CHAPTER 34: Ein Schönes Wochenende (Part I) “อ้าวม่อน มาแล้วเหรอ รีบอะไรขนาดนั้น?”..
คนถูกทักพยักหน้าหงึกหงักขณะหอบแฮ่กๆ พลางยกข้อมือขวาขึ้นส่องนาฬิกาซึ่งบอกเวลา 14.30 พอดีเป๊ะ
“ม่อนเพิ่งเลิกเรียนครับ” ม่อนแจ่มอธิบาย “พี่คุดมีเรียนต่อไหม ไปทันปะครับ?”
“โอ๊ย ไม่เป็นไร” สาวปีสองนาม ‘มังคุด’ ยิ้มรับ
“พี่ไม่ได้มีเรียนต่อ เดี๋ยวอยู่รอสี่โมงช่วยเก็บเลย”
โอ้..
ม่อนแจ่มยิ้มกว้างให้รุ่นพี่ชมรม
สาว Mass Comm. นี่ใจดีเนอะ
นิทรรศการสัญจร ชมรมอาร์ทติสท์
‘Inspiring Portrait’
ร่วมค้นหาแรงบันดาลใจของเพื่อนๆ จากแรงบันดาลใจของภาพเหล่านี้
วันนี้คือวันศุกร์ที่ชมรมอาร์ทติสท์จัดนิทรรศการ Inspiring Portrait เป็นวันสุดท้ายและช่วงเวลาสุดท้ายด้วย ซึ่งก็เป็นเวรเฝ้าของม่อนแจ่มเองตามที่พีระศิลป์เพื่อนร่วมคณะผู้มีเมตตาจิตจัดการให้เขา
“โบรชัวร์อยู่นี่นะม่อน” มังคุดชี้ให้รุ่นน้องเห็น พลางบ่นงึมงำ
“ไม่รู้ทำไมเราไม่แปะ
แรงบันดาลใจ ใต้ภาพไปเลยเนอะ คนเข้ามาดูจะได้อ่านได้เลย ไม่ต้องพูด ไม่ต้องแจกโบรชัวร์ให้ยุ่งยาก จัดคราวหน้า พี่จะเสนอให้ทำแบบนี้ดีกว่า”
“อย่าเลยครับ” ม่อนแจ่มไม่เห็นด้วย
“ที่ไอ้พีมันเสนอให้ทำเป็นโบรชัวร์ เพราะว่าเราอยากให้ผู้ชมดูภาพ ไม่ได้อยากให้ดูคำบรรยายนี่นา”
..
“แรงบันดาลใจเป็นของคนวาด ส่วนจินตนาการเป็นของผู้ชม เราไม่ควรขัดขวางความคิดจินตนาการเหล่านั้นด้วยการแปะคำอธิบายเอาไว้ ผู้ชมควรมีอิสระที่จะค้นหาเอาเองจากภาพที่เขากำลังเสพนะครับ ..จินตนาการใคร ..จินตนาการมัน”
..
“ถ้าสุดท้ายแล้ว.. ผู้ชมอยากพิสูจน์ว่าจินตนาการของเขาตรงกับคนวาดหรือไม่ หรืออยากรู้แรงบันดาลใจจริงๆของคนวาด เขาถึงจะขอโบรชัวร์ไปอ่านหรือไม่ก็ถามจากเราครับ”
ม่อนแจ่มอธิบาย ขณะไล่สายตาศึกษา Inspiration ของแต่ละภาพอีกครั้ง
อ่าน.. แรงบันดาลใจของคนอื่น
กระทั่ง ..อ่านทวนแรงบันดาลใจของตัวเอง
“ม่อน มาตรงนี้ ทำงานๆ!”เสียงมังคุดร้องเรียกรุ่นน้อง ม่อนแจ่มจึงเงยหน้าขึ้น วางโบรชัวร์ไว้ ..มีใครมาดูหรือ เขาไม่ทันได้ยินแฮะ
“เขาขอ Inspiration ของภาพนั้น” มังคุดชี้มือ
“คร้าบ” ม่อนแจ่มรับคำ เดินตรงไปหา “ภาพไหนพี่คุด?”
“ภาพนี้ม่อน”
..
ร่างเล็กมาหยุดยืนหน้าภาพวาดของตนเอง และ.. พบกับผู้เยี่ยมชม
“คนนี้แหละที่เขาขอ ร..แรงบันดาลใจ” มังคุดเอ่ยต่ออย่างตะกุกตะกักเมื่อมองภาพของรุ่นน้องชมรมและพิจดู ‘ผู้เยี่ยมชม’ ให้ชัดๆอีกครั้ง
ม่อนแจ่มเองก็มองด้วย
..
“ขอ Inspiration ของภาพนี้ได้ไหมครับ” ผู้เยี่ยมชมเอ่ย
ซึ่ง เอ่อ.. ไม่น่าจำเป็นแล้วมั้งคะ มังคุดแอบคิด
..หน้าเหมือนเสียขนาดนี้ม่อนแจ่มไม่ตอบรับ.. ไม่ปฏิเสธ.. ได้แต่อ้าปากค้างไว้ จ้องคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ
แม้แต่ชื่อที่คุ้นชินก็ยังไม่หลุดออกจากปาก..
ม่อนแจ่มไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงไหม คือ.. ก็ใช่ ที่พบกันทุกวัน แต่มันไม่เคยเป็นที่ตรงนี้
พวกเขาไม่เคยพบกันที่อาคารกิจกรรมนักศึกษามาก่อนเลย
มังคุดมองผู้มาเยือนร่างสูงกับเจ้าบ้านร่างเล็กที่ยืนจ้องตาอย่างมีนัยยะสำคัญสลับกันไปมา แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์กับบรรยากาศตรงหน้า จินตนาการสาววายทำงานไวกว่าความรู้ทันที
“ม่อน” มังคุดแตะไหล่รุ่นน้อง “บอกแรงบันดาลใจเขาไปซี๊!”
อะ..
ม่อนแจ่มขยับเข้าใกล้ผู้มาเยือนมากขึ้นหน่อย ขณะมังคุดถอยหลังไปเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ห่างๆอย่างโคตรห่วง
“ม..มาได้ไง” เจ้าถิ่นถามตะกุกตะกัก
“พอดีเห็นแผ่นกระดาษ..” ร่างใหญ่ในชุดนักศึกษาอธิบาย
“ที่เขียนว่าม่อนฯ วันศุกร์ สิบสี่สามศูนย์ เลยถามไอดิลดู ไอดิลบอก ..เวรม่อนเฝ้านิทรรศการ”
..
“ว่างพอดี ..ก็เลยมา”
อะ..
ม่อนแจ่มทำหน้าไม่ถูก ..และเหลือบมองภาพวาดของตนเองอย่างทำตัวไม่ถูกยิ่งกว่า
คือมันก็ไม่น่าจะเขิน แต่ม่อนแจ่มกลับเขิน รู้สึกเหมือนตัวเองแอบทำอะไรแล้วโดนพชรจับได้
ทว่า..
“เห็นมาก่อนหน้านี้แล้ว” เสียงเข้มบอกให้สบายใจ
“ห๊ะ เห็นตอนไหน?” ม่อนแจ่มฉงน
“อาทิตย์ที่แล้ว” พชรบอกเรียบๆ “วันเดียวกับที่..”
..
“ที่ม่อนกลับไปหอ แล้วเราเจอกันพอดีตอนเปิดประตูน่ะ”
อ่าม..
เหรอ..ม่อนแจ่มพยักหน้าช้าๆ ..ยังจำวันนั้นได้ดี
พชรมาด้วยสีหน้าเฉยๆไม่เปลี่ยนแปลง อย่างไรก็ตาม ม่อนแจ่มแอบเห็นริมฝีปากหนายกนิดหนึ่งคล้ายจะเผยอยิ้ม
“ตกลงแรงบันดาลใจคืออะไร?” พชรถามซ้ำ
..
..
ม่อนแจ่มเอี้ยวมองภาพตัวเองอีกครั้ง ก่อนกลับมามองคนตรงหน้า ประสานสายตา
“พชร..”
เขาเรียก ก่อนเอ่ยถามจริงจังจากความ 'รู้จัก' อีกฝ่ายค่อนข้างดี
“แน่ใจหรือไง.. ว่าถ้าบอกไปแล้วจะไม่เขิน?”
เออว่ะ..สีหน้าเรียบเฉยนั้นเป็นสีจัดขึ้นราวกับเพิ่งตระหนักว่าคำตอบจากคนที่เขาถามสามารถนำไปสู่อะไรได้บ้าง
“เอ้อ ..งั้นไม่ต้องบอกก็ได้”
พชรรู้ชะตากรรม ..เอาเป็นว่า เขามาให้กำลังใจม่อนแจ่มเฉยๆละกัน
“เอ๋า ซะงั้นน่ะ!” ม่อนแจ่มหัวเราะขำ “แต่กูอยากบอกแล้วนี่ ฟังหน่อยน่า”
พชรส่ายหน้า แต่ม่อนแจ่มยืนยัน ทำหน้าตาขอความเห็นใจ
“นะ..”
แล้วพชรก็แพ้สีหน้าแบบนี้จริงๆ ให้ตายเถอะ..
จากที่มาจากคณะมนุษยศาสตร์แบบมั่นใจ ..ตอนนี้พชรรู้สึกเหมือนอยากจะม้วนเสื่อกลับลำพูน
ม่อนแจ่มเป็นต่อเขาเสมอ..
“ม่อนบอกแบบอย่าให้เขินได้ไหม?” พชรพยายามประณีประนอม
ม่อนแจ่มกัดปาก หรี่ตา ท่าทางเหมือนยากที่จะทำ พชรจึงขออีกครั้ง
“..นะครับ”
อื้อ..เหมือนคำว่า ‘นะครับ’ นั้นผลักศีรษะเล็กให้พยักรัวๆ ..ม่อนแจ่มแพ้น้ำเสียงแบบนี้
“ได้ พชร ได้!”
อะแฮ่มๆ..กระแอม ..ม่อนแจ่มกระแอมก่อน ยืดตัวให้สูงขึ้นหน่อย แล้วค่อยๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงแบบ 'แมนๆคุยกัน'
“เอาล่ะ เราจะเริ่มจากการแนะนำภาพให้นายฟังก่อนเลยนะ” มือเรียวกวาดแนบกรอบกระจก ลอบยักคิ้วจึ๊กๆ
“อย่างที่นายเห็น ..คนในภาพนี้มีลักษณะพิเศษหลายๆอย่าง”
..
“เห็นดวงตานี้ไหม?”
เด็กวิศวฯถาม แล้วเด็กมนุษยฯจึงพยักหน้า
“นายจะเห็นความว่างเปล่า เฉยชา ..บอกได้ว่าบุรุษผู้นี้เป็นคนเมินจักรวาล ไม่สนใจว่าโลกจะหมุนรอบดวงอาทิตย์หรือดาวหมีใหญ่..”
ฮึก..
ผู้เยี่ยมชมกลั้นขำ พยักหน้ารับ
“แล้วเห็นริมฝีปากนี้ไหม?”
เด็กวิศวฯถามอีก เด็กมนุษยฯก็พยักหน้าว่าเห็น
“ริมฝีปากที่เม้มปิดสนิทนี้.. บอกให้รู้ว่าเขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แต่จริงๆแล้วดุร้าย พร้อมจะเขมือบหัวรูมเมทที่ตัวเองไม่ชอบขี้หน้า..”
ผู้เยี่ยมชมเม้มปากแน่น ไม่อยากหลุดหัวเราะออกมาในความกวนของอีกฝ่าย
“แล้วพิจารณาโครงหน้าคมสันนี้ให้ดีๆ.. นายจะรู้ว่าเขาเป็นคนเคร่งขรึม จริงจังกับชีวิตแค่ไหน
สีหน้าของเขาเรียบเฉยแบบนี้เสมอแหละ ซึ่งทำให้บางครั้ง เราก็อยากเข้าไปตั๊นหน้านิ่งๆของแม่ง..”
..
“ติดที่หล่อเกิน ..เลยทำไม่ลง”
เกือบแล้ว..
พชรเกือบไม่เขินแล้ว
“ไม่เขินใช่มะ?” ม่อนแจ่มถามยิ้มๆ พชรจึงตอบตรงๆ “ไม่มีประโยคสุดท้ายจะดีมาก”
ฮ่ะๆ.. ทั้งสองคนหลุดหัวเราะพร้อมกัน แล้วม่อนแจ่มจึงยื่นโบรชัวร์ให้พชรอ่านแรงบันดาลใจเอาเอง ..ขืนเขาเป็นคนพูดไป พชรจะเขินมากกว่านี้ ยิ่งพี่มังคุดคอยส่องอย่างค่อนข้างเป็นห่วงเป็นใยอยู่ด้วย ม่อนแจ่มไม่อยากให้ใครเห็นโมเม้นท์แบบนี้ของพชร
“ขอได้รับความขอบคุณจากชมรมอาร์ทติสท์นะครับ” เสียงเล็กเสริมท้าย ก่อนละไปแนะนำภาพแก่ผู้มาใหม่อีกคน
พชรรับโบรชัวร์มา..
หน้าคมก้มพลิกดู ไล่อ่านผ่านๆ จนถึงภาพลำดับที่สิบสอง
ชื่อภาพ: ‘The Philosopher ‘
ศิลปิน: ‘Mon Cham of Mechanical Engineering’
แรงบันดาลใจ:
ผมอธิบายแรงบันดาลใจของภาพนี้ไม่ได้เลย
บอกได้แค่.. นี่เป็นภาพ Portrait ภาพแรกในชีวิตการวาดของผม
เป็นภาพคนเหมือนที่วาดโดยไม่มีคนที่ว่าเป็นต้นแบบอยู่ตรงหน้า
ทีแรก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงวาดออกมาได้ ..รู้ตัวอีกที ผมก็วาดเสร็จแล้ว
ตลกดี.. ผมจำใบหน้าคนคนนี้ได้ทุกรายละเอียด
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนที่จดจำง่ายมาก ..ก็คงเป็นคนที่มีความหมายต่อผมมาก
ซึ่งเมื่อลองถามตัวเองดูแล้ว ..ผมแน่ใจว่าเป็นประการหลัง
‘Mon Cham of Mechanical Engineering’พชรชะงักอยู่ที่ตัวอักษรเหล่านั้นหลายอึดใจ อ่านทวนซ้ำๆ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถ้อยคำนี้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่แค่ตัวอักษรที่พิมพ์ด้วยหมึกดำ
พชรเข้าใจแล้ว.. ที่ว่ามันไม่ใช่แค่ ‘คำ’ ทว่า เป็นสิ่งมหัศจรรย์
"คำจะมีความหมายที่ประเมินค่าไม่ได้
เมื่อมันทำหน้าที่สะท้อนความรู้สึกแท้จริงที่อยู่ในใจเราออกมา
เมื่อมันได้สอดรับกับการกระทำทั้งหมดทั้งมวลที่เราทำลงไป.."พชรมีความหมายต่อม่อนแจ่มมาก ..แล้วพชรก็รู้ว่าทำไม
เพราะ.. ม่อนแจ่มรักพชร ..รักมาตั้งแต่ตอนนั้น ..อาจจะก่อนหน้านั้นก็ได้
ทำไมถึงรัก? พชรไม่รู้สิ ..ไม่แน่ใจด้วยว่าแม้ตัวม่อนแจ่มเองจะตอบได้
คงจะจริงที่ว่า.. ‘People fall in love in mysterious way.’
ดวงหน้าคมเงยขึ้น
ร่างเล็กเนคไทม่วงยืนห่างไปไม่ไกล เบื้องหน้าภาพที่คล้ายจะเป็นภาพเหมือนของโอลิเวอร์ คาห์น อดีตโกลด์สตาร์ของทีมฟุตบอลเยอรมัน
เรียวปากอิ่มพูดกับอีกคน แต่ดวงตาเป็นประกายใสแจ๋วนั้นสบกับของเขา ราวกับเจ้าตัวรอจังหวะที่เขาจะเงยหน้าอยู่แล้ว
พชรมอง..
ม่อนแจ่มเป็นคนซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง และไม่กลัวที่จะเปิดเผยด้วย ..เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ต้น
พชรปล่อยให้ริมฝีปากตัวเองเผยอยิ้ม ..และม่อนแจ่มก็ยิ้มกว้างๆตอบกลับมาอย่างที่คาดได้
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ก็ยังแอบคิดอยู่เลย ว่าม่อนวาดเก่งมาก วาดคนหน้าเฉยๆ ให้อย่างกับมีชีวิตจริงๆแน่ะ แหะๆ”ชะอุ่ย.. มังคุดจำต้องหลบสายตาเมื่อบุคคลผู้ถูกกล่าวขวัญถึงหันหน้ามาทำท่าจะกินหัวเธอ ขัดกับภาพหนูน้อยยิ้มเริงร่าที่เจ้าตัวกำลังอธิบายได้อย่างน่าอัศจรรย์
“เป็นเพื่อนม่อนเหรอคะ? เรียนอะไร ..เหมือนเคยเห็นหน้าเลยอะ”
ชะอุ่ย.. มังคุดหลบสายตาอีกรอบ เมื่อรุ่นน้องชมรมแยกเขี้ยวใส่เธออย่างหวงๆ
“ไม่คุยด้วยแล้วดีกว่าเนอะ..” สาวน้อยพึมพำ ละจากพชรมาเก็บข้าวเก็บของไปพลางๆ
ใกล้เวลาสี่โมง..
สมาชิกชมรมอาร์ทติสที่ว่างเริ่มทยอยมานั่งพูดคุยและช่วยกันเก็บภาพวาดแต่ละภาพอย่างทะนุถนอมและระมัดระวัง
“ไอ้ม่อน!”เพื่อนร่างสูงเข้ามาตบไหล่ คนถูกเรียกเลิกคิ้ว นึกว่าเพื่อนสิ่งแวดล้อมจะไม่โผล่หัวมาเสียแล้ว
“ไอดิลมันฝากกูมาบอกว่าพชรที่รักของมึงอาจจะมาหานะวันนี้ แล้วเป็นไง? มาหรือยัง ถ้ายัง ก็โทรไปหาซิว่ามา อ.มช. ถูกหรือเปล่า”
ไอ้พี..ม่อนแจ่มอ้าปากค้างไว้ ไม่รู้ควรโบกพีระศิลป์เลยดี หรือรอโบกไอดิลดี
ทว่า พีระศิลป์เดินผิวปากอารมณ์ดีไปช่วยเก็บภาพแล้ว หนุ่มสิ่งแวดล้อมสังเกตเห็นเด็กหนุ่มร่างกำยำอีกคนนั่งอยู่ที่ม้านั่งใกล้ๆกัน เขายิ้มให้ เข้าใจว่าคงมาชมนิทรรศการ เพราะไม่คุ้นหน้าว่าเป็นสมาชิกชมรม
พีระศิลป์เก็บภาพทีละภาพ ทีละภาพ จนกระทั่ง..
หือ?คิ้วเขาขมวด เมื่อถึงภาพที่ระบุชื่อศิลปิน ‘Mon Cham of Mechanical Engineering’
ก็ใช่.. ที่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนแล้วตั้งแต่ตอนเข้ากรอบและติดภาพ
ทว่า.. มันเป็นการเห็นที่ไม่มีต้นแบบให้เปรียบเทียบ
พีระศิลป์เอี้ยวหน้าหันไปทางซ้าย เพื่อพิจดูเด็กหนุ่มใบหน้าคมที่นั่งอ่านหนังสือปรัชญาสลับกับเงยมองไปยังเพื่อนร่วมคณะของเขาอีกครั้งหนึ่ง ขายาวถอยหลังกลับ
“ไอ้ม่อน..” พีระศิลป์ค่อยๆเอ่ย
“ช่วยบอกกูที คนในภาพที่มึงวาดน่ะ.. ใช่พชรที่รักหรือเปล่า?”
“มึงช่วยตัดคำว่า
ที่รักออกได้ไหม ขอบใจ”
ม่อนแจ่มถลึงตาใส่เพื่อนร่วมคณะ เขายังไม่เคยใช้คำว่า ‘ที่รัก’ เลย หน็อย.. พีระศิลป์ดันมาใช้ตัดหน้าเสียได้
“ก็แล้วใช่ไหมวะ..” พีระศิลป์ถามย้ำ
“เออ” ม่อนแจ่มตอบรับในลำคอ
“งั้น.. แสดงว่าพชรที่รักมาหามึงแล้วสินะ” พีระศิลป์ให้ความเห็นเชิงขอคำยืนยัน
“เออ!” ม่อนแจ่มส่งเสียงลอดไรฟัน “มึงฉลาดมาก”
วู้ว..พีระศิลป์ผิวปาก “นี่สินะ พชร มนุษยฯปรัชญาที่เขาร่ำลือกัน สมคำไอ้เมษหนึ่งไอ้เมถสองจริงๆ”
หนุ่มสิ่งแวดล้อมหันมองเจ้าของชื่อ ‘พชร’ อีกครั้ง พยักหน้าอย่างเป็นมิตร แล้วค่อยๆทยอยขนภาพขึ้นไปไว้บนห้องชมรม
“ช่วยไหม..” พชรลุกขึ้นยืน มือแกร่งทั้งสองยื่นไปข้างหน้า เมื่อร่างเล็กตั้งท่าจะหอบภาพในกรอบกระจกขึ้นข้างบนบ้าง
“อื้อ” ม่อนแจ่มแบ่งภาพครึ่งหนึ่งให้พชรถือ ยิ้มยิงฟันใส่ “ขอบคุณ พชร”
ที่สุด.. ร่างสูงปรัชญาก็ช่วยขนรูปขึ้นมาเก็บไว้ในห้องชมรมอาร์ทติสจนหมด
ไม่มีใครซักถาม ไม่มีใครคัดค้าน โดยเฉพาะมังคุดและพีระศิลป์นั้นดูท่าจะเต็มอกเต็มใจให้ช่วยอย่างยิ่ง
“เอ้อ.. พชร”
พีระศิลป์เรียกเจ้าของชื่อราวกับสนิทสนมกลมเกลียวกันมานาน พลางพยักพเยิดไปที่ภาพวาดบุรุษนักปรัชญาในกรอบไม้
“ภาพจะเอากลับเลยไหม?”
“ไอ้พี..” ม่อนแจ่มลากเสียงยาว เลิกคิ้ว “นั่นมันภาพกูไม่ใช่หรือ?”
“ยังถกเถียงกันอยู่ ระหว่างคนวาดกับคนถูกวาด” พีระศิลป์ยักไหล่และยื่นภาพให้พชร
“รับไปเถอะพชร แล้วพาคนวาดกลับๆหอไปสวีทกันต่อซะ อาทิตย์ก่อนมันร้องไห้น้ำตาจะท่วมคณะ กูเกือบสั่งอพยพภาคเครื่องกลแล้ว”
“ไอ้พี!” ม่อนแจ่มเหลืออด แทบจะคว้าฉากตั้งในห้องชมรมมาโบกเกรียนมัน
มึงช่วยอย่าส่งเสริมภาพลักษณ์กากเกรียนของคณะจะได้ไหมนี่ ให้ตายเถอะวะ!
พชรมองสองหนุ่มวิศวฯกวนประสาทกันยิ้มๆ
มือแกร่งยกขึ้นเป็นเชิงปฏิเสธพีระศิลป์ ก่อนที่มือเรียวของม่อนแจ่มจะดึงภาพวาดคืนมา แล้วย่ำโครมๆออกจากห้องชมรม
พชรขำนิดหนึ่ง รู้.. ว่าม่อนแจ่มไม่ได้หวงว่าจะไม่ให้ภาพกับเขา แต่ม่อนแจ่มไม่อยากให้คนอื่นเป็นคนยื่นให้เสียมากกว่า
“ม่อน อย่ารีบ เดี๋ยวสะดุด” เสียงเข้มส่งเตือนไล่หลัง ม่อนแจ่มชะงักเท้า ก้าวไปดึงแขนพชรมา
“เดี๋ยวไอ้พีตามมากวนตีนอีก”
อ่าฮะ.. พชรพยักหน้าเข้าใจ
“ไอ้พีเรียนสิ่งแวดล้อม อยู่หอสี่น่ะที่กูบอกวันนั้นไง มันสนิทกะไอ้ดิ้ล เราตั้งนิคเนมมันว่าคุณชายเกรียนแตก ..คือมึงดูภาพลักษณ์มัน ร่างสูง ชายในฝัน อะไรทำนองนั้นเลยใช่ไหม เดือนคณะเลยนะนั่น แต่ดู ..ดูเลเวลความเกรียนมัน”
ฮ่ะๆ..
พชรลอบขำ ไม่ได้ขำพีระศิลป์ แต่ขำท่าทางที่ม่อนแจ่มบ่นเพื่อนมากกว่า
หลังหงุงหงิงไปอีกหลายคำ ม่อนแจ่มถึงตระหนักว่าพชรเอาแต่ดูหน้าเขาและไม่น่าจะอินไปกับเรื่องอะไรก็ตามที่เขาเล่า
ม่อนแจ่มจึงหยุดพุด มองฟุตบาทที่ทอดทางนำไปสู่หอสามชาย
ไหนบอกสีประจำมหาวิทยาลัยคือสีม่วงไง ..ทำไมม่อนแจ่มเห็นเป็นสีชมพูวะ
อื้อ! “พชร..”
หลังจากสงบสติอารมณ์เชิงดอยนี้สีชมพูได้ เสียงเล็กจึงเอ่ยเรียกด้วยต้องการถามคำถามที่อยากรู้ แล้วก็ได้รับการตอบกลับมาจากลำคอ
“หืม..”
“แล้ว.. ตกลงกูวาดเหมือนปะ?”
หืม?
พชรต้องประมวลคำถาม ก่อนจะตระหนักได้ถึงความหมาย
เขาเอี้ยวหน้ามองภาพที่อยู่ในสองแขนม่อนแจ่มอีกครั้ง
วาดเหมือนไหม หรือ?“เอ่อ..”
เอาจริงๆนะ ..พชรตอบไม่ได้
เขารู้ว่าหน้าตาแบบในภาพก็คือหน้าตาเขานั่นแหละ แต่เหมือนมากน้อยแค่ไหนนั้น ..พชรต้องสารภาพว่าไม่เคยพิจารณาใบหน้าตัวเองนานพอที่จะบอกได้
“อ่าม..”
สีหน้าคนรอฟังหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด พชรผู้ไม่เคยโกหกจึงต้องเอาตัวรอด
“เพื่อนกูบอกว่าเหมือน”
“เพื่อนเหรอ..” ม่อนแจ่มทวน
“ใช่ วันนั้นเดินมาด้วยกันแล้วมันบอกว่าเหมือน” พชรยืนยัน ซ้ำยังเสริมเพื่อคืนความมั่นใจให้ม่อนแจ่ม
“..เพื่อนตั้งสองคนเลยนะ”
อะ..ม่อนแจ่มออกจะงงๆ แต่ก็ไม่อยากตอแย
คือ.. นี่หมายถึงพชรรู้จักใบหน้าตัวเองดีไม่พอที่จะบอกได้ว่าเขาวาดเหมือนเจ้าตัวหรือเปล่า อย่างนั้นหรือ?
โอเค.. เก็บเข้าลิสต์
เรื่องน่ารู้ของพชร ไว้อีกเรื่องหนึ่งเลยถ้าแบบนั้น
สองร่างเดินเคียงกันไปจนหยุดหน้าห้องสามสามแปดที่คุ้นเคย
พชรเป็นคนเปิดประตู ค้างไว้ให้ม่อนแจ่มเดินเข้าไปก่อนเหมือนทุกครั้ง และสิ่งแรกที่ร่างสูงทำเมื่อเข้าไปในห้องคือเปิดตู้เสื้อผ้า ทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน หรือไม่ได้ทำนานพอจะสังเกตว่าตัวเองได้ทำมัน
พชรยืนหน้ากระจก ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าตัวเองที่สะท้อนออกมาจากในนั้น
ต้องทำ ..เพื่อจะตอบคำถามให้ได้ตรงกับความเป็นจริง
“เหมือน”
ปิดประตูตู้เสื้อผ้า แล้วเสียงเข้มจึงเอ่ยบอก ทำเอาม่อนแจ่มงุนงง
พชรมองภาพวาดที่ยังอยู่ในมือเรียวแทนคำอธิบาย แล้วย้ำอีกที
“ม่อนวาดเหมือนมาก”
นั่นแหละ.. ม่อนแจ่มจึงคลี่ยิ้มอย่างสุขใจ
ต่อให้เพื่อนพชรสิบคนบอกว่าเหมือน มันก็ไม่รู้สึกดีเท่าพชรคนเดียวเป็นคนบอกหรอก
“แล้ว.. พชรเอาไหม?”
พชรมองภาพวาด ..แล้วสบตาคนพูด
ไม่รู้ม่อนแจ่มหมายถึงแค่ภาพ หรือหมายถึงทั้งภาพและคนวาดอย่างที่พชรคิด แต่เขาก็ตอบไป
“ถ้าให้ก็เอา”
ม่อนแจ่มกัดริมฝีปากไว้ก่อนที่จะยิ้มกว้างไปกว่านี้
สองมือยื่นภาพวาดในกรอบไม้ไปเบื้องหน้าอย่างกระตือรือร้นและยิ่งกว่าเต็มอกเต็มใจ
“งั้นให้พชรเลยนะ!”
ท่าทางแบบนั้นมัน..มือแกร่งไม่รับภาพวาด ทว่าสอดแขนโอบเอวคอด รั้งเข้าหาลำตัว ม่อนแจ่มสะดุ้งนิดหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ
“อ..อะไร”
ใบหน้าคมซบลงกับเรือนผม น้ำเสียงเข้มพึมพำให้ได้ยิน
“น่ารัก..”
ห๊ะ..ม่อนแจ่มกลืนน้ำลาย ใจเต้นรัว ขณะเสียงที่หลงใหลยังกระซิบผ่านริมฝีปากซึ่งเกลี่ยอยู่กับไรผม
“ไม่ไหวแล้ว..”
ริมฝีปากหนาไล้จากเรือนผมลงมาสัมผัสกึ่งกลางหน้าผาก เรื่อยลงมาตามสันจมูก
และแน่นอน.. เมื่อพชรก้มหน้าก็เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ม่อนแจ่มจะเงยขึ้น ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆ รอรับสัมผัสที่คุ้นเคย
อย่างไรก็ตาม พชรชะงัก มีความกังวลผุดขึ้นในใจ เอ่ยถามค่อยๆ
“ขอโทษนะ ..นี่ม่อนคิดว่าจะไปลำพูนเมื่อไหร่”
อ่าม..ม่อนแจ่มกระพริบตาปริบๆ ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมพชรถามขึ้นมาตอนนี้ ทว่า ก็ตอบตรงไปตรงมาตามวิสัย
“ต้องถามก่อน ..ว่าพชรพร้อมเมื่อไหร่ ช่วงนี้เหนื่อยมากหรือเปล่า”
ใบหน้าคมส่ายนิดหนึ่ง นึกกลัวคำตอบอยู่บ้าง แต่ก็บอกตามความเป็นจริงตามวิสัยเช่นกัน
“กูได้ตลอด ..ไม่เหนื่อยอะไร”
ก็คือถ้าไม่ถึงกับต้องหลับตาขี่ พชรไม่เคยมีปัญหาบนมอเตอร์ไซค์โมตาร์ดของเขากับเส้นทางเชียงใหม่-ลำพูน
“อ๋อ ถ้างั้นไปได้เลย" ม่อนแจ่มยิ้ม บอกเสียงแจ๋ว "..พรุ่งนี้เช้าไปเลยก็ได้”
นั่นอย่างไร..มือใหญ่ที่ข้างหนึ่งโอบเอว อีกข้างแตะหลังคอลงน้ำหนักมากขึ้น กลืนน้ำลายอย่างยั้งใจ ค่อยๆละจมูกที่เคลียกันอยู่ก่อนหน้าออกมาเสีย ..ริมฝีปากเบือนหลบ แขนแข็งแรงปล่อยร่างเล็กออกจากการโอบรัด
“คืนนี้นอนเร็วๆแล้วกัน” น้ำเสียงเข้มที่แทบต้องบังคับให้ราบเรียบดุจปกติเปล่งออกมา
“ต้องออกหอแต่เช้า ..สาย แดดจะร้อนมากไป”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
คืนวันศุกร์.. น่าจะเป็นคืนสุขสันต์ที่สุดสำหรับชีวิตมหา’ลัย
ทว่า คืนวันศุกร์ที่วันรุ่งขึ้นจะเป็นวันเสาร์สำหรับม่อนแจ่มครั้งนี้ ..ให้ความหมายที่แตกต่างออกไป
มือเรียวรื้อเอาสมุด หนังสือ เอกสาร ตลอดจนเศษกระดาษอื่นๆออกมาจากกระเป๋าเป้ใบเก่าและใบเดียวที่ใช้ทุกวัน
เปลี่ยนสิ่งที่อยู่ภายในเป็นชุดนอนหนึ่งชุดและชุดลำลองหนึ่งชุด ของใช้ส่วนตัวไม่กี่อย่าง ไม่รวมแปรงสีฟันยาสีฟันที่ม่อนแจ่มจะจับยัดเข้าไปหลังจากที่มันได้ปฏิบัติหน้าที่พรุ่งนี้เช้าเสร็จแล้ว
ประตูห้องสามสามแปดเปิดออก ร่างกำยำที่เดินเช็ดศีรษะเปียกน้ำเข้ามาชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้าจัดกระเป๋า
ม่อนแจ่มเงยขึ้นมอง ..พชรก็ประสานสายตาตอบไป ค่อยๆก้าวเข้าทรุดนั่งข้าง
“พร้อมใช่ไหม?”
“อื้อ!” ม่อนแจ่มพยักหน้ารับหนักๆ ..แม้จิตใจจะกอรปด้วยความประหม่า แต่เสียงเล็กก็ยืนยัน “พร้อม”
พร้อมจริงๆ ..ม่อนแจ่มพร้อมแล้ว
การไปลำพูนสำหรับเขามันมีความหมายมากกว่าแค่เพียงการเดินทางไปอีกจังหวัดหนึ่ง
นอกจากการไปเพื่อพบบิดาที่แท้จริง มันยังหมายรวมถึงการไปพบคุณน้าเพชรลดา คุณแม่ของพชรเป็นครั้งแรกหลังจากความจริงเปิดเผย ..เป็นโอกาสที่ม่อนแจ่มจะได้ยกมือไหว้ขอขมากับสิ่งไม่ดีทั้งหลายที่เกิดขึ้นกับท่านและม่อนแจ่มเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เป็นไปเช่นนั้น
แล้วลำพูน.. เป็นบ้านเกิดพชร
เป็นที่ที่จะทำให้ม่อนแจ่มเรียนรู้บริบทแวดล้อมของพชรให้มากกว่าที่รู้อยู่
ม่อนแจ่มอยากจะไป
พชรไม่คัดค้านเรื่องนี้ ไม่เคย ..ยิ่งมองแววตาภายใต้กรอบแว่นแดงที่เปล่งประกายความตั้งใจจริงยิ่งไม่คัดค้าน
อย่างไรก็ตาม มันมีบางอย่างที่เขาคิดว่าต้องทำความเข้าใจกันให้ชัดเจนก่อนออกเดินทาง
“ม่อน.. กูอยากจะขอโทษ”
หือ?“ขอโทษอะไร พชร” ม่อนแจ่มเอียงคอถาม
คนถูกถามถอนหายใจนิดหนึ่ง มือใหญ่ยกขึ้นบีบไหล่เล็ก
“มันจะไม่ใช่แบบว่า.. กูพาไปแล้วก็.. โอเค นี่พ่อม่อนนะ อะไรทำนองนั้น”
พชรพยายามอธิบาย “คือ.. กูคงบอกอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับท่าน”
ม่อนแจ่มมองตาพชรและเขาเห็นความลำบากใจ
“หมายถึง.. มึงบอกไม่ได้ว่าคุณพ่อกูชื่ออะไร หรือประมาณว่าคนนี้นะคือคุณพ่อกู ..แบบนั้นใช่ไหม”
พชรพยักหน้า..
นั่นเป็นสิทธิ์ของลุงแสงที่จะแสดงตัวตนกับลูกชายเอง พชรไม่อยากชิงตัดหน้าทำแทน
“แปลว่าการที่กูไปลำพูน ไปกับมึง ยังไงกูก็จะได้เจอคุณพ่อแน่ๆ ..ใช่ไหม”
พชรพยักหน้าอีกครั้ง ม่อนแจ่มจึงพยายามคิดตาม
คุณพ่อคงอยู่ละแวกบ้านเดียวกับพชร หรือยิ่งไปกว่านั้น คงเป็นคนที่มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก ขนาดที่ว่าถ้าม่อนแจ่มไปบ้านพชร ม่อนแจ่มต้องได้เจอคุณพ่อ
มือบางของม่อนแจ่มยกขึ้นทาบมือใหญ่ที่บีบไหล่เขาเบาๆไว้ ยกยิ้มให้คนหน้าคมที่เริ่มทำท่าเครียด
“ไม่เป็นไร” ม่อนแจ่มพูดจริงๆ
“มึงอย่าทำหน้าเครียดสิ กูนึกถึงตอนก่อนหน้านี้ยังไงก็ไม่รู้”
ตอนที่พชรเครียดมาก แล้วก็เหนื่อยมาก จะทำหน้าอึดอัดและเป็นกังวลแบบนี้แหละ
“กูไม่อยากไปเป็นภาระมึงนะ ไม่ว่าทางกายหรือทางใจ”
..
“เชื่อสิ ..กูจะไม่เป็นไรหรอก”
พชรพยักหน้ารับคำยืนยัน รู้สึกดีที่อีกฝ่ายพยายามเข้มแข็งที่สุดมาเสมอ
“ต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์ประมาณชั่วโมงครึ่ง ..ม่อนไหวนะ”
แม้จะโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาคมก็เหลือบลง มองท่อนล่างที่เคยสัมผัสและครอบครองของคนตรงหน้าอย่างห่วงใย
ปกติแล้ว D-Tracker 250 เบาะบางและแข็ง แม้พชรจะเสริมเบาะแล้วเรียบร้อยเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะสบายพอสำหรับม่อนแจ่มหรือเปล่าอยู่ดี
เพราะอย่างนั้น เขาถึงต้องไม่..
ม่อนแจ่มอดจะเผยอยิ้มไม่ได้เมื่อมองตามสายตาที่พชรมองมา
มันก็น่าเขินอายอยู่หรอกที่ตระหนักได้ว่าทำไมเมื่อตอนเย็นพชรถึงทำตัวแปลกๆและน้ำเสียงก็ฝืนๆแบบประหลาดๆ
ทว่า มันน่าอบอุ่นใจมากกว่า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังความจริงที่พชรต้องแบกไว้ ผู้ชายคนนี้ไม่เคยข่มเหงเอาแต่ใจตัวเองเลย ยกเว้นเพียงครั้งเดียว ซึ่งก็ได้ขอโทษไปแล้ว
พชรคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ และคิดถึงตัวเองทีหลัง ..หรืออาจจะไม่เคยคิดถึงเลย
ข้อนี้.. เป็นคุณสมบัติที่ม่อนแจ่มจะเอาอย่าง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หัวข้อ: SWEET SURRENDER 1/11/60 พิเศษ SWEET DREAM P.42 (อ่าน 322080 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก