าชื่อ
ผ่าถีบเมีย ( ไม่รู้จริงป่าว ) ภาพที่อยู่ตรงหน้า คือหน้าผาสูง ขุนเขาอยู่ข้างหน้าเรา มีหมอกปกคลุมที่ยอดเขา มันไม่มากเท่าทางภาคเหนือ แต่ก็สวยไม่น้อยไปกว่ากัน ลมไม่แรงแต่ก็รู้ได้ถึงความเย็นของอากาศ ผมยืนคิดอะไรไปเรื่อยๆ พี่บอยก็เดินมาทางผม
“ ว่าไงรอน เมื่อคืนร้องไห้เหรอเรา ตาบวมมาเลยนะ” แกเดินมาถามยิ้มๆผมรู้สึกว่าแกมองผมแปลกๆ
“ความรักความผูกพันของพี่น้องมันยั่งยืนนะ มันเป็นรักที่เต็มเม็ดเต็มหน่วย มันไม่ใช่รักที่ต้องใกล้ชิดตลอดเวลา แต่ ก็ไม่ห่างใกล้เกินเอื้อมถึง” พี่บอยเอามือมากอดคอผมไว้
“พี่บอย เออ...พี่...เออ” ผมพูดอะไรไม่ออก นี่พี่บอยรู้อะไร พี่เห็นอะไร
“พี่คงไม่ให้นายเข้าใจภายในวันนี้หรอกนะ แต่หวังว่าสักวัน รอนเองจะเข้าใจ ถ้าเรารักใครสักคน เราคงอยากเห็นเค้ามีรอยยิ้มของความสุข ไม่อยากให้เค้าต้องมาลำบากใจเพื่อเรา” ขอบคุณครับพี่บอย ถึงผมจะยังทำใจไม่ได้มากนักแต่มันก้อไม่เจ็บปวดสักเท่าไหร่แล้วครับ ผมขอบคุณแกในใจ........
ตลอดเวลาที่เหลือผมคิดทบทวนมาตลอด มันอาจจะเป็นผมเองที่รักพี่นัทมากเกินไป ผมหวงแหนความรักที่ผมขาดหายไปตั่งแต่ที่ผมเสียพ่อไป แล้วผมจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอที่จะเก็บพี่นัทไว้กับผมคนเดียว ผมไม่อยากให้ความรักของผมต้องทำร้ายพี่นัท วันนี้เรามาส่งพี่นัทกันที่สนามบิน แต่ลุงนนท์จะไปด้วย แกคงเป็นห่วง พี่วาเองก็มาส่งพี่นัทด้วย ถึงผมจะทำใจได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาได้ น้ำตาที่เต็มตื้นไปด้วยความรู้สึก
“อย่าร้องไห้สิ...รอน อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ปิดเทอมพี่จะกลับมาหานะ”พี่นัทเองก็ตาแดงๆเหมือนกัน
“วา....เราฝากรอนด้วยนะ ถ้านายว่างๆมาพาเจ้านี่ไปดูดาวแทนเราทีนะ”แล้วพี่นัทก็ดึงผมกับพี่วาเข้าไปกอด เรา3 คนยืนกอดกันนานมาก พี่วาเองก็ร้องไห้ซะมากมายไม่ต่างจากผม
“พี่นัท รีบกลับมานะ รู้ไว้ว่ายังมีผมกับพี่วารอพี่นัทอยู่เสมอนะ และ เออ...เรื่องใครบางคนที่พี่นัทบอกว่าสักวันเราจะเจอนั้น ผมรู้ว่าพี่นัทเจอเค้าคนนั้นแล้ว ไม่ว่ายังงัยตอนนี้รอบข้างพี่นัทมันเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยของผมกับพี่วานะ” พี่นัทดูตกใจกับสิ่งที่ผมพูดออกไป
“รอน....นายเออ....”แล้วพี่นัทก็หันไปมองพี่วา ผมได้แต่พยักหน้า และยิ้มให้พี่นัท เวลานี้สิ่งที่ผมทำให้ได้คงมีเพียงสิ่งนี้ ไปเถอะครับพี่นัท อย่าต้องมากังวลเพราะผมเลย แล้วเสียงเรียกผู้โดยสารที่จะไปญี่ปุ่นก็ดังขึ้น ผมมองดูพี่นัทเดินหายเข้าไปยังห้องพักผู้โดยสาร ก่อนที่จะเข้าไปพี่นัทหันมาโบกมือให้เรา
ลาก่อนครับรักครั้งแรกของผม ผมสัญญาว่าเมื่อพี่นัทกลับมา ผมจะเป็นน้องชายที่ดีของพี่นัทตลอดไป.............
*บางครั้งความรักมันก็มาหาเรา....แต่...มันมาเพื่อให้เราเรียนรู้ มิ ใช่ให้เราครอบครอง*
*************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
