-หางไลน์-
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศดี เป็นวันที่นักเรียน ม.6 ไม่มีเรียนทั้งวัน เป็นวันที่สำคัญสำหรับนักเรียน ม.6 เป็นวันที่นักเรียน ม.6 พร้อมใจกันมาเช้า เป็นวันที่หอบของมาเยอะ จนอาจารย์หน้าโรงเรียนถามว่า ‘เอามาขายหรอลูก’ เป็นวันที่คนในห้องมาครบทุกคน เป็นวันที่ถ่ายรูปด้วยกันมากที่สุดใน 3 ปี ถ้าเอารูปที่เคยถ่ายด้วยกันมารวม ยังไม่เท่ากับรูปวันนี้เลย
เป็นวันที่เสียน้ำตามากที่สุด เป็นวันที่โรงเรียนคึกคักและเต็มไปด้วยดอกไม้ ในสนามมีเวทีสำหรับขึ้นไปรับดอกไม้ อาจารย์ให้ศิษย์ ศิษย์ให้อาจารย์เพื่อเป็นตัวแทนในการขอบคุณตลอดทั้งปี ที่คอยช่วยเหลือ รุ่นน้องให้รุ่นพี่ รุ่นพี่ที่จบไปแล้วให้รุ่นน้อง หรือ เพื่อนให้เพื่อน เป็นวันที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมชั้นเพิ่มขึ้น บางคนอาจจะเพิ่งเคยเห็นหน้าคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันเป็นวันแรก จนต้องหันไปถามเพื่อนว่า ‘มันเป็นใครวะ กูเพิ่งเคยเห็นหน้า’
และ เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอกับคนที่.........แอบชอบ
แอบหรอ? แอบก็เชี่ยแล้วครับ!! รู้กันเกือบทั้งห้อง! ฟ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคค!! ผมว่าตอนนี้น่าจะทั้งระดับแล้วที่รู้ เพราะมีเพื่อนเลวๆแบบพวกมัน ชีวิตที่จะได้แอบรัก แอบชอบแบบเงียบๆของผม ก็ต้องหายไป เพียงเพราะเมื่อ 1 เดือนที่ผ่านมา เพื่อนเลวหมายเลข1 เอาโทรศัพท์ของผมไปเล่น มันจะไม่มีอะไรเลย ถ้าในนั้นไม่มีรูปเขาที่ผมเพิ่งเซฟมาจากเฟสบุ๊คและยังไม่ได้เอาไปลงคอมฯ คงต้องโทษความสะเพร่าของตัวเอง มันจะไม่มีอะไรเลย ถ้ามันไม่หันไปบอกเพื่อนเลวหมายเลข2 แล้วพวกมันหันมาถามผมว่า
‘มึงชอบธนาหรอ’ ตอนนั้นผมตกใจมากจนเผลอพูดไปว่า
‘รู้ได้ไงวะ’ มันหลุดปาก เบื่อความปากไวของตัวเอง ทำไมไม่คิดก่อนพูด ทำไมเป็นคนแบบนี้เต็ม!
‘เห้ย พวกกูเป็นเพื่อนมึง กูไม่บอกใครหรอก พวกกูเป็นคนดี’ ผมรักพวกมันจริงๆ นี่สิเพื่อนที่แท้จริง ความลับของเพื่อน
ก็ไม่ควรไปเปิดเผย
‘จริงด..’ ยังพูดไม่ทันจบประโยค พวกมันก็พูดสวนขึ้นมา
‘พวกกูจะไม่บอกใครว่าเต็มชอบธนาาาา !!!!!!!!!’ ตะโกนหาแม่เธอหรือ นี่ห้องเรียนนะเว้ย! เพื่อนอยู่กันเต็มห้อง
ดีที่อาจารย์เพิ่งออกไปนอกห้อง ไม่งั้นคงรู้ถึงห้องกิจการนักเรียน!
‘ไหนบอก เป็นคนดี!’ พวกมึงมันเลว จิตใจทำด้วยอะไร
‘เออเป็นคนดี แต่วันนี้เปลี่ยนใจอยากลองเป็นคนเลว’ สัส! กูขอให้พวกมึงได้กันเอง ความลับของกู
พวกมึงไม่เคยฟังเพลงของอาร์มแชร์หรอวะ
ถ้าถามว่าทำไมพวกมันถึงสงสัยว่าผมชอบเขาแค่เห็นรูป ก็คงต้องตอบว่าเพราะปกติผมเซฟแต่รูปวิว รูปธรรมชาติ ไม่ชอบเซฟรูปคน รูปเขาดันเป็นรูปคนและยังเป็นรูปเดียวที่อยู่ในอัลบัมรูปของผม
แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงชอบรูปวิว ก็คงต้องตอบว่าก็ชอบอ่ะ วิวก็เหมือนกับธนา เพราะ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบ ไม่มีสาเหตุ ไม่มีเหตุผล รู้แค่ว่ารู้ตัวอีกทีก็ละสายตาจากเขาไม่ได้แล้ว เวลาเดินผ่านกลุ่มเขาแล้วไม่เจอก็ต้องมองหา ส่วนวิวเวลาเห็นก็ต้องรีบถ่าย ก็ต้องรีบกดเซฟ ผมนี่บอดี้สแลมเลย
อดใจไม่ไหวทุกทีที่เจอ~
หลังจากวันนั้นเวลากลุ่มของผมกับกลุ่มของเขาเดินสวนกัน เพื่อนของผมก็จะ
‘เต็ม!’
‘เต็มต่อไปเรียนฟิสิกส์!’
‘ห้อง312!’
‘เต็มจะรีบเดินไปไหนวะ!’
‘เขินอะไร!’
เอาเลย ดี เยี่ยม เอาให้เขารู้ว่ากูชื่อเต็ม ไม่เรียกชื่อเต็มของกูเลยหล่ะ ควายย! ขอบใจมาก! ตอนเดินผ่านเขา กูพยายามเดินหนี หลบหน้า ไม่มองหน้าเขา พวกมึงก็บอกมันไม่เป็นธรรมชาติ ให้ทำตัวปกติ พอกูไม่เดินหนี พวกมึงก็ล้อ กูคงไม่ต้องบอกเขาแล้วว่ากูชอบเขา
บางครั้งโพสของเขาในเฟสบุ๊คก็ทำให้ผมยิ้มได้ ทำให้มีกำลังใจ
‘เรียกผมเถอะ’
มันคือสเตตัสหางไลน์ของผม ช่วงนั้นผมติดตัวสำรองของมหาวิทยาลัยหนึ่ง ผมอยากได้ที่นี่มาก ผมไม่อยากรอแอดฯ ผมไม่อยากอ่านวิชาภาษาไทย สังคม ผมไม่เก่งวิชาแบบนี้
เพื่อนเลวหมายเลข1
‘มึงๆ (แนบรูป)’
‘อะไร’
เพื่อนเลวหมายเลข1
‘เปิดดูก่อน’
‘เออ กูเห็นแล้วกดไลค์แล้วด้วย’
เพื่อนเลวหมายเลข1
‘เหมือนเขาตอบหางไลน์มึงเลย’
‘มึงจะบ้า เขาไม่มีไลน์กู’
เขาก็แค่โพสว่า
Thanapath Eiei 1 ชม.
‘สู้ๆนะ ติดอยู่แล้ว’ เขินสิครับรออะไร มันเป็นอารมณ์เหมือนเขาให้กำลังใจผม ถึงเขาจะไม่ได้โพสให้ผม แต่ผมเขิน ผมว่าเกือบทุกคนก็คงเคยมีอาการแบบนี้ เขาไม่ได้โพสให้กูหรอก แต่มันบังเอิญสอดคล้องกับที่กูโพสก่อน บางครั้งแค่ผมโพสรูปแล้วบังเอิญเขาก็โพสรูปเป็นสถานที่เป็นที่เดียวกับผม แค่นั้นก็สามารถทำให้ผมยิ้มได้แล้ว
แต่...
สุดท้าย....
ผมก็ไม่ติดที่นั่น ผมไม่ค่อยเสียใจแล้วนะ ผมแค่คิดว่าดวงของผมอาจไม่ถูกกับมหาวิทยาลัยนั้นไม่เป็นไรรอแอดฯพร้อมเพื่อน ติดพร้อมๆกัน ดีใจพร้อมๆกัน ฉลองพร้อมๆกัน อาจจะได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันก็ได้
ก่อนวันรับดอกไม้ 1 วัน มีประกาศรายชื่อผู้สอบติดแพทย์ในโครงการหนึ่ง รายชื่อเขาเป็นหนึ่งในโครงการนั้นนั้น เขาอยากเรียนแพทย์ และเขาก็ได้เป็นแพทย์ตามที่เขาหวัง มีคนมาแสดงความยินดีกับเขาเต็มไปหมด ทั้งเพื่อนในห้องของเขา เพื่อนต่างห้อง รุ่นน้อง รุ่นพี่ที่จบไปแล้ว รุ่นพี่ที่เป็นแพทย์ในมหาวิทยาลัยนั้น จนหน้าไทม์ไลน์เฟสบุ๊คของเขาเหมือนเป็นช่วงวันเกิดของเขา ที่จะมีคนมาอวยพร รวมถึงผม ผมก็เป็นคนหนึ่งที่แสดงความยินดีใน.....หางไลน์
‘แฟนมีอนาคตแล้ว’
เหยยยยย
แฟนหรอ คิดละยังเขินที่ตัวเองพิมพ์ไปแบบนั้น กล้าพิมพ์แบบนั้นได้ไง ไอ้เต็ม ไอ้คนหน้าด้าน หน้าไม่อาย เห้ยยย แต่เขาไม่รู้ไม่เป็นไร อิสๆฮ่า ตกลงมันเรียกว่าแสดงความยินดีหรอ? หรือแสดงความเป็นเจ้าของวะ อูยยย
ผมว่าถ้าครั้งนี้เขาตอบหางไลน์ผม มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วแหละ มีคนเคยบอกว่า ครั้งแรกเรียกบังเอิญ ถ้ายังมีครั้งที่สองมันจะคือการจงใจทำให้บังเอิญ
แต่ถ้าเขาไม่ตอบ.........
ไม่ดิเต็ม เขาต้องตอบมึงเว้ย แต่...มึงเป็นไรกับเขา ถึงเพื่อนจะชอบเรียกชื่อกูตอนเขาเดินผ่าน แต่เขาจะรู้เปล่าว่าเต็มคนไหน คงไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ หน้ากูเคยมองบ้างเปล่าเถอะธนา คุยก็ยังไม่เคยคุย คนที่ชอบมึงก็มีเยอะ เอาแล้วๆ ใจกูเหี่ยวลงอีกแล้ว
ธนาอาจจะตอบพี่นิ้งก็ได้ มีแต่คนบอกว่ามึงกับพี่นิ้งเหมาะสมกันดี เป็นหมอเหมือนมึงอีก พี่เขาสวยกูกลั่วมึงหวั่นไหวกับเขา ขนาดเขาไม่อยู่ในโรงเรียนแล้ว มึงยังติดต่อกับเขาอยู่เลย
Ma Tem เมื่อสักครู่นี้
‘เหมาะสมกันดี’
สุดท้ายกูก็โพสลงเฟสเรียกร้องความสนใจจากมึง นิสัยผู้หญิงว่ะ กูไม่ชอบตัวเองตอนเป็นแบบนี้เลย กูก็รู้แหละว่าพี่นิ้งเขาเป็นพี่รหัสมึง จะสนิทกันมันก็ไม่แปลก
วันนั้นกูบังเอิญเห็นมึงกำลังเดินออกจากร้านหนังสือ กูก็เลยลองเดินตาม มึงไม่รู้สึกตัวว่ามีคนเดินตาม มึงเอาแต่เดินเร็วๆจนเหมือนวิ่ง สุดท้ายเท้ามึงก็มาหยุดที่หน้าร้านอาหาร มึงเดินเข้าไปข้างใน มีพนักงานผู้หญิงมองมึงแต่มึงไม่สนใจรีบเดินตรงไปโต๊ะที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ที่แรกกูว่าจะแกล้งเดินตามมึงเข้าร้านต่อไป แต่เพราะผู้หญิงที่อยู่ที่โต๊ะคือพี่นิ้ง กูเลยไม่กล้าเข้าไป...
Thanapath Eiei 10 นาที
‘รอสร้างอนาคตกับมึงอยู่’ เชี่ยแม่ง!! ตาฝาดเปล่าวะ!
เห้ย!
ตอบจริงด้วย! เขามีไลน์กูหรอ ตอบกูแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ แล้วที่กูนั่งคิดไปคนเดียวคืออะไร หะ! ธนาาาาาา มึงมันคนขี้อ่อย เอาสติ เอาใจกูคืนมา กูจะแจ้งตำรวจจับมึงไอ้หัวขโมย รับผิดชอบกูด้วย จำกัดความตอนนี้ได้ว่า ‘เขินเชี่ย’ หน้ากูตอนนี้เกร็งมาก จะยิ้มก็ยิ้มไม่สุด จะหน้าบึ้งก็หน้าบึ้งไม่สุด
อารมณ์กูเปลี่ยนเร็วไปไหม เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวเหมือนจะร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวหน้าบึ้ง ให้กูฝึกบริหารกล้ามเนื้อหน้าตัวเองหรอ? ไม่อยากให้กูหน้าเหี่ยวเร็วหรอ? อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวแม่ได้พากูไปโรงพยาบาลแล้ว
มีครั้งหนึ่งกูนั่งร้องไห้เรื่องมึงกับพี่นิ้ง ช่วงที่มึงไปไหนมาไหนกับพี่เขาบ่อยๆ มึงรู้ไหมครั้งนั้นแม่เปิดประตูห้องนอนกูเข้ามา เขาเห็นกูร้องไห้ เขาถามกูว่า ‘เป็นบ้าอะไร’ อย่า! อย่าคิดว่ากูจะตอบว่าฝุ่นเข้าตาเหมือนในหนัง มันไม่เนียน กูเลยต้องตอบแม่กูว่า ‘ดูเอ็มวี เอ็มวีมันเศร้าเลยร้องไห้’ มึงทำให้กูต้องโกหกแม่ คนเลววว
เพื่อนเลวหมายเลข1
‘เพ้ออะไรในเฟสบุ๊ควะ’
‘มึงในเฟสธนายัง’
‘มึงเห็นเปล่า’
‘กูว่ามันตอบมึงแน่ๆ’
‘เห้ย อย่าเงียบดิ’
‘ตายแล้วหรอ ตอบกูดิ’
‘เห้ย’
‘มึงเขินจนตายเลยหรอ ไม่น่าอายุสั้นเลย’
‘เห้ยตายจริงหรอ’
ที่เล่ามาทั้งหมดจะบอกว่าวันนี้เป็นวันรับดอกไม้ ผมเตรียมดอกไม้มาให้เขา ช่ออาจไม่ใหญ่ แต่ผมก็จ้างเขาทำ ประโยคอาจจะงงๆ เหยมันเกี่ยวไรกัน เออมันไม่เกี่ยวกัน แต่ ลองนึกภาพผู้ชายสูง 169 นั่งจัดช่อดอกไม้เอง ตุ๊ดมากไหมถามแม่ดู เออที่จริงก็ลองจัดเองแล้ว แต่มันไม่สวย เดี๋ยวมันไม่เด่น อิสๆฮ่า
ปกติผมจะมาโรงเรียนตอนอีก 5 นาทีเข้าแถว แต่วันนี้เป็นวันพิเศษเลยมาเร็วกว่าปกติ ไม่ใช่อะไรหรอก อาจารย์บอกให้มาจัดแถวก่อน 7.30 น. บวกด้วยต้องหอบของมาเยอะเลยมาเร็ว แล้วก็กลัวเพื่อนเห็นช่อดอกไม้ที่ผมจะให้ธนาด้วย ถึงเมื่อวานจะเศร้า แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอทั้งเพื่อน ทั้งธนา ลืมเรื่องเศร้าๆไปก่อน เดี๋ยวถ่ายรูปแล้วไม่หล่อ
ไม่ค่อยได้มาเช้าเลยไม่คุ้นตากับโรงเรียนเวลาที่โล่งๆ ไม่มีนักเรียนนั่งเข้าแถว พอผมมาถึงก็เดินเอาของไปไว้ที่แสตนด์ของสีตัวเอง มีเพื่อนบางห้องเริ่มมากันแล้วรวมถึงเพื่อนของผมด้วย บางส่วนแยกย้ายไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อน ผู้หญิงบางคนแต่งหน้ามาจากบ้าน บางคนก็ให้เพื่อนมาแต่งให้ที่โรงเรียน หน้าเต็มกันมาก คิ้วเป็นคิ้ว บางคนเหมือนโคฟเวอร์เป็นชินจัง
ช่วงเช้าจะเป็นการรับดอกไม้สำหรับคนมีที่เรียนจากอาจารย์ ตอนที่อาจารย์ประกาศชื่อธนา มีคนปรบมือให้เขาเสียงดังมาก ที่จริงเขาสอบติดหลายที่แต่โรงเรียนเลือกที่จะประกาศที่เดียว บางคนก็ได้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ กว่าจะประกาศหมดก็กินเวลาไปเกือบ 11 โมง อาจารย์ประกาศให้รุ่นน้องที่จะบูมให้รุ่นพี่ขึ้นไปเรียนก่อนค่อยลงมาตอนกินข้าวอีกที
เมื่อถึงเวลาบูม น้องให้พวกผมอยู่ในวงกลมที่น้องล้อมไว้ ยืนตรงข้ามกับน้องรหัส น้องร้องเพลงบูมให้พวกผม มีทั้งเพลงที่ทำให้ซึ้งและทำให้สนุก พอน้องบูมเสร็จ ผมเลยถือโอกาสนี้เดินเนียนๆออกจากกลุ่มเพื่อน มาเอาดอกไม้ที่จะให้ธนาตรงแสตนด์
ตอนที่ผมจะเอาไปให้เขาผมเดินวน 3 รอบ เกือบจะเข้าเมรุเผาแล้ว คนรอให้เขาเยอะมาก ทั้งผู้หญิง ทั้งผู้ชาย ขอถ่ายรูปอีก ไม่น่าทำช่อเด่นเลย ผมรอจนไม่ค่อยมีคนก็เดินเข้าไปหาเขา
“ให้” รีบรับไปดิ คนมองกูเขิน
“ให้ใคร”
“ให้มึง” ยื่นตรงหน้ามึง คงให้หมาหน้าโรงเรียนมั้ง
“มึงอะใคร” ควาย คนมองแล้ว
“สัส! ธนา เอาไปได้แล้ว”
“ชื่อะไร”
“เต็ม!”
“โชคดีนะเต็ม” อย่ามายิ้มแบบนี้ เดี๋ยวกูจับปล้ำตรงนี้เลย
“เออ”
“เดี๋ยวก่อนดิ ถ่ายรูปกับกูก่อน เงยหน้าด้วย” ดึงแขนกูเบาๆก็ได้ อย่ามาใกล้ขนาดนี้
“เออ” กูเขิน มึงจะเอาไง
“อากาศร้อนหรอ หน้าแดงเลย อะให้”
“เออ ขอบใจ”
เห้ยมันให้ดอกไม้ผมด้วย 1 ดอก ถามว่าผมหวังไหมที่มันจะให้ดอกไม้ผมกลับ มันก็ต้องมีหวังกันบ้าง ถึงแม้อาจจะเป็นมารยาทของมัน แต่ถ้าให้ดอกไม้กลับทุกคนที่ให้ มันคงต้องเหมากุหลาบทั้งสวนมาแน่ๆ ถึงธนาจะให้ดอกไม้ผมดอกเดียวแต่ผมจะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย ดอกเดียวก็น่ารักดีนะ เก็บรักษาง่ายดี
พอผมเดินกลับไปที่แสตนด์สีของตัวเอง ก็มีน้องๆที่ผมรู้จักและไม่รู้จักเอาดอกไม้มาให้ผม ผมก็พูดขอบคุณไป น้องบางคนขอถ่ายรูปด้วย เห็นอย่างนี้ผมก็ฮอตเหมือนกันนะ แต่ไม่เท่ากับธนาหรอก มีเพื่อนห้องอื่นที่รู้จักกันเอาดอกไม้มาให้ เกือบทุกคนได้ดอกไม้กลับจากผม บางคนก็ไม่ได้เพราะมันไม่พอ ขนาดผมยังเตรียมดอกไม้มาให้เพื่อนไม่พอเลย แล้วธนาเจอเหลือหรอ
พี่รหัสของผมที่จบไปแล้วก็เอาดอกไม้มาให้ผม 1 ช่อ ที่แรกผมคิดว่าพี่เขาจะไม่มาเพราะวันที่ผมรับดอกไม้ตรงกับวันที่พี่เขามีเรียน แต่พี่เขาบอกว่าก็สัญญาไว้ว่าจะมาก็ต้องมาสิ เป็นพี่ที่รักษาคำพูดจริงๆ น้องรหัสกับหลานรหัสผมก็เอาดอกไม้มาให้ผมเหมือนกัน ผมว่าบางทีที่โรงเรียนมีพี่รหัส น้องรหัสอาจทำเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ส่วนมากที่ได้ดอกไม้ก็ได้จากนี่กันทั้งนั้น
ช่วงบ่ายอาจารย์บอกให้ขึ้นหอประชุม ที่หอประชุมมีพิธีปัจฉิม โดยตัวแทนของแต่ละห้องจะออกมาให้พวงมาลัยกับอาจารย์เพื่อแสดงการขอบคุณอาจารย์ทุกคน ทุกระดับชั้นที่คอยดูแล คอยสอนนักเรียน และอาจารย์จะผูกสายสิญจน์ที่ข้อมือให้
หลังจากเสร็จพิธีปัจฉิมก็มีพระมาเทศน์ให้ฟังบางคนตั้งใจฟัง บางคนก็หลับ ห้องผมกับห้องธนาอยู่ห่างกันไม่มาก ผมจึงแอบมองเขาได้ ธนาหลับ...ผมนั่งมองหน้าธนา แต่อยู่ดีๆธนาก็ลืมตาแล้วหันมาทางผม เขาสบตากับผม ผมตกใจมาก จะรีบหันก็ไม่ได้ เดี๋ยวเหมือนมีพิรุธ ผมเลยสบตากับเขาต่อและแกล้งทำตาปรือๆ ขยี้ตาตัวเอง เหมือนคนเพิ่งตื่นจากการนอน ธนายิ้มมุมปาก ผมค่อยๆก้มหน้าแกล้งหลับ รู้สึกตัวอีกทีก็มีเพื่อนมาเขย่าที่แขนให้ตื่น อ่าา...ผมหลับไปตอนไหน สงสัยแกล้งหลับเนียนไปหน่อย
เมื่ออาจารย์ประกาศให้ลงจากหอประชุมได้ พวกผมก็ลงมากลางสนามเพื่อมาถ่ายรูปรวมทั้งห้อง กลางสนามมีป้ายจบ 255x มีซุ้มลูกโป่ง ซุ้มดอกไม่ให้ถ่าย อาจมีไปถ่ายกับห้องเก่าบ้าง ถ่ายแยกเป็นกลุ่มบ้าง ผมว่าจะไปขอถ่ายรูปคู่กับธนาแต่พอนึกถึงรอยยิ้มบนหอประชุมของเขาแล้วผมก็ไม่กล้า ตอนนั้นใจผมกระตุกแรงมากจนผมเกือบทำตาโตใส่เขาไป ถ้าทำแบบนั้นต้องไม่เนียนแน่ๆ
หมดคาบโรงเรียนก็ให้นักเรียนกลับบ้าน เพื่อนชวนผมไปกินหมูกระทะต่อ ที่แรกผมจะไม่ไป ขี้เกียจหอบดอกไม้ไปๆมาๆ พวกผมไปโดยเหมารถสองแถวไป ลุงแกบอกเหมา 200 บาท เพื่อนผมต่อจนเหลือ 120 บาท เป็นไงเก่งเปล่าเพื่อนผมๆ พอพวกผมมาถึงร้านก็รีบไปตักอาหารมากินกัน เพื่อนบางคนเหมือนมาร้องเพลง ไม่สิต้องเรียกว่าแหกปาก จนเกือบ 4 ทุ่มก็ทยอยกันกลับ
ผมกลับมาถึงบ้านก็เอาหนังสือมาทับดอกไม้ที่ธนาให้ ผมล้วงของออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อจะเปลี่ยนชุดอาบน้ำ แต่ก็มีกระดาษแผ่นสีน้ำตาลตกออกมา ผมหยิบขึ้นมาดู ‘0989898989 ให้มาเต็ม’ เบอร์ใคร หรือกูไปขอใครมาวะ วันนี้กูมึนขนาดนี้เลยหรอ เบอร์ใครวะ
ผมเปิดเฟสบุ๊คดูความเคลื่อนไหว ตอนผมเอาดอกไม้ไปให้ธนา ผมสงสัยว่าทำไมพี่นิ้งไม่มาให้ดอกไม้เขา แต่ตอนนี้ผมไม่สงสัยแล้ว พี่นิ้งอัพรูปและติดแท็กธนา ในรูปมีพี่ธนัตพี่ชายของธนา มีพ่อและแม่ของธนา อยู่ในร้านอาหาร
หลังจากคืนนั้นที่ผมนั่งคิดเรื่องธนากับพี่นิ้ง ผมสรุปกับตัวเองได้ว่าพี่นิ้งกับธนาอาจจะไม่ใช่พี่น้องรหัสแบบธรรมดา เขาอาจจะรู้จักกันมาก่อน อาจจะเป็นญาติกัน และมีข้อสนับสนุนความคิดของผมจากรูปวันนี้ถ้าเป็นแฟนกันธนาคงนั่งข้างเดียวกับพี่นิ้ง คงไม่ให้พี่ธนัตนั่งข้างพี่นิ้งหรอก
เห้อออ คิดแบบนี้แล้วสบายใจ คิดแบบนี้ดีกว่า ชอบธนาต้องแข็งแกร่ง จะรูป จะคำพูดของคนอื่นทำอะไรผมไม่ได้แล้วววว
เพื่อนเลวหมายเลข1
‘ร้ายไม่เบานะมึง เขียนเบอร์โทรศัพท์ไว้ตรงก้านดอกไม้’
เพื่อนเลวหมายเลข2
‘พวกกูเห็นนะ’
‘เออวันสุดท้าย กูลุ้นเขาจะเห็นไหมวะ’
เพื่อนเลวหมายเลข2
‘กูว่าไม่ มึงพลาดแล้วมาเต็ม’
เพื่อนเลวหมายเลข3
‘มึงเขียนตัวเล็ก ถ้าเขาเห็นแสดงว่าเขาสนใจของที่มึงให้มาก’
ตัวเล็กไปหรอ....เออไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอ ผมกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ผมต้องรวบรวมความกล้าแต่ติดแค่ตัวเล็กไป เห้ยวันสุดท้ายที่จะได้เจอ อาบน้ำดีกว่า เมื่อผมอาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนไลน์ สงสัยเพื่อนเลวของผมกำลังซ้ำเติมผมอยู่
‘Thana Added you by phone number’ เห้ย!
เห้ยยย!
เห้ยยยยยยยยย!
Thana
‘อ่อยกู แต่ไม่ยอมโทรมา’
-Thana-
เพื่อนหมอ
‘ไงให้เบอร์คนน่ารักไปแล้ว’
‘เขาไม่โทรมาว่ะ’
เพื่อนหมอ
‘มึงไม่เขียนบอกเองใครจะรู้วะ’
‘กูแอดเองละ ทำไมเขาไม่ตอบกูวะ’
เพื่อนหมอ
‘เออ แอบชอบมาตั้งแต่ ม.4 เพิ่งจะได้คุยวันสุดท้าย’
‘มึงอย่าลืมบอกเขาเรื่องพี่นิ้งเป็นแฟนกับพี่มึง’
‘ค่อยบอก กูอยากรู้ตอนไหนเขาถึงจะถาม’
‘เอาไว้แกล้งเขาด้วย’
เพื่อนหมอ
‘สัส นิสัยมึง’
‘นิสัยดีไง เขาตอบแล้ว กูไปละ’
เพื่อนหมอ
‘ดีกว่าเหี้ยนิดนึง’
‘เออ กูเกือบโดนแฟนบอกกูนอกใจ ขอบคุณกูด้วย’
‘เออขอบใจ สำหรับหางไลน์เขา’
จบ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกของเรา ชอบไม่ชอบบอกกันด้วยนะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] -หางไลน์- [จบ] (อ่าน 12095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก