หัวข้อ: SWEET SURRENDER 1/11/60 พิเศษ SWEET DREAM P.42

[donutnoi]

พชรยอมม่อนทุกครั้งเลย ยอมรับหัวใจตัวเองได้แล้ว แล้วก็บอกม่อนไปความรู้สึกนะ

ส่วนเรื่องครอบครัว ก็ค่อยๆบอกความจริง เชื่อว่าม่อนคงรับได้

[Rafael]

ยังคงหน่วงงใจกับเรื่องคุณพ่อออ
อยากให้รู้ๆกันไปเลย // นี่ใจร้อนมาก 555

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[malula]

แบกคนเดียวมันหนักให้ม่อนแจ่มช่วยก็ได้ ตอนนี้ต่างเป็นคนสำคัญของกันและกันแล้ว
ม่อนแจ่มดูบอบบางแต่อาจจะแกร่งกว่าที่ทุกคนคิด

[sirin_chadada]

ถ้าม่อนแจ่มรู้ความจริงคงไม่โทษพชรหรอก ได้สัมผัสกับตัวเองตลอดว่าพชรเครียดขนาดไหน

[เอมมี่]

พชรคงเครียดมากกก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
เพราะตอนนี้ไม่สามารถตัดใจจากม่อนได้อีกต่อไปแล้ว
ขอให้จับมือกันและก้าวผ่านปัญหาไปด้วยความเข้าใจกันนะ

[dekying kukkig]

บางทีการพูดอะไรออกมาบ้างไม่ใช่เก็บไว้คนเดียวแบบนี้ปัญหาที่คิดว่ามากมายอาจจะไม่เกิดหรืออาจจะได้ทางแก้ก็ได้นะ พชร 

[Snimsoi]

พูดออกไปเถอะพลร ความลับไม่มีในโลก
พยายามขนาดนี้ก็เห็นแล้วว่าหนีไม่พ้น
ยังไงวันนึงเรื่องราวก็ต้องเปิดเผย จะทนเก็บความหน่วงไว้ต่อไปทำไม
ผ่านไปด้วยกันนะพชร อย่าเก็บไว้คนเดียวเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พชร เลือกที่จะเก็บความทุกข์ไว้กับตัว
แต่ความทุกข์ของพชร มันกระจายไปหาม่อน
ทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย เห็นพชรทุกข์
ม่อนก็ตีความว่า พชรทุกข์ที่มีอะไรกับม่อน
ถ้าค่อยๆ ทะยอยเล่าให้ม่อนรู้ ทีละน้อย
จะดีกว่าไหม   
     
 

[kyoya11]

เอ็นดูม่อนแจ่มมากๆ

[ป้ากิ่งkingkarn]

น้ำท่วมปากสินะพชร เฮ้อ....เลยค่ะป้า

จะบอกม่อนยังไงก็ทำให้ม่อนเจ็บไปซะทุกทาง

ความอับจนหนทางที่สื่อออกมาของพชรพาใจป้าหน่วงสุดๆ

แต่ก็นะ ความไอดิลช่วยลดหน่วงได้จริงๆ 555+อะไรคือการฉลองjust marriedของดิ้ลน่ะหึ๊ ฮาได้อีกจ้า

[labelle]

ลุ้นมาก ลุ้นเวอร์ แทบหายใจไม่ทัน

พชรรักอยู่แล้ว ยิ่งมาเป็นแบบนี้ อย่าปล่อยไปอีกนะ
ม่อนแจ่มน่ารักมาก เป็นห่วง อยากรู้ รู้ใจจริงๆ

ขอให้หวานได้นานๆนะคะ

[sb_ng]

เป็นความสุขที่ผสมความหน่วงๆ
ชอบการแสดงออกของพชรกับม่อนแจ่มนะ รับรู้ได้เลยว่ารักและห่วงใยกัน
แต่ปัญหาในใจตอนนี้มันหนักหนาอ่ะ สงสารทั้งคู่
พชร แบบถอยก็ไม่ได้แล้ว แต่จะเดินหน้าต่อ บอกความจริงม่อน คือก็พูดยากจริงๆแหละ
แต่ยังไงก็ต้องทำ สู้ๆนะพชร ส่วนม่อนก็ขอให้ผ่านไปให้ได้เนอะ
รู้สึกกลัวว่าสองคนนี้จะต้องเปลี่ยนแปลงเพราะปัญหานี้จัง
เชื่อมั่นในความรักของทั้งคู่นะ แต่กลัวใจม่อนเพราะเรื่องครอบครัวนี่แหละ ฮืออออ

[blove]

โห้ยยยยยยยยยยยชอบบม่อนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ความคิดม่อนน่ารักจริงๆ ดี๊อ่ะ มีความลึกซึ้ง  //พชรจะพูดอะไรก็พูดเถอะ รู้สึกยังไงก็พูดออกมาบ้าง ถ้าจะให้ดีบอกความจริงไปเล้ย เจ็บตอนนี้ดีกว่ายื้อไปไกล อาจจะยิ่งทำให้ม่อนคิดเปรียบเทียบเพราะงั้นเพราะงี้ใช่ไหมมาประกอบได้หลายๆเหตุผลหลังรู้ความจริงแล้ว ยิ่งถ้าพ่อมาเห็นหน้าพชรแบบนี้ก็อาจจะทำให้คิดถึง เลยมาหาบ่อยๆ ถึงตอนนั้นละไม่อยากจะคิด โอ๊ยยยยย //ม่อนตามจริงก็ไม่ได้อบอุ่นจากครอบครัวเลย ป้าเพ็ญแม่ครัวเลี้ยงมา กิรกรรมครอบครัวร่วมกัน??แสดงความรักต่อกัน??ไม่ชิลเป็นกันเองเกรงตลอดต่อหน้า ก็เพราะว่า...... ยังคิดอยู่ว่าโตมาได้น่ารัก ร่าเริงได้ขนาดนี้ คือยังไง ต้องโลกสวยขนาดไหน บางทีม่อนก็อาจกดความรู้สึกพวกนั้นไว้ก็ได้นะ อืมมมมม อย่าให้ถึงวันระเบิดออกมา เพราะมันจะ.................. เดี๋ยวนะ นี้ตรูกำลังจะคิดไปดาวอังคาร คิดลึกคิดไกลไปไหม กลับมาก๊อนนน55555555555 //ก็แอบเครียดไปกับพชรอยู่ด้วยนะ มันก็จริงๆอะแหละ เพราะว่าแคร์เพราะว่าใส่ใจถึงได้แบบนี้ เชื่อมั่นในตัวม่อนนะพชร ก็รู้อยู่ว่าม่อนถึงจะกลัวแต่ก็ค่อยๆกล้าที่จะเผชิญ พยายามที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง สำคัยเลญต้องเป็นกำลังใจให้ม่อน น่าจะรู้ตัวนะว่า "พชร....." ที่ม่อนเรียก "พชร....."ที่ม่อนเอ่อยออกมาแทบทุกสถานการณ์ มันสื่อถึงอะไร แกคิดได้ไหมพชร เริ่มเหวี่ยงละ 555555555 //ขำม่อนตอนอยู่กับดิ้ล เถียงกันไหมมาน่ารัก และตอนพชรแกล้งให้กลัว "โตเต็มวัย" ไม่กลัวนะแต่ขาสั่นพั่บ ไม่อยากให้เซ้าซี้เนียนไปอี๊ก 555555555 //อยากรู๊วววววววววววววววจริงๆจะเป็นไงต่อไป พชรจะเลือกทำแบบไหน เอาสิมึง ตรูรอดูอยู่//แต่ว่าเรารออ่านตอนต่อไปนะค่ะไรท์ 555555 สนุกกกมาก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อยากอ่านอี๊ก ร๊ออออออออ ไฟท์ติ้งค่ะ ฮึบ 

[chen]

คือมันหนักคือมันหน่วง แต่คือมันเป็นรักที่หวานอมขมจริงๆ
พชรคืออดทนมากแมนมากคือดีมาก ทำสิ่งที่ควรทำแม้มันจะเจ็บปวด
เรารักคนอื่นเป็นนั่นแปลว่าเราก็ให้เกียรติตัวเองน้า ให้กำลังใจหนุ่มเกษตรปรัชญา
ม่อนจ้าๆ โตเร็วๆนะลูก เป็นผู้ใหญ่ช่วยกันประคับประคอง รักนี้ไว้นะ

[กวังกีเมย์บี]

 

[rujaya]

คิดถึงม่อน 

[เก้าแต้ม]

 waiting for mon

[dekying kukkig]

เราเห็นหัวเปลี่ยนตอนแล้ว แต่ไหง ไม่มี

[INDY-POET]

CHAPTER 22: Forgotten Words

           ม่อนแจ่มขยับลำตัวน้อยๆ..
ดวงหน้าซุกซบกับแผ่นอกกำยำ ท่อนแขนแข็งแรงพาดผ่านเอว ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดอุ่นๆ
ตาใสกะพริบปริบๆ.. เกร็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ บ้าจริง.. ก็นอนกอดกันมาทั้งคืนแล้วแท้ๆ
มือขาวเอื้อมอย่างเบาที่สุดเพื่อหยิบเอาแว่นบนโต๊ะเขียนหนังสือมาใส่ มองผ่านหน้าต่างกระจกฝ้าออกไปภายนอกซึ่งสว่างแล้ว แต่แสงแดดไม่จัดมากนัก น่าจะราวเจ็ดโมงเช้า ..และพชรยังไม่ตื่น

            ม่อนแจ่มไม่อยากรีบ ไม่อยากลุกขึ้น อยากนอนมองพชรนิ่งๆแบบนี้
เขาไม่เคยเห็นพชรนอนหลับในยามเช้ามาก่อนเลย ว่ากันตามจริง.. เขาไม่เคยเห็นพชรเลยด้วยซ้ำในตอนเช้า เพราะตื่นขึ้นมาก็เห็นเพียงเตียงเดี่ยวว่างเปล่า ผ้าห่มพับวางเรียบร้อย เจ้าตัวออกจากห้องก่อนใครเพื่อนทุกวัน
เปลือกตาบนใบหน้าคมยังปิดสนิท ..แต่สีคล้ำใต้ดวงตาที่เห็นเมื่อวานอ่อนจางลงมากแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย พชรก็คงนอนน้อยมาหลายคืนเหมือนกัน
ม่อนแจ่มพิจมอง.. อดนึกถึงสีหน้าเฉยชาแรกพบเบื้องหน้าประตูห้องนี้ไม่ได้

        ‘กวีกานต์หรือพะชร’
        ‘ไม่ใช่ทั้งคู่’

น้ำเสียงปฏิเสธเรียบเฉย มะนาวไม่มีน้ำนั่นอีก ฮ่ะๆ..
ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มน้อยๆ..  เขารู้สึกว่าสีหน้าและน้ำเสียงของพชรมีเสน่ห์ที่สุดในโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อภายใต้แววตาว่างเปล่านั้นคือจิตใจงดงามที่รู้สึกได้เสมอตลอดเทอมกว่าที่ใกล้ชิดกัน

           “แหม.. ลักษณะเตียงเดี่ยวจะไม่จำเป็นแล้วม้างง..”
เย้ย..
สะดุ้งน้อยๆ แล้วม่อนแจ่มจึงเอี้ยวหน้ามองหาต้นเสียงที่กระซิบผ่านความเงียบมาเบาๆ
รูมเมทเตียงบนนั่นเองที่คงปีนลงมาอยู่บนพื้นสักพักหนึ่งแล้วและกำลังยืนกอดอกทำหน้าล้อเลียนใส่เขาอยู่
ดวงหน้าขาวของม่อนแจ่มเป็นสีจัด ขณะไอดิลเฝ้าครุ่นคิดเสียดาย..
เขาเสียดายดอกกุหลาบกับการ์ด ‘Just Married’ ของเขามาก เพราะได้ฝากไอหมอกเอาไปโยนแล้ว
ไม่รู้สองคนนี้จะเอายังไง.. เมื่อวานเขามีดอกไม้ มีการ์ด แต่ม่อนแจ่มกับพชรก็ยืนเถียงกันจนทำให้เขามาผิดงาน
วันนี้ พวกแม่งนอนกอดกันเฉย ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองมาถูกงาน ในขณะที่ไม่มีทั้งดอกไม้และไม่มีทั้งการ์ดมาร่วมแสดงความยินดี..

           ม่อนแจ่มมองตามแผ่นหลังเล็กที่คว้าตะกร้าอาบน้ำ เดินดุ่มๆออกผ่านประตูไปแล้ว ลอบถอนหายใจน้อยๆในความกวนของคู่ซี๊ หันหน้ากลับมามองเจ้าของใบหน้าคมสันที่หลับสนิทอยู่อีกครั้ง จู่ๆ ก็อดนึกถึงบิดาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ คงเพราะความคล้ายคลึงของใบหน้าและรูปร่างนั่นแหละ ไม่ใช่อะไร
จะว่าไป พชรดูไม่เหมือนคุณน้านิภาเลยในตอนที่ม่อนแจ่มพบ สงสัยพชรจะเหมือนทางคุณพ่อของเจ้าตัวกระมัง
ทว่า ม่อนแจ่มไม่กล้าถามเรื่องนี้หรอก ตามที่ได้ยินมาตั้งสองครา พชรไม่ได้อยู่กับคุณพ่อ ถามไปก็มีแต่จะกระทบใจพชรเสียเปล่าๆ
คุณน้านิภาสิที่น่ากล่าวถึง ..ท่านสวยและใจดี
อ้อ.. ถ้าจะมีอะไรที่พชรเหมือนเธอก็คงเป็นแววตานะ ดูใจดีมีเมตตาเหมือนๆกันเลย
นึกถึงคุณน้านิภา ม่อนแจ่มก็อดนึกถึงลำไยลูกอวบอิ่มช่อนั้นซึ่งอยากกินอีกไม่ได้ เป็นลำไยที่อร่อยที่สุดที่ม่อนแจ่มเคยกินจริงๆนะ ไม่ได้โม้
เอ้อ.. แล้วยังลืมเล่าให้ท่านฟังอีก ว่าที่บ้านม่อนแจ่มก็มีต้นลำไยนะ แต่ไม่ยักเคยเป็นลูก
น่าเสียดายจริงๆ ถ้าได้บอก บางที ท่านอาจจะมีเคล็ดลับดีๆ เพื่อช่วยเหลือลำไยที่บ้านของม่อนแจ่มก็เป็นได้
แต่ไม่เป็นไรน่า.. เขาคงได้พบคุณน้านิภา ..อาจมีเวลาได้คุยกันเรื่องลำไย ..และเรื่องพชร

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          “ลุกขึ้นได้แล้ว ไอ้ม่อน.. จะสิงพชรอยู่แล้วน่ะ”
เย้ย..
สะดุ้งอีกที ม่อนแจ่มหน้าหงิก เพื่อนดิ้ลนะเพื่อนดิ้ล แซวได้จริงๆ
ตาใสเหลือบมองบนอย่างเกรงๆ ..พชรไม่ได้ขยับ ลมหายใจยังสม่ำเสมอเหมือนเดิม
ร่างเล็กค่อยๆยันตัวลุกอย่างระมัดระวัง จ้องพชรไว้ไม่วางตา ..ไม่ตื่นแฮะ

          “หลับลึกนะเนี่ย” ไอดิลยื่นหน้าเข้ามาเสนอความเห็น “ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ..”
ม่อนแจ่มตีแขนปรามคู่ซี๊เบาๆ “ชู่วว์..”
ไอดิลยักไหล่น้อยๆ “ควรปลุกเปล่าเนี่ย พชรมีเรียนกี่โมง มึงรู้ไหม?”
รู้ไหมหรือ.. ม่อนแจ่มเรอะจะรู้อะไรเกี่ยวกับพชร ..หัวเล็กส่ายไปมา
“ไม่รู้หรอก แต่ว่าอย่าปลุกเลยนะ ปล่อยให้พชรนอนเถอะ”
เจ้าตัวต้องการการพักผ่อนขนาดนี้ ม่อนแจ่มคิดว่ายังไงก็ต้องให้นอนให้เต็มที่เสียก่อน

            ม่อนแจ่มเข้าออกห้องสามสามแปดอย่างเงียบเชียบ อาบน้ำแต่งตัวหยิบกระเป๋าไปเรียน แวะทานมื้อเช้าใต้หอสามชายพร้อมไอดิลอย่างเคย ไม่ลืมที่จะคว้าเอาจานข้าวที่พชรล้างคว่ำไว้เรียบร้อยแล้วลงไปคืนที่โรงอาหารด้วย

           “กิน'ไร?” ไอดิลหันมาถาม ไม่พักต้องตอบ ม่อนแจ่มเดินไปร้านราดข้าวราดแกงอย่างไว
“อะไร? ปกติกินแต่ข้าวผัด ข้าวกะเพรา นี่จะเปลี่ยนแนว กินแกงเป็นเหรอมึง?”
“มันต้องลองน่า”
ม่อนแจ่มจัดการสั่งผัดเผ็ดหมูและไข่พะโล้เป็นการทดลอง
..
“เหี้ย เผ็ด!” เสียงเล็กสบถ แต่ก็กินข้าวคำน้ำคำ รีบเขมือบลงท้องอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยๆ จะรีบไปไหนของมึง” ไอดิลเลิกคิ้ว ร้องถาม ทว่า หลังจากม่อนแจ่มวิ่งเอาจานตัวเองไปเก็บ กลับวิ่งมาที่ร้านข้าวราดแกงอีกรอบ “เอ้า! นั่นมึงจะกินอีกเรอะ?”
..
“ข้าวราด เอ่อ..” ม่อนแจ่มมองจ้องถาดกับข้าวที่เรียงรายในตู้กระจก
ผัดเผ็ดสงสัยไม่ไหว ไม่เหมาะเป็นมื้อเช้าเท่าไหร่
“แกงจืดครับ เอ่อ.. กับผัดฟักทอง”..สารอาหารคงครบถ้วนแหละนะ
..
“อย่าบอกกูนะ ว่าจะเอาขึ้นไป..” ไอดิลรีบกระเดือกน้ำเข้าปาก ถามละล่ำละลัก
“มึงไม่รู้อะไร กูนะ ได้ยินเสียงท้องพชรร้องจ๊อกๆ ไม่รู้ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“โอ้ว..ว” หนุ่มสิ่งแวดล้อมผิวปากหวือ กลั้นหัวเราะเอาไว้สุดความสามารถ
“หน้าที่เมียอย่าให้บกพร่อง ดีแล้วครับเพื่อนม่อน เพื่อนดิ้ลจะจำไว้ทำบ้าง”
“โอ๊ย! ฝีมือรีดผ้าระดับตำนานอย่างมึงนี่ จะทำอะไรเพิ่มอี๊ก อย่าสร้างมาตรฐานเยอะ กูขอร้อง!”
ม่อนแจ่มว๊ากเขินๆ สะพายเป้ให้ถนัดมือ จ่ายเงินแล้วรับจานข้าวราดผัดฟักทองแนบถ้วยแกงจืดมา
“ไว้เจอกันนะไอ้ดิ้ล เดี๋ยวกูตามไป”
“ฮ่ะๆ โชคดี” ไอดิลหัวเราะไล่หลังมาให้ได้ยิน
   
           ม่อนแจ่มเดินประคับประคองจานข้าวขึ้นบันไดไปยังห้องสามสามแปด ไขกุญแจเปิดประตูเบาๆอย่างทุลักทุเล
อดที่จะยิ้มไม่ได้.. คนหน้าเข้มๆนอนบนผ้าปูที่นอนลายหมีพูห์นี่มัน.. ฮ่ะๆ.. น่ารักจริงๆ..
ไว้เขาเปลี่ยนเป็นผืนสีชมพูดีกว่า อันนี้หมูพูห์อาบแดด อีกผืนหมีพูห์อยู่ในสวนดอกไม้ พชรคงสดชื่นน่าดู
มือเรียววางของกินไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ หวังว่าพชรจะตื่นมาแล้วได้ทานเสียเลยก่อนทำอะไรอย่างอื่น จะรู้ตัวบ้างไหม ว่าท้องตัวเองน่ะร้องดังไปถึงดาวอังคารแล้ว

“ไปเรียนก่อนนะ ..พชร” ม่อนแจ่มกระซิบเบาๆ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          ตื๊ด.. ตื๊ด..
โทรศัพท์สั่นขึ้นในยามสาย ม่อนแจ่มหยิบขึ้นมาส่องระหว่างเปลี่ยนคาบ ..แจ้งเตือนความจำนั่นเอง

15:00 น. สัมภาษณ์นิตยาสาร Glory

เฮ้ย! เอาจริง
ม่อนแจ่มลืมไปเลยนะเนี่ย คุณแม่บอกไว้แล้วว่าจะต้องสัมภาษณ์อะไรนั่นวันนี้ แล้วจะต้องพูดอะไรบ้างหว่า
โอย..
นิ้วเรียวกดโทรศัพท์หาคนที่สนิทที่สุดรองจากป้าเพ็ญ..

          “ลุงสมครับ วันนี้ม่อนต้องเข้าบริษัท”
“ผมทราบแล้วครับคุณม่อน ให้ผมไปรับที่มหาวิทยาลัยกี่โมงครับ”
“ม่อนเลิกบ่ายสองครึ่ง อาจจะออกมาได้สักบ่ายสองสิบห้า ลุงสมต้องพาม่อนซิ่งหน่อยแล้วล่ะครับ สัมภาษณ์บ่ายสาม”
“บ่ายสอง ผมจะรอคุณม่อนที่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ”
“โอ๊ยๆ อย่าเลยครับ!” ม่อนแจ่มรีบบอก “หน้าหอสามชายดีกว่า”

เป็นอันตกลงตามนั้น..
ม่อนแจ่มถอนหายใจ รีบเขมือบข้าวเที่ยงและเข้าเรียนต่อในคาบบ่าย แอบคิดไปด้วยว่าจะพยายามตอบสัมภาษณ์ให้ดีกว่ารอบที่แล้วๆมายังไง

          “ไอ้ดิ้ลๆ”
ม่อนแจ่มตะโกนเมื่อเจอตัวคู่ซี๊พอดีที่ใต้อาคาร หอบแฮ่กๆ เพราะวิ่งจ้ำอ้าวมาจากห้องเรียน
“เดี๋ยวกูมีเรียนต่อ วันนี้มึงเลิกก่อนก็กลับไปก่อนเลย” ไอดิลตบหลังตบไหล่ “ไม่เห็นต้องรีบอะไรขนาดนี้ พชรมันกลับค่ำจะตายนี่นา หรือจะไปเตรียมซื้อข้าวเย็นไว้รอมัน ถึงอย่างงั้นเลยเหรอ!?”
“ไม่ใช่เว้ย มึงนี่!” ม่อนแจ่มอธิบาย “เดี๋ยวกูต้องเข้าบริษัท ไม่รู้จะกลับมาหอได้กี่โมง ถ้าไง มึงบอกพชรให้กูด้วย”
“อ้อ ได้สิ” ไอดิลพยักหน้า ก่อนจะยิ้มมีเลศนัย “..หวังว่าพชรมันจะถามนะ”
“ไอ้ดิ้ล!”
ตลอดเลย!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

            Mercedes Benz S65 AMG พาหนะประจำของลุงสมสะอาดเอี่ยมอ่องอย่างที่เป็นมาเสมอ
ม่อนแจ่มยกมือไหว้คู่จิ้นของป้าเพ็ญ แล้วรีบเข้าไปนั่งบนเบาะหนังสีเบจ ก่อนเก๋งซีดานคันดำจะทะยานปะปนไปกับรถคันอื่นๆบนถนนเชียงใหม่ซึ่งทอดนำไปสู่ PP Group ที่ม่อนแจ่มคุ้ยเคยมาตั้งแต่เด็ก..

         “สวัสดีค่ะ คุณม่อน”
เสียงทักทายทำนองนี้ที่ม่อนแจ่มคุ้นชิน ร่างเล็กในชุดนักศึกษายกมือไหว้ทุกเสียงเพื่อตอบรับขณะมุ่งหน้าสู่ห้องทำงานของผู้เป็นบิดา
   
          “สวัสดีค่ะ คุณม่อน”
“สวัสดีครับ คุณรวิดา ม่อน เอ๊ย.. ผม ผมสายแล้วใช่ไหมครับ”
“ไม่ค่ะ” เลขาฯสาวยิ้ม “คุณท่านและคุณผู้หญิงยังประชุมไม่เสร็จ มีประชุมด่วนน่ะค่ะ คุณม่อนเชิญรอด้านในก่อน”
อ้อ.. ประชุมด่วนช่วยชีวิต!
ม่อนแจ่มพยักหน้า ยกมือไหว้ลา ก่อนผลักประตูเข้าไปภายในห้องทำงานใหญ่ สายตาเมียงมองไปรอบๆ..
จริงๆก็พรุ่งนี้แล้วสินะที่เป็นวันเกิดของคุณพ่อ เรียนเสร็จคงต้องวานลุงสมไปรับอีกที เพื่อเซอร์ไพรส์คุณพ่อ
ม่อนแจ่มไม่เคยลืมวันเกิดของคุณพ่อคุณแม่ แต่ก็คุ้นชินเสียแล้วที่มันก็จะเป็นเพียงวันธรรมดาๆวันหนึ่งเท่านั้นสำหรับคนทั้งคู่
วันเกิดเขาเองเสียอีกที่พอจะมีอะไรพิเศษบ้าง เพราะท่านทั้งสองเคยพาไปทานอาหารพร้อมกันที่ร้านอาหารหรูหราหลากหลายที่ และมีเค้กวันเกิดมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ทั้งมีของขวัญดีๆมีค่ามอบให้กับม่อนแจ่มด้วย อย่างไรก็ตาม เป็นปีหลังๆที่ม่อนแจ่มต้องการแค่เพียงทานข้าวด้วยกันตามปกติที่บ้าน และทานเค้กที่ป้าเพ็ญทำให้ เท่านั้นเขาก็สุขใจมากๆแล้ว..

เอ.. ว่าแต่พรุ่งนี้ เขาจะเอาของขวัญมาให้คุณพ่อที่ห้องทำงานดีหรือไว้ที่บ้านดีนะ
ม่อนแจ่มออกจะตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่วาดภาพให้คุณพ่อ เขาพอจะขอพื้นที่ติดไว้ในห้องทำงานท่านได้ไหม?
ร่างเล็กเดินสำรวจฝาผนัง พยายามหาที่ที่พอจะติดภาพได้ไม่เกะกะ แต่คุณพ่อจะอนุญาตหรือ? นี่ห้องทำงานผู้บริหารนะ

ตรงนี้ล่ะ..
หลบๆหลังเก้าอี้พนักสูง
ไม่ประเจิดประเจ้อ แล้วก็..

“โอ๊ย!”
บ้าจริง! เอวม่อนแจ่มน่ะสิที่ชนเอาอะไรไม่รู้

..เกร้ง..

ม่อนแจ่มเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด มือเรียวกุมปีกกระดูกไว้แน่น หูอื้อ ตาลายไปชั่วขณะ
“ฮือ.. อะไรเนี่ย” เสียงพร่าพึมพำเบาๆ ก้มลงมองก็เห็นลิ้นชักโต๊ะทำงานคุณพ่อนี่เองที่ปิดไม่สนิท จนเขาที่เดินรีบๆมาระหว่างโต๊ะและเก้าอี้ชนเข้าอย่างจัง ตรงเหลี่ยมพอดีเสียด้วยสิ เฮ้อ..
คุณรวิดาบอกว่าคุณพ่อมีประชุมด่วน ท่านคงจะรีบกระมัง
ว่าแต่.. เมื่อกี้ม่อนแจ่มได้ยินเสียงอะไรตก หวังว่าเขาคงไม่ได้พังอะไรในห้องทำงานคุณพ่อนะ โฮ..
ตาใสภายใต้กรอบแว่นแดงก้มมองพื้นปูพรม แล้วข้างขาโต๊ะนั่นเอง ..มีพวงกุญแจโลหะตกอยู่

P.. P.. P.. P..

ตัวอักษร ‘P’ คล้องกันสี่ตัว.. ม่อนแจ่มเลิกคิ้ว
คุณพ่อชื่อพจน์ ประดิษฐาพงศ์ จะใช้พวงกุญแจตัวพีคู่ก็ไม่เห็นแปลก แต่พีมีตั้งสองคู่นะเนี่ย อีกสองพีคุณพ่อได้แถมมาหรือไร?
ม่อนแจ่มสะบัดหัวนิดๆอย่างไม่รู้จะคิดทำไม เร่งเสียบกุญแจไว้ที่ลิ้นชักตามเดิม พยายามจะปิดล็อคให้คุณพ่อ
ทว่า.. ทำไมม่อนแจ่มเห็นอะไรที่เหมือนจะดูคุ้นตาจากภายใน
มือเรียวชะงัก เขาเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวในห้องนี้ แต่ทำไมเหมือนดวงตาประสานกับดวงตาคู่อื่น..

ขาเรียวก้าวถอยหลังนิดหนึ่ง ..งุนงงเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ความรู้สึกว่าไม่ถูกไม่ควรมีมาก แต่ความคุ้นๆที่ติดอยู่ในใจและอยากพิสูจน์ว่าคืออะไรมีมากกว่า
ม่อนแจ่มก้าวเท้ากลับที่เดิม ..ค่อยๆเปิดลิ้นชักให้กว้างอีกหน่อย หยิบสิ่งที่อยู่บนสุดภายในขึ้นมา

มันคือ.. บัตรพนักงาน

ม่อนแจ่มมองบุคคลในรูป..
เขาไม่มีทางจะจำผิด ..สะสวย ..ดวงตากลมโตดูใจดีมีเมตตาแม้มองผ่านรูปถ่าย และแม้ม่อนแจ่มจะพบบุคคลนี้ในวัยที่อาวุโสกว่าในภาพมากนัก ทว่า ใบหน้ารูปไข่นี้แทบไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
“คุณน้านิภา..” เสียงเล็กพึมพำ
ทว่า ชื่อที่ปรากฏอยู่เบื้องล่างภาพกลับไม่ใช่ ‘นิภา’ 
..ไม่ใช่
..ไม่ใกล้เคียง

‘เพชรลดา เพชรหละปูน
เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์’

“เพชรลดา เพชรหละปูน..” ม่อนแจ่มทวนซ้ำ ..ทวนชื่อที่จำได้


         “รู้จักคนชื่อเพชรหละดาหรือเปล่า เพชรลดา เพชรหละปูน”
          “รู้จักหรือเปล่า พชร..”

บัตรพนักงานในกรอบขาว ห้อยสายสีน้ำเงินสั่นน้อยๆอยู่ในมือ
ม่อนแจ่มไม่เข้าใจ.. แต่ก็พยายามทำความเข้าใจทั้งหมดนี้..
คุณน้านิภา..
คุณพ่อ..
พชร..
เพชรลดา เพชรหละปูน..

         “คุณม่อนคะ”
ม่อนแจ่มสะดุ้งเฮือก หน้าเงยขึ้นตามเสียงเรียก
“รวิดาจะแจ้งว่า ท่านประธานประชุมเสร็จแล้ว รวิดาจะนำคุณม่อนไปสัมภาษณ์ที่ห้องรับรองค่ะ”
“ค..ครับ” ม่อนแจ่มตะกุกตะกัก ค่อยๆวางบัตรพนักงานนั้นลงในลิ้นชักและบิดกุญแจล็อคไว้ให้
ตัวอักษรโลหะกระทบกันเสียงกรุ๊งกริ๊ง ..ไม่ได้ดังมากนัก ..แต่ก็ดังเหลือเกิน

P.. P.. P.. P..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          การสัมภาษณ์เป็นไปอย่างกะปริดปะปรอย ม่อนแจ่มพยายามตอบคำถามเกี่ยวกับวิธีการที่เรียนรู้จากคุณพ่อเพื่อจะดำเนินชีวิตให้ประสบความสำเร็จ แต่ก็รู้สึกว่ายิ่งพยายาม ยิ่งตอบคำถามแย่กว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมาเสียอีก
อย่างไรก็ตาม ม่อนแจ่มฟังดูแล้ว ครานี้ ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็ไม่ได้ตอบดีไปกว่าเขามากนัก รู้สึกทั้งสองท่านจะมีอะไรอยู่ในใจเหมือนๆกัน..

          “ม่อนจะกลับหอเลยหรือเปล่าจ้ะ แม่จะบอกสมให้?” เสียงเนิบเอ่ยถามระหว่างเดินออกมาจากห้องรับรอง
ม่อนแจ่มสะดุ้งน้อยๆอีกครั้ง “เอ่อ.. ม่อน ม่อนอยากจะกลับบ้านครับ”
ระมิงค์เลิกคิ้ว เดินเข้ามาลูบศีรษะเล็กใกล้ๆ “อยากจะนอนบ้านหรือ ได้สิ ค่อยไปมอพรุ่งนี้ก็ได้”
“ครับ.. ม่อน.. ม่อนคิดถึงป้าเพ็ญด้วย” ม่อนแจ่มอยากพบป้าเพ็ญ..
“ถ้าอย่างนั้น แม่ไปกับม่อนก็แล้วกัน ให้บุญส่งไปส่งคุณพจน์”
“ไปกันสามคนไม่ดีหรือครับ รถคันเดียว จะได้ประหยัดพลังงาน หรือคุณพ่อ.. มีธุระอื่น”
“หืม..” นายพจน์เดินตามออกมา ใบหน้าเข้มพยายามยิ้มบางๆ “กลับพร้อมกันก็ได้  รวิดา แจ้งบุญส่งก็แล้วกัน วันนี้ฉันกลับกับสม”

           ม่อนแจ่มเปิดประตูหน้าไปนั่งข้างลุงสม แม้เบาะหลังจะกว้างพอที่จะนั่งได้สามคนก็ตาม
ร่างเล็กก้มมองนิ้วมือตัวเอง สลับกับเงยดูกระจกมองหลัง ..คุณแม่มองไปภายนอกหน้าต่างกระจก คุณพ่อมองตรง ไม่โฟกัสอะไรเป็นพิเศษ ทั้งสองท่านดูเหมือนไม่มีอะไรจะพูดกัน และไม่มีคำพูดใดๆทั้งสิ้นภายในรถหรูประกอบนอกคันนี้
ความโดดเดี่ยวเดียวดายบางประการโหวงเหวงอยู่ในอก.. และม่อนแจ่มพยายามขับไล่มันไป

         “ขอบคุณครับ ลุงสม” ม่อนแจ่มยกมือไหว้เมื่อมาถึงบ้าน ก่อนเปิดประตูลงมามองหน้าบิดามารดา
“ม่อนขอไปบอกป้าเพ็ญก่อนนะครับ คุณพ่อ คุณแม่”
สองท่านพยักหน้ารับ ม่อนแจ่มเพียงกระชับกระเป๋าและหนีบแฟ้ม Entaneer มุ่งตรงไปที่ครัว ที่ซึ่งสาวใหญ่อยู่ที่นั่นเสมอถ้าไม่ได้ออกมารับที่หน้าบ้าน

ป้าเพ็ญคือคนที่อยู่บ้านประดิษฐาพงศ์มานาน.. อายุมากกว่าคุณพ่อเสียด้วยซ้ำ..
หากจะมีใครสักคนตอบข้อสงสัยม่อนแจ่มได้ ..ก็ต้องเป็นป้าเพ็ญ

        “คุณม่อน?” เพ็ญมาศเลิกคิ้วอย่างแปลกใจระคนยินดี มือละจากโหระพาที่กำลังล้าง
“ให้แม่แช่มไปรับรองคุณท่าน ป้าไม่คิดว่าคุณม่อนจะกลับมาแล้วด้วยน่ะค่ะ”
“พอดีวันนี้ไปสัมภาษณ์ที่บริษัท ..ม่อนก็เลยกลับมาบ้านพร้อมคุณพ่อคุณแม่ครับ”
“ดีจริง! ป้ากำลังคิดถึงเลย เดี๋ยวป้าหาขนมมาให้รับประทานค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ม่อนแจ่มรั้งแขนไว้ “ป้าเพ็ญ.. นั่งกับม่อนสักเดี๋ยวนึงได้ไหมครับ”
เพ็ญมาศเลิกคิ้วอีกครั้ง “คุณม่อนมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ม่อนแจ่มพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ริมฝีปากยิ้มฝืนน้อยๆ ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ยาว
“ถ้าม่อนอยากจะถามอะไรป้าเพ็ญหน่อยได้ไหมครับ”
อย่าว่าแต่ถาม.. อะไรก็ได้ที่หนุ่มน้อยผู้นี้ต้องการ เพ็ญมาศทำให้ได้ทั้งนั้น
“อะไรล่ะค่ะ ถ้าป้าตอบได้ ก็จะตอบคุณม่อนหมดนั่นแหละค่ะ” ร่างอวบทรุดตัวลงนั่งข้างกัน
ม่อนแจ่มขบริมฝีปาก ..ป้าเพ็ญอยู่แต่ที่บ้านประดิษฐาพงศ์ เธอไม่เคยไปไหน เคยเข้าบริษัทก็ตอนตามไปดูแลม่อนแจ่มเมื่อยังเด็กๆเท่านั้น แล้วจะตอบคำถามนี้ได้ไหม..
อย่างไรก็ตาม ริมฝีปากอิ่มค่อยๆเผยอเอ่ยออกมา
“ป้าเพ็ญเคยรู้จักคนที่ชื่อ.. เพชรลดา เพชรหละปูน ..หรือเปล่าครับ”
“เพชรลดา!” เพ็ญมาศหลุดปากทวน สีหน้าแสดงความตกใจอย่างไม่ทันระวัง “อะไรกัน คุณม่อนได้ยินมาจากไหนคะ”
“แสดงว่ารู้จัก..” ม่อนแจ่มสรุป อ้าปากค้างน้อยๆ
“เอ่อ ป้า..”
เพ็ญมาศลังเล ..มันก็ไม่เชิงว่ารู้จัก ..แต่ก็ไม่ใช่ไม่รู้จัก
“คุณม่อนถามทำไม แล้วไปเอาชื่อนี้มาจากไหนคะ บอกป้าก่อน”
ม่อนแจ่มพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง..
“ม่อนแค่.. ม่อนมีเพื่อนนามสกุลนี้น่ะครับ” เสียงเล็กอธิบาย
“วันก่อน.. คุณพ่อไปเยี่ยมม่อนแล้วได้เจอ ท่านก็เลยถามถึงคนชื่อนี้”
“อ้อ!” เพ็ญมาศถอนหายใจโล่งอก “เท่านั้นเองหรือคะ”
“ครับ..” ม่อนแจ่มพยักหน้ารับ แม้จะรู้สึกว่าต้นคอแข็งเหลือเกิน “แล้ว..เธอเป็นใครครับ”
เพ็ญมาศชะงักไปชั่วอึดใจ ..ทวนความทรงจำ
“ป้าไม่คิดว่าจะสำคัญอะไรในตอนนี้นะคะ”
“ป้าเพ็ญจะไม่บอกม่อนหรือครับ..”
“ป้าเคยเจอเธอครั้งเดียวเท่านั้นค่ะ นานมากๆมาแล้ว มันไม่ได้สำคั-”
“เธอเป็นใครครับ”
“คุณม่อนคะ มันผ่านไปนานมากแล้ว”
“เธอเป็นใครครับ ..ป้าเพ็ญ”
“เธอเป็น..” เพ็ญมาศถอนหายใจเหยียดยาว “อดีตคนรักของคุณท่านค่ะ คุณม่อน”
แฟ้ม Entaneer กำแน่นอยู่ในมือขาว.. ม่อนแจ่มกลืนน้ำลายลงคอ“หรือครับ..”
“ค่ะ แต่อย่างที่ป้าบอกนะ มันผ่านไปนานมากแล้ว คุณเพชรลดาเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียว คุณพจน์คงจะถามถึงตามประสาคนที่เคยรู้จักกันเท่านั้นเองค่ะ คุณท่านไม่ได้คิดอะไรแล้ว..”
ม่อนแจ่มมองตาป้าเพ็ญ และบอกได้ว่า.. ป้าเพ็ญเองก็ไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกมาสักเท่าไรนัก
“คุณม่อนอย่าคิดมากนะคะ คุณพจน์แต่งงานกับคุณผู้หญิงแล้วก็ไม่เคย-”
“ครับ ม่อนทราบ” ม่อนแจ่มตอบรับ แม้จะไม่ได้สนิทสนมอะไรกับคุณพ่อ แต่สิ่งที่ม่อนแจ่มบอกได้เกี่ยวกับคุณพ่อก็คือท่านเป็นคนซื่อสัตย์ ท่านไม่ใช่คนที่จะหักหาญน้ำใจคุณแม่ แต่ว่า..
“ทำไมคุณเพชรลดามาที่นี่แค่ครั้งเดียวล่ะครับ” ..ถ้าเป็นคนรักกัน ก็น่าจะมาหลายๆครั้ง ..ใช่หรือเปล่า
เพ็ญมาศถอนหายใจอีกครั้ง “จริงๆ มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาพูดกันตอนนี้เลย”
“ป้าเพ็ญไม่ไว้ใจม่อนหรือครับ” ม่อนแจ่มมองตานิ่ง ..และเพ็ญมาศก็แพ้สายตาแบบนี้
“คุณพจน์พามาพบคุณท่านใหญ่ค่ะ แต่.. คุณท่านใหญ่ เอ่อ ไม่ใคร่ชอบเธอน่ะค่ะ” เพ็ญมาศข้ามรายละเอียดที่ไม่จำเป็นไป แม้ว่าจะจำได้มากกว่านั้น
“คุณพจน์ก็เลยฝากให้เธอนั่งเล่นกับป้า ..ตอนที่ท่านสองคนคุยกัน”

          “ลำไยจ้ะ น้าเอามาฝาก..”

รอยยิ้มอ่อนหวานและน้ำเสียงไพเราะกระทบห้วงคำนึงของม่อนแจ่มอีกครั้ง
“ทำไมคุณปู่ถึงไม่ชอบล่ะครับ..”
“โธ่ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่นะคะ คุณม่อน”
เรื่องของผู้ใหญ่.. นั่นสินะ
“คุณเพชรลดา ..เป็นคนน่ารักใช่ไหมครับ” ม่อนแจ่มถามค่อยๆ ใบหน้าอ่อนหวานที่เคยพบกระจ่างชัดในความทรงจำ
เพ็ญมาศเงยหน้าขึ้นนิดๆอย่างใช้ความคิด “เธอเป็นสวยค่ะ และใช่.. น่ารัก วันนั้ที่เธอมา ป้าปักผ้าค้างอยู่ เธอยังช่วยทำต่อจนเสร็จ ฝีมือดีเชียวค่ะ ทั้งๆที่ก็บอกว่าบ้านที่ลำพูนน่ะทำสวนผลไม้”

มือขาวตกลง.. แฟ้ม Entaneer ที่กอดแนบลำตัวไว้ก่อนหน้าไถลมาอยู่บนตัก..
ดวงตาม่อนแจ่มรื้นขึ้น..

“แต่มันก็นานมากจริงๆค่ะ ป่านนี้เธอก็คง.. มีชีวิตครอบครัวที่ดีตามทางของเธอแล้วล่ะค่ะคุณม่อน ป้าไม่เคยเจอเธออีกเลย”
“ครับ” ม่อนแจ่มตอบรับด้วยเสียงที่เหมือนไม่ได้ออกมาจากปากตัวเอง “ม่อนก็ว่าอย่างนั้น..”

          ขาสั่นเดินกลับเข้าสู่ตัวบ้านใหญ่อย่างไม่มั่นคงนัก หูอื้ออึงด้วยบทสนทนาที่เพิ่งผ่านพ้นไป
คุณเพชรลดา เพชรหละปูนคืออดีตคนรักของคุณพ่อ..
คือคนที่คุณพ่อยังคงเก็บบัตรพนักงานเอาไว้ในลิ้นชักที่ล็อคดวงกุญแจห้อยอักษร ‘P’ สี่ตัว..
คือคนที่มาจากลำพูนและที่บ้านทำสวนผลไม้..
คือคนที่หน้าตาพิมพ์เดียวกับคุณน้านิภา ..มารดาของพชร..
นัยน์ตาใสพร่ามัว ..ประโยคหนึ่งที่ไม่ทันฟังแต่ยังฝังอยู่ในสามัญสำนึก กลับชัดแจ้งขึ้นมาในหัวก็ครานี้
ประโยคที่เป็นคำตอบของคำที่เคยถาม..

         “มึงเกลียดอะไรกูนักหนา หน้ากูไปเหมือนพ่อมึงหรือไงวะสัด!”

..

..

          แผ่นหลังเล็กครูดประตูห้อง.. ปล่อยให้ร่างไถลกองลงกับพื้น
ประตูห้องนอนถูกเปิดและปิดลงโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
หยาดน้ำตาอุ่นๆหยดลงสองข้างแก้ม แต่ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีเสียงโวยวาย ไม่มีคำพูดใด ไม่รู้แม้แต่กำลังรู้สึกอย่างไร
ฟันซี่เล็กกระทบกันดังกึก ริมฝีปากสั่นระริก มือขาวกำแน่นจนข้อนิ้วซีดจาง แฟ้ม Entaneer ตกอยู่บนพื้นข้างตัว

         ความจริงไม่ไกลเกินที่จะคิด.. ไม่ได้ประหลาดเกินที่จะจินตนาการ.. ไม่ได้เร็วไปหากจะสรุป..
ทว่า ม่อนแจ่มไม่กล้าเดินไปสู่ข้อสรุปนั้นแม้มันจะอยู่ตรงหน้าชัดๆเลยก็ตาม
ขอแค่.. หยุดอยู่ตรงนี้ชั่วขณะหนึ่งก่อน
แค่.. เสี้ยวนาทีนี้ที่ม่อนแจ่มจะร้องไห้เงียบๆแข่งกับถ้อยคำด้วยเสียงอันดังที่เคยได้ยินและเพิ่งตระหนักรู้ในความหมาย

“หน้ามึงไม่เหมือนพ่อกูหรอก ว่าแต่หน้ากู.. เหมือนพ่อมึงหรือเปล่า”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ขออภัย รอบนี้มาช้านิด ขอบคุณที่ติดตามเหมือนเคยครับ

[river]

บางครา ม่อนก็ฉลาดขึ้นมา

[rujaya]

 

ในที่สุดม่อนก็รู้ความจริง เข้มแข็งนะม่อน 

[sirin_chadada]

ชัดเจน... ม่อน(บังเอิญ)ค้นพบความจริงด้วยตัวเอง
อดทนหน่อยนะม่อน ฮึบไว้ เดี๋ยวทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

[dekying kukkig]

  น้ำตาซึมไปกับม่อน ม่อนรู้เรื่องแล้วม่อนเข้มแข็งนะลูก รอพชรจะว่าไง

[Rafael]

ให้รู้เองแบบนี้อาจจะดีกว่าก็ได้...หรือเปล่านะ
เป็นกำลังใจให้น้องม่อน

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[OrangeryLemon]

คำพูดที่พูดออกไปแล้วไม่มีทางถูกลืม

มันเพียงแค่รอเวลาที่จะถูกตีความ

[B52]

มาแล้วๆ มันมาแล้วดราม่า น้ำตาตก

[NuNam]

ม่อนนนนนนน 

[Jibbubu]

ม่อนเข้มแข็งไว้นะที่ม่อนรู้มันยังไม่ใช่ทั้งหมด ถ้าม่อนทำใจได้แล้วม่อนถามความจริงกับพชรนะแล้วจะได้รู้ความจริงทั้งหมด

[Snimsoi]

ม่อน 
เข้มแข็งไว้นะม่อน ในที่สุดม่อนก็รู้ความจริง ม่อนไม่ใช่เด็กไม่ฉลาดนะ ม่อนฉลาด ติดต่อเรื่องแป๊บเดียวม่อนก็รู้แล้ว
แต่ม่อนก็ต้องรู้ใช่ไหมว่าพชรไม่เคยตั้งใจทำร้ายม่อน แต่มาอนจะรู้หรือยังน่ะว่าตัวเองไม่ใช่ลูกพ่อ ในเมื่อม่อนรู้แล้วว่าพชรเป็นลูกพ่อ ม่อนต้องคิดไม่ถึงแน่ ๆ

[MyLavenderLand]

อ้าวววว ม่อนรู้เองเลย ตอนนี้ม่อนรู้ละว่าใครเป็นพ่อพชร แต่ม่อนยังไม่สงสัยเนอะ ว่าไม่ใช่พ่อตัวเองด้วย สู้ๆนะแว่นแดง เตียงล่าง