หัวข้อ: SWEET SURRENDER 1/11/60 พิเศษ SWEET DREAM P.42

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จะพูดจาให้เข้าใจกับซะทีจะดีไหม
พจน์ ยอมทนดูต้นสัก ต้นลำไย อยู่ได้ทุกวัน
เพชรลดา ยอมทนได้กับการเลี้ยงลูกตามลำพัง
ระมิงค์ ยอมทนอยู่กับพจน์ เพื่อหน้าตา ธุรกิจ ฐานะ แค่นั้น
พ่อม่อน ยอมแยกจากคนรักโดยดี แล้วมาทำสวนกับเพชรลดา
รู้สึกทุกคนช่างมีความอดทนอดกลั้นกันดีแท้
จะเข้าแข่งความอดทนเอาโล่ห์กันระดับชาติ หรือไง
พชร ม่อน พูดคุยกันได้แล้วมั้ง
ต่างคนต่างรู้ความจริงแล้วนี่
     
 

[colorofthewind21]

รออออออ

[malula]

ม่อนแจ่มต้องเข้มแข็งกว่านี้นะลูก นี่ยังไม่ถึงจุดพีคสุดเมื่อรู้ความจริง

[TeyJunson]

รออยู่นะคะ ชอบเรื่องนี้ สอนอะไรหลายๆอย่างในการเขียน มีทั้งสาระ ฮา ตลก

[badbadsumaru]

ฮืออออ ถ้าม่อนรู้ว่าไม่ใช่ลูกของพ่อจะยังไงละทีนี้
จะวันเกิดคุณพ่อละด้วย ของขวัญที่ตั้งใจทำให้อีก

[FonJuz]

เพิ่งได้มาอ่าน รวดเดียวเลย
ติดใจ ชอบมากเลยค่ะ
ฮาตลก  บีบหัวใจ สนุก ครบรส
แถมสอดแทรกเนื้อหาสาระดีมากเลย
รอต่อไปว่าจะเป็นยังไง
น้องม่อน สู้ๆนะ
คนเขียนก็สู้ๆเช่นกันนะคะ

[chandrarat]

ม่อนลูก ฮืออออออ      สงสารม่อนอ้ะ สงสารทุกคน แต่แบบ ตอนนี้อยากให้ม่อนรู้ความจริง เรื่องพ่อแล้วอ้ะ อืออ บีบเค้นจิตใจเค้าเหลือเกิน สู้ๆ นะม่อนน้า มาให้เค้ากอดโหน่ยยย 

[gang]

เนื้อเรื่อง สนุกดีครับ 

[tulakom5644]

ขอ....ขอ....ขอน้องม่อนกับ พชร ตอน ต่อ  ไป หน่อยยยยยยยยย  จะลงแดงล่ะ ค่าาาาาาาาาา

[JRabbit94]

อ่านแล้วนึกภาพตามได้ง่ายมากเลยค่ะ เพราะเราเป็นเด็กมช.5555555555

[JRabbit94]

ว่าแล้วว่าต้องพ่อเดียวกัน แล้วจะเป็นยังไงถ้าม่อนรู้ความจริง นี่สงสารพชร ;-;

[chandrarat]

คิดถึงน้องม่อนจังเลยยย 

[rujaya]

มารอม่อน

[Pin_12442]

อ่านทันแล้ววว และอยากอ่านต่อมากๆ ชอบบบบบ
คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ

[automaton]

รู้สึกหน่วงมาก แต่ม่อนเข็มแข็งกว่าที่คิดและเป็นเด็กจิตใจดี
อยากให้รู้ความจริงไว ๆ พชรกับม่อนจะได้รักกันได้อย่างเต็มหัวใจ
รักน้องม่อนนนนนนน
เต้นเขย่าพุงรอตอนต่อไป 

[FonJuz]

เมื่อไหร่จะมาน้อออออ
อยากอ่านมากกกกกกกๆเลยยย
รอนะคะคนเขียน !!

[chandrarat]

คิดถึงน้องม่อนจังเลยงื้ออออออ 

[INDY-POET]

CHAPTER 24:  Sweet Surrender

          คงเป็นสองนาทีที่รู้สึกว่าสั้นที่สุด ..พอๆกับยาวนานที่สุด
อันที่จริง.. จะใช่สองนาทีหรือไม่ ..ก็ยังไม่แน่ใจเลย
ท่ามกลางสายลมซึ่งพัดมาค่อนข้างแรง พาน้ำในอ่างสีคล้ำไหวเป็นระลอก ..พชรค่อยๆปล่อยม่อนแจ่มออกจากวงแขน
เหมือนง่ายดาย ทว่าก็ยากเย็น เพราะเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงไม่อาจมั่นใจ ว่าจะสามารถทำเช่นนี้ได้อีกหรือเปล่า
ในอนาคตอันใกล้.. จะเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้

          ดวงตาสองคู่ไม่ได้ประสานภายหลังร่างกายผละจาก ไม่มีคำพูดใดๆระหว่างคนทั้งคู่
ต่างคน.. ต่างพยายามเข้มแข็ง ต่างพยายาม.. รักษาระยะ ก่อนที่ความต้องการจะพาอะไรๆไปไกลอีกครั้ง
ร่างสูงหันหลังเดินนำไปทางมอเตอร์ไซค์และร่างเล็กก็เดินตามไปโดยอัตโนมัติ
พยายามไม่งอแง ไม่ร้องไห้ ว่าไปตามเหตุผล
พยายาม.. ทำอะไรที่ผู้ใหญ่เขาคงทำกัน

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        “ถ่า ดา!”
ไอดิลอ้าปากแซวหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูและรีบแจ้นมาเปิดด้วยตัวเอง พลางทำหน้าตาล้อเลียนคู่รักคู่ใหม่แห่งหอสามชายอย่างมั่นอกมั่นใจ
..
..
พชรและม่อนแจ่มยืนอยู่หน้าประตูดังที่ไอดิลคาด ทว่า ด้วยสีหน้าที่เขาไม่ได้คาด..
พชรสีหน้านิ่งเกือบเหมือนปกติ ที่ไม่เหมือนก็คงเป็นริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันน้อยๆและสีหน้าที่เข้มกว่าทุกที
ส่วนม่อนแจ่มไม่มีรอยยิ้มแม้แต่นิดเดียว ซ้ำมีคราบน้ำตาจางๆสองข้างแก้ม..

“นี่กูผิดงานอีกแล้วอีกแล้วเหรอวะเนี่ย..”
ไอดิลทำหน้าไม่ถูก ได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วหลบไปอยู่หลังประตูเสียเพื่อหลีกทางให้เพื่อนร่วมห้อง

         เป็นคนตัวเตี้ย.. ขาสั้นๆ.. ที่ย่างเท้าเข้ามาในห้องก่อน
ม่อนแจ่มไม่พูดไม่จา เดินตรงไปที่ระเบียง หยิบผ้าขนหนู Guy Laroche สีชมพูพาดบ่า และคว้าตะกร้าสีฟ้าช่องหัวใจมาถือไว้ เดินสวนพชรผ่านประตูออกไป
..
..

         มือเรียวถอดแว่นเกี่ยวไว้กับมือจับประตู..
ถอดเสื้อผ้าออกอย่างสั่นๆ แล้วรีบหมุนก๊อกเปิดน้ำ
ครานี้.. ผิวกายบางไม่รู้สึกถึงความหนาวจากน้ำเย็นที่ไหลลงมา
และใต้ฝักบัว.. ความทรงจำบางอย่างแจ่มชัดในเนื้อหนัง อาบอิ่มอยู่ในทุกอณูร่างกาย กลบความหนาวเย็นไปจนหมด
บางอย่างซึ่งเริ่มต้นขึ้นและได้จบสิ้นลงแล้ว..

         “พชร อะ.. พชร”
         “อืม.. ม่อน..”

        “ฮึก..”
ร่างเล็กทรุดลง หักห้ามใจไม่ให้คิดสิ่งที่ไม่ควรคิด ถึงคนที่ไม่ควรนึก
ความรู้สึกในใจที่ไม่รู้จะบรรยายออกมายังไงกลายมาเป็นน้ำตาที่ไหลปะปนกับสายน้ำ..
เขาคิดว่าเขาร้องไห้เสร็จไปแล้วตั้งแต่ที่บ้านเสียอีก
ที่อ่างแก้วก็ร้องไปแล้ว.. นี่ยังจะร้องในห้องน้ำอีก..
มึงจะร้องเอาโล่ เอาถ้วยหรือยังไงวะ ไอ้.. ม่อน..

          เสียงร้องไห้ที่ลอดออกมาจากประตู ทำให้ดวงตาคมต้องหลับลงอย่างปวดใจ
พชรยืนนิ่ง.. ข้อมือขวาที่ผูกด้ายสีขาวกำเข้าหากัน
เขาไม่อยากให้คนอีกฝั่งประตูต้องร้องไห้เลย..
ถ้าเลือกได้ เขายินยอมจะรับความเจ็บปวดทุกอย่างไว้ด้วยตัวเอง ..ไม่ว่าจะจากทิศทางใดๆก็ตาม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

           ม่อนแจ่มอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว..
เขานั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือของตนเอง ไม่พูดอะไร ไม่มีน้ำตาบนใบหน้า
มือเรียวเลือกสมุดบันทึกเล่มบางสำหรับเขียนร่างภาพการ์ตูนของตัวเองมาหนึ่งเล่ม และจรดปากกาลงไป
คราวนี้ ไม่ได้วาด ..เขามีอะไรต้องเขียน
ม่อนแจ่มหยุดคิดนิดหนึ่ง.. และเขียน
เงยหน้าขึ้นมามองผนังว่างเปล่า หยุดคิดเป็นพักๆ ..แล้วก็เขียนต่อไป

   ประตูห้องสามสามแปดเปิดออกอีกครั้ง.. พชรอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
ร่างกำยำก้าวเข้ามาในห้อง สวมเสื้อยืดสบายๆและกางเกงขาสั้นตามปกติ
แน่นอนว่า.. ไม่ใช่ชุดนอนลายหมีพูห์เหมือนที่เจ้าของเตียงฝั่งตรงข้ามใส่เป็นประจำ
เสี้ยวหน้าขาวที่ก้มอยู่เงยขึ้น วางปากกา ..เขาเขียนเสร็จพอดี
แทบจะพร้อมๆกับที่พชรนั่ง ..ม่อนแจ่มยืน

        “พชร..”
ชื่อเดิมที่ชอบเรียก ชื่อเดิมที่คุ้นชิน ม่อนแจ่มเอ่ย ..ด้วยน้ำเสียงที่พยายามอย่างยิ่งให้แตกต่างไปจากเดิม
“วันนี้มึงต้องทำการบ้านอะไรหรือเปล่า”
..
พชรเงยมอง
“ทำไม..”
..
แล้วเหตุผลก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ ..ตรงหน้า พชรก้มมอง
มันคือสมุดบันทึกเปิดหน้าที่เขียนด้วยลายมือ ..หนึ่ง
และอีกหนึ่ง.. แฟ้มรายงานอะไรบางอย่าง

‘ประวัติ-วิสัยทัศน์-การดำเนินงาน PP Group’
‘รายงานนวัตกรรมการถนอมอาหารรูปแบบใหม่ PP Group’

        “อะไร?”
พชรเงยหน้าขึ้น มองเจ้าของสิ่งเหล่านี้ หรี่ตาอย่างไม่เข้าใจ
“รายละเอียดโดยย่อของบริษัทและรายงานนวัตกรรมล่าสุด มึงควรศึกษาไว้”
ม่อนแจ่มตอบอย่างสงบ ทว่า ดวงตาคมของคนฟังแทบจะลุกเป็นไฟ
ควรศึกษาเอาไว้อย่างนั้นหรือ..
“เพื่อ?”
“มึงเป็นทายาทประดิษฐาพงศ์” ม่อนแจ่มตอบเรียบๆ
“กูนามสกุลเพชรหละปูนและไม่สนใจเรื่องทายาทอะไรนั่น” พชรพ่นลมหายใจ
“มึงเป็นลูกคุณพ่อ ไม่ว่าจะสนหรือไม่ มึงก็ยังเป็นลูกคุณพ่ออยู่ดี”
คราวนี้ ..พชรลุกขึ้นยืน
“คุณพ่อไม่สนลูกที่เขาไม่มีหรอก”
“นั่นเป็นเพราะเขาไม่รู้”
“เป็นเพราะเขาไม่เคยพยายามแม้แต่นิดเดียวที่จะรู้”
“ท่านยังคิดถึงแต่คุณเพชรลดา ท่านเก็บบัตรพนักงานของเธอเอาไว้ด้วยซ้ำ ท่านมีแต่จะดีใจและยิ่งกว่ายินดีที่จะรับผิดชอบลูกของท่าน เพราะงั้น.. มึงควรรู้จักสิ่งที่ท่านทำ”
มือแกร่งหยิบรายงานและสมุดบันทึกขึ้นมา วางลงที่โต๊ะม่อนแจ่มโดยไม่สนใจที่จะเบามือ
“เสียใจด้วย แต่กูเป็นเกษตรกร ไม่ใช่นักธุรกิจ”
“คนเราเป็นทั้งสองอย่างได้ พี่ชาย” ม่อนแจ่มกระแทกเสียง
“บอกว่าอย่าเรียกกูแบบนั้น” พชรมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน
“ถึงกูไม่เรียก.. ก็ไม่ได้ทำให้ความจริงเปลี่ยนไป”
พชรก้าวเท้าเข้าหา จ้องมองดวงตา “อย่าบังคับให้กูทำในสิ่งที่ปกติแล้วพี่เขาไม่ได้ทำกับน้อง ..ม่อน”
“ไม่ต้องมาขู่กู” ม่อนแจ่มไม่ถอยหนี
พชรโน้มใบหน้าลง.. จมูกโด่งได้กลิ่นลมหายใจจากร่างเตี้ยกว่า..
เขาไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับประดิษฐาพงศ์ เขาไม่ต้องการแทนที่ม่อนแจ่ม แล้วคนตรงหน้านี้ทำบ้าอะไร เรียกเขาว่าพี่ชาย พยายามดึงเขาเข้าสู่ครอบครัวให้ได้ ..กล้าแกร่งอะไรขนาดนั้น
ม่อนแจ่มไม่รู้หรือไง.. ว่าเขาอยากทำอะไรกับเจ้าตัว

          ภาพคนตรงหน้าใกล้จนเห็นรายละเอียดทุกอย่าง ..รายละเอียดที่เกือบทั้งหมดบนนั้นเหมือนกันกับของบิดา
ม่อนแจ่มน้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง..
พี่ชาย.. นึกว่าเขาอยากเรียกนักหรือไง?
ใช่.. พชรบอกว่า ‘อย่า’ พชรไม่ชอบให้เรียก แล้วคิดว่าเขาอยากเรียกงั้นสิ
เขาไม่ได้อยากขัดใจ ไม่ได้อยากกวนตีนพชรสักนิด เขาเรียกเพื่อย้ำกับตัวเองต่างหาก ..ว่าคนตรงหน้ามีศักดิ์เป็นพี่ร่วมพ่อเดียวกัน ..ความรู้สึกบางอย่างเป็นของต้องห้าม ..ไม่ว่าจะไปกันไกลแค่ไหนก็ต้องเรียกกลับมาให้ได้
พชรคิดว่ามันสนุกนักหรือ.. สิ่งที่ม่อนแจ่มกำลังทำอยู่นี้.. สิ่งที่ต้องใช้ความเข้มแข็งและความกล้าหาญทั้งหมดที่มี..

           ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้ามาใกล้..
ดวงตาม่อนแจ่มหรี่ลง.. ปากอ้าจะเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ได้หลุดออกมา
อย่า..

พชรชะงัก
ที่สุด.. ก็เป็นคนพยายามรุกรานที่เบี่ยงริมฝีปากหลบไป
เขาไม่อยากทรมานคนที่เข้าใจผิด ..คนที่ไม่รู้
ความไม่รู้นี้เป็นทุกข์.. ความสำคัญผิดนี้ก็เป็นทุกข์..
ทำลงไปก็มีแต่จะยิ่งแย่..

“ขอโทษ” เสียงเข้มเอ่ยเบาๆ
ขอโทษ..
ที่ล่วงเกิน ..ที่ไม่ยอมบอกความจริง ..ที่ไม่บอกกระทั่งจนตอนนี้ ขอโทษ.. อะไรก็ตามที่ทำให้เป็นทุกข์

“ขอโทษ” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบา และคนฟังก็เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
“เป็นกูต่างหากที่ต้องขอโทษ” ม่อนแจ่มย้ำคำเสียงพร่า มองร่างกำยำของคนตรงหน้า มองมือหยาบกร้านที่เคยสัมผัสเขา มัดกล้ามบนท่อนแขนแข็งแรงนั้นบ่งให้รู้ว่า พชร เพชรหละปูน เป็นคนทำงานหนัก ..ด้วยวัยเพียงสิบเก้าปีเท่านี้เอง
ในขณะที่เขา.. ม่อนแจ่ม ประดิษฐาพงศ์ ..อยู่สุขสบายมาตลอด

          แล้วมันก็มาถึงประเด็นนี้จนได้..
พชรถอนหายใจเบาๆ มือแกร่งยกขึ้นแตะลงบนไหล่บาง “ไม่ใช่ความผิดมึง”
“อะไรที่ไม่ใช่ความผิดกู..”
พชรมองตา อยากจะย้ำสิ่งนี้ให้อีกฝ่ายจดจำเอาไว้
“ไม่ว่าอะไรก็ไม่ใช่ความผิดของมึงทั้งนั้น”

          เป็นค่ำคืนที่จะว่าแปลกก็ได้ ..หรือจะไม่แปลกก็ได้
คนที่ใส่แว่นนอนตะแคงขวามองเตียงเดี่ยวแทบทุกคืนไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำเช่นนั้นได้อีกแล้ว
แล้วก็ยิ่งไม่อยู่ในฐานะที่จะนอนเตียงเดียวกันได้เช่นคืนที่ผ่านมาด้วย
มือขาวถอดแว่นออกก่อนนอนอย่างที่ปุถุชนทุกคนคงทำกัน ไม่อาจหลับไปทั้งใส่แว่นแล้วให้ใครอีกคนต้องมาถอดออกให้
ม่อนแจ่มนอนลืมตาโพลงมองเพดานเตียงบน พชรนอนหงายมองเพดานห้อง..
ต่างครุ่นคิดถึงสิ่งที่พรุ่งนี้จะนำมา..
มันจะดีขึ้น.. หรือแย่ลงกันแน่..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(ต่อรีฯถัดไปครับ)

[INDY-POET]

          ‘สายน้ำที่ไหลจากไป ไม่อาจหวนคืน’
ข้อนี้.. เป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ
ที่สุดแล้ว.. ไม่ว่าความจริงเป็นเช่นไร เวลาก็ได้ล่วงเลยไปแล้ว ..ล่วงเลยไปนานเหลือเกิน
อีกประการหนึ่ง.. สิ่งที่ทำให้ยอมรับชีวิต ณ ปัจจุบันเช่นที่มันเป็น ก็มิใช่เพียงแต่เงื่อนไขของการเวลาเท่านั้นหรอก ทว่า เป็นสิ่งอื่นด้วย เช่น.. การรักษาความรู้สึกของคนสำคัญ..

          เพชรลดาจับพวงมาลัยรถ ตระหนักถึงเรื่องราวต่างๆ
พชรลูกแม่.. เราอยู่ด้วยกันมา รู้จัก รู้ใจ ผูกพัน สถานะทางเศรษฐกิจของเราก็ไม่ขัดสนอีกต่อไปแล้ว
แม่ดูแลลูกได้ ..พชรลูก ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่ลำบากใจ อะไรที่ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ
แม่เข้าใจ เพราะแม้แม่เอง.. แม่ก็ไม่เคยทำได้เลย..

          เพชรลดาชะลอรถจอด.. เมื่อใกล้ถึงสถานที่เดิมที่เคยคุ้น ..ที่ที่เคยเป็นที่ทำงาน
‘PP Group Company Limited’
เพชรลดาเคยทำงานที่นี่ในฐานะพนักงานประชาสัมพันธ์เล็กๆคนหนึ่ง
พนักงานเล็กๆ..ที่ไม่เคยคาดคิดว่าลูกชายเจ้าของบริษัทจะมาตกหลุมรัก และ.. เธอก็รักเขาจนหมดใจ ..คุณพจน์..

ไม่เคยมา.. ไม่เคยอีกเลยนับตั้งแต่วันที่จากไป
นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบเก้าปี.. เป็นอีกครั้งเดียว ..เป็นครั้งสุดท้าย
อย่างน้อยที่สุด.. คุณพจน์ก็ไม่เคยทรยศเธอ..
แต่ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร สายน้ำที่ไหลไปแล้วก็มิอาจหวนคืน ..เธอรู้ดี
เหตุผลเดียวที่มาที่นี่ เพียงแค่อยากจะมอง อยากจะจดจำ ในวันสำคัญที่อยากจะบอกว่า..
“Happy Birthday..”
เพชรลดาพึมพำแผ่วเบา หยาดน้ำตาอุ่นๆไหลรินลง

         ที่โบราณเขาว่า.. ‘ไม่ได้เห็นหน้า ได้เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี’ นั้นเป็นความจริงอย่างเหลือเชื่อ
เพราะเพียงได้เห็นหลังคาบริษัทก็กลับทำให้ความคำนึงที่บิดขมวดเป็นเกลียวในช่องท้องก่อนหน้านี้คลายจางลงไปบ้าง
เพชรลดาเม้มปากบางๆ ปาดน้ำตาออกพ้นข้างแก้ม เอ่ยก่อนจะหันหลังกลับไปทางรถที่ตนเองจอดเอาไว้
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ คุณพจน์..”

         Volvo สีขาวแล่นผ่านมา และตีไฟเลี้ยวเข้าประตูใหญ่ของบริษัท
กระจกที่ติดฟิล์มใสทำให้เพชรดามองเห็นชายในชุดสูทที่นั่งประจำอยู่เบาะหลังเคียงข้างด้วยผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่เป็นภรรยา
ปากอิ่มอ้าค้าง ไม่.. เธอไม่ได้อยากเจอ ไม่ได้อยากเห็น
มันมีความแตกต่างอย่างมากเหลือเกิน ระหว่างมองผ่านจอหรือหน้ากระดาษ กับมองเห็นโดยปราศจากช่องว่างของพื้นที่และเวลาเช่นนี้..

         ตามปกติ.. นายพจน์ไม่ได้มองสองข้างทางขณะนั่งรถ
เขาเพียงมองตรง ไม่มีอะไรในรัศมีสายตา ไม่จดจำสิ่งใด เพราะในห้วงคำนึงมีเพียงเรื่องงาน
เรื่องงานเท่านั้นที่เขาจะคิดถึง ..เขาไม่อาจปล่อยให้สมองว่างจากการคิดเรื่องงาน ..เพียงเพื่อให้หัวใจไปคิดเรื่องอื่น
ทว่า ครานี้ไม่รู้ทำไม บางสิ่งหรือบางคนที่ดูคุ้นเคยอย่างประหลาดเรียกให้สายตาเขาหันไปมอง
เสี้ยววินาทีนั้นผ่านไป.. รถเลี้ยวผ่านประตูเข้ามาและเขาก็ไม่เห็นอะไรอีก
นายพจน์สะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระ คนขับออกรถไปแล้ว เพราะวันนี้มีงานเลี้ยงต่อ ทว่า ต้องกลับมาอีกรอบเพราะเขาลืมเอกสารสำคัญเอาไว้ นายพจน์ต้องการจะรีบขึ้นไปเอาและรีบออกไปงานให้ทันเวลา

          เพชรลดาตกใจ หวาดหวั่น ..ไม่อาจทนพบเจอ
ขาเรียวก้าวเร็วๆ หนีให้พ้นรัศมีการมองเห็นของคนในรถ เร็วจนไม่ทันมองพื้นฟุตบาทที่ยุบตัวลง ทำให้เสียหลักล้มลงบนถนน

   ปี๊ดดด!
รถตู้ที่ตีไฟเลี้ยวเข้า PP Group บีบแตรดังสนั่น พนักงานขับรถเหยียบเบรกจนมิด หวังอย่างยิ่งว่าจะไม่ชนสาวใหญ่ผู้นั้น

        “เป็นอะไรไหมครับคุณ!?”
..
ไม่.. เพชรลดาส่ายหน้า พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่รู้สึกขัดยอกอย่างมากบริเวณข้อเท้า
ชายวัยกลางคนรีบเข้ามาสำรวจร่างกายเธอ รถเฉียดไปเพียงเส้นยาแดงเท่านั้น
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วย ฉัน.. โอ๊ะ!”
“พาเข้าไปข้างในก่อนเถอะ” หญิงสาวผู้หนึ่งลงกระจก เอ่ยกับพนักงานขับรถ
เพชรลดาหน้าซีดเผือด ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย    
“เรามีแผนกพยาบาลค่ะคุณ มีพยาบาลวิชาชีพอยู่ทุกกะ เขาจะดูแลปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้คุณได้” เธอบอกให้สบายใจ
พนักงานพยักหน้ารับ “ครับผม ผู้จัดการ”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          “รอตรงนี้แหละ บุญส่ง”
นายพจน์เอ่ยเนิบๆ พยักหน้าน้อยๆ ให้ระมิงค์ผู้เป็นภรรยาเชิงว่าให้เธอรอเช่นกัน แล้วร่างใหญ่ก็ก้าวขึ้นบันได เข้าไปภายใน
เขาชินเสียแล้วกับการทำอะไรด้วยตัวเอง อีกอย่างหนึ่ง เอกสารนั้นอยู่ในลิ้นชักลั่นกุญแจ และเขาไม่ต้องการไหว้วานใคร
นายพจน์เดินเข้าลิฟต์แล้ว เมื่อเอี้ยวหน้ามองออกไปหน้าประตู
คิ้วหนาขมวดน้อยๆ เหมือนมีคนสองคนช่วยพยุงใครสักคนเข้ามา พนักงานคนไหนป่วยหรืออย่างไร?

ขายาวก้าวออกจากลิฟต์ไปถึงหน้าห้องทำงาน พยักหน้าให้เลขาที่ยังตรวจสอบเอกสารอยู่
เข้าไปหยิบเอกสารออกมาถือแนบลำตัว ก่อนก้าวกลับเข้าไปในลิฟต์ ลงไปชั้นล่างเหมือนตอนขึ้นมา..
นายปันคนขับรถตู้ค้อมศีรษะให้ หยุดเดินเมื่อเห็นเขา นายพจน์พยักหน้าตอบรับ ทำท่าจะก้าวผ่านไปแล้ว แต่ก็หันหน้ากลับมา
“เมื่อกี้มีใครไม่สบายหรือไง ฉันเห็นนายปันกับ..” นายพจน์เองก็มองไม่ชัดว่าพนักงานผู้หญิงอีกคนเป็นใคร
“เหมือนกับพยุงใครเข้ามา?”
“อ้อ..” นายปันพยักหน้ารับ “มีผู้หญิงเดินตกจากฟุตบาทที่หน้าบริษัทครับคุณพจน์ ผมเกือบจะชนเธอแล้ว แต่ไม่ได้ชนนะครับ เธอขาเคล็ด ผู้จัดการก็เลยเอื้อเฟื้อให้พามาปฐมพยาบาล”
ผู้หญิงหรือ..
นายพจน์สะบัดศีรษะ
ภาพชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่รถเก๋ง Volvo จะเลี้ยวเข้าประตูใหญ่แว่บเข้ามาในห้วงคำนึง
อะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่าคืออะไรทำให้นายพจน์หันมาหาพนักงานขับรถตู้อีกครั้ง
“อยู่ห้องพยาบาลหรือ?”
“ครับ คุณพจน์..”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          “ไม่ได้ค่ะ ดิฉันต้องขอยืนยัน!”
พยาบาลสาวหน้าดุกล่าวย้ำ เมื่อเธอตั้งท่าจะขอตัวเป็นครั้งที่สอง
“โปรดโทรหาใครให้มารับเถอะค่ะ ข้อเท้าขวาคุณแผลง คุณไม่สามารถขับรถได้ในภาวะนี้ค่ะ อาจเกิดอุบัติเหตุ”
เพชรลดาพ่นลมหายใจ คนที่รู้จักคุ้นเคยในเชียงใหม่ก็มีเพียง..
พชร.. ลูกชายเธอเอง
มือหยาบกำโทรศัพท์แน่น
ไม่อยากตามพชรมา แต่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานกว่านี้

         “พชร..” ที่สุด.. เพชรลดาก็กรอกเสียงลงไปในสาย
“แม่.. หกล้มข้อเท้าแพลงนิดหน่อย ขับรถไม่ได้.. ลูกมารับและขับรถให้แม่ ..หน่อยนะ ติดเรียนหรือเปล่าจ้ะ”

‘ผมจะไปรีบไปเดี๋ยวนี้’

นั่นคือคำตอบของพชร ..คำตอบที่คาดได้
เมื่อเกิดปัญหา ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ พชรจะมาทันที
ลูกชายตกใจเมื่อรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ แต่เขาก็เก็บมันเอาไว้ เธอรู้ดี.. พชรบอกเพียงให้เธอไม่ต้องห่วง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          “สวัสดีค่ะคุณพจน์”
ร่างสูงพยักหน้าให้พยาบาลสาว “เห็นนายปันบอกว่ามีคนเกือบโดนรถชนหน้าบริษัท ตกลงเขาปลอดภัยดีหรือ?”
“อ้อ เธอปลอดภัยดีค่ะ แต่ข้อเท้าแพลง ดิฉันให้เธอขับรถกลับไม่ได้” พยาบาลสาวชี้แจง “เธอจึงกำลังรอลูกชายมารับค่ะ”
อืม.. นายพจน์พยักหน้า
ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไร ดูเหมือนจะไม่ใช่ความผิดของรถหรือพนักงาน แต่กระนั้นก็ไม่ค่อยดีที่จะเกิดอุบัติเหตุเช่นนั้นขึ้นหน้าบริษัทของเขา อาจเกิดคำครหาขึ้นได้..
นายพจน์ตั้งท่าจะละจากหน้าห้องพยาบาลที่ยังไม่ได้เข้าไปภายใน
ทว่า..
...
...

“คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ?”
นายพจน์เลิกคิ้ว นี่เป็นเสียงผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อถ้าจำไม่ผิด
เอาล่ะ ช่างเถอะ เขาต้องรีบไปงานเสียที ไม่ควรเสียเวลากับเรื่องที่ไม่สลักสำคัญมากนัก
“ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่ขาแพลงเท่านั้น ไม่ใช่ความผิดของคนขับเลย ขอขอบคุณในความกรุณา..”
...
…
ขาแข็งแรงชะงักกึก
น้ำเสียง ..เช่นนี้
นายพจน์ก้าวยาวๆเข้าไปภายใน
และที่นั่น บนเตียงพยาบาล..

          ดวงตาสีดำสนิทสองคู่ประสาน ..เบิ่งค้างไม่ได้ต่างกัน
เพชรลดาหน้าซีดเผือด นายพจน์ยืนนิ่ง หลุดอุทานชื่อที่ก้องในห้วงคำนึกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
“ลดา..”
หนุ่มใหญ่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้า เอ่ยเรียกซ้ำอย่างคิดว่าตนเองนั้นตาฝาดไป
“ลดา..”

หลังจากสิบเก้าปี..
เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสำหรับนายพจน์.. ไม่เลยแม้เพียงนิด
“ลดา..”

ลืมผิด.. ไม่ใส่ใจถูก
ร่างกำยำก้าวเข้าไปรวบตัวสาวใหญ่ตรงหน้ามากอด
เพชรลดา เพชรหละปูน ..ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..

เพชรลดานิ่งงันในอ้อมแขน..
สัมผัสเช่นนี้ที่เคยได้รับ ..สัมผัสที่ไม่เคยลบลืมไปจากใจ
แต่..
เพชรลดาเม้มปาก กัดฟัน ร่างบางกว่าพยายามขืนตัวออก
“ปล่อย.. ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
ผู้จัดการสาวจ้องมองทั้งคู่ค้าง ได้แต่ก้มหน้าก้มตาขอตัวและรั้งพยาบาลเอาไว้หน้าประตู

        นายพจน์ได้สติ..
ค่อยๆปล่อยร่างของเธอออก จ้องมองอย่างยังไม่เชื่อสายตา
ทว่า สัมผัสจากเธอ กลิ่นหอมละมุนจากเธอ ..นี่มันคือความจริง
แต่เขา--นายพจน์ ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ควรทำสิ่งที่เพิ่งจะทำ
“ผมขอโทษ” เขาก้มศีรษะลง
ขอโทษ.. สำหรับอะไรก็ยังไม่แน่ใจ
ขอโทษที่โอบกอดเธอ ..หรือขอโทษสิบเก้าปีที่เธอจากไปโดยเขาไม่ได้ติดต่อ..

        “แม่ครับ!”
ร่างสูงก้าวยาวๆเข้ามา หลังจากถามประชาสัมพันธ์เพื่อให้ชี้ทางสู่ห้องพยาบาล
พชรโฟกัสเพียงมารดาตนที่อยู่บนเตียงคนไข้
ห่วงใย.. จนไม่ได้สังเกตร่างใหญ่ที่ยืนข้างเธอ
กระทั่ง.. คนคนนั้นหันมามองเขา
หันมามองเพราะคุ้นน้ำเสียง.. หันมามองเพราะผู้มาใหม่เรียกขานอดีตหญิงคนรักว่า ‘แม่’

         ‘นี่ พชร ครับพ่อ.. พชร มนุษยฯปรัชญา’

ถ้อยคำแนะนำจากลูกชายลอยเข้ามาในห้วงความคิด

         ‘พชรหน้าเหมือนคุณพ่อจริงๆ แต่พชรไม่ใช่คนใต้หรอกครับ พชรมาจากลำพูน..’

นายพจน์จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าค้าง ..ยิ่งกว่าตอนที่พบกันหน้าหอสามชาย

          ‘นามสกุลก็บอกอยู่ครับ ..พชร เพชรหละปูน’
   
พชร..
แม่..

        สองร่างสูงประสานสายตากัน..
เป็นนายพจน์ที่มองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้า
รู้แล้ว.. ว่าทำไมถึงคุ้นตานัก เด็กหนุ่มคนนี้ดูคุ้น.. เพราะหน้าเหมือนคนที่เขาเห็นในกระจกทุกๆวัน

..ตัวเขาเอง..

         “พชร..” นายพจน์เอ่ยทวนชื่อน้ำเสียงแห้งผาก
คนถูกเรียกชื่อได้เพียงนิ่ง
ไม่ตอบรับ ..ไม่ปฏิเสธ ทำไม่ได้แม้แต่ยกมือไหว้
ที่สุดก็เบือนสายตาไปเสีย
“แม่ครับ เจ็บตรงไหน” พชรถามมารดาอย่างห่วงใย เมื่อเห็นผ้าพันข้อเท้าของเธอ
“แค่ข้อเท้าแพลงเท่านั้นพชร ไม่ต้องห่วง รถจอดอยู่ตรงปากทางเข้า เราไปกันเถอะจ้ะ ไป..”
ใบหน้าคมสันพยักรับ มองตามารดา
“แม่เอากุญแจรถมาเถอะครับ กว่าจะถึงประตูใหญ่มันไกล เดี๋ยวผมมารับครับ แป๊ปเดียว..”

          มือแกร่งกำกุญแจรถแน่น..
ผิด.. ถูก..
ควร.. ไม่ควร..
ตีกันยุ่งในหัว
เขาควรรีบมารับมารดาจริงไหม
หรือไม่ควร
หรือว่าจะควร
หรือจะ..

         “พชร”
ร่างระหงขยับมายืนขวางหน้าประตู
ใบหน้าขาวเนียนซีดเผือด ดวงตาที่เป็นประกายหวั่นไหว มองมายังเขา ..พชร
“มาแล้วหรือ?” ระมิงค์เอ่ยถามเด็กหนุ่ม “ได้บอกเขาหรือยัง..”
“ผมไม่..” พชรส่ายหน้า แม้ไม่รู้เลยว่าคำต่อไปควรจะเป็นคำว่าอะไร

ระมิงค์ก้าวเข้ามาในห้องพยาบาล..
นานเกินไป.. ที่สามีเข้าไปหยิบเอกสาร แต่ก็ไม่ใช่วิสัยของเธอที่จะเข้าไปตาม
เธอมาตรงนี้ เพราะเธอเห็นเด็กหนุ่มที่เคยเห็นวิ่งพรวดพราดเข้ามา เด็กหนุ่มคนที่เธอหวาดกลัวว่าจะต้องพบอีก..
เด็กหนุ่มที่ย้ำคำเสียงเข้มว่าเขาให้โอกาสเธอ ‘เป็นครั้งสุดท้าย’
และเด็กหนุ่มที่กลับปล่อยให้โอกาสที่จะได้เป็นทายาทนักธุรกิจใหญ่แห่งภาคเหนือผ่านพ้นไปด้วยการนำเช็คใบนั้นมาคืนให้แก่เธอ และร้องขอให้เธอ ‘ดูแลครอบครัวให้ดีที่สุด’

คนเรา.. ไม่มีทางวิ่งหนีความจริงไปได้ตลอด ระมิงค์ตระหนักในความจริงข้อนั้นดี
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมเปิดเผยเรื่องราวที่อาจกระทบกระเทือนต่อสถานะ
กระทั่งความละอายก็ทำได้เพียงสั่นคลอนความตั้งใจ
ทว่า..

          “คุณแม่ว่า.. คนเราควรกล้าหาญที่จะยอมรับความจริงไหมครับ”

          “ไม่เป็นไร”
เสียงเข้มของเด็กหนุ่มฉุดระมิงค์ออกจากความคิด “ไม่เป็นไรทั้งนั้น ผมกำลังจะไป”
พชรย้ำ แต่ไม่จำเป็นหรอก เธอรู้ดี.. วันนี้ต้องมาถึง..
“พชร ประดิษฐาพงศ์ มีความจำเป็นอะไรต้องไป?”
..
..
ขายาวชะงักกึก น้ำเสียงแตกพร่าพยายามหยุดยั้งคำพูดของอีกฝ่าย
“ผมไม่.. คุณอย่า..”

          “พชร..”
นายพจน์ได้แต่ทวนชื่อนี้ซ้ำ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่เง่าที่สมควรได้รับคำสาปแช่งไปตลอดทั้งปีทั้งชาติ
“ลูก..”
ถ้อยคำนั้นแผ่วเบาจนแทบจะขาดหายไปในลำคอ
เด็กหนุ่มผู้นี้เป็นลูกชายของเพชรลดา กับ..

          “ค่ะ..”
ระมิงค์ หญิงผู้อยู่ในฐานะภรรยามองตาเขาพลางตอบรับอย่างขมขื่น “เขาเป็นลูกชายของคุณ”
“ลดา..” นายพจน์แทบยืนไม่อยู่
พชรเป็นรูมเมทม่อนแจ่ม เด็กทั้งสองอายุเท่าๆกัน
ซึ่งนั่นก็ต้องแปลว่า.. เพชรลดาตั้งครรภ์อยู่แล้วในตอนที่เธอจากเขาไป
“คุณมีลูกกับผมตั้งแต่ตอนนั้น คุณท้องพชร เขาเป็นลูกผม แล้วคุณไม่บอกผมได้ยังไง ได้ยังไงลดา..”
         ระมิงค์ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลริน
ในแววตานายพจน์มองอดีตหญิงคนรักด้วยความโหยหา มองลูกชายที่หายไปเกือบยี่สิบปีอย่างเจ็บปวด
และทั้งหมดนี้.. คือผลงานของเธอเอง

          “ม่อนคิดว่า.. ความเข้มแข็งและกล้าหาญคือคุณสมบัติที่คนเราควรต้องมีครับ”

“เธอไม่บอก เพราะ..” ระมิงค์กลืนน้ำลาย
“ฉันโกหกเพชรลดาว่าฉันท้องกับคุณ และอยากให้เขาหลีกทางเพื่อคุณจะได้แต่งงานกับฉัน ..ฉันที่เหมาะกับคุณมากกว่าเขา”
นายพจน์ขมวดคิ้ว “แล้วทำไมคุณต้องทำอย่างนั้น..”
“เพราะ..”
..
 “เพราะว่าฉันท้องจริงๆ..”
..
“เพราะว่า.. ม่อนแจ่มไม่ได้คลอดก่อนกำหนด”

ม่อนแจ่ม..
พชรไม่อยากได้ยินชื่อนี้ในตอนนี้เลย

“ฉันท้องอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนแต่งงาน”
..
“ม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกของคุณ..”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(ต่อรีฯถัดไปครับ)

[INDY-POET]

‘HAPPY 50th BIRTHDAY TO MY RESPECTED FATHER’

           ม่อนแจ่มหยิบภาพในกรอบไม้ที่ห่อไว้อย่างดีออกมาจากช่องระหว่างโต๊ะและเตียง.. ในหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
นี่คือของขวัญทำมือชิ้นแรกในชีวิตที่เขาจะมอบให้คุณพ่อ แต่นี่ไม่ใช่ของขวัญที่แท้จริงหรอก เพราะของขวัญวันเกิดที่ล้ำค่าที่สุดของคุณพ่อคือการได้รับรู้ว่าท่านมีลูกชายอีกหนึ่งคน ลูกชายที่สมศักดิ์ศรีด้วย และม่อนแจ่มจะบอกท่านเอง ..หลังจากคุยกับคุณแม่แล้ว

..พชรบอกให้คุยกับคุณแม่..

ตาใสหลับลง กลืนความขมขื่นลงไปในลำคอ ..แล้วเขาและพชรคงจะเป็นพี่น้องกันอย่างเป็นทางการ

         “ลุงสมครับ” ม่อนแจ่มกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“ม่อนเรียนเสร็จแล้ว จะรีบไปคอยหน้าหอสามชายนะครับ”
 
          “อ้าว ไอ้ม่อน?” ไอดิลเปิดประตูออกมาจากห้องสามสามห้องซึ่งอยู่ติดกัน
ม่อนแจ่มยกยิ้มให้คู่ซี๊น้อยๆ วันนี้เขาเลิกช้ากว่าจึงกลับมาทีหลัง
“เข้าไปคุยกับหมอกล่ะสิ ..ดี”
“ก็.. ใช่..”
“วันนี้มึงไปกินข้าวกับหมอกนะ กูจะเข้าบริษัทอีก” ม่อนแจ่มบอกกล่าว
“เอ้อ อ่าม โอเค..”
ไอดิลทำหน้าแปลกพิกล ม่อนแจ่มจึงหรี่ตาลง “เป็นอะไรหรือไง หมอกไม่อยู่?”
“คือ.. เมื่อกี้พชรมา”

พชร?
มา?
ม่อนแจ่มรอฟัง..

“พชรบอกว่าคุณน้านิภาเจ็บขา ขับรถไม่ได้ เลยต้องไปขับรถให้ แล้วหมอกก็ไปกับพชร จะได้ช่วยขี่รถพชรกลับมาหอน่ะ”
ไอดิลอธิบาย “แต่ไปที่ไหน ..กูไม่รู้”

ม่อนแจ่มชะงักไป
คุณน้านิภา ไม่สิ.. คุณน้าเพชรลดาเจ็บขาหรือ
โธ่..

“เฮ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้น” ไอดิลรีบมาตบไหล่
“คงไม่เป็นอะไรมากหรอก พชรดูกังวล แต่ก็ธรรมดาแหละ มันรักแม่มันมาก ก็อยู่กับแม่สองคนมาตลอดนี่นา”

         “อย่างนี้ พชรก็ช่วยพ่อกับแม่ทำสวนมาตั้งแต่เด็กเลยสิ”
         “ใช่ แต่ ..แค่แม่” 

“ใช่..”
พชรอยู่กับแม่มาตลอด
“ไม่เป็นไรนะ มีอะไรกูจะโทรบอก มึงเข้าบริษัทเถอะ วันนี้วันเกิดพ่อมึงไม่ใช่เหรอ” ไอดิลพยักเพยิดมายังภาพวาดที่ม่อนแจ่มหนีบไว้ระหว่างลำตัว
ม่อนแจ่มก้มลงมองบ้าง ตอบรับเบาๆ
“ใช่..”

           Mercedes Benz สีดำที่คุ้นเคยมาจอดเทียบหน้าฟุตบาท..
ม่อนแจ่มก้าวยาวๆไปขึ้นรถของบ้านตนเอง ยกมือไหว้ลุงสม ในใจประหวัดนึกถึงคนที่พชรเรียกว่า ‘แม่’
สาวใหญ่หน้าตาสะสวย ท่าทางใจดีที่เขาเคยเจอ คุณเพชรลดา เพชรหละปูน
ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเลี้ยงลูกชายมาสิบเก้าปี ..ท่านจะเหน็ดเหนื่อยและว้าเหว่หรือไม่.. แค่ไหนกัน..
ม่อนแจ่มถอนหายใจ หลับตาสลับกับลืมตาตลอดทาง ..เขาจะเริ่มต้นเอ่ยกับมารดาอย่างไรดี ..ท่านจะตกใจมากไหมหนอ
แต่อย่างไรเสีย.. ม่อนแจ่มคงไม่อาจรออยู่เฉยๆโดยที่ไม่พูดอะไรเลยได้ พชรรอมานานเกินไปแล้ว..

         ลุงสมชะลอรถจอดหน้าบริษัท..
ม่อนแจ่มสูดลมหายใจเข้า กระชับกรอบภาพแนบลำตัว
เลิกคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นคุณลุงบุญส่งประจำการอยู่ที่รถ Volvo สีขาวที่มักขับพาคุณพ่อกลับบ้าน
“คุณลุงบุญส่ง คุณพ่อจะกลับบ้านแล้วหรือครับ?”
ก็ดีนะ.. บางที ม่อนแจ่มน่าจะคุยบางเรื่องที่บ้าน..
“สวัสดีครับคุณม่อน วันนี้คุณท่านมีงานเลี้ยง คุณท่านไปหยิบเอกสารและคุณผู้หญิงเพิ่งจะตามเข้าไปน่ะครับผม”
อ้อ..
เอาอย่างไรดีล่ะ
แบบนี้ คุณพ่อคุณแม่ก็คงรีบสินะ.. ม่อนแจ่มถอนหายใจ
เขาควรไปรอที่บ้าน แต่.. ไหนๆก็มาแล้ว เอาของขวัญไปให้คุณพ่อเสียก่อนแล้วกัน ท่านมีงานต่อ ก็ไม่รู้ว่าจะกลับกี่โมงกันแน่..
ร่างเล็กเดินเข้าไปในบริษัท กดลิฟต์ตรงขึ้นไปยังห้องทำงานชั้นบน..

            “ลงไปแล้วหรือครับ?”
เสียงเล็กถามย้ำกับเลขานุการสาวและเลิกคิ้วอย่างงงๆ เมื่อได้รับคำบอกเล่า
“ทั้งท่านประธานและคุณระมิงค์ออกไปแล้วค่ะคุณม่อน ท่านมีงานเลี้ยงต่อ แต่ว่า.. ท่านประธานกลับมาเอาเอกสารอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ลงไปสักพักแล้วเหมือนกันค่ะ”

ม่อนแจ่มกลับลงมาชั้นล่าง กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ
ถ้าคุณพ่อลงไปแล้ว ก็ควรจะสวนกันสิ ..หรือไปลิฟต์คนละตัวกันนะ

          “สวัสดีค่ะ คุณม่อนแจ่ม”
ผู้จัดการสาวค้อมศีรษะให้น้อยๆ ม่อนแจ่มรีบยกมือไหว้
“อ่อ.. สวัสดีครับคุณผู้จัดการ ไม่ทราบเห็นคุณพ่อบ้างไหมครับ”
“อ่า..” ผู้จัดการลังเลเล็กน้อย
“ม่อน เอ๊ย ผม.. ผมเอาของขวัญวันเกิดมาให้คุณพ่อครับ” ม่อนแจ่มรีบชี้แจง เข้าใจว่าบิดายุ่งงาน แต่อยากเรียนให้ผู้จัดการเข้าใจว่าเขาขอเวลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แค่ยื่นภาพนี้ให้ แล้วเอ่ยบอกสุขสันต์วันเกิด.. ใช้เวลาน่าจะไม่เกินสองสามนาที
“เอ่อ.. ท่าน ท่านอยู่ที่ห้องพยาบาลค่ะ” ผู้จัดการค่อยๆเอ่ยบอกอย่างไม่แน่ใจว่าควรทำไหม
“ห้องพยาบาล คุณพ่อไม่สบายหรือครับ คุณพ่อเป็นอะไร”
ถาม.. แต่ไม่ได้รอฟังคำตอบ ขาสั้นรีบวิ่งเร็วๆไปทางห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว คุณพ่อเป็นอะไรถึงต้องไปห้องพยาบาลนะ..

           ม่อนแจ่มหอบแฮ่กๆ มองผ่านช่องประตูเข้าไปภายในเมื่อมาถึงจุดหมาย
คุณแม่อยู่ที่นี่ด้วย เอ๊ะ แล้วนั่น..
สายตาภายในกรอบแว่นแดงมองค้าง ..คุณน้าเพชรลดา?
ขาชะงักลง ค่อยๆเดินเข้าใกล้ประตู กระทั่งเห็นคนอีกหนึ่งคน

..พชร..

ม่อนแจ่มยืนนิ่ง.. ยิ่งกว่าตกใจ..
ไอดิลบอกว่าพชรไปรับคุณน้าเพชรลดา แล้ว.. มารับที่นี่น่ะหรือ ..ที่ PP Group นี้?
ทั้งสี่คนที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขากำลังจะพูดอยู่ที่นี่ ..พร้อมๆกันเลย
นี่มัน.. เรื่องอะไร..

        “พชร ประดิษฐาพงศ์ มีความจำเป็นอะไรต้องไป?”

ม่อนแจ่มชะงัก..
คุณแม่เพิ่งจะพูดว่า.. ว่า.. พชร ประดิษฐาพงศ์
คุณแม่ทราบแล้วอย่างนั้นหรือ?

“ผมไม่.. คุณอย่า..”
เสียงเข้มที่คุ้นเคยพยายามจะเอ่ยบางอย่างกับมารดาเขา
แล้ว.. ทั้งสองคนรู้จักกันหรือ ..ทำไม
   
“พชร”
เสียงคุณพ่อเอ่ยทวนชื่อ ..สายตามองพชรอย่างอยากจะเห็น
ในแววตาคมกล้าที่ม่อนแจ่มสัมผัสได้ถึงความหวั่นไหวเมื่อวาน ตอนนี้มันเกินกว่านั้น มันไม่ใช่แค่หวั่นไหว ..มันเจ็บปวด

“ค่ะ.. เขาเป็นลูกคุณ”
เสียงสั่นเอ่ยความจริงที่ม่อนแจ่มรู้
แต่ แต่.. คุณแม่ทราบได้อย่างไร ว่ามีพชร.. ว่า.. พชรเป็นลูกคุณพ่อ ทั้งที่คุณพ่อ ..ไม่ทราบเรื่องนี้เลย

“ลดา.. คุณมีลูกกับผมตั้งแต่ตอนนั้น คุณท้องพชร เขาเป็นลูกผม แล้วคุณไม่บอกผมได้ยังไง ได้ยังไงลดา..”
..
คุณพ่อไม่ทราบ แต่คุณแม่ทราบ?
ม่อนแจ่มงุนงง ขาเรียวขยับเข้าไปให้ได้ยินชัดเจน

“เขาทิ้งคุณไป เพราะ..”
..
 “ฉันโกหกลดาว่าฉันท้องกับคุณ และอยากให้เขาหลีกทางเพื่อคุณจะได้แต่งงานกับฉัน ..ฉันที่เหมาะกับคุณมากกว่าเขา”
“แล้วทำไมคุณต้องทำอย่างนั้น..”

..ม่อนแจ่มเบิ่งตา
เขาพยายามจับประเด็น สมองเชื่องช้ากว่าปกติ..

โกหก..
แต่งงาน..

“เพราะว่าฉันท้องจริงๆ..”
..
“เพราะว่า.. ม่อนแจ่มไม่ได้คลอดก่อนกำหนด”
..
ม่อนแจ่มไม่ได้คลอดก่อนกำหนด?
แต่.. แต่เขาตัวเล็ก
เขาไม่สูงใหญ่เหมือนคุณพ่อเพราะคลอดก่อนกำหนดไม่ใช่หรือ.. ตามที่เคยรู้มา..
..
“ฉันท้องอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนแต่งงาน”

..อะไรนะ
ม่อนแจ่มลมหายใจสะดุด ..ฟังคำที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยิน

“ม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกคุณ..”

มือเรียวกำเข้าหากันแน่น
แม้ถ้อยคำนั้นชัดเจนในหัว
แต่ม่อนแจ่มก็ต้องแปลมันซ้ำ ..ค้นหาความหมาย
ม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกคุณพ่อ.. แปลว่าอะไร..

        “ตั้งแต่พชรปรากฏตัว ฉันก็เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมีวันนี้ แต่ก็ไม่คิดหรอกว่าต้องพูดออกมาเองจริงๆ”
ระมิงค์สะอื้นให้ “ฉัน.. จะค่อยๆบอกม่อนแจ่ม แล้ว.. เราจะไปเอง”
วันนี้วันเกิดนายพจน์ ระมิงค์ทราบดี
ไม่ใช่เพราะเธอจำได้ แต่เพราะม่อนแจ่มลูกชายได้เตรียมของขวัญไว้ เธอเห็นเมื่อเดือนก่อน
แล้วนี่.. ม่อนแจ่มอาจไม่มีโอกาสได้ให้.. ส่วนเธอ ไม่เคยให้และไม่มีอะไรจะให้ คงมีเพียงแต่สิ่งที่จะคืน..
คืนภรรยา.. คืนลูกชาย..
และทั้งหมดนี้ก็คือ..

“ลูกชายคนเดียวของคุณคือพชร..”

พชร..
ลูกชายคนเดียว..

พชร.. เป็นลูกคุณพ่อ
พ่อ.. ที่ไม่ใช่พ่อของเขา
สิบเก้าปีภายใต้ชายคาบ้านประดิษฐาพงศ์
สิบเก้าปี.. ที่พชรไม่ได้พบพ่อ
สิบเก้าปี.. ที่พชรควรจะอยู่ที่นั่น
แล้วเขา..

เขา.. ไม่ใช่ลูกคุณพ่อ
ม่อนแจ่มก้าวถอยหลัง..
เขา.. ไม่ได้คลอดก่อนกำหนด เขาไม่ใช่ลูกคุณพ่อ
และนี่คือ.. ทำไมเขาไม่เหมือนคุณพ่อ
นี่คือ.. ทำไมเขากับคุณพ่อถึงไม่เคยผูกพันกัน
นี่คือ..

พชรรู้เรื่องนี้อยู่แล้วหรือเปล่า..

ม่อนแจ่มพยายามหันหลังกลับไป
ภาพซึ่งนำมาเป็นของขวัญที่ถืออยู่ในมือสั่นไหว ขาเรียวแทบยืนไม่อยู่
บางประโยคลอยกลับเข้ามากระทบความทรงจำ

         “หน้ามึงไม่เหมือนพ่อกูหรอก ว่าแต่หน้ากู.. เหมือนพ่อมึงหรือเปล่า”

หน้ามึงไม่เหมือนพ่อกูหรอก..
พชรรู้..

แต่ม่อนแจ่มไม่รู้ ..ไม่รู้ว่าควรจะไปไหน แต่เขาอยากเดินไป เขา..
เขามาทำอะไรอยู่ที่นี่..
เขามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่!

ร่างเล็กยืนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาแห้งผาก จุกแน่นในใจจนแม้แต่น้ำตายังไม่มีทางไหลออกมาได้
มือที่กำภาพวาดแน่นก่อนหน้าคลายออก เสียงของบางอย่างกระทบพื้นกระเบื้อง ..ม่อนแจ่มสะดุ้ง ก้มลงมอง

‘ HAP PY   50th  BIRTH DAY  TO  MY  RES PEC  TED  FA  THER ’

 
เสียงที่ทำให้สี่ชีวิตในห้องหันมามองหน้าประตูเป็นตาเดียว..

“ม่อน..” ระมิงค์อุทาน น้ำเสียงสั่นไหวราวกับจะขาดหายไป
“ม่อน..” ม่อนแจ่มเสียงพร่า ไม่รู้จะเอ่ยคำใด
“ผม..” ..เขาเรียบเรียงเป็นประโยคไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ม่อนแค่.. ผมจะมา..”
ปากอิ่มสั่นระริก ทว่า ดวงตาแห้งผาก พยายามอย่างยิ่งให้แข้งขายืนอยู่ได้อย่างมั่นคง ขณะที่ผู้เป็นมารดาทรุดลงกับพื้นตั้งแต่หันมาเห็นเขา
ระมิงค์มองลูกชายด้วยน้ำตาเอ่อท้น ม่อนแจ่ม.. ม่อนแจ่มได้ยินหรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม ..สีหน้าและแววตาของบุตรชายในสายเลือดทำให้ตระหนักดี
ระมิงค์สะอื้น ไม่ได้ตั้งใจเลยว่าจะให้ลูกชายรู้ด้วยวิธีนี้ เธออยากจะค่อยๆพูด.. ค่อยๆบอก.. ดังที่เด็กพชรเคยให้โอกาสในคราแรก ทว่านี่มันสายเกินแก้ไขแล้ว ที่ต้องทำตอนนี้ก็แค่รอ.. เธอแค่รอ.. รอให้ม่อนแจ่มตะโกนขอคำยืนยันจากเธอ..

แต่.. ม่อนแจ่มไม่โวยวาย ไม่ตะโกน ไม่พูดอะไร
ตกใจ เสียใจ แต่ไม่มีอะไรจะพูด ม่อนแจ่มได้แต่มองชายคนที่เคยบอกว่าไม่ชอบตัวเอง
ในวันที่ความจริงเปิดเผย.. สายตาที่มองกลับมาไม่ได้มีความยินดี  ไม่มีความสาสมใจ 
ปกติ พชรมักไม่แสดงความรู้สึกใดผ่านดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น ทว่า นาทีนี้.. พชรมองเขาด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

เสียใจหรือ?
ไม่.. พชรไม่มีอะไรควรต้องเสียใจเลย

เป็นดวงตาสีน้ำตาลที่เบือนหลบ ไม่กล้าประสานนานกว่านี้..   
ม่อนแจ่มสูดลมหายใจเบาๆ ก้าวเข้าไปภายในห้องพยาบาล
ความเข้มแข็งและกล้าหาญเป็นคุณสมบัติที่คนเราควรต้องมี ..ใช่ไหม

          ร่างเล็กย่อตัวลง ค่อยๆโอบประคองบ่ามารดา
“แม่ครับ ลุกขึ้นเถอะ” ม่อนแจ่มเอ่ยเสียงหนัก
ระมิงค์เบิ่งตา ขมวดคิ้วมองลูกชาย
ม่อนแจ่ม.. ทำไมม่อนแจ่มไม่..
“ลุกขึ้นเถอะครับ คุณ.. คุณลดากับลูกชาย ..และคุณพจน์ คงมีเรื่องมากมายที่จะพูดคุย ทำความเข้าใจกัน คุณแม่ไปกับม่อน”
..
“..ไปกับม่อนนะครับ”

ม่อนแจ่ม..
ระมิงค์ได้แต่อ้าปากค้างไว้
ลูกชายหน้าซีดเผือด แต่ไม่โวยวาย
ดวงตาหวั่นไหว แต่กลับไม่ร้องไห้ออกมา
เป็นมือเรียวเล็กที่ประคองเธอลุกขึ้นจากพื้น
เป็นเด็กน้อยขี้กลัวที่พยายามกระตุ้นให้เธอกล้าหาญ..

         “ไม่เป็นไร” พชรเอ่ยขึ้นหนักๆ ลำคอตีบตันไปหมด
“แม่ครับ เดี๋ยวเราไป..” ร่างสูงตั้งท่าจะเข้าไปประคองมารดา
“คุณเพชรลดาเจ็บขา” ม่อนแจ่มกลืนน้ำลาย มองบริเวณข้อเท้าของคนบนเตียงพยาบาล
คนที่เคยเอาลำไยจากสวนมาฝาก คนที่ยังคงมองเขาด้วยแววตาแสดงความปราณีและเห็นใจ แม้ว่าม่อนแจ่มจะไม่แน่ใจเลยว่าควรได้รับ
พชรนิ่ง เม้มปากบางๆ ไม่เคยถนัดในเรื่องการพูดสื่อสาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเช่นนี้
แม้อยากจะพูด..
อยากจะ..
“ไม่เป็นไร” ม่อนแจ่มย้ำคำ “..ไม่เป็นไรเลยจริงๆ”
ร่างเล็กประคองมารดาไว้มั่น พาเธอหันหลังออกผ่านประตูไป..

          ระมิงค์ได้แต่มองลูกชายค้าง งุนงงไปหมด
อะไรบางอย่างในดวงตาสองคู่..
อะไรบางอย่างในน้ำเสียงของคนสองคน..

         “รถคุณแม่จอดที่ไหนหรือครับ”
ม่อนแจ่มเอ่ยถาม ระมิงค์จึงเดินนำไปตามทางออกสู่โรงจอดรถพิเศษที่ซึ่งรถส่วนตัวของเธออยู่ที่นั่น
“ม่อนขับให้ไหมครับ” ลูกชายเอื้อเฟื้อ ระมิงค์จึงมอบกุญแจให้ไปทั้งยังอึ้งๆ..

           มือเรียวจับพวงมาลัย ขับพารถมุ่งหน้าออกจากบริษัท
ระยะหนึ่งแล้ว.. กว่าที่จะตีไฟซ้าย ชะลอจอดชิดขอบถนน..

“คุณแม่ครับ” ม่อนแจ่มฝืนเอ่ยหนักๆ แม้น้ำเสียงจะแตกพร่า หันมามองมารดาอย่างจริงจัง
“เล่าให้ม่อนฟังที..”
ระมิงค์ก้มหน้า หยดน้ำตารินไหล
“แม่..” เสียงสั่นเอ่ยค่อยๆ แต่ก็พยายามให้ชัดเจน
“แม่คบกับคุณพ่อของม่อน และท้อง.. คุณตาไม่ยอมรับเพราะฐานะ.. ขณะเดียวกัน คุณตากับเพื่อนสนิทก็มีข้อตกลงที่จะให้แม่กับคุณพจน์แต่งงานกัน เพราะธุรกิจ..”

ม่อนแจ่มเพียงนิ่งฟัง..

“แม่ไล่เพชรลดา คนรักของคุณพจน์ไป แม่..โกหกว่าแม่ท้องกับคุณพจน์”
“แล้ว..” ม่อนแจ่มลำคอแห้งผาก
“คุณเพชรลดาไม่ได้บอกคุณแม่หรือครับว่าเธอกำลังท้อง..”
“บอก..” ระมิงค์ไหล่สั่น
“แล้ว.. คุณแม่ก็ยังไล่เธอไปหรือครับ..” 
มีเพียงน้ำตาเป็นคำตอบ
“แม่.. แค่ให้เช็คเธอไปแสนนึง แล้ว.. ก็แต่งงาน”
..
“แม่กับคุณพจน์ไม่รู้สึกอะไรต่อกันเลย เราแยกกันนอนเป็นส่วนใหญ่ แล้วก็ไม่มีใครเรียกร้องจะนอนด้วยกัน”
..
ม่อนแจ่มกลืนน้ำลาย
สายสัมพันธ์..
สายสัมพันธ์ที่ไอดิลเคยพูดถึง เขาตระหนักแล้วในตอนนี้ว่าที่เขาไม่รู้จักและไม่รู้สึกถึงนั้นก็เป็นเพราะว่ามันไม่เคยมี
พจน์ ประดิษฐาพงศ์กับระมิงค์ ประดิษฐาพงศ์ไม่เคยรักกัน ..และม่อนแจ่มก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงมาโดยคนสองคนที่รักกัน ..ไม่เลย

“แม่พยายามลืมเรื่องเพชรลดาไป ลืมที่เธอบอกว่าท้อง.. ไม่ยอมบอกคุณพจน์ กล่อมตัวเองว่าเป็นเรื่องโกหก จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนม่อนเพิ่งเข้ามหา’ลัย เด็กหนุ่มคนนั้นมาพบแม่..”

เด็กหนุ่มคนนั้น..

“ม่อนก็คงเห็นแล้ว หน้าตาเขา รูปร่างเขา.. แม่ถึงตระหนักว่าเพชรลดามีลูกจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลูก.. ลูกคุณพจน์”
..
“แม่ขอโทษ..”

          “พชรบอกว่ามันไม่เคยมีปัญหากับมึง”
          “แต่.. มันไม่ชอบมึง”

ในที่สุด.. ก็รู้ว่าทำไมพชรถึงไม่ชอบเขา
ม่อนแจ่มปฏิเสธ ไม่ยอมรับการ ‘ไม่ชอบ’ ของพชรมาตลอด
เขาพยายามทลายกำแพง เขาเข้าหา เขาหาเรื่อง เขายั่วเย้า เขา.. เป็นคนทำให้ทุกอย่างเลยเถิดมาขนาดนี้
ทั้งที่พชรมีสิทธิ์ชอบธรรม สมเหตุสมผลที่สุดที่จะไม่ชอบเขา ..เกลียดเขาก็ยังได้ด้วยซ้ำ

หน้าขาวเผือดซบลงกับพวงมาลัย..
สิ้นสุดความอดทน.. หยาดน้ำตาอุ่นๆรินไหลลง..
ความเข้มแข็งสุดท้าย คือ.. การยอมรับความอ่อนแอของตัวเอง

         พชรบอกชัดเจนว่าไม่ชอบ..
แต่ก็เป็นเขา.. ม่อนแจ่มที่พยายามหาเรื่องอีกฝ่าย พยายามทำให้พชรสนใจให้ได้
พชรหลีกเลี่ยงเขา พชรไม่ยอมปะทะคารมกับเขา พชรไม่เคยทะเลาะด้วย ..นอกจากทนไม่ไหวจริงๆ

          ‘หน้ามึงไม่เหมือนพ่อกูหรอก ว่าแต่หน้ากู..เหมือนพ่อมึงหรือเปล่า’

นั่นเป็นเพียงครั้งเดียวที่พชรควบคุมตัวเองไม่ได้
นอกจากครานั้น พชรไม่เคยพูดอะไรทำนองนี้อีกเลย ไม่พูดถึง.. เก็บความเครียดไว้กับตัวเอง
พชรไม่ชอบ แต่ก็ยังมีน้ำใจกับเขา ..ช่วยเหลือเขา เพราะพชรเป็นคนดี
ทั้งที่.. ม่อนแจ่มแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากพชร ..เป็นลูกของคนที่ทำกับแม่พชรแบบนั้น
ทั้งหมด แค่เพราะ.. พชรเป็นคนมีน้ำใจ
แล้วก็เป็นเขา.. เป็นเขาที่..

        ‘บอกกูให้ปล่อย..’
        ‘..บอกเดี๋ยวนี้’
..
        ‘พชร..’

   ใบหน้าขึ้นสีจัดอย่างอับอาย..
ไม่ใช่เขินอาย ..แต่อับอาย
เขาไม่คิด.. ว่าตัวเองจะกล้าสู้หน้าพชรได้อีกแล้ว

“ม่อนแวะไปหอแป๊ปนึงนะครับ”
ม่อนแจ่มกลั้นสะอื้น เอ่ยบอกมารดา ก่อนออกรถต่อไปตามทางสู่มหาวิทยาลัย..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          “ไอ้ม่อน?”
ไอดิลทักทันทีที่ม่อนแจ่มเปิดประตูเข้ามา ไอหมอกเองก็นั่งอยู่ด้วยกันเหมือนที่เขารู้ว่าจะต้องเป็น เมื่อซัดสายตามองหามอเตอร์ไซค์ดำเขียวที่คุ้นเคยและเห็นมันจอดอยู่ที่เดิมหน้าหอสามชาย
ม่อนแจ่มพยักหน้าให้คนทั้งคู่ ไม่พูดอะไร ได้แต่เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าเป้ออกมา กวาดหนังสือและเอกสารประกอบการเรียนใส่ลงไป

          “เฮ้ยๆ! ไอ้ม่อน นั่นมึงจะไปไหน”
ไอดิลเลิกคิ้ว มองอย่างตกใจ
“กู..” ม่อนแจ่มเอ่ยตอบหอบๆ “กูจะไปอยู่กับแม่น่ะ”
มือเรียวคว้าชุดนักศึกษาและเสื้อผ้าลำลองไม่กี่ชุดใส่ลงในกระเป๋าหิ้วของลุงสม
ไม่มีเวลาเก็บเครื่องนอน ..ที่เหลือค่อยมาเอาวันหลัง
อย่างไรก็ตาม แขนเรียวคว้าเอาม้วนกระดาษซึ่งก็คือภาพที่ยังวาดไม่เสร็จมาด้วย ..รีบแค่ไหน เขาก็ไม่อาจทิ้งสิ่งนี้ไว้

          “เกิดอะไรขึ้น ไอ้ม่อน” ไอดิลงุนงง
“ทำไมมึงจะไป ที่บ้านมีปัญหาหรือไง?”
ปัญหาหรือ..
“ไม่มี ไม่มีเลย กูแค่ไม่อยาก..”
อยู่ห้องนี้แล้ว..

“แล้วมึงบอกพชรหรือยัง?”

‘พชร’
ชื่อที่ม่อนแจ่มไม่อยากได้ยินในตอนนี้เลย

ไม่ได้บอก.. หัวเล็กส่ายไปมา
ไอดิลขมวดคิ้วมุ่น “นี่มึงทะเลาะกับพชรหรือไง?”
ทะเลาะหรือ..
“กูกับพชรไม่เคยทะเลาะกัน..” น้ำเสียงแห้งผากเอ่ยบอก พยายามห้ามน้ำตา
“พชรไม่เคยทะเลาะกับกู กูทะเลาะของกูอยู่คนเดียวตลอด มึงก็รู้..”
ไอดิลรับฟัง พยายามคิดตาม แต่ความสัมพันธ์ระหว่างรูมเมททั้งสองมันช่างยากเย็นเกินเข้าใจเอาเสียจริงๆ
“เออ.. เออ แล้วมึงทะเลาะของมึงเองคนเดียวรุนแรงขนาดอยู่ร่วมห้องกันไม่ได้เลยเหรอวะ?”

ไอดิลไม่เข้าใจ.. และม่อนแจ่มก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้สั้น ง่ายหรือได้ใจความ
แต่แบบนี้ล่ะดีแล้ว.. พชรจะได้ไม่ต้องลำบากใจ ..ไม่ต้องลำบากใจอีกต่อไป
นานเท่าไหร่แล้วที่พชรทนมา ..มีน้ำใจแค่ไหนที่อุตส่าห์ไม่ตะโกนใส่หน้าว่าม่อนแจ่มไม่ใช่ลูกคุณพ่อ   
ทั้งที่โดนท้าต่อยบ้าง วุ่นวายบ้าง ต่างๆนานา..

อะไรบางอย่างเตือนม่อนแจ่มว่าเขาสองคนผ่านจุดนั้นมาแล้ว ..ใช่
แต่มันก็ผ่านมาไกลเกินไป ..ผ่านมาจนถึงจุดที่มีเรื่องที่ใหญ่กว่า.. สำคัญกว่าให้คำนึง..

           “มึงความจำดีไหม ..ไอ้ดิ้ล” เขาเอ่ยถามคู่ซี๊
“ห๊ะ.. เอ่อ ก็..” ไอดิลยังไม่หายงง ไม่รู้ควรจะตอบว่าอะไร
“กูพอจะฝากคำพูดสองสามประโยคให้พชร ..ได้ไหม”
อ้อ..
“ได้ ได้สิ เดี๋ยวให้หมอกช่วยจำด้วย”
ม่อนแจ่มกลืนน้ำลาย สูดลมหายใจ ค่อยๆเอ่ยให้ชัดเจน
“มึงไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องรู้สึกแย่”
..
“กูกับแม่.. ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
..
“มึงเป็นคนมีน้ำใจมาก กูขอบคุณ และ กู.. กูดีใจที่..ได้เป็นรูมเมทของมึง..”

รูมเมท..
ใช่.. เขากับพชรเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน
ส่วนเรื่องนั้น.. มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ..ไม่มีอะไรให้ต้องคิดถึงเลย
ดวงตาใสที่เริ่มพร่ามัวหันไปมองเตียงล่างของตัวเอง ..ก่อนจะทำได้เพียงสาวเท้าออกจากห้อง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        ประตูรถเปิดออก..
ม่อนแจ่มวางกระเป๋าทั้งสองใบไว้เบาะหลัง ก่อนจะเข้ามานั่งประจำที่คนขับ
นั่งเงียบๆ อยู่อึดใจหนึ่ง พยายามหยุดน้ำตาของตัวเองไว้ให้ได้..
ระมิงค์มองลูกชาย คิดทบทวนสิ่งต่างๆ

           “เธอก็มาแล้ว อยากทำอะไร พูดอะไร เธอก็จัดการเองเถอะ ..ฉันทำไม่ได้”
           “หมายความว่ายังไง ทำไม่ได้?
คุณอยากให้ลูกชายคุณรู้จากปากผมหรือ อยากจะให้เขาช็อคตายหรือยังไง!”
           “ฉันไม่รู้จะพูดยังไง”
            “ความจริง..
ความจริงไงครับ สิ่งที่ต้องพูด บอกลูกคุณก่อนที่เขาจะรู้จากคนอื่น แล้วค่อยไปสารภาพกับคุณพจน์”

         “ฉันทำไม่ได้”
         “ทำซะ!”
         “เธอก็ไปบอกคุณพจน์เองเลยสิ!”
         "คุณบอกลูกชายคุณก่อน!”
         “แล้วทำไมเธอต้องแคร์ ต้องสนใจว่าลูกชายฉันจะรู้สึกยังไง รู้จักหรือ!”

        “ม่อน..”
ที่สุด.. ระมิงค์ก็ตัดสินใจเอ่ยถามออกไป “ลูกรู้จักพชรใช่ไหม?”

รู้จักพชรใช่ไหม..
คำถามนั้นบาดลึกลงในหัวใจ ความทรงจำมากมายแจ่มชัดอยู่ในหัว

“พชรเป็นรูมเมทม่อน..”
ม่อนแจ่มพูดได้เพียงแค่นั้น ดวงตาใสหันมองมารดา หวังให้ท่านเข้าใจความหมายมากมายภายใต้นิยามสั้นๆและธรรมดาสามัญอย่าง ‘รูมเมท’
..ความหมายมากมายที่พชรมีต่อเขา..

พชรยังคงเป็นคนพิเศษ..
เป็นคนที่ม่อนแจ่มยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบเจอในชีวิต
ชีวิตดำเนินไป บางสิ่งเริ่มต้น ..แล้วสิ่งนั้นก็จบลง และม่อนแจ่มก็ไม่เสียใจกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นก่อนที่มันจะจบลง
อะไรที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและพชร..

            มือเรียวหมุนพวงมาลัย มุ่งหน้าไปที่ไหนก็ไม่รู้ตามแต่มารดาจะบอกให้ไป
บางที.. เหตุผลที่พชรไปในตอนนั้นคงไม่ใช่การที่พชรเป็นลูกคุณพ่อ ทว่า.. คือการที่ม่อนแจ่มเองไม่ใช่ลูกคุณพ่อต่างหาก
แต่.. ถ้าจะมีใครที่ต้องเดินจากไป มันไม่ควรเป็นพชร มันควรเป็นเขา ..เขาเองที่อยู่ผิดที่ผิดทางมาตั้งแต่แรก
มันไม่เกี่ยวว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรกับพชร มันเกี่ยวกับเขาไม่ควรเป็นเหตุผลขัดขวางพชรจากการมีครอบครัวที่สมบูรณ์
มันคือการที่เขารู้สึกว่าควรออกไป คือการยอมสูญเสียอะไรก็ตามเพื่อให้คนอีกคนมีชีวิตที่ดี ..อะไรก็ตาม ซึ่งนั่นก็รวมถึง.. ความรู้สึกของตัวเองด้วย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ขอบคุณสำหรับการติดตามและขออภัยที่รอบนี้มาช้าครับ

[B52]

มือจับโทรศัพท์เนี่ยสั่นไปหมดเลย

[followme]

ม่อนแจ่มเข้มแข็งมาก!!!!
จะร้องไห้ตามจริงๆ

[่patsaporn]

ร้องไห้~~~~ น้องม่อน ฮือ การรู้ด้วยวิธีนี้เจ็บปวดเกินไป รู้ในวันเดียวกันหมดนี่ล่ะ แต่มันก็ถึงเวลาของมันแล้ว
ก็หักดิบดี แต่สองคนลึกซึ้งกันไปแล้วไง มันไปอีกสเต็ปแล้ว ต้องแบกความเสียใจมากกว่าเรื่องพ่อแม่ไปอีก
ม่อนเป็นคนดี ทนไม่ได้อยู่แล้วแบบนี้ แต่สงสารม่อนเรื่องที่รู้ว่าไม่ใช่ลูกพ่อมาก คนรัก และศรัทธา
เจอแบบนี้ก็ช็อคสิ พชรเองก็คงแย่มากเหมือนกัน สิ่งกลับมาไม่เจอม่อนอีก สองคนแม่ลูกจะไปไหนกัน
คราวนี้คนวิ่งตามคงเป็นพขรแล้ว เพราะม่อนต้องสร้างกำแพงสูงๆ กำแพงของความรู้สึกผิดขึ้นมาแน่นอน
คนที่จะช่วยเรื่องนี้ได้มีคนเดียวคือคุณพงศ์นั่นแหละ กราบค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[river]

 :mew6:น้ำตาตกแทนม่อนเลย

[toou]

จะร้องไห้อ่าาาา
สงสารม่อน พชร พ่อ เพชรลดา

[badbadsumaru]

ฮือออออ น้องม่อนน
สงสารทุกคนเลย

[Rumraisin]

น้ำมูกกับน้ำตามาเป็นสายเลย
ม่อนเข้มแข็งมากเลย 

[Kimdodo]

ร้องไห้แล้ววววววววววว

[Freja]

มีความรู้สึกว่าอิมเพ็คของเรื่องนี้ยังไม่เข้าเป้าจริงๆสำหรับม่อนนะ
ม่อนถึงยังไม่อะไรมากมาย  แค่ร้องไห้ไม่ม่อนก็เป็นเด็กที่สามารถรับมือกับวิกฤตการณ์ได้ดีมากๆ   เหมือนกับว่าสามารถ detach อารมณ์กับความรู้สึกออกมาจากกัน
น่าจะเรียนปรัชญามากกว่าเรียนวิศวะเสียอีก

ในส่วนของพจน์นั้นเราไม่คิดว่าพจน์จงใจห่างจากม่อนนะ
บางอย่างบอกว่าในเมื่อระมิงค์รู้ว่าม่อนไม่ใช่ลุกพจน์ก็เหมือนจะกันม่อนออกจากพจน์อยู่กรายๆ   เหมือนสัณชาตญาณบอกไว้ ระมิงค์ถึงได้ดูแลม่อนแบบไข่ในหิน แต่ในขณะเดียวกันก็งานยุ่งมากจนแทบจะไม่มีเวลาให้ลูกกันทั้งคู่   

ความรู้สึกว่าม่อนเป็นลุกแม่มากกว่าพ่อนั้นมันทำให้เกิดเส้นกั้นระหว่างพจน์กับม่อน  พจน์เองก็ใช่ว่าจะสงสัยว่าม่อนไม่ใช่ลูกตัวเอง   แต่ความห่างเหินอันนี้เราว่ามันสามารถรู้สึกได้จากระมิงค์   อันนี้เราเอามาจากปสกส่วนตัวคนที่อยู่ด้วยกันสามารถที่จะรับรู้ได้ว่าบางส่วนอีกฝ่ายอาจจะไม่ชอบ ไม่ต้องการให้เข้าไปยุ่ง

[yymomo]

โอ๊ยย  สงสารทุกคนอ่ะ   จุกแทนม่อนจริงๆ