ตอนที่ 11 : หรือ?ps.ตอนนี้สั้นมาก มิใช่เพราะค่าตัวหมอแพง แต่เพราะต้องการตัดแยกกับตอนหน้า เพราะมันคนละฉากกันค่า
-คุณชายหมอ-“นิวตื่น” ผมเรียกคนที่หลับพับไปตั้งแต่รถเพิ่งออกจากมหาลัยจนขับมาจอดในลานจอดรถของคอนโดแล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว
นิวเป็นคนที่หลับสนิทมาก ราวกับไม่เคยมีเรื่องกังวลใดๆ ให้ต้องเก็บไปคิดหรือฝันถึง
“ถึงแล้วหรือครับ” นิวงัวเงียลุกขึ้นมานั่ง
“ถึงแล้ว” ผมมองหัวยุ่งๆ จากการนอนที่เจ้าตัวไม่คิดจะจัดมันสักนิด ผมสั้นๆ ชี้ขึ้นแบบไร้ทิศทาง รู้ตัวอีกทีมือผมก็สาง
เข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม ค่อยๆ จัดให้เป็นระเบียบ
“มือหมอวินนุ่มจังครับ” หมานิวพูดตามประสาซื่อ เป็นคนที่คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น จนบางครั้งผมถึงกับทำหน้าไม่ถูก
“ใครจะมือสากเหมือนนาย”
“ผมช่วยพ่อแม่ทำนาทำสวน มือมันก็ต้องเป็นแบบนี้” นิวยกมือขึ้นจับมือผมที่วางอยู่บนศีรษะลงมาด้านหน้า ก่อนแบมือผมออก
“เห็นไหมครับ ต่างกันลิบเลย” ไอ้ตัวดีลูบมือไปมาบนมือผม แล้วมองมาด้วยสายตาเหมือนอยากถามว่าผมเห็นด้วยไหม
ในสีหน้านั้นไม่มีอะไรแอบแฝง
“ตื่นแล้วก็ลงรถ” ผมรีบชักมือออก หันไปหยิบสัมภาระของตัวเอง
มือของนิวสากนิดๆ ถึงไม่เรียบนุ่มเหมือนมือคนอื่น แต่สัมผัสของนิวทำให้ผมรู้สึกหวิวในช่องท้อง นั่นไม่ดีเลย แค่ความรู้สึก
ไม่รังเกียจที่จะกอดก็ทำให้ผมกลุ้มใจพอแล้ว
วันนี้ผมกอดนิว ไม่ใช่กอดแบบตบหลังตบไหล่ทักทายหรือกอดให้กำลังใจกันของผู้ชาย มันเป็นกอดแบบที่ผมกอดผู้หญิง
กอดแนบชิด กอดแบบซุกซบ และผมดันรู้สึกดีมาก มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น
“หมอวินครับ”
“อะไร”
“ไม่ลงหรือครับ” นิวคงเห็นผมนั่งนิ่งเลยถามขึ้นมา
“ลง” ผมหน้าแดงขึ้นมานิดนึงจนต้องทำหน้าดุใส่นิวเพื่อกลบเกลื่อน พักหลังไอ้ตัวดีชอบทำผมเสียอาการอยู่เรื่อย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทำไมหมอวินบริจาคเยอะขนาดนั้นครับ” ผมคิดไว้แล้วว่าคงโดนหมานิวซัก พออาหารมาส่ง นั่งทานข้าวได้ไม่ถึงห้านาทีก็เริ่มแล้ว
“มันก็เป็นโครงการที่ดีไม่ใช่เหรอ ฉันไม่คิดจะใช่เงินพร่ำเพรื่อไม่ต้องห่วง” ความจริงไม่จำเป็นต้องบริจาคสูงถึงหนึ่งหมื่น
แต่ผมแค่อยากให้แน่ใจว่ามันจะสูงกว่าทุกคนโดยไม่ต้องรอลุ้น เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างผมชอบทำ
“แล้วทำไมหมอวินถึงใส่ชื่อผมครับ” ดูเหมือนนี่คือคำถามที่แท้จริงที่เจ้าตัวอยากได้คำตอบ
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ชอบกอดกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะคนที่ตั้งใจเข้าหา” ผมเริ่มจากการฉายหนังม้วนเดิมที่เคยฉายไปแล้ว
“แต่หมอวินใส่ชื่อ หมอชล หมอวัตก็ได้นี่ครับ หรือคุณแคร์ คุณนิลินก็ได้ หมอวินคงเคยกอดมาแล้วทั้งนั้น” ท้ายประโยค
หมานิวดูจ๋อยๆ ผมถอนใจวางช้อนลงกับจาน ยกน้ำขึ้นดื่มเพื่อยืดเวลาออก
“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่านายเป็นหมาฉัน แล้วทำไมฉันต้องไปรบกวนคนอื่นให้เขายุ่งยาก มีคนให้ใช้ก็ต้องใช้”
ผมจ้องตากับหมานิวเพื่อวัดใจกันว่าใครจะยอมแพ้ก่อน
“รู้แล้วครับ หมาก็หมา เอาเลยครับจะกอดจะเกาหูเกาหางก็ตามใจ” ไอ้ตัวดีโน้มตัวข้ามโต๊ะมาจับมือผมไปวางแนบหู
แถมเอียงคอให้
ส่วนนึงของมือผมสัมผัสเข้ากับแก้มของนิว มันนุ่มกว่าที่คิด ผิวใต้มือลื่นเรียบเนียน ผมเผลอเกลี่ยนิ้วบนความนุ่มยุ่นนั่น
จนเมื่อสายตาสบเข้ากับนิว เราต่างชะงักค้างมองตากันนิ่ง ก่อนผมจะถอนมือออก
“มีปัญหาอะไรอีกไหม”
“ไม่มีแล้วครับ” นิวดูเหมือนจะหมดคำถามไปโดยปริยาย
“งั้นก็รีบทานให้เสร็จ ฉันอยากอาบน้ำ”
“ครับ”
นิวก้มหน้าก้มตาทาน ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย มีแต่ผมที่ยังลอบมองเป็นระยะ โดยเฉพาะบริเวณแก้มสีแดงเรื่อ
ที่ผมเพิ่งได้สัมผัส
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อย่าเอาหมอนลงพื้น” นิวชะงักมือที่กำลังหยิบหมอนที่วางอยู่ข้างผม เจ้าตัวดีหันไปหันมาราวกับกำลังตัดสินใจ
ว่าผมหมายความว่าอย่างไร สุดท้ายก็เลือกปีนขึ้นมานั่งข้างผม ยกหมอนขึ้นมากอด
“ผมนอนตรงนี้ได้ไหมครับ”
“จะนอนตรงไหนก็นอน” ผมก้มหน้าลงอ่านหนังสือในมือ ทำเหมือนไม่สนใจคนข้างๆ
“แต่ผมนอนข้างล่างไม่ได้เพราะหมอวินไม่ให้เอาหมอนลงไป อย่าบอกว่าหมอวินจะให้ผมนอนโดยไม่ใช้หมอนนะครับ”
“หมานิวจะพูดอีกนานไหม ฉันต้องอ่านหนังสือ” ผมทำเสียงดุเหมือนทุกครั้งเพื่อป้องกันการซักไซ้
“ไม่พูดก็ได้ครับ”
“แล้วก็เลิกจ้องหน้าฉันด้วย” ถึงผมไม่เงยหน้าขึ้นมอง ก็รู้ได้จากความรู้สึกว่าหมานิวนั่งจ้องหน้าผมอยู่
“ครับไม่มองแล้ว”
“นายสนิทกับเท็นมากเหรอ”
“หือ? น้องเท็นหรือครับ ก็สนิทนะครับ” นิวทำหน้างงๆ เมื่อจู่ๆ ผมถามถึงเท็นขึ้นมา
“สนิทแค่ไหน”
“ก็คุยเล่นกันได้ น้องน่ารักครับเป็นกันเองไม่หยิ่ง” นิวทำสีหน้าชื่นชมจนออกนอกหน้า นั่นทำให้ผมหงุดหงิด
“หมอวินถามถึงเท็นทำไมครับ”
“ไม่มีอะไร”
“คนไม่มีไม่ถามถึงหรอก” เสียงพูดงึมงำอยู่ในคอแต่ผมได้ยิน
“ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของๆ ฉัน นายเป็นหมาของฉันอย่าลืม”
“ไม่ลืมหรอกครับ ปลอกคอก็มี ผมบอกหมอวินแล้ว” นิวหยิบสร้อยขึ้นมาโชว์ให้ผมดูอีกครั้ง
“ไม่ลืมก็ดี ฉันเป็นคนหวงของ ต่อไปห้ามให้เท็นกอดแบบนั้นอีก”
“กอดที่ไหนครับ” นิวทำตาโต
“ในห้องชมรม” ผมย้ำเพื่อให้อีกฝ่ายคิดออก
“หือ? นั่นมันเรียกโอบไหล่หรือเปล่าครับ”
“จะเรียกอะไรก็ช่าง ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“หมานิว”
“ครับๆ ไม่กอดก็ไม่กอด” นิวซบหน้าลงกับหมอน ก่อนเปลี่ยนเป็นวางหมอนไว้ที่เดิมแล้วล้มตัวลงนอน
“ผมนอนก่อนหมอวินได้ไหมครับ วันนี้ใช้แรงไปเยอะผมชักง่วง”
“มีไช้หรือเปล่า” ปกติผมไม่เคยเห็นนิวบ่นอะไรทั้งนั้น ไม่เคยขอพักขอนอนมาก่อน
“ไม่มีครับ ผมแค่เพลียๆ ”
“ถ้าอย่างนั้นก็พักเถอะ” ผมวางมือลงบนหน้าผากของนิว เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าไม่มีไข้
“ผมบอกแล้วว่ามือหมอวินนิ่ม” นิวดูชอบใจที่ผมวางมือนิ่งอยู่บนหน้าผาก เจ้าตัวดีส่งยิ้มให้ผมก่อนตาค่อยๆ ปรือลง
จนปิดไปในที่สุด ผมปิดไฟกลางห้องเหลือไว้แค่ไฟสำหรับอ่านหนังสือ ดูให้แน่ใจว่าแสงไม่ส่องเข้าตาของนิว จึงกลับมา
อ่านหนังสือต่ออีกครั้ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมนอนไม่หลับ หลังจากพยายามข่มตาอยู่เกือบยี่สิบนาทีก็ยอมแพ้ นึกอิจฉาคนที่นอนอยู่ข้างๆ เสียงหายใจเบาๆ
บอกให้รู้ว่ากำลังหลับสบาย
นิวซุกหน้าอยู่กับหมอน ขดผ้าห่มจนเป็นก้อนกลม นอนหลับตาพริ้ม ผมขยับเข้าไปมองหน้านั้นอย่างพิจารณา
ท่ามกลางแสงไฟสลัวของโคมที่เปิดทิ้งไว้
ถ้าเทียบกันแล้วนิวไม่มีความหล่อเลยสักนิด แต่ยิ่งอยู่ด้วยกันนานไปผมกลับคิดว่านิวน่ารัก ไม่ใช่น่ารักเหมือนผู้หญิง
แต่น่ารักในความซื่อ รอยยิ้มกว้างๆ และดวงตาที่ไม่เคยโกหก
ผมยอมรับว่าผมชอบเวลาที่อยู่กับนิว มันให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ไม่ต้องระแวงระวัง ไม่ต้องให้ทุกการกระทำหรือคำพูด
ผ่านสมองก่อนออกมา ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายอีกนิด นิวคือพื้นที่โซนปลอดภัยของผม
“อื้อ” ไอ้ตัวดีขยับนิดๆ พยายามซุกหน้าลงกับหมอนมากขึ้น คงหนาวอีกแล้วสิ ดูเหมือนหมานิวจะขี้หนาว
คราวก่อนก็ดิ้นไปมาแบบนี้ จนผมต้องอุ้มขึ้นมานอนบนเตียง
ผมลุกขึ้นนั่งสะบัดผ้าห่มตัวเองคลี่ออก และคลุมให้นิวอีกชั้น ดูเหมือนนิวจะสบายขึ้นเพราะมีรอยยิ้มจางๆ แตะแต้มขึ้นมา
บนใบหน้า ลำตัวที่ขดงอเป็นกุ้งคลายออก
ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับนิว เมื่อไม่ได้ใช้ผ้าห่มคนละผืนทำให้ผมต้องขยับเข้าไปใกล้นิวมากขึ้น เพื่อให้ผ้าห่ม
คลุมได้ทั้งสองคน คงอุ่นพอแล้ว ผมบอกได้จากการนอนของนิว
คิดๆ แล้วก็แปลกดี ชีวิตนี้ผมแทบไม่ใส่ใจใคร แต่กับเด็กผอมแห้งนี่ผมกลับต้องคอยดูแล ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ร้องขอ
ตาเจ้ากรรมมันคอยแต่มอง เหมือนอยากให้แน่ใจว่าหมาน้อยตัวนี้จะปลอดภัยดี ไม่มีอันตราย
“หมอวิน” เสียงพึมพำเบาๆ ไม่ชัดมากนัก ทำให้ผมต้องเงี่ยหูเข้าไปฟังใกล้ๆ
“.......”
“ละเมอหรอกเหรอ” ผมสังเกตเอาจากตาที่ยังหลับพริ้ม มองใกล้ๆ แบบนี้เหมือนลูกหมาจริงๆ
ผมขยับเข้าไปชิดอีกนิดจนศีรษะหนุนอยู่บนหมอนใบเดียวกัน สอดแขนเข้าไปใต้ศีรษะนิว ดึงให้เข้ามานอนซุกอก
มือโอบไปรอบตัว
นิวเป็นผู้ชาย ความรู้สึกอยากกอดไม่ควรจะเกิดขึ้น แต่ผมกลับห้ามตัวเองไม่ได้
มันอยากดึงเข้ามากอด พอได้กอดแล้วกลับไม่อยากปล่อย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
ง่วง ความอุ่นของร่างที่กอดอยู่ ทำให้สมองเริ่มทำงานช้าลง ผมคิดยังไงกับหมานิวกัน แค่ลูกหมาใช่ไหม
หรือของรักของหวง หรือ....ZZzz
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1232625 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก