ตอนที่1 : เพราะอะไร?-โยชิ-“อื้ออ โอ๊ยย!”ผมสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บจากช่องทางด้านหลัง มันเจ็บจนลุกแทบไม่ไหว ผมค่อยๆพยุงตัวเองที่ร่างกายเหมือนซอมบี้ขึ้นพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะใช้สายตาสอดส่องหาร่างสูงที่อยู่กับผมเมื่อคืน….ใช่ครับ!เมื่อคืนเราสองคนเอ่อ..แบบว่า…ได้เสียกันแล้ว(เขินจัง-///-)เรื่องแบบนี้มันน่าเล่ากันที่ไหนละครับ จริงม่ะ? เข้าเรื่องดีกว่า ผมมองไปรอบๆห้องก็ไม่มีวี่แววของร่างสูงเลย
“ไปไหนของพี่นะ”ผมพึ่มพัมกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล…
“อ่ะ โอ๊ย”แต่ละก้าวที่ผมเดินมันต้องใช้ความพยายามอย่างสูงยิ่ง เฮ้ออ เจ็บสุดๆอ่ะครับ พอผมจัดการชำระล้างร่างกายและแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้อง
“พี่อัล พี่อัลครับ”หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…ผมเรียกพี่อัลอยู่หลายรอบเดินดูทุกที่ในห้อง ไม่ว่าจะเป็นห้องครัว ห้องนั่งเล่นหรือแม้แต่ระเบียงผมก็หาแล้วไม่เจอ พี่เค้าไปไหนนะ ไม่บอกกันสักนิดเลยหรือไง คอยดูนะถ้าเจอแล้วผมจะงอนไม่พูดด้วยเลย ฮึ่ย!
‘เอ่อ หวัดดีฮะ ผมลืมแนะนำตัวไปซินะ…ผมชื่อ “โยชิ”ครับ ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นม.5 ส่วนพี่อัลแฟนผมหรอ อยู่ม.6แล้วครับ เราเจอกันที่โรงเรียนตอนที่ผมไปดูเพื่อนแข่งบอล อยากบอกว่าตอนพี่เค้าลงสนามเท่มากครับ แอร๊ยย!!แฟนผมเองครับ>< เอ่ะ!ผมต้องแนะนำตัวเองซิจะพูดถึงแฟนตัวเองทำไมละเนอะ คิคิคิ’พอแล้วครับประวัติผมไม่ค่อยมีอะไรเท่าไรเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า
“…หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ…”ผมกดโทรหาพี่อัลอยู่หลายรอบผลที่ได้คือสัญญาณการตอบกลับเป็นแบบเดียวกันหมด
“นี่พี่หายไปไหนนะ…หรือว่า..”ผมนั่งกดโทรศัพท์โทรหาเค้าอีกครั้ง ผลก็ออกมาเป็นเหมือนเดิมน้ำตาผมเริ่มคลอเมื่อผมรู้สึกว่า…มันเหมือนมีบ้างอย่างที่ผมไม่คาดคิดจะเปลี่ยนไป ผมไม่ได้คิดมากนะ!แค่เพราะความรู้สึกในใจตอนนี้มันคิดแบบนี้ คิดว่า…
“พี่กำลังจะทิ้งผมไปใช่ไหม”ผมพูดกับตัวเองน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ตอนแรกก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ฮึก..ทำไม?”คำถามที่ไม่มีคำตอบ ผมพูดอยู่แค่ว่าทำไม แค่ผมหาเค้าไม่เจอกลับทำให้ผมร้องไห้ได้ขนาดนี้เลยหรือไงกันนะ
“ไม่!มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้”ผมคิดทบทวนอีกทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด เค้าอาจจะไปซื้อของหรือติดธุระด่วนจึงไม่ได้บอกผมก่อนและที่ผมโทรหาเค้าไม่ติดเพราะแบตโทรศัพท์เค้าอาจหมดก็ได้
“ต้องใช่แบบนี้แน่ๆ”
-อัลฟา-“อื้มม”ผมตื่นข้นมาก็ยังเห็นร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดผม ผมคลายมืออกแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองไปยังร่างเล็กที่ผมได้ทำอะไรเมื่อคืน…ใช่ครับ!ผมคอยเวลานี้มานานแล้ว กว่าที่ผมจะได้ก็นานพอควรนะ มันเล่นตัวเกินไป…แต่เมื่อคืนมันเสร็จผมแล้ว งั้นสรุปคือ…ผมไม่เสียพนันให้เพื่อนเลยครับ หึหึหึ
‘หวัดดดีครับ ผมชื่อ “อัลฟา” ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้น ม.6แล้วครับ อีกไม่นานผมก็จะเข้ามหา’ลัยแล้ว ผมมีประวัติแค่นี้แหละครับอ่านๆไปเรื่อยๆเดี๋ยวมันก็เพิ่มมาเอง555เข้าเรื่องครับเดี๋ยวไรท์มันว่าไม่ช่วยทำหากิน (ไรท์ : นายคิดแบบนี้ได้ก็ดีอัลฟา!)ครับก็อย่างที่ไรท์มันบอก เข้าเรื่องเลย’
ผมมองไปยังร่างบางที่ยังคงหลับตาไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลย ใจจริงผมก็ไม่อยากทำร้ายมันหรอกนะ แต่ว่ามันเสือกเป็นคนที่เพื่อนผมเลือกให้ผมเอง ช่วยไม่ได้ ใครอยากให้มันมานั่งโปรยเสน่ห์ปล่อยฟีโรโมนให้ชาวบ้านเค้าอยากเองทำไมล่ะ ผมยิ้มเยาะให้กับมัน เก็บความซิงไว้นานเป็นไงล่ะเล่นตัวดีนัก เจอแบบนี้ก็…อย่าว่ากันนะ “โย”
“RrrrrrRrrrrr”เสียงโทรศัพท์ของผมเข้าผมกดรับไม่มองหน้าจอ
“ครับ”
“เออ เรียบร้อยดี”ผมบอกกับปลายสายไปแล้วหันมามองร่างบาง
“อืม”
“เออ แล้วเจอกัน”ผมกดตัดสายเมื่อคุยธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาเพื่อนตามที่นัดกันไว้เมื่อครู่ ผมเดินออกจากห้องมาก็ยังคงเห็นมันนอนหลับอยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมัน
“จะโทษกูไม่ได้นะ…เพราะมึงเสือกโง่เอง หึ”ผมมองหน้าเนียนขาวชมพูนั้นก่อนที่จะก้มหน้าลงไปหอมเบาๆและผละออกมา
“นี่กูเป็นเชี้ยไรว่ะ ใจแม่งเต้นแรงไปป่ะว่ะ”ผมบ่นอยู่คนเดียว ก็ทุกครั้งที่ผมได้ครอบครองร่างกายอีกฝ่ายไปผมจะไม่เคยแยแสหรืออะไรทั้งนั้นพอได้ผมก็ทิ้ง แต่ทำไมความรู้สึกของผมตอนนี้มัน...แปลกๆ
“ไม่ใช่หรอกมั้ง ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยมีกับใครเลยนะ นอกจาก…”ความรู้สึกแบบนี้ผมไม่เคยรับรู้มันมานานแล้วสิ ใจเต้นรัวเพราะใครบางคน ผมชินและชากับความรู้สึกนี้มานานแล้วนะ แต่ทำไมวันนี้มันกลับกลับมาอีกครั้งได้ ทำไมกัน…
22:45
@คลับXXX
“เฮ้ยๆๆๆคุณชายเคมีของเรามาแล้วว่ะ”เสียงเพื่อนในกลุ่มของผมดังขึ้น ผมโบกมือเชฮายพวกมันก่อนที่จะนั่งลง
“เออ”
“เป็นไงบ้างว่ะ”
“กูสบายดี ไม่เจ็บ ไม่ป่วยไร”ผมตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าที่เพื่อนในกลุ่มรินให้
“ไอ้สัส อย่ามากวนตีนกู มึงก็รู้ว่ากูถามมึงเรื่องอะไร”มันโวยที่ผมกวนตีนมัน ผมรู้ว่ามันถามผมเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องโยชิ
“แล้วมึงคิดยังไงล่ะ”ผมไม่ตอบคำถามมันกับถามมันกลับอย่างกวนๆ
“ไอ้นี่แม่ง!เออกูว่าระดับมึงแล้วก็น่าจะ…”
“จะ?”ผมเลิกคิ้วถามมัน
“จะเรียบร้อยโรงเรียนอนุบาลแล้วซิ ใช่ไหม555”มันหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“เออ งั้นตามที่สัญญากันไว้…จ่ายกูมาซะดีๆเหอะมึง”ผมแบมือไปตรงหน้ามัน มันเบ้ปากใส่ผมก่อนที่จะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าให้ผม แต่…
“อะไรของมึงอีกว่ะ ในเมื่อกูก็ทำสำเร็จแล้วก็จ่ายมาซะดีๆหรือมึงจะตุกติกว่ะ”ผมมองมันที่ดึงเงินที่มันจะให้ผมกลับไปคืน
“ป่าว!กูแค่…”
“แค่…ไรของมึงว่ะไอ้เดฟ”
“แค่…ช่างเถอะ!แล้วกูจะแน่ใจได้ไงว่ะว่ามึงทำสำเร็จแล้ว มึงจะไม่โกงกูใช่ไหม”มันถามผมเหมือนไม่เชื่อใจผม ก็แหม่…ผมต้องทำภารกิจที่ได้ห้ามเกิน1เดือนแต่นี่ผมทำเกินไปเกือบ3เดือนมันก็คงไม่เชื่อว่าผมจะทำไม่ได้สินะ
“มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นหรือไงว่ะ”
“ไม่เคยว่ะ555”
“เออ งั้นก็ส่งเงินมาให้กูซะทีเถอะ”ผมบอกมันอีกครั้งมันจึงยื่นเงินมาให้ผม ผมรับแล้วเปิดดูจำนวนเงินที่พนันกันไว้ แต่ก็เพราะผมใช้เวลานานเกินไปเงินเลยลดลงนิดหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ!บังเอิญผมรวย หึหึ
“แล้วมึงจะเอาไงกับน้องมันต่อว่ะ”ไอ้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆไอ้เดฟถามผม
“ก็ไม่ไงทำเหมือนคนก่อนๆนั่นแหละ”ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ มันพยักหน้ารับรู้แล้วก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนในโต๊ะต่อ ครับ!ก็อย่างที่ผมบอกเพื่อนผมไป พอผมได้ผมก็ทิ้ง ผมไม่แคร์หรอกว่าใครจะรู้สึกยังไง จะดีจะร้าย จะเจ็บจะปวดหรือจะตาย ผมก็ไม่สนในเมื่อมันก็เป็นแค่หมากที่ผมใช้เล่นเกมกับเพื่อนๆของผมเท่านั้นเอง…นั่งดื่มมาได้สักพักสียงไอ้เดฟก็หันมาคุยกับผมอีกรอบหลังจากที่มันแดกเหล้าอย่างเดียวครับ
“ไอ้เคมี…”พวกคุณคงสงสัยละซิ ทำไมมันถึงเรียกผมแบบนี้ เพราะชื่อของผมไงล่ะ “อัลฟา” เพื่อนๆในกลุ่มผมเลยพากันเรียกแบบนี้หมด ชื่อดีๆมีให้เรียกกลับไม่เรียก
“ว่า?”
“ดูสาวๆโต๊ะนั้นดิว่ะ จ้องมึงตาเป็นมันเลย”ผมมองไปยังโต๊ะที่มีสาวๆกลุ่มที่มันพูดบอกผม ผมส่งยิ้มบางๆไปให้สาวๆกลุ่มนั้นเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาหาไอ้เดฟอีกรอบ
“แล้ว…”
แล้วเชี้ยไร!ไม่คิดจะไปทักทายหน่อยหรอว่ะ”มันบอกพรางยิ้มเจ้าเลห์มองสาวๆกลุ่มนั้น
“มึงจะไม่ให้กูได้พักสักนิดเลยหรือไงกัน”
“มึงจะพักทำไม…”
“หึ เออ!งั้นมึงก็เตรียมเงินรอจ่ายกูพรุ่งนี้เลยแล้วกัน คืนนี้ก็จบแล้ว”ผมบอกมันแล้วลุกยืนไปยังโต๊ะที่มีสาวๆที่ผมกับไอเดฟสนทนากันไว้
“เออ”มันตะโกนไล่หลังผมมา
ผมเดินเข้ามายังกลุ่มสาวๆผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆที่ผมคิดว่าเธอน่าจะสนใจผมที่สุดในกลุ่มเพื่อนของเทอ
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ”ผมยิ้มให้เทอ เทอเองก็ยิ้มตอบผม
“ตามสบายเลยคะ”
“ขอบคุณครับ…ว่าแต่คุณคนสวยชื่ออะไรหรอครับ”ผมถาม
“ฉันชื่อ…มิกิค่ะ แล้วคุณล่ะค่ะ”เทอตอบผมแล้วยิ้มหวานส่งให้
“ผมหรอ…อัลฟาครับ”ผมยิ้มให้เทอพร้อมกับเอาโอบที่เอวเทอไว้ ดูเทอเองก็ไม่ได้ขัดขืนที่ผมทำรุมร่ามกับเทอ แค่คืนนี้ก็เสร็จแล้ว
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”เทอยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผมไว้แล้วบอกคำยินดีที่ได้รู้จักกัน
“ครับ ยินดีเช่นกัน”
-โยชิ-
“…หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ,,,”เหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง ผมนั่งจมปลักอยู่ในห้องนอนของตัวเองไม่ออกไปไหน อ่อ!ตอนนี้ผมกลับมาอยู่บ้านแล้วครับหลังจากที่ผมนั่งรอพี่อัลอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววของพี่เค้าเลย ผมจึงลากสังขารที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรกลับมาอยู่ที่บ้านและก็กดโทรหาพี่เค้าอยู่แบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว…
“ตอนนี้พี่กำลังทำอะไรอยู่…ผมอยากเจอพี่”ผมเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟจากรอบๆคอยให้แสงสว่างยามค่ำคืน
“ทำไมพี่ไม่มาหาผม…ผมคิดถึงพี่จัง พี่อัล”อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ กะอีกแค่ติดต่อพี่เค้าไม่ได้ แค่พี่เค้าไม่มาหาผม แค่นี้ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วยนะ
“ฮึก พะ พี่อัล”ผมก้มหน้าลงกับเข่าตัวเองที่ชันขึ้น ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูก ผมแค่รู้สึกกลัว กลัวว่าจะมีอะไรที่ผมไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น ผมกลัวว่ามันจะเป็นแบบที่เพื่อนของผมเคยเตือนไว้
ย้อนกลับไปตอน1เดือนก่อน
“นี่มึง…คบกับไอ้อัลฟาอะไรนั้นใช่ไหม”พาสต้าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมละเป็นเพื่อนข้างบ้านของผมทักขึ้น
“อืม..”ผมตอบมัน
“ไอ้เชี้ย!มึงแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่ว่ะ”มันด่าผมครับ
“กูไม่ได้โง่”ผมจ้องหน้ามันเขม็งกล้าดียังไงมาว่าผมโง่
“ถ้ามึงไม่ได้โง่มึงก็ต้องรู้สิว่ะว่ามันเป็นคนยังไง”ใช่!ผมรู้ ผมรู้ว่าพี่อัลเป็นคนยังไง…เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยจริงจังอะไรกับใคร อันนี้ผมรู้ดี เค้าคบใครได้ไม่เกิน1อาทิตย์ หลายๆคนกล่าวกันว่า เค้าเป็นพวกที่ได้แล้วทิ้งอย่างไม่ไยดีเลยล่ะ
“แต่กูว่าพี่เค้าอาจจะจริงจังกับกูก็ได้นะ…”ผมบอกมันไปตามตรง ก็จริงเพราะผมกับพี่เค้าคบกันมาได้1เดือนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นพี่เค้าจะเป็นแบบที่คนอื่นเค้าพูดกันเลย ผมยอมรับตามตรงนะผมโครตจะรักพี่เค้าเลยว่ะ
“เออ ถ้าถึงวันนั้นที่มันทิ้งมึงเมื่อไร กูจะสมน้ำหน้าแม่ง! ปึ่ก!”มันทุบโต๊ะเรียนของผมแล้วก็เดินออกจากห้องไป ผมมองตามแผ่นหลังของมัน
ก๊อก ก๊อก ก็อก!
“อื้ออออ”
“โย…”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา นี่ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนกันนะ
“ครับม๊า”ผมคานรับม๊าของผม
“พาสต้ามาหาโยจ้ะ รีบๆลงไปข้างล่างนะ”ม๊าบอก
“ครับ”ผมลุกออกจากเตียงเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ สภาพผมตอนนี้มันดูไม่ได้เลย ตาบวมแดง แถมหน้ายังโทรมอีกด้วย
“เฮ้ออ คงได้โดนไอ้พาสบ่นตายเลย”ผมถอนหายใจก่อนจะออกไปหาไอ้พาสต้าที่คอยผมอยู่ข้างล่าง
“ไงมึง…มาแต่เช้าเลยนะ”ผมทักไอ้พาสที่นั่งคอยผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“เช้าสัสๆมึงสิ นี่มันจะบ่ายโมงแล้วนะเว้ย…ว่าแต่ทำไมแม่งตาบวมงี้ว่ะ”มันลุกเดินเข้ามาหาผมจบหน้าผมหันส่ายหันขวา ถ้ามึงจะหันขนาดนี้นะ กูปวดคอเว้ย
“เฮ้ยๆๆพอๆๆจะหันอีกนานไหม กูปวด”ผมให้มันหยุดจับหน้าผมส่ายไปส่ายมาสักที
“เออๆๆว่าแต่มึงร้องไห้ใช่ไหม”มันหยุดเล่นหน้าผมแล้วครับ มันจึงถามผมอย่างจริงจังแหละ
“ป่าว”ผมตอบเสียงเรียบ
“ป่าวเชี้ยมึงสิ บวมขนาดนี้แม่งไม่ร้องไห้ก็ไปดูหมาเอากันแหละ สัส!”คิดได้นะมึงนะ ดูหมาเอากันนะ -.-
“ก็เออ ถ้ามึงคิดแบบนี้แล้วจะถามหาพ่องมึงไง”
“สัสเล่นพ่อเลย เดี๋ยวปะจับทำเมียเลยมึง”
“เมียพ่อมึงไง ห่า”
“เมียกูนี่แหละไม่ใช่เมียพ่อกู พ่อกูมีเมียแล้วนั่นคือแม่กู!!”เออ เอาเข้าไปไอ้นี่ก็จริงจังจริง
“กู ประ ชด มึง โว๊ยยยยยย!!!”ผมเน้นทุกคำขี้เกียจเถียงกับมันแหละเดินหนีดีกว่าคนยิ่งเครียดๆอยู่
“เฮ้ยๆๆไปไหน นี่กูอุสามาหามึงเลยนะไอ้โย”
“ใครขอให้มึงมาหาล่ะ สัส”
“โถ่ๆๆก็กูคิดถึงมึงนิ สองวันไม่ได้เจอมึงแล้วกูเหงา”
“เหงาพ่อง”อย่างมันนี่นะหรอจะเหงา…ได้ข่าวว่ามึงเที่ยวทุกคืน มั่วไปทั่วไม่ใช่ไง
“เออ..กูจริงจังแหละ”ผมหันกลับมามองหน้ามันนิ่งๆ
“ว่า…”
“ถ้ากูบอกมึงไป…มึงจะเชื่อกูป่ะ”ผมขมวดคิ้วมุ่นมองหน้ามันที่ทำหน้าจริงจังสุดๆไม่เหมือนตอนแรกที่ทีเล่นทีจริงเมื่อกี้ แสดงว่ามันต้องมีเรื่องอะไรที่สำคัญจะบอกผมจริงๆสินะ
“เรื่องไรว่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่น่าเชื่อกูก็จะเชื่อมึง”มันที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นยิ่งเครียดไปใหญ่ มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือไง
“คะ คือ…เมื่อคืนกูไปเที่ยวคลับมา”
“ก็แค่เที่ยวคลับมึงทำซะพ่องมึงตาย”
“เออยิ่งกว่าพ่อกูตายเยอะเลย! หุบปากแล้วฟังกูดีๆนะ กูไม่อยากพูดหลายรอบ”มันผลักหัวผมเล็กน้อยก่อนที่มันจะจริงจังอีกรอบ
“เมื่อคืนที่คลับกูเห็น…”มันเว้นวรรคไว้แล้วจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“เห็น?”ผมถามมันที่ยังไม่เอ่ยปากต่อคำ
“กูเห็นไอ้เหี้ยอัล เอิ่ม..นัวเนียอยู่กับผู้หญิง!”
“ปึ้ก!โอ้ย!มึงเป็นเชี้ยไรของมึงเนี้ย ผลักกูทำห่าไรว่ะ”ครับ ใช่ ผมผลักมันเอง ผลักมันจนล้มไปกองที่พื้นเลยล่ะ มันจึงโวยวาย
“แล้วมึงพูดเหี้ยไรของมึงว่ะ พี่อัลเค้าไม่ทำแบบนั้นกับกูหรอก!!!”ผมตะคอกใส่มันอย่างเหลืออดที่มันมาว่าพี่อัล
“เพราะแบบนี้ไง!กูถึงไม่อยากบอกมึง เพราะมึงไม่เชื่อกูเลย”มันบอกอย่างตัดพ้อที่เห็นผมไม่เชื่อมัน
“มึงจะไปไหนก็ไปเลยนะ อย่ามาใส่ร้ายพี่อัลของกู”ผมบอกมันเสียงเรียบและเดินออกมาจะขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านแต่ก็ต้อง
ชะงักหันกลับไปมองผู้เป็นเพื่อน
“ถ้าคำพูดของกูมันทำให้มึงเชื่อไม่ได้ก็คงต้อง…ไปเห็นกับตาตัวเอง”มันบอกเสียงเรียบแล้วจ้องที่ตาผม ผมเองก็จ้องที่ตามันอย่างไม่เกรงกลัว
“ก็ได้…ถ้ามันไม่ได้เป็นแบบที่มึงเห็น กูกับมึงเลิกเป็นเพื่อนกัน!”
“หึ!รับรองได้ว่ามึงคงจะมีกูเป็นเพื่อนไปอีกนานเลยล่ะ”ผมเริ่มจะกลัวว่าสิ่งที่มันเฝ้าเตือนผมตลอดเวลามันจะเป็นจริง ผมกลัว กลัว กลัวจนไม่กล้าที่จะรับความจริงทั้งๆที่ใจผมตอนนี้80%ผมเชื่อมันจริงๆไปแล้ว แต่ถ้าผมต้องการให้ครบ100%ผมต้องเห็นกับตาตัวเองสินะ แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่พาสต้าบอกผมจริงๆผมจะทำใจยอมรับมันได้ไหม ผมไม่อยากคิดเลย แต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิดผมก็จะโกรธพาสต้าจริงๆ
“งั้น…คืนนี้กูจะมารับมึงตอนสี่ทุ่มตรง”มันบอกเสร็จก็เดินออกไปจากบ้าน ผมมองตามหลังมันจนหายลับไป
“เฮ้อออ อย่าเป็นอย่างที่คิดเลยนะ”
22:00
“ปี้ด ปี๊ด”เสียงแตรรถดังอยู่หน้าบ้าน มันคงมารับผมแล้วสินะ ผมเดินไปเปิดประตูก็เห็นมันยืนพิงรถเก็กท่าหล่ออยู่
“ออกมาได้สักทีนะมึง คิดว่ากลัวรับความจริงไม่ได้เลยคิดว่าจะไม่ปซะอีก”
“พูดมากน่า ไปกันยัง”ผมตอบมันเสียงห้วน
“หึ เออขึ้นรถดิ”มันบอกก่อนที่มันจะไปยังที่ของมัน
“เออ!!”
ตอนนี้รถก็เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆผมมองนอกหน้าต่างตั้งแต่ขึ้นรถมา ตั้งแต่ที่ผมออกมาจากบ้านผมก็เงียบ ไอ้พาสเองก็เงียบ ผมแค่
ไม่อยากคุยกับมัน ยิ่งถ้าผมคุยกับมันผมก็จะยิ่งกลัว กลัวว่ามันจะเป็นความจริงที่ผมไม่อาจรับฟังได้อีกต่อไป ผมจึงเงียบรอเวลาที่ผมจะเห็นว่ามันไม่ได้หลอกผมเพื่อให้ผมกับพี่อัลมีปัญหากันก็ได้
“มึง…ไอ้โย เฮ้ย!”ผมสะดุ้งที่ไอ้พาสมันตะโกนใส่หูผมเสียงดัง หูจะหนวกไหมเนี้ย
“อะ เออ ไรว่ะบอกเบาๆก็ได้ไม่เห็นต้องตะโกนเลย”ผมหันกลับไปหามันที่ทำหน้าเอือมๆส่งมาให้
“มึงนั่นแหละกูเรียกตั้งนานแล้วก็ไม่หัน ถ้าไม่ตะโกนคงไม่ต้องเข้าคลับหรอก”
“ถึงแล้วหรอ”ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่ปกติ
“เออ…เข้าไปข้างในได้แล้ว”มันบอกกับผมแล้วลงจากรถไปผมจึงเปิดประตูรถออกไปตามมัน
“โย…”ผมหันไปหาพาสต้า
“อืม”มันฉุดมือผมไปจับไว้
“กูอยากบอกกับมึงว่า…ถ้ามึงเห็นแล้วมึงอย่าคิดว่ามึงไม่เหลือใคร อย่างน้อยมึงยังมีกูนะ!”มันตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ผมจ้องเข้าไปในดวงตามันที่จ้องตาผมอยู่เหมือนกัน
“พาส..กะ กูกลัว”ผมตัดสินใจบอกความคิดในใจที่ผมคิดไว้ตลอดการเดินทางมาที่นี่กับมันอย่างไม่ปิดบังความกลัวของตัวเอง
“มึงไม่ต้องกลัว…ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ถ้าหากว่ามึงไม่รู้ตอนนี้สักวันหนึ่งมึงก็คงรู้อยู่ดี จริงไหม”มันกุมมือผมไว้แน่นมากขึ้น
“อืม…”ผมพยักหน้ารับ
“เข้าไปกันเถอะ”มันดึงมือผมให้เดินตามมันไป ผมเดินตามมันไปเงียบๆและภาวนาว่าอย่าเป็นอย่างที่ผมคิดมาตลอดสองสามวันที่ผมไม่สามารถติดต่อพี่อัลได้เลย
“สวัสดีครับ..มากันกี่คนครับ”
“2คน”ไอ้พาสมันตอบกลับอย่างขอไปที
“งั้นเชิญทางด้านนี้ครับ”ไอ้พาสพาผมเดินไปตามพนักงานจนมาถึงโต๊ะที่เราจะต้องนั่ง
“มุมนี้แหละดีเลย”มันบอกหลังจากที่มันสอดส่องมุมที่คาดว่าน่าจะเป็นมุมดี
“รับอะไรดีครับ”
“เอ่ออ…”
“เอาอะไรก็ได้ขอแบบแรงๆสุดๆเลยนะ ไปๆได้แล้วกูรำคาญ”ดูมันสั่ง สั่งได้ลวกมากก ผมจึงพยักหน้าให้กับพนักงานรับออเดอร์ เค้าก้มหัวให้แล้วเดินออกไป
“ไหนว่ะ ความจริงของมึงที่จะให้กูเห็น”
“เดี๋ยวดิว่ะ…อ่ะนั้น นั้นไงมึงพวกมันมาแล้ว ตรงเวลาที่กูคาดไว้เป๊ะๆ”มันตบโต๊ะเสียงดังก่อนที่มันจะชี้นิ้วไปทางที่มันเห็นบุคคลที่ผมอยากเจอมากที่สุด ผมมองหน้ามันก่อนที่จะเบนสายตาไปตามทางที่มันชี้
“O.O”ผมตาโตมองไปยังผู้ชายที่ผมไม่ได้เจอสองสามวันได้แล้ว เค้ามากลับเพื่อนๆในกลุ่มซึ่งผมเองก็รู้จักดี แต่ที่ทำให้ผมอึ้งนั้น ข้างกายของเค้ามี…หญิงสาวที่สวยมากอยู่ด้วย เค้าโอบเอวเทอไว้แน่น เดินขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน ผมมองตามหลังสองคนนั้นไปจนลับตา
“ไอ้โยๆๆๆ”
“อะ เออ”ผมคานรับมัน
“มึง..โอเคนะ”ผมพยักหน้า
“อืม..กู ฮึก โอเค”ผมตอบมันกลับไปไม่เต็มเสียงนัก
“กูว่ามึงไม่โอเคหรอกว่ะ ทีนี้มึงเชื่อกูแล้วใช่ไหม”ผมหันไปมองหน้ามัน ถึงแม้ว่าม่านน้ำตาจะทำให้ผมเห็นมันไม่ชัดแต่ผมก็รับรู้ได้ว่ามันเป็นห่วงผม ผมเชื่อ100เลยล่ะ เห็นกับตาจะๆแบบนี้แล้ว
“ฮึก พาสต้า ฮืออ”ไม่บ่อยนักที่ผมจะเรียกชื่อเล่นเต็มๆของพาสต้า มันดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหัวผม
“ร้องออกมาให้หมดนะมึงและจงจำไว้ว่ามึงจะเสียน้ำให้กับมันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”
“พาส…มึง ฮึก ชะ ช่วยพากูไปหาเค้าได้ไหมว่ะ”ผมเงยหน้ามองมัน มันขมวดคิ้วเข้าหากันที่เห็นผมยังอยากจะเจอมันอีกหรอ
“มึงยังจะยะ…”
“กูแค่อยากรู้ว่าเค้าทำแบบนี้กับกูทำไม”มันมองหน้าผมอย่างชั่งใจก่อนที่จะพยักหน้า
“เออ..”
ตอนนี้ผมกับไอ้พาสต้ากำลังเดินขึ้นไปยังชั้นสองของร้าน ผมแค่อยากรู้ว่า เค้าเคยรักผมบ้างไหมตลอดเวลาที่เราคบกันเคยมีความรู้สึกดีๆจริงๆให้กันหรือป่าว แล้วทุกอย่างที่เค้าทำกับผมมันเป็นความจริงใจไหมหรือแค่หลอกลวง ผมเดินมาจนถึงชั้นสองผมกวาดสายตามองไปทั่วตาก็ไปสะดุดกับผู้ชายน่าตาดีหลายคนที่ผมเพิ่งเจอที่ชั้นล่าง ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะนั้นทันที
“พะ พี่อัลครับ”เมื่อผมเดินมาถึงที่หมายผมก็ทักพี่อัลซึ่งข้างกายนั้นมีหญิงสาวอยู่ เค้าไม่แม้แต่จะหันมามองผมเลย
“ไอ้เคมี…เมียมึงมาว่ะ555”เพื่อนในกลุ่มของพี่เค้าพูดขึ้น
“กูเคยมีเมียด้วยหรอว่ะ”เค้าตอบเพื่อนกลับอย่างไม่สะทกสะท้านหันมามองผมเล็กน้อยแล้วก็หันกลับไปนัวเนียกับสาวข้างกายต่อ
“อุ้ย!แรงครับ!555”เพื่อนในกลุ่มของเค้าอีกคนพูดจบต่างก็พากันหัวเราะเฮฮาทั้งโต๊ะ ผมกำมือแน่น นี่ผมกำลังเป็นตัวตลกของพวกเค้าสินะ
“พี่อัล…พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง!”ผมเดินเข้าไปกระชากตัวพี่อัลให้หยุดนัวเนียกับผู้หญิงข้างกายเค้าออก
“อั๊ก!โอ๊ย”ผมถูกผลักให้ล้มกองกับพื้นโดยน้ำมือของคนที่ผมรัก
“มึงอย่ามางี่เง่าปัญญาอ่อนได้ไหมว่ะ น่ารำคาญ!!”พี่อัลตะคอกใส่ผม
“ฮึก ทะ ทำไมพี่ถึงทำกับผมแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เคยรักผมบ้างไหม”ผมถามออกไปตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม
“หึ!งั้นมึงฟังกูดีๆนะ กู ไม่ เคย รัก มึง เลย”พี่อัลตอบแบบเน้นย้ำคำว่าไม่รักกับผม
“อึก ละ แล้วที่ผ่านมา..ทะ ที่พี่ทำดีกับผมล่ะ ที่เราคบกันล่ะมันหมายความว่าไง”
“มันก็เป็นแค่…เกมส์สนุกๆที่กูกับเพื่อนพนันกันเล่นว่ะ”พี่อัลยิ้มเยาะที่เห็นผมอึ้งกับคำพูดของเค้า “แต่เพราะว่ามึงเล่นตัวนานไปหน่อยทำให้กูต้องคบกับมึงนานเกินคาดจนเมื่อไม่นานมึงก็ยอมให้กูเอา… รู้ไหมตลอดเวลาที่กูคบกับมึงมันน่าสะอิดสะเอียดขนาดไหน” พี่อัลยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ “มึงมันก็แค่ของเล่นที่กูเล่นแก้เบื่อเท่านั้นแหละว่ะ หึ”ผมยกมือปิดหูส่ายหน้าไปมาไม่อยากรับรู้เรื่องราวต่างๆแล้ว
“เฮ้ย!ทำไรเพื่อนกูว่ะ”เสียงของพี่เดฟดังขึ้น ผมเงยหน้ามองก็เห็นพี่อัลโดนไอ้พาสต้าอัดพี่อัลอยู่ ผมรีบลุกขึ้นไปจับไอ้พาสต้าไว้ไม่ให้มันทำรุนแรงกับพี่อัล
“มึงยังจะเป็นห่วงมันอีกหรอ ปล่อยกู กูจะกระทืบแม่งให้ตายห่าคาตีนกู”ไอ้พาสสะบัดตัวห้ผมปล่อยมัน ผมมองไปยังข้างหน้าก็เห็นพี่อัลหน้าแดงจัด คงโกรธสินะ
“มึงกล้ามากนะที่ต่อยกูไอ้เด็กน้อย”พี่อัลเดินเข้ามากระชากตัวไอ้พาสออกจากตัวผม
“สิ่งที่มึงทำกับเพื่อนกูมันก็สมควรที่กูจะทำกับมึงแบบนี้แล้วไม่ใช่หรือไงว่ะ เพราะอะไรทำไมมึงถึงทำกับเพื่อนกูแบบนี้!!!”ไอ้พาสตะคอกใส่พี่อัลอย่างเหลืออด
“หึ เพราะเพื่อนมึงเสือกโง่เองนะ”ตอบไอ้พาสต้าแต่หันมามองผมอย่างสมเพช นั่นสินะผมโง่เอง ผมโง่เอง!!
“มึง!”
“เออ!!กูโง่เอง ฮึก กูโง่เอง!!!”ผมตะโกนออกไปด้วยเสียงที่ดัง ทุกอย่างหยุดชะงักไอ้พาสที่ผลักพี่อัลออกก็ตรงที่จะเข้าไปซัดพี่อัลอีกรอบก็หยุดชะงักหันมามองหน้าผม
“เพราะกูโง่เองแหละพาสต้า…เรากลับกันเถอะ กูไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน กูไม่อยากติดเสนียดจากพวกสวะที่เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่น”ผมบอกเสียงเรียบและจ้องหน้าผู้ชายที่ผมรัก ไม่สิ ก็แค่คนที่ผมเคยรัก “กูจะโง่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอ!”
To be con......
จงแสดงความคิดเห็นให้กับพระเอกเรื่องนี้...
หัวข้อ: I'm sorry ที่รักครับกูขอโทษ! ตอนที่28 : : เนปคิม // [27/01/61] (อ่าน 17835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก