ตอนที่ 4 : ไม่เหงาหรอก“อยู่ไหน”
“อยู่วัดครับ”
“ทำอะไร”
“กวาดลานวัดครับ”
“เสร็จกี่โมง” ผมพูดอยู่ในใจ แล้วก็ถูกจริงๆ ด้วย ผมทายไม่ผิดหรอก สามคำถามต่อเนื่องที่คุณชายหมอใช้คุยทุกครั้งเวลา
โทรมาหาผม ไม่มากกว่านี้ไม่น้อยกว่านี้ เต็มที่อีกประโยคคือสั่งว่าจะให้ไปทำอะไรหรือไปหาที่ไหน
วันนี้เป็นวันเสาร์ คนทำงานทั่วไปถือว่าเป็นวันหยุด แต่สำหรับผมเสาร์อาทิตย์เป็นวันทำงานโดยแท้จริง ในวันธรรมดา
นอกจากส่งกาแฟส่งแซนวิชเป็นบางครั้ง กับไปทำอาหารให้บ้างเป็นบางวันแล้ว ก็เรียกว่าผมกินเงินเดือนหมอวินฟรีๆ
ได้กำไรจนเกรงใจ
“ฉันอยู่ข้างนอก นายแวะเข้าไปทำอาหารเตรียมไว้ให้ด้วย เอาเป็นพวกกับแกล้มสัก 5-6 อย่าง สำหรับุ 6 คน
ฉันกับเพื่อนจะกลับเข้าไปประมาณหกโมงเย็น คิดว่าทำทันไหม”
“ทันครับ”
“ถ้าของไม่พอไปซื้อเพิ่ม หยิบเงินไปได้เลย แล้วขอล่ะเลิกเอาสมุดหักเงินมาส่งเสียที ฉันไม่ดู เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”
ผมกดวางโทรศัพท์ ถึงไม่ดูผมก็ต้องทำ เกิดวันไหนเปลี่ยนใจหาว่าผมโกงขึ้นมาจะทำยังไง เงินไม่ใช่น้อยๆ
ผมคิดไปถึงเงินที่หมอวินวางไว้ให้ในลิ้นชักที่คอนโด หมอวินจะวางเงินสำรองไว้ให้ผมเสมอ เผื่อขาดเหลือหรือต้องซื้ออะไร
ผมไม่เคยเข้าใจชีวิตคนรวย และยิ่งไม่เข้าใจหมอวินเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ไปเอาความไว้ใจผมมาจากไหน แต่อย่างน้อยผมก็รู้สึก
ขอบคุณ
“จุก จุก มาหาพี่หน่อย” ผมเรียกจุกเด็กวัดที่พักอยู่กุฏิเดียวกัน จุกเรียนอยู่มอห้ามาจากต่างจังหวัดเหมือนผม
จุกเข้ามาเรียนที่นี่ตั้งแต่มอสอง ดังนั้นถ้าจะนับกันจริงๆ แล้ว ต้องถือว่าจุกเป็นรุ่นพี่(เด็กวัด)ของผม
จุกมีชื่อเล่นจริงๆ ว่าเปา แต่เพราะสมัยเด็กผูกจุกจนถึงห้าขวบ เจ้าตัวเลยเคยชินกับชื่อนี้ เวลาใครถามเผลอๆ ก็จะตอบว่าชื่อจุก
“ครับพี่นิว” จุกยิ้มกว้างมาแต่ไกล ในมือถือไม้กวาดติดมาด้วย
“เดี๋ยวพี่จะไปทำงานให้หมอวิน แต่คนเดียวพี่กลัวเสร็จไม่ทัน จุกต้องทำอะไรไหมไปช่วยพี่หน่อยสิ”
“ได้ครับพี่นิว ไปอยู่แล้ว” จุกทำท่าดีใจมาก เพราะทุกครั้งที่ผมชวนไปผมจะแบ่งเงินให้จุกด้วย
“ล้างมือแล้วไปรอพี่ที่รถ เดี๋ยวพี่ไปบอกหลวงลุงก่อน”
“ครับ”
ผมเล่าเรื่องทำงานกับหมอวินให้หลวงลุงกับจุกฟัง เพราะต้องเข้าออกไม่เป็นเวลาและไหนจะเรื่องรถอีก ทีแรกหลวงลุง
ท่านก็ทักมาเรื่องรถ แต่พอผมเอาไปคืนหมอวินก็แวะมาหาหลวงลุงด้วยตัวเอง คุยกันไม่นานหลวงลุงก็อนุญาต
ผมไม่กล้าถามว่าเพราะอะไร รู้แต่ว่าหลวงลุงเรียกไปบอกว่าก็ให้รับเอาไว้ขับไปทำงานเถอะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่นิวจุกเอาของแช่ตู้เย็นให้หมดแล้วนะ”
“อืม มาช่วยพี่หั่นเห็ดหน่อย พี่จะทำน้ำยำ”
“ครับ” จุกเดินเข้ามายืนข้างๆ ผม มือเช็ดกับกางเกงยีนส์ไปมา
“ไปล้างมือ”
“โหพี่นิว นิดเดียวเองเชื้อโรคยังไม่ทันเกาะหรอก”
“เราไม่ได้ทำกินกันเอง ความสะอาดสะอ้านต้องดูแลให้ดี”
“ครับ ครับ คนรวยนี่ลำไส้อ่อนแอชะมัด เป็นบ้านเราตกพื้นแป๊บๆ ยังเก็บขึ้นมากินเลย”
“จริง” ผมหัวเราะออกมา เห็นด้วยกับจุก แต่ใครจะกล้าทำอย่างนั้นกับคุณชายหมอล่ะครับ ขนาดแค่รู้ว่าเป็นแซนวิชมาจาก
ที่วัด คุณชายยังแทบคายออกมาจนหมด ขืนเจอของตกพื้นแบบพวกผมเข้าไปไม่รู้ต้องหอบไปส่งโรงพยาบาลหรือเปล่า
“เดี๋ยวเสร็จแล้วเรากลับได้เลยหรือต้องอยู่บริการก่อนพี่ จุกชักหิวแล้วอาหารมันยั่วน้ำลาย”
“พี่ก็ไม่แน่ใจไม่ได้ถามเอาไว้ซะด้วย แต่น่าจะต้องอยู่เก็บล้างนะ เดี๋ยวรอหมอวินกลับมาก่อนพี่จะถามให้ แต่ถ้าต้องอยู่จุกทำได้ไหม”
“สบายพี่นิว ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟมาตั้งกี่ครัวแล้ว ไหนจะถวายเพลพระแทนญาติโยมอีก เรื่องเสิร์ฟเรื่องเก็บเรื่องล้างขอให้บอก”
อันนี้ก็จริงอย่างที่จุกพูดครับ เด็กวัดทุกคนเก่งที่สุดก็เรื่องเก็บจานล้างจานนี่แหละ ไวอย่างกับลิง
“งั้นก็ดี มารีบทำกันเถอะ เสร็จแล้วพี่จะได้หาอะไรให้รองท้องเผื่อต้องอยู่กันยาว”
“ขอกับข้าวราดข้าวพูนๆ นะพี่นิว”
“ได้” คำว่ารองท้องของจุกคือหนึ่งจานพูน เพราะถ้าให้อิ่มต้องสองจานขึ้นไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมกับจุกกำลังนั่งดูทีวีอยู่ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา ผมรีบขยับตัวลุกขึ้นยืนเพื่อรอรับ
“อ้าว นั่นเด็กที่ชอบมาหานายที่คณะนี่หว่าวิน ทำไมมาอยู่ในห้องนายได้วะ” ผมจำผู้ชายสองคนที่มากับหมอวินได้
คนหนึ่งชื่อวัตหรือณวัตน์ อีกคนชื่อชลหรือชลธี ทั้งสองคือเพื่อนสนิทร่วมก๊วนที่หมาลัยของคุณชายหมอ
ส่วนผู้หญิงอีกสามคนที่มาด้วย ผมจำได้แค่สองคน ชื่อแคร์กับแป๋มเป็นเพื่อนสนิทกัน และที่สำคัญแคร์คือคู่ควงคนปัจจุบัน
ของคุณชายหมอ
“ให้มาช่วยทำอาหารให้” คุณชายหมอสอบสั้นๆ
“สวัสดีพี่ชื่อชล นี่เพื่อนพี่ชื่อวัต ส่วนโน้นก็แคร์ แป๋มแล้วก็รุ้ง ยินดีที่ได้รู้จัก” หมอชลยื่นมือมาให้ผม
“สวัสดีครับ ผมชื่อนิว ผมเรียนปีเดียวกับหมอชลครับ รุ่นเดียวกัน” ผมจับมือหมอชลเขย่าตามมารยาท
“เฮ้ยจริงเหรอ ทำไมหน้าอ่อนอย่างนี้วะ” หมอวัตดูตื่นเต้นเกินความพอดี ขยับหน้าเข้ามาดูผมใกล้ๆ
“จะมากินหรือมาซักประวัติ ไปนั่งได้แล้ว” เสียงห้วนๆ ของคุณชายหมอทำเอาทั้งกลุ่มแตกกระเจิง
“หมอวินครับ” ผมรีบรั้งแขนหมอวินไว้ก่อน
“.........” หมอวินหยุดตามแรงดึง หันมามองหน้าผมเป็นคำถามแต่ไม่พูดอะไร
“ผมกับน้องต้องอยู่ไหมครับหรือจะให้กลับเลย” หมอวินกับจุกเคยเจอกันบ้างแล้ว จึงไม่ต้องแนะนำ
“อยู่ก่อน”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับทราบ แปลกใจที่หมอวินยังยืนอยู่ที่เดิม ตาก็ยังจ้องหน้าผมนิ่งเหมือนเดิม
“.............”
“หมดเรื่องถามแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นก็ปล่อยมือ”
“โอ๊ะ!!” ผมรีบปล่อยมือออกจากแขนหมอวิน ลืมไปเลยว่าตัวเองดึงเอาไว้
“ขอโทษครับ”
ผมรีบขอโทษหมอวิน และปล่อยให้อีกฝ่ายเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะอาหาร ผมวางทุกอย่างไว้ให้พร้อมหมดแล้ว
ตั้งแต่ตอนที่หมอวินโทรมาบอกว่าอีก 30 นาทีจะถึง
“พี่หมอวินเหมือนผีดิบเลยนะพี่นิว”
“เบาจุก” ผมรีบใช้เสียงปรามจุก ถึงจะยืนอยู่ห่างกันแต่ก็อาจจะได้ยินได้
“แต่ก็คงเพราะมาดแบบนี้แหละใช่ไหมพี่ คนถึงเรียกว่าคุณชายกัน ขืนผมต้องเดินเหมือนคุณชายหมอวินคงปวดหลังตาย
บ่าตึงคอตั้ง เชิดหน้า45องศา” จุกไม่พูดเปล่าขยับบ่าขยับคอตามไปด้วย ผมอยากดุที่ไม่เชื่อฟังแต่ก็อดขำท่าทางจุกไม่ได้
ก็นั่นแหละครับ เด็กมันพูดถูกทุกอย่าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่ขอน้ำแข็งหน่อย” เสียงแคร์ผู้หญิงที่ทั้งสาวและสวยตะโกนเรียกผม ตู้เย็นก็อยู่ห่างนิดเดียว เป็นรุ่นที่มีที่กดน้ำแข็งหน้าตู้
แต่มันเป็นงานผมจึงลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องพี่นิว จุกไปเอง” จุกจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะออกเดิน
“จุกนั่งดูทีวีไปเถอะ” เสียงประกาศิตจากเจ้าของห้อง หมอวินไม่พูดต่อว่าแล้วน้ำแข็งจะเอาอย่างไร คล้ายกับไม่ใช่เรื่องของ
ตนและไม่ใช่เรื่องของพวกผมด้วย
“วินค่ะ เสียเงินจ้างมาแล้วทำไมเราต้องทำเองด้วย” จากเสียงที่ดังมากพอจะได้ยินมาถึงตรงที่ผมนั่ง
ทำให้รู้ว่าหมอวินคงอธิบายคร่าวๆ ให้เพื่อนฟังแล้วว่าทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องหมอวินได้ในขณะที่เจ้าของห้องไม่อยู่
“ไม่เอาน่าแคร์ ตู้เย็นอยู่ใกล้ๆ แค่นี้ จะตามนิวเขาทำไม มาผมเอาให้” หมอชลหยิบโถน้ำแข็งเดินไปเอาให้เพื่อตัดปัญหา
“แคร์ครับ” เสียงหมอวินเรียบและสุภาพมาก
“ผมให้นิวมาดูแลผมไม่ใช่คนอื่น” จบประโยคนิ่มๆ ของคุณชายหมอเล่นเอาเงียบไปกันทั้งโต๊ะ โดยเฉพาะเจ้าของชื่อ
ที่หมอวินเรียก
“พี่นิวๆ” จุกสะกิดผมยิกๆ จนต้องหันไปมอง
“อะไร”
“จุกว่าผู้หญิงคนที่ชื่อรุ้งอะไรนั่นต้องเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดแน่ๆ เมื่อกี้จุกเห็นแอบยิ้มเยาะเพื่อนด้วย
ผู้หญิงนี่น่ากลัวชะมัด สงสัยจะชอบหมอวินด้วยอีกคน”
“โอ๊ย โอ๊ย พี่นิว เจ็บ”
“หันมานี่เลย ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา”
“ก็คนมันเห็นนี่ ผู้หญิงสวยก็ต้องมองเป็นธรรมดา” จุกลูบหูตัวเองป้อยๆ
ฮ้าววว ผมหาวออกมายาวๆ สี่ทุ่มกว่าแล้ว พอไม่ได้ทำอะไรมันเลยง่วงเป็นธรรมดา ผมกับจุกนั่งดูหนังทางช่องเคเบิ้ล
จบไปสองเรื่องแล้ว คุณชายหมอก็ไม่เห็นใช้ผมทำอะไรสักอย่าง
“ง่วงแล้วเหรอพี่นิว”
“นิดหน่อย ขยับๆ เดี๋ยวก็หาย”
“อื้อ” จุกเลิกสนใจผม หันไปจ้องจอทีวีต่อ ที่วัดเราไม่มีแบบนี้ครับโซฟาก็นั่งสบายดูจุกจะติดใจมาก จนไม่สนใจเวลา
“วันนี้พอแค่นี้เถอะ”
“เฮ้ยอะไรวะวิน กำลังสนุก”
“นั่นสิคะวิน กำลังคุยกันสนุกเลย แคร์ยังไม่อยากกลับ”
“วินอยากพักแล้วใช่ไหมคะ งั้นรุ้งว่ากลับกันเลยดีกว่า ไปเถอะ วันหลังค่อยมาทานกันไหม”
“อะไรของเธอน่ะรุ้ง ใครได้ถามความเห็น” แป๋มขัดขึ้น ผมรู้สึกว่าผู้หญิงที่ชื่อรุ้งกำลังพยายามเอาใจหมอวิน
ซึ่งดูเหมือนว่าจะได้ผล
“ใช่” หมอวินตอบแค่คำเดียว ทำให้รุ้งยกยิ้มที่มุมปาก
“โอเคปาร์ตี้เลิกแล้ว กลับ กลับ” หมอชลลุกขึ้นยืน ช่วยต้อนสาวๆ คนอื่นที่ยังอิดออดให้ลุกขึ้นตาม
“พรุ่งนี้โทรหาแคร์ด้วยนะคะ อยากไปดูหนังจัง”
“ครับ” ผมไม่รู้ว่าครับของหมอวินคือจะโทรไปหา จะพาไปดูหนัง หรือครับได้ยินแล้ว
“กู๊ดไนท์ค่ะ” ผมสาบานว่าไม่ได้อยากมองภาพบาดตาสักนิด แต่เพราะประตูหน้าอยู่เยื้องๆ กับที่ผมนั่งอยู่
จึงเห็นเข้าเต็มสองตา เมื่อแคร์เขย่งเท้า ยกมือขึ้นคล้องคอหมอวินและแตะปากลงไปแนบชิด
“อู้ว” ดูเหมือนผมไม่ใช่คนเดียวที่เห็น จุกถึงกับตาค้างเมื่ออยู่ๆ ได้มาเห็นฉากจูบนอกจอแทนในจอ
“ไปนะนิว เจอกันที่มหาลัย”
“ครับหมอชล”
“ว่าแต่..”
“ครับ?”
“ที่หาวน่ะง่วงมากไหม ฮ่าๆๆ”
ผมไม่เข้าใจอารมณ์ขันของหมอชลสักเท่าไหร่ แค่ผมหาวมันขำตรงไหนกัน
“ไปนะนิว”
“ครับหมอวัต”
ผมยืนรออยู่ห่างๆ จนทุกคนกลับออกไปหมดแล้ว จึงชวนจุกไปเก็บจานเพื่อทำความสะอาด
“หิวไหม”
“ครับ?”
“เมื่อมีเสียงทุ้มดังอยู่ด้านหลัง ผมที่กำลังกวาดเศษอาหารออกจากจานหวุดหวิดจะทำจานหล่นแตก
“ถามว่าหิวไหม”
“ไม่หิวครับ ก่อนหมอวินมาผมทานรองท้องไปแล้ว”
“จุกล่ะหิวไหม”
“ไม่ครับ แต่ก็ยังไม่อิ่ม” จุกยกมือลูบท้อง ข้าวหนึ่งจานพูนๆ ลงไปไม่ถึงครึ่งกระเพาะ
“งั้นทำอะไรง่ายๆ ทานก่อนเดี๋ยวค่อยเก็บทีเดียว”
“ได้เหรอครับ” จุกถามหมอวินด้วยความเกรงใจ
“ได้สิ นิวทำเผื่อฉันด้วย ขอไปอาบน้ำเดี๋ยวมา”
“หมอวินหิวเหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ ก็กับข้าวที่ผมกวาดทิ้งไปมันไม่หมดร้อยเปอร์เซ็นต์เสียหน่อย
“ทำไม ทานไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ” ผมพยักหน้ารับ ได้ก็ได้
“นิว”
“ครับ” ผมหันหน้าไปมองคนที่เดินเกือบถึงห้องนอนอยู่แล้ว ยังอุตส่าห์หยุดแล้วเรียกผม
“รอด้วยนะอย่าทานก่อน จะรีบอาบ”
“ครับ”
ผมมองจนแน่ใจว่าหมอวินเดินเข้าห้องไปแล้ว ถึงกับมาจัดการของที่เพิ่งเอาออกจากตู้เย็น ในขณะที่จุกยืนล้างจานอยู่ใกล้ๆ
“พี่นิวๆ”
“ว่าไงจุก”
“ผมว่าพี่หมอวินนี่แกขี้เหงาเหมือนกันนะ”
“หือ?” ผมมองหน้าจุกด้วยความแปลกใจ แปลกใจที่มีคนคิดเหมือนกันกับผมด้วย
“ผมว่าหมอวินขี้เหงา” จุกคงนึกว่าผมไม่ได้ยิน จึงพูดซ้ำอีกครั้ง
“ไม่เหงาหรอก”
“ไม่เหงาเหรอ?”
“ใช่ ไม่เหงา “ จุกมองผมเหมือนอยากค้านแต่สุดท้ายก็ยักไหล่หันไปสนใจจานในอ่างแทน
ส่วนผมกำลังหั่นผักไปอมยิ้มไป
ผมรู้ คุณชายวินไม่เหงาหรอก
เพราะมีผมอยู่ตรงนี้ไง
ไม่ได้จ้างมาเป็นคนใช้แต่จ้างมาเป็นเพื่อนนั่งใกล้ๆ ผมเองก็เพิ่งเข้าใจความหมายของ มาทำงานให้ฉัน วันนี้เอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากนะคะ ขอใช้เป็นฉากเปิดตัว แนะนำให้คนอ่านได้รู้จักตัวละครในเรื่องก่อน ^^
สปอย ^^ ตอนต่อไป ชื่อตอน ประกาศความเป็นเจ้าของและสวมปลอกคอ
คำผิด ชื่อผิด หรืออะไรผิด เดี๋ยวมาแก้ให้นะคะ รีบลงให้ก่อน
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก